29 Φεβ 2012
Ζωγραφίζοντας με Coca-Cola
Η αποθέωση της ποπ κουλτούρας: Όταν τα σύμβολά της κατασκευάζονται από το πιο μεγάλο σύμβολο απ’ όλα, τις συσκευασίες Coca-Cola!
H pop art βρίσκει την αποθέωσή της στο πρόσωπο του Φάμπιο Βιόλα Φερόνε, ενός ιδιαίτερου καλλιτέχνη που για τα έργα του χρησιμοποιεί αποκλειστικά συσκευασίες από προϊόντα της Coca-Cola. Ο Μίκι Μάους, η Μέριλιν, η αστερόεσσα και δεκάδες ακόμη σύμβολα της σύγχρονης ποπ κουλτούρας επανασυντίθεται από ετικέτες και καπάκια του δημοφιλούς αναψυκτικού -ίσως του πιο ισχυρού συμβόλου από όλα…
(Γράφτηκε για το CoolSpotting.gr - Περισσότερες εικόνες εκεί)
28 Φεβ 2012
Paolo Roversi @ Wapping Project
Άνοιξε από τα τέλη Φεβρουαρίου μια σπουδαία φωτογραφική έκθεση στο Λονδίνο, στο Wapping Project, με εικόνες από τις συλλογές Nudi και Studio του σπουδαίου Ιταλού φωτογράφου μόδας Πάολο Ροβέρσι. Από το 1983 που συνεργάζεται με την Vogue και την Vogue Italia, εικόνες του έχουν στολίσει δεκάδες φορές τα εξώφυλλα των δύο «Βίβλων της Μόδας», ενώ καμπάνιες μεγάλων Οίκων, όπως του Valentino, του Christian Dior, του Cerruti, έχουν περάσει από τα κλικ του. Το στυλ του είναι χαρακτηριστικό: Αιθέριο, σαν ένα φάντασμα φιλικό που ξεπροβάλει ξαφνικά στην glossy σελίδα του περιοδικού. Μια ομορφιά στοιχειωμένη διαχέεται από κάθε του εικόνα. Όποιος βρεθεί στην αγγλική πρωτεύουσα, επιβάλλεται να περάσει ένα απόγευμα μπροστά τους.
(Γράφτηκε για το CoolSpotting.gr)
27 Φεβ 2012
Τα απίστευτα νούμερα του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ
Πριν 15 ακριβώς χρόνια έφτανε τους 36.000 πόντους στο ΝΒΑ, στον δρόμο του για το απόλυτο ρεκόρ των 38.387 που πιθανότατα δεν θα σπάσει ποτέ.
Όσοι είμαστε εκεί κοντά στα 40 στην ηλικία –ή μεγαλύτεροι- είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε τα θρυλικά ματς των LA Lakers με τους Boston Celtics, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Και ήμασταν όλοι καταγοητευμένοι με τις ραβέρσες και τις τάπες μιας παραμυθένιας φιγούρας με παράξενο όνομα. Ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, αυτός ο άνθρωπος – αράχνη, με τις εξωπραγματικές διαστάσεις και τα παράξενα γυαλιά ήταν ένα ζωντανό είδωλο. Οι νεώτεροι τον γνωρίζουν ακριβώς γι’ αυτά τα στοιχεία που τον έβαλαν στο Πάνθεον της ποπ κουλτούρας: Για το look, το όνομα και για την σύνδεσή του με τα τιμημένα ‘80s. Έχοντας μεγαλώσει με τον Μάικλ Τζόρνταν, τον Σακίλ Ο’ Νιλ ή τον Κόμπι Μπράιαντ, ίσως δεν έχουν αίσθηση της μπασκετικής αξίας του σέντερ φορ των ιστορικών LA Lakers. Και εμείς οι παλιότεροι ίσως σιγά σιγά να την ξεχνάμε...
Τα περίφημα γυαλιά του ενθουσίαζαν όλους τους πιτσιρικάδες την δεκαετία του ’80. |
Με... ισλαμικό λουκ. |
Τα ρεκόρ του Τζαμπάρ στο ΝΒΑ:
- 38.387 πόντοι: Οι περισσότεροι που έχει πετύχει ποτέ ένας παίκτης του ΝΒΑ. Τους σκόραρε σε είκοσι χρόνια καριέρας. Ξεκίνησε το 1969 από τους Milwaukee Bucks και αποσύρθηκε το 1989 ως παίκτης των LA Lakers, στους οποίους είχε πάει το 1975. Ήταν 42 ετών όταν αποσύρθηκε.
- 19 φορές επιλογή για ένα All-Star game (έπαιξε τις 18): Δεύτερος έρχεται ο Σακίλ Ο’ Νιλ με 15 επιλογές, ενώ από 14 έχουν οι Μπράιαντ, Γκαρνέτ, Τζόρνταν, Καρλ Μαλόουν και Τζέρι Γουέστ. Οι Μπράιαντ και Γκαρνέτ όμως έχουν από 13 ματς. Ο Κόμπι θα επιχειρήσει να φθάσει το ρεκόρ του Τζαμπάρ, αλλά είναι κι αυτός πια 34 ετών και μάλλον δεν θα είναι τόσο εύκολο.
- 57.446 λεπτά στο παρκέ: Εννοείται πως είναι το απόλυτο ρεκόρ για κάποιον παίκτη του ΝΒΑ. Ο Καρλ Μαλόουν ακολουθεί με 54.852 και ο Έλβιν Χέιζ με 50.000. Αν προσθέσουμε και τα play-offs, το νούμερο του Τζαμπάρ ανεβαίνει στα 66.297 λεπτά και του Μαλόουν στα 62.759, ενώ τρίτος ανεβαίνει ο Γουίλτ Τσάμπερλεν με 55.418.
