29 Νοε 2009

Zeros Top 20: #21-40, by Homo Ludens


Alicia Keys

Mε αλφαβητική σειρά, τα κατά Homo Ludens 20 άλμπουμ της δεκαετίας 2000-2009, που οριακά δεν μπήκαν στην λίστα με την καλύτερη εικοσάδα (το απόλυτο '00s Top 20 θα αρχίσει να δημοσιεύεται εδώ, με αντίστροφη σειρά, από μεθαύριο):

AFI - Sing the Sorrow (2003)
Γοτθικό emo rock με μπόλικη ηλεκτρονική υποβοήθηση και μερικές πρέζες από το hardcore punk παρελθόν μιας μπάντας που, αλλάζοντας πλεύση στις αρχές των '00s, συνέβαλε στο "rock's not dead yet motherfuckers" όσο λίγες.

Lily Allen - Alright, Still (2006)
Απολαυστική ποπ με άπειρα στοιχεία αυθάδειας και αυτοσαρκασμού (που είχαν χαθεί εντελώς για κάποια χρόνια μέσα στην ξιπασιά και την επιδειξιομανία που επικρατούσε) και το πρώτο χιτ άλμπουμ από τη γενιά του MySpace.

Antony & The Johnsons - I Am a Bird Now (2005)
Εσωστρεφής chamber pop που τη μία σε αναστατώνει και σε κάνει να φοβάσαι ότι δεν θα κοιμηθείς το βράδυ και την επόμενη σε κατευνάζει, χάρη στο ψυχολυτρωτικό κελάιδισμα του σπουδαίου Άντονι Χέγκαρτι και τις μαγικές συμπράξεις του με καλλιτέχνες όπως ο Ντεβέντρα Μπάνχαρτ, ο Ρούφους Γουέινραϊτ και ο Μπόι Τζορτζ.

Bat For Lashes - Fur and Gold (2006)
Μυστικιστική, νεραϊδένια indie pop που θα περίμενες να έχει επηρρεάσει πολύ περισσότερο το δεύτερο μισό των '00s, αλλά τελικά -μέσα στη μοναδικότητά της- αναγάγει τη Νατάσα Χαν στην Bjork της επόμενης γενιάς.

Bjork - Volta (2007)
Αντιφατικό, αλλά εξωστρεφές, και με ενδιαφέρουσες συνεργασίες (βλ. Timbaland και Άντονι Χέγκαρτι), το τελευταίο δημιούργημα της πιο σημαντικής μορφής της μουσικής της τελευταίας δεκαπενταετίας είναι το άνετο περπάτημα στο τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στην εύπεπτη ποπ του ντεμπούτου της και στους αναστωτικούς πειραματισμούς που στοίχειωσαν τα zeros της.

Kate Bush - Aerial (2005)
Συγκλονιστική επιστροφή, μετά από 12 ολόκληρα χρόνια, της αρχιέρειας της σκοτεινής, πιανιστικής ποπ, με όλα τα στοιχεία που την τοποθέτησαν επικεφαλής του ναού της μαζεμένα ξανά.

Nick Cave & The Bad Seeds - Abbatoir Blues / The Lyre Of Orpheus (2004)
To magnum opus -και ίσως το καλλίτερο άλμπουμ στην μεγάλη ιστορία του καλλιτέχνη- είναι στην ουσία δύο άλμπουμ που αναμειγνύουν με τον ιδανικότερο τρόπο όλα του ταλέντα. Χορταστικό ροκ ν' ρολ, αλλά και "γεμάτες" μπαλάντες, σαρκαστικά και ειρωνικά στιχάκια, παρέα με επικές ιστορίες, όργανα από κάθε μεριά του κόσμου ενορχηστρωμένα σ' ένα υπέροχο μουσικό καρναβάλι.

The Divine Comedy - Absent Friends (2004)
Μία ακόμη από τις αρκετές αποδείξεις ότι ο Ιρλανδός συνθέτης και ερμηνευτής είναι ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες των καιρών μας -και η σαφέστερη ένδειξη ότι και στα zeros, όπως έκανε και στα '90s, o Νιλ Χάνον δεν θα έχανε ούτε για ένα δευτερόλεπτο την coolness του.

The Divine Comedy - Victory For The Comic Muse (2006)
Παιχνιδιάρικη indie pop, σε μια από τις πιο εξωστρεφείς και απλές στην έκφρασή τους στιγμές του Νιλ Χάνον.

Neil Hannon (The Divine Comedy)

Beth Gibbons & Rustin’ Man - Out Of Season (2002)
Μια ένεση φωνητικών της Μπεθ Γκίμπονς πριν την επιστροφή ολόκληρων των Portishead στην ενεργό δράση, ήταν εξαιρετικά πολύτιμη για την ψυχική μας υγεία (ή την ψυχική μας δηλητηρίαση, όπως το πάρει κανείς)...

Green Day - American Idiot (2004)
Πολιτικοποιημένο punk/college rock από μια μπάντα που ξεπετάχτηκε από τη ναφθαλίνη για να δημιουργήσει ένα από τα πιο ξεσηκωτικά άλμπουμ -και με νόημα- της δεκαετίας.

Alicia Keys - Songs in A minor (2001)
Μείξη ποιοτικού Rn'B με λιγωτική neo-soul από μια 19χρονη σούπερ ταλαντούχα φοιτήτρια του Columbia που τα πήγε μια χαρά και με τις επόμενες κυκλοφορίες της.

Killers - Sam’s Town (2006)
Το δεύτερο -και πιο πομπώδες- ποπ/ροκ δημιούργημα των Killers από τα τρία (+ ένα) που τους έκαναν ένα από τα πιο επιδραστικά γκρουπ της δεκαετίας.

The National - Alligator (2005)
Σφιχτό, βρώμικο, δυναμικό indie rock από μια μπάντα που επίσης επηρρέασε την δεκαετία που φεύγει όσο ελάχιστες.

Scissor Sisters - Scissor Sisters (2004)
Ξέφρενο και ξεσαλωτικό, αυτή η γκέι ντισκομπάλα ήταν ίσως η πιο χαρούμενη και αξιοχόρευτη συνεισφορά της dance pop στην δεκαετία που φεύγει.

Sufjan Stevens - Illinoise (2005)
Μπλέντερ indie rock, ποπ και φολκ επιρροών που ξερνάει ένα χορταστικό κοκτέιλ στη μέση ακριβώς της δεκαετίας, εκεί που όλοι οι υπόλοιποι singers / songwriters το χρειάζονταν, για να συνεχίσουν τα κατορθώματά τους.

Tenacious D - Tenacious D (2001)
Συγκλονιστικές αναφορές σε επιδραστικούς καλλιτέχνες της ροκ, ξεκαρδιστικοί στίχοι και διάθεση γενικότερα και, κυρίως, εμπνευσμένες συνθέσεις που έχουν για σκοπό όντως ένα πλήρες άλμπουμ - ανθολόγιο της ροκ και όχι ένα εντυπωσιακό πυροτέχνημα, από ένα δίδυμο που θα γινόταν ίσως σημείο αναφοράς στα zeros, αν είχε χρόνο (ο Τζακ Μπλακ) να το σκάει από τα κινηματογραφικά πλατό και να χώνεται στα στούντιο ηχογράφησης.

The Twilight Singers - Blackberry Belle (2003)
Υγρό και ατμοσφαιρικό, είναι ροκ και είναι σόουλ, είναι Γκρεγκ Ντούλι με τα όλα του, ακόμη κι αν έθεσε πια τελείως την ταφόπλακα στο κουφάρι των λατρεμένων Afghan Whigs.

UNKLE - War Stories (2007)
Εκεί που η electronica συναντάει τη σκληρή ροκ, καραδοκεί ο Τζέιμς Λαβέλ. Και οι guest singers αυτού του άλμπουμ απογειώνουν το σπάνιο blend του.

White Stripes - White Blood Shells (2001)
H καλλίτερη στιγμή μιας από τις πιο χαρακτηριστικές μπάντες του alternative rock των zeros και κυρίως του πιο ταλαντούχου κιθαρίστα των καιρών μας.

28 Νοε 2009

Out of your culti closet


Κάθε μέρα, φτάνουν στο Inbox μου τουλάχιστον 30 δελτία τύπου - φαίνεται πως οι δημοσιοσχετίστες αυτού του κόσμου θεωρούν ότι παίζω κάποιο ρόλο στην προώθηση των θεμάτων τους. Η αλήθεια είναι ότι είμαι απλώς ένα μέρος του πεπτικού συστήματος της ελληνικής πολιτιστικής πραγματικότητας. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου τώρα. Το θέμα μου είναι ότι κάποια στιγμή - τέλη άνοιξης; αρχή καλοκαιριού; δεν θυμάμαι - έφτασε ένα email που με ενημέρωνε ότι το "Σεσουάρ για δολοφόνους" θα συνεχίσει τις παραστάσεις του για εκατοστή χρονιά με την νιοστή διανομή. Η πρώτη μου σκέψη ήταν: "δεν έχω δει ποτέ το Σεσουάρ για δολοφόνους". Η δεύτερη ήταν: "αυτό θα πρέπει πια να το γράφω στο βιογραφικό μου". Γέλασα αυτάρεσκα. Αναζήτησα κάποιον γύρω μου να μοιραστώ αυτήν την εξυπνάδα. Το γραφείο ήταν άδειο. Στράφηκα στο αμέσως καλύτερο πεδίο. Το twitter. Από αυτό ξεκίνησε μια - ακόμη - καμένη συζήτηση με τον Νένε, ο οποίος εμπνεύστηκε το hashtag "#outofyourculticloset" (στην αρχή δοκιμάσαμε το "Out-of-your-cultural-closet", αλλά δεν σου αφήνει χώρο να γράψεις τίποτα, είναι κι αυτοί οι ρημαδο-140χαρακτήρες). Το θέμα ήταν: κάθε παρασκευή εξομολογούμαστε τις μικρές ποπ αναπηρίες μας - επειδή είμαι ψυχαναγκαστικός, δεν περιλαμβάνω σ' αυτές τα guilty pleasures (π.χ. "Βλέπω ταινίες με τον Ταμτάκο" ή "έχω φτιάξει γκρουπ στο facebook για την Λίζα Δουκακάρου και δεν ντρέπομαι - πολύ - γι' αυτό"), αλλά τις πραγματικές αναπηρίες: το ότι κοιμήθηκα στον "Άρχοντα των δαχτυλιδιών", το ότι δεν έχω διαβάσει Στίβεν Κινγκ και Ζυράννα Ζατέλλη, δεν καταλαβαίνω τον ντόρο για την Μπιορκ κ.ο.κ. Τα είπα και ξεθύμανα - σε βαθμό που δεν έχω πια τι να εξομολογηθώ. Δεν έχει σημασία. Έχουν οι άλλοι. Ειδικά χθες, το #outofyourculticloset πήρε φωτιά - έγινε ένα καταιγιστικό ξεκαρδισιτκό session ομαδικής ψυχοθεραπείας δεκάδων ανθρώπων που έβγαζαν από μέσα τους ό,τι βλακεία κρατούσαν μέσα τους - από "αμαρτωλές απολαύσεις", γνωριμίες με "διασήμους", ερωτικά μυστικά, μικρές προστυχιές. Κλαίω από τα γέλια. Και νιώθω λίγο περήφανος - εξομολόγηση στην οποία κολλάει γάντι η προσθήκη #outofyourculticloset.

