10 λόγοι για να λατρέψεις το Heavy Metal*

Οι δέκα πιο επιδραστικές “σκληρές” μπάντες του πλανήτη: 5 παλιές, 4 νέες και 1 ελληνική! Τις μισές θα τις δούμε στις 24 Ιουνίου στη Μαλακάσα.

Iron Maiden - Οι παραδοσιακοί

Εξώφυλλα με πρωταγωνιστή το ζόμπι Eddie, εμπνευσμένα από την λογοτεχνία τρόμου του παμμέγιστου H.P.Lovecraft, στίχοι με αναφορές σε μύθους και παραδόσεις, στα απόκρυφα της θρησκείας, στο Μεγαλέξανδρο και τον Ίκαρο, στη ρομαντική ποίηση του 18ου αιώνα, αλλά και στον Β’ ΠΠ, στις αντροπαρέες και τα πορνεία, μουσική γεμάτη κιθαριστικές δισολίες, καταιγιστικά μπάσα και “μελωδικά” ντραμς και η πιο πωρωτική φωνή που θ’ ακούσεις ποτέ σε ρεφρέν -όλα αυτά επί τρεις ολόκληρες δεκαετίες. Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός του heavy metal, τότε τι είναι;

Metallica - Οι επικεφαλής

Αναρρώνοντας από μια “ανάπηρη” δωδεκαετία όπου πλακώθηκαν μεταξύ τους και με το Napster, μπήκαν σε κλινικές αποτοξίνωσης κι έγραψαν άκυρα άλμπουμ με αναφορές στο μπούγκι-ροκ των γιάνκηδων, επέστρεψαν πρόπερσι (με ένα χεράκι από τον παραγωγό - μάγο, Ρικ Ρούμπιν) σ’ αυτό που κάνουν καλύτερα απ’ όλους: Στο καταιγιστικό thrash metal της απόλυτης τεχνικής αρτιότητας και των στίχων κοινωνικού προβληματισμού. Έτσι κι αλλιώς, ήταν τόσο επιδραστικά τα αριστουργήματα που έβγαλαν την δεκαετία του ‘80, που ακόμη κι οι σημερινοί 18άρηδες με “Master oF Puppets” και “Kill ‘em All” ανδρώθηκαν, παρά με “Load” και “St. Anger”.

Slayer - Οι ακούραστοι

Στα μέσα των ‘80s, όταν δύσκολα θα έβρισκες έστω και μία “σκληρή” μπάντα να βγάζει μέτριο άλμπουμ, οι Slayer έπαιρναν θέση στην κορυφή της thrash παραγωγής με το “Reign in Blood”. Οταν, την επόμενη δεκαετία, το metal έτρωγε γροθιές από παντού (grunge, prog-rock, funk rock, rap metal) και οι υπόλοιπες μεγάλες μπάντες (Metallica, Queensryche, Paradise Lost κ.α.) άρχιζαν άγονους πειραματισμούς, οι Slayer επέμεναν σ’ αυτό που ήξεραν. Επιμένουν ακόμη και σήμερα, 24 χρόνια και 11 άλμπουμ μετά το ντεμπούτο τους. Και δικαιώνονται από ένα κοινό που επιστρέφει στις ρίζες του.

Megadeth - Οι καλλιτέχνες

Οι Megadeth είναι ο Dave Mustaine. Στα 26 τους χρόνια μόνο αυτός έμεινε σταθερός. 20 άλλοι μουσικοί ήλθαν κι έφυγαν. Ο Mustaine ήταν ο κιθαρίστας των Metallica πριν αυτοί γίνουν διάσημοι. Και βάλθηκε να αποδείξει ότι δεν έκανε λάθος που τους παράτησε. Εμεινε μεν δεύτερος στις πωλήσεις πίσω τους (με περίπου 25 εκατ. δίσκους), αλλά σίγουρα απέδειξε ότι είναι ένας τεράστιος συνθέτης. Επί δυόμισι δεκαετίες δεν κυκλοφόρησε ούτε ένα έστω μέτριο άλμπουμ (έβγαλε 12), πρωτάθηκε για 8 Γκράμι και αποτελεί το πρώτο όνομα που απαντούν οι νέες μπάντες στην ερώτηση “Ποιος μουσικός σε επηρέασε πιο πολύ;”.

Anthrax - Οι ανανεωτές

Η εμβληματική φιγούρα Σκοτ Ίαν (καμμία σχέση με τον Ίαν Σκοτ, τον “ακέφαλο καβαλάρη” στην τσόντα της Τζούλιας), ξύριζε το κεφάλι του και φόραγε βερμούδες και hoodies όταν ήταν σχεδόν αδιανόητο για χεβιμεταλλά να κυκλοφορεί με ο,τιδήποτε άλλο από χαίτη, μαύρο t-shirt και τζιν σωλήνα. Έτσι και η μπάντα του: ήταν η πιο πρωτοποριακή στη heavy metal σκηνή της δεκαετίας του ‘80, εισάγοντας πανκ και ραπ στοιχεία. Απ’ το ‘90 όμως και μετά βούτηξαν κι αυτοί στην ευρύτερη δίνη που ρούφηξε το metal. Επιστρέφουν φέτος δριμύτεροι χάρη στο Sonisphere που για πρώτη φορά ενώνει τους “Big Four” (Metallica, Megadeth, Slayer, Anthrax) σε κοινό φεστιβάλ!

Mastodon - Οι πολυεπίπεδοι

Κι εκεί που όλα έδειχναν ότι το heavy metal είχε πια πεθάνει για τα καλά, το 1999 στην Ατλάντα ιδρύθηκαν οι Mastodon. Άρπαξαν το κουρασμένο είδος από τα μαλλιά και το τράβηξαν στην επιφάνεια, όχι ανανεώνοντάς το με περισσότερες ενέσεις από νέα μουσικά είδη και από όσα ήταν της μόδας εκείνη την εποχή, αλλά αποδομώντας και επανασυνθέτοντας τις δομές του progressive metal και του γεμάτου hard rock των ‘70s: Στίχοι που φέρνουν σε επική ποίηση, πολυεπίπεδη μουσική με συνεχείς εναλλαγές και ένα image που θυμίζει τις παλιές καλές εποχές των Maiden.

Slipknot - Οι μεταμοντέρνοι

Σύμφωνοι, οι Slipknot κατάφεραν αυτό που τόσες άλλες “ανανεωτικές” metal μπάντες δεν μπόρεσαν: να αναμείξουν αταίριαστα είδη, ραπ, πανκ, grindcore και τόσα άλλα σε μια γευστική συνταγή. Αλλά δεν θα ήταν τόσο επιτυχημένοι, ούτε τόσο επιδραστικοί αν δεν προέκριναν πάνω απ’ όλα τη θεατρικότητά τους. Φορώντας κάθε λίγο νέες στολές και μάσκες βγαλμένες από ταινίες τρόμου, με μια διαρκή μυστικότητα για την ταυτότητά τους και με “σκοτεινούς” στίχους, έστησαν έναν ενδιαφέροντα μύθο. Κι αυτό ήταν μια ιδέα που ήλθε από παλιά: Crimson Glory, Samson, King Diamond... (STP: O θάνατος του μπασίστα τους, Πωλ Γκρέι, στα τέλη Μαΐου, μάλλον από υπερβολική δόση ναρκωτικών, προσθέτει κι άλλη μυστικότητα στο μύθο τους.)

Linkin Park - Οι πρεσβευτές

“Τι δουλειά έχουν τώρα αυτοί εδώ;” θα αναφωνήσει εξοργισμένος ο παραδοσιακός χεβιμεταλλάς. Μη βιαστείς να μου ρίξεις το λίθο. Ξέρω πολύ καλά ότι μπροστά στους υπόλοιπους 9 οι Linkin Park είναι “φλώροι”, “εμπορικοί”, “πουλημένοι”. Ξεκίνησαν σαν alternative metal μπάντα και μετά έγιναν ένα γιεγιέδικο μπλέντερ grunge, rap και emo. Αλλά... (Πάντα υπάρχει ένα “αλλά”!) αναλογίσου πόσοι “σύντροφοί” σου (ίσως κι εσύ ο ίδιος) θα είχαν ανακαλύψει το πραγματικό metal, αν πρώτα δεν τους εισήγαγαν στην πιο light μορφή του τούτοι εδώ. Το ότι είναι το γκρουπ με τις περισσότερες πωλήσεις δίσκων την δεκαετία που έφυγε δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό!

Isis - Οι ερεβώδεις

Το progressive metal ήταν ανέκαθεν ενδιαφέρον, ανεξαρτήτως του αν πουλούσε ή όχι. Ήταν η δεξαμενή απ’ όπου οι άλλες μπάντες αντλούσαν εμπνεύσεις και το πεδίο όπου μεγαλούργησαν οι Queensryche, οι Dream Theater, οι Fates Warning. Ο ίδιος του ο ορισμός ως “προοδευτικό” σημαίνει ότι συνεχώς μεταβάλλεται. Από τα τέλη της δεκαετίας του ‘90 και μετά είναι συνώνυμο με τους Isis, το πιο avant-garde μεταλλάδικο σχήμα στον πλανήτη. Επικό, συμφωνικό, τρομακτικό, shoe-gazing, αργό, ηδονικό, αυταναφορικό, το ιδίωμά τους είναι όλα αυτά και τίποτε απ’ αυτά. Είναι -όπως κάποτε το όρισαν και οι ίδιοι- “το metal του σκεπτόμενου”. (STP: Οι Isis διαλύθηκαν στα μέσα Μαΐου του 2010)

Rotting Christ - Οι Έλληνες

Ντροπή για το έθνος, ντροπή για την πολιτεία, ντροπή για σένα ταπεινέ πολίτη αυτής της χώρας που ο μόνος λόγος που ίσως ξέρεις αυτή τη μπάντα είναι το προκλητικότατο όνομά της. Γιατί οι Rotting Christ είναι το καλύτερο black metal γκρουπ στο σύμπαν και το black metal δεν είναι κάτι “σατανιστικό” όπως ίσως πιστεύεις. Είναι μια πρωτόγονη κραυγή, ντυμένη με ατμοσφαιρική μελωδία και χεβιμεταλλικό πάθος. Όταν ακούσεις πώς συνδυάζουν τα κοφτερά riffs τους με το δημοτικό τραγούδι στο τελευταίο τους άλμπουμ, το “Aealo”, θα καταλάβεις.

* Το κείμενο δημοσιεύεται στο περιοδικό Free που κυκλοφορεί σήμερα στα περίπτερα. Το υπογράφω ως Πέτρος Συκουτρής. To Free θα κυκλοφορήσει ένα ακόμη τεύχος και μετά θα αναστείλει την έκδοσή του, κατόπιν αποφάσεως των ιδιοκτητών του, κ.κ. Λαυρεντιάδη και Κυριακίδη. Είναι άλλο ένα θύμα της δύσκολης εποχής που περνάει ο Τύπος. Λογικά, το κλείσιμό του θα συμπαρασύρει κι άλλους τίτλους (ήδη έχουν αποδημήσει εις Κύριον τα Jolie και Ευ Ζειν -εγώ θα το έγραφα Ευ Ζην πάντως- και αναμένονται κι άλλα).

Θα με πειράξει πολύ το κλείσιμο του Free, όχι γιατί ο Συκουτρής μου έγραφε ενίοτε εκεί (όχι τόσο συχνά, τέλος πάντων, για να το θεωρώ σοβαρή πηγή εισοδήματος), ούτε γιατί μερικοί πολύ καλοί μου φίλοι έχουν αναγκαστεί ξαφνικά να ψάχνουν για δουλειά με πολύ χειρότερους όρους από αυτούς που αξίζουν στο ταλέντο και την εργατικότητά τους. Θα με πειράξει γιατί τα τελευταία τρία χρόνια το team του Λευτέρη Κεφαλά είχε κατορθώσει να πάρει το ανεγκέφαλο και προσβλητικό έντυπο που έβγαζε κάποτε (και, σε μια άλλη, παράξενη εποχή, ξεπουλούσε σαν ζεστό ψωμάκι) ο Θανάσης Λάλας και να το μετατρέψει στο πιο φρέσκο, μοδάτο κι έξυπνο περιοδικό της Αθήνας -λίγο "παιδικό" για τα δικά μου γούστα, ωστόσο με σαφές concept και target group και μια σταθερή, αξιοπρεπή κυκλοφορία (λίγο κάτω από τα 20.000 τεύχη). Υπάρχουν δεκάδες άλλοι τίτλοι εκεί έξω που δεν αξίζουν ούτε όσο μια σελίδα του Free.

Αν πάντως έπρεπε με το ζόρι να κλείσουν όλα τα ελληνικά περιοδικά και να διαλέξω ποια δέκα θα διατηρούνταν στη ζωή, θα έσωζα τα: Free, Status, Vogue, Lifo, Athens Voice, Big Fish, Εικόνες, Γαστρονόμο, GK. Και το Metal Hammer φυσικά.