Δίσκοι. Σπασμένοι. Και κολλημένοι με αστράκια.

Στην ψηφοφορία για τα άλμπουμ της δεκαετίας ήταν οι Sigur Ros. Το "Agaetis Byrjun" είχε κυκλοφορήσει κανονικά το 1999, δεν θα έπρεπε να χωρέσει στα καλλίτερα άλμπουμ των '00s, αλλά τελικά καταφέραμε να το ανεβάσουμε ως το #5. Η διεθνής του κυκλοφορία ήταν το 2000 και αυτό το παραθυράκι στο "νόμο" αποδείχθηκε ικανό για να τους ανεβάσει στην πρώτη πεντάδα. Επανέλαβα το πείραμα πέρσι. Οι Mumford & Sons ήταν το επόμενο πουλέν μου με το "Sigh No More", το ντεμπούτο τους... Ανέβηκαν τελικά στο #12 της Blogovision για το 2010, παρ' ότι στην Αγγλία το άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2010. Για την επόμενη ψηφοφορία θα προσπαθήσω να περάσω απ' το παραθυράκι τους Broken Records. Με το ντεμπούτο τους είχαν εύκολα μπει στην δεκάδα μου για το 2009. Το δεύτερό τους άλμπουμ, το "Let Me Come Home" κυκλοφόρησε στα τέλη του Οκτωβρίου του 2010, αλλά δεν πρόλαβα να το ακούσω πριν ξεκινήσει η περσινή Blogovision. Κάποιοι που πρόλαβαν, το ανέβασαν μέχρι και στο #1 τους. Πριν λίγο ανακάλυψα ότι η διεθνής του κυκλοφορία από την 4AD ξεκίνησε πριν δύο εβδομάδες. Φταίω εγώ τώρα να την επικαλεστώ;

Broken Records - A Darkness Rises Up
Broken Records
Let Me Come Home
(Oκτώβριος 2010)

Είναι αλήθεια, μια μαυρίλα αναδύεται από το "Let Me Come Home", μια ανυπόφορη απαισιοδοξία που μόλις στο τελευταίο, ομώνυμο του άλμπουμ, κομμάτι αποκτά μια μικρή χαραμάδα ελπίδας. Η χροιά του ήχου των Broken Records δεν έχει αλλάξει από το περσινό ντεμπούτο τους, ακόμη είναι μια μείξη Arcade Fire με Μπρους Σπρίνγκστιν. Έχει αλλάξει όμως ο ρυθμός. Τα πάντα κινούνται πια μια ταχύτητα κάτω, η περίφημη μπότα κτυπάει λίγο πιο αργά και το μελόδραμα υπερισχύει του έπους. Και οι στίχοι είναι γνήσια σκωτσέζικοι, μιλούν για παλίρροιες που φτιάχνουν τάφους, μιλούν για όνειρα που σβήνουν, μιλούν για ρωγμές στους τοίχους, υπολείμματα λες από ανολοκλήρωτα έργα του Ρόμπερτ Μπερνς και του Τόμας Κάμπελ...


James Blake
James Blake
(Ιανουάριος 2011)

Αναμειγνύοντας τον Burial με τους Antony & Τhe Johnsons, πηγαίνει τον λυρισμό ένα βήμα πιο κοντά στην dubstep. Χώνοντας και τις επιρροές του από Στίβι Γουόντερ, αρχίζει και κάνει το πείραμά του κάπως ενδιαφέρον. Αλλά μετά βάζει αυτόν τον -α λα Χρήστος Δάντης- παραμορφωτή φωνής και το αστειάκι του καταντάει βαρετό ύστερα από ενάμισι τραγούδι. Είναι και που ασελγεί χωρίς κανένα λόγο πάνω στο "Limit To Your Love" της Feist ο άθεος...

Duran Duran
All You Need Is Now
(Φεβρουάριος 2011)

Υπάρχει χώρος για επικούς καυγάδες "Duran Duran vs. Wham" στην 2η δεκαετία της 3ης μετά Χριστόν χιλιετίας; Ακόμη κι αν το σκηνικό δεν είχε αλλάξει τόσο δραστικά, δεν υπάρχει πια το αντίπαλον δέος -και, γενικά, μού τη σπάει λίγο η σύγκριση με τα κλέη του παρελθόντος. Από την άλλη... τι εποχές κι εκείνες! Οι Duran Duran ήταν το πρώτο γκρουπ που όρισα ως "το αγαπημένο μου" και αυτό συνέβη κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '80. Με τη βοήθεια του Μαρκ Ρόνσον επιστρέφουν εκεί που τούς ταιριάζει περισσότερο, στο electro-pop mood του "Hungry Like A Wolf" και στο μπρίο του "Rio", χωρίς ν' ακούγονται όμως καθόλου αναχρονιστικοί. Το "All You Need Is Now" είναι το καλλίτερό τους άλμπουμ εδώ και 25(!) χρόνια και το "The Man Who Stole A Leopard" είναι το πιο απολαυστικό του κομμάτι. Ίσως γιατί πια όλο εκείνο το κλέος των '80s το αντιμετωπίζουν αυτοσαρκαστικά, ως μια τρυφηλή εποχή που μας ώθησε κι αυτή στα σημερινά μας χάλια...


Iron & Wine
Kiss Each Οther Clean
(Ιανουάριος 2011)

Στη μουσική του Σαμ Μπιμ αναγνώριζα πάντα τα ψήγματα της συνθετικής του ιδιοφυίας, αλλά η εμμονή του με την ταπεινότητα δεν με άφηνε να τον κατατάξω ψηλά στη λίστα με τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες. Το lo-fi indie folk του παραήταν άψυχο για τα γούστα μου, αργόσυρτο και αδύναμο σε βαθμό που να γίνεται βαρετό. Άλλοι το αντιμετώπιζαν σαν σαράκι που μπαίνει μέσα σου ανύποπτα και σε τρώει σιγά σιγά, εγώ ίσως και να είχα πιο γερό οργανισμό. Τον άφηνα λοιπόν εκεί εκεί στην Β' Εθνική μου, να μάχεται για την παραμονή χωρίς ποτέ να έχει ελπίδα ν' ανεβεί στην Σούπερ Λίγκα.

Όταν άκουσα όμως τις πρώτες νότες του τέταρτού του άλμπουμ, κατάλαβα ότι κάτι έχει αλλάξει. Μέχρι το 10ο και τελευταίο κομμάτι του, είχα μείνει με το στόμα ανοικτό. Το ξανάπαιξα πάλι από την αρχή για να πειστώ ότι δεν ήταν παραμύθι όλο αυτό. Και μετά κόλλησα. Πολλοί θ' αρχίσουν να κράζουν: Τι δουλειά έχουν τα σαξόφωνα, τα ηλεκτρονικά σύνθι και οι λούπες, τα φάνκι κρουστά σ' ένα δίσκο ενός χαρακτηριστικού γεννειοφόρου indie folker; Κι όμως! Αυτό το βήμα του προς το φως, αυτό το ένα βήμα που τον βγάζει έξω από τη σπηλιά, κάνει τον Iron & Wine να μετακομίζει κατ' ευθείαν στην ανώτερη κατηγορία τραγουδοποιών του καιρού μας. Ανάμεσα σ' αυτούς, δηλαδή, που δεν φοβούνται ότι μια γερή, τολμηρή παραγωγή θα αποκαλύψει το πόσο "άδεια" ήταν τα κομμάτια τους που τόσο καιρό καμουφλάρονταν πίσω από την ηχητική χαλασμένου μαγνητόφωνου. Επίσης, ο Σαμ Μπιμ ακούγεται πια ο ίδιος τόσο ευχάριστος, τόσο γλυκός, τόσο αισιόδοξος, που είναι αδύνατον αυτή η φωνή να μην σε συμπαρασύρει συναισθηματικά...


How To Dress Well
Love Remains
(Οκτώβριος 2010)

Άλλο ένα δισκάκι που ανακάλυψα χάρη στην περσινή Blogovision. Είναι ένα δείγμα του τι μουσική μπορεί να γράψει κάποιος άνθρωπος που εκτίθεται στην ακτινοβολία πολλών διαφορετικών ειδών χωρίς προκαταλήψεις και ειδικές στολές από αμίαντο. Ο Τομ Κρελ γούσταρε την soul Rn'B πιτσιρικάς, αλλά το πιο lo-fi κομμάτι της, μεγαλώνοντας βρέθηκε να παίζει μουσική σε μεταλλάδικές μπάντες και αργότερη βρέθηκε στην Κολωνία, όπου γνωρίστηκε καλά με τους πιο experimental και industrial ήχους της ηλεκτρονικής μουσικής. Στο "Love Remains" o ιδιοφυής αυτός τυπάκος -φοιτητής φιλοσοφίας- αναμειγνύει όλες του τις επιρροές με την μαεστρία ενός master blender, δημιουργώντας ένα αιθέριο δείγμα lo-fi dream pop με πολλά layers γυναικείων φωνών -αν και η οποιαδήποτε προσπάθεια προσδιορισμού της μουσικής του κάτω από κάποια ετικέτα, είναι αποτυχημένη εκ προοιμίου.


How To Dress Well - Lover's Start

The Decemberists
The King Is Dead
(Ιανουάριος 2011)

Στηριζόμενο πάνω από όλα σε μια αλανιάρα ακουστική κιθάρα που σέρνει το χορό προς κέλτικα και αμερικανικά φολκ μονοπάτια, το πέμπτο άλμπουμ της συμπαθέστατης αυτής μπάντας είναι ξεσηκωτικό κι ευχάριστο στο μέγιστο βαθμό. Είναι κυρίως οικείο: Φέρνει στο μυαλό αναμνήσεις από την χρυσή εποχή των R.E.M., εκεί στην δεκαετία του '80. Αλλά η πιο μεγάλη του αρετή είναι το σαφές ρουστίκ περιβάλλον του, που σε μεταφέρει -με το που κλείνεις τα μάτια- σε μια ξύλινη καμπίνα κάπου στο Περτούλι (ή στα Απαλάχια Όρη, για να πάμε πιο κοντά στο δικό τους τοπίο) όπου ηρεμείς ευτυχισμένος, έχοντας ξεφύγει για λίγο από όσα σε καταδιώκουν στην τσιμεντούπολη.


jj
Kills
(Δεκέμβριος 2010)

Τρίτο άλμπουμ μέσα σε ένα χρόνο για τους μυστηριώδεις Σουηδούς. Λογικό είναι με τόση υπερπαραγωγή μουσικής, κάποια στιγμή να πέσουν σε μια τρύπα μηδενικής έμπνευσης. Το "Kills" είναι τόσο βαρετό όσο οι δουλειές των Nouvelle Vague στα χειρότερά τους και μουσικά κινείται ακριβώς εκεί. Ανόητα μιξαρίσματα σε συνεχή layers χασμουρητών. Κρίμα γιατί πολύ τα γούσταρα τα jj no.2 και jj no.3.


Destroyer
Kaputt
(Ιανουάριος 2011)

Τον Νταν Μπέζαρ από το Βανκούβερ του Καναδά πολύ τον γουστάρω, κυρίως για το μπλαζέ και laid back attitude του και, βέβαια, για την φανταστική του φωνή που μου θυμίζει στη χροιά ξέσαλες μορφές του χεβιμεταλλικού μου παρελθόντος. Μουσικά, είναι η αλήθεια, δεν τον έχω και σε καμμιά τεράστια εκτίμηση αφού μοιάζει να τον νοιάζει πιο πολύ το στυλ και η πόζα, παρά το να στρώσει κάτι το κεφάλι και να γράψει κάποιο αριστούργημα (δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί κιόλας). Με το "Kaputt" κάνει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πείραμα, αφήνοντας στην άκρη τις indie rock εμμονές του και πλασάροντας τον εαυτό του σαν ένα νεοcrooner της soft πτέρυγας της rock, σαν μια πιο ακομπλεξάριστη εκδοχή του Μπράιαν Φέρι, ας πούμε. Στηριγμένος σε μια άψογη παραγωγή καταφέρνει όντως να σε τραβήξει με την πρώτη στο project του. Αλλά είπαμε: είναι πιο πολύ πόζα, παρά ουσία. Όταν έχεις πια ακούσει το "Kaputt" τέσσερις-πέντε φορές, καταλαβαίνεις ότι συνθετικά είναι αρκετά "άδειο" και αποφασίζεις ότι έφτασε η ώρα να το κάνεις "καπούτ" μέσα σου και να πας στο επόμενο άκουσμα.


Destroyer - Kaputt

Junip
Fields
(Σεπτέμβριος 2010)

Οι Fields είναι η μπάντα του πολυαγαπημένου στην Ελλάδα Σουηδού Χοσέ Γκονζάλεζ. Στην ουσία πρόκειται για την ευρωπαϊκή εκδοχή του Iron & Wine, για τον οποίον έγραφα διθυράμβους πιο πάνω. Το "Fields" είναι το ντεμπούτο άλμπουμ τους και συνδυάζει τo lo-fi folk του Γκονζάλεζ με κάποιες ψυχεδελικές επιρροές των υπολοίπων μελών του γκρουπ. Το αποτέλεσμα είναι ένα προσγειωμένο, φθινοπωρινό, χωριάτικο άκουσμα: Σε χαλαρώνει, σε ηρεμεί, αλλά σε κάνει και λίγο πιο νωθρό. Όλα τα τραγούδια περιέχουν μια όμορφη ιδέα, αλλά και μια αδυναμία να απογειωθούν. Εκτός κι αν αυτό ακριβώς ήταν ο σκοπός των Junip -σ' εμένα πάντως δεν πολυλειτούργησε... Μού φταίει και που είναι τεράστιο σε διάρκεια.


Junip - Black Refuge


ΤΙ ΑΛΛΟ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ:
Gloire Carton - Stop Poking My Baloon: Trip-Hop από ένα ελληνικό συγκρότημα που το παλεύει σταθερά, χωρίς να απογοητεύει, αλλά και χωρίς να έχει κάνει ακόμη το μεγάλο του "μπαμ". Δυόμισι αστεράκια / Οf Montreal - False Priest: Οι Beatles συνεχίζουν να συναντούν τον Beck στο -έχω χάσει το μέτρημα- άλμπουμ των Of Montreal, αλλά το τελικό αποτέλεσμα παραείναι παρτσακλό (ταιριαστή λέξη ε;). Τρία αστεράκια / Gold Panda - Lucky Shiner: Ίου ίου και μπιπ μπιπ και μπίου μπίου ενίοτε, o ηλεκτρονικότατος Gold Panda μοιάζει με τον Four Tet σε fast forward. Τρία αστεράκια / Τom Petty & The Heartbreakers - Mojo: Συνεχίζει στα 137 του να κάνει αυτό που έκανε πολύ καλά και όταν ήταν 20, αλλά αυτό τα garageαδικο folk, το -πιο παραδοσιακά αμερικάνικο πεθαίνεις- ροκ του είναι πια τόσο παλιωμένο που έχει ξεπεράσει την έννοια "καλό κρασί" και έχει φτάσει στο επίπεδο "ξίδι". Δυόμισι αστεράκια / Three Mile Pilot - The Inevitable Past Is The Future Forgotten: Αποθεώθηκε προς το τέλος της περασμένης χρονιάς από ουκ ολίγους Έλληνες μουσικοκριτικούς, αλλά δεν πήρε ούτε μισό βαθμό στην Blogovision. Δικαιολογημένο (το δεύτερο -το πρώτο είναι εντελώς αδικαιολόγητο...) γιατί καμμία μα καμμία έμπνευση δεν περιέχει αυτό το comeback μετά από 13 χρόνια μιας μπάντας που έτσι κι αλλιώς κανείς δεν άκουγε ούτε στα '90s. Indie rock χαμηλών πτήσεων. Δυόμισι αστεράκια / Brian Ferry - Olympia: Τον παρεξήγησα αρχικά, με όλα αυτά τα σύνθι των πρώιμων '80s, αλλά ξανακούγοντάς το, συνειδητοποίησα ότι αυτή την γλυκερή pop