Ναι, είναι οι κυρίες που φέτος σέρνουν το χορό. Μετά την Anna Calvi , την Adele, την Joan As Police Woman και την PJ Harvey, το επόμενο άλμπουμ που ξεχωρίζει φέτος -τουλάχιστον στην δική μου δισκοθήκη- είναι της Keren Ann. Eντάξει, είναι και οι Burzum, αλλά για το black metal θα τα πούμε την επόμενη βδομάδα...
Keren Ann101
(Μάρτιος 2011)
Έχουν περάσει σχεδόν τέσσερα ολόκληρα χρόνια από τότε που έγραφα για την Κέρεν Αν ότι αρκούσε να μας χαρίσει ένα άλμπουμ που να έχει έστω κι ένα κομματάκι που να μην είναι μπαλάντα, για να την τοποθετήσω εκεί ψηλά που έχω την Λέσλι Φέιστ και την Σούζαν Βέγκα. Λοιπόν... she delivered! Το μόνο πράγμα που δεν μου αρέσει στο «101» είναι το νέο της κούρεμα. Κατά τ’ άλλα, η Ρωσσοισραηλινο-ολλανδοϊαβο-αμερικανογαλλίδα έρχεται, γοητευτικότερη από ποτέ, να μας δώσει ένα μάθημα για το πώς θα έπρεπε να είναι η ποπ σ’ έναν τέλειο κόσμο, σμιλεύοντας ένα υπέροχο άλμπουμ με τα αγαπημένα της εργαλεία: την δραματικότητα του Γκενσμπούργκ, την άνεση της Feist, την ευρύτητα της Αστρούντ Ζιλμπέρτου στη μαγική χρήση της φωνής κι όλα αυτά άψογα δουλεμένα σε εκατό επίπεδα, τεχνικά και μουσικά, που θα τα ζήλευαν ακόμη κι ο Sparklehorse ή οι Portishead…
Keren Ann - My Name Is Trouble
Smith WesternsDye It Blonde
(Ιανουάριος 2011)
Τόσες μα τόσες αναβιώσεις κι ούτε ένας να βάλει ψηλά στην ατζέντα του το glam rock. Ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο που υπάρχουν οι Smith Westerns. Στο δεύτερό τους άλμπουμ οι T-Rex κατεβαίνουν με ορμή σε μια καλιφορνέζικη παραλία, καβαλάνε πρώιμα σερφοσάνιδα κι ανοίγονται στα βαθιά να πιάσουν το κύμα. Με μπόλικη αλήτικη διάθεση. Οι Smith Westerns αναμειγνύουν το glam με το beach και το punk rock έτσι όπως κανείς άλλος δεν το έχει κάνει ως τώρα και χάρη σε μια υπέροχη παραγωγή που τους φέρνει κοντά και σ’ αυτό που κατασκεύασαν και στο οποίο στήριξαν το ξαφνικό μεγαλείο τους οι MGΜΤ, μας χαρίζουν ένα από τα πιο ευχάριστα άλμπουμ της χρονιάς ως τώρα.
Smith Westerns - Weekend
ElbowBuild A Rocket Boys!
(Μάρτιος 2011)
Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχουν πολλές μπάντες εκεί έξω που να μπορούν εκτός από το ρόλο της μουσικής συντροφιάς να υποδυθούν και τον Καλό Σαμαρείτη ή τη Μητέρα Τερέζα της ψυχής σου. Που να χώνονται από τα αυτιά σου και να καταπραΰνουν τη θάλασσα μέσα σου που έχουν ξεσηκώσει δαίμονες, άγχη, οι κουράσεις της καθημερινότητας. Οι Elbow έγραφαν ανέκαθεν μια ουμανιστική μουσική, πολύ κοντά στον ήχο του Πίτερ Γκάμπριελ και με αρκετές στιλιστικές επιρροές από τους Pink Floyd και τους Roxy Music. Στο τελευταίο τους άλμπουμ ξεχνούν εντελώς τους τελευταίους και πλησιάζουν όσο ποτέ στον πρώτο, σμιλεύοντας το μουσικό τους ιδίωμα με τη μέγιστη τέχνη που τού αφιέρωσαν ποτέ. Ωστόσο, αυτό που μοιάζει με το πιο χαρακτηριστικό άλμπουμ της καριέρας τους, εμένα με αφήνει εντελώς αδιάφορο. Ίσως γιατί η αίσθηση του «αυτή η μπάντα θέλει να γίνει φίλη μου» δεν με συγκινεί ιδιαίτερα, ίσως γιατί η ψυχή μου έχει ήδη διώξει όλα τα δαιμόνια, ή ίσως γιατί μου αρέσει περισσότερο να ζω με τα δαιμόνια αυτά, παρά να ακούω μια τόσο «πολιτικώς ορθή» μουσική –που, προσωπικά, μού προκαλεί χασμουρητά.
Elbow - Lippy Kids
Beach FossilsWhat A Pleasure EP
(Φεβρουάριος 2011)
Ελάχιστα βελτιωμένοι σε σχέση με το περσινό τους ντεμπούτο, «πιο δεμένους» τους λες, συνεχίζουν να παίζουν το ίδιο σερφάδικο lo-fi pop-rock σαν να κάνουν αγγαρεία και να συνθέτουν κομμάτια με κανένα ξεσηκωτικό στοιχείο μέσα τους. Παρ’ όλ’ αυτά, στην περσινή blogovision κατάφεραν να εμφανιστούν σε ουκ ολίγες λίστες –φαντάζομαι αποτέλεσμα του σχετικού hype και κάποιου «ψαγμένου» μουσικοsite (βαριέμαι κιόλας να ψάξω αν ήταν το Πίτσφορκ και τ’ αρχίδια μου ή κάποιο άλλο). Εντάξει, το τωρινό τους ΕΡ δεν φτάνει στο χάλι του περσινού ντεμπούτου τους, ας πούμε ότι αν το αφήσεις απλά ως «χαλί» την ώρα που κάνεις τις δουλειές του σπιτιού, ή που διαβάζεις περιοδικά στην τουαλέτα ή που προσπαθείς με το κυάλι σου να πάρεις μάτι τους απέναντι, τότε σχεδόν δεν σε ενοχλεί και σε μεταφέρει και σε ένα καλοκαιρινό mood. Αλλά η χρηστικότητά του είναι περίπου αυτή και μόνο.
Beach Fossils - Clayer (Live)
ΤΙ ΑΛΛΟ;
Malachai – Return To The Ugly Side: Χαμένο στη μετάφραση των άπειρων μουσικών ειδών που μπερδεύουν στον ήχο τους, το ντουέτο από το Μπρίστολ παρουσιάζει το sequel του εντυπωσιακού ντεμπούτου του, σαν ένα γίγαντα που στηρίζεται σε πήλινα πόδια. Η παντελής έλλειψη δομής, με το ένα τραγούδι να διαδέχεται το άλλο σαν να έρχεται από μια άλλη μπάντα, το trip-hop να γίνεται Krautrock και μετά prog rock ή ψυχεδέλεια, χωρίς κανέναν ειρμό, ενθουσιάζει πολύ κόσμο, αλλά όχι εμένα που είμαι ψυχαναγκαστικό άτομο. Τρία αστεράκια / Tapes On Pause – Tapes On Pause: Δεν ξέρω πώς έπεσε αυτό το πράγμα στα χέρια μου, καθόλου δεν θυμάμαι. Και, ως γνωστόν, δεν πολυτρελλαίνομαι με την ηλεκτρονική μουσική. Αλλά ομολογώ πως μ’ αυτό το trip-hop σε fast forward εντυπωσιάστηκα. Ψάξε το. Δεν ξέρω πού το βρήκα εγώ, αλλά άν τύχει και το βρεις κι εσύ, μην το αγνοήσεις. Τριάμισι αστεράκια / Rachel Goodrich – Rachel Goodrich: Νόμιζα ότι το είδος της ποπ που παίζει η Λίλυ Άλεν, η Κέιτ Νας, η Λένκα και οι λοιπές ήταν πια εκτός μόδας, εξαντλημένο μαζί με τις προαναφερθείσες. Αλλά οχι, όλο και κάποια της ίδιας συνομοταξίας θα εμφανιστεί. Η Γκούντριτς τα λέει ωραία, είναι η αλήθεια, αλλά νομίζω ότι πια δεν πολυγουστάρω να ακούω τέτοια μουσική. Τρία αστεράκια / Alex Turner – Submarine EP: Τέσσερα σχεδόν unplugged κομμάτια και δύο στο στυλ των Arctic Monkeys στο πιο αργό τους. Ο ιθύνων νους της μπάντας για την οποίαν ποτέ δεν κατάλαβα προς τι ο ντόρος (αλλά και το μισό των υπέροχων Last Shadow Puppets) κυκλοφορεί ένα ΕΡ που φαινομενικά δεν έχει κανένα νόημα. Τελικά αποδεικνύεται ότι είναι το soundtrack μιας indie ταινίας που πιθανότατα δεν θα δεις ποτέ. Ο ήχος έχει ατμόσφαιρα πάντως. Τρία αστεράκια.
Malachai – Return To The Ugly Side: Χαμένο στη μετάφραση των άπειρων μουσικών ειδών που μπερδεύουν στον ήχο τους, το ντουέτο από το Μπρίστολ παρουσιάζει το sequel του εντυπωσιακού ντεμπούτου του, σαν ένα γίγαντα που στηρίζεται σε πήλινα πόδια. Η παντελής έλλειψη δομής, με το ένα τραγούδι να διαδέχεται το άλλο σαν να έρχεται από μια άλλη μπάντα, το trip-hop να γίνεται Krautrock και μετά prog rock ή ψυχεδέλεια, χωρίς κανέναν ειρμό, ενθουσιάζει πολύ κόσμο, αλλά όχι εμένα που είμαι ψυχαναγκαστικό άτομο. Τρία αστεράκια / Tapes On Pause – Tapes On Pause: Δεν ξέρω πώς έπεσε αυτό το πράγμα στα χέρια μου, καθόλου δεν θυμάμαι. Και, ως γνωστόν, δεν πολυτρελλαίνομαι με την ηλεκτρονική μουσική. Αλλά ομολογώ πως μ’ αυτό το trip-hop σε fast forward εντυπωσιάστηκα. Ψάξε το. Δεν ξέρω πού το βρήκα εγώ, αλλά άν τύχει και το βρεις κι εσύ, μην το αγνοήσεις. Τριάμισι αστεράκια / Rachel Goodrich – Rachel Goodrich: Νόμιζα ότι το είδος της ποπ που παίζει η Λίλυ Άλεν, η Κέιτ Νας, η Λένκα και οι λοιπές ήταν πια εκτός μόδας, εξαντλημένο μαζί με τις προαναφερθείσες. Αλλά οχι, όλο και κάποια της ίδιας συνομοταξίας θα εμφανιστεί. Η Γκούντριτς τα λέει ωραία, είναι η αλήθεια, αλλά νομίζω ότι πια δεν πολυγουστάρω να ακούω τέτοια μουσική. Τρία αστεράκια / Alex Turner – Submarine EP: Τέσσερα σχεδόν unplugged κομμάτια και δύο στο στυλ των Arctic Monkeys στο πιο αργό τους. Ο ιθύνων νους της μπάντας για την οποίαν ποτέ δεν κατάλαβα προς τι ο ντόρος (αλλά και το μισό των υπέροχων Last Shadow Puppets) κυκλοφορεί ένα ΕΡ που φαινομενικά δεν έχει κανένα νόημα. Τελικά αποδεικνύεται ότι είναι το soundtrack μιας indie ταινίας που πιθανότατα δεν θα δεις ποτέ. Ο ήχος έχει ατμόσφαιρα πάντως. Τρία αστεράκια.
Alex Turner - Piledriver Waltz
1 σχόλιο:
Ωραιο το φορεμα της Keren Ann.
DIN
Δημοσίευση σχολίου