4 Νοε 2008

Countdown to 007: (013) Με το δάχτυλο στην σκανδάλη

Για το "A View to a Kill" ο mr. Arkadin απεφάνθη: "Το μοναδικό πράγμα που αξίζει πραγματικά σ' αυτήν την ταινία είναι το τραγούδι". Για το "The Living Daylights" (ελληνικός τίτλος: "Με το δάχτυλο στην σκανδάλη"!!!) εγώ θα πω: Το μοναδικό πράγμα που αξίζει σ' αυτή την ταινία είναι η αφίσα της. Βασικά ο κώλος του μοντέλου, όπως διαγράφεται μέσα από το λευκό του φόρεμα. Απολύτως τίποτε άλλο.

Βασικά, ό,τι ήταν να γίνει λάθος εδώ έγινε: Κατ' αρχάς προτίμησαν τον Τίμοθι Ντάλτον από τον Πιρς Μπρόσναν. Χάλια μαλλί, κανένα σεξ απίλ (αν και κάποιες γκόμενες γουστάρουν αυτό το λακάκι στο πηγούνι!). Μια χαρά για να παίζει τον Χίθκλιφ στα "Ανεμοδαρμένα Ύψη" και τον Πρίγκηπα Ρούπερτ στον "Κρόμγουελ", αλλά τον Μποντ; Έλεος! Οι εμβληματικοί ρόλοι της βρετανικής λογοτεχνίας και ιστορίας έχουν βάρος που μετριέται με εντελώς άλλα σταθμά από αυτά που μετράς τον 007. Και όταν διαδέχεσαι έναν Ρότζερ Μουρ και το κάνεις χωρίς ίχνος χιούμορ και γοητείας, είσαι καταδικασμένος. Και τυχερός ήταν ο Ντάλτον που δεν τον βρήκε η μοίρα του Λέιζενμπι, αλλά πρόλαβε κι έπαιξε και σε δεύτερη ταινία. Απ' την άλλη, ήταν τόσο χάλιας ως Μποντ που μετά από τις δύο του αυτές ταινίες δεν κατάφερε να παίξει ούτε έναν Άμλετ, έναν Ερρίκο, έναν Οθέλλο που τόσο του πήγαιναν παλιότερα. Πια δεν τον ήθελαν ούτε γι' αυτά. Περιορίστηκε τελικά σε κάτι θλιβερές τηλεταινίες.

Αλλά μη ρίξουμε όλο το φταίξιμο στον Ντάλτον. Και στο επόμενο ελεεινός είναι, αλλά τα υπόλοιπα στοιχεία της ταινίας είναι μια χαρά και τελικά το "License to Kill" βγήκε από τις καλές δημιουργίες της σειράς. Αλλά στο "The Living Daylights" κουβάλησε προφανώς την σαιξπηρική του μιζέρια και την άπλωσε πάνω σε κάθε πτυχή της ταινίας:

Οι κύριες τοποθεσίες της δράσης είναι το Αφγανιστάν και η Μπρατισλάβα (άσχετα αν οι σκηνές γυρίστηκαν σε Μαρόκο και Βιέννη, αντίστοιχα)! Μα, Αφγανιστάν και Μπρατισλάβα; Πώς θα πιεις ένα σοβαρό βότκα μαρτίνι στην Μπρατισλάβα του 1987; (Για το Αφγανιστάν θεωρείσαι τυχερός αν μπορείς να πιεις ένα καθαρό ποτήρι νερό...)


Το αυτοκίνητο είναι μεν Aston Martin, αλλά αυτή η ξεφτίλικη Aston Martin DBS V8 Vantage Volante Series 2 του '86 δεν είχε τίποτε από το στυλ της αρχετυπικής DB5 του Σον Κόνερι. Δεν μοιάζει καν με αγγλικό αυτοκίνητο. In fact μοιάζει τόσο πολύ με το κλασικό Ford Mustang που είχε ήδη εμφανιστεί από τον "Χρυσοδάκτυλο", που το μόνο που αξίζει είναι περιφρόνηση. Με κινητήρα 5,3 λίτρων (!) έφτανε σε τελική ταχύτητα το πολύ τα 260 χιλιόμετρα την ώρα. Τόσο κακό στο περιβάλλον για το τίποτε...

Τα κορίτσια είναι επίσης χάλια. Ο Ρότζερ Μουρ πήρε μαζί του την γνωστή αγαπημένη μας Μανιπένι (την Λόις Μάξουελ, δηλαδή, που είχε γεράσει κι αυτή πολύ) και ο Τίμοθι Ντάλτον έφερε την εντελώς άχρωμη Καρολίν Μπλις (την ποιαν;). Εννοείται ότι την πήρε μαζί του φεύγοντας... H Μαρυάμ Ντ' Αμπό είναι -προσωπική μου άποψη- επίσης καραξενέρωτη. Δεν με κέρδισε ούτε στα "Κόκκινα Παπούτσια", εκείνη την τηλεσειρά χαζοερωτικών, με δόσεις σοφτ πορνό, ιστοριών. Φαντάσου! Για κάποιο λόγο μου θύμιζε πάντα την Ροζάνα Αρκέτ, αλλά η τελευταία ήταν σαφώς πιο ανεβαστική. Τέλος πάντων, για τον Ντάλτον ήταν ιδανικό ταίρι. Μαζί με άλλη μία κατάκτηση στο ξεκίνημα μας ανεβάζει τον σεξομετρητή στο 37.

Η μπάλα μοιάζει χαμένη και σε κάθε άλλο τομέα: Στην Μπρατισλάβα ο 007 κυκλοφορεί μεν με Aston Martin (και κανείς Τσεχοσλοβάκος πράκτορας δεν τον υποπτεύεται), αλλά δεν φορά ποτέ κοστούμι. Τριγυρνά με πέτσινα μπουφάν και πουλόβερ... Στα βουνά με τα χιόνια δεν έχει τις όμορφες σκηνές σκι και σνόουμπορντ του Μουρ, αλλά ένα ελκηθράκι πάνω στη θήκη για το τσέλο! Οι Ρώσοι συνεχίζουν να έχουν τα πιο γελοία ονόματα. Μετά τον θρυλικό στρατηγό Γκόγκολ, εδώ μας έρχεται ένας Πούσκιν! Ο Τζον Τέρι ως Φίλιξ Λέιτερ ήταν θλιβερός -παράξενο γιατί δεν είναι κακός ηθοποιός. Και η σκηνοθεσία του Τζον Γκλεν κάνει το παν για να σώσει την ταινία από τη μιζέρια, αλλά με αυτά τα συστατικά δεν καταφέρνει και πολλά.

Ακόμη και το τραγούδι είναι μαλακία. Η επιτυχία του "A View to a Kill" των Duran Duran ήθελε κάτι ποπ και για την επόμενη ταινία και οι A-Ha ήταν μια μπάντα ποιοτικότερη και από τους Duran Duran, κατά την άποψή μου. Το "Living Daylights" τους όμως κατάφερε να βουτήξει κι αυτό μέσα στην ευρύτερη μιζέρια. Τουλάχιστον ο Τζον Μπάρι το χρησιμοποιεί αρκετά καλά ως βάση για τις υπόλοιπες ενορχηστρώσεις του soundtrack, αλλά αυτά θα μας τα πει καλλίτερα ο mr. Arkadin...


update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):
Μια πολύ καλή μου φίλη είναι ίσως η πιο ένθερμη fan των A-ha στην Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι, κάνοντας παρέα μαζί της, έφαγα τέτοια πλύση εγκεφάλου που τους έχω σε λίγο μεγαλύτερη εκτίμηση από αυτή που πραγματικά αξίζουν. Ενώ δηλαδή η πρώτη μου αντίδραση θα ήταν ότι το "Living Daylights" είναι "το View to A Kill του φτωχού", τείνω να το ακούω με σχετική νοσταλγία, ως ένα τυπικό δείγμα τζεϊμσμποντικής power pop - κι ένα εξίσου τυπικό δείγμα των ικανοτήτων του Τζον Μπάρι, ο οποίος με αυτήν την ταινία τελειώνει τη σχέση του με τον 007. Η αλήθεια είναι ότι η ποπ δεν ταιριάζει στους μεσήλικες (δεν είναι τυχαίο ότι οι καλύτερες στιγμές του στην ταινία είναι οι πιο "συναισθηματικές", όπως αυτή η μελωδία που συνοδεύει τη συνάντηση της Κάρα με το Μποντ) - από μια ηλικία και μετά, καλό είναι να ασχολείσαι με κανονική μουσική, και ο Μπάρι στα χρόνια που ακολούθησαν έγραψε υποδειγματική μουσική για ταινίες όπως το "Χορεύοντας με τους Λύκους", το "Τσάπλιν" ή το "Playing by heart", που του επέτρεψε να επιστρέψει στην τζαζ τρομπέτα που τον ανέδειξε στο swinging London του '60, και του έδωσε την ευκαιρία να γίνει ο συνθέτης της δεύτερης μακροβιότερης σειράς ταινιών στην ιστορία της ποπ κουλτούρας.

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πρέπει να διαφωνήσω. Ο Ντάλτον ήταν καλύτερος Bond από τον Μπρόσναν και τα σενάρια των δυο ταινιών του πολύ καλύτερα από αυτά του Μπρόσναν (invisble car anyone?). Αμά δε τον συγκρίνουμε με τον Γκραϊγκ o Ντάλτον πλησιάζει περισσότερο στο tough look που πλέον θεωρείται απαραίτητο. Τέλος η σκηνή πριν τα credits και η απαγωγή του Κοσκοφ από τον νέκρος τις θεωρώ από τις καλύτερες action sequnces της σειράς.

Homo Ludens είπε...

Α, καλάααααααα. Για το "Πέθανε μια άλλη μέρα" και τα αόρατα αυτοκίνητά του έχω να πω πολλά. Αλλά ο Ντάλτον καλλίτερος από τον Μπρόσναν; Ιεροσυλία!

Ανώνυμος είπε...

Επανέρχομαι ξαναδές τις ταινίες, νομίζω οτι ο νεος Bond του Graig οφείλει πολλά στον Dalton, ιδιώς στο Licence to Kill. Δυστυχώς για τον Brosnan το πρόβλημα δεν είναι μόνο το αόρατο αυτοκίνητο, (ο άθλιος χάκερ στο Goldeneye, ο άθλιος villain αλλά μέρντοχ, όλη η ταινία με την Christmas Jones. Τουλάχιστον οι ταινίες του Dalton ήταν πιο realistic, εφόσον υποτίθεται ότι υπήρξε αλλαγή πλώρης από τον supercamp Bond του Moore.

Homo Ludens είπε...

Όπως βλέπεις, λέω ξεκάθαρα ότι δεν φταίνει ο Ντάλτον για το χάλι της ταινίας. Η περίφημη "αλλαγή πλώρης" είναι που τα φταίει. Στο "Living Daylights" η μιζέρια πάει σύννεφο και στο σαφώς βελτιωμένο και πιο συναισθηματικό και με δεύτερη ανάγνωση "License to Kill", απλώς ο Ντάλτον είναι ανεπαρκής. Αλλά το πρόβλημα είναι το γιατί αποφάσισαν να κάνουν στροφή στο σοβαρότερο. Δεν του πάει του Μποντ το σοβαρότερο. Και μπορεί ο Κραίγκ να προικίστηκε με μια καλή υπόθεση και μια καλή παραγωγή στο ντεμπούτο του, αλλά το "Quantum of Solace" είναι μια θλίψη επιπέδου "Living Daylights". Μαυρίλα και ενδοσκόπηση άνευ λόγου. Ο Μπρόσναν ξεπέρασε ακόμη και τον Κόνερι σε στυλ και πλησίασε όσο κανείς άλλος το φλέγμα του Μουρ. Ήταν άτυχος να παίξει σε ταινίες που δεν είχαν από πίσω βιβλία του Φλέμινγκ να τις στηρίζουν. Υποθέτω ότι αν έπαιζε στο "Χρυσοδάκτυλο" ή το "Για τα μάτια σου μόνο", οι κουβέντες για το ποιος ήταν ο καλλίτερος Μποντ θα είχαν λήξει προ πολλού.

Homo Ludens είπε...

Επίσης... Επειδή μου είπες "ξαναδές τις ταινίες" και μίλησες για την απαγωγή του Κόσκοφ στο "Living Daylights": Όλο αυτο το αφιέρωμα στον Μποντ γίνεται με την προσωπική μου ζωή να έχει φτάσει στο ναδίρ. Είμαι όλη μέρα σπίτι πάνω από το DVD και κάνω pause σε κάθε σκηνή. Όπως και σε αυτήν της "απαγωγής" του Κόσκοφ. Που τη μία στιγμή συνομιλεί με τον Ντάλτον - 007 και την επόμενη ο τελευταίος είναι απλά άφαντος, χωρίς εξήγηση, χωρίς ίχνος ζωής, κάνοντας την υπόθεση "απαγωγή" παιχνιδάκι για τους "κακούς". Του έφερε ζαλάδα η πολλή Bollinger, κόψιμο το πολύ χαβιάρι, είχε πάει να φλερτάρει με την πατσαβούρα Μανιπένι που έφερε μαζί του -ή απλά το σενάριο δεν ήταν και τόσο τέλειο τελικά;

Ανώνυμος είπε...

Στην σκηνή που ο Necro μπαίνει στην κουζίνα και είναι ο τύπος με το λεκτρικό μαχαίρι, ακριβώς δεύτερα πριν δείχνει 3 αυτοκινητά να φεύγουν από την έπαυλη το πρώτο και μόνο κάμπριο είναι o Dalton, οπότε το συγκεκριμένο σεναριακό κενό δεν ισχύει. Όσο για το solace το είδα και ναι είναι κατάθλιψη και μαυρίλα αλλά δεν με χάλασε εντελώς αφού ουσιαστικά αποτελεί το sequel της πρώτης ταινίας και όχι αυτόνομη ταινία. Εάν και η επόμενη ταινία συνεχίσει στο ίδιο ακριβώς μοτίβο τότε μάλλον έχουμε πρόβλημα.

Homo Ludens είπε...

Ε, το ίδιο λέμε. Εκεί που τρώνε και γλεντάνε, ξαφνικά και χωρίς λόγο ο Ντάλτον φεύγει. Το σενάριο δεν σκέφτηκε καν ένα έξυπνο λόγο για να αφήσει τον Κόσκοφ "απροστάτευτο" και τον Νέκρος να μπουκάρει χωρίς αντίσταση...

Ανώνυμος είπε...

Ο Μπρόσναν καλύτερος Bond από όλους.Οσα αν γράψω γι' αυτόν λίγο θα είναι γιατί ο άνθρωπος απλά είναι τέλειος.
Διαθέτει
Στιλ
Ομορφιά
Ταλέντο
Γυμνασμένο σώμα χωρίς να είναι υπερβολή.
Γοητεία
Μη μου πείτε πως διαφωνείτε θα είστε τυφλοί.

Ανώνυμος είπε...

ΑΜΑ ΔΑΙΝ ΑΝΑΓΝΟΡΙΣΟΙΣ ΤΟ ΠΩΣΩ ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΑ ΟΙΝΕ ΤΟ LIVING DAYLIGHTS (ΕΝΩΡΧΗΣΤΡΩΣΑΡΑ) ΚΑΙ ΠΩΣΩ ΦΩΒΕΡΩΣ ΜΠΟΝΤ Ο ΤΙΜΩΘΑΚΟΣ Η ΓΑΤΑ ΣΟΥ ΔΑΙΝ ΘΑ ΞΑΝΑΔΟΙ ΤΩ ΦΟΣ ΤΙΣ ΙΜΕΡΑΣ.

ΕΠΟΙΣΟΙΣ ΤΟ A VIEW TO A KILL ΟΙΤΑΝ ΤΕΝΥΑΡΑ ΕΝΤΑΚΣΕΙ ΚΑΡΟΙΟΛΕΙ?

-LEARZA-

Homo Ludens είπε...

ΝΤΑΞΟΙ ΚΑΒΛΗΑΡΕΙ ΜΟΥ!

azrael είπε...

Όπως βλέπεις αγαπητέ μου χομολουντενσάκο , υπάρχουν και άλλες ανωνυμες και ανεξάρτητες φωνες (αν και ολίγον χμμ... ακατεργαστες) στον απλό κοσμάκη , που υπόστηρίζουν - όπως και εμεις που ανήκουμε στην εστετ τον αγαπημένο μας Ροτζεράκο.

Ο λαός μίλησε. :)

Η ντόπια και ξένη λούμπεν μεγαλοαστική τάξη που πρέσβεύει ο μιστερ αρκαντινάκος δεν έχει που την κεφαλήν κρύβειν...