Κυριακή, κοντή γιορτή

Την Κυριακή κάποιοι από εμάς θα ξημερωθούν για να μάθουν πρώτοι τους νικητές των βραβείων Grammy. Κάποιοι άλλοι, πάλι, θα διαβάσουν το παρακάτω κείμενο και απλά θα τσεκάρουν την επόμενη ημέρα αν οι προβλέψεις τους (του Shazam και του Spotify δηλαδή) ήταν σωστές. Που θα είναι. Τουλάχιστον εκεί που συμπίπτουν. Οι μουσικές υπηρεσίες επηρεάζουν σήμερα περισσότερο από ποτέ τη μουσική βιομηχανία και το Spotify και το Shazam, το καθένα κορυφαίο στο είδος του, είναι οι δύο υπηρεσίες που έχουν να πουν τα περισσότερα για τη συμπεριφορά μας απέναντι στη μουσική που ακούμε. Τι μας έλκει, τι μας απορροφά, τι ψάχνουμε περισσότερο.

Αν λοιπόν ψηφίζαμε εμείς τους νικητές των Grammys, ποιοι θα ήταν αυτοί; Με βάση αυτά που ακούμε στο Spotify και ταυτίζουμε στο Shazam, την Κυριακή που μας έρχεται τα αποτελέσματα θα πρέπει να είναι τα εξής:

Άλμπουμ της Χρονιάς:

Υποψήφιοι:
Sara Bareilles – “The Blessed Unrest”
Daft Punk – “Random Access Memories”
Kendrick Lamar – “Good Kid, M.A.A.D City”
Macklemore and Ryan Lewis – “The Heist”
Taylor Swift – “Red”

Νικητής (κατά το Spotify και το Shazam):
Macklemore and Ryan Lewis - “The Heist”


Ηχογράφηση της Χρονιάς:

Υποψήφιοι:
Daft Punk - "Get Lucky"
Imagine Dragons - "Radioactive"
Lorde - "Royals"
Bruno Mars - "Locked Out Of Heaven" by;
Robin Thicke feat. T.I. and Pharrell - "Blurred Lines"

Νικητές:
Imagine Dragons - "Radioactive" (κατά το Spotify)
Robin Thicke feat. T.I. and Pharrell - "Blurred Lines" (κατά το Shazam)


Καλύτερος Νέος Καλλιτέχνης

Υποψήφιοι:
James Blake
Kendrick Lamar
Macklemore and Ryan Lewis
Kacey Musgraves
Ed Sheeran

Νικητής (κατά το Spotify και το Shazam):
Macklemore and Ryan Lewis


Τραγούδι της Χρονιάς
Σύμφωνα με το Shazam, θα το πάρει το “Just Give Me a Reason" της Pink feat. Nate Ruess.

Καλύτερη Ποπ Σόλο Εκτέλεση
Σύμφωνα με το Spotify, θα πάει στη Lorde, για το “Royals”.

Καλύτερη Εκτέλεση από Ποπ Ντουέτο ή Γκρουπ
Εδώ το Spotify το δίνει στο “Get Lucky” των Daft Punk.

Καλύτερο Κάντρι Άλμπουμ
Το Shazam λέει Taylor Swift – “Red”.

Καλύτερο Ραπ Άλμπουμ
Το Shazam ψηφίζει”The Heist” από Macklemore και Ryan Lewis.

Καλύτερο Dance / Electronica Άλμπουμ
Το Shazam προβλέπει “18 Months” από Calvin Harris.


Εδώ ολόκληρη η λίστα που έστησε το Spotify για τα Grammys. Καλή απόλαυση.


(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Jameson Done In 60 Seconds ξανά

Νά 'το πάλι το Done in 60 Seconds που στήνει κάθε χρόνο το ουίσκι Jameson παρέα με το περιοδικό Empire. Έρχεται εκεί πάνω που ο κόσμος χαζεύει Χρυσές Σφαίρες και σχολιάζει τις υποψηφιότητες για τα Όσκαρ και σε βάζει στο τριπάκι να γίνεις κι εσύ Σκορτσέζε ή Μάθιου ΜακKόναχι και να ονειρευτείς καριέρες στα Χόλιγουντ και πασαρέλες στις Κάννες. Βέβαια, έχεις μόνο 60 δευτερόλεπτα...

Για όποιον δεν κατάλαβε, το τι ακριβώς είναι το Done In 60 Seconds το εξηγούσα πέρσι εδώ.

Τι αλλάζει φέτος; Το concept είναι ίδιο, η κριτική επιτροπή για την Ελλάδα είναι η ίδια (Ρένος Χαραλαμπίδης, Νίκος Περάκης, Ορέστης Ανδρεαδάκης) και έχει ήδη πιάσει δουλειά, αφού κατατέθηκαν οι συμμετοχές. Ο νικητής θα ανακοινωθεί σύντομα και θα ταξιδέψει στον παγκόσμιο τελικό Jameson Empire Done in 60 Seconds στο Λονδίνο την Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014. Αυτό λοιπόν που αλλάζει είναι ότι η Ελλάδα κατεβαίνει με τη εμπειρία μιας ολόκληρης χρονιάς, αφού πέρσι ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχε. Και κατέβασε 54 ταινίες. Περίπου τόσες παίζουν και φέτος, αλλά οι βλέψεις είναι για πιο ψηλά. Δεν πάμε απλά για τη συμμετοχή, πάμε για βραβείο.

Τώρα που οι φίρμες αρχίζουν να μπαίνουν στο snapchat, θα φύγουν οι χρήστες;

Τα λέγαμε ξανά για το Snapchat τις προάλλες, όταν εξηγούσαμε γιατί η πιτσιρικαρία εγκαταλείπει το Facebook. Είναι το πιο γρήγορα ανερχόμενο από τα νέα social media κι αυτό που ελκύει τις πιο μικρές ηλικίες. Το μήνυμα έρχεται και φεύγει. 10 δευτερόλεπτα. Δεν διαρκεί παραπάνω. Ό,τι πρόλαβες να δεις, είδες. Ιδανικό για χαβαλέ με την παρέα, μακριά από την επιτήρηση της μαμάς.

Κι όμως, όπως και με όλα τα social media, το μάρκετινγκ ψάχνει ένα τρόπο για να το χρησιμοποιήσει υπέρ του. Αλλά τι μήνυμα να μεταδώσεις, αν θα ζήσει μόνο 10 δευτερόλεπτα; Ποιος θα προλάβει να το δει; Να το καταλάβει; Οι άνθρωποι πίσω από το Snapchat, βέβαια, δεν θέλουν να χάσουν την ευκαιρία για κάποια κέρδη. Γι’ αυτό και πρόσφατα εισήγαγαν ένα νέο χαρακτηριστικό στην εφαρμογή τους. Το “Stories”. Είναι μια συλλογή από posts (“snaps” στην διάλεκτο το app) που μένουν εκεί για μια ολόκληρη μέρα. Οι 24 ώρες μοιάζουν σαν μια αιωνιότητα στο σύμπαν του Snapchat και ήδη διάφορες εταιρείες εκδήλωσαν ενδιαφέρον να παίξουν μπάλα. Πρώτο και καλύτερο, το HBO που ετοίμασε μια μίνι καμπάνια για το “Girls”. Εδώ και 8 μήνες το κανάλι έψαχνε να βρει τρόπο να ετοιμάσει snaps που θα λειτουργούσαν σαν διαφήμιση και με το που εμφανίστηκε το “Stories”, έσπευσαν να το εκμεταλλευτούν. Λογαριασμούς έχουν ετοιμάσει κι άλλες φίρμες ήδη. Μέχρι και το Businessweek που δεν θα έλεγες ότι το κοινό του Snapchat του ταιριάζει, κάτι σκοπεύει να κάνει. Αλλά, μην βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα. Οι ίδιοι οι marketers που δουλεύουν πάνω σε ιδέες για την εφαρμογή των πιτσιρικάδων, μιλάνε για «ένα πείραμα».

Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού πρακτικά το Snapchat και ο τρόπος που λειτουργεί, δεν μπορεί να δώσει ποιοτικά στοιχεία στις εταιρείες. Μόνο αν το μήνυμά τους το είδε ή δεν το είδε ο άλλος. Τα engagement rates και talking about this και τα favs και τα RT απέχουν πολύ. Ακόμη, λοιπόν, βρισκόμαστε στο στάδιο του ψαξίματος στα τυφλά.

Αλλά, το Snapchat συζητιέται πολύ, άρα τα πειράματα θα είναι επίσης πολλά. Όλο και περισσότερες φίρμες θα ακολουθήσουν το δρόμο του ΗΒΟ και τι θα γίνει τότε; Οι πιτσιρικάδες δείχνουν να ξενερώνουν με τα social media πολύ πιο εύκολα και γρήγορα απ’ ότι οι μεγαλύτερες ηλικίες. Αν η αυθεντική εμπειρία του Snapchat αλλοιωθεί, ποιος μας λέει ότι δεν θα το παρατήσουν κι αυτό, όπως έκαναν με το Facebook; Οι αναλυτές το γνωρίζουν καλά, όπως και ότι σε αυτές τις ηλικίες, οι δέκτες των μηνυμάτων δεν είναι συνήθως οι ίδιοι αγοραστές, άρα η απόδοση είναι λογικό να είναι μικρότερη. Και τότε γιατί επιμένουν; Απ’ ότι φαίνεται, το Snapchat μπορεί να αποτελέσει ιδανική πλατφόρμα για υπηρεσίες που απευθύνονται σε εφήβους. Μια τηλεοπτική σειρά, για παράδειγμα, που θέλει να συζητιέται πολύ, μπορεί να χρησιμοποιήσει διαφημιστική την πλατφόρμα πολύ καλύτερα από μια εταιρεία ρουχισμού. Αρκεί να βάλει την πρωταγωνίστρια να περάσει αυτή το μήνυμά της προς τους θαυμαστές της…

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Το Winamp πέθανε. Ζήτω το Winamp.

Στα τέλη του 2013 μια είδηση ξενέρωσε άσχημα όσους από εμάς συνηθίσαμε ν’ ακούμε τη μουσική μας στα ‘90s και τα ‘00s μέσω MP3. Η AOL σκόπευε να κλείσει το Winamp, τον πιο επιτυχημένο media player της εποχής εκείνης. Το Winamp ήταν στην ουσία η εφαρμογή που πήγαινε πακέτο με το Napster. Αυτά που κατέβαζες από το δεύτερο, τα άκουγες από το πρώτο –τόσο απλά. Με τον καιρό, διάφοροι άλλοι media players έκαναν την εμφάνισή τους ή εξελίχθηκαν τόσο ώστε να γίνουν πιο ελκυστικοί από το Winamp, αλλά κυρίως ήταν η εξέλιξη του streaming audio (με αποκορύφωμα το Spotify), των φορητών MP3 players και των online stores (δηλαδή του iTunes όπου ακούς αυτά που αγοράζεις) που μείωσαν την απήχησή του.

Αλλά και πάλι, άξιζε στο Winamp τέτοιος ξαφνικός θάνατος; Η Radionomy, μια βελγική online radio υπηρεσία, ανακοίνωσε την Τρίτη ότι εξαγόρασε το Winamp (αλλά και το Shoutcast, που σερβίρει Internet radio) από την AOL. «Το Winamp είναι ο κορυφαίος ανεξάρτητος media player και προσφέρει σε εκατομμύρια χρήστες την καλύτερη λειτουργικότητα που υπάρχει» σχολίασε ο CEO της Radionomy (και ως φανατικός του χρήστης, θα συμφωνήσω μαζί του), συμπληρώνοντας: «Έχει ξεκάθαρο ρόλο στην εξέλιξη των online media. Σκοπεύουμε να το ξαναφέρουμε στο προσκήνιο, προσθέτοντας νέα χαρακτηριστικά που θα το φέρνουν στο desktop, στο κινητό, στο αυτοκίνητο, σε συνδεδεμένες συσκευές αλλά και σε άλλες πλατφόρμες». Το στοίχημα, πάντως, που παίζει η Radionomy δεν είναι και τόσο φθηνό. Σύμφωνα με πληροφορίες, η Radionomy πλήρωσε περί τα 5 με 10 εκατομμύρια δολάρια, σε χρήμα αλλά και σε μετοχές, πράγμα που σημαίνει ότι πια η AOL διαθέτει ένα μεγάλο κομμάτι της.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Τι άκουγα σαν σήμερα πριν 1, 10, 20, 30 χρόνια - Ιανουάριος '14

Επαναλαμβάνω τα δύο disclaimers της ενότητας «Χρονομηχανή», για να μην έχουμε παρεξηγήσεις: Η λίστα είναι υποκειμενική, όπως υποκειμενική είναι η κάθε λίστα. Αυτά είναι τα δικά μου αγαπημένα άλμπουμ, διαλεγμένα με πιο βασικό κριτήριο την ανάμνηση, από μια συγκομιδή τεράστια. Θα ήταν αδύνατο να γράψω για τα «αντικειμενικά» καλύτερα άλμπουμ του Γενάρη του ’84, του ’94, του ’04 και του ’13.

Δεύτερο σημαντικότερο κριτήριο, ειδικά για εκείνα που κυκλοφόρησαν πριν 20 και 30 χρόνια, είναι το πόσο σκούριασαν με τον καιρό. Μπορεί τον συγκεκριμένο μήνα της συγκεκριμένης χρονιάς, το πραγματικό μου κόλλημα να ήταν κάποιος άλλος δίσκος. Αλλά ξαναβλέποντάς το από μακριά, ανακαλώντας ότι 30 μέρες, αλλά 30 χρόνια από τότε, ποια ήταν εκείνη η κυκλοφορία εκείνου του μακρινού Γενάρη που πραγματικά έμεινε μαζί μου για καιρό; (Η πλάκα είναι ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση του Ιανουαρίου του ’84 το άλμπουμ που διάλεξα είναι και το κόλλημα της εποχής, αλλά και αυτό που ξανάκουσα τις περισσότερες φορές από τότε).


2013 
The Joy Formidable – “Wolf’s Law”

   

Γιατί; Γιατί γεφυρώνοντας με τη λονδρέζικη μαγκιά τους (εκεί που δημιουργούν) και την ουαλική άγνοια κινδύνου (εκεί απ’ όπου κατάγονται) τον κόσμο μεταξύ των Black Sabbath και των Lush, έδωσαν στην περσινή χρονιά ένα ξεκίνημα μανιασμένο και fun, δυναμικό και ανόθευτο την ίδια ώρα.

Τι έγραψε η ιστορία;Όχι πολλά. Σε ένα μήνα –και μια χρονιά- γεμάτη hype σχήματα (βλ. Foxygen την ίδια περίοδο), το δεύτερο άλμπουμ μιας απλής, κιθαριστικής μπάντας, πέρασε μάλλον απαρατήρητο και η εμπορική του επιτυχία ήταν πενιχρή. Όχι ότι δεν πούλησε και τίποτε, βέβαια, αφού έφτασε ως το 11 της λίστας των alternative albums του Billboard (ναι, τα ονομάζουν ακόμη έτσι).

Must listen; Το “This Ladder Is Ours” είναι το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι του άλμπουμ. Οργισμένο, γεμάτο φονικά riffs, έρχεται πακεταρισμένο μέχρι και με το ανάλογο, παλιομοδίτικα ροκάδικο βίντεο κλιπ όπου η μπάντα τα σπάει σ’ ένα σπίτι που το παίρνει και το σηκώνει ένας τυφώνας. Oh yeah.

   

2004 
Air – “Talkie Walkie”

   

Γιατί;Στην αρχή ακόμη της συναρπαστικής εκείνης χρονιάς, χρειαζόμασταν όλοι ένα διάλειμμα από την προετοιμασία, μία ανάσα για τους ξέφρενους ρυθμούς που θα ακολουθούσαμε από την άνοιξη και μετά. Το ιδανικό soundtrack ήταν αυτή η επιστροφή των Air στην προ πειραματισμών εποχή, με την κομψότητά της και τις ονειρώξεις της.

Τι έγραψε η ιστορία;Το τέταρτο άλμπουμ του ambient pop ντουέτου από τη Γαλλία τα πήγε υπέροχα εμπορικά (3 στην πατρίδα τους και 2 στη Μεγάλη Βρετανία), αποθεώθηκε από τους κριτικούς και τους χάρισε δυνατές θέσεις στα καλύτερα φεστιβάλ, αλλά και πολυάριθμες συνεργασίες με την ελίτ της μουσικής ιντελιγκέντσιας. Έβγαλε και τρία singles που αποτελούν πια σήματα κατατεθέντα τους, ιδανικές εκφράσεις αυτής της μουσικής που γράφουν, που είναι σαν soundtrack για κάποια νοητή ταινία.

Must listen; Μα φυσικά, το “Cherry Blossom Girl”, το πρώτο από τα τρία singles (τα άλλα δύο ήταν το “Surfing On A Rocket” και το “Alpha Beta Gaga”), το πιο ονειρικό, γαλήνιο και –να τα λέμε αυτά- γυναικείο τραγούδι που έχουν γράψει ποτέ. Αξίζει να μπει κανείς στο YouTube και να δει πόσα ερασιτεχνικά βίντεο συναισθηματικών κοριτσιών έχουν φτιαχτεί με τον ήχο του για φόντο.

   

1994 
Alice In Chains – “Jar Of Flies” 

Γιατί;Για αναρίθμητους λόγους. Λόγω της μετάβασης (μου) από την εφηβεία στη νεανική ηλικία, για παράδειγμα. Ή επειδή εκείνη η εποχή σήμαινε το τέλος του παλιού «heavy metal για τους μη χεβιμεταλλάδες», όπως το είχαν ορίσει την περασμένη δεκαετία με τα εξοντωτικά τους riffs μπάντες σαν τους Van Halen (κράτα αυτό το όνομα, θα σου χρειαστεί στη συνέχεια) και την αρχή του καινούργιου, που τελικά το είπαμε grunge. Επίσης, γιατί οι Alice In Chains είχαν το πιο επικό όνομα μπάντας εκείνη την εποχή. Αλλά κυρίως, γιατί το “Jar Of Flies”, παρότι φοβερά μετρημένο στις προθέσεις του (ένα EP, στην ουσία, που απαρτιζόταν κυρίως από μπαλάντες) ήταν καλλιτεχνικά ό,τι πιο σύνθετο είχαμε ακούσει από την ανερχόμενη σκηνή του Σιάτλ.

Τι έγραψε η ιστορία; Το “Jar Of Flies” ξαναέγραψε την ιστορία της σκληρής μουσικής πρακτικά. Το υπονόησα και παραπάνω. Οι Alice In Chains, ως η πιο «βαριά» από τις νέες μπάντες, έπαιζε το ρόλο του συνεχιστή της παράδοσης του heavy metal. Ανέλαβε στην ουσία να κάνει το κίνημα του Σιάτλ λίγο πιο εύπεπτο στους παραδοσιακούς λάτρεις των Black Sabbath ή (τους πιο πρόσφατους) των Guns n’ Roses. Ήταν η τρίτη τους μεγάλη κυκλοφορία, μετά το σχετικά πιο metal ντεμπούτο τους και το ιστορικό “Dirt” που καθόρισε τον ήχο τους.

Το “Jar of Flies”, ένα EP 7 τραγουδιών με συνολική διάρκεια μισής ώρας, παρ’ όλο που οι ίδιοι οι Alice In Chains δεν το διαφήμισαν, είχε τις αξιώσεις ενός LP. Και τα κατάφερε απίθανα. Βγήκε στα αμερικανικά charts κατευθείαν στο νο.1 –κι έγινε έτσι το πιο επιτυχημένο EP όλων των εποχών. Συνολικά κατάφερε να πουλήσει πάνω από 4 εκατομμύρια αντίτυπα. Το δεύτερο single του, μάλιστα, το “I Stay Away”, τους έστειλε μέχρι και στα βραβεία Grammy την επόμενη χρονιά, υποψήφιο για Best Hard Rock Performance (έχασαν από το πανάξιο “Black Hole Sun” των Soundgarden).

Παρ’ όλ’ αυτά, το “Jar Of Flies” δεν συνοδεύτηκε από περιοδεία, πράγμα που έκανε τις φήμες για την κατάσταση του τραγουδιστή των Alice In Chains, Layne Staley να φουντώσουν. Δύο χρόνια αργότερα, η κατάθλιψη και η εξάρτησή του από την ηρωίνη τον έκαναν να αποσυρθεί οριστικά από την ενεργό δράση, στα 29 του, ενώ στη ζωή κατάφερε να κρατηθεί μόλις μέχρι το 2002. Όλα αυτά κατέστησαν το “Jar Of Flies” στην ουσία το κύκνειο άσμα της μπάντας. Το επόμενο, τρίτο τους LP ήταν μέτριο. Mετά την αποχώρηση του Staley έκαναν 14 χρόνια να ξαναβγάλουν νέα δουλειά –και όταν πια το έκαναν, ήταν σχετικά άσχετη με τη νέα εποχή...

Must listen;Εξαιρετικά δύσκολη η επιλογή ανάμεσα σε επτά σπουδαία και εντελώς ανόμοια μεταξύ τους τραγούδια. Το “Swing On This” που κλείνει το άλμπουμ είναι ίσως το λιγότερο γνωστό, αλλά είναι αυτό που συνδυάζει με τον καλύτερο τρόπο όλα τα στοιχεία της μπάντας και του συγκεκριμένου EP: Το ιδιαίτερο τραγούδισμα του Staley, τις σπουδαίες κιθάρες του Jerry Cantrell, την αργόσυρτη, καταθλιπτική διάθεση του “Jar Of Flies”, τα βίαια ξεσπάσματά του, αλλά και το μουσικό ταλέντο των Alice In Chains να μπλέκουν τόσο αρμονικά, τόσο διαφορετικά μεταξύ τους μουσικά είδη.

   

1984 Van Halen – “1984”

 

Γιατί; 
Γιατί ήμουν παιδάκι. Και τούτο εδώ ήταν και pop και metal μαζί. Hard και Rock. Ήταν τα πάντα.

Τι έγραψε η ιστορία; 
Ότι χρειάστηκε ένας Michael Jackson και ένα “Thriller” για να σταματήσουν τη λαίλαπα που έφεραν οι Van Halen με το έκτο τους στούντιο άλμπουμ. Πέντε εβδομάδες στο νο.2 θα ήταν σχετικά μέτρια επίδοση αν αυτό που τους στερούσε την πρωτιά ήταν οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ και όχι εκείνο που βρισκόταν εκεί για πάνω από ένα χρόνο όταν προσπάθησαν να το αψηφήσουν οι Van Halen. Μουσικά, το “1984” δεν άλλαξε κάτι περισσότερο από αυτά που είχε ήδη αλλάξει ο Eddie Van Halen το 1978 με το ντεμπούτο της μπάντας του και τον τρόπο που έπαιζε την κιθάρα του. Δεν χρειάζεται ιδιαίερη ανάλυση εδώ, αλλά ο τύπος ήταν τόσο βιρτουόζος που ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά νέων κιθαριστών και ένα ολοκαίνουργιο είδος μουσικής, αυτό που κάπως υποτιμιτικά λέμε pop metal. Ήταν τόσο σπουδαίος που μέχρι και ο Michael Jackson τον είχε προσλάβει για να παίζει κιθάρα στο “Thriller” (ουπς).

Μπορεί, βέβαια, το “1984” να μην κατάφερε να πιάσει κορυφή, αλλά το “Jump” όχι μόνο ήταν ένα από τα πιο επιτυχημένα singles εκείνης της χρονιάς, αλλά και τόσο πιο επιτυχημένο απ’ οτιδήποτε άλλο έχουν βγάλει οι Van Halen, τόσο ώστε έχει καταφέρει να επισκιάσει όλη τους την (πραγματική) προσφορά στη μουσική και μας έχει κάνει να τους θυμόμαστε απλά σαν άλλη μια χαζοχαρούμενη μπάντα των ‘80s.

Must listen; 
Αν μπορείς να σβήσεις για λίγο το “Jump” απ’ το μυαλό σου και να πιάσεις το “Panama”, θα νιώσεις την πεμπτουσία μιας ολόκληρης εποχής. Και μετά θα σηκωθείς και θα χορεύεις πιο μανιασμένα κι από τον David Lee Roth.

 

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Τα 10 καλλίτερα τραγούδια του Bruce Springsteen

O Ιανουάριος, με την επερχόμενη κυκλοφορία του “High Hopes” και με την έκδοση του «Μπρους», της απόλυτης βιογραφίας του, θα είναι αναμφισβήτητα και δικαιωματικά «μήνας Springsteen». Μπορείς να ακούσεις το άλμπουμ και να διαβάσεις περισσότερα για την βιογραφία εδώ. Αν όμως έχεις βαρεθεί ήδη τις πολλές λέξεις και θες να περάσεις στο ψητό, μπορώ να σου σερβίρω επιτόπου μια λίστα με τα καλύτερα τραγούδια που έγραψε ποτέ το «Αφεντικό».

   

Αλλά επειδή κάθε τραγούδι έχει και τη δική του ιστορία, πάμε και με δυο-τρεις αράδες για να τις ξαναθυμηθούμε:

“Dancing In The Dark” (Από το “Born in the USA” του 1984) 

Το πιο χορευτικό από τα τραγούδια του, μιλά για τη ματαιότητα και το πώς μπορείς να της ξεφύγεις.


“Atlantic City” (Από το “Nebraska” του 1982)

   

Όταν το Μάρτιο του 1981 ένα αφεντικό συμμορίας του Ατλάντικ Σίτι δολοφονήθηκε από μια βόμβα, ξέσπασε ένας αιματηρός πόλεμος στις γειτονιές της πόλης. Η ιστορία αυτή ενέπνευσε το "Fistful of Dollars", που μετονομάστηκε σε “Atlantic City”, ίσως το πιο υποβλητικό κομμάτι του Springsteen.


“Racing In The Street” (Από το “Darkness on the Edge of Town” του 1978)

  

Η πιο μεγάλη στιγμή του Clarence Clemons, του θρυλικού σαξοφωνίστα της E-Street Band που άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο το καλοκαίρι του ’11.


“Rosalita (Come Out Tonight)” (Από το “The Wild, the Innocent & the E Street Shuffle” του 1973) 

Άλλο ένα κομμάτι όπου ο Clemons δίνει ρεσιτάλ, ήταν το highlight της πρώτης περιόδου των live εμφανίσεων της E-Street Band από το 1973 ως το 1988.


“Badlands” (Από το “Darkness on the Edge of Town” του 1978) 

Το πιο ξεσηκωτικό κομμάτι που έγραψε ποτέ ο Springsteen και το απόλυτο άνοιγμα για τις περισσότερες από τις συναυλίες του με την E-Street Band.


“The River” (Από το “The River” του 1980) 

Ένα λυπητερό κομμάτι για ένα ζευγάρι που αναγκάστηκε να παντρευτεί σε μικρή ηλικία, όταν εκείνη έμεινε έγκυος. Εμπνευσμένο από την πραγματική ιστορία της αδελφής του Bruce Springsteen.


“Jungleland” (Από το “Born To Run” του 1975) 

Ο Clarence Clemons που παίζει το πιο διάσημό του σόλο σ’ αυτό το τραγούδι, είχε κάποτε πει ότι ο Springsteen είχε μάλλον σκοπό να γράψει μια ροκ όπερα με ήρωα τον Magic Rat, αλλά τελικά του προέκυψε το “Born To Run” που δεν είναι ακριβώς αυτό. Ο Magic Rat, πάντως, είναι ο ήρωας του “Jungleland” ξεκάθαρα.


“Born in the U.S.A” (Από το “Born in the U.S.A.” του 1984) 

Ένα από τα πιο παρεξηγημένα του τραγούδια, αφού ο τίτλος του το έκανε να χρησιμοποιηθεί ως soundtrack σε χίλιες δυο ανόητες «αμερικανιές», όταν το τραγούδι στην ουσία μιλά για την εφιαλτική εμπειρία των βετεράνων του Βιετνάμ.


“Thunder Road” (Από το “Born To Run” του 1975) 

Ο αρχικός του τίτλος ήταν "Wings For Wheels", μέχρι που ο Bruce Springsteen είδε την αφίσα μιας ταινίας με τον Robert Mitchum από το 1958 με τον τίτλο “Thunder Road”.


“Born to Run” (Από το “Born To Run” του 1975) 

Όταν έγραφε το άλμπουμ “Born To Run”, ο Springsteen είχε τη φιλοδοξία να δημιουργήσει το σπουδαιότερο, επικότερο ροκ δίσκο που είχε βγει ποτέ. Το ομώνυμο κομμάτι είναι η πεμπτουσία αυτού που προσπάθησε να πετύχει.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Γιατί οι πιτσιρικάδες εγκαταλείπουν το Facebook

Το είχες καταλάβει από τις αντιδράσεις των γύρω σου (αν κάνεις παρέα με άτομα από 12 ως 22 ετών δηλαδή), αλλά πια έρχονται και οι πρώτες έρευνες για να το επιβεβαιώσουν. Οι έφηβοι και οι φοιτητές δεν έλκονται από το Facebook. Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν έχουν περάσει ούτε τρία χρόνια από τότε που με αγωνία και φρίκη παρακολουθούσαμε τα ρεπορτάζ για τον «εθισμό των νέων στα social media»…

Τι συνέβη; Και πόσο πρέπει να ανησυχεί ο Mark Zuckerberg από αυτήν την εξέλιξη; Οι αιτίες είναι πολλές. Η σημαντικότερη είναι και η πιο απλή: μπήκαν στο Facebook οι γονείς. Πόσο ξενέρωμα πρέπει να νιώθει ο σημερινός 15χρονος που υποχρεώνεται από τη μαμά του (και 2-3 θείες) να την κάνει φίλη. Πόσο δούλεμα θα πέφτει στο σχολείο και πόση τρολιά για να τον φέρνει σε δύσκολη θέση απέναντι στην οικογένειά του που όλα θέλει να τα ελέγχει; Υπάρχει λύση; Από την στιγμή που εφαρμογές όπως το WhatsApp και –κυρίως– το σατανικά έξυπνο Snapchat του επιτρέπουν να επικοινωνεί και να μοιράζεται φωτογραφίες (που η μαμά του θα έφριττε αν ανακάλυπτε) δωρεάν και όχι δημοσίως, τότε το Facebook είναι ένα εργαλείο που δεν του χρειάζεται καθόλου. Ίσα ίσα, που πλέον στα σχολεία το cool είναι να μην έχεις Facebook account.

Πρόσθεσε και μερικά από τα κλασικά προβλήματα της εφηβείας, τους έρωτες που οδηγήθηκαν σε σπαραξικάρδιους χωρισμούς, το bullying ή τα άγχη και τις υπαρξιακές κρίσεις, που επιτείνονται επικίνδυνα από τη δυναμική που τους δίνει η οποιαδήποτε δημοσίευση στα social media και, βεβαίως, ο σχολιασμός αυτής, και θα καταλάβεις γιατί το Facebook δεν είναι πια τόσο ελκυστικό για τους μαθητές.

Για τις ηλικίες αυτές, εξάλλου, όπου το σύνολο σχεδόν των φίλων προέρχεται από το ίδιο περιβάλλον, το σχολείο –όπου τους βλέπει καθημερινά, έτσι κι αλλιώς- η ανάγκη για ένα «κοινωνικό εργαλείο» όπως το οραματίζεται ο Zuckerberg, είναι μικρή. Τι γίνεται, όμως, με τους λίγο μεγαλύτερους; Αυτούς που φοιτούν πια σε κάποια σχολή ή έχουν ήδη πιάσει κάποια δουλειά; Γιατί και οι ηλικίες 18-22 δείχνουν μια τάση να εγκαταλείψουν το Facebook; Δεν το χρειάζονται για να μένουν σε επαφή με τους παλιούς τους φίλους; Δεν τους βολεύει για να οργανώνουν τα πάρτι τους, να μοιράζονται φωτογραφίες, να μαθαίνουν τα νέα ο ένας του άλλου;

Και ναι και όχι. Σε αυτές τις ηλικίες ξεκινάει ένα άλλο άγχος. Αυτό της εύρεσης εργασίας. Και οι συζητήσεις περί της «αδιακρισίας» των εργοδοτών που ψάχνουν μέχρι και στο Facebook να ανακαλύψουν τι μπορεί να πάει στραβά με έναν υποψήφιο υπάλληλο είναι ικανές να κάνουν τους νέους να θέλουν να κρύψουν τα ίχνη τους. Από κοντά έρχεται και η μορφή που το δίκτυο έχει αποκτήσει. Σ’ αυτή την ηλικία, οι νέοι είναι περισσότερο ιδεαλιστές από ποτέ (θυμάσαι πώς ήσουν στο Πανεπιστήμιο, τότε με τη μαλλούρα και την όρεξή σου να φιλοσοφείς τα πάντα;). To Facebook δεν είναι πια το εργαλείο για να κάνουν χαβαλέ με τους φίλους τους. Το σιχαίνονται γιατί βομβαρδίζονται από διαφημιστικά μηνύματα και από την υπερέκθεση απόψεων από διάφορους «ειδικούς». Το απορρίπτουν ως «ψεύτικη» μορφή κοινωνικοποίησης. Και στην απώλεια της επαφής με τους παλιούς φίλους από το σχολείο, απαντούν με τις νέες –πραγματικές- σχέσεις που συνάπτουν στο πανεπιστήμιο. Οι χωρισμοί, τα νεανικά άγχη και οι υπαρξιακές κρίσεις που αναφέραμε πιο πάνω για τους εφήβους, συνεχίζονται και στις μεγαλύτερες ηλικίες (με όχι την ίδια ένταση, αλλά είναι ένας επιπλέον λόγος για να την κάνεις) και αν προσθέσεις και την έλλειψη χρόνου λόγω των σπουδών, για τους πιο μελετηρούς, μπορείς να καταλάβεις γιατί δημιουργείται αυτή η τάση εγκατάλειψης.

Τι λέει, όμως, το ίδιο το Facebook για όλα αυτά; Προς το παρόν δεν φαίνεται να ανησυχεί. Ο Zuckerberg έχει, εξάλλου, δείξει φοβερή επιχειρηματική ικανότητα μέχρι σήμερα, κάνοντας πάντα τις σωστές κινήσεις την σωστή στιγμή. Η άρνησή του να βάλει διαφημιστικά banners και η ανάπτυξη μιας δικής του πλατφόρμας διαφήμισης, για παράδειγμα, ή η περίφημη εξαγορά του Instagram, είναι χαρακτηριστικές. Τη συμπεριφορά των νέων την ξεπερνά ως απολύτως λογική, αλλά θεωρεί δεδομένο –προς το παρόν, επαναλαμβάνουμε- ότι από ένα σημείο και μετά, είναι τέτοιες οι δυνατότητες που σου δίνει το «κοινωνικό εργαλείο» του που δεν γίνεται να μην επιστρέψεις στη χρήση του. Όταν θα έχεις πια βρει δουλειά και θα σου έχουν φύγει τα εφηβικά και νεανικά άγχη, οι λόγοι για να έχεις λογαριασμό στο Facebook θα είναι και πάλι περισσότεροι απ’ όσοι για να μην έχεις. Μια πρώτη κίνηση από την εταιρεία είναι να κάνει ακόμη πιο εύκολη και έξυπνη τη μέθοδο διαχείρισης των προσωπικών δεδομένων. Το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να δει ο άλλος. Στο Facebook δεν νιώθουν ότι απειλούνται από το σνομπισμό που τους δείχνουν οι πιτσιρικάδες. Αν έχουν εκτιμήσει σωστά την κατάσταση, τότε δεν θα έχουν πρόβλημα. Αν όχι, θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε πώς θα ανατραπεί το σκηνικό στα social media μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Μεταμορφώνοντας το σήμερα, παρέα με τον Woodkid

Κάπου είχα διαβάσει ότι η πατρίδα της Absolut Vodka είναι το Kungsholmen της Στοκχόλμης, μια κυριλέ γειτονιά, δυτικά του κέντρου. Πριν λίγες μέρες που βρέθηκα εκεί, αναζήτησα σημάδια αλλά τίποτε... Διαβάζοντας λίγο την ιστορία της Absolut ανακάλυψα ότι όχι μόνο δεν ξεκίνησε από εκεί, αλλά ότι έπαιζε και μια κόντρα μεταξύ του Λαρς Όλσον Σμιθ που την έφτιαχνε και του μονοπωλίου αλκοόλ που υπήρχε στη σουηδική πρωτεύουσα. Ο Σμιθ την πουλούσε σε χαμηλότερη τιμή ακριβώς έξω από τα όρια της πόλης και ίσως κάπου εκεί να μπλέκεται το Kungsholmen που στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν πρωτοπαράχθηκε η Absolut, δεν πρέπει να αποτελούσε κομμάτι της Στοκχόλμης. Αλλά τώρα κάνω απλά εικασίες.

Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι, περπατώντας τις τελευταίες μέρες στην πρωτεύουσα της Σουηδίας και επιβεβαιώνοντας για μία ακόμη φορά τη μοναδική σχέση που έχουν οι Σκανδιναβοί με την αισθητική και το design, άρχισα να εκτιμώ τον Woodkid. "Πώς συνδέεται το ένα με το άλλο;", θα αναρωτηθείς. Αν έχεις παρακολουθήσει την τελευταία καμπάνια της εταιρείας, το "Transform Today", θα καταλάβεις εύκολα. Η Absolut, νομίζω στο πλαίσιο της σουηδικής εμμονής να βλέπει κάτι και να θέλει να το κάνει πιο ωραίο και πιο μοντέρνο και να μηχανεύεται μυριάδες τρόπους να το πετύχει, συνεργάζεται με διάφορους πρωτοπόρους καλλιτέχνες που μεταμορφώνουν διαρκώς τον εαυτό τους και το έργο τους.

Ο Γάλλος Woodkid είναι ένας από αυτούς. (Οι άλλοι τρεις είναι ο Βραζιλιάνος εικονογράφος Rafael Grampá, η Γαλλίδα σχεδιάστρια μόδας Yiqing Yin και ο Αμερικανός digital media artist Aaron Koblin). Δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα με τη μουσική του τη χρονιά που πέρασε, παρότι γινόταν ένας σχετικός χαμός -το "The Golden Age" του έφτασε μάλιστα μέχρι το 23 της δικής μας Blogovision. Επιστρέφοντας από τη Σουηδία, στο πλαίσιο της μελέτης όσων είδα εκεί (και όσων ήπια), έπεσα πάνω στο βίντεο για την καμπάνια του "Transform Today" της Absolut Vodka και κάθισα να τον ακούσω λίγο παραπάνω.


Συνειδητοποίησα τι είδους καλλιτέχνης είναι ο Woodkid και ποια είναι η σημασία της μουσικής μέσα στη διαχρονία του έργου του. Ένιωσα μια μικρή ταύτιση. Δεν είμαι ακριβώς καλλιτέχνης, ούτε ακριβώς τόσο δημιουργικός. Αλλά νιώθω πολύ συχνά την ίδια ανάγκη αυτοπροσδιορισμού με νέα ενδιαφέροντα, δουλειές, ιδέες. Οι γύρω μου λένε ότι απλά βαριέμαι. Εγώ θα το λέω μεταμόρφωση, τώρα που βολεύει. «Είμαι ένας άνθρωπος που βαριέται εύκολα και επιδιώκει διαρκώς την εξέλιξη. Μεταμόρφωση για μένα δεν είναι το να αρνείσαι αυτό που ήσουν κάποτε –είναι η ανάγκη να γίνεις κάτι περισσότερο, κάτι καινούριο, κάτι καλύτερο»: Έτσι τα λέει ο Woodkid για την καμπάνια της Absolut. Δεν θα μπορούσα να τα γράψω καλλίτερα.

All you need is Love, Actually

Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε, πού ή πώς είδα τo "Love, Actually" - μάλλον στα Village, μάλλον ήμασταν τέσσερις, εμείς κι ένα φιλικό ζευγάρι, μάλλον την δεύτερη ή τρίτη εβδομάδα προβολής - θυμάμαι όμως ότι πήγα ελαφρώς προκατειλημμένος αρνητικά και ότι, ενώ τελικά η ταινία μου άρεσε, σε καμία περίπτωση δεν βγήκα από την αίθουσα πιστεύοντας ότι είδα κάτι κλασικό - πολύ περισσότερο δε, ότι μερικά χρόνια μετά, θα αποτελούσε μέρος της εθιμοτυπικής προβολής ταινιών με φόντο τα λαμπιόνια του δέντρου, μαζί με ταινίες όπως το "Charlie Brown Christmas", το "Μια υπέροχη ζωή", το "Όταν ο Χάρι Γνώρισε την Σάλι", το "Radio Days", το "Singing in the Rain" κ.ο.κ. Αυτό συνέβη σιγά σιγά και μάλλον ύπουλα. Και τώρα, δέκα χρόνια μετά, αποτελεί μέρος του χριστουγεννιάτικου κινηματογραφικού κανόνα. Η ταινία προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες με τον τίτλο "Αγάπη είναι…" Ο τίτλος ήταν ελαφρώς παραπλανητικός. Μια ακριβέστερη απόδοση θα ήταν "Η αγάπη στην πραγματικότητα", κάτι που θα ήταν ακόμη πιο παραπλανητικό. Υπάρχει ελάχιστη πραγματικότητα σ' αυτήν την ταινία - κι ακριβώς αυτό είναι που την κάνει χριστουγεννιάτικη ταινία. Γιατί τα Χριστούγεννα είναι ακριβώς η εποχή του χρόνου που επιτρέπει κανείς στον εαυτό του να ρίξει τις αντιστάσεις του και να πιστέψει στα παραμύθια - κυρίως σ' αυτά για την αγάπη "στην πραγματικότητα".

Η βασική μομφή ενάντια στην ταινία, είναι ότι πρόκειται για μια χαρακτηριστική, εξώφθαλμη περίπτωση "συναισθηματικής πορνογραφίας". Από τον αρχικό μονόλογο στην αίθουσα υποδοχής του Χίθροου, με την φωνή του Χιου Γκραντ να θυμάται ότι "όταν τα αεροπλάνα χτύπησαν τους Δίδυμους Πύργους, κανένα από τα τηλέφωνα των επιβατών δεν ήταν μηνύματα μίσους ή εκδίκησης - ήταν όλα μηνύματα αγάπης", μέχρι την εμφάνισή του στην τελική σκηνή στο ίδιο αεροδρόμιο, στον ρόλο του Βρετανού πρωθυπουργού - μια τονιμπλερική φαντασίωση - που ερωτεύεται ένα λαϊκό κορίτσι, όλη η ταινία γαργαλά τους δακρυγόνους αδένες. Και δεν το κρύβει. To "Love, Actually" φώναζε από την αφίσα ότι πρόκειται για την εφαρμογή μιας συνταγής: παίρνεις μια dream team βρετανικού σινεμά (ναι, η Λόρα Λίνεϊ είναι Αμερικανίδα, αλλά δεν έχει σημασία: από την Έμα Τόμσον μέχρι τον Χιου Γκραντ, μέσω Λίαμ Νίσον, Κόλιν Φερθ, κ.ο.κ. όλοι επισκιάζονται από τον Μπιλ Νάι, ό,τι ρόλο κι αν κάνει), προσθέτεις λαμπιόνια και δέντρα, μια δόση κοσμοπολιτισμού, πυκνογραμμένους διαλόγους, εναλλαγές του δράματος με την κωμωδία, αναφορές στην ποπ κουλτούρα (η σχέση του Κέρτις με την ποπ αξίζει από μόνη της ανάλυσης), γενναίες δόσεις κομψού, καλόκαρδου χιούμορ και πασπαλίζεις πάνω σε μια σειρά από παράλληλες πλοκές που καταγράφουν διαφορετικές εκφάνσεις του έρωτα. Βοηθά κι ένα soundtrack που περιλαμβάνει μια παρωδία ενός άψογου τραγουδιού, το "μάλλον-καλύτερο-ποπ-τραγούδι-όλων-των-εποχών" σε ρόλο κλειδί (για το All you need is love των Beatles ο λόγος), λίγη Τζόνι Μίτσελ και ναι, Bay City Rollers. Ο Ρίτσαρντ Κέρτις ακολούθησε την συνταγή κατά γράμμα. Βλέποντας την ταινία, είναι σαν να τον βλέπεις να προσθέτει υλικά και να ανακατεύει. Αλλά - και γι' αυτό υπάρχουν οι συνταγές - το πιάτο του βγήκε. Αυτό όμως είναι το θέμα με την πορνογραφία. Το ότι πολλές φορές καταφέρνει να παραμερίσει την λογική του θεατή και να απευθυνθεί κατευθείαν στο ένστικτο, με τελικό σκοπό τον οργασμό - εν προκειμένω, τον συναισθηματικό.

(Μέρος αυτού του κειμένου δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή, την Κυριακή 22/12)

Ωραία ήταν και φέτος (και, ναι, κέρδισαν πάλι οι Arcade Fire)

Τέλειωσε κι αυτή η Blogovision. Όμορφα πράγματα έγιναν στο χθεσινό πάρτυ στο Τώρα Κ44. Ωραίες μουσικές έπαιξαν και οι 5 DJs μας και βέβαια ο Άγγελος Αϊβάζης με τους Black Canvas. Μούρλια βασικά. Χορέψαμε και το γιορτάσαμε. Άντε και του χρόνου.

Για πιο συγκινητική περίληψη όλου αυτού του πράγματος, καλό είναι να πας στο blog του Μάρκου.

Η 100άδα με τις ψήφους που έλαβε κάθε άλμπουμ σε παρένθεση ακολουθεί:

1. Arcade Fire - "Reflektor" (1494)
2. Daft Punk - "Random Access Memories" (1294)
3. Arctic Monkeys - "AM" (1053)
4. National - "Trouble Will Find Me" (1038)
5. Vampire Weekend - "Modern Vampires Of The City" (870)
6. My Bloody Valentine - "Mbv" (855)
7. James Blake - "Overgrown" (798)
8. Savages - "Silence Yourself" (650)
9. Queens Of The Stone Age - "...Like Clockwork" (649)
10. Atoms For Peace - "AMOK" (600)
11. Chvrches - "The Bones Of What You Believe" (565)
12. Boards Of Canada - "Tomorrow's Harvest" (537)
13. Deerhunter - "Monomania" (528)
14. Knife - "Shaking The Habitual" (524)
15. Jon Hopkins - "Immunity" (520)
16. Darkside - "Psychic" (480)
17. Kanye West - "Yeezus" (478)
18. Justin Timberlake - "The 20/20 Experience" (425)
19. Black Angels - "Indigo Meadow" (425)
20. John Grant - "Pale Green Ghosts" (424)
21. Nick Cave And The Bad Seeds - "Push The Sky Away" (404)
22. Chelsea Wolfe - "Pain Is Beauty" (372)
23. Woodkid - "The Golden Age" (361)
24. Bill Callahan - "Dream River" (360)
25. Sigur Ros - "Kveikur" (346)
26. Fuck Buttons - "Slow Focus" (338)
27. London Grammar - "If You Wait" (321)
28. David Bowie - "The Next Day" (320)
29. Kurt Vile - "Wakin On A Pretty Daze" (297)
30. Girls Names - "The New Life" (294)
31. Deafheaven - "Sunbather" (292)
32. Forest Swords - "Engravings" (277)
33. Disclosure - "Settle" (274)
34. Larry Gus - "Years Not Living" (251)
35. Foxygen - "We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic" (248)
36. HAIM - "Days Are Gone" (247)
37. Parquet Courts - "Light Up Gold" (239)
38. Factory Floor - "Factory Floor" (233)
39. Phosphorescent - "Muchacho" (208)
40. Julia Holter - "Loud City Song" (204)
41. Foals - "Holy Fire" (197)
42. These New Puritans - "Field Of Reeds" (197)
43. Thee Oh Sees - "Floating Coffin" (189)
44. Iceage - "You're Nothing" (188)
45. Franz Ferdinand - "Right Thoughts, Right Words, Right Action" (186)
46. Still Corners - "Strange Pleasures" (186)
47. MS MR - "Secondhand Rapture" (181)
48. Rhye - "Woman" (180)
49. White Lies - "Big Tv" (171)
50. Pan Pan - "Missing Two Trains On Purpose" (171)
51. The Men - "New Moon" (171)
52. Tim Hecker - "Virgins" (167)
53. Steve Mason - "Monkey Minds In The Devil's Time" (166)
54. Crystal Stilts - "Nature Noir" (159)
55. Charli XCX - "True Romance" (154)
56. Washed Out - "Paracosm" (151)
57. 65daysofstatic - "Wild Light" (148)
58. Mikal Cronin - "MCII" (146)
59. Primal Scream - "More Light" (146)
60. Goldfrapp - "Tales Of Us" (144)
61. Yeah Yeah Yeahs - "Mosquito" (142)
62. Tricky - "False Idols" (141)
63. Moderat - "II" (139)
64. Laura Marling - "Once I Was An Eagle" (138)
65. Nine Inch Nails - "Hesitation Marks" (137)
66. Unknown Mortal Orchestra - "II" (133)
67. Devendra Banhart - "Mala" (131)
68. Pearl Jam - "Lightning Bolt" (131)
69. Vår - "No One Dances Quite Like My Brothers" (129)
70. Kavinsky - "Outrun" (129)
71. Yo La Tengo - "Fade" (128)
72. Pharmakon - "Abandon" (122)
73. Austra - "Olympia" (122)
74. Hookworms - "Pearl Mystic" (120)
75. Daughter - "If You Leave" (120)
76. The Strokes - "Comedown Machine" (118)
77. Jonathan Wilson - "Fanfare" (117)
78. Lorde - "Pure Heroine" (117)
79. Carcass - "Surgical Steel" (116)
80. King Krule - "6 Feet Beneath The Moon" (115)
81. Mazzy Star - "Seasons Of Your Day" (114)
82. Editors - "The Weight Of Your Love" (109)
83. Moonface - "Julia With Blue Jeans On" (106)
84. Midlake - "Antiphon" (106)
85. Wooden Shjips - "Back To Land" (105)
86. Lady Gaga - "Artpop" (104)
87. Fidlar - "Fidlar" (104)
88. Dirty Beaches - "Drifters/Love Is The Devil" (103)
89. Keep Shelly In Athens - "At Home" (103)
90. Suede - "Bloodsports" (103)
91. Steven Wilson - "The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)" (102)
92. Flaming Lips - "The Terror" (102)
93. Black Rebel Motorcycle Club - "Specter At The Feast" (102)
94. Bonobo - "The North Borders" (101)
95. Matt Elliott - "Only Myocardial Infarction Can Break Your Heart" (98)
96. Portugal. The Man - "Evil Friends" (96)
97. Local Natives - "Hummingbird" (96)
98. Ulver - "Messe I.X-VI.X" (96)
99. TORRES - "TORRES" (91)
100. Jim James - "Regions Of Light And Sound Of God" (90)

Τα 10 πιο απογοητευτικά άλμπουμ της χρονιάς

Το ότι το παρόν κείμενο εμφανίζεται μεσούσης της Blogovision δεν σημαίνει ότι έχει σκοπό να επηρρεάσει καταστάσεις ή –ακόμη χειρότερα- να δημιουργήσει έχθρες και άρα συζήτηση στα social media και άρα περισσότερα hits για το site κλπ. Όχι ότι δεν θέλουμε hits (μετράμε ακόμη σε hits αλήθεια;), αλλά θέλουμε να τα κερδίζουμε γιατί είμαστε καλά παιδιά και όχι με τεχνάσματα. Για του λόγου το αληθές, στη λίστα που ακολουθεί υπάρχουν άλμπουμ που θα τα βρεις να έχουν κατακτήσει μια θέση μέσα στο προσωπικό μου Top 20 για τη φετινή Blogovision.

Όχι, δεν έχω προσπαθήσει να φτιάξω μια «αντικειμενική» λίστα με απογοητεύσεις. Υποκειμενική όσο δεν πάει άλλο είναι η δεκάδα που ακολουθεί. Το κόλπο πρέπει να το ψάξεις στη λέξη «απογοήτευση». Τι συνιστά απογοήτευση τελικά; Έχω επιλέξει τον εξής ορισμό: Ένα άλμπουμ που έρχεται από ένα μεγάλο όνομα του μουσικού στερεώματος, έχει συζητηθεί πολύ πριν τον ερχομό του, αλλά δεν ενθουσιάζει όταν τελικά κυκλοφορεί –αντιθέτως με ό,τι περίμεναν οι περισσότεροι. Κοινώς, αν αντικαταστήσεις το «απογοητευτικά» με το «overhyped», πάλι μέσα θα πέσεις και θα έχεις αποφύγει τον πολύ αρνητισμό. Πάμε, με αλφαβητική σειρά:

Arcade Fire – “Reflektor”
Με το “Funeral” άλλαξαν τα 00s, με το “Suburbs” έδωσαν εκκίνηση στα 10s, το “Neon Bible” που είχε μεσολαβήσει, αποδεικνύεται -όσο περνάει από πάνω του ο χρόνος- όλο και πιο πολύτιμο, όλο και πιο ιστορικό. 3 στα 3 αριστουργήματα, 3 στα 3 άλμπουμ – σημεία αναφοράς. Το “Reflektor” είναι κι αυτό σημείο αναφοράς. Για το ιδιαίτερο μάρκετινγκ με το οποίο πουσαρίστηκε, για τη στροφή στον ήχο τους και για πολλά άλλα πράγματα. Όχι όμως για την ουσία του. Επίσης: Είναι και αριστούργημα; Ή πρόκειται για ένα αυτοαναφορικό, ματαιόδοξο πόνημα που διώχνει μακριά τους πρώιμους φίλους των Arcade Fire;

Boards Of Canada – “Tomorrow’s Harvest”
Και εδώ ισχύει αυτό που ισχύει για το “Reflekor” σε μεγάλο βαθμό. Το άλμπουμ δεν είναι κακό. Κάθε άλλο. Αλλά όταν έχεις κάθε τύπο που ακολουθείς στο Twitter και κάθε μουσικό site που διαβάζεις να σου ζαλίζουν τον έρωτα για την επερχόμενη κυκλοφορία των Boards Of Canada μήνες πριν αυτή εμφανιστεί, όταν τελικά το ακούς, σε πιάνει κάτι που καταλήγει σε «εσύ κι ο γρύλος σου».

Daft Punk – “Random Access Memories”
Τόσα χρόνια αναμονής για ένα disco hit; Πέραν του “Get Lucky”, τι; Ή, πιο σωστά: Γίνεται να το αντιμετωπίσεις ως ολοκληρωμένο άλμπουμ, ή είναι απλά μια δικαιολογία για το τραγούδι της χρονιάς, της δεκαετίας μάλλον;

Deerhunter – “Monomania”
Με το “Microcastle” και κυρίως με το “Halcyon Digest” κατάφεραν να κερδίσουν κοινό που μέχρι τότε βρισκόταν έξω από το στενό πυρήνα των fans τους. Και ξαφνικά τους έπιασε μια monomania και έδιωξαν μακριά τους όλους όσοι δεν μπορούν να την κατανοήσουν.

The Knife – “Shaking The Habitual”
Εδώ έχουμε μια παρόμοια περίπτωση με των Boards Of Canada μόνο που στην όλη απογοήτευση προστίθεται το πιο σημαντικό: Το άλμπουμ είναι απλά εμετικό.

Lady Gaga – “ARTPOP”
Η Lady Gaga την βλέπει ξαφνικά Andy Warhol και ξεχνά πώς να φτιάχνει απολαυστική, ξεσηκωτική μουσική σαν κι αυτή του “The Fame” και του “The Fame Monster”. Τελικά το “Born This Way” δεν ήταν παρένθεση. Ήταν το ξεκίνημα της κατρακύλας της μουσικής της πορείας. Τώρα μας μένει μόνο το σόου.

MGMT – “MGMT”
Όπου η μπάντα που υποσχέθηκε (και σχεδόν εκπλήρωσε) τα πάντα πριν από πέντε χρόνια, τώρα αποδεικνύει ότι αυτά τα πάντα ήταν απλά θέμα ενός σπουδαίου παραγωγού και ενός δυνατού συμβολαίου. Σκοτώνουν επίτηδες τον διάσημο εαυτό τους, προφανώς γιατί δεν μπορούν να τον διαχειριστούν, αλλά μαζί πνίγουν και το όποιο ταλέντο τους, γράφοντας ακατάληπτες νεοψυχεδέλειες, στο όριο του κωμικού.

Justin Timberlake – “The 20/20 Experience”
Ένα άλμπουμ που δεν ήθελε να κυκλοφορήσει ούτε κι ο ίδιος και που –ως αντίποινα στην δισκογραφική του-, φρόντισε να το κάνει τόσο φλύαρο και βαρετό ώστε απλά να μην ακούγεται.

Yeah Yeah Yeahs – “Mosquito”
Κερδίζει εύκολα τον τίτλο του αθλιότερου εξωφύλλου της χρονιάς, αλλά δυστυχώς τίποτε άλλο. Είναι ένα άλμπουμ τόσο αδιάφορο που όταν το ακούς, σχεδόν παρακαλάς να σου επιτεθούν χιλιάδες αιμοβόρα κουνούπια ταυτόχρονα, μπας και ξυπνήσεις από το λήθαργο.

Kanye West – “Yeezus”
Περιμένεις ότι όλη αυτή η αυτοαναφορικότητα, όλη αυτή η ματαιοδοξία, μπορεί και να έχει μια βάση, ένα μεγαλείο. Το θυμάσαι, ίσως, πριν από δέκα χρόνια να είναι δομικό στοιχείο των δύο πρώτων του άλμπουμ και ελπίζεις κάθε φορά που κυκλοφορεί νέα δουλειά ότι θα είναι περισσότερο RZA παρά Kim Kardashian. Ο Kanye West όμως είναι πια ο ορισμός του καρντασιανισμού.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

#01. Moonface - Julia With Blue Jeans On

[Στο πλαίσιο της Blogovision 2013, το Πο Πο Culture! προσφέρει δωρεάν στους αναγνώστες του σύντομα μαθήματα ιστορίας και λαογραφίας]

Βάρβαρος: Λέξη που στην Αρχαία Ελλάδα χαρακτήριζε όσους δεν ήταν Ελληνες (από το "μπαρ-μπαρ", τον ήχο που άκουγαν οι πρόγονοί μας σε μια ξένη γλώσσα) και που στη Ρώμη και το Μεσαίωνα έφτασε να χαρακτηρίζει τους απολίτιστους και επιθετικούς λαούς. Επίσης, τίτλος δύο τραγουδιών στο τελευταίο άλμπουμ του Spencer Krug, που το υπογράφει με το ψευδώνυμο Moonface.

Μάθημα της 20ης Δεκεμβρίου 2013: Κι ύστερα ήρθαν οι βάρβαροι.

Όπως θα κατάλαβες από τα posts που συνόδευσαν τα 20 αγαπημένα μου άλμπουμ για το 2013, το κόλλημά μου αυτή τη χρονιά ήταν η Ιστορία. Έχω χάσει το μέτρημα του πόσα βιβλία και πόσα ντοκιμαντέρ κατανάλωσα μέσα στη χρονιά, αλλά και του πόσες μάχες έδωσα, πόσες εμπορικές αποστολές οργάνωσα και πόσους γάμους κανόνισα στα Europa Universalis και Crusader Kings, για να αλλάξω το ρου της. Απ' όλες αυτές τις περιπέτειες, όλες αυτές τις μορφές που γέμισαν τη χρονιά μου, ήταν δύο εκείνοι που με τράβηξαν περισσότερο, τόσο ώστε πια να μπορώ να καυχιέμαι ότι γνωρίζω σχεδόν τα πάντα για την πάρτη τους: Ο Μογγόλος Τεμουτζίν και ο Τουρκομογγόλος Τιμούρ. Αλλιώς, ο Τζένγκις Χαν και ο Ταμερλάνος. Δηλαδή αυτοί που για τον πολύ κόσμο δίνουν τον απόλυτο ορισμό του "βαρβάρου".

Οι βάρβαροι είναι μια ιδιαίτερη πτυχή της Ιστορίας. Συμβολίζουν την επέλαση του απολίτιστου, με μοναδικό πλεονέκτημα τη δύναμη των όπλων, έναντι του πολιτισμένου. Αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι έκαναν ακριβώς αυτό. Σύμφωνοι, οι πιο γνωστές εκδοχές αυτού που ονομάζουμε "βάρβαροι" (οι Σκύθες στην Αρχαία Ελλάδα, οι Ούνοι και οι Γότθοι στα ρωμαϊκά χρόνια, οι Μογγόλοι νομάδες της Ασίας κ.λπ) ήταν απολίτιστοι σε σχέση με τα μεγάλα κέντρα που απειλούσαν (ελληνικός κόσμος, Ρώμη, Κίνα κ.λπ). Αλλά οι βάρβαροι γίνονταν πραγματικά απειλητικοί μόνο όταν τα κέντρα αυτά βρίσκονταν σε παρακμή. Ήταν τα ίδια τα προβλήματα του πολιτισμένου κόσμου που τούς έδιναν δύναμη. Και, στις περισσότερες περιπτώσεις, ήταν οι ίδιοι οι βάρβαροι που αποδεικνύονταν πολύ πιο πρόθυμοι να εκπολιτιστούν απ' όσο βόλευε τους πολιτισμένους αντιπάλους τους. Το πιο βασικό: Οι βάρβαροι γίνονταν πάντα ο κινητήριος μοχλός για να περάσει ο κόσμος -η περιοχή στην οποία δρούσαν, τέλος πάντων- στην επόμενή του εποχή. Να κλείσει οριστικά ένα κεφάλαιο που έπρεπε να κλείσει και να ανοίξει ένα νέο.

Το παράδειγμα του Τζένγκις Χαν είναι η καλύτερη απόδειξη. Ο Τεμουτζίν δεν ήταν ο μεγαλύτερος φονιάς της Ιστορίας (ο Ταμερλάνος παίζει πιο δυνατά γι' αυτόν τον ρόλο, παρέα με τον Χίτλερ και τον Στάλιν, βέβαια), αλλά ένας ιδιοφυής στρατιώτης που έγινε οραματιστής δημιουργός της μεγαλύτερης ενιαίας αυτοκρατορίας που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Η δική του Μογγολία, εκτεινόμενη από τη θάλασσα της Κίνας ως τη σημερινή Ουγγαρία και από τα Ιμαλάια ως τη Σιβηρία, ήταν πρωτοπόρος στον τομέα του εμπορίου, της ανεξιθρησκίας, της οικονομίας (και, βέβαια, της στρατιωτικής τέχνης). Χάρη στον Τζένγκις Χαν δημιουργήθηκε ο Δρόμος του Μεταξιού, για παράδειγμα. Και η Pax Mongolica και τα οφέλη της αφορούσαν πολύ περισσότερους λαούς και περιοχές απ' ότι η Pax Romana μερικούς αιώνες πριν.

Τον Ταμερλάνο δεν μπορώ να τον υπερασπιστώ με την ίδια ευκολία, αφού μονίμως έψαχνε μια αφορμή για να επιτεθεί κατά δικαίων και αδίκων όχι με κάποιο ιδιαίτερο όραμα. Αλλά ακόμη κι εκείνος, ο Τιμούρ ο Κουτσός, ο πιο τρομακτικός στρατηλάτης της Ιστορίας (δεν έχασε ποτέ καμμία μάχη -και έδωσε δεκάδες) έκανε το παν για να καταστήσει την πρωτεύουσα του, την Σαμαρκάνδη, κέντρο του παγκόσμιου πολιτισμού. Έσφαζε το σύμπαν μετά από την άλωση μιας πόλης, ας πούμε, αλλά τα μεγάλα μυαλά τα κρατούσε ζωντανά και τα έστελνε με τιμές στη Σαμαρκάνδη. Και, για να ασκήσουν την τέχνη τους ή την επιστήμη τους, τούς έχτιζε τα πιο εντυπωσιακά κτίσματα που γνώρισε ποτέ ο ισλαμικός κόσμος.

Πιο ενδιαφέρουσα εποχή, βέβαια, για το φαινόμενο των βαρβάρων ήταν ο 5ος αιώνας και η επέλαση των Ούνων, που ανάγκασε τους Γότθους, τους Βανδάλους και άλλες βαρβαρικές φυλές να περάσουν το Δούναβη και να διαλύσουν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ανοίγοντας το δρόμο για την επόμενη μεγάλη περίοδο της ιστορίας, το Μεσαίωνα. Αλλά κάπου εδώ θεωρητικά πρέπει να γράψουμε και για μουσική, οπότε καλό είναι ν' αφήσουμε κατά μέρος την πολλή Ιστορία. Για τους βαρβάρους, λοιπόν, και την πολυδιάστατη "προσωπικότητά" τους τα έχει ήδη πει μια φορά ο Καβάφης. Φέτος αποφάσισε να τα πει και ο Spencer Krug. Ο πιο αγαπημένος μου από τους καλλιτέχνες της νέας γενιάς, εμφανίστηκε το 2013 ως Moonface με το Julia With Blue Jeans On (για το οποίo τα λέω αναλυτικότατα εδώ) και έστησε ένα ιδιότυπο love story που σε δύο του σημεία παρομοιάζει την ερωτική σχέση μ' αυτήν που έχει ο πολιτισμένος με τον βάρβαρο.

Άκουσέ το όλο εδώ:


Η πλήρης λίστα με τα καλλίτερά μου άλμπουμ για το 2013:
01. Moonface - Julia With Blue Jeans On
02. Portugal. The Man - Evil Friends
03. Devendra Banhart - Mala
04. Suede - Bloodsports
05. Vampire Weekend - Modern Vampires Of The City
06. Arcade Fire - Reflketor
07. The Veils - Time Stays, We Go
08. The National - Trouble Will Find Me
09. Chvrches - The Bones Of What You Believe
10. Jagwar Ma - Howlin'
11. Gogol Bordello - Pura Vida Conspiracy
12. Anna Calvi - One Breath
13. Cults - Static
14. Josh Ritter - The Beast In Its Tracks
15. The Joy Formidable - Wolf's Law
16. Sigur Ros - Kveikur
17. Steve Mason - Monkey Minds In The Devil's Time
18. Foals - Holy Fire
19. Mazzy Star - Seasons Of Your Day
20. Rotting Christ - Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού
21-30: Όσα έμειναν απέξω

Cartoon Dandy's Blogovision: 10-2

Μία ανάσα πριν την κορφή για το 2013 το countdown συνεχίζεται και ναι καλά βλέπετε στην 10αδα μου φιγουράρουν περήφανες η Miley και η Katy γιατί τη δηθενιά πολλοί εμίσησαν, τις pop ντίβες ουδείς. Σε άλλα νέα οι μουσικές εμμονές μου μονοπώλησαν τις τρεις πρώτες θέσεις, δύο από τις οποίες είναι χρόνια δηλωμένες και κάπως έτσι οι Au Revoir Simone και οι Franz Ferdinand παίρνουν το 8άρι και το 10άρι το καλό (ουψ συγγνώμη δεν είμαστε στη Eurovision), ενώ οι Callas είναι η μοναδική ελληνική συμμετοχή στη δική μου 20άδα.

10. Miley Cyrus – Bangerz – Το reinvention της χρονιάς
9. Haim – Days Are Gone – Stevie Nicks ζεις, εσύ μας οδηγείς
8. The Callas – Am I Vertical? – Ντόπιο πράμα, μέγκλα λέμε.
7. Blood Orange – Cupid Deluxe – Τα beat του Dev Hynes σε στοιχειώνουν από την πρώτη ακρόαση.
6. Still Corners –Strange Pleasures – Πότε η pop δεν ήταν τόσο μελαγχολική.
5. London Grammar – If You Wait – Η μεγάλη φωνή της χρονιάς σε συσκευασία μπάντας.
4. Katy Perry – Prism – Η pop βασίλισσα της καρδιάς μου.
3. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action – Μερικές αγάπες δεν τελειώνουν ποτέ, ιδιαίτερα επιστρέφουν με τόσο καλά album που ο τύπος αδίκως υποτίμησε.
2. Au Revoir Simone - Move in Spectrums – Δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορούν να κάνουν τέλεια αυτά τα κορίτσια και η pop τους είναι πάντα αριστουργηματική.

(Cartoon Dandy's* Blogovision 11-20)

(*To ΠΠC έχει την τιμή να φιλοξενεί για μία ακόμη χρονιά ως guest blogger τον υπέροχο Cartoon Dandy.)

#02. Portugal. The Man - Evil Friends

[Στο πλαίσιο της Blogovision 2013, το Πο Πο Culture! προσφέρει δωρεάν στους αναγνώστες του σύντομα μαθήματα ιστορίας και λαογραφίας]

Πορτογαλία: Χώρα της Ευρώπης. Επίσης, το πρώτο συνθετικό του ονόματος της μπάντας από το Όρεγκον των ΗΠΑ Portugal. The Man.

Μάθημα της 19ης Δεκεμβρίου 2013: Πορτογαλία. Η χώρα.

Μέχρι περίπου το 1400 μ.Χ. η Πορτογαλία ήταν το τελευταίο κατοικήσιμο έδαφος της Ευρώπης πριν την απέραντη "έρημο" που εκτεινόταν στα δυτικά. Πριν τον ωκεανό δηλαδή. Ήταν ένα φτωχό, ασήμαντο βασίλειο, που κατάφερνε να επιβιώνει μέσα στο χρόνο χάρη στις διπλωματικές του ενέργειες για να τα έχει καλά με τους μουσουλμάνους γείτονές του στο Νότο αλλά και τους αρκετά πιο άγριους Καστιγιάνους στην Ανατολή.

Στην αυγή του 15ου αιώνα, η Λισαβόνα, η πρωτεύουσά της, άρχισε να αποκτά ένα σημαντικό ρόλο και να δίνει στο βασίλειο ένα σχετικό πλούτο. Το εμπόριο διά της θαλάσσης, χάρη και στα βελτιωμένα πλοία με τη μεγαλύτερη χωρητικότητα και την βελτιωμένη ναυσιπλοΐα, την καθιστούσε τον συνεκτικό δεσμό μεταξύ της Μεσογείου και των βόρειων θαλασσών. Έτσι, οι Πορτογάλοι ναυτικοί απέκτησαν μια εμπειρία που δεν την είχαν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι (εξαιρουμένων, φυσικά, των Γενοβέζων και των Βενετσιάνων). Το 1426 μάλιστα έπλευσαν ως τη Μαδέιρα και το 1430 ως τις Αζόρες, στήνοντας τις πρώτες ευρωπαϊκές αποικίες στον Ατλαντικό. Δεν το έλεγες "αυτοκρατορία" ακόμη, αλλά οι φτωχοί Πορτογάλοι είχαν ανοίξει τα μάτια τους και είχαν ξεκινήσει τα πειράματα.

Η αποκάλυψη ήρθε μερικά χρόνια αργότερα όταν κάποιοι σπουδαίοι θαλασσοπόροι έπεισαν το στέμμα ότι η Πορτογαλία μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο για τα συμφέροντα της καθολικής Ευρώπης. Πώς; Χάρη στη γεωγραφική της θέση, θα μπορούσε να βρει μια θαλάσσια οδό που θα παρήκαμπτε το "μουσουλμανικό τείχος" που είχαν στήσει οι αυτοκρατορίες των Μαμελούκων και των Οθωμανών στη Βόρεια Αφρική και τη Μικρά Ασία, να αποκαταστήσει την άμεση σχέση των Ευρωπαίων εμπόρων με την Ανατολή και τα αγαθά των Ινδιών και της Κίνας και -το σημαντικότερο- να συνδεθεί με το θρυλικό χριστιανικό βασίλειο του Πατέρα Ιωάννη που βρισκόταν νοτίως της Αιγύπτου. Τέτοιο πράγμα, φυσικά, δεν υπήρχε, ήταν μια φαντασίωση των Ευρωπαίων, αλλά είχε γίνει τόσο μεγάλη μόδα με δεκάδες βιβλία να γράφονται γι' αυτό από τον 12ο αιώνα, ώστε ο βασιλιάς της Πορτογαλίας έδωσε το πράσινο φως για τις πανάκριβες αποστολές που θα ξεκινούσαν τον περίπλου της Αφρικής. Έμοιαζε σχεδόν με σταυροφορία κατά των απίστων.

Το 1498, ο Βάσκο ντα Γκάμα κατάφερε πρώτος να φτάσει στην Ινδία δια θαλάσσης. Η Καλκούτα, το ανατολικότερο άκρο του ταξιδιού του, ήταν ένα μοναδικό κατόρθωμα, αλλά η Πορτογαλία είχε ήδη αρχίσει να απολαμβάνει τους καρπούς του φιλόδοξου σχεδίου της, πολύ πριν αυτός φτάσει εκεί πέρα. Στις αφρικάνικές ακτές βρήκαν χρυσάφι και άλλα αγαθά στα οποία κανένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος δεν είχε πρόσβαση. Οι ίδιοι οι Αφρικανοί μισούσαν τη θάλασσα και έχτιζαν τα μικρά τους βασίλεια μόνο στην ενδοχώρα. Έτσι οι Πορτογάλοι δεν είχαν την παραμικρή ενόχληση. Για πολλά χρόνια κατάφεραν να κρατήσουν ακόμη και την πηγή του ξαφνικού τους πλουτισμού μυστικό.

Στην Ινδία, μην έχοντας τη δύναμη σε ανθρώπους και όπλα για να επιβάλουν τα θέλω τους στους ντόπιους, έστησαν ένα δίκτυο συναλλαγής με τους τοπικούς εμπόρους, που βασιζόταν σε ένα μεγάλο βαθμό σε "πειρατικές" τακτικές. Έφτιαξαν διάφορα εμπορικά κέντρα και στην ουσία υποχρέωναν τα πλοία των Ασιατών εμπόρων να περνούν από εκεί και να πληρώνουν κάποιου τύπου μίζα, αλλιώς ο ανώτερος τεχνολογικά στόλος των Πορτογάλων τα τραμπούκιζε εν πλω και τους έκλεβε την πραμάτεια. Μέχρι το 1540, ούτε 7.000 Πορτογάλοι συνολικά δεν ζούσαν στις αφρικανικές και τις ασιατικές τους κωμοπόλεις. Ο πλούτος του βασιλείου δεν ερχόταν από την κατάκτηση εύφορων περιοχών, αλλά από τον τρόπο που πίεζε το τοπικό τους εμπόριο προς όφελός του και από το γεγονός ότι οι υπόλοιπες -και πιο δυνατές- ευρωπαϊκές χώρες δεν είχαν ακόμη φτάσει τόσο ανατολικά διά της θαλάσσης.

Ο ξαφνικός πλουτισμός της Πορτογαλίας έκανε τους γείτονές της Καστιγιάνους να ζηλέψουν. Κι ενώ κανείς άλλος δεν ενδιαφέρθηκε να εξερευνήσει ακόμη περισσότερο την "έρημο στα δυτικά", ήταν η Καστίλη που χρηματοδότησε την ιδέα του Γενοβέζου Χριστόφορου Κολόμβου για ένα ταξίδι προς την Κίνα με πλοία. Ανάποδα δηλαδή από τον Δρόμο του Μεταξιού και το Μάρκο Πόλο. Οι Πορτογάλοι δεν έχασαν καθόλου από την κωλοφαρδία των Καστιγιάνων να ανακαλύψουν την Αμερική. Ίσα ίσα, που οι αφρικανικές και ινδικές τους περιπέτειες τους έκαναν "έτοιμους από καιρό" να εκμεταλλευτούν την "έρημο" που πια είχε μετατραπεί σε μια λεωφόρο χρυσού. Το 1550 είχαν ήδη καθιερωθεί ως οι ηγεμόνες της σημερινής Βραζιλίας. Ήταν η πιο σπουδαία απ' όλες τους τις αποικίες, αυτή που για 300 χρόνια τους έκανε μια από τις υπερδυνάμεις ολόκληρου του κόσμου...

Η Πορτογαλία είναι μια χώρα, όπως όλα τα παραπάνω προδίδουν, και δεν έχει κάποια σχέση με την μπάντα που κάθεται φέτος στο νο.2 της λίστας μου για την Blogovision. Η ιδέα πίσω από το όνομα των Portugal. The Man ήταν να ακούγεται αυτό σαν bigger than life. Σαν να αναφέρεται σε κάποιον τεράστιο, αφάνταστα σπουδαίο τύπο. Σκέφτηκαν να χρησιμοποιήσουν το όνομα μιας χώρας, που στην ουσία είναι ένα σύνολο ανθρώπων, αλλά να το αποδώσουν σε έναν μόνο: Αυτός θα ήταν ο σπουδαίος τύπος της μπάντας τους. Η Πορτογαλία έτυχε να είναι η πρώτη χώρα που τους ήρθε στο μυαλό. Ίσως γιατί είναι η πρώτη χώρα που οι Αμερικανοί συναντούν αν ταξιδέψουν προς την Ευρώπη. Το Evil Friends είναι, κατά την άποψή μου (την διαβάζεις κι εδώ) το κορυφαίο της καριέρας τους και αυτό δεν είναι τυχαίο. Στην παραγωγή βρίσκεται ο τεράστιος Danger Mouse.

Άκουσέ το όλο εδώ:


Η λίστα με τα καλλίτερα του 2013, μέχρι στιγμής:
02. Portugal. The Man - Evil Friends
03. Devendra Banhart - Mala
04. Suede - Bloodsports
05. Vampire Weekend - Modern Vampires Of The City
06. Arcade Fire - Reflketor
07. The Veils - Time Stays, We Go
08. The National - Trouble Will Find Me
09. Chvrches - The Bones Of What You Believe
10. Jagwar Ma - Howlin'
11. Gogol Bordello - Pura Vida Conspiracy
12. Anna Calvi - One Breath
13. Cults - Static
14. Josh Ritter - The Beast In Its Tracks
15. The Joy Formidable - Wolf's Law
16. Sigur Ros - Kveikur
17. Steve Mason - Monkey Minds In The Devil's Time
18. Foals - Holy Fire
19. Mazzy Star - Seasons Of Your Day
20. Rotting Christ - Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού
21-30: Όσα έμειναν απέξω

#03. Devendra Banhart - Mala

[Στο πλαίσιο της Blogovision 2013, το Πο Πο Culture! προσφέρει δωρεάν στους αναγνώστες του σύντομα μαθήματα ιστορίας και λαογραφίας]

Βενεζουέλα: Ισπανική αποικία που απέκτησε την ανεξαρτησία της παράλληλα με την Ελλάδα, το 1830, και μισή πατρίδα του μουσικού Devendra Banhart.

Μάθημα της 18ης Δεκεμβρίου 2013: Ο Σιμόν Μπολιβάρ.

Το 1821 ήταν μια σημαδιακή χρονιά για τα κινήματα εθνικής ανεξαρτησίας παγκοσμίως. Στην Ευρώπη, η Ελλάδα ξεκινούσε τον αγώνα της για την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού. Στην Αμερική, ο Σιμόν Μπολιβάρ εδραίωνε την κυριαρχία του κατά των Ισπανών σε Βενεζουέλα και Ισημερινό. Εννιά χρόνια αργότερα, τόσο η Ελλάδα, όσο και η Βενεζουέλα ανακηρύσσονταν ανεξάρτητα κράτη.

Η χρονική αυτή συγκυρία δεν ήταν ακριβώς τυχαία, αφού και οι δύο λαοί καβάλησαν το πρώτο κύμα εθνικισμού, που γεννήθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα (το δεύτερο ήρθε μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο). Το άλλο τους κοινό είναι η επαναστατική διάθεση και η όρεξη για συνεχείς αγώνες για τα δικαιώματά τους. Διαβάζοντας κανείς την ιστορία της Βενεζουέλας, βρίσκει πολλές παρόμοιες καταστάσεις μ' αυτές που έχει ζήσει η Ελλάδα...

Η Βενεζουέλα ήταν μία από τις πρώτες αποικίες της Ισπανίας που κατάφερε να αποκτήσει ανεξαρτησία. Οι κονκισταδόρες αποβιβάστηκαν στις βόρειες ακτές της Νοτίου Αμερικής το 1522 αλλά αντιμετώπισαν ισχυρή αντίσταση από τους ιθαγενείς. Οι Ινδιάνοι της Βενεζουέλας, οι πρόγονοι δηλαδή ενός μεγάλου μέρους του σημερινού πληθυσμού, ήταν ένας περήφανος λαός που δεν είδε με καθόλου καλό μάτι τους Ευρωπαίους ταξιδιώτες. Οι Ισπανοί, βέβαια, επέβαλαν την κυριαρχία τους μετά από λίγο καιρό.

Το όνομα στην περιοχή δόθηκε από τον Αμέριγκο Βεσπούτσι, τον εξερευνητή στον οποίον οφείλει το όνομά της και ολόκληρη η αμερικανική ήπειρος. Όταν το 1499 τα καράβια του πέρασαν από τις ακτές της Βενεζουέλας και είδε τα ξύλινα σπίτια των ιθαγενών πάνω στη λιμνοθάλασσα του Μαρακαΐμπο, τού θύμισαν εκείνα της Βενετίας. Γεννημένος στην Φλωρεντία, ο Βεσπούτσι ονόμασε την περιοχή Βενεζιόλα, που στην τοσκανική διάλεκτο σημαίνει "μικρή Βενετία". Όταν έφτασαν οι Ισπανοί, μετέτρεψαν με την δική του προφορά το Βενεζιόλα σε Βενεζουέλα.

Όταν οι Ισπανοί επέβαλαν τη κυριαρχία τους, αρκετές φυλές ιθαγενών έγιναν Καθολικοί, αλλά δεν ήταν και λίγοι εκείνοι που προτίμησαν να συνεχίσουν την ανίσταση. Οι κονισταδόρες τους ώθησαν όλο και πιο βαθιά μέσα στη ζούγκλα του Αμαζονίου. Στα τέλη του 18ου αιώνα, η φυλή των Γιεκούανα οργάνωσε μια δυνατή αντίσταση μέσα από τη ζούγκλα, μην αφήνοντας ποτέ τους Ισπανούς κατακτητές να ησυχάσουν.

Αλλά για μια πραγματική επανάσταση χρειαζόταν κάτι πολύ πιο δυνατό. Ο Φρανσίσκο ντε Μιράντα, ένας Βενεζουελάνος αξιωματικός του στρατού (πολλοί Ισπανοί, μετά τις προσμείξεις με τους Ινδιάνους, αλλά και τους Αφρικανούς σκλάβους που έρχονταν να δουλέψουν στις φυτείες, είχαν δημιουργήσει δύο νέες γενιές απογόνων, τους mestizos και τους mullatos, που ελάχιστη σύνδεση ένιωθαν με την μητροπολιτική Ισπανία) που είχε πολεμήσει τόσο στην Αμερικανική όσο και στη Γαλλική Επανάσταση, γύρισε στο Καράκας με την εμπειρία και το πάθος να οργανώσει κάτι αντίστοιχο για τους συμπατριώτες του. Το 1811, η Βενεζουέλα κήρυξε την ανεξαρτησία της και πήρε τα όπλα κατά των Ισπανών. Οι οποίοι όχι μόνο δεν έκατσαν με σταυρωμένα χέρια, αλλά διέλυσαν ολοκληρωτικά το επαναστατικό κίνημα. Ωστόσο, η σπίθα που χρειαζόταν για να ανάψει η φωτιά είχε κάνει τη δουλειά της.

2 χρόνια αργότερα, ο Σιμόν Μπολιβάρ, ένας πλούσιος Βενεζουελάνος γαιοκτήμονας που είχε βρεθεί στη Γαλλία στα χρόνια του Ναπολέοντα, αφού οργάνωσε την επανάσταση στη Γρανάδα, έφτασε στο Καράκας με τον επαναστατικό του στρατό και ξαναπήρε την πόλη από τους Ισπανούς. Συνέχισε και στις υπόλοιπες ισπανικές αποικίες, απελευθερώνοντας την Μπογκοτά, τον Ισημερινό, ενώ έφτασε ως και το Περού και την Βολιβία. Οργανώνοντας την επανάσταση στο σύνολο των ισπανικών αποικιών της Νοτίου Αμερικής, κατάφερε να ασκήσει πολύ μεγαλύτερη πίεση στους κατακτητές, που ήταν αδύνατον να πολεμήσουν με επιτυχία σε όλα τα μέτωπα. Η Βενεζουέλα αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητο κράτος το 1830.

Ο Devendra Banhart είναι μια σύγχρονη μορφή mestizo. Είναι μεν γεννημένος στο Χιούστον, αλλά μεγάλωσε στη Βενεζουέλα από τη Βενεζουελάνα μητέρα του, προτού επιστρέψει στις ΗΠΑ, στο Λος Άντζελες αυτή τη φορά για να γίνει μουσικός. Το Devendra είναι ινδικό, αλλά από εκεί δεν έχει καταγωγή, είναι η αλήθεια. Απλά οι γονείς του είναι ινδουιστές και του έδωσαν το όνομα ενός θρησκευτικού ηγέτη που λάτρευαν. Το "Mala", το όγδοό του άλμπουμ είναι κι αυτό πλήρως μπερδεμένο. Με στοιχεία από εκατό διαφορετικές μουσικές, με λέξεις από πεντακόσιες γλώσσες, με αναφορές σχεδόν σε όλο τον πλανήτη. Για το φετινό project του ΠΠC με τις "κάψουλες" ιστορίας από διάφορα μέρη του κόσμου σε διάφορες στιγμές, αποτελεί το απόλυτο soundtrack. Θα ήταν στο Νο.1 της λίστας μου, αν φέτος δεν προέκυπταν δύο πραγματικά μεγαλειώδη άλμπουμ...

Άκουσέ το όλο εδώ:


Η λίστα με τα καλλίτερα του 2013, μέχρι στιγμής:
03. Devendra Banhart - Mala
04. Suede - Bloodsports
05. Vampire Weekend - Modern Vampires Of The City
06. Arcade Fire - Reflketor
07. The Veils - Time Stays, We Go
08. The National - Trouble Will Find Me
09. Chvrches - The Bones Of What You Believe
10. Jagwar Ma - Howlin'
11. Gogol Bordello - Pura Vida Conspiracy
12. Anna Calvi - One Breath
13. Cults - Static
14. Josh Ritter - The Beast In Its Tracks
15. The Joy Formidable - Wolf's Law
16. Sigur Ros - Kveikur
17. Steve Mason - Monkey Minds In The Devil's Time
18. Foals - Holy Fire
19. Mazzy Star - Seasons Of Your Day
20. Rotting Christ - Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού
21-30: Όσα έμειναν απέξω

Τα πιο viral videos της χρονιάς σε… ένα video

Δες αυτό το βίντεο:



Ναι, ναι, είναι ακριβώς αυτό που νομίζεις. Τα πιο viral videos όλου του 2013 έγιναν ένα. Η ιδέα και η παραγωγή ανήκει στο YouTube. Και σε κάνει να νιώσεις λίγο άσχημα αν δεν αναγνωρίσεις κάποιο τραγούδι, διαφήμιση ή απλά τρέλα που έκανε πάταγο στο Internet τη χρονιά που φεύγει. Τα αναγνωρίζεις όλα; Αν όχι, παίζει με το ποντίκι πάνω από το video και χρησιμοποίησε τις wormholes που εμφανίζονται κάθε τόσο και σε στέλνουν στο πρωτότυπο. Εννοείται ότι η μουσική έχει την τιμητική της και κατά την διάρκεια του βίντεο θα ακούσεις Robin Thicke, Psy, Daft Punk (το “Get Lucky” εννοείται), Ylvis, και βεβαίως το “Harlem Shake”. Για τα βίντεο που δεν αναγνωρίζεις, ρίξε μια ματιά εδώ.

Αλλά αν βαριέσαι το πολύ διάβασμα και προτιμάς λίγο παραπάνω βίντεο, δες και το απίθανο making of:


(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Ανθρωπότυποι της Blogovision 2013

Stereotyping people από αυτό που θα ψηφίσουν στο Νο.1 στη φετινή Blogovision. Μια απόλαυση που έγινε θεσμός.

Arcade Fire
Θλιβεροί τζογαδόροι απ’ αυτούς που παίζουν Χρηματιστήριο και αγοράζουν χαρτιά που τους προτείνουν παπαγαλάκια ή που στο Πάμε Στοίχημα ποντάρουν ολόκληρα χιλιάρικα σ’ αυτόν που δίνει απόδοση 1,05. Στην Blogovision του 2010 ψήφισαν National γιατί αυτοί είχαν νικήσει το 2007. Σήμερα ψηφίζουν Arcade Fire γιατί ήταν αυτοί που νίκησαν τους National το 2010. Το 2016 θα ψηφίσουν Arctic Monkeys.

Vampire Weekend
Χαρωπά κορίτσια που είναι αγόρια που τους αρέσουν τα αγόρια να είναι κορίτσια που το κάνουν με αγόρια σαν να ήταν κορίτσια που το κάνουν με κορίτσια σαν να ήταν αγόρια και που εκείνο το ταξίδι τους στη Νέα Υόρκη είναι το σημείο αναφοράς ολόκληρης της χρονιάς που είναι το σημείο αναφοράς των νιάτων τους που είναι το σημείο αναφοράς της ζωής τους και που θα ήθελαν να είναι το σημείο αναφοράς και όλων γύρω τους, που όμως το σημείο αναφοράς τους είναι τα οπίσθια του/της κολλητού/κολλητής τους.

Nick Cave & The Bad Seeds
Κουρασμένες γραφίστριες που έβγαζαν καλά λεφτά όταν ο Κωστόπουλος και ο Λυμπέρης ήταν ακόμη ευυπόληπτοι επιχειρηματίες και που σήμερα σχεδιάζουν καταλόγους για delivery και φτιάχνουν cover images για τις Facebook pages των φίλων τους των fashion bloggers.

Arctic Monkeys
Οι fashion bloggers που λέγαμε παραπάνω.

The National
Ο Druzhok, o Zolotisty, o Sultan, o Tygan, η Zhuchka και ο Boy. Όχι ο μουσικός – σκηνοθέτης. Τα έξι σκυλιά του Παβλώφ που χρησιμοποιήθηκαν στο περίφημο πείραμα και κάποιοι φίλοι τους.

Daft Punk
Κορίτσια νοτίων προαστίων που έχουν για πρότυπο την Kate Upton, DJs δυτικών προαστίων που «μιξάρουν στα decks» μαγαζιών με ονόματα όπως «Κολαστήριο» και «You Porn», μαμάδες βορείων προαστίων που πολύ λατρεύουν τον όρο MILF και –μη μπορώντας να τον υιοθετήσουν δημοσίως– φροντίζουν απλά να έχουν πάντα ανοιχτό το chat του Facebook στο iPhone τους.

Pan Pan
Φανατικοί followers του @postnoise στο Twitter.

Savages
Ημικομπλεξικοί hipsters που προσπαθούν ακόμη να ολοκληρώσουν τη μετάβαση από τη Lifo στο Popaganda χωρίς αυτή να περάσει απαρατήρητη. Όταν δεν διαβάζουν/γράφουν/φωτογραφίζονται/φωτογραφίζουν για free press, μηχανεύονται τρόπους για να καβατζώσουν κανα κατοστάρικο παραπάνω από το μηνιαίο επίδομα που τους καταθέτει ο μπαμπάς τους, ο οποίος –παρεμπιπτόντως– ψηφίζει κι αυτός στη φετινή Blogovision.

Kanye West
Σαλεμένοι από τα ναρκωτικά και το πολύ junk food λάτρεις των b-movies και των ιαπωνικών manga, που κοιμούνται το πολύ δυόμισι ώρες τις καθημερινές και απασχολούνται στο αθάνατο ελληνικό Δημόσιο.

David Bowie
Γονείς hipsters (βλ. παραπάνω, στο λήμμα “Savages”), ξεχασμένοι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού που επιμένουν να σχολιάζουν τις επιδόσεις της ομάδας τους στα social media ή ιδιοκτήρες μπαρ, καφέ, σουβλατζίδικου, λουκουματζίδικου, μπεργκεράδικου στο ιστορικό κέντρο της πόλης που θεωρούν ότι η Blogovision είναι μια καλή ευκαιρία για να προσελκύσουν πελατεία.

(Γράφτηκε για τo Jumping Fish)

#04. Suede - Bloodsports

[Στο πλαίσιο της Blogovision 2013, το Πο Πο Culture! προσφέρει δωρεάν στους αναγνώστες του σύντομα μαθήματα ιστορίας και λαογραφίας]

Bloodsports: Ορολογία που χρησιμοποιείται στην αγγλική για να περιγράψει τις πολεμικές τέχνες και τα υπόλοιπα σπορ που κατά την άσκησή τους χύνεται ανθρώπινο ή αίμα ζώων. Επίσης, ο τίτλος του πιο πρόσφατου άλμπουμ των Suede.

Μάθημα της 17ης Δεκεμβρίου 2013: Ο Κόμμοδος.

Φυσικά και έχεις δει τον Μονομάχο. Με τον Ράσελ Κρόου - "Ισπανό" και τον Χοακίν Φίνιξ - "Κόμμοδο". Και φυσικά ξενέρωσες στην τελευταία σκηνή, όπου μετά από τόσο έπος, ο αυτοκράτορας πέφτει νεκρός στην αρένα σαν να ήταν το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να σκοτώσεις τον πλανητάρχη μέσα στην έδρα του ενώπιον του λαού του και να μην ακουστεί "κιχ". Φυσικά και όλο αυτή ήταν μια ανόητη μυθοπλασία. Ωστόσο, ένα μεγάλο μέρος της ταινίας δεν ήταν.

Κατ' αρχάς ο Κόμμοδος υπήρχε. Και ήταν Αυτοκράτορας της Ρώμης από το 177 ως το 192 μ.Χ. 15 ολόκληρα χρόνια, δηλαδή, που εκείνες τις περίεργες εποχές ήταν μια από τις καλές επιδόσεις. Οι διάδοχοί του μετρούσαν τη δική τους θητεία κατά μέσο όρο σε μήνες, όχι σε έτη... Αλλά η αλήθεια είναι ότι μέχρι τον Κόμμοδο, τον τελευταίο της δυναστείας των Νέρβα - Αντώνιου, υπήρχε μια τάξη, το χάος ξεκίνησε μετά, όταν παίζανε πέντε αυτοκράτορες παρέα, όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Ο Κόμμοδος (CAESAR MARCVS AVRELIVS COMMODVS ANTONINVS AVGVSTVS), λοιπόν, ήταν από τις χειρότερες μορφές που πέρασαν ποτέ από το αξίωμα αυτό. Γιος του Μάρκου Αυρήλιου, ήταν ο πρώτος (και μέχρι το 337 μ.Χ. ο μοναδικός) που γεννήθηκε κατά την διάρκεια της θητείας του πατέρα του. Είχε κι ένα δίδυμο αδελφό, τον Τίτο Αυρήλιο, που πέθανε 4 ετών, το 165. Είχε κι ένα μικρότερο, τον Μάρκο Άνιο Βέρο, που πέθανε κι αυτός πριν ενηλικιωθεί. Έτσι ο Κόμμοδος έμεινε μόνος διάδοχος. Ως εδώ, ήταν τυχερός. Στη συνέχεια έγινε και μοχθηρός.

Το 177, ο πατέρας του αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να συγκυβερνήσουν και τον έχρισε Αυτοκράτορα και Αύγουστο. Ήταν μόλις 16 ετών. Στα 17 του έμεινε μόνος ηγέτης της Ρώμης, όταν ο γέρος Μάρκος Αυρήλιος δεν άντεξε τις κακουχίες στο μέτωπο του Δούναβη κόντρα στις γερμανικές φυλές και πέθανε το 180 στην Βιντομπόνα (τη σημερινή Βιέννη).

Ο Κόμμοδος μικρός έπασχε από διάφορες ασθένειες και έφηβος έγινε αμέσως στόχος διαφόρων συνωμοσιών. Σε μια από αυτές πρωτοστάτησε η αδελφή του, η Λουσίλα (καλά τα έλεγε το έργο λοιπόν). Όλα αυτά τον έκαναν να φοβάται και τη σκιά του. Τη Λουσίλα την έστειλε εξορία στο Κάπρι (όχι κι άσχημα) και στη συνέχεια την εκτέλεσε (χάλια). Το χειρότερο δεν ήταν ότι έγινε καχύποπτος, αλλά το ότι ήταν εξαιρετικά δειλός. Πράγμα που τον έκανε υπερβολικό σε όλες τις αντιδράσεις του, όταν φοβόταν για τη ζωή του. Οι γύρω του εκτελούνταν ο ένας μετά τον άλλον, για ανόητα λάθη, την ίδια ώρα που ο Κόμμοδος άρχισε να ζει έναν έκλυτο βίο, βλέποντας ότι -αν ήθελε- μπορούσε να κάνει τα πάντα.

Μια από τις συνήθειες που απέκτησε ήταν αυτή της αρένας. Δεν του άρεσε απλά να βλέπει μονομαχίες, ήθελε να γίνει ο ίδιος μονομάχος. Αλλά ο μονομάχος έμπαινε στην αρένα χωρίς να ξέρει αν θα βγει ζωντανός και αυτό, όπως είναι λογικό, δεν έπαιζε για τον αυτοκράτορα. Ο Κόμμοδος, λοιπόν, πάντοτε νικούσε. Μετέτρεψε, μάλιστα, τις μονομαχίες που συμμετείχε σε ένα ιδιαίτερο θέαμα, βάζοντας και λίγο από τα όργια που έκανε πίσω από τα παραπετάσματα. Οι αγώνες του ήταν πάντοτε γυμνικοί, κάτι που οι Ρωμαίοι πολίτες θεωρούσαν ανήθικο. Αλλά ο Κόμμοδος, εκτός από δειλός, καχύποπτος και άγριος, ήταν και εξαιρετικά όμορφος και ήθελε όλοι να θαυμάζουν τα κάλη του.

Ένα από τα πιο αγαπημένα του σόου ήταν να τα βάζει με κουτσούς και τραυματίες πολέμου. Τους μάζευε η φρουρά του από τις φτωχογειτονιές της Ρώμης και του τους παρέθετε στην αρένα, για να τους καθαρίσει. Επίσης σκότωνε ζώα, τα πιο εξωτικά που μπορούσε να βρει, στρουθοκάμηλους, καμηλοπαρδάλεις, ελέφαντες, λιοντάρια... Όλα αυτά του τα κατορθώματα συμβόλιζαν τους άθλους του Ηρακλή, του οποίου πίστευε ότι ήταν απόγονος.

To 192, οι σύμβουλοί του, απηυδισμένοι από την συμπεριφορά του, μετά από μια σειρά αγώνων που σκότωνε εκατοντάδες ζώα κάθε πρωί και δεκάδες ανθρώπους κάθε απόγευμα, κατάφεραν να πείσουν την ερωμένη του να τον δηλητηριάσει. Ο Κόμμοδος έκανε αμέσως εμετό και γλίτωσε και από αυτή τη συνωμοσία, αλλά το μοιραίο τον βρήκε λίγο αργότερα την ίδια μέρα. Υπήρχε plan b και όταν πήγε στα αποδυτήρια για να ετοιμαστεί για την απογευματινή του αρένα, ο Νάρκισσος, ο κορυφαίος Ρωμαίος παλαιστής με τον οποίον ο Κόμμοδος εμφανιζόταν πάντα ντουέτο στις μονομαχίες, τον στραγγάλισε.

Οι αγώνες του Κόμμοδου ήταν ο ορισμός του Blood Sports. Η ρωμαϊκή οικονομία είχε υποστεί τα πάνδεινα την τελευταία τριετία της θητείας του, από τα απίστευτα χρηματικά ποσά που παρακρατούσε για να εισάγει εξωτικά ζώα και να οργανώνει σόου που κρατούσαν μήνες ολόκληρους. Μέχρι και ειδικά όπλα έφτιαξε για να σκοτώνει με όλο και πιο εντυπωσιακούς και κουλούς τρόπους τα αθώα του θύματα. Το τελευταίο άλμπουμ των δανδήδων της δεκαετίας του '90 Suede, είναι μια υπέροχη -και όχι άκαιρη- επιστροφή σ' εκείνη τους την περίοδο. To ονόμασαν Bloodsports προφανώς έχοντας στο νου μια μεταφορική έννοια του όρου, κάτι που έχει να κάνει με τον έρωτα και πώς ματώνει την καρδιά και τέτοια πράγματα ας πούμε, αλλά εγώ ποστάρω εδώ συνδέοντας τα πάντα με κάτι ιστορικό και στην ιστορία ρομαντισμοί δεν χωράνε -μόνο κακός, άσκοπος, υπερβολικός θάνατος.

Άκουσε όλο το Bloodsports εδώ:



Η λίστα με τα καλλίτερα του 2013, μέχρι στιγμής:
05. Vampire Weekend - Modern Vampires Of The City
06. Arcade Fire - Reflketor
07. The Veils - Time Stays, We Go
08. The National - Trouble Will Find Me
09. Chvrches - The Bones Of What You Believe
10. Jagwar Ma - Howlin'
11. Gogol Bordello - Pura Vida Conspiracy
12. Anna Calvi - One Breath
13. Cults - Static
14. Josh Ritter - The Beast In Its Tracks
15. The Joy Formidable - Wolf's Law
16. Sigur Ros - Kveikur
17. Steve Mason - Monkey Minds In The Devil's Time
18. Foals - Holy Fire
19. Mazzy Star - Seasons Of Your Day
20. Rotting Christ - Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού
21-30: Όσα έμειναν απέξω