Με τον πρόεδρο Ομπάμα. |
- 28.307: Τα περισσότερα σουτ που έχει επιχειρήσει ποτέ παίκτης του ΝΒΑ. Το ποσοστό ευστοχίας είναι μάλιστα 55,95%, κάτι που δεν αποτελεί μεν ρεκόρ, αλλά δεν παύει να είναι το 10ο μεγαλύτερο στην ιστορία του ΝΒΑ. Για κάποιον που έπαιζε 20 χρόνια, λέει πολλά...
Τα υπόλοιπα απίθανα νούμερα:
- 8 φορές σκόραρε πάνω από 50 πόντους: Μόνο 5 παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ το έχουν κάνει περισσότερες φορές, ο Τσάμπερλεν (105), ο Τζόρνταν (30), ο Κόμπι (23), Ο Έλτζιν Μπέιλορ (14) και ο Άλεν Άιβερσον (11). Οι ίδιοι τον περνούν και στα ματς με 40 πόντους και πάνω...
- 1.560 παιχνίδια: Μόνο η «Νέμεσίς» του, ο Ρόμπερτ Πάρις των Celtics έχει περισσότερα (1611).
1970, rookie της χρονιάς στο ΝΒΑ. |
- 3.189 τάπες: Επίσης το τρίτο μεγαλύτερο ρεκόρ, μετά τις 3.830 του Χακίμ Ολάζογιουν και τις 3.289 του Ντικέμπε Μουτόμπο.
- 2,18 μ.: Το ύψος του. Όταν μόλις 100 με 105 κιλά όταν έπαιζε μπάσκετ, ήταν ταυτόχρονα γρήγορος και εκρηκτικός. Και ο τρόπος του να αντιμετωπίζει τους δυνατότερους αντιπάλους του, ήταν η θρυλική ραβέρσα. Εκμεταλλευόμενος τα μακριά του χέρια και την ευελιξία του, σούταρε μακριά από τα χέρια του αντιπάλου, στέλοντας τη μπάλα με μια πορεία «αγκιστριού» στο καλάθι.
Σε καλοκαιρινό training camp με τους LA Lakers, το 1980. |
Από θέμα του Sports Illustrated, το 1966 |
10 ακόμη πράγματα που πρέπει να ξέρετε γι’ αυτόν:
1967, στο UCLA, με τον κόουτς Τζον Γούντεν. |
- Το κανονικό του όνομα είναι Φέρντιναντ Λιούις Άλσιντορ Τζ. Άλλαξε το όνομά του το 1969, όταν αποφοίτησε από το κολλέγιο, όταν αποφάσισε να ασπασθεί την μουσουλμανική θρησκεία. Ο λόγος γι’ αυτό ήταν γιατί ήθελε να αποτίσει έναν φόρο τιμής στους σκλάβους προγόνους του που ήλθαν από την Αφρική και των οποίων το γενεαλογικό δέντρο κατάφερε να συμπληρώσει ο πατέρας του, όταν ο Λιούις ήταν πιτσιρικάς ακόμη.
- Και στο NCAA έγραψε ιστορία Μέχρι σήμερα, τα περισσότερα ρεκόρ στο Πανεπιστήμιο για το οποίο αγωνιζόταν (το UCLA) είναι δικά του, με κορυφαίο εκείνο των 61 πόντων σε ένα παιχνίδι που σημείωσε το 1967.
Η ραβέρσα – σήμα κατατεθέν κόντρα στον πιο μεγάλο του αντίπαλο, τον Ρόμπερτ Πάρις. |
- Tη σεζόν ’75-’76, που ήταν η πρώτη του στους LA Lakers, έκανε άλλο ένα μαγικό νούμερο. Το σύνολο των πόντων, των ριμπάουντ και των ασίστ του ξεπέρασε το 4.000. Έκτοτε κανείς άλλος παίκτης στο ΝΒΑ δεν έχει ξαναπετύχει κάτι τέτοιο μέσα σε μία μόνο σεζόν.
- Στους θρυλικούς τελικούς κόντρα στους Boston Celtics to 1985, μετά την πρώτη ήττα των LA Lakers με το συντριπτικό 148-114 σχεδόν δεν κοιμήθηκε μέχρι το επόμενο ματς. Επί δύο ημέρες έβλεπε βίντεο του αγώνα και έκανε μαραθώνιες προπονήσεις μόνος του, αγνοώντας ακόμη και τον προπονητή του, τον θρυλικό Πατ Ράιλι που τού συνιστούσε ξεκούραση. Οι LA Lakers κέρδισαν το επόμενο ματς με 109-102 και ο Τζαμπάρ πέτυχε 30 πόντους. Συνέχισε με αυτόν τον μέσο όρο ως το τέλος των play-offs, δίνοντας, φυσικά, τον τίτλο στην ομάδα του.
- Υποφέρει από ημικρανίες και γι’ αυτό το λόγο κάνει χρήση θεραπευτικής μαριχουάνας.
- Το 1980 έπαιξε ένα μικρό ρόλο στην ταινία «Μια τρελλή κι απίθανη πτήση». Έκανε τον βοηθό πιλότου, αλλά ένα παιδάκι επέμενε ότι επρόκειτο για τον... Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ.
- Έχει γράψει 8 βιβλία και τα περισσότερα έχουν γίνει best-seller. Κι όμως, δεν μιλάμε μόνο για την αυτοβιογραφία του ή για αναμνήσεις από τα χρόνια του ΝΒΑ. Το μεγάλο του ενδιαφέρον είναι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και τα δύο του βιβλία που αναφέρονται σε αυτόν σημείωσαν επίσης μεγάλη επιτυχία.
Με την Χίλαρι Κλίντον που τον αναγόρευσε «Πρέσβη Πολιτισμού» των ΗΠΑ. |
- Εδώ και ένα μήνα η Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον τού ανέθεσε τον ρόλο του «Πρέσβη Πολιτισμού» της χώρας, τον οποίον αποδέχτηκε με ενθουσιασμό, αφού παλιότερα τον είχε και ένα από τα είδωλά του, ο τρομπετίστας Λούι Άρμστρονγκ.
(Το κείμενο γράφτηκε για το OnSports.gr)
Οι πιο ακριβοπληρωμένοι του Χόλιγουντ
Κοιμάται σε χρυσά κρεβάτια... |
Ποιοι είναι οι ηθοποιοί με τα πιο υψηλά κασέ στην βιομηχανία του θεάματος; Τι χρειάζεται για να φθάσει κανείς στο σημείο να μετράει την αμοιβή του του σε δεκάδες εκατομμυρίων; Αν η λάμψη ενός σταρ έχει να κάνει και με τον χρυσό που κρύβει στην τραπεζική του θυρίδα, τότε αυτή είναι η λίστα με τα πιο λαμπρά αστέρια του Χόλιγουντ σήμερα.
Aπό το να βγάζεις τα προς το ζην μέχρι του να φτιάξεις μια περιουσία της οποίας είναι σχεδόν αδύνατον να ξέρεις ακόμη κι ο ίδιος το μέγεθος είναι μια διαδρομή μεγάλη, επίπονη, επικίνδυνη πολλές φορές. Στο Χόλιγουντ, βέβαια, πολλές φορές αυτή η διαδρομή δεν είναι μεγαλύτερη από τα 39 χιλιόμετρα της Sunset Boulevard. Σε ανακαλύπτει τυχαία ένας ατζέντης, η φάτσα σου αρέσει στο κοινό, η πρώτη σου κιόλας ταινία γίνεται χιτ, το επόμενο συμβόλαιό σου είναι σε επταψήφιο αριθμό... Δεν είναι ο κανόνας, αλλά είναι το όνειρο που στοιβάζει τόσους και τόσους νέους στο Λος Άντζελες, να δουλεύουν σερβιτόροι στα diners και να σπουδάζουν υποκριτική, κάνοντας το παν για να εξασφαλίσουν ένα ρόλο. Μαζί με τη λάμψη του χρυσού, βέβαια, έρχεται και η λάμψη της επιτυχίας –αλλά και μόνος του ένας τραπεζικός λογαριασμός που μετριέται σε εκατομμύρια είναι ένας ικανός λόγος για να κυνηγήσεις το όνειρό σου και να προσπαθήσεις να γίνεις σαν κάποιον από τους παρακάτω:
Δεν πρόκειται να μείνει ποτέ στον δρόμο. |
Leonardo DiCaprio: 30-35.000.000 $ ανά ταινία
Το κασέ ψηλώνει όσο περισσότερα χρήματα αποφέρουν οι ταινίες στο box office –είναι λογικό. Από την άλλη, οι παραγωγοί σε θέλουν (και σε πληρώνουν όσο όσο) αν ξέρουν ότι το όνομά σου στη μαρκίζα θα κόψει έξτρα εισιτήρια. Υπάρχει, βέβαια, μια παγίδα σ' αυτό: η πρώτη λάθος επιλογή και η πρώτη παταγώδης αποτυχία σε βάζουν στο ρίσκο να χάνεις γρήγορα τα προνόμιά σου. Κάποιος άλλος καραδοκεί να αρπάξει τα λεφτά που προορίζονταν για σένα. Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο έχει κάνει ως τώρα στην καριέρα του μόνο ιδανικές επιλογές. Ισορροπώντας υπέροχα ανάμεσα στην ποιότητα και το εμπορικό «σιγουράκι» στρογγυλοκάθεται στην κορυφή της λίστας των πιο ακριβοπληρωμένων. Μετά τα "Inception" και "Shutter Island" θα συνεχίσει, λογικά, την καλή του παράδοση με το "J. Edgar".
Johny Depp: 20-25.000.000 $ ανά ταινία
Βάζοντας πάντα την δική του πινελιά σε κάθε του ρόλο (και όντας ένας μετρ στην επιλογή εμπορικών επιτυχιών), ο Τζόντι Ντεπ, είτε ως πειρατής Τζακ Σπάροου, είτε ως ήρωας σχεδόν σε όλες τις ταινίες του Τιμ Μπέρτον, είναι ο αγαπημένος του (νεανικού κυρίως) κοινού και αξίζει κάθε δολάρια που παίρνει, αφού φέρνει πίσω πολύ περισσότερα.
Robert Pattinson: 25.000.000 $ ανά ταινία
Δεν χρειάζεται καν να εξηγήσουμε γιατί ο 25χρονος Πάτινσον βρίσκεται τόσο ψηλά. Το θέμα είναι πού θα πέσει όταν τελειώσει η μανία με την σειρά ταινιών του "Twilight". Θα χαθεί στην λήθη ή θα γίνει ο νέος Ντι Κάπριο;
Adam Sandler: 20.000.000 $ ανά ταινία
Μπορεί να μην τρελαίνει τους κριτικούς, αλλά αρκεί η γνώμη του κοινού, που θέλει να διασκεδάζει στην αίθουσα, γελώντας με έναν τυπάκο, βγαλμένο από την καθημερινότητά του. Οι κωμωδίες του δεν κοστίζουν πολύ, οπότε υπάρχει περιθώριο για να κερδίζει ο ίδιος μια μεγαλύτερη αμοιβή.
Will Smith: 15-20.000.000 $ ανά ταινία
O αγαπημένος του μαύρου (και όχι μόνο) κοινού στις ΗΠΑ, έχει δώσει ρεσιτάλ στην επιλογή ταινιών που κάνουν τρελλά νούμερα στο box office. Από την «Ημέρα Ανεξαρτησίας» στους «Άντρες με τα μαύρα» είναι ο αδιαμφισβήτητος πρίγκιπας του blockbuster.
Tom Hanks: 15-20.000.000 $ ανά ταινία
Eίναι πια 56 ετών, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εμπορικοί ρόλοι για ώριμους άνδρες... Ο «Κώδικας ντα Βίντσι» και οι «Πεφωτισμένοι» τού ταίριαξαν γάντι, κάνοντάς τον τον νέο Χάρισον Φορντ, αλλά είναι αλήθεια ότι έχουν πια περάσει οι μεγάλες εποχές της «Διάσωσης του Στρατιώτη Ράιαν» και του «Forrest Gump». Όχι ότι θα πεινάσει... Βγάζει εξ άλλου και λεφτά από αλλού, αφού πια είναι ένας υπερεπιτυχημένος παραγωγός.
Ben Stiller: 15-20.000.000 $ ανά ταινία
Όσα γράψαμε παραπάνω για τον Άνταμ Σάντλερ ισχύουν και για τον έτερο κωμικό της παρέας. Η μικρή διαφορά στο κασέ τους έχει να κάνει με το ότι ο Στίλερ δεν έχει καταφέρει να αποφύγει και κάποιες αποτυχίες, επιλέγοντας μια ζωή τους πιο παλαβούς χαρακτήρες για να υποδυθεί.
Robert Downey Jr: 15-20.000.000 $ ανά ταινία
Mέχρι πριν λίγα χρόνια παίζονταν στοιχήματα αν ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζ. θα έφτανε να ζήσει ως τα σαράντα του. Την τελευταία, όμως, πενταετία κατάφερε όχι μόνο να λύσει τα θέματά του με τις καταχρήσεις και ν' αφήσει πίσω το δύσκολο παρελθόν του, αλλά και να ξεδιπλώσει όλο το τεράστιο ταλέντο του ως ηθοποιός. Έχοντας και την τύχη να πρωταγωνιστήσει στις σειρές ταινιών "Iron Man" και "Sherlock Holmes", λουστράρισε και με εμπορική επιτυχία την ποιότητά του και τώρα απολαμβάνει τους καρπούς του comeback του.
Mark Wahlberg: 10-15.000.000 $ ανά ταινία
Είναι απίστευτο, αλλά ο κάποτε καγκουροπόπ τραγουδιστής Marky Mark κατάφερε όχι μόνο να αποδείξει ότι είναι ένας ποιοτικός ηθοποιός, αλλά και πλέον κάνει μια εξαιρετική καριέρα ως παραγωγός στο Χόλιγουντ, αφού είναι ο άνθρωπος πίσω από τις επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές "Entourage" και "Broadwalk Empire".
Tom Cruise: 10.000.000 $ ανά ταινία
Ο κάποτε πιο ακριβοπληρωμένος σταρ του Χόλιγουντ παραμένει σε ηλικία «κορυφής» (είναι 50 ετών), αλλά όλες του οι υπερβολές με την Σαϊεντολογία, οι διάφορες λάθος επιλογές (βλέπε: «Ο Πόλεμος των Κόσμων» και το γεγονός ότι δεν κάνει πάνω από μια ταινία το χρόνο, τον έχουν ρίξει στον πάτο της λίστας. Και πάλι, βέβαια, ο πάτος είναι απλά της δεκάδας. Ό,τι και να κάνει ο Τομ Κρουζ, δύσκολα θα βγει από τους δέκα κορυφαίους!
Μπορεί ν' αγοράσει όποιον θέλει. |
Αngelina Jolie: 20-25.000.000 $ ανά ταινία
Δεν είναι μόνο το ταλέντο, οι σωστές επιλογές και η ομορφιά. Μπορεί η Αντζελίνα Τζολί να θεωρείται όντως η πιο όμορφη σταρ από πολλούς, αλλά για να φθάσει εκεί πάνω χρειάζονται κι άλλα. Και το γεγονός ότι έχει καταφέρει να κτίσει ένα μύθο γύρω από το όνομά της, κάνοντας το κοινό να σπεύδει στις αίθουσες για την δει ακόμη και σε απαράδεκτες ταινίες σαν το «Salt» ή τον «Τουρίστα», που απέφεραν από 300 εκατ. δολάρια η καθεμία!
Kristen Stewart: 20.000.000 $ ανά ταινία
Όπως και ο Ρόμπερτ Πάτινσον, έτσι και η 22 χρονη Κρίστεν οφείλει σχεδόν τα πάντα στην σειρά των ταινιών "Twilight". Έχοντας, όμως, μια μεγαλύτερη σε διάρκεια καριέρα από εκείνον (έπαιζε στο Χόλιγουντ από δέκα ετών) και όντας συνδεδεμένη μ' έναν πιο «ήπιο» ρόλο απ' ότι ο Πάτινσον, που θα είναι δύσκολο να διώξει στο μέλλον τον βρυκόλακα από πάνω του, μοιάζει να έχει ένα πιο ευοίωνο αύριο.
Jennifer Aniston: 10-15.000.000 $ ανά ταινία
Όσο τα ταμπλόιντ ασχολούνται με την προσωπική της ζωή, τόσο το κοινό θα τρέχει να την απολαύσει στις αίθουσες. Μετρ στους «εύκολους», χαριτωμένους ρόλους, παίζει πολύ και βγάζει πολλά.
Reese Witherspoon: 10-15.000.000 $ ανά ταινία
Άλλη μια ηθοποιός που πάει ταμείο σχεδόν σε κάθε της ταινία, συνήθως χαμηλού budget κωμωδία, έχει ωστόσο αποδείξει πως μπορεί να χειρισθεί με άνεση και ποιοτικότερους ρόλους, αποτελώντας έτσι ένα «σιγουράκι» για τους παραγωγούς του Χόλιγουντ.
Julia Roberts: 10.000.000 $ ανά ταινία
Πάνε τα χρυσά εκείνα χρόνια που η Τζούλια Ρόμπερτς κέρδισε σχεδόν τα διπλάσια από την δεύτερη πιο ακριβοπληρωμένη ηθοποιό, κοντράροντας στα ίσα τους άντρες συναδέλφους της. 45 ετών πια και 12 χρόνια μακριά από το «Notting Hill», παραμένει ωστόσο ψηλά στην λίστα γιατί ακόμη και η μία ταινία που κάνει πια το χρόνο συνήθως γίνεται εμπορική επιτυχία χάρη στο όνομά της. Είναι περίπου το αντίστοιχο του Τομ Χανκς για τις γυναίκες...
Katherine Heigl: 10.000.000 $ ανά ταινία
H νέα βασίλισα των ρομαντικών κομεντί ανεβαίνει ένα ένα τα σκαλιά με ταχείς ρυθμούς. Η συχνότητα, όμως, με την οποίαν μετέχει σε νέες ταινίες κρύβει πολλούς κινδύνους. Η πρώτη παταγώδης αποτυχία παραμονεύει στη γωνία.
Cameron Diaz: 10.000.000 $ ανά ταινία
Καταφέρνει να απασχολεί πάντα τα κουτσομπολίστικα έντυπα (τον τελευταίο καιρό λόγω της σχέσης της με τον διάσημο μπεϊζμπολίστα Άλεξ Ροντρίγκεζ, με τον οποίον χώρισε το φθινόπωρο) και κάτι τέτοια είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξασφαλίσει έξτρα εισιτήρια για κάθε της ταινία.
Sandra Bullock: 8.000.000 $ ανά ταινία
Τα χρόνια περνούν αλλά η αξία της Σάντρα Μπούλοκ παραμένει σταθερή. Κάποιοι την λατρεύον, κάποιοι τη μισούν. Τη μια φορά παίζει σε παταγώδεις αποτυχίες, την άλλη κερδίζει Όσκαρ. Τα πάνω κάτω έχουν έναν μέσον όρο και στην περίπτωσή της αυτός είναι τα 8 εκατ. δολάρια!
Anne Hathaway: 7.000.000 $ ανά ταινία
Η «νέα Τζούλια Ρόμπερτς» πλησιάζει μεν την παλιά Τζούλια Ρόμπερτς από άποψη κασέ, αλλά θα πρέπει να τριπλασιάσει την αμοιβή της μέχρι να μπορεί να καυχηθεί ότι έφθασε στα μεγέθη που κάποτε απολάμβανε η προκάτοχός της. Συδυάζοντας, πάντως, την γλυκύτητά της με το μεγάλο ταλέντο της αναμένεται να φιγουράρει στην λίστα με τις πιο ακριβοπληρωμένες για πολλά χρόνια ακόμη.
Meryl Streep: 5.000.000 $ ανά ταινία
Ποιος είπε ότι το ποιοτικό δεν αμοίβεται καλά; Η Μέριλ Στριπ μπορεί να μην βγάζει όσο η Αντζελίνα Τζολί, αλλά και το "Iron Lady" όπου υποδύεται την Μάργκαρετ Θάτσερ δεν φιλοδοξεί ότι θα πουλήσει όσο το "Tomb Raider", ας πούμε. Ωστόσο, η καθολική της αποδοχή από κοινό και κριτικούς και η τεράστια καριέρα της, τής έχουν εξασφαλίσει ένα διόλου ευκαταφρόνητο καδέ και μια μόνιμη θέση στην πρώτη δεκάδα με τις πιο ακριβοπληρωμένες.
Μπροστά του οι υπόλοιποι δεν αξίζουν μία! |
Σίγουρα σας κάνει έκπληξη που κάποια ονόματα λείπουν από τις πρώτες δεκάδες. Πού είναι ο Μπραντ Πιτ, ο Τζορτζ Κλούνι, η Κέιτ Μπλάνσετ, η Κέιτ Γουίνσλετ, η Νικόλ Κίντμαν, ο Ρόμπερτ ντε Νίρο; Η αλήθεια είναι ότι δεν βρίσκονται πολύ μακριά. Κάθε χρόνο οι δεκάδες αλλάζουν θεαματικά, αναλόγως του ποια ήταν η μεγάλη επιτυχία κάθε φορά. Για το 2012, δηλαδή, μην εκπλαγείτε αν δείτε ότι έχει εκτοξευθεί το κασέ του Ντάνιελ Ράντκλιφ στα ύψη, μετά τον τον τελευταίο «Χάρι Πότερ», καθώς οι παραγωγοί θα προσπαθούν να τον κλείσουν για τη πρώτη του ταινία ως κάτι άλλο από μικρός μάγος. Οι «σταθερές αξίες», όπως ο Μπραντ Πιτ και ο Τζορτζ Κλούνι θα συνεχίσουν να προτιμούν τους ποιοτικούς ρόλους από τα blockbusters, αλλά όλο και κάποια αναπάντεχη επιτυχία μπορεί να τους ανεβάσει στην δεκάδα. Ο κανόνας, πάντως, είναι απλός: Όσο πιο πολλά κέρδη φέρνει η ταινία σου, τόσο περισσότερα αξίζεις. Γι' αυτό και στην κορυφή της λίστας των πιο πλούσιων του Χόλιγουντ δεν είναι ο Ντι Κάπριο τελικά, αλλά ο Τζέιμς Κάμερον, ο σκηνοθέτης και παραγωγός, που κάθε του ταινία φέρνει δισεκατομμύρια. Και ο Στίβεν Σπίλμπεργκ με τον Κρίστοφερ Νόλαν ακολουθούν από κοντά.
(Το κείμενο γράφτηκε για το Queen.gr)
26 Φεβ 2012
Oscars Night Tonight
8,5 ουγκιές χρυσάφι: Το κύριο υλικό κατασκευής ενός βραβείου Όσκαρ.
10.000 ευρώ: Το κόστος κατασκευής του κάθε αγαλματιδίου. Άμεσα, συνδεδεμένη με την τιμή του χρυσού που έχει εκτοξευθεί την τελευταία διετία, ανεβαίνει εξίσου εντυπωσιακά κάθε χρόνο.
1 δολάριο: Η τιμή εξαγοράς ενός βραβείου Όσκαρ (γιατί η Ακαδημία, από το 1950 και μετά, έβαλε όρο στους νικητές ότι δεν δικαιούνται να το πωλήσουν αλλού, αν πρώτα δεν το προσφέρουν πίσω σ' εκείνη για ένα δολάριο!)
1.500.000 δολάρια: Η μεγαλύτερη τιμή εξαγοράς ενός Όσκαρ. Τα έδωσε ο Μάικλ Τζάκσον σε μια δημοπρασία για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας του «Όσα παίρνει ο Άνεμος».
150: Τόσα αγαλματίδια έχουν πωληθεί από τους νικητές (προφανώς από ταινίες που κέρδισαν πριν το 1950).
2.809 αγαλματίδια: Τόσα έχουν μοιρασθεί από το 1929 που έλαβε χώρα η πρώτη τελετή.
34,3 εκατοστά: Το ύψος του κάθε αγαλματιδίου.
22 νίκες: Για τον Ουόλτ Ντίσνεϊ, που είναι με διαφορά ο πολυνίκης των Όσκαρ.
59 υποψηφιότητες: Επίσης για τον Ουόλτ Ντίσνεϊ...
5 δολάρια: Η τιμή του εισιτηρίου για την πρώτη τελετή, του 1929.
200 δολάρια: Το μεροκάματο ενός "seat filler", του κομπάρσου που παίρνει σήμερα τη θέση του προσκεκλημένου, όταν ο τελευταίος φεύγει από την αίθουσα για να πάει στο μπαρ, ώστε να μην μοιάζουν άδεια τα καθίσματα στην τηλεόραση!
3.401 θέσεις: Για τους προσκεκλημένους στην αίθουσα του Kodak Theatre.
45 δευτερόλεπτα: Τόσο έχει ορισθεί από το 2010 ότι επιτρέπεται να διαρκεί το πολύ η κάθε ομιλία νικητή.
152 x 10 μέτρα: Οι διαστάσεις του κόκκινου χαλιού.
19 «βασιλιάδες»: Τόσες είναι οι υποψηφιότητες ηθοποιών για τον ρόλο κάποιου βασιλιά ή βασίλισας της Αγγλίας!
5 λεπτά: Ο χρόνος που κράτησε η μικρότερη τελετή (εκείνη του 1929)
5 λεπτά και 40 δευτερόλεπτα: Ο χρόνος που χρειάστηκε να εμφανιστεί η Μπέατρις Στρέιτ στο "Network" για να κερδίσει το Όσκαρ β' γυναικείου ρόλου...
4 ώρες και 23 λεπτά: Η πιο μεγάλη σε διάρκεια τελετή (του 2002).
5: Ο αριθμός των ταινιών στις οποίες έχει παίξει στο σύνολο της καριέρας του ο Τζον Καζάλ. (Νονός Ι & ΙΙ, Σκυλίσια Μέρα, Ο Ελαφοκυνηγός, Η Συνομιλία)
5: Ο αριθμός των ταινιών που έχει παίξει ο Τζαν Καζάλ και... έχουν προταθεί για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας!
6: Ο αριθμός των σκηνοθετών που κέρδισαν με την πρώτη τους κιόλας ταινία (Delbert Mann, Marty, 1956 - Jerome Robbins, West Side Story, 1962 - Robert Redford, Ordinary People, 1980 - James L. Brooks, Terms of Endearment, 1984 - Kevin Costner, Dances with Wolves, 1991 - Sam Mendes, American Beauty, 2000).
62: Ο αριθμός των ηθοποιών που έχουν κερδίσει Όσκαρ υποδυόμενοι κάποιον υπαρκτό χαρακτήρα.
1.700.000 δολάρια: Τόσο κοστίζει μια διαφήμιση μισού λεπτού στην αμερικανική τηλεόραση σε κάποιο από τα διαλείμματα της απονομής των βραβείων Όσκαρ.
4 ώρες παρά 4 λεπτά: Η διάρκεια του «Όσα Παίρνει ο Άνεμος», της πιο «μακράς» ταινίας που κέρδισε ποτέ Όσκαρ.
40 λεπτά: Η μίνιμουμ διάρκεια μιας ταινίας για να έχει δικαίωμα να προταθεί για Όσκαρ.
100: Ο αριθμός των χωρών που δείχνουν απευθείας τα Όσκαρ.
18: Τόσες φορές ήταν παρουσιαστής των Όσκαρ ο Μπομπ Χόουπ. Φέτος, ο Μπίλι Κρίσταλ φθάνει τις 9 και τον ακολουθεί, δεύτερος, με τις μισές.
11: Τα περισσότερα Όσκαρ που έχει κερδίσει μια ταινία. (Τρεις ταινίες, για να είμαστε ακριβείς, από 11 η καθεμία: Μπεν Χουρ, Τιτανικός, Ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών: Η επιστροφή του Βασιλιά)
1 Όσκαρ για 2 Όσκαρ: Ένας μόνος νικητής βραβείου Όσκαρ λεγόταν... Όσκαρ. Ήταν ο Όσκαρ Χάμερστάιν που κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Τραγουδιού... δύο φορές: το 1941 και το 1945.
0: Καμμία ταινία κινουμένων σχεδίων δεν έχει κερδίσει ποτέ το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας
38 βραβεία ΕΜΜΥ: Τόσα έχει κερδίσει η τηλεοπτική κάλυψη της τελετής των Όσκαρ!
Οι χειρότεροι και οι καλλίτεροι παρουσιαστές της ιστορίας των Όσκαρ:
Η επιστροφή φέτος του Μπίλι Κρίσταλ στην παρουσίαση των βραβείων Όσκαρ ήταν μια χαρμόσυνη είδηση για τους φίλους του κινηματογράφου, μετά το περσινό φιάσκο του Τζέιμς Φράνκο. Και μια αφορμή για εμάς να θυμηθούμε ποιοι ήταν οι καλύτεροι και ποιοι οι χειρότεροι παρουσιαστές της ιστορίας της τελετής.
Οι χειρότεροι:
Τζέιμς Φράνκο, 2011
Όσο κι αν προσπάθησε η συμπαρουσιάστριά του, η γλυκιά και χαρωπή Αν Χάθαγουεϊ, να θερμάνει λίγο την ατμόσφαιρα, χορεύοντας και τραγουδώντας –ομολογουμένως όχι πολύ επιτυχημένη κι εκείνη-, το στοίχημα ήταν χαμένο από την αρχή. Ο Φράνκο μπορεί να είναι γόης, αλλά δεν είναι αυτό που λέμε entertainer, διασκεδαστής. Όποιος τον επέλεξε για την παρουσίαση των περσινών Όσκαρ, μάλλον θα το έχει μετανιώσει για τα καλά (και θα επέμενε να επιστρέψει φέτος ο Μπίλι Κρίσταλ). Χωρίς χιούμορ, μ' ένα περίεργο στυλ, σαν φαντάρος που μόλις παρουσιάστηκε, διάβαζε το autocue σαν να μην το έχει ξανακάνει ποτέ στην ζωή του και γενικώς έμοιαζε εκτός τόπου και χρόνου, βοηθώντας τα μάλα ώστε να η τελετή του 2011 να γίνει μια από τις πιο βαρετές της ιστορίας.
Κρις Ροκ, 2005
Για κάποιους ο Κρις Ροκ έχει χιούμορ. Σύμφωνοι. Πρόκειται για τους μαθητές των αμερικανικών γυμνασίων που καταβροχθίζουν τις ταινίες του. Και μπορεί στα MTV Music Video Awards το στυλ του να ταίριαζε τέλεια (γιατί το κοινό πάνω κάτω είναι αυτό ακριβώς που τον γουστάρει), αλλά με Όσκαρ χρειάζονταν λίγη κομψότητα παραπάνω. Ένα άνοστο αστείο για τις υποκριτικές ικανότητες του Τζουντ Λο, μάλιστα, έφερε και την πληρωμένη απάντηση από τον Σων Πεν, όταν ο τελευταίος πήγε να παραλάβει το βραβείο του. Δεν είναι και λίγο να σε μαλώνει μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατών ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς στον κόσμο. Κατά τ' άλλα, ο Ροκ προκάλεσε αρκετό γέλιο, αλλά πιθανότατα και ο Μάρκος Σεφερλής να το κατάφερνε αν ήταν στην θέση του. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα ταίριαζε στον ρόλο.
Ντέιβιντ Λέτερμαν, 1994
Το ότι είσαι ευφυής δεν σημαίνει ότι έχεις και χιούμορ. Και ότι ότι παρουσιάζεις ένα υπερεπιτυχημένο νυκτερινό τηλεοπτικό σόου (με το δικό του στυλ χιούμορ, τέλος πάντων), δεν σημαίνει ότι η ίδια συνταγή ταιριάζει και στα Όσκαρ. Ο Ντέιβιντ Λέτερμαν απέτυχε τόσο πολύ στον ρόλο του, που από το 1994 και μετά όλοι τρέμουν μην βγουν οι κριτικοί και τους συγκρίνουν μαζί του. Το πιο αστείο... αστείο του ήταν όταν σύστησε την Όπρα Γουίνφρι στην Ούμα Θέρμαν με τα μικρά τους ονόματα, προφέροντας ένα λιτό «Όπρα... Ούμα», θεωρώντας πως με αυτό θα ξεκαρδιζόταν στα γέλια η αίθουσα. Δεν γέλασε κανείς.
