Κυριακή, κοντή γιορτή

Την Κυριακή κάποιοι από εμάς θα ξημερωθούν για να μάθουν πρώτοι τους νικητές των βραβείων Grammy. Κάποιοι άλλοι, πάλι, θα διαβάσουν το παρακάτω κείμενο και απλά θα τσεκάρουν την επόμενη ημέρα αν οι προβλέψεις τους (του Shazam και του Spotify δηλαδή) ήταν σωστές. Που θα είναι. Τουλάχιστον εκεί που συμπίπτουν. Οι μουσικές υπηρεσίες επηρεάζουν σήμερα περισσότερο από ποτέ τη μουσική βιομηχανία και το Spotify και το Shazam, το καθένα κορυφαίο στο είδος του, είναι οι δύο υπηρεσίες που έχουν να πουν τα περισσότερα για τη συμπεριφορά μας απέναντι στη μουσική που ακούμε. Τι μας έλκει, τι μας απορροφά, τι ψάχνουμε περισσότερο.

Αν λοιπόν ψηφίζαμε εμείς τους νικητές των Grammys, ποιοι θα ήταν αυτοί; Με βάση αυτά που ακούμε στο Spotify και ταυτίζουμε στο Shazam, την Κυριακή που μας έρχεται τα αποτελέσματα θα πρέπει να είναι τα εξής:

Άλμπουμ της Χρονιάς:

Υποψήφιοι:
Sara Bareilles – “The Blessed Unrest”
Daft Punk – “Random Access Memories”
Kendrick Lamar – “Good Kid, M.A.A.D City”
Macklemore and Ryan Lewis – “The Heist”
Taylor Swift – “Red”

Νικητής (κατά το Spotify και το Shazam):
Macklemore and Ryan Lewis - “The Heist”


Ηχογράφηση της Χρονιάς:

Υποψήφιοι:
Daft Punk - "Get Lucky"
Imagine Dragons - "Radioactive"
Lorde - "Royals"
Bruno Mars - "Locked Out Of Heaven" by;
Robin Thicke feat. T.I. and Pharrell - "Blurred Lines"

Νικητές:
Imagine Dragons - "Radioactive" (κατά το Spotify)
Robin Thicke feat. T.I. and Pharrell - "Blurred Lines" (κατά το Shazam)


Καλύτερος Νέος Καλλιτέχνης

Υποψήφιοι:
James Blake
Kendrick Lamar
Macklemore and Ryan Lewis
Kacey Musgraves
Ed Sheeran

Νικητής (κατά το Spotify και το Shazam):
Macklemore and Ryan Lewis


Τραγούδι της Χρονιάς
Σύμφωνα με το Shazam, θα το πάρει το “Just Give Me a Reason" της Pink feat. Nate Ruess.

Καλύτερη Ποπ Σόλο Εκτέλεση
Σύμφωνα με το Spotify, θα πάει στη Lorde, για το “Royals”.

Καλύτερη Εκτέλεση από Ποπ Ντουέτο ή Γκρουπ
Εδώ το Spotify το δίνει στο “Get Lucky” των Daft Punk.

Καλύτερο Κάντρι Άλμπουμ
Το Shazam λέει Taylor Swift – “Red”.

Καλύτερο Ραπ Άλμπουμ
Το Shazam ψηφίζει”The Heist” από Macklemore και Ryan Lewis.

Καλύτερο Dance / Electronica Άλμπουμ
Το Shazam προβλέπει “18 Months” από Calvin Harris.


Εδώ ολόκληρη η λίστα που έστησε το Spotify για τα Grammys. Καλή απόλαυση.


(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Jameson Done In 60 Seconds ξανά

Νά 'το πάλι το Done in 60 Seconds που στήνει κάθε χρόνο το ουίσκι Jameson παρέα με το περιοδικό Empire. Έρχεται εκεί πάνω που ο κόσμος χαζεύει Χρυσές Σφαίρες και σχολιάζει τις υποψηφιότητες για τα Όσκαρ και σε βάζει στο τριπάκι να γίνεις κι εσύ Σκορτσέζε ή Μάθιου ΜακKόναχι και να ονειρευτείς καριέρες στα Χόλιγουντ και πασαρέλες στις Κάννες. Βέβαια, έχεις μόνο 60 δευτερόλεπτα...

Για όποιον δεν κατάλαβε, το τι ακριβώς είναι το Done In 60 Seconds το εξηγούσα πέρσι εδώ.

Τι αλλάζει φέτος; Το concept είναι ίδιο, η κριτική επιτροπή για την Ελλάδα είναι η ίδια (Ρένος Χαραλαμπίδης, Νίκος Περάκης, Ορέστης Ανδρεαδάκης) και έχει ήδη πιάσει δουλειά, αφού κατατέθηκαν οι συμμετοχές. Ο νικητής θα ανακοινωθεί σύντομα και θα ταξιδέψει στον παγκόσμιο τελικό Jameson Empire Done in 60 Seconds στο Λονδίνο την Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014. Αυτό λοιπόν που αλλάζει είναι ότι η Ελλάδα κατεβαίνει με τη εμπειρία μιας ολόκληρης χρονιάς, αφού πέρσι ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχε. Και κατέβασε 54 ταινίες. Περίπου τόσες παίζουν και φέτος, αλλά οι βλέψεις είναι για πιο ψηλά. Δεν πάμε απλά για τη συμμετοχή, πάμε για βραβείο.

Τώρα που οι φίρμες αρχίζουν να μπαίνουν στο snapchat, θα φύγουν οι χρήστες;

Τα λέγαμε ξανά για το Snapchat τις προάλλες, όταν εξηγούσαμε γιατί η πιτσιρικαρία εγκαταλείπει το Facebook. Είναι το πιο γρήγορα ανερχόμενο από τα νέα social media κι αυτό που ελκύει τις πιο μικρές ηλικίες. Το μήνυμα έρχεται και φεύγει. 10 δευτερόλεπτα. Δεν διαρκεί παραπάνω. Ό,τι πρόλαβες να δεις, είδες. Ιδανικό για χαβαλέ με την παρέα, μακριά από την επιτήρηση της μαμάς.

Κι όμως, όπως και με όλα τα social media, το μάρκετινγκ ψάχνει ένα τρόπο για να το χρησιμοποιήσει υπέρ του. Αλλά τι μήνυμα να μεταδώσεις, αν θα ζήσει μόνο 10 δευτερόλεπτα; Ποιος θα προλάβει να το δει; Να το καταλάβει; Οι άνθρωποι πίσω από το Snapchat, βέβαια, δεν θέλουν να χάσουν την ευκαιρία για κάποια κέρδη. Γι’ αυτό και πρόσφατα εισήγαγαν ένα νέο χαρακτηριστικό στην εφαρμογή τους. Το “Stories”. Είναι μια συλλογή από posts (“snaps” στην διάλεκτο το app) που μένουν εκεί για μια ολόκληρη μέρα. Οι 24 ώρες μοιάζουν σαν μια αιωνιότητα στο σύμπαν του Snapchat και ήδη διάφορες εταιρείες εκδήλωσαν ενδιαφέρον να παίξουν μπάλα. Πρώτο και καλύτερο, το HBO που ετοίμασε μια μίνι καμπάνια για το “Girls”. Εδώ και 8 μήνες το κανάλι έψαχνε να βρει τρόπο να ετοιμάσει snaps που θα λειτουργούσαν σαν διαφήμιση και με το που εμφανίστηκε το “Stories”, έσπευσαν να το εκμεταλλευτούν. Λογαριασμούς έχουν ετοιμάσει κι άλλες φίρμες ήδη. Μέχρι και το Businessweek που δεν θα έλεγες ότι το κοινό του Snapchat του ταιριάζει, κάτι σκοπεύει να κάνει. Αλλά, μην βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα. Οι ίδιοι οι marketers που δουλεύουν πάνω σε ιδέες για την εφαρμογή των πιτσιρικάδων, μιλάνε για «ένα πείραμα».

Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού πρακτικά το Snapchat και ο τρόπος που λειτουργεί, δεν μπορεί να δώσει ποιοτικά στοιχεία στις εταιρείες. Μόνο αν το μήνυμά τους το είδε ή δεν το είδε ο άλλος. Τα engagement rates και talking about this και τα favs και τα RT απέχουν πολύ. Ακόμη, λοιπόν, βρισκόμαστε στο στάδιο του ψαξίματος στα τυφλά.

Αλλά, το Snapchat συζητιέται πολύ, άρα τα πειράματα θα είναι επίσης πολλά. Όλο και περισσότερες φίρμες θα ακολουθήσουν το δρόμο του ΗΒΟ και τι θα γίνει τότε; Οι πιτσιρικάδες δείχνουν να ξενερώνουν με τα social media πολύ πιο εύκολα και γρήγορα απ’ ότι οι μεγαλύτερες ηλικίες. Αν η αυθεντική εμπειρία του Snapchat αλλοιωθεί, ποιος μας λέει ότι δεν θα το παρατήσουν κι αυτό, όπως έκαναν με το Facebook; Οι αναλυτές το γνωρίζουν καλά, όπως και ότι σε αυτές τις ηλικίες, οι δέκτες των μηνυμάτων δεν είναι συνήθως οι ίδιοι αγοραστές, άρα η απόδοση είναι λογικό να είναι μικρότερη. Και τότε γιατί επιμένουν; Απ’ ότι φαίνεται, το Snapchat μπορεί να αποτελέσει ιδανική πλατφόρμα για υπηρεσίες που απευθύνονται σε εφήβους. Μια τηλεοπτική σειρά, για παράδειγμα, που θέλει να συζητιέται πολύ, μπορεί να χρησιμοποιήσει διαφημιστική την πλατφόρμα πολύ καλύτερα από μια εταιρεία ρουχισμού. Αρκεί να βάλει την πρωταγωνίστρια να περάσει αυτή το μήνυμά της προς τους θαυμαστές της…

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Το Winamp πέθανε. Ζήτω το Winamp.

Στα τέλη του 2013 μια είδηση ξενέρωσε άσχημα όσους από εμάς συνηθίσαμε ν’ ακούμε τη μουσική μας στα ‘90s και τα ‘00s μέσω MP3. Η AOL σκόπευε να κλείσει το Winamp, τον πιο επιτυχημένο media player της εποχής εκείνης. Το Winamp ήταν στην ουσία η εφαρμογή που πήγαινε πακέτο με το Napster. Αυτά που κατέβαζες από το δεύτερο, τα άκουγες από το πρώτο –τόσο απλά. Με τον καιρό, διάφοροι άλλοι media players έκαναν την εμφάνισή τους ή εξελίχθηκαν τόσο ώστε να γίνουν πιο ελκυστικοί από το Winamp, αλλά κυρίως ήταν η εξέλιξη του streaming audio (με αποκορύφωμα το Spotify), των φορητών MP3 players και των online stores (δηλαδή του iTunes όπου ακούς αυτά που αγοράζεις) που μείωσαν την απήχησή του.

Αλλά και πάλι, άξιζε στο Winamp τέτοιος ξαφνικός θάνατος; Η Radionomy, μια βελγική online radio υπηρεσία, ανακοίνωσε την Τρίτη ότι εξαγόρασε το Winamp (αλλά και το Shoutcast, που σερβίρει Internet radio) από την AOL. «Το Winamp είναι ο κορυφαίος ανεξάρτητος media player και προσφέρει σε εκατομμύρια χρήστες την καλύτερη λειτουργικότητα που υπάρχει» σχολίασε ο CEO της Radionomy (και ως φανατικός του χρήστης, θα συμφωνήσω μαζί του), συμπληρώνοντας: «Έχει ξεκάθαρο ρόλο στην εξέλιξη των online media. Σκοπεύουμε να το ξαναφέρουμε στο προσκήνιο, προσθέτοντας νέα χαρακτηριστικά που θα το φέρνουν στο desktop, στο κινητό, στο αυτοκίνητο, σε συνδεδεμένες συσκευές αλλά και σε άλλες πλατφόρμες». Το στοίχημα, πάντως, που παίζει η Radionomy δεν είναι και τόσο φθηνό. Σύμφωνα με πληροφορίες, η Radionomy πλήρωσε περί τα 5 με 10 εκατομμύρια δολάρια, σε χρήμα αλλά και σε μετοχές, πράγμα που σημαίνει ότι πια η AOL διαθέτει ένα μεγάλο κομμάτι της.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Τι άκουγα σαν σήμερα πριν 1, 10, 20, 30 χρόνια - Ιανουάριος '14

Επαναλαμβάνω τα δύο disclaimers της ενότητας «Χρονομηχανή», για να μην έχουμε παρεξηγήσεις: Η λίστα είναι υποκειμενική, όπως υποκειμενική είναι η κάθε λίστα. Αυτά είναι τα δικά μου αγαπημένα άλμπουμ, διαλεγμένα με πιο βασικό κριτήριο την ανάμνηση, από μια συγκομιδή τεράστια. Θα ήταν αδύνατο να γράψω για τα «αντικειμενικά» καλύτερα άλμπουμ του Γενάρη του ’84, του ’94, του ’04 και του ’13.

Δεύτερο σημαντικότερο κριτήριο, ειδικά για εκείνα που κυκλοφόρησαν πριν 20 και 30 χρόνια, είναι το πόσο σκούριασαν με τον καιρό. Μπορεί τον συγκεκριμένο μήνα της συγκεκριμένης χρονιάς, το πραγματικό μου κόλλημα να ήταν κάποιος άλλος δίσκος. Αλλά ξαναβλέποντάς το από μακριά, ανακαλώντας ότι 30 μέρες, αλλά 30 χρόνια από τότε, ποια ήταν εκείνη η κυκλοφορία εκείνου του μακρινού Γενάρη που πραγματικά έμεινε μαζί μου για καιρό; (Η πλάκα είναι ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση του Ιανουαρίου του ’84 το άλμπουμ που διάλεξα είναι και το κόλλημα της εποχής, αλλά και αυτό που ξανάκουσα τις περισσότερες φορές από τότε).


2013 
The Joy Formidable – “Wolf’s Law”

   

Γιατί; Γιατί γεφυρώνοντας με τη λονδρέζικη μαγκιά τους (εκεί που δημιουργούν) και την ουαλική άγνοια κινδύνου (εκεί απ’ όπου κατάγονται) τον κόσμο μεταξύ των Black Sabbath και των Lush, έδωσαν στην περσινή χρονιά ένα ξεκίνημα μανιασμένο και fun, δυναμικό και ανόθευτο την ίδια ώρα.

Τι έγραψε η ιστορία;Όχι πολλά. Σε ένα μήνα –και μια χρονιά- γεμάτη hype σχήματα (βλ. Foxygen την ίδια περίοδο), το δεύτερο άλμπουμ μιας απλής, κιθαριστικής μπάντας, πέρασε μάλλον απαρατήρητο και η εμπορική του επιτυχία ήταν πενιχρή. Όχι ότι δεν πούλησε και τίποτε, βέβαια, αφού έφτασε ως το 11 της λίστας των alternative albums του Billboard (ναι, τα ονομάζουν ακόμη έτσι).

Must listen; Το “This Ladder Is Ours” είναι το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι του άλμπουμ. Οργισμένο, γεμάτο φονικά riffs, έρχεται πακεταρισμένο μέχρι και με το ανάλογο, παλιομοδίτικα ροκάδικο βίντεο κλιπ όπου η μπάντα τα σπάει σ’ ένα σπίτι που το παίρνει και το σηκώνει ένας τυφώνας. Oh yeah.

   

2004 
Air – “Talkie Walkie”

   

Γιατί;Στην αρχή ακόμη της συναρπαστικής εκείνης χρονιάς, χρειαζόμασταν όλοι ένα διάλειμμα από την προετοιμασία, μία ανάσα για τους ξέφρενους ρυθμούς που θα ακολουθούσαμε από την άνοιξη και μετά. Το ιδανικό soundtrack ήταν αυτή η επιστροφή των Air στην προ πειραματισμών εποχή, με την κομψότητά της και τις ονειρώξεις της.

Τι έγραψε η ιστορία;Το τέταρτο άλμπουμ του ambient pop ντουέτου από τη Γαλλία τα πήγε υπέροχα εμπορικά (3 στην πατρίδα τους και 2 στη Μεγάλη Βρετανία), αποθεώθηκε από τους κριτικούς και τους χάρισε δυνατές θέσεις στα καλύτερα φεστιβάλ, αλλά και πολυάριθμες συνεργασίες με την ελίτ της μουσικής ιντελιγκέντσιας. Έβγαλε και τρία singles που αποτελούν πια σήματα κατατεθέντα τους, ιδανικές εκφράσεις αυτής της μουσικής που γράφουν, που είναι σαν soundtrack για κάποια νοητή ταινία.

Must listen; Μα φυσικά, το “Cherry Blossom Girl”, το πρώτο από τα τρία singles (τα άλλα δύο ήταν το “Surfing On A Rocket” και το “Alpha Beta Gaga”), το πιο ονειρικό, γαλήνιο και –να τα λέμε αυτά- γυναικείο τραγούδι που έχουν γράψει ποτέ. Αξίζει να μπει κανείς στο YouTube και να δει πόσα ερασιτεχνικά βίντεο συναισθηματικών κοριτσιών έχουν φτιαχτεί με τον ήχο του για φόντο.

   

1994 
Alice In Chains – “Jar Of Flies” 

Γιατί;Για αναρίθμητους λόγους. Λόγω της μετάβασης (μου) από την εφηβεία στη νεανική ηλικία, για παράδειγμα. Ή επειδή εκείνη η εποχή σήμαινε το τέλος του παλιού «heavy metal για τους μη χεβιμεταλλάδες», όπως το είχαν ορίσει την περασμένη δεκαετία με τα εξοντωτικά τους riffs μπάντες σαν τους Van Halen (κράτα αυτό το όνομα, θα σου χρειαστεί στη συνέχεια) και την αρχή του καινούργιου, που τελικά το είπαμε grunge. Επίσης, γιατί οι Alice In Chains είχαν το πιο επικό όνομα μπάντας εκείνη την εποχή. Αλλά κυρίως, γιατί το “Jar Of Flies”, παρότι φοβερά μετρημένο στις προθέσεις του (ένα EP, στην ουσία, που απαρτιζόταν κυρίως από μπαλάντες) ήταν καλλιτεχνικά ό,τι πιο σύνθετο είχαμε ακούσει από την ανερχόμενη σκηνή του Σιάτλ.

Τι έγραψε η ιστορία; Το “Jar Of Flies” ξαναέγραψε την ιστορία της σκληρής μουσικής πρακτικά. Το υπονόησα και παραπάνω. Οι Alice In Chains, ως η πιο «βαριά» από τις νέες μπάντες, έπαιζε το ρόλο του συνεχιστή της παράδοσης του heavy metal. Ανέλαβε στην ουσία να κάνει το κίνημα του Σιάτλ λίγο πιο εύπεπτο στους παραδοσιακούς λάτρεις των Black Sabbath ή (τους πιο πρόσφατους) των Guns n’ Roses. Ήταν η τρίτη τους μεγάλη κυκλοφορία, μετά το σχετικά πιο metal ντεμπούτο τους και το ιστορικό “Dirt” που καθόρισε τον ήχο τους.

Το “Jar of Flies”, ένα EP 7 τραγουδιών με συνολική διάρκεια μισής ώρας, παρ’ όλο που οι ίδιοι οι Alice In Chains δεν το διαφήμισαν, είχε τις αξιώσεις ενός LP. Και τα κατάφερε απίθανα. Βγήκε στα αμερικανικά charts κατευθείαν στο νο.1 –κι έγινε έτσι το πιο επιτυχημένο EP όλων των εποχών. Συνολικά κατάφερε να πουλήσει πάνω από 4 εκατομμύρια αντίτυπα. Το δεύτερο single του, μάλιστα, το “I Stay Away”, τους έστειλε μέχρι και στα βραβεία Grammy την επόμενη χρονιά, υποψήφιο για Best Hard Rock Performance (έχασαν από το πανάξιο “Black Hole Sun” των Soundgarden).

Παρ’ όλ’ αυτά, το “Jar Of Flies” δεν συνοδεύτηκε από περιοδεία, πράγμα που έκανε τις φήμες για την κατάσταση του τραγουδιστή των Alice In Chains, Layne Staley να φουντώσουν. Δύο χρόνια αργότερα, η κατάθλιψη και η εξάρτησή του από την ηρωίνη τον έκαναν να αποσυρθεί οριστικά από την ενεργό δράση, στα 29 του, ενώ στη ζωή κατάφερε να κρατηθεί μόλις μέχρι το 2002. Όλα αυτά κατέστησαν το “Jar Of Flies” στην ουσία το κύκνειο άσμα της μπάντας. Το επόμενο, τρίτο τους LP ήταν μέτριο. Mετά την αποχώρηση του Staley έκαναν 14 χρόνια να ξαναβγάλουν νέα δουλειά –και όταν πια το έκαναν, ήταν σχετικά άσχετη με τη νέα εποχή...

Must listen;Εξαιρετικά δύσκολη η επιλογή ανάμεσα σε επτά σπουδαία και εντελώς ανόμοια μεταξύ τους τραγούδια. Το “Swing On This” που κλείνει το άλμπουμ είναι ίσως το λιγότερο γνωστό, αλλά είναι αυτό που συνδυάζει με τον καλύτερο τρόπο όλα τα στοιχεία της μπάντας και του συγκεκριμένου EP: Το ιδιαίτερο τραγούδισμα του Staley, τις σπουδαίες κιθάρες του Jerry Cantrell, την αργόσυρτη, καταθλιπτική διάθεση του “Jar Of Flies”, τα βίαια ξεσπάσματά του, αλλά και το μουσικό ταλέντο των Alice In Chains να μπλέκουν τόσο αρμονικά, τόσο διαφορετικά μεταξύ τους μουσικά είδη.

   

1984 Van Halen – “1984”

 

Γιατί; 
Γιατί ήμουν παιδάκι. Και τούτο εδώ ήταν και pop και metal μαζί. Hard και Rock. Ήταν τα πάντα.

Τι έγραψε η ιστορία; 
Ότι χρειάστηκε ένας Michael Jackson και ένα “Thriller” για να σταματήσουν τη λαίλαπα που έφεραν οι Van Halen με το έκτο τους στούντιο άλμπουμ. Πέντε εβδομάδες στο νο.2 θα ήταν σχετικά μέτρια επίδοση αν αυτό που τους στερούσε την πρωτιά ήταν οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ και όχι εκείνο που βρισκόταν εκεί για πάνω από ένα χρόνο όταν προσπάθησαν να το αψηφήσουν οι Van Halen. Μουσικά, το “1984” δεν άλλαξε κάτι περισσότερο από αυτά που είχε ήδη αλλάξει ο Eddie Van Halen το 1978 με το ντεμπούτο της μπάντας του και τον τρόπο που έπαιζε την κιθάρα του. Δεν χρειάζεται ιδιαίερη ανάλυση εδώ, αλλά ο τύπος ήταν τόσο βιρτουόζος που ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά νέων κιθαριστών και ένα ολοκαίνουργιο είδος μουσικής, αυτό που κάπως υποτιμιτικά λέμε pop metal. Ήταν τόσο σπουδαίος που μέχρι και ο Michael Jackson τον είχε προσλάβει για να παίζει κιθάρα στο “Thriller” (ουπς).

Μπορεί, βέβαια, το “1984” να μην κατάφερε να πιάσει κορυφή, αλλά το “Jump” όχι μόνο ήταν ένα από τα πιο επιτυχημένα singles εκείνης της χρονιάς, αλλά και τόσο πιο επιτυχημένο απ’ οτιδήποτε άλλο έχουν βγάλει οι Van Halen, τόσο ώστε έχει καταφέρει να επισκιάσει όλη τους την (πραγματική) προσφορά στη μουσική και μας έχει κάνει να τους θυμόμαστε απλά σαν άλλη μια χαζοχαρούμενη μπάντα των ‘80s.

Must listen; 
Αν μπορείς να σβήσεις για λίγο το “Jump” απ’ το μυαλό σου και να πιάσεις το “Panama”, θα νιώσεις την πεμπτουσία μιας ολόκληρης εποχής. Και μετά θα σηκωθείς και θα χορεύεις πιο μανιασμένα κι από τον David Lee Roth.

 

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Τα 10 καλλίτερα τραγούδια του Bruce Springsteen

O Ιανουάριος, με την επερχόμενη κυκλοφορία του “High Hopes” και με την έκδοση του «Μπρους», της απόλυτης βιογραφίας του, θα είναι αναμφισβήτητα και δικαιωματικά «μήνας Springsteen». Μπορείς να ακούσεις το άλμπουμ και να διαβάσεις περισσότερα για την βιογραφία εδώ. Αν όμως έχεις βαρεθεί ήδη τις πολλές λέξεις και θες να περάσεις στο ψητό, μπορώ να σου σερβίρω επιτόπου μια λίστα με τα καλύτερα τραγούδια που έγραψε ποτέ το «Αφεντικό».

   

Αλλά επειδή κάθε τραγούδι έχει και τη δική του ιστορία, πάμε και με δυο-τρεις αράδες για να τις ξαναθυμηθούμε:

“Dancing In The Dark” (Από το “Born in the USA” του 1984) 

Το πιο χορευτικό από τα τραγούδια του, μιλά για τη ματαιότητα και το πώς μπορείς να της ξεφύγεις.


“Atlantic City” (Από το “Nebraska” του 1982)

   

Όταν το Μάρτιο του 1981 ένα αφεντικό συμμορίας του Ατλάντικ Σίτι δολοφονήθηκε από μια βόμβα, ξέσπασε ένας αιματηρός πόλεμος στις γειτονιές της πόλης. Η ιστορία αυτή ενέπνευσε το "Fistful of Dollars", που μετονομάστηκε σε “Atlantic City”, ίσως το πιο υποβλητικό κομμάτι του Springsteen.


“Racing In The Street” (Από το “Darkness on the Edge of Town” του 1978)

  

Η πιο μεγάλη στιγμή του Clarence Clemons, του θρυλικού σαξοφωνίστα της E-Street Band που άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο το καλοκαίρι του ’11.


“Rosalita (Come Out Tonight)” (Από το “The Wild, the Innocent & the E Street Shuffle” του 1973) 

Άλλο ένα κομμάτι όπου ο Clemons δίνει ρεσιτάλ, ήταν το highlight της πρώτης περιόδου των live εμφανίσεων της E-Street Band από το 1973 ως το 1988.


“Badlands” (Από το “Darkness on the Edge of Town” του 1978) 

Το πιο ξεσηκωτικό κομμάτι που έγραψε ποτέ ο Springsteen και το απόλυτο άνοιγμα για τις περισσότερες από τις συναυλίες του με την E-Street Band.


“The River” (Από το “The River” του 1980) 

Ένα λυπητερό κομμάτι για ένα ζευγάρι που αναγκάστηκε να παντρευτεί σε μικρή ηλικία, όταν εκείνη έμεινε έγκυος. Εμπνευσμένο από την πραγματική ιστορία της αδελφής του Bruce Springsteen.


“Jungleland” (Από το “Born To Run” του 1975) 

Ο Clarence Clemons που παίζει το πιο διάσημό του σόλο σ’ αυτό το τραγούδι, είχε κάποτε πει ότι ο Springsteen είχε μάλλον σκοπό να γράψει μια ροκ όπερα με ήρωα τον Magic Rat, αλλά τελικά του προέκυψε το “Born To Run” που δεν είναι ακριβώς αυτό. Ο Magic Rat, πάντως, είναι ο ήρωας του “Jungleland” ξεκάθαρα.


“Born in the U.S.A” (Από το “Born in the U.S.A.” του 1984) 

Ένα από τα πιο παρεξηγημένα του τραγούδια, αφού ο τίτλος του το έκανε να χρησιμοποιηθεί ως soundtrack σε χίλιες δυο ανόητες «αμερικανιές», όταν το τραγούδι στην ουσία μιλά για την εφιαλτική εμπειρία των βετεράνων του Βιετνάμ.


“Thunder Road” (Από το “Born To Run” του 1975) 

Ο αρχικός του τίτλος ήταν "Wings For Wheels", μέχρι που ο Bruce Springsteen είδε την αφίσα μιας ταινίας με τον Robert Mitchum από το 1958 με τον τίτλο “Thunder Road”.


“Born to Run” (Από το “Born To Run” του 1975) 

Όταν έγραφε το άλμπουμ “Born To Run”, ο Springsteen είχε τη φιλοδοξία να δημιουργήσει το σπουδαιότερο, επικότερο ροκ δίσκο που είχε βγει ποτέ. Το ομώνυμο κομμάτι είναι η πεμπτουσία αυτού που προσπάθησε να πετύχει.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Γιατί οι πιτσιρικάδες εγκαταλείπουν το Facebook

Το είχες καταλάβει από τις αντιδράσεις των γύρω σου (αν κάνεις παρέα με άτομα από 12 ως 22 ετών δηλαδή), αλλά πια έρχονται και οι πρώτες έρευνες για να το επιβεβαιώσουν. Οι έφηβοι και οι φοιτητές δεν έλκονται από το Facebook. Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν έχουν περάσει ούτε τρία χρόνια από τότε που με αγωνία και φρίκη παρακολουθούσαμε τα ρεπορτάζ για τον «εθισμό των νέων στα social media»…

Τι συνέβη; Και πόσο πρέπει να ανησυχεί ο Mark Zuckerberg από αυτήν την εξέλιξη; Οι αιτίες είναι πολλές. Η σημαντικότερη είναι και η πιο απλή: μπήκαν στο Facebook οι γονείς. Πόσο ξενέρωμα πρέπει να νιώθει ο σημερινός 15χρονος που υποχρεώνεται από τη μαμά του (και 2-3 θείες) να την κάνει φίλη. Πόσο δούλεμα θα πέφτει στο σχολείο και πόση τρολιά για να τον φέρνει σε δύσκολη θέση απέναντι στην οικογένειά του που όλα θέλει να τα ελέγχει; Υπάρχει λύση; Από την στιγμή που εφαρμογές όπως το WhatsApp και –κυρίως– το σατανικά έξυπνο Snapchat του επιτρέπουν να επικοινωνεί και να μοιράζεται φωτογραφίες (που η μαμά του θα έφριττε αν ανακάλυπτε) δωρεάν και όχι δημοσίως, τότε το Facebook είναι ένα εργαλείο που δεν του χρειάζεται καθόλου. Ίσα ίσα, που πλέον στα σχολεία το cool είναι να μην έχεις Facebook account.

Πρόσθεσε και μερικά από τα κλασικά προβλήματα της εφηβείας, τους έρωτες που οδηγήθηκαν σε σπαραξικάρδιους χωρισμούς, το bullying ή τα άγχη και τις υπαρξιακές κρίσεις, που επιτείνονται επικίνδυνα από τη δυναμική που τους δίνει η οποιαδήποτε δημοσίευση στα social media και, βεβαίως, ο σχολιασμός αυτής, και θα καταλάβεις γιατί το Facebook δεν είναι πια τόσο ελκυστικό για τους μαθητές.

Για τις ηλικίες αυτές, εξάλλου, όπου το σύνολο σχεδόν των φίλων προέρχεται από το ίδιο περιβάλλον, το σχολείο –όπου τους βλέπει καθημερινά, έτσι κι αλλιώς- η ανάγκη για ένα «κοινωνικό εργαλείο» όπως το οραματίζεται ο Zuckerberg, είναι μικρή. Τι γίνεται, όμως, με τους λίγο μεγαλύτερους; Αυτούς που φοιτούν πια σε κάποια σχολή ή έχουν ήδη πιάσει κάποια δουλειά; Γιατί και οι ηλικίες 18-22 δείχνουν μια τάση να εγκαταλείψουν το Facebook; Δεν το χρειάζονται για να μένουν σε επαφή με τους παλιούς τους φίλους; Δεν τους βολεύει για να οργανώνουν τα πάρτι τους, να μοιράζονται φωτογραφίες, να μαθαίνουν τα νέα ο ένας του άλλου;

Και ναι και όχι. Σε αυτές τις ηλικίες ξεκινάει ένα άλλο άγχος. Αυτό της εύρεσης εργασίας. Και οι συζητήσεις περί της «αδιακρισίας» των εργοδοτών που ψάχνουν μέχρι και στο Facebook να ανακαλύψουν τι μπορεί να πάει στραβά με έναν υποψήφιο υπάλληλο είναι ικανές να κάνουν τους νέους να θέλουν να κρύψουν τα ίχνη τους. Από κοντά έρχεται και η μορφή που το δίκτυο έχει αποκτήσει. Σ’ αυτή την ηλικία, οι νέοι είναι περισσότερο ιδεαλιστές από ποτέ (θυμάσαι πώς ήσουν στο Πανεπιστήμιο, τότε με τη μαλλούρα και την όρεξή σου να φιλοσοφείς τα πάντα;). To Facebook δεν είναι πια το εργαλείο για να κάνουν χαβαλέ με τους φίλους τους. Το σιχαίνονται γιατί βομβαρδίζονται από διαφημιστικά μηνύματα και από την υπερέκθεση απόψεων από διάφορους «ειδικούς». Το απορρίπτουν ως «ψεύτικη» μορφή κοινωνικοποίησης. Και στην απώλεια της επαφής με τους παλιούς φίλους από το σχολείο, απαντούν με τις νέες –πραγματικές- σχέσεις που συνάπτουν στο πανεπιστήμιο. Οι χωρισμοί, τα νεανικά άγχη και οι υπαρξιακές κρίσεις που αναφέραμε πιο πάνω για τους εφήβους, συνεχίζονται και στις μεγαλύτερες ηλικίες (με όχι την ίδια ένταση, αλλά είναι ένας επιπλέον λόγος για να την κάνεις) και αν προσθέσεις και την έλλειψη χρόνου λόγω των σπουδών, για τους πιο μελετηρούς, μπορείς να καταλάβεις γιατί δημιουργείται αυτή η τάση εγκατάλειψης.

Τι λέει, όμως, το ίδιο το Facebook για όλα αυτά; Προς το παρόν δεν φαίνεται να ανησυχεί. Ο Zuckerberg έχει, εξάλλου, δείξει φοβερή επιχειρηματική ικανότητα μέχρι σήμερα, κάνοντας πάντα τις σωστές κινήσεις την σωστή στιγμή. Η άρνησή του να βάλει διαφημιστικά banners και η ανάπτυξη μιας δικής του πλατφόρμας διαφήμισης, για παράδειγμα, ή η περίφημη εξαγορά του Instagram, είναι χαρακτηριστικές. Τη συμπεριφορά των νέων την ξεπερνά ως απολύτως λογική, αλλά θεωρεί δεδομένο –προς το παρόν, επαναλαμβάνουμε- ότι από ένα σημείο και μετά, είναι τέτοιες οι δυνατότητες που σου δίνει το «κοινωνικό εργαλείο» του που δεν γίνεται να μην επιστρέψεις στη χρήση του. Όταν θα έχεις πια βρει δουλειά και θα σου έχουν φύγει τα εφηβικά και νεανικά άγχη, οι λόγοι για να έχεις λογαριασμό στο Facebook θα είναι και πάλι περισσότεροι απ’ όσοι για να μην έχεις. Μια πρώτη κίνηση από την εταιρεία είναι να κάνει ακόμη πιο εύκολη και έξυπνη τη μέθοδο διαχείρισης των προσωπικών δεδομένων. Το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να δει ο άλλος. Στο Facebook δεν νιώθουν ότι απειλούνται από το σνομπισμό που τους δείχνουν οι πιτσιρικάδες. Αν έχουν εκτιμήσει σωστά την κατάσταση, τότε δεν θα έχουν πρόβλημα. Αν όχι, θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε πώς θα ανατραπεί το σκηνικό στα social media μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Μεταμορφώνοντας το σήμερα, παρέα με τον Woodkid

Κάπου είχα διαβάσει ότι η πατρίδα της Absolut Vodka είναι το Kungsholmen της Στοκχόλμης, μια κυριλέ γειτονιά, δυτικά του κέντρου. Πριν λίγες μέρες που βρέθηκα εκεί, αναζήτησα σημάδια αλλά τίποτε... Διαβάζοντας λίγο την ιστορία της Absolut ανακάλυψα ότι όχι μόνο δεν ξεκίνησε από εκεί, αλλά ότι έπαιζε και μια κόντρα μεταξύ του Λαρς Όλσον Σμιθ που την έφτιαχνε και του μονοπωλίου αλκοόλ που υπήρχε στη σουηδική πρωτεύουσα. Ο Σμιθ την πουλούσε σε χαμηλότερη τιμή ακριβώς έξω από τα όρια της πόλης και ίσως κάπου εκεί να μπλέκεται το Kungsholmen που στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν πρωτοπαράχθηκε η Absolut, δεν πρέπει να αποτελούσε κομμάτι της Στοκχόλμης. Αλλά τώρα κάνω απλά εικασίες.

Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι, περπατώντας τις τελευταίες μέρες στην πρωτεύουσα της Σουηδίας και επιβεβαιώνοντας για μία ακόμη φορά τη μοναδική σχέση που έχουν οι Σκανδιναβοί με την αισθητική και το design, άρχισα να εκτιμώ τον Woodkid. "Πώς συνδέεται το ένα με το άλλο;", θα αναρωτηθείς. Αν έχεις παρακολουθήσει την τελευταία καμπάνια της εταιρείας, το "Transform Today", θα καταλάβεις εύκολα. Η Absolut, νομίζω στο πλαίσιο της σουηδικής εμμονής να βλέπει κάτι και να θέλει να το κάνει πιο ωραίο και πιο μοντέρνο και να μηχανεύεται μυριάδες τρόπους να το πετύχει, συνεργάζεται με διάφορους πρωτοπόρους καλλιτέχνες που μεταμορφώνουν διαρκώς τον εαυτό τους και το έργο τους.

Ο Γάλλος Woodkid είναι ένας από αυτούς. (Οι άλλοι τρεις είναι ο Βραζιλιάνος εικονογράφος Rafael Grampá, η Γαλλίδα σχεδιάστρια μόδας Yiqing Yin και ο Αμερικανός digital media artist Aaron Koblin). Δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα με τη μουσική του τη χρονιά που πέρασε, παρότι γινόταν ένας σχετικός χαμός -το "The Golden Age" του έφτασε μάλιστα μέχρι το 23 της δικής μας Blogovision. Επιστρέφοντας από τη Σουηδία, στο πλαίσιο της μελέτης όσων είδα εκεί (και όσων ήπια), έπεσα πάνω στο βίντεο για την καμπάνια του "Transform Today" της Absolut Vodka και κάθισα να τον ακούσω λίγο παραπάνω.


Συνειδητοποίησα τι είδους καλλιτέχνης είναι ο Woodkid και ποια είναι η σημασία της μουσικής μέσα στη διαχρονία του έργου του. Ένιωσα μια μικρή ταύτιση. Δεν είμαι ακριβώς καλλιτέχνης, ούτε ακριβώς τόσο δημιουργικός. Αλλά νιώθω πολύ συχνά την ίδια ανάγκη αυτοπροσδιορισμού με νέα ενδιαφέροντα, δουλειές, ιδέες. Οι γύρω μου λένε ότι απλά βαριέμαι. Εγώ θα το λέω μεταμόρφωση, τώρα που βολεύει. «Είμαι ένας άνθρωπος που βαριέται εύκολα και επιδιώκει διαρκώς την εξέλιξη. Μεταμόρφωση για μένα δεν είναι το να αρνείσαι αυτό που ήσουν κάποτε –είναι η ανάγκη να γίνεις κάτι περισσότερο, κάτι καινούριο, κάτι καλύτερο»: Έτσι τα λέει ο Woodkid για την καμπάνια της Absolut. Δεν θα μπορούσα να τα γράψω καλλίτερα.