Allez les Bleus

Ομορφή μου Μαριάν,

ο ψυχαναγκαστικός μου εαυτός προσπαθεί ήδη να αποδράσει από ένα εφιαλτικό σενάριο εθνικής προδοσίας. Αυτό που καραδοκεί στη φάση των «16» του φετινού Μουντιάλ, στις 26 Ιουνίου. Μνήμες από το Euro 2004 βασανίζουν το φιλογαλλικό μου είναι και απειλούν να μου στερήσουν το δικαίωμα να υποστηρίξω με όλη μου την καρδιά την ομάδα που αγαπώ. Αν τα καταφέρει ο Ρεχάγκελ, κόντρα σε κάθε Μέσι, σε κάθε παραπάνω χιλιόμετρο που θα έχει τρέξει και ο πιο τεμπέλης Κορεάτης, σε κάθε επιθετική τρίαινα των Νιγηριανών; Αν η Ελλάδα περάσει και πέσει πάλι πάνω στη Γαλλία; Γιατί να υποστώ αυτό το άγχος; Οταν διάλεγα ομάδα για να παθιάζομαι μαζί της στις διεθνείς διοργανώσεις, η δική μας Εθνική ούτε καν φαντασιωνόταν μουντιαλικά ή euroμεγαλεία. Εμείς ήμασταν Αλκέτας και Αρδίζογλου, εσείς Πλατινί και Παρκ ντε Πρενς, σύμπαντα εκ διαμέτρου αντίθετα, η υποστήριξη σ’ εσάς επιλογή, σ’ εμάς γραφικότητα. Στη Γαλλία ορκίστηκα αιώνια πίστη. Τώρα όλα είναι μπερδεμένα, η λογική μπλέκει με το συναίσθημα - κι αν για τους πανηγυρισμούς του 2004 απεδείχθην τελικώς μετά Χριστόν προφήτης, σήμερα δεν είμαι σίγουρος πως αντέχω κι άλλη ασέλγεια επί του σπορ... Μα τι σου γράφω;

Ο λόγος που επικοινωνώ μαζί σου είναι απλός. Να με απαλλάξεις από τις τύψεις τού να υποστηρίξω Γαλλία, αν τελικά το απευκταίο σενάριο επιβιώσει της λογικής. Στο φανταστικό σύμπαν ετούτης της σελίδας, όπου εκπάγλου καλλονής διασημότητες συγχρωτίζονται συχνότερα και στενότερα απ’ ό,τι θα επέτρεπε ακόμη και μια κάποια επαγγελματική τυχαιότητα με ταπεινούς συντάκτες ανδρικών περιοδικών, μια κοινή μας έξοδος στο Chacha ή απλώς ένα brunch στο αίθριο του Hotel Costes εκείνο το Σάββατο, στις 26 του μηνός, θα δικαιολογούσε τα πάντα. Τα χαμόγελά μου σε ένα ενδεχόμενο γκολ του Ριμπερί θα προκαλούσαν αισθητά λιγότερο, θα περνούσαν σχεδόν απαρατήρητα, αν δίπλα τους έλαμπε η δική σου ευχαρίστηση, αν το σμαράγδι των ματιών σου φεγγοβολούσε με τον γνωστό ακατανίκητο τρόπο του. Στο φανταστικό βιντεοκλίπ ετούτης της στήλης, το πιο αναγνωρίσιμο γαλλικό πρόσωπο από τότε που ο Ζινεντίν Ζιντάν εγκατέλειψε την καθημερινότητά μας με τόσο επεισοδιακό τρόπο θα μου έπιανε με αγωνία το χέρι λίγο πριν από το πέναλτι, φορτώνοντας μούδιασμα στο νευρικό μου σύστημα. Και θα έτριβε με αυτάρεσκη αυθάδεια τις πιο όμορφες γάμπες του Λίγηρα στα ταλαιπωρημένα απ’ τα αγριωπά 5x5 καλάμια μου, σε κάθε χαμένη ευκαιρία του Γκέκα και του Σαλπιγγίδη. Ποιος Λεωνίδας, ποιος ορκισμένος Μεγαλέξανδρος δεν θα με δικαιολογούσε αν σου τραβούσα τα μαλλιά, γύριζα τ’ ασθενικά χείλη σου σε μια ευθεία απέναντι απ’ τα δικά μου κι έσπρωχνα ένα παθιασμένο δάγκωμα στον -καμβά για ευφάνταστες μελανιές- λευκό λαιμό σου, την ώρα που θα πανηγύριζε ένα γκολ ο Μαλουντά;

Θα μπορούσες, βέβαια, να μένεις ατάραχη μπροστά σε όλα αυτά. Τυπική Γαλλίδα της προ ’98 εποχής. Ησουν κι εσύ εννιά ετών, ακριβώς όσο κι εγώ -27 μέρες παραπάνω από σένα μετράω-, όταν κερδίζατε τον πρώτο σας τίτλο, εκείνον του Euro του ’84, με την ομάδα που ερωτεύτηκα, Πλατινί, Ζιρές, Αμορός, Τιγκανά, Φερναντές, Μπατς, Ροστό, Στοπιρά, Μπελόν... Και τον πανηγυρίζατε εντελώς τυπικά, κλασικοί Γάλλοι, μ’ ένα μπορντολέζικο Grand Cru ή ένα ταπεινό Μποζολέ, ό,τι περίσσευε στην κάβα, και μπόλικη κουβέντα για σινεμά, μόδα και ακορντεόν. Αλλά δεν θα το κάνεις. Γιατί σήμερα πρωταγωνιστείς στις φανταστικές λήψεις του φανταστικού παπαράτσι αυτού του τεύχους. Που, αν το ξεφυλλίσεις, θα διαπιστώσεις ότι δεν φιλοξενεί καμία άλλη.

Λοιπόν; Θα μου προσφέρεις -ως ανταπόδοση για την αποκλειστικότητα- α λα True Blood το λαιμό σου;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK - Ιούνιος 2010)