rock, όσο αναχρονιστική κι αν είναι, ο Φέρι την ερμηνεύει άψογα. Πάντα γοητευτικός, την αποδίδει τόσο μα τόσο καλογυαλισμένη που δεν μπορείς να κλείσεις τα αυτιά σου. Είναι και η Κέιτ Μος στο εξώφυλλο... Τριάμισι αστεράκια / Suzanne Vega - Close Up, Vol.1, Love Songs: Η λατρεμένη μου Σούζαν φτιάχνει ένα ανθολόγιο των καλλίτερων στιγμών της σε unplugged εκδοχές. Δεν καταλαβαίνω το γιατί όταν τα μισά από τα κομμάτια της ήταν ήδη τόσο απλά ώστε έμοιαζαν με unplugged. Άσε που πια έχει γεράσει και δεν τα ερμηνεύει όπως παλιά. Θα κυκλοφορήσει συνολικά 4 τέτοια άλμπουμ, έχουν ήδη βγει τα 2 πρώτα, αλλά με κούρασε τόσο το 1 που δεν προχώρησα και στο 2... Κρίμα γιατί την έχω για θεά. Δυόμισι αστεράκια / Matthew And The Atlas - Kingdom Of Your Own EP & To The North EP: Εκεί που το αφήνουν οι Mumford & Sons το πιάνουν ετούτοι εδώ και το μπλέκουν με Fleet Foxes και National. Με αγωνία αναμένω το πρώτο τους άλμπουμ. Τριάμισι αστεράκια / Le Page - Yojikevin: Χαρωπή indie pop/folk από ένα από τα πιο φρέσκα κι ανερχόμενα γκρουπ της ελληνικής σκηνής. Τριάμισι αστεράκια / Φοίβος Δεληβοριάς - Ο Αόρατος Άνθρωπος: Ο Φοίβος ξαναπλέκει τις εμμονές του σε εξαιρετικά στιχάκια, αυτός ο υπέροχος παρατηρητής της ποπ και της ευρύτερης κουλτούρας ετούτου του τόπου, αλλά στερεύει σταδιακά από μουσικές ιδέες, κάνοντας το μακρινό προ δύο δεκαετιών ντεμπούτο του να μοιάζει με χαμένο όνειρο. Τρία αστεράκια / drog_A_tek - Homeland: Το soundtrack της "Χώρας Προέλευσης" του Σύλλα Τζουμέρκα ήταν τόσο άρρηκτα συνδεδεμένο με την ταινία, που όταν το ακούς σκέτο, μοιάζει πολύ άχρωμο. Σαν την κατάμαυρη συσκευασία του CD ένα πράγμα. Τρία αστεράκια / Baths - Cerulean: Άλλο ένα από τα καλά άλμπουμ του 2010 που μού ξέφυγαν όταν κυκλοφόρησαν, είναι μια ηλεκτρονική τσιχλόφουσκα που δύσκολα θες να φτύσεις. Flying Lotus, Bibio, DJ Shadow, με τέτοια πράγματα μοιάζει, ό,τι πρέπει για να εκστασιάζονται οι λάτρεις του είδους. Και για μένα που δεν είμαι (λάτρης του είδους), ακούγονται ακόμη πιο ενδιαφέροντες. Τριάμισι αστεράκια.

(Έχω ακούσει πολλά ακόμη, αρκετά πιο ενδιαφέροντα. Αλλά λίγες φορές, ώστε δεν έχω ακόμη αποκτήσει κατασταλαγμένη γνώμη. Πού να τη χωρέσω τόση μουσική σε τόσο λίγο χρόνο; Τον Φεβρουάριο λοιπόν θα διαβάσεις για The Dears, The Twilight Singers, John Vanderslice, Adele, Mogwai και Cold War Kids, μεταξύ πολλών άλλων.)