26 Νοε 2009

Αποχαιρετισμός στα '00s

Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών / Μπιγιονσέ / HDTV / Αμπού Γκραΐμπ / Θόδωρος Ρουσόπουλος / Ο ιός της χιλιετίας / Γκέι γάμοι / Λεσβιακά φιλιά / «Mission Accomplished» / Τζορτζ Μπους / Λίντσεϊ Λόχαν / Emo / Linkin Park / 11/9 / iPod / Τσουνάμι / Athens Fashion Week / «Τέλος» / Exit Polls / Χάρι Πότερ / Ringtones / Καναδέζικο Indie Rock / H&M / Grand Prix Κωνσταντινούπολης / Σκουφά και Ομήρου / Big Brother / Coldplay / Λανς Αρμστονγκ / Σύμφωνο σταθερότητος / Αντίπαρος / Ζέλικο Ομπράντοβιτς / Mαλιακός / Αναθεώρηση δημοσιονομικών στοιχείων / Stage / Λένα Μαντά / 100 δολάρια το βαρέλι / Οσάμα Μπιν Λάντεν / Κατρίνα / Wii / Βασικός μέτοχος / Μπόρατ / Αρθρο 44 / Tate Modern / Google it! / Starbucks / Τελετή Εναρξης / Σουηδικά κεφτεδάκια στο ΙΚΕΑ / ΣΚΑΪ Τηλεόραση / Mi-Ro / 3% του ΑΕΠ / Νέο ωράριο καταστημάτων / Η χρονιά του «δράκου» / Μεταμόσχευση προσώπου / Hummer / Aνδρέας Βγενόπουλος / Υποκλοπές / Πλατεία Καρύτση / Χοακίν Αλμούνια / Σούπερ Λίγκα / Σοφοκλής Σχορτσιανίτης / Μάικλ Μουρ / Ο Κώδικας Ντα Βίντσι / Ολυμπιακά Ακίνητα / Νέο Μουσείο Ακρόπολης / My Number One / Ημιυπαίθριοι / Fnac / Πο Πο Culture! / Speedo / Αττική Οδός / Οδυσσέας Τσενάι / Φυσικό αέριο / H1N1 / Outlook / Ριζούπολη / Γιώργος Χωραφάς / «Βάλ’ το αγόρι μου» / «Evet» ή «Οχι» / Τήλος / Αποτέφρωση νεκρών / ADSL / Banksy / Διαστημικό λεωφορείο Columbia / Σερ Αλεξ / Φερνάντο Αλόνσο / Στράπλες / Agaetis Byrjun / Wakeboard / Μοχίτο / Μάγια Τσόκλη / Prenzlauer Berg, Βερολίνο / Πανηγύρια στην Ικαρία / Special K / Βιολογική λαϊκή / Κομιστής / Παραπέντε / 340,75 δραχμές / Dsquared2 / Power Yoga / Οτο Ρεχάγκελ / Chez Lucien / Βλαντίμιρ Πούτιν / Σκάρλετ Γιόχανσον / Monocle / Κώστας Κεντέρης / Ιρβιν Γιάλομ / Κόμμοδος / Παναγιώτης Ψωμιάδης / Τάι-γκερ Γουντς / Κώστας Καραμανλής / Καλατράβα / Πάρις Χίλτον / Καϊπιρίνια / Abercrombie & Fitch / Evanescence / iTunes / Χιθ Λέτζερ / Back To Black / Αδελφοί Ξηροί / Nobu / Πυρκαγιές / Μετρό / Κουρουπητός / Πορτοκαλί επανάσταση / Come Away With Me / Killers / Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος / Τίγρης και Δράκος / Queen Mary / Σοκ και δέος / ΓΑΠ / JJ Abrams / Φώτης Βαλλάτος / Pilates / Σκοτεινός Ιππότης / Τα ταγέρ της Γιάννας / Lagavulin / b. / Βατοπαίδι / Kazaa / Δομημένα ομόλογα / Σάσα Γκρέι / The Sopranos / Alpha Nero / Ζοέλ Ρομπισόν / Εκλογή από τη βάση / Μεθυλτριενολόνη / Ασωπός / Στρατηγός άνεμος / iPhone / «Ιου» / Sin City / Mulholland Dr. / Μίλα μου βρώμικα / Λιονέλ Μέσι / Αλ τσαντίρι νιουζ / Bradgelina / Nip slip / Νταρφούρ / Βαρούλκο / Lady Gaga / Havaianas / Guitar Hero / Donnie Darko / 4 8 15 16 23 42 / Μαύρα ταμεία / Οσετία / Stardome / Κριστιάνο Ρονάλντο / Call of Duty / Σάμινα / Βλαστοκύτταρα / V-neck / El Bulli / Skinny Jeans / Οδός Κλειτίου / Τα πουλόβερ του Εβο Μοράλες / Lordi / Παλαιοκώστας / Terravibe / GRE - USA 101 - 95 / Μάρκο Ματεράτσι / Μαλάουι / Σάρα Πέιλιν / Βοτανικός / Φραπελιά / This is Sparta / Ροζ DVD / Namaste / Οπρα / Arcade Fire / 2046 / Μέγκαν Φοξ / Kitsuné / MGMT / Διακοπές στο Διάστημα / Black Cod / Κάνιε Γουέστ / DJ Quentin / Χάλε Μπέρι / Μπρασελέ σιλικόνης / Jackass / «My precious» / The Strokes / Underworld / Kαμπούλ / Μάρθα Στιούαρτ / Xbox / Botox / Fedora hat / Σρεκ / Toyota Prius / Windows XP / Γκουαντάναμο / «It’s complicated» / Νέμο / Dress code: Smart Casual / MySpace / Γαλλική Indie Pop / Κυνόδοντας / 7 Jokers / The Mall / Μπαράκ Ομπάμα / Kite Surf / «Τα σπάει» / Τζούλια Αλεξανδράτου / Ugg / Enron / Γρηγόρης Αρναούτογλου / Survivor / Blogs / Πεσκανδρίτσα / Ελευθέριος Βενιζέλος / Primavera Sound / The Blower’s Daughter / Εριν Μπρόκοβιτς / Λίλι Αλεν / Πρώτο Θέμα / Οικολογία / Αγκελα Μέρκελ / Helios / Ο διάβολος φοράει Πράντα / Αγκνες Ντέιν / ΛΑΦΚΑ / Οι Αθλιοι του Παρισιού / V for... / «48» the Restaurant / Lifo / Monika / Live 8 / Κώστας Πάσσαρης / Νο Logo / Αριάνα Χάφινγκτον / Πιτσιρίκος / Το βυζί της Τζάνετ Τζάκσον / Το κρανίο του Ντέμιεν Χερστ / 9’ 58” / Νικολά Σαρκοζί / Παραδικαστικό / Μυρτώ Κοντοβά / Ειδήσεις στο Star / Αν Χάθαγουεϊ / Λυματολάσπη / Eυρωσύνταγμα / Φέντερερ εναντίον Ναδάλ / Ντιμπέιτ / Panorama / Μακροχώρι Βεροίας / X Factor / Αλ Κάιντα / Ρώσικη ντίσκο / SARS / Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ειρηναίος / Αθήνα 2004 / Hellas SAT / Bios / Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ / Korres / «Γκολ και φύγαμε για τελικό» / Πολίτικη κουζίνα / «Η περί του Θεού αυταπάτη» / Palco / Διαφημίσεις Jumbo / «Τα πάντα όλα» / Γιελένα Ισινμπάγιεβα / Δημήτρης Παπαϊωάννου / #twitter / Nu-Rave / Athens Voice / Λατέρνατιβ / YouTube / Lost / Οικονομική κρίση.

Στο καλό,
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK Δεκεμβρίου 2009 - Κυκλοφορεί με την "Καθημερινή", την Κυριακή 29/11)

Πέρι Σμιθ. Ντικ Χίκοκ.

Πριν δέκα μέρες και μισό αιώνα, ο Ντικ Χίκοκ και ο Πέρι Σμιθ σκότωσαν τέσσερα μέλη της οικογένειας Κλάτερ στο Χόλκομπ του Κάνσας. Σκοπός τους ήταν η ληστεία. Είχαν μια πληροφορία ότι ο Χερμπ Κλάτερ, ο πατέρας της ευκατάστατης αγροτικής οικογένειας, κρατούσε σημαντικά ποσά στη φάρμα τους. Η πληροφορία ήταν εσφαλμένη. Η εκρηκτική σχέση υποφώσκοντος ερωτισμού, ανεκδήλωτης αντιπάθειας και αλληλοσυμπλήρωσης στην ψυχική διαταραχή, όπλισε τον Πέρι Σμιθ με τόσο ψυχρό αίμα ώστε να σκοτώσει ένα-ένα όλα τα μέλη της οικογένειας, με την δικαιολογία -στο μυαλό του- ότι έτσι έσβηνε κάθε αποδεικτικό στοιχείο. Ο Ντικ Χίκοκ παρακολούθησε το έγκλημα με ευχαρίστηση. Έφυγαν από τη φάρμα με συνολική λεία 40 δολάρια.

Τα υπόλοιπα τα ξέρεις ήδη. Αν όχι, φταίει που δεν είδες ποτέ του αριστουργηματικό "Capote" του Μπένετ Μίλερ, με τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν στο ρόλο του χαρισματικού συγγραφέα (το ψήφισα στο #8 στη λίστα μου με τις καλλίτερες ταινίες της δεκαετίας).

Το "Εν Ψυχρώ" είναι το απόλυτο έργο "μη μυθιστορηματικής" λογοτεχνίας. Είναι στην ουσία ένα εκτενέστατο ρεπορτάζ, γραμμένο με λογοτεχνικό τρόπο. Είναι η υπερέκταση του απόλυτου άρθρου που θα ήθελε ποτέ να γράψει ο οποιοσδήποτε συντάκτης σε περιοδικά. Αλλά όταν γράφτηκε, το 1965, αυτού του είδους η γραφή απλά δεν υπήρχε. Ο Τρούμαν Καπότε, συνοδευόμενος από τη Χάρπερ Λι (επίσης μετέπειτα συγγραφέα, και μάλιστα του συγκλονιστικού "To Kill A Mockingbird" που αποτέλεσε τη βάση για μια από τις καλλίτερες ταινίες όλων των εποχών) έφτασε στο Χόλκομπ ως απεσταλμένος του "New Yorker" για να καλύψει το φόνο. Τελικά έγραψε ένα ολόκληρο μυθιστόρημα, το οποίο δεν κατάφερε να ολοκληρώσει, παρά μόνον όταν οι δύο πρωταγωνιστές του, ο βραχύσωμος Ινδιάνος Πέρι και ο redneck μαγκίτης Ντικ είχαν εκτελεστεί.

Για τη σχέση που ανέπτυξε ο Καπότε με τον Σμιθ, κανείς δεν μπορεί να τα πει καλλίτερα από την ταινία του Μίλερ. Για το πόσο σημαντικό είναι το "Εν Ψυχρώ" για την εξέλιξη της γραφής, κανείς δεν μπορεί να στο πει καλλίτερα από τον εαυτό σου. Αρκεί να το διαβάσεις. Και να συνειδητοποιήσεις ότι πέρασαν πενήντα χρόνια από τη μέρα που ξεκίνησε να γράφεται.

Τι θα ήταν άραγε ο Devendra Banhart αν δεν είχε προϋπάρξει ο Γιάννης Γιοκαρίνης;

Paris, Je t' aime...



"Tonight We Fly" και "A Lady Of A Certain Age": Τα δύο αγαπημένο μου τραγούδια των Divine Comedy (το δεύτερο είναι και το πιο αγαπημένο μου κομμάτι ολόκληρης της δεκαετίας που φεύγει), σε ένα "ιδιαίτερο" live, δίπλα στο Σηκουάνα, το Νοέμβριο του 2007.

25 Νοε 2009

Οι κατά Homo Ludens καλλίτερες ταινίες της 10ετίας*

01. Sin City (2005) των Φρανκ Μίλερ και Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ
02. Mulholland dr. (2001) του Ντέιβιντ Λιντς
03. 2046 (2004) του Γουόνγκ Καρ Βάι
04. Donnie Darko (2001) του Ρίτσαρντ Κέλι
05. WALL-E (2008) του Άντριου Στάντον
06. The Incredibles (2004) του Μπραντ Μπερντ
07. Oldboy (2003) του Τσαν Γουκ Παρκ
08. Capote (2005) του Μπένετ Μίλερ
09. The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (2007) του Άντριου Ντόμινικ
10. The Mummy Returns (2001) του Στίβεν Σόμμερς
11. Borat (2006) του Λάρι Τσαρλς
12. Lilja 4-ever (2002) του Λούκας Μούντισον
13. Dogville (2003) του Λαρς Φον Τρίερ
14. V for Vendetta (2005) του Τζέιμς Μακτέιγκι
15. Crash (2004) του Πολ Χάγκις
16. Collateral (2004) του Μάικλ Μαν
17. Elephant (2003) του Γκας Φαν Σαντ
18. The New World (2005) του Τέρενς Μάλικ
19. Lat den Ratte Komma In (2008) του Τόμας Άλφρεντσον
20. Κυνόδοντας (2009) του Γιώργου Λάνθιμου

* Aυτό το post είναι η μισή επίσημη συμμετοχή του "Πο Πο Culture!" στην ψηφοφορία που διοργανώνει το Seagazing για τις καλλίτερες ταινίες των zeros. Επίσης, εγκαινιάζει τη μακρά σειρά posts κάτω από τα tags Τop 20 (2009) και Top 20 ('00s) που θα ακολουθήσουν και θα είναι οι συμμετοχές μας (όπως και του guest blogger Φώτη Βαλλάτου) στην ψηφοφορία που διοργανώνει ο Gone4Sure για τα καλλίτερα άλμπουμ της χρονιάς και της δεκατίας. Έχει να γίνει χαμός!

24 Νοε 2009

Όσο εμείς κλείνουμε τεύχη (και κλείνουμε, και κλείνουμε)...

...αυτοί που μας κρατούσαν ζωντανούς στο twitter, έφυγαν. Πήγαν στην Νταϊαμάντα Γκαλάς. Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς τους βαρβάρους; Επίσης. Αυτή η φωτογραφία της Αδαμαντίας, που έχει παίξει σε όόόόόόλα τα περιοδικά τον τελευταίο μήνα -επειδή είναι και η πιο ωραία της- έχει τραβηχτεί πριν μια δεκαετία. Δεν αντέχω να τη βλέπω άλλο. Γι' αυτό και την κάνω κτήμα του "Πο Πο Culture!", να την εξαγνίσω, να της δώσω μια θέση στο πάνθεον, να ρουφήξω από μέσα της το θάνατο...

(Μα τι γράφω; Πόσο καμμένος; Μπορεί να τελειώσει αυτή η βδομάδα σε καμμιά ώρα παρακαλώ;)

Ημέρες Νοεμβρίου

Αν έχεις ήδη κάνει κλικ στο link "Τι γράφαμε πέρσι τέτοια εποχή", κάτω από την επικεφαλίδα του "Πο Πο Culture!", έχεις ψυλλιαστεί γιατί επικρατεί τέτοια ανομβρία στο blog μας. (Aνομβρία: Ο Ντζάνγκο έχει πεθάνει, τα νέα άλμπουμ έχουν πια παλιώσει συνειδητοποιώντας ότι δεν θα βρουν ποτέ ένα ποστάκι παρουσίασης εδώ, ακόμη και τα κορίτσια που ποζάρουν ημίγυμνα στα αγαπημένα μας περιοδικά τα έχουμε ξεχάσει εντελώς). Είναι τέλη Νοεμβρίου. Όπως γράφαμε και πέρσι, είναι οι κολασμένες αυτές ημέρες του χρόνου που επιτέλους εγώ και ο Mr. Arkadin πρέπει να δουλέψουμε πιο πολύ απ' ότι οι υπόλοιποι. To blog έχει μπει αναγκαστικά σε δεύτερη μοίρα. Και αυτό και το άλλο, εκείνο με τα πράγματα που λαμβάνω καθημερινά στο γραφείο. Δεν έχω χρόνο -και κυρίως όρεξη- ούτε να αυτοφωτογραφηθώ σαν καραγκιόζης. Οι Νοέμβρηδες είναι οι λόγοι που κάποιος ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να δουλεύει στα περιοδικά.

Μικρές οάσεις, ευτυχώς, συνεχίζουμε να βρίσκουμε στο Twitter. Εκεί, χάρη στον Gsus και τ' άλλα παιδιά, ανακαλύπτουμε νέα, θαυμάσια πράγματα και πρόσωπα, σαν την Εύη Σταμάτη (στη φωτό επάνω -περισσότερες στο site της).

Και αυτό ήταν ένα βαρετό post εντελώς ημερολογιακού χαρακτήρα, ενδεικτικό του πόσο καμμένοι είμαστε τις τελευταίες ημέρες. Εγώ δηλαδή. Γιατί ο άλλος είναι τόσο άφαντος που μπορεί και να αυτοκτόνησε.

22 Νοε 2009

"...two tables of artist types were discussing a recent show by the local dark-wave band Phoenix Catscratch"

...ή πώς ξαφνικά ορισμένα στοιχεία του ελληνικού indie θα φορτωθούν με μπόλικο hype, χάρη σ' ένα ρεπορτάζ των σημερινών New York Times. (Ειρωνικό: οι Callas, το 6 D.O.G.S., οι Κ.Ο.Τ.Ε.Σ... Αρκετά λάθος πράγματα ρε γαμώτο.)

21 Νοε 2009

Ανατρίχιασα (δυο τρεις φορές)


Pet Shop Boys - Go West (Live in Athens)


Pet Shop Boys - Viva la Vida & It's A Sin (Live in Athens)


Για λόγους που δεν αφορούν το παρόν post δεν είχα ξαναδεί live τους Pet Shop Boys. Ε λοιπόν, είναι Θεοί! Πέρασα υπέροχα, κι ας είχα μια μάλλον κουλή ημέρα μέχρι να παρκάρω δίπλα στο Metropolitan Expo.

Μου άρεσε:
- Τα χορευτικά των δίδυμων σωσίων της Άγκνες Ντέιν και γενικά όλα τα χορευτικά του σόου. Όλο το σόου βασικά...
- Που γύρω μου βρισκόταν το πιο ετερόκλητο, χωρίς καμμία ταυτότητα, χωρίς κανόνες και δεδομένες συμπεριφορές κοινό...
- Που ο Νιλ και ο Κρις διασκεύασαν -ακομπλεξάριστοι- μέχρι και Coldplay...
- Που άνοιξαν τη συναυλία με κοτζάμ "Heart" κι όχι με κάποιο άβολο, ψιλοάγνωστο κομμάτι από το τελευταίο τους άλμπουμ.
- Ο πολιτισμένος χώρος του εκθεσιακού χώρου δίπλα στο αεροδρόμιο. Εντάξει, δίνεις 5 ευρώ για την Αττική Οδό κι άλλα τόσα για τη βενζίνη, αλλά ούτε το βασανιστήριο της Μαλακάσας υφίστασαι, ούτε την ανοργανωσιά άλλων χώρων. Thumbs up για περισσότερα live εκεί.

Δεν μου άρεσε:
- Eεεε, ξέρω ΄γω; Τίποτε! Όλα ήταν μια χαρά. Πού δεν είπαν το "Domino Dancing"; Ήταν σαν να το είπαν, λουπάροντάς το με το "Vida la Vida". Ρε, ήταν πολύ ωραία!

17 Νοε 2009

Domino Dancing


Το πρόβλημα με τους μεγάλους έρωτες είναι ότι δεν καταλαβαίνουν και πολλά από χρόνους, συγκυρίες, περιβάλλοντα. Επιστρέφουν αυθάδικα όποτε γουστάρουν, έρχονται δήθεν τυχαία να διαλέξουν ζαρζαβατικά στη λαϊκή σου, πίνουν Tanqueray με τόνικ και λάιμ ακριβώς στην άλλη άκρη του μπαρ που μόλις παρήγγειλες το δικό σου ποτό, σου στέλνουν κατά λάθος SMS στις 4 το πρωί -ή και όχι κατά λάθος... Δεν σ' αφήνουν ποτέ να ησυχάσεις. Το ακόμη πιο μεγάλο πρόβλημα με τους μεγάλους έρωτες είναι όταν ξέρεις πως το δικό σου αντικείμενο του πόθου ήταν το αντικείμενο του πόθου όλων. Και σε τρώει το τι μπορεί να έχει συμβεί από το τελευταίο σας φιλί. Και με ποιον.

Η Ντόνα Μποτμάν θά 'ναι πια σαράντα, σαρανταδύο ετών. Σύμφωνα με τον γίγαντα Μάριο Κλουζέρ δουλεύει ως υπεύθυνη πωλήσεων σ' ένα resort του Πουέρτο Ρίκο και παραμένει πανέμορφη. Δεν περίμενα κάτι λιγότερο απ' το "πανέμορφη". Και ομολογώ ότι με παρηγορεί κάπως και το -ταπεινό στο πρώτο άκουσμα- "υπεύθυνη πωλήσεων". Θα ήταν τόσο απρόσιτη μια καριέρα στη showbiz, έστω την τοπική showbiz της Καραϊβικής... Ενώ τώρα το παραμύθι με την Σταχτοπούτα συνεχίζεται. Σχεδόν με βλέπω εδώ απέναντι, μετατρέποντας την αίθουσα συσκέψεων (χωρίζεται απ' το γραφείο μου μ' ένα γυάλινο τοίχο) σε lobby ξενοδοχείου, τουρίστα με panama hat, δίχρωμα clubmasters, λινό πουκάμισο και παντελόνι κι ένα ζευγάρι ταλαιπωρημένα απ' το υπερατλαντικό ταξίδι Superga, να αφήνω το σακ βουαγιάζ μου μπροστά από την υποδοχή, περιμένοντας τη σειρά μου να συνεννοηθώ με την πολυάσχολη ρεσεψιονίστ. Και ξαφνικά στο σκηνικό προστίθεται εκείνη. Φοράει το ίδιο, κοντό φόρεμα με τότε, το τιραντάκι στον αριστερό ώμο έχει γλιστρήσει αθώα στο μπράτσο, στέκεται απέναντί μου και διπλώνει το πόδι, τεντώνοντας την πατούσα. Σχηματίζει τις γωνίες που σχημάτιζε στο Domino Dancing. Προκαλεί. Πάλι. 21 χρόνια μετά, με προκαλεί πάλι...

