Κορίτσια στο μόντελινγκ

Ένα από τα πράγματα που έκαναν κάπως υποφερτά τα ζεστά βράδια του περσινού καλοκαιριού ήταν οι καθημερινές επαναλήψεις της κολομβιανής telenovela (έτσι λέγονται οι λάτιν σαπουνόπερες) με τίτλο «Sin tetas no hay paradiso» («χωρίς βυζιά δεν υπάρχει παράδεισος») στην οποία μια νεαρή, αγαθή κοπέλα, η Καταλίνα, πούλησε την παρθενιά της σε έναν έμπορο ναρκωτικών προκειμένου να μαζέψει τα χρήματα που απαιτούνται για να κάνει επέμβαση μεγέθυνσης στήθους που θα της επιτρέψει να ακολουθήσει το όνειρο της ζωής της: να γίνει επίσημη ερωμένη ενός μεγαλεμπόρου κοκαΐνης. Όλο αυτό, στην αλλού νυχτωμένη μητέρα της, το περιέγραφε με τον ευφημισμό «modelando» (στα ελληνικά: «μόντελινγκ»). Αυτή είναι η λέξη κλειδί και το σημείο τομής των ηθών της κολομβιανής κοινωνίας, όπως προέκυπτε από αυτό το σίριαλ, με τα αντίστοιχα ελληνικά. Γιατί αν υπάρχει μια νεύρωση στην σύγχρονη ελληνική ποπ κουλτούρα είναι το modelando. Δεν έχει σημασία το ότι οι λέξεις «modeling στην Ελλάδα» παραμένουν ένα σύντομο ανέκδοτο, αν όχι ένα κανονικότατο οξύμωρο σχήμα. Γιατί κάποια στιγμή πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο κόσμος της μόδας στην χώρα μας δεν μπορεί να συντηρήσει τόσα μοντέλα. Δεν υπάρχουν αρκετά showrooms, δεν διοργανώνονται αρκετά ντεφιλέ, δεν γυρίζονται τόσα βίντεοκλιπ, ενώ τα κορίτσια που ξεροσταλιάζουν στα γραφεία των περιοδικών με το book τους στο χέρι, μόλις και μετά βίας βγάζουν το νοίκι τους με τις φωτογραφίσεις μόδας, τους καταλόγους των μαγαζιών και τις επιδείξεις εσωρούχων στα πρωινάδικα. Παρ’ όλα αυτά, δεν χάνουμε ευκαιρία να διοργανώνουμε καλλιστεία, διαγωνισμούς, reality shows για να τροφοδοτήσουμε την ανάγκη μας για κατανάλωση νέου ημίγυμνου κρέατος. Το πιο περίεργο είναι ότι τελευταία μας δόθηκε η δυνατότητα να το καταναλώσουμε όχι απλώς γυμνό, αλλά σε πλήρως πορνογραφική κατάσταση. Αυτό δηλαδή που περισσότερο μας σόκαρε στην περίπτωση του περίφημου dvd με τις περιπέτειες της Τζούλιας Αλεξανδράτου που γέμισε τα περίπτερα της χώρας (και τα σακίδια των αφρικανών πειρατών), ήταν το πόσο φυσιολογικό φαίνεται όλο αυτό: μια γυναίκα που έγινε διάσημη για τους διάφορους, θολούς λόγους που γίνεται κανείς διάσημος σήμερα στην Ελλάδα να μπαίνει στην άλλη πλευρά της κλειδαρότρυπας προσφέροντας στο αδηφάγο μάτι μας την πλευρά του εαυτού της που φαντασιωνόμασταν από την πρώτη στιγμή. Και δεν είναι τυχαίο το ότι, την στιγμή που το ελληνικό modeling βρίσκεται σε αυτήν την παρακμή, αρχίζει να ξαναζωντανεύει η βιοτεχνία του ελληνικού πορνό, χάρη στην εταιρεία Sirina που, μετά από μια σειρά πρόθυμες βαλκάνιες πορνοστάρ, αρχίζει να ανακαλύπτει εξίσου πρόθυμες Ελληνίδες. Και δεν είναι τυχαίο το ότι αυτή η σχετική άνθιση – που ίσως μας κάνει την επόμενη Ουγγαρία από πλευράς πορνοπαραγωγής, προσφέροντας έτσι μια διέξοδο στην οικονομική μας κρίση – γίνεται με την επαναφορά της «Χρυσής Εφεδρείας» Κώστα Γκουσγκούνη, που βρέθηκε στα περίπτερα λίγο πριν την Τζούλια Αλεξανδράτου, στην πορνοπαρωδία «Next Porn Model». Πορνό ή μη, η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμαστε ηγετικές μορφές. Και από αυτήν την άποψη, στην mainstream κινηματογραφική παραγωγή, το επόμενο βήμα θα είναι να σκεφτεί κάποιος να γυρίσει ταινία με τον Κώστα Πρέκα στο ρόλο εκδικητή-τιμωρού των «γνωστών-αγνώστων» των Εξαρχείων, στο πρότυπο του Τσαρλς Μπρόνσον στο «Μακελειό». Αλλά ίσως έχουμε καιρό μπροστά μας μέχρι τότε.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Big Fish", την Κυριακή 14/3