Domino Dancing

Το πρόβλημα με τους μεγάλους έρωτες είναι ότι δεν καταλαβαίνουν και πολλά από χρόνους, συγκυρίες, περιβάλλοντα. Επιστρέφουν αυθάδικα όποτε γουστάρουν, έρχονται δήθεν τυχαία να διαλέξουν ζαρζαβατικά στη λαϊκή σου, πίνουν Tanqueray με τόνικ και λάιμ ακριβώς στην άλλη άκρη του μπαρ που μόλις παρήγγειλες το δικό σου ποτό, σου στέλνουν κατά λάθος SMS στις 4 το πρωί -ή και όχι κατά λάθος... Δεν σ' αφήνουν ποτέ να ησυχάσεις. Το ακόμη πιο μεγάλο πρόβλημα με τους μεγάλους έρωτες είναι όταν ξέρεις πως το δικό σου αντικείμενο του πόθου ήταν το αντικείμενο του πόθου όλων. Και σε τρώει το τι μπορεί να έχει συμβεί από το τελευταίο σας φιλί. Και με ποιον.

Η Ντόνα Μποτμάν θά 'ναι πια σαράντα, σαρανταδύο ετών. Σύμφωνα με τον γίγαντα Μάριο Κλουζέρ δουλεύει ως υπεύθυνη πωλήσεων σ' ένα resort του Πουέρτο Ρίκο και παραμένει πανέμορφη. Δεν περίμενα κάτι λιγότερο απ' το "πανέμορφη". Και ομολογώ ότι με παρηγορεί κάπως και το -ταπεινό στο πρώτο άκουσμα- "υπεύθυνη πωλήσεων". Θα ήταν τόσο απρόσιτη μια καριέρα στη showbiz, έστω την τοπική showbiz της Καραϊβικής... Ενώ τώρα το παραμύθι με την Σταχτοπούτα συνεχίζεται. Σχεδόν με βλέπω εδώ απέναντι, μετατρέποντας την αίθουσα συσκέψεων (χωρίζεται απ' το γραφείο μου μ' ένα γυάλινο τοίχο) σε lobby ξενοδοχείου, τουρίστα με panama hat, δίχρωμα clubmasters, λινό πουκάμισο και παντελόνι κι ένα ζευγάρι ταλαιπωρημένα απ' το υπερατλαντικό ταξίδι Superga, να αφήνω το σακ βουαγιάζ μου μπροστά από την υποδοχή, περιμένοντας τη σειρά μου να συνεννοηθώ με την πολυάσχολη ρεσεψιονίστ. Και ξαφνικά στο σκηνικό προστίθεται εκείνη. Φοράει το ίδιο, κοντό φόρεμα με τότε, το τιραντάκι στον αριστερό ώμο έχει γλιστρήσει αθώα στο μπράτσο, στέκεται απέναντί μου και διπλώνει το πόδι, τεντώνοντας την πατούσα. Σχηματίζει τις γωνίες που σχημάτιζε στο Domino Dancing. Προκαλεί. Πάλι. 21 χρόνια μετά, με προκαλεί πάλι...

Όλα κινούνται σε slow motion, όπως όταν δίνεις το πρώτο σου φιλί με το μεγάλο έρωτα, όπως στις στιγμές του χωρισμού. Όπως στο videoclip του Έρικ Γουάτσον. Τόσα χρόνια μετά κι ακόμη το "Domino Dancing" μου μεταφέρει την ίδια υγρασία στο δέρμα και το ίδιο κάψιμο στους αδένες με τότε. "Add another number to the score". Ξεφυλλίζω νοητά το άλμπουμ με τις γυναίκες της ζωής μου και βρίσκω ομοιότητες με την Ντόνα παντού. Ένα ζευγάρι στήθη, ένα βλέμμα, ένα λίκνισμα των γοφών. Σε μια θερινή ντίσκο. Με χάλια ντυμένους ξέσαλους γύρω. Και τον Κρις Λόου ν' αλλάζει βινύλια.

Γράφω λιγωμένα, γράφω σαν μαλάκας εντελώς. Σαν μαλάκας όταν γράφω για την Ντόνα Μποτμάν.

Θα είναι από τις πολλές μαλακίες που είχα παίξει για πάρτη της, πίσω στο '88.

Την Παρασκευή, στο Metropolitan Expro ενδέχεται και να μου ξανασηκωθεί, με το που ακούσω το πρώτο "All Day, All Day". Αν θα είναι λόγω της Ντόνα ή λόγω κάποιας ζωντανής ομοιότητας θα στο πω το Σάββατο.