Όλα κινούνται σε slow motion, όπως όταν δίνεις το πρώτο σου φιλί με το μεγάλο έρωτα, όπως στις στιγμές του χωρισμού. Όπως στο videoclip του Έρικ Γουάτσον. Τόσα χρόνια μετά κι ακόμη το "Domino Dancing" μου μεταφέρει την ίδια υγρασία στο δέρμα και το ίδιο κάψιμο στους αδένες με τότε. "Add another number to the score". Ξεφυλλίζω νοητά το άλμπουμ με τις γυναίκες της ζωής μου και βρίσκω ομοιότητες με την Ντόνα παντού. Ένα ζευγάρι στήθη, ένα βλέμμα, ένα λίκνισμα των γοφών. Σε μια θερινή ντίσκο. Με χάλια ντυμένους ξέσαλους γύρω. Και τον Κρις Λόου ν' αλλάζει βινύλια.

Γράφω λιγωμένα, γράφω σαν μαλάκας εντελώς. Σαν μαλάκας όταν γράφω για την Ντόνα Μποτμάν.

Θα είναι από τις πολλές μαλακίες που είχα παίξει για πάρτη της, πίσω στο '88.

Την Παρασκευή, στο Metropolitan Expro ενδέχεται και να μου ξανασηκωθεί, με το που ακούσω το πρώτο "All Day, All Day". Αν θα είναι λόγω της Ντόνα ή λόγω κάποιας ζωντανής ομοιότητας θα στο πω το Σάββατο.

14 Νοε 2009

Κινηματογράφος "ΠΠC". Σήμερον. Ασπρόμαυρον. Ακατάλληλον. "

Συγγνώμη Λέσλι!

Έρωτα της ζωής μου, μετά από αυτό, σου ζητώ ξανά συγγνώμη. Παραλίγο να σε αφήσω έξω από τη λίστα μου με όσα ήταν μουσικά τα '00s για μένα. Σόρι, σόρι, σόρι. Είμαι λίγο καμμένος τις τελευταίες ημέρες. Υπόσχομαι να επανέλθω επικά από αρχές Δεκεμβρίου!

Y.Γ.: Ναι, το ετήσιο πανηγυράκι όπου οι bloggers ψηφίζουν τα αγαπημένα τους άλμπουμ ξεκινάει σε δύο εβδομάδες και φέτος έρχεται ενισχυμένο αφού ο gone4sure αποφάσισε να βγάλουμε και top 20 δεκαετίας, προκαλώντας σε κάτι ψυχαναγκαστικά τυπάκια σαν τον Mr. Arkadin κι εμένα αϋπνίες, από το άγχος να μην αδικήσουμε κανέναν και τον αφήσουμε απ' έξω...

6 Νοε 2009

Kληρονομικό χάρισμα

Στο αίμα της Τσάινα Μόουζες κυλά η τζαζ. Η μητέρα της είναι η Ντι Ντι Μπριτζγουότερ, μια από τις σημαντικότερες εν ζωή τζαζ τραγουδίστριες. Έχοντας κάνει τρεις συνεντεύξεις με την μητέρα (κατά την γνώμη μου, την ωραιότερη φωνή της τζαζ τα τελευταία σαράντα χρόνια), βρήκα ιδιαίτερα συγκινητικό το να μιλάω με την κόρη. Της το είπα, σχεδόν απολογούμενος – φαντάζομαι ότι θα έχει βαρεθεί να την ρωτάνε για την μητέρα της. «Κάθε άλλο», ακούω να λέει η ζεστή, γελαστή φωνή από την άλλη άκρη του ακουστικού: «δεν έχω κανένα πρόβλημα να μιλάω για την μητέρα μου. Σίγουρα ήταν έντονη καλλιτεχνική παρουσία στο σπίτι, τόσο η ίδια όσο και ο πατέρας μου (σ.σ. ο σκηνοθέτης της σειράς «Ρίζες» Γκίλμπερτ Μόουζες), αλλά εγώ δεν την έβλεπα ποτέ σαν τραγουδίστρια – την αγαπάω επειδή είναι η μητέρα μου. Βέβαια, αν δεν με είχε ενθαρρύνει, δεν θα τολμούσα ίσως να ασχοληθώ με το τραγούδι. Μεγαλώνοντας σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ήταν αναπόφευκτο να γνωρίσει και να αγαπήσει την τζαζ, αλλά δεν είναι αυτό το είδος που έχει ως σημείο αναφοράς. «Μεγάλωσα με hip-hop, r’n’b, soul», τονίζει. «Μπορεί η χροια της φωνής μου να θυμίζει αυτήν της μητέρας μου, αλλά εγώ δεν τραγουδάω τζαζ, δεν μπορώ να αυτοσχεδιάσω όπως εκείνη. Είμαι σόουλ τραγουδίστρια. Αυτό που κυρίως με ενδιαφέρει είναι να μπορώ να εκφράσω ένα συναίσθημα, την ώρα που τραγουδάω».

Πράγματι, η Τσάινα έγινε γρήγορα πριγκίπισσα της μαύρης μουσικής στην Γαλλία, όπου γεννήθηκε και ζει: συνεργάστηκε με τις σημαντικότερες προσωπικότητες του – ιδιαίτερα ακμαίου – γαλλικου hip-hop, είχε την τύχη να της σκηνοθετήσει το πρώτο της βιντεοκλίπ ο Ζαν-Μπατίστ Μοντινό, ενώ κάνει και μια παράλληλη καριέρα ως παρουσιάστρια του γαλλικού MTV. Και πώς από όλα αυτά, έφτασε να κάνει ένα αφιέρωμα στην Ντάινα Γουάσινγκτον, μια από τις πιο ιδιαίτερες τζαζ και μπλουζ τραγουδίστριες της δεκαετίας του ’50; «Μα είναι τόσο μοντέρνα τραγουδίστρια», εξηγεί η Τσάινα. «Ήταν τόσο μπροστά από την εποχή της! Είχε έναν τρόπο να κάνει ό,τι τραγουδούσε να ακούγεται ακαταμάχητα σέξι!», τονίζει και θυμάται την πρώτη φορά που, μικρή, έβαλε να ακούσει έναν δίσκο της Γουάσινγκτον, με αποτέλεσμα η γιαγιά της, σκανδαλισμένη να τον βγάλει, θεωρώντας ότι αυτά δεν είναι ακούσματα για παιδιά. Αυτό ήταν! Από τότε, η Ντάινα ήταν ένας απαγορευμένος καρπός.< Κλείνοντας, την ρωτάω αν υπάρχει κάτι τελευταίο που θέλει να ξέρουμε γι’ αυτήν, προτού πάμε στο Half Note να ακούσουμε αυτό το αφιέρωμα στην Γουάσινγκτον, που θα παρουσιάσει με το τρίο του πιανίστα Ραφαέλ Λεμονιέ: «Μόνο το ότι είναι η πρώτη φορά που τραγουδάω επί μια εβδομάδα σερί σε ένα κλαμπ κι έχω άγχος για το αν θα αντεπεξέλθω. Να είστε επιεικείς».

