Countdown to 007: (013) Με το δάχτυλο στην σκανδάλη

Για το "A View to a Kill" ο mr. Arkadin απεφάνθη: "Το μοναδικό πράγμα που αξίζει πραγματικά σ' αυτήν την ταινία είναι το τραγούδι". Για το "The Living Daylights" (ελληνικός τίτλος: "Με το δάχτυλο στην σκανδάλη"!!!) εγώ θα πω: Το μοναδικό πράγμα που αξίζει σ' αυτή την ταινία είναι η αφίσα της. Βασικά ο κώλος του μοντέλου, όπως διαγράφεται μέσα από το λευκό του φόρεμα. Απολύτως τίποτε άλλο.

Βασικά, ό,τι ήταν να γίνει λάθος εδώ έγινε: Κατ' αρχάς προτίμησαν τον Τίμοθι Ντάλτον από τον Πιρς Μπρόσναν. Χάλια μαλλί, κανένα σεξ απίλ (αν και κάποιες γκόμενες γουστάρουν αυτό το λακάκι στο πηγούνι!). Μια χαρά για να παίζει τον Χίθκλιφ στα "Ανεμοδαρμένα Ύψη" και τον Πρίγκηπα Ρούπερτ στον "Κρόμγουελ", αλλά τον Μποντ; Έλεος! Οι εμβληματικοί ρόλοι της βρετανικής λογοτεχνίας και ιστορίας έχουν βάρος που μετριέται με εντελώς άλλα σταθμά από αυτά που μετράς τον 007. Και όταν διαδέχεσαι έναν Ρότζερ Μουρ και το κάνεις χωρίς ίχνος χιούμορ και γοητείας, είσαι καταδικασμένος. Και τυχερός ήταν ο Ντάλτον που δεν τον βρήκε η μοίρα του Λέιζενμπι, αλλά πρόλαβε κι έπαιξε και σε δεύτερη ταινία. Απ' την άλλη, ήταν τόσο χάλιας ως Μποντ που μετά από τις δύο του αυτές ταινίες δεν κατάφερε να παίξει ούτε έναν Άμλετ, έναν Ερρίκο, έναν Οθέλλο που τόσο του πήγαιναν παλιότερα. Πια δεν τον ήθελαν ούτε γι' αυτά. Περιορίστηκε τελικά σε κάτι θλιβερές τηλεταινίες.

Αλλά μη ρίξουμε όλο το φταίξιμο στον Ντάλτον. Και στο επόμενο ελεεινός είναι, αλλά τα υπόλοιπα στοιχεία της ταινίας είναι μια χαρά και τελικά το "License to Kill" βγήκε από τις καλές δημιουργίες της σειράς. Αλλά στο "The Living Daylights" κουβάλησε προφανώς την σαιξπηρική του μιζέρια και την άπλωσε πάνω σε κάθε πτυχή της ταινίας:

Οι κύριες τοποθεσίες της δράσης είναι το Αφγανιστάν και η Μπρατισλάβα (άσχετα αν οι σκηνές γυρίστηκαν σε Μαρόκο και Βιέννη, αντίστοιχα)! Μα, Αφγανιστάν και Μπρατισλάβα; Πώς θα πιεις ένα σοβαρό βότκα μαρτίνι στην Μπρατισλάβα του 1987; (Για το Αφγανιστάν θεωρείσαι τυχερός αν μπορείς να πιεις ένα καθαρό ποτήρι νερό...)


Το αυτοκίνητο είναι μεν Aston Martin, αλλά αυτή η ξεφτίλικη Aston Martin DBS V8 Vantage Volante Series 2 του '86 δεν είχε τίποτε από το στυλ της αρχετυπικής DB5 του Σον Κόνερι. Δεν μοιάζει καν με αγγλικό αυτοκίνητο. In fact μοιάζει τόσο πολύ με το κλασικό Ford Mustang που είχε ήδη εμφανιστεί από τον "Χρυσοδάκτυλο", που το μόνο που αξίζει είναι περιφρόνηση. Με κινητήρα 5,3 λίτρων (!) έφτανε σε τελική ταχύτητα το πολύ τα 260 χιλιόμετρα την ώρα. Τόσο κακό στο περιβάλλον για το τίποτε...

Τα κορίτσια είναι επίσης χάλια. Ο Ρότζερ Μουρ πήρε μαζί του την γνωστή αγαπημένη μας Μανιπένι (την Λόις Μάξουελ, δηλαδή, που είχε γεράσει κι αυτή πολύ) και ο Τίμοθι Ντάλτον έφερε την εντελώς άχρωμη Καρολίν Μπλις (την ποιαν;). Εννοείται ότι την πήρε μαζί του φεύγοντας... H Μαρυάμ Ντ' Αμπό είναι -προσωπική μου άποψη- επίσης καραξενέρωτη. Δεν με κέρδισε ούτε στα "Κόκκινα Παπούτσια", εκείνη την τηλεσειρά χαζοερωτικών, με δόσεις σοφτ πορνό, ιστοριών. Φαντάσου! Για κάποιο λόγο μου θύμιζε πάντα την Ροζάνα Αρκέτ, αλλά η τελευταία ήταν σαφώς πιο ανεβαστική. Τέλος πάντων, για τον Ντάλτον ήταν ιδανικό ταίρι. Μαζί με άλλη μία κατάκτηση στο ξεκίνημα μας ανεβάζει τον σεξομετρητή στο 37.

Η μπάλα μοιάζει χαμένη και σε κάθε άλλο τομέα: Στην Μπρατισλάβα ο 007 κυκλοφορεί μεν με Aston Martin (και κανείς Τσεχοσλοβάκος πράκτορας δεν τον υποπτεύεται), αλλά δεν φορά ποτέ κοστούμι. Τριγυρνά με πέτσινα μπουφάν και πουλόβερ... Στα βουνά με τα χιόνια δεν έχει τις όμορφες σκηνές σκι και σνόουμπορντ του Μουρ, αλλά ένα ελκηθράκι πάνω στη θήκη για το τσέλο! Οι Ρώσοι συνεχίζουν να έχουν τα πιο γελοία ονόματα. Μετά τον θρυλικό στρατηγό Γκόγκολ, εδώ μας έρχεται ένας Πούσκιν! Ο Τζον Τέρι ως Φίλιξ Λέιτερ ήταν θλιβερός -παράξενο γιατί δεν είναι κακός ηθοποιός. Και η σκηνοθεσία του Τζον Γκλεν κάνει το παν για να σώσει την ταινία από τη μιζέρια, αλλά με αυτά τα συστατικά δεν καταφέρνει και πολλά.

Ακόμη και το τραγούδι είναι μαλακία. Η επιτυχία του "A View to a Kill" των Duran Duran ήθελε κάτι ποπ και για την επόμενη ταινία και οι A-Ha ήταν μια μπάντα ποιοτικότερη και από τους Duran Duran, κατά την άποψή μου. Το "Living Daylights" τους όμως κατάφερε να βουτήξει κι αυτό μέσα στην ευρύτερη μιζέρια. Τουλάχιστον ο Τζον Μπάρι το χρησιμοποιεί αρκετά καλά ως βάση για τις υπόλοιπες ενορχηστρώσεις του soundtrack, αλλά αυτά θα μας τα πει καλλίτερα ο mr. Arkadin...

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

Μια πολύ καλή μου φίλη είναι ίσως η πιο ένθερμη fan των A-ha στην Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι, κάνοντας παρέα μαζί της, έφαγα τέτοια πλύση εγκεφάλου που τους έχω σε λίγο μεγαλύτερη εκτίμηση από αυτή που πραγματικά αξίζουν. Ενώ δηλαδή η πρώτη μου αντίδραση θα ήταν ότι το "Living Daylights" είναι "το View to A Kill του φτωχού", τείνω να το ακούω με σχετική νοσταλγία, ως ένα τυπικό δείγμα τζεϊμσμποντικής power pop - κι ένα εξίσου τυπικό δείγμα των ικανοτήτων του Τζον Μπάρι, ο οποίος με αυτήν την ταινία τελειώνει τη σχέση του με τον 007. Η αλήθεια είναι ότι η ποπ δεν ταιριάζει στους μεσήλικες (δεν είναι τυχαίο ότι οι καλύτερες στιγμές του στην ταινία είναι οι πιο "συναισθηματικές", όπως αυτή η μελωδία που συνοδεύει τη συνάντηση της Κάρα με το Μποντ) - από μια ηλικία και μετά, καλό είναι να ασχολείσαι με κανονική μουσική, και ο Μπάρι στα χρόνια που ακολούθησαν έγραψε υποδειγματική μουσική για ταινίες όπως το "Χορεύοντας με τους Λύκους", το "Τσάπλιν" ή το "Playing by heart", που του επέτρεψε να επιστρέψει στην τζαζ τρομπέτα που τον ανέδειξε στο swinging London του '60, και του έδωσε την ευκαιρία να γίνει ο συνθέτης της δεύτερης μακροβιότερης σειράς ταινιών στην ιστορία της ποπ κουλτούρας.