2 Μαρ 2014

Τα 10 καλλίτερα τραγούδια που κέρδισαν ποτέ Όσκαρ



“The Way You Look Tonight” από το “Swing Time” (1936)


To πρωτοτραγούδησε ο Bing Crosby με την Dixie Lee, την τότε σύζυγό του. Το είπε και η Billie Holiday, κι εκείνη το ’36. Αλλά ήταν ο Fred Astaire, όταν το τραγούδησε για χάρη της Ginger Rogers στο “Swing Time” που το εκτόξευσε στη σφαίρα του μυθικού, κερδίζοντας ένα Όσκαρ και καθιστώντας το ένα από τα Great American Classics.



“Somewhere Over The Rainbow” από το «Μάγο του Οζ» (1939)


Ένα ακόμη από τα Great American Classics, γραμμένο από τους Harold Arlen και E.Y.Harburg, έγινε το σήμα κατατεθέν της Judy Garland και βέβαια της θρυλικής ταινίας «Ο Μάγος του Οζ». Αλλά το 1939 το εκτέλεσε ως instrumental και ο Glenn Miller, στέλνοντάς το στην κορυφή των charts, σε μια εκδοχή που προσωπικά βρίσκω ανώτερη από της ταινίας.



“Moon River” από το «Πρόγευμα στο Tiffany’s» (1961)


Το τραγούδι που κυριαρχεί στην υπέροχη ταινία του Blake Edwards, είναι μια συγκλονιστική μελωδία του Henry Mancini. Οι στίχοι είναι του Johnny Mercer και το τραγουδούν τόσο ο Andy Williams (η κλασική του εκδοχή) όσο και η ίδια η Audrey Hepburn. Ήταν μάλιστα η δική της εκτέλεση με την κιθάρα, που κέρδισε το Όσκαρ.



“The Windmills Of Your Mind” από το «Υπόθεση Τόμας Κράουν» (1968)


Ένα αξεπέραστο τραγούδι που εύκολα διεκδικεί τον τίτλο του πιο ιδιαίτερου (ίσως και του καλύτερου) που κέρδισε ποτέ το βραβείο. Γραμμένο από το σπουδαίο Γάλλο συνθέτη Michel Legrand ντύνει υπέροχα τους στίχους των Alan και Marilyn Bergman που μιλούν για τους ανεμόμυλους κάποιου μυαλού –κι όντως το κομμάτι μοιάζει σαν ζαλιστικό στροβίλισμα ενός δονκιχωτικού ονείρου...



“Theme From Shaft” από το “Shaft” (1971)


Σόουλ, φανκ, ντίσκο, όλα μαζί σε ένα απογειωτικό τραγούδι που όχι τυχαία έδωσε το πρώτο Όσκαρ που πήγε ποτέ σε μαύρο (εκτός από τα βραβεία για τις κατηγορίες των ηθοποιών), που δεν ήταν άλλος από τον Isaac Hayes.




“Up Where We Belong” από το «Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν» (1982)


Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτό εδώ είναι το προσωπικό μου νούμερο 1 από τη σπουδαία αυτή δεκάδα. Ο Joe Cocker και η Jennifer Warnes είναι, πολύ απλά, φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον (φωνητικά) και η σύνθεση των  Jack Nitzsche, Buffy Sainte-Marie και Will Jennings είναι τόσο απογειωτική όσο υποδηλώνει κι ο τίτλος της.



“Flashdance… What a Feeling” από το “Flashdance” (1983)


Νομίζω ότι το ερώτημα “What a Feeling” ή “Maniac” στοιχειώνει ακόμη τους φίλους της ηλεκτρονικής μουσικής των ‘80s. Το δεύτερο (που προσωπικά είναι το πιο αγαπημένο μου από τα δύο) είχε την ατυχία να ακούγεται στην ίδια ταινία με μια από τις πιο εμβληματικές συνθέσεις του Giorgio Moroder στο απώγειο της δόξας του. Σε κάθε περίπτωση, ό,τι ακουγόταν εκείνη τη χρονιά στο “Flashdance” ήταν αριστούργημα και αυτό που βραβεύτηκε τελικά δεν θα μπορούσε να λείψει από τούτην εδώ τη δεκάδα.



“Take My Breath Away” από το “Top Gun” (1986)


Οι περισσότεροι νομίζουν ότι το “Take My Breath Away” ήταν αυτό που όρισε τους Berlin ως one hit wonder. Αλλά οι Berlin δεν θα ήταν ούτε καν αυτό αν δεν υπήρχε –ποιος άλλος;- ο Giorgio Moroder. Ο Ιταλός (μαζί με τον Tom Whitlock, βασικό του συνεργάτη σε όλο το soundtrack του “Top Gun” που αποτελείται αποκλειστικά από κομματάρες) έγραψε και αυτή την εμβληματική μπαλάντα, για να κερδίσει το δεύτερο από τα τρία συνολικά του Όσκαρ (το πρώτο ήταν για το soundtrack του «Εξπρές του Μεσονυχτίου» και το δεύτερο για το “What a Feeling” που λέγαμε πιο πάνω).




“My Heart Will Gon On” από τον «Τιτανικό» (1997)


Η αποθέωση του δακρύβρεχτου λυρισμού από μόνο του, αλλά πόσο επικά ταιριαστό στο αριστούργημα του James Cameron, είναι το κομμάτι που η γενιά μας έχει μάθει να συνδυάζει όσο κανένα άλλο με την έννοια του βραβείου Όσκαρ για το καλύτερο τραγούδι. Ίσως γιατί τα τελευταία είκοσι, εικοσιπέντε χρόνια, υπάρχει μια ένδεια από πραγματικά σπουδαία κομμάτια.




“Skyfall” από το “Skyfall” (2012)


Είναι το τραγούδι που ξαναέστρεψε το βλέμμα πάνω στο εν λόγω βραβείο μετά από πολλά χρόνια. Αριστουργηματικά τζεϊμσμποντικό, με τρόπο που θυμίζει απόλυτα John Barry, αποδεικνύει το τεράστιο ταλέντο τόσο της Adele, όσο και του σπουδαίου Paul Epworth, του παραγωγού – χαμαιλέοντα που μπορεί να συνθέσει ό,τι του ζητηθεί, βάζοντας τον εαυτό του έτσι πίσω από την επιτυχία μιας πλειάδας αστέρων της τελευταίας δεκαετίας.


Ολόκληρη η λίστα, για όσους χρησιμοποιούν το Spotify (το “Skyfall” ακούγεται σε διασκευή):



(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Δεν υπάρχουν σχόλια: