Το πρώτο τρίμηνο του 2011 ήταν δυνατό, ίσως όχι όπως το περσινό, αλλά σίγουρο υποσχόμενο πολλά. Με τον καιρό όμως η ορμή άρχισε να φεύγει και το γλυκό να ξεφουσκώνει. Ευτυχώς, την παρτίδα έσωσαν οι Strokes. Αλλά τα αστεράκια όλο και λιγοστεύουν. Κι αυτά που έχω στην άκρη για την επόμενη εβδομάδα είναι εντελώς δράμα :)
The StrokesAngles
(Μάρτιος 2011)
Δεν έχω υπάρξει ποτέ φαν των Strokes. Όταν έδιναν ξανά ζωή στη ροκ (ακόμη το αμφισβητώ αυτό βέβαια) στις αρχές του 2001, εγώ ήμουν αλλού μουσικά. Και δεν κατάφερα έκτοτε ποτέ να εκτιμήσω το αυθάδικο attitude του “Is This It”. Όταν πριν δύο χρόνια ο frontman τους, ο Τζούλιαν Καζαμπλάνκας έφτιαξε ένα σόλο άλμπουμ, σχεδόν τον λυπήθηκα για το πόσο γερασμένος ακουγόταν. Και συνήθιζα να γελάω με όλους όσοι περίμεναν το “μεγάλο comeback των Strokes” για μια ολόκληρη δεκαετία σχεδόν. Όταν διέρρευσε το “Angles”, δεν άλλαξα στάση. Το άκουσα μια φορά βιαστικά και στράφηκα σε άλλα, πιο καινούργια, πιο «δικά μου πράγματα». Πέρασε πάνω από μήνας μέχρι να του ξαναδώσω σημασία. Και μετά κόλλησα...
Ήταν ίσως που άνοιξε και λίγο ο καιρός, γιατί το “Angles” ταιριάζει πιο πολύ στον ήλιο, σε αυτοκινητάδες με την παρέα σε παράτολμα, μεθυσμένα ζιγκ ζαγκ και ποτέ σε ευθεία γραμμή, σε ξημερώματα μετά από ξέφρενα πάρτυ με τον ιδρώτα κι άλλα υγρά να στεγνώνουν στο βρακί σου. Πολύ μικρό σε διάρκεια (34 λεπτά όλα κι όλα), με έντονη ρετρό διάθεση (από New Wave και Post Punk), πάντα κιθαριστικό indie rock βέβαια και καθόλου γερασμένο σαν το σόλο του Καζαμπλάνκας, εμένα τουλάχιστον με έχει συγκινήσει περισσότερο κι από το ντεμπούτο τους. Είπαμε: δεν ήμουν ποτέ φαν τους, αλλά τώρα αρχίζω και γίνομαι!
Ήταν ίσως που άνοιξε και λίγο ο καιρός, γιατί το “Angles” ταιριάζει πιο πολύ στον ήλιο, σε αυτοκινητάδες με την παρέα σε παράτολμα, μεθυσμένα ζιγκ ζαγκ και ποτέ σε ευθεία γραμμή, σε ξημερώματα μετά από ξέφρενα πάρτυ με τον ιδρώτα κι άλλα υγρά να στεγνώνουν στο βρακί σου. Πολύ μικρό σε διάρκεια (34 λεπτά όλα κι όλα), με έντονη ρετρό διάθεση (από New Wave και Post Punk), πάντα κιθαριστικό indie rock βέβαια και καθόλου γερασμένο σαν το σόλο του Καζαμπλάνκας, εμένα τουλάχιστον με έχει συγκινήσει περισσότερο κι από το ντεμπούτο τους. Είπαμε: δεν ήμουν ποτέ φαν τους, αλλά τώρα αρχίζω και γίνομαι!
BurzumThe Fallen
(Μάρτιος 2011)
Δεν ξέρω πόσο πολιτικώς ορθό είναι να γράφω έστω και μισή λέξη για κάτι που έχει δημιουργηθεί από μια τόσο ακραία προσωπικότητα όσο ο Βαργκ Βίκερνες. Το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος κυκλοφορεί ελεύθερος στον κόσμο (έστω μετά από 16 χρόνια στις νορβηγικές φυλακές) είναι αρκετό για να κάνει ακόμη κι έναν ανοικτόμυαλο άνθρωπο (που θέλω να πιστεύω ότι είμαι) να αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα του ποινικού συστήματος. Για όποιον δεν γνωρίζει, ιδού ο βίος και η πολιτεία του σε ελάχιστες λέξεις: Δολοφόνησε τον Euronymous, συνάδελφό του μουσικό και ιδιοκτήτη της δισκογραφικής για την οποίαν ο ίδιος ηχογραφούσε ως Burzum. Και τον δολοφόνησε με μαχαιριές σ’ ένα θολό σκηνικό που ο θρύλος λέει ότι ήταν μια σατανιστική τελετή (ο Βίκερνες υποστήριξε ότι ο Euronymous θα τον θυσίαζε, με πρόσχημα μια διαφωνία πάνω στο δισκογραφικό του συμβόλαιο και εκείνος βρέθηκε σε νόμιμη άμυνα). Έβαλε φωτιά και κατέστρεψε μπόλικες ιστορικές εκκλησίες στη Νορβηγία (μία εκ των οποίων ήταν του 12ου αιώνα). Όσο βρισκόταν στη φυλακή ανέπτυξε μια σύγχρονη εθνικοσοσιαλιστική θεωρία που πήρε ιδέες και από τους ναζί αλλά και από τις παγανιστικές γερμανικές θρησκείες στην προ Μεσαίωνα εποχή και από τους Θεούς των Βίκινγκς. Και φυσικά απέκτησε παρανοϊκούς ακόλουθους... Το τι μπορεί να συμβαίνει στο κεφάλι αυτού του μουσάτου ξανθοκοκκινοτρίχη με τρομάζει. Πραγματικά.
Όταν έρχεται η ώρα της μουσικής του, όμως, ομολογώ πως μ’ έναν ακραίο μαζοχισμό κάθομαι να ακούσω ό,τι καινούργιο έχει να πει. Ίσως γιατί, αν –λέμε αν...- γίνεται να ξεχάσω τι σόι άνθρωπος είναι αυτός που κρύβεται πίσω από την «μπάντα» Burzum, θα με γοήτευε απόλυτα με την εξαιρετική του ικανότητα στην σύνθεση. Ή ίσως γιατί, μην καταλαβαίνοντας νορβηγικά, αυτό που ακούω στα άλμπουμ του, το μετατρέπω στο ήχο των πιο ακραίων, τρομακτικών, φρικιαστικών σκηνών που έχω ποτέ φανταστεί, στη μουσική που συνοδεύει την χειρότερη ανθρώπινη πράξη. Θυμήσου το κλασσικό αστειάκι στις παλιές σειρές και στα καρτούν με το αγγελάκι και το διαβολάκι πάνω από το κεφάλι αυτού που έπρεπε να πάρει μια απόφαση. Και τα δύο ήταν πάντα θελκτικά. Όπως υπάρχει «μουσική των αγγέλων», υπάρχει και «μουσική του σατανά» και είναι και μπορεί κι αυτή να ακούγεται υπέροχη. Το “The Fallen” είναι δυναμικό, με μια παραγωγή βαριά και σκοτεινή, που θα ταίριαζε περισσότερο σε δίσκο κλασσικής μουσικής παρά στο τεχνικό black metal που παίζει ο Βίκερνες, ατμοσφαιρικό και λυρικό. Σε ρουφάει σχεδόν σε μια δίνη, σε κάνει να πιστεύεις ότι αυτός που το έγραψε είναι ένας άνθρωπος γλυκός, αλλά μετά θυμάσαι την πραγματικότητα και τα βάζεις με τον εαυτό σου που παρολίγον να εμπιστευθεί μια σύγχρονη εκδοχή του Αδόλφου Χίτλερ.
Kurt Vile
Smoke Ring For My Halo
(Μάρτιος 2011)
Δεν έχω ακούσει κανένα από τα δύο προηγούμενα (και θεοποιημένα, όπως και τούτο εδώ, από τους κριτικούς) άλμπουμ του. Άκουσα αυτό επειδή μού είπαν ότι παίζει αυτό το alternative folk/rock που μού αρέσει κι επειδή διάβασα τόσες και τόσο καλές κριτικές. Παραλίγο να με πάρει ύπνος. Σκέφτηκα ότι απλά ήμουν κουρασμένος και τού έδωσα μια δεύτερη ευκαιρία. Και μια τρίτη. Και πολλές ακόμη... Δεν το συμπάθησα ποτέ. Θα το πω “dylanesque”, θα το πω ίσως «φόρο τιμής στον Λου Ριντ», θα το πω «κλείσιμο ματιού στον Τομ Πέτι». Το θέμα είναι ότι αυτού του είδους η μουσική απλά δεν ακούγεται σήμερα. Τουλάχιστον εγώ δεν ην αντέχω.
Όταν έρχεται η ώρα της μουσικής του, όμως, ομολογώ πως μ’ έναν ακραίο μαζοχισμό κάθομαι να ακούσω ό,τι καινούργιο έχει να πει. Ίσως γιατί, αν –λέμε αν...- γίνεται να ξεχάσω τι σόι άνθρωπος είναι αυτός που κρύβεται πίσω από την «μπάντα» Burzum, θα με γοήτευε απόλυτα με την εξαιρετική του ικανότητα στην σύνθεση. Ή ίσως γιατί, μην καταλαβαίνοντας νορβηγικά, αυτό που ακούω στα άλμπουμ του, το μετατρέπω στο ήχο των πιο ακραίων, τρομακτικών, φρικιαστικών σκηνών που έχω ποτέ φανταστεί, στη μουσική που συνοδεύει την χειρότερη ανθρώπινη πράξη. Θυμήσου το κλασσικό αστειάκι στις παλιές σειρές και στα καρτούν με το αγγελάκι και το διαβολάκι πάνω από το κεφάλι αυτού που έπρεπε να πάρει μια απόφαση. Και τα δύο ήταν πάντα θελκτικά. Όπως υπάρχει «μουσική των αγγέλων», υπάρχει και «μουσική του σατανά» και είναι και μπορεί κι αυτή να ακούγεται υπέροχη. Το “The Fallen” είναι δυναμικό, με μια παραγωγή βαριά και σκοτεινή, που θα ταίριαζε περισσότερο σε δίσκο κλασσικής μουσικής παρά στο τεχνικό black metal που παίζει ο Βίκερνες, ατμοσφαιρικό και λυρικό. Σε ρουφάει σχεδόν σε μια δίνη, σε κάνει να πιστεύεις ότι αυτός που το έγραψε είναι ένας άνθρωπος γλυκός, αλλά μετά θυμάσαι την πραγματικότητα και τα βάζεις με τον εαυτό σου που παρολίγον να εμπιστευθεί μια σύγχρονη εκδοχή του Αδόλφου Χίτλερ.
Kurt VileSmoke Ring For My Halo
(Μάρτιος 2011)
Δεν έχω ακούσει κανένα από τα δύο προηγούμενα (και θεοποιημένα, όπως και τούτο εδώ, από τους κριτικούς) άλμπουμ του. Άκουσα αυτό επειδή μού είπαν ότι παίζει αυτό το alternative folk/rock που μού αρέσει κι επειδή διάβασα τόσες και τόσο καλές κριτικές. Παραλίγο να με πάρει ύπνος. Σκέφτηκα ότι απλά ήμουν κουρασμένος και τού έδωσα μια δεύτερη ευκαιρία. Και μια τρίτη. Και πολλές ακόμη... Δεν το συμπάθησα ποτέ. Θα το πω “dylanesque”, θα το πω ίσως «φόρο τιμής στον Λου Ριντ», θα το πω «κλείσιμο ματιού στον Τομ Πέτι». Το θέμα είναι ότι αυτού του είδους η μουσική απλά δεν ακούγεται σήμερα. Τουλάχιστον εγώ δεν ην αντέχω.
Kurt Vile - In My Time (Live)
The Pains Of Being Pure At HeartBelong
(Μάρτιος 2011)
Οι επιρροές, τα είδωλα, οι αφίσες που κολλάς με σελοτέιπ στον λευκό τοίχο του παιδικού υπνοδωματίου κι αφήνουν μετά ένα σημάδι στο χρώμα του εμετού είναι ένα υπέροχο πράγμα. Σε ετοιμάζουν άντρα για το αύριο, σου δίνουν εφόδια που δεν έχουν οι άλλοι, οι ξενέρωτοι συμμαθητές σου με τα Sea & City παπούτσια τους, τα γυαλιά και την πιτυρίδα. Κι αν είσαι μουσικός και τις διασκευάσεις στα σόου σου / εκτελέσεις κάπως αλλιώς στα άλμπουμ σου / αντιγράψεις στα πάντα σου, έχεις από την αρχή ένα μεγάλο γκρουπ χειροκροτητών να σε αποθεώνει κι άλλο ένα να σε κράζει. Τους δεύτερους μπορείς να τους αποφύγεις, αν έχεις ταλέντο. Πάνω κάτω όπως έκαναν οι Pains στο πρώτο τους άλμπουμ που τους εκτόξευσε σε μια σπάνια δημοσιότητα για ένα γκρουπ που παίζει τέτοια μουσική. Εκεί, η μπάντα από τη Νέα Υόρκη φρόντισε να ακούγεται όσο My Bloody Valentine και Smiths και Bele & Sebastian χρειαζόταν ώστε να μην προκαλεί και κατάφερε να στήσει τόσο ανθεμικά και εύπεπτα τραγουδάκια που να σε κάνουν να θεωρείς όλες αυτές τις επιρροές ένα υπέροχο πράγμα και αυτήν την μπάντα το next best thing, αφού μπορεί με τόσο απλό τρόπο να σε ξεσηκώνει τόσο εύκολα.
Τι άλλαξε στο “Belong”; Πρακτικά η συνταγή είναι η ίδια με του προ διετίας ντεμπούτου τους. Μείον το ταλέντο. Ξαφνικά οι Pains Of Being Pure At Heart ακούγονται σαν φθηνοί αντιγραφείς. Των My Bloody Valentine, όπως και τότε, των Smashing Pumpkins σε βαθμό που να αρχίζεις να φρικάρεις και –ειδικά στο “My Terrible Friend” (ξεπατικωσούρα του “Friday I’m in Love”)- των Cure. Τα τραγούδια είναι εξίδου ανεβαστικά, βέβαια. Αλλά κάπου τα έχεις ξανακούσει...
Τι άλλαξε στο “Belong”; Πρακτικά η συνταγή είναι η ίδια με του προ διετίας ντεμπούτου τους. Μείον το ταλέντο. Ξαφνικά οι Pains Of Being Pure At Heart ακούγονται σαν φθηνοί αντιγραφείς. Των My Bloody Valentine, όπως και τότε, των Smashing Pumpkins σε βαθμό που να αρχίζεις να φρικάρεις και –ειδικά στο “My Terrible Friend” (ξεπατικωσούρα του “Friday I’m in Love”)- των Cure. Τα τραγούδια είναι εξίδου ανεβαστικά, βέβαια. Αλλά κάπου τα έχεις ξανακούσει...
The Pains Of Being Pure At Heart - The Heart In Your Heartbreak (Live)
ΤΙ ΑΛΛΟ;
Nicolas Jaar – Space Is Only Noise: Φαντάζομαι πως ο Χιλιανοαμερικανός θα ήθελε να ακουστεί σαν ο νέος Άντζελο Μπανταλαμέντι. Το hype στα Πίτσφορκ και τα συναφή τον έχει ανυψώσει ήδη ψηλότερα. Μην ψαρώνεις. Πάνω κάτω σαν τον Τζέιμς Μπλέικ, για τον οποίον τα είπαμε στα τέλη Γενάρη, ισχύει το «πολύ κακό για το τίποτε». Αντί για Μπανταλαμέντι πιο πολύ πλησιάζει στις συλλογές Café del Mar. Τρία αστεράκια / Noah and the Whale – Last Night On Earth: Την στιγμή που όλος ο κόσμος ασχολείται με το folk-rock των Mumford & Sons, του οποίου προπάτορες ήταν οι Noah and the Whale, οι τελευταίοι τού γυρίζουν την πλάτη και σκαρώνουν έναν άνευρο pop/rock αλμπουμάκι με 2-3 χιτάκια αλλά καμμία μα καμμία ουσία. Δυόμισι αστεράκια / The Mirrors – Lights and Offerings: Περίπου σαν το φαινόμενο Cut Copy, που ανέλυα πριν μισό μήνα, έτσι και οι Mirrors χάνονται μέσα στην εύκολη συνταγή που θεωρητικά θα απέδιδε ένα υπέροχο γλυκό. Αντιγράφουν την ηλεκτρονική μουσική μιας άλλης εποχής (τους OMD) κυρίως, αλλά το κάνουν άκομψα και βαρετά. Δυόμισι αστεράκια / Funeral For A Friend – Welcome Home Armageddon: Αυτό το emo rock που παίζουν μού άρεσε πριν 7-8 χρόνια, το θεωρούσα μια διέξοδο στα τότε πάθη της ροκ. Αλλά από το μεγαλειώδες “Black Parade” των My Chemical Romance και μετά, όλες οι εκφάνσεις του μού μοιάζουν ίδιες και ανούσιες. Οι FFAF είναι τεχνικοί και πομπώδεις, αλλά τραγούδια δεν ξέρουν να γράφουν. Αυτό είναι σίγουρο. Δυόμισι αστεράκια / We Are Enfant Terrible – Explicit Pictures: Στην δεκαετία που χορεύει στους ρυθμούς των MGMT και ντύνεται αφού έχει πρώτα συμβουλευθεί fashions blogs σαν του Filep Motwary είναι πολλοί οι ήχοι που διεκδικούν μια διάκριση. Αλλά είναι και πολύ παρόμοιοι. Αυτά τα Γαλλάκια, οι We Are Enfant Terrible κάνουν αυτό που κάνουν οι άλλοι, ένα κλικ πιο πάνω από τους άλλους όμως... Τριάμισι αστεράκια
We Are Enfant Terrible - Wild Child
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου