Όταν πριν κάποια χρόνια ήμουν αρχισυντάκτης στο "Big Fish", το (τότε εβδομαδιαίο) περιοδικό του "Πρώτου Θέματος" κι έψαχνα κάθε τόσο ένα θέμα που να καβαλάει τον δράκο της hip επικαιρότητας και να του φοράει χαλινάρια, τέτοια που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι υπήρχαν (μιλάμε, μόλις πριν 4-5 χρόνια κάναμε εντελώς συναρπαστικά όνειρα για τα περιοδικά μας -άλλες εποχές, τς, τς, τς), έψαξα κάποια στιγμή ένα εντυπωσιακό twist στο (τότε) "καυτό" ζήτημα του blogging. Τηλεφώνησα στον παλιό φίλο μου, από την εποχή των modems που σε συνέδεεαν με το Internet με ταχύτητα 28.8k (εντάξει, το κόβω αυτό με την πρώιμη διαδικτυακή τεχνολογική ορολογία -no more show off), Γρηγόρη Μηλιαρέση και τού πρότεινα να τού κάνουμε ένα πορτρέτο ως "ο πρώτος Έλληνας μπλόγκερ". Η απάντησή του ήταν τυπική μηλιαρεσική: "Δεν τρελλαίνομαι στην ιδέα. Τέλος πάντων, να το δούμε". Δεν το είδαμε ποτέ. Δεν ξαναείδα τον Γρηγόρη, έτσι κι αλλιώς, για πολύ καιρό -παρά μόνον εφέτος, πριν κανένα δίμηνο, όπου περάσαμε ένα δίωρο (τουλάχιστον) στο εστιατόριο της "Καθημερινής" να θυμόμαστε τις παλιές εποχές και να σχεδιάζουμε αυτές που έπονται.
Πριν λίγες ημέρες ανέβασε ξανά στον αέρα τον λόγο για τον οποίον ήθελα να τον κάνω θέμα στο "Big Fish": Το S.N.AF.U. Το οποίο, πίσω στην εποχή του (το τόσο μακρινό, διαδικτυακά, 1997...) ήταν για την ελληνική online πραγματικότητα απείρως σημαντικότερο του "Huffington Post" (ή, ας πούμε, πιο εντυπωσιακό, ως φαινόμενο, απ' ότι ήταν το blog του Πιτσιρίκου πριν πέντε χρόνια). Βέβαια τότε, οι χρήστες του Internet οριακά μπορούσαμε να συγκριθούμε με τον πληθυσμό κάποιου νησιού - κράτους του Ειρηνικού Ωκεανού (και δεν εννοώ τα Φίτζι -μάλλον προς Ναούρου και Τουβαλού πλευρά πρέπει να κυττάξετε). Αλλά και πάλι: η επιδραστικότητα του S.N.A.F.U. στη γενιά που μεγάλωσε με τις "σελίδες χρηστών της Ε.Ε.Χ.Ι" και με το περιοδικό "Ο κόσμος του Internet" ήταν τεράστια.
Το πιο φοβερό απ' όλα είναι ότι, ξαναδιαβάζοντας -13,14 χρόνια μετά- posts που είχε ανεβάσει ο Γρηγόρης στο site του τότε, μοιάζουν μερικά πράγματα να μην έχουν αλλάξει καθόλου στην ελληνική διαδικτυακή πραγματικότητα. Συνειδητοποιώντας το τι σημαίνει αυτό σε μια εποχή που τα πάντα μοιάζουν πια να μεταφέρονται online (με τη συνήθη δεκαετή μας καθυστέρηση σε σχέση με έξω), μπορεί κανείς να χαμογελάσει ειρωνικά ή να προβληματισθεί μπροστά στο νέο τοπίο που χαράσσεται εκεί έξω.
(Κι επειδή συνήθως τα καλά νέα δεν συνοδεύονται κι από άλλα καλά, αλλά από μία διόρθωση, την ώρα που τα κείμενα του S.N.A.F.U. ξανάβγαιναν στο φυσικό τους περιβάλλον και προστίθεντο στο blogroll του ΠΠC, ένα άλλο αγαπημένο blog έβγαινε. Το "Bonnie and No Clyde" ανέστειλε στην λειτουργία του. Φαντάζομαι θα το ξεχάσουμε σε καμμια-δυο βδομάδες. Τέτοια είναι η μοίρα όλων μας σ' αυτές τις ιλιγγιώδεις εποχές. Το κακό είναι ότι δεν γνώρισα ποτέ την Bonnie προσωπικά, έτσι και στο μέλλον, σε κάποιο περιοδικό ψάξω να κάνω ένα θέμα για τον σεξουαλισμό στην μπλογκόσφαιρα, να την πάρω ένα τηλέφωνο και να της ζητήσω να την φωτογραφίσουμε και να μάς πει πέντε κουβέντες...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου