Τεράστιος ο όγκος μουσικής που κατανάλωσα μέσα στο πρώτο δίμηνο του 2011. Αδύνατον να τη χωρέσω όλη σε μηνιαία posts χωρίς να κινδυνέψεις να πάθεις αποκόλληση αμφιβληστροειδή (αν υποθέσουμε τώρα ότι κάθεσαι και τα διαβάζεις όλα). Συνεπώς αλλάζω το format σε εβδομαδιαίο...
Anna CalviAnna Calvi
(Ιανουάριος 2011)
Ζωσμένη πάντα την Fender Telecaster της, με τα μαλλιά χτενισμένα να πέφτουν σε καλοζυγισμένους καταρράκτες ή μαζεμένα σ’ έναν classy κότσο που θα ταίριαζε σε μια αίθουσα συνεδριάσεων κάπου στην Γουώλ Στρητ κι όχι σ’ ένα κακοφωτισμένο liveάδικο, η Άννα Κάλβι ορμάει σαν λυτρωτικός τυφώνας στα μουσικά πράγματα του 2011, πετώντας σε ψηλά στον αέρα. Εκεί, παρέα με το ετερόκλητο team των επιρροών της, που ξεκινούν από τον Κλωντ Ντεμπισί, την Εντίθ Πιάφ και τη Νίνα Σιμόν και φτάνουν στην Siouxsie και την PJ Harvey, σε στροβιλίζει σ’ ένα χορό, σ’ ένα μυστηριώδες φλαμένκο απ’ το οποίο δεν θες να ξεφύγεις, δεν θες να προσγειωθείς πίσω σ’ ένα ήρεμο έδαφος.
Η Κάλβι είναι ο απόλυτος μουσικός καθρέπτης μιας μοιραίας γυναίκας –the David Lynch way. Μοιάζει να έχει αναδυθεί από κάποιο επεισόδιο του Twin Peaks που δεν παίχτηκε ποτέ στην τηλεόραση, από μια σκηνή που ερμήνευε την “Casta Diva” με το βάθος μιας Κάλλας –σ’ ένα κάντρι μπαρ δίπλα στο δάσος με τις οξιές. Ο Μπράιαν Ίνο έφτασε να την ονομάσει «το καλλίτερο πράγμα στη μουσική από τον καιρό της Πάτι Σμιθ». Δεν νομίζω ότι οι δύο κυρίες είναι συγκρίσιμες –το θέμα είναι «κλαδικό». Η Άννα Κάλβι είναι μια πραγματική μάγισσα, είναι η Μαριάν Φέιθφουλ όταν στοίχειωνε το “Memory Remains” των Metallica, είναι το απόσταγμα από τα καλλίτερα των Cocteau Twins. Mόνο με ξωτικά και νεράιδες μπορεί να κάνει παρέα –κι ας δίνει την εικόνα ενός κοριτσιού που εύκολα θα μπορούσε να φορεθεί στο εξώφυλλο του “Love” ή του “Another Magazine”. Zola Jesus, συγγνώμη, αλλά άντεξες μόνο δύο χρόνια...
Anna Calvi - Blackout & Desire (Live)
Adele21
(Ιανουάριος 2011)
Η Adele μεγάλωσε. Έγινε 21 και πήρε κι άλλα κιλά. Αλλά ωρίμασε συνθετικά, επεξεργάστηκε την εφηβική εσωστρέφεια του «19» και την μετέτρεψε σε πασαρέλα για να επιδείξει τα κάλη της –χάρη και στην δημοσιότητα που της χάρισαν τα δύο Grammies που κέρδισε με το εφηβικό ντεμπούτο της. Και φρόντισε να μην πέσει στην παγίδα της Duffy που προσπάθησε να αποβάλει την εικόνα του βλαχοκόριτσου και να το υποδυθεί το sexy disco girl, καταλήγοντας να τραγουδάει κάτι σαν τα «Παπάκια» του 21ου αιώνα. Η Adele συνθέτει και ερμηνεύει πια μια bluesy ποπ, μια σόουλ που απέχει από το κλασικό ύφος της Έιμι Γουαϊνχάουζ και διεκδικεί μια θέση στα dance clubs. Οι φολκίζουσες / μπλουζίζουσες μπαλάντες έχουν μείνει πια πίσω.
Φυσικά όλα αυτά δεν είναι μόνο δικές της επιλογές, αλλά και της δισκογραφικής της, που έχει φροντίσει να την στηρίξει μ’ έναν Ρικ Ρούμπιν στην επίβλεψη της παραγωγής (κι αρκετούς ακόμη κορυφαίους παραγωγούς και μηχανικούς ήχου από κάτω του), αλλά και σημαντικούς συνθέτες – μηχανές hits για να συγγράψουν μαζί της τη μουσική. Και τα έχουν καταφέρει υπέροχα: Σε αντίθεση με το «19», στο «21» είναι τα τραγούδια και όχι η φωνή της Adele που κλέβουν την παράσταση. Το μόνο που μπορείς να του προσάψεις είναι η σχετικά μεγάλη διάρκειά του (13 τραγούδια σε 55 λεπτά) και η εντελώς ανούσια και αμήχανη διασκευή του “Lovesong” των Cure σε στυλ μπόσα νόβα.
Φυσικά όλα αυτά δεν είναι μόνο δικές της επιλογές, αλλά και της δισκογραφικής της, που έχει φροντίσει να την στηρίξει μ’ έναν Ρικ Ρούμπιν στην επίβλεψη της παραγωγής (κι αρκετούς ακόμη κορυφαίους παραγωγούς και μηχανικούς ήχου από κάτω του), αλλά και σημαντικούς συνθέτες – μηχανές hits για να συγγράψουν μαζί της τη μουσική. Και τα έχουν καταφέρει υπέροχα: Σε αντίθεση με το «19», στο «21» είναι τα τραγούδια και όχι η φωνή της Adele που κλέβουν την παράσταση. Το μόνο που μπορείς να του προσάψεις είναι η σχετικά μεγάλη διάρκειά του (13 τραγούδια σε 55 λεπτά) και η εντελώς ανούσια και αμήχανη διασκευή του “Lovesong” των Cure σε στυλ μπόσα νόβα.
Adele - Rolling In The Deep
The Twilight SingersDynamite Steps
(Φεβρουάριος 2011)
Το «Dynamite Steps» είναι το πέμπτο και –για μένα- το καλλίτερο άλμπουμ των Twilight Singers. Ίσως γιατί ο παιδικός μου ήρωας, αυτός ο απίθανος αλήτης της γκραντζ, ο Γκρεγκ Ντούλι, αποφασίζει ξαφνικά να αντλήσει έμπευση από τον ίδιο του τον εαυτό και τα θορυβώδη, ηλεκτρικά όνειρα των Afghan Whigs. Κρατάει βέβαια και τις blues / soul αναφορές του, αυτές που δίνουν στους Twilight Singers τον ιδιαίτερό τους χαρακτήρα, αλλά τις μιξάρει υπέροχα με το σκοτεινό ροκ της εποχής που οι γκόμενες τον έβλεπαν σαν τον Μπράιαν Φέρι της κολάσεως.
Αν βάλεις να ακούσεις το «Dynamite Steps» την ημέρα, κινδυνεύεις να τυφλωθείς, να πέσει φωτιά από ψηλά να σε κάψει, να βγει ένα σατανικό τέρας από τα σωθικά σου. Γιατί η μουσική του είναι γραμμένη για τη νύκτα, για έρωτες στα στενάκια πίσω από κακόφημα μπαρ, για παράνομες συναλλαγές κάτω από καμμένα από τσιγάρα τραπεζομάντηλα, για παπούτσια που λασπώθηκαν σ’ ένα κυνηγητό –κι ίσως απέκτησαν και δυο στάμπες αίμα. Αν δεν είχε βγάλει κι εκείνο το απίστευτο «Saturnalia» ως Gutter Twins μαζί με τον Μαρκ Λάνεγκαν προ τριετίας, θα έγραφα ότι αυτή είναι η καλλίτερη δουλειά του Ντούλι μετά το «Gentlemen» που έστησε με τους Afghan Whigs το 1993 (και που είναι ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ όλων των εποχών). Στις 15 Απριλίου, όταν οι Twilight Singers θα δώσουν συναυλία στο Gagarin, θα είμαι φυσικά εκεί, πιστός στο ετήσιο ραντεβού με τον υπέροχο αυτό τύπο.
British Sea Power
Valhalla Dancehall
(Ιανουάριος 2011)
Ο Θεός σώζοι τη βασίλισα –και το βασιλικό ναυτικό. Στοιχειωμένο για πάντα από το πρώτο του άλμπουμ, εκείνο το «The Decline Of British Sea Power» του 2003, σαν το καράβι στη «Μπαλάντα του γερο-ναυτικού» του Σάμιουελ Τέιλορ Κόλριτζ, περιφέρεται στις ίδιες φόρμες, επικές και γεμάτες –ένα βηματάκι πιο ‘κει προς το post rock από τη συνήθη αγγλική μπάντα, ας πούμε- χωρίς να χάνει ούτε ένα από τα κανόνια του. Μόνο που με τον καιρό, τα όπλα χάνουν την ισχύ τους και τα βλήματα δεν πετάνε πια τόσο μακριά. Στο πέμπτο τους (αν μετράς και το soundtrack για την ταινία “Man of Aran”) άλμπουμ, οι British Sea Power παραμένουν εντυπωσιακά ξεσηκωτικοί, μπερδεύοντας από Μπάουι μέχρι Franz Ferdinand στο ρούμι τους, από Echo & The Bunnymen μέχρι James, και φυσικά μπόλικους Joy Division και την απαιτούμενη πρέζα Ίγκι Ποπ. Σε 13 κομμάτια και πάνω από μία ώρα διάρκεια, ο καθένας θα ανακαλύψει τα δικά του uber αγαπημένα. Στο σύνολο όμως, μπορεί και να τον πιάσει ναυτία από το ατέλειωτο ταξίδι.
Αν βάλεις να ακούσεις το «Dynamite Steps» την ημέρα, κινδυνεύεις να τυφλωθείς, να πέσει φωτιά από ψηλά να σε κάψει, να βγει ένα σατανικό τέρας από τα σωθικά σου. Γιατί η μουσική του είναι γραμμένη για τη νύκτα, για έρωτες στα στενάκια πίσω από κακόφημα μπαρ, για παράνομες συναλλαγές κάτω από καμμένα από τσιγάρα τραπεζομάντηλα, για παπούτσια που λασπώθηκαν σ’ ένα κυνηγητό –κι ίσως απέκτησαν και δυο στάμπες αίμα. Αν δεν είχε βγάλει κι εκείνο το απίστευτο «Saturnalia» ως Gutter Twins μαζί με τον Μαρκ Λάνεγκαν προ τριετίας, θα έγραφα ότι αυτή είναι η καλλίτερη δουλειά του Ντούλι μετά το «Gentlemen» που έστησε με τους Afghan Whigs το 1993 (και που είναι ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ όλων των εποχών). Στις 15 Απριλίου, όταν οι Twilight Singers θα δώσουν συναυλία στο Gagarin, θα είμαι φυσικά εκεί, πιστός στο ετήσιο ραντεβού με τον υπέροχο αυτό τύπο.
British Sea PowerValhalla Dancehall
(Ιανουάριος 2011)
Ο Θεός σώζοι τη βασίλισα –και το βασιλικό ναυτικό. Στοιχειωμένο για πάντα από το πρώτο του άλμπουμ, εκείνο το «The Decline Of British Sea Power» του 2003, σαν το καράβι στη «Μπαλάντα του γερο-ναυτικού» του Σάμιουελ Τέιλορ Κόλριτζ, περιφέρεται στις ίδιες φόρμες, επικές και γεμάτες –ένα βηματάκι πιο ‘κει προς το post rock από τη συνήθη αγγλική μπάντα, ας πούμε- χωρίς να χάνει ούτε ένα από τα κανόνια του. Μόνο που με τον καιρό, τα όπλα χάνουν την ισχύ τους και τα βλήματα δεν πετάνε πια τόσο μακριά. Στο πέμπτο τους (αν μετράς και το soundtrack για την ταινία “Man of Aran”) άλμπουμ, οι British Sea Power παραμένουν εντυπωσιακά ξεσηκωτικοί, μπερδεύοντας από Μπάουι μέχρι Franz Ferdinand στο ρούμι τους, από Echo & The Bunnymen μέχρι James, και φυσικά μπόλικους Joy Division και την απαιτούμενη πρέζα Ίγκι Ποπ. Σε 13 κομμάτια και πάνω από μία ώρα διάρκεια, ο καθένας θα ανακαλύψει τα δικά του uber αγαπημένα. Στο σύνολο όμως, μπορεί και να τον πιάσει ναυτία από το ατέλειωτο ταξίδι.
ΤΙ ΑΛΛΟ;
…And You Will Know Us By The Trail Of The Dead – Tao Of The Dead: Μεγαλεπήβολο, όπως ο,τιδήποτε επιχείρησαν ποτέ οι AYWKUBTTOTD (το γελοίο τους όνομα εξάλλου υποδηλώνει μια ροπή προς την υπερβολή), φλερτ με το post rock, αλλά κουραστικά υπερβολικό για όλο αυτό το... τίποτε σε επίπεδο έμπνευσης που κρύβει. Δυόμισι αστεράκια / Deerhoof – Deerhoof vs. Evil: Πόσο χάος να αντέξει κανείς; Αν είναι φαν των Deerhoof και του noisy εναλλακτικού pop/rock τους, προφανώς πολύ. Αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι όλοι οι φαν τους θα αντέξουν το νεώτερό τους πόνημα. Είναι πολύ μπερδεμένο ακόμη και γι’ αυτούς –η μουσική αναρχία στο μέγιστο βαθμό. Δυόμισι αστεράκια / Tapes n’ Tapes – Outside: Οι Tapes n’ Tapes είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα μπάντας που έγινε το απόλυτο hype λόγω των blogs και των χίψτερς και μετά βυθίστηκε στη λήθη γιατί «την έμαθαν κι άλλοι». Το ΝΜΕ είχε φτάσει το 2006 να τους αναφέρει ως συνώνυμο του “indie” και η αλήθεια είναι ότι οι τύποι είναι όσο “indie” πάει. Ίσως όμως δεν είναι τόσο καλοί μουσικοί. Με επιρροές τόσο σαφείς στις προθέσεις τους όσο οι Pavement και με μια διάθεση να γράψουν απλή, καθαρή μουσική, χωρίς φιοριτούρες, που θα τους ξανακάνει μια μπάντα “word of mouth” στον χιψερόκοσμο, παραδίδουν ένα τίμιο τρίτο άλμπουμ, που τα Πίτσφορκ αυτού του κόσμου βιάστηκαν να καταδικάσουν με βαθμολογίες κοντά στη βάση. Τριάμισι αστεράκια / Nicole Atkins – Mondo Amore: Είχα λατρέψει το προ τριετίας “Neptune City”. Παίζοντας στην ουσία rock n’ roll των τελών της δεκαετίας του ’50 –the Roy Orbison kind…- ακουγόταν πιο φρέσκια απ’ οποιονδήποτε σύγχρονό της. Στο sequel όμως πάει στα ‘60s και φλερτάρει με τις πιο ροκάδικες φόρμες τους, χωρίς να καταφέρνει καθόλου να τις φέρει στα μέτρα της, να τις κάνει κάπως πιο εφαρμοστές στην δική μας εποχή. Και χάνεται για πάντα σ’ αυτό το ταξίδι της στο χρόνο. Δυόμισι αστεράκια / Asobi Seksu – Fluoresence: Αν τους είχες λατρέψει επειδή κάποτε είχαν για πιο σημαντική επιρροή τους My Bloody Valentine, θα τους μισήσεις τώρα που έχουν γίνει σχεδόν ποπ. Αν πάλι το shoegaze δεν είναι your cup of tea και δεν σε νοιάζει το παρελθόν τους, αλλά δεν σε χαλάει λίγο μουντζούρωμα στον ήχο και λίγο γρατζούνισμα της κιθάρας παραπάνω, αξίζει να ακούσεις το νέο τους άλμπουμ, αν και η ερμηνεία της Γιούκι Τσiκουντάτε στα φωνητικά μπορεί να σου ξυπνήσει λίγο μνήμες από την Ντολόρες των Cranberries και να σε τρομάξει. Τρία αστεράκια / Beth Ditto – Beth Ditto EP: Η μουσική και η παραγωγή των Simian Mobile Disco πολύ φοριέται στις μέρες μας, αλλά παραδόξως πουθενά δεν «πέφτει» τόσο όμορφα όσο στο υπερμέγεθες «είναι» της Μπεθ. Οι κιθάρες είχαν λίγο ως πολύ εξοστρακιστεί από το τελευταίο άλμπουμ των Gossip, αλλά στο προσωπικό της ΕΡ απουσιάζουν πια εντελώς. Τα σύνθι παίζουν τον πρώτο ρόλο. Και η συγκλονιστική ερμηνευτική χάρη της χοντρής. Τα τέσσερα κομμάτια του EP είναι τα πιο ωραία χορευτικά τραγούδια του 2011 ως τώρα. Τέσσερα αστεράκια.
Beth Ditto - I Wrote The Book
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου