Γεύση μετάλλου στη γλώσσα

Γνώριζα τον Σωκράτη Γκιόλια από μικρό παιδί. Ήταν 3-4 χρόνια μεγαλύτερός μου και πριν καν ενηλικιωθεί είχε περάσει από τους στίβους στο αθλητικό ρεπορτάζ, καλύπτοντας το αγαπημένο του άθλημα. Μιλούσαμε, συνεπώς, καθημερινά (μέχρι τα 25 μου έκανα πρωταθλητισμό στις ημιαντοχές) όσο ήμουν αθλητής και κρατήσαμε επαφή κι αργότερα, λόγω του athletix.org, του site που είχα στήσει για τον στίβο και που για πολλά χρόνια ήταν το σημείο αναφοράς των ξένων για το τι γινόταν στην Ελλάδα. Την ίδια περίοδο ο Σωκράτης ασχολιόταν ήδη και με άλλα, δούλευε στο Μάκη, ξεκινούσα κι εγώ την δημοσιογραφική μου καριέρα, αλλά το μόνο κοινό μας σημείο ήταν ο στίβος και μόνο για τον στίβο μιλούσαμε.

Για τη μετέπειτα καριέρα του, λοιπόν, δεν ξέρω πολλά. Αυτά που ξέρουν όλοι πάνω κάτω. Μάκης, Ζούγκλα, Πρώτο Θέμα, troktiko, Θέμα FM. Διαφωνούσα με τον τρόπο που εκφραζόταν, εκτιμούσα όμως το πάθος του για την δουλειά. Είχαμε πολύ διαφορετικές απόψεις για πολλά θέματα, αλλά κι έναν αμοιβαίο σεβασμό για το πώς αντιμετώπιζε ο καθένας τα πράγματα. Εξ άλλου αντιπροσωπεύαμε εντελώς διαφορετικά σύμπαντα. Ξανασυναντηθήκαμε κάποια στιγμή στο Πρώτο Θέμα, όταν δούλευα στο Big Fish κι εκείνος έκανε εκείνη την ελεεινή στήλη με τα εκκλησιαστικά, μεταξύ άλλων. Πήγα να τον κοροϊδέψω, δεν κατάλαβε. Είπαμε, διαφορετικά σύμπαντα. Ειδικά το troktiko: αυτό το εμετικό site θα μπορούσε να είναι λόγος να εγκαταλείψω το "Πο Πο Culture!" - τόσο πολύ με χαλάει που όταν λες ότι έχεις blog, η συνηθέστερη απόκριση είναι "σαν το troktiko;"

Μπήκα πρωί πρωί στο αυτοκίνητο για μια δουλειά και άκουσα στο ραδιόφωνο για την εκτέλεσή του. Ένιωσα ένα κενό. Όχι ως δημοσιογράφος. Ως φίλος. Θυμήθηκα το γάμο του, πόσος κόσμος είχε γεμίσει την εκκλησία στην Ηλιούπολη, περιμέναμε μία ώρα μέχρι να χαιρετίσουμε το ζεύγος, θυμήθηκα που όταν είχα τελειώσει με το στίβο είχε ασχοληθεί (χωρίς να του το ζητήσω ποτέ) να μου βρει δουλειά, θυμήθηκα ακόμη πιο παλιά τα χαμόγελα στα στάδια και τα συγχαρητήρια μετά τις νίκες, ή τις συμβουλές μετά τις κακές εμφανίσεις. Και η γλώσσα μου γέμισε με γεύση μετάλλου...