Δεν θα χρειαστεί. Είναι βέβαιο ότι θα τα πάει θαυμάσια.

(Θα δημοσιευτεί την Κυριακή 8/11 στο Big Fish)

5 Νοε 2009

«Σέχτα επαναστατών» εσείς; «Φράξια μηδενιστών εμείς»!

Σοβαρά τώρα, γιατί οι τρομοκρατικές οργανώσεις έχουν τέτοια ονόματα; Πώς τα διαλέγουν; Είναι δυνατόν να υπάρχουν αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα άνθρωποι που σπατάλησαν ενέργεια για να φτιάξουν το αρκτικόλεξο Ο.Π.Λ.Α.; Σχεδόν τους φαντάζεσαι σε ένα δωμάτιο, γεμάτο καλάσνικοφ, με τον «Τσελεμεντέ του αναρχικού» ανοιχτό σε μια γωνία και το λεξικό σε μια άλλη, να ψάχνουν τις λέξεις, για να φτιάξουν μια ακροστοιχίδα: «Μεγάλε, το βρήκα! Οργάνωση Προλεταριακής Λαϊκής Αυτοάμυνας!». Θα ήταν αστείο, αν δεν κόστιζε ζωές.

Τουλάχιστον αυτοί, φαίνεται ότι έχουν και στις βιβλιοθήκες τους ψήγματα αριστερής βιβλιογραφίας, εξ ου και διάλεξαν ένα όνομα που παραπέμπει στην Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών του Eμφυλίου. Οι άλλοι, που ονομάστηκαν «Σέχτα Επαναστατών», μάλλον δεν έχουν ιδέα από αριστερή ορολογία – δεν υπάρχει αριστερός που αυτοπροσδιορίζεται ως «σέχτα». Είναι σαν να μαζεύονται οι πιστοί μιας θρησκείας και να λένε: «είμαστε αιρετικοί». Ταμπέλες όπως «αιρετικός» ή «σέχτα» τις κολλάνε οι άλλοι, δεν τις διαλέγεις μόνος σου.

Αντιθέτως, η «φράξια» μπορεί να αποτελεί υποκειμενικό προσδιορισμό. Κάθε πολιτική οργάνωση έχει μερικούς ζοχαδιασμένους που μαζεύονται συνομωτικά και χαράζουν κοινή πορεία σε διάλογο με την «επίσημη γραμμή». Συμβαίνει σε όλα τα κόμματα, αλλά δεν φανταζόταν κανείς ότι συμβαίνει και στις ομάδες ένοπλης πάλης. Και η αλήθεια είναι ότι διαβάζοντας την προκήρυξη στο Indymedia, αναφορικά με την επίθεση στην Μαριέττα Γιαννάκου, μπορεί κανείς να μπερδευτεί, με την υπογραφή «Συνομωσία των πυρήνων της φωτιάς – Φράξια μηδενιστών». Είναι δύο οργανώσεις που έδρασαν από κοινού; Ή η «Φράξια» είναι μέρος της «Συνομωσίας των πυρήνων κλπ.»; Μήπως μετά τις συλλήψεις στο Χαλάνδρι, και από την εξάρθρωση των «πυρήνων», αυτό που έμεινε είναι η «φράξια»; Ποιος ξέρει; Αυτό που φαίνεται σαφές είναι ότι διαθέτουν αίσθηση της ποπ κουλτούρας. Δεν είναι μόνο η επισήμανση κάποιων σχολιαστών στο Twitter, ότι το όνομα «Συνομωσία των πυρήνων της φωτιάς» θυμίζει τίτλο βιβλίου του Χάρι Πότερ (είναι σαν να το βλέπεις τυπωμένο: «Ο Χάρι Πότερ και η συνομωσία των πυρήνων της φωτιάς»). Είναι και το ότι η τελευταία φορά που κάποιοι ονομάστηκαν μηδενιστές (εκτός από έναν φαφλατά Έλληνα ράπερ) ήταν στην εμβληματικά σουρεαλιστική ταινία των αδελφών Κοέν «ο Μεγάλος Λεμπόφσκι». Οι τραμπούκοι που τα βάζουν με τον Τζεφ Μπρίτζες – και κατουράνε στο χαλί του – παρουσιάζονται ως «μηδενιστές», χαρακτηρισμός που προκαλεί δέος στους ήρωες της ταινίας. Ειλικρινά όμως, δεν ξέρω να πω τι σημαίνει για την Ελλάδα το ενδεχόμενο να έχει επηρεαστεί το νέο αντάρτικο πόλεων από το σινεμά των αδελφών Κοέν.

Εκτός βέβαια και αν όλα αυτά, όπως ισχυρίζεται μια δημοφιλέστατη θεωρία συνομωσίας, δεν είναι τίποτε άλλο από κατασκευάσματα των μυστικών υπηρεσιών – προβοκάτσιες για την χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Αλλά κι αυτό, σε κάποια ταινία πρέπει να το έχουμε ξαναδεί.

(δημοσιεύτηκε στο protagon.gr)