Τζέρι Λιούις, 1959
Ο Τζέρι Λιούις τα είχε καταφέρει μια χαρά τις προηγούμενες δύο φορές που είχε κληθεί να παρουσιάσει τα Όσκαρ. Αλλά το 1959 έπεσε θύμα του κακού προγραμματισμού των διοργανωτών και της ασυνεννοησίας με την τηλεόραση. Είχαν παρουσιάσει –μαζί με τους υπόλοιπους παρουσιαστές, 6 στο σύνολο- τα πάντα... είκοσι λεπτά πριν τελειώσει η τηλεοπτική μετάδοση. Και οι υπόλοιποι 5 είχαν ήδη παίξει το ρόλο τους, τώρα πια έμενε μόνος του ο δημοφιλής κωμικός να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον του τηλεοπτικού κοινού (κυρίως), αλλά και όσων βρίσκονταν στην αίθουσα για είκοσι ολόκληρα λεπτά! Πόσα τραγούδια και πόσα αστεία να πει; Ο χρόνος απλά δεν περνούσε. Το αποκορύφωμα της κακής ζωντανής τηλεόρασης στοίχισε σε έναν σπουδαίο ηθοποιό μια από τις χειρότερες βραδιές της καριέρας του.
Ντόναλντ Ντακ, 1958
Θα έμοιαζε φοβερό εφέ στους διοργανωτές να δώσουν μερικές αράδες σε ένα καρτούν. Δεν τους έφταναν οι Μπομπ Χόουπ, Τζακ Λέμον, Ντέιβιντ Νίβεν, Ρόζαλιντ Ράσελ και Τζέιμς Στιούαρτ (εκείνα τα χρόνια «κατέβαζαν» 5 και 6 παρουσιαστές κάθε φορά), αλλά ήθελαν να πιάσουν και τις πιο παιδικές ψυχές. Για να παρουσιάσει όμως τα Όσκαρ ένα καρτούν, σήμαινε ότι το σόου σταματούσε να είναι στην ουσία «ζωντανό» για κάποια λεπτά και άρα έχανε τόσο πολύ τον παλμό του, που θεωρήθηκε ένα από τα πιο βαρετά όλων των εποχών.
Και οι καλλίτεροι:
Δεν είναι τυχαίο ότι τον ζητούν πίσω ξανά και ξανά κάθε χρόνο. (Έχει παρουσιάσει τα Όσκαρ τις εξής χρονιές: 1990, 1991, 1992, 1993, 1997, 1998, 2000, 2004 και επιστρέφει φέτος). Δεν είναι γόης σαν τον Χιου Τζάκμαν ή τον Τζέιμς Φράνκο, αλλά έχει τέλειο χιούμορ και είναι όσο ετοιμόλογος χρειάζεται για μια τέτοια τελετή.
Τζόνι Κάρσον
Τα παρουσίασε πέντε φορές στα τιμημένα '80s, γνωρίζοντας το παιχνίδι της τηλεόρασης όσο κανείς στην εποχή του. Τα μειδιάματα του κοινού στις κοφτερές του ατάκες ήταν αμέτρητα.
Στιβ Μάρτιν
Άλλος ένας ηθοποιός με υπέροχο χιούμορ, που το χειρίστηκε ακριβώς όπως έπρεπε τις δύο φορές που κλήθηκε να παρουσιάσει την απονομή των βραβείων (2001 και 2003).
Έλεν ντε Ντζενέρες
Η αποθέωση του «να είσαι ο εαυτός σου» ήταν η παρουσίαση του 2007. Με τέλεια χημεία με το κοινό στην αίθουσα και κυρίως ακομπλεξάριστη μέσα στο κοστούμι της –ένα σαφές υπονοούμενο για την σεξουαλική της κλίση- ήταν σοβαρή, γρήγορα και χωρίς περιττές ενέργειες.
Μπομπ Χόουπ
Τα είχε παρουσιάσει 18 ολόκληρες φορές (με συμπαρουσιαστές είναι η αλήθεια) από το 1940 ως το 1978. Χιούμορ, γρήγορος λόγος και εκπληκτική ικανότητα να εγκλιματισθεί στις απαιτήσεις της τηλεόρασης που μπήκε δυναμικά στο παιχνίδι από την δεκαετία του '50 και μετά, τον καθιστούν έναν από τους πιο αγαπημένους παρουσιαστές της ιστορίας.
(Τα κείμενα δημοσιεύθηκαν πρώτη φορά στο αφιέρωμα του gossip-tv.gr στα αποψινά Oscars)
22 Φεβ 2012
18 Φεβ 2012
Πού πήγε η μουσική;
Τον τελευταίο καιρό τον περνάω όλο και περισσότερο παρέα με κάτι γέροντες. Ακούω την δισκογραφία του Μπάουι (στο σύνολό της), της Τόρι Έιμος (εισπράττοντας εύλογες απορίες από την Β.), μέχρι και Carpenters και Τζόνι Μίτσελ βρέθηκα να έχω βάλει στην playlist (το μετάνιωσα δευτερόλεπτα αργότερα). Δεν είναι ότι δεν θέλω να ακούσω καινούργια μουσική. Είναι ότι δεν βρίσκω. Ξαφνικά -μετά από ένα τόσο γεμάτο 2011- η μουσική μοιάζει σαν να έχει εξαφανιστεί. Ακόμη και το άλμπουμ που έχω ακούσει περισσότερο απ' οποιοδήποτε άλλο μέσα στο νέο έτος, το "Old Ideas" του Λέοναρντ Κοέν (*** 1/2) είναι κατ' αρχάς... "παλιές ιδέες", όπως λέει κι ο τίτλος του, και κατά δεύτερον τίποτε περισσότερο από ένα μαλακό χαλί για να παίζει στα ηχεία όσο κάνω τη δουλειά μου.
Σκεπτόμουν στην αρχή να γράψω ένα κείμενο για τον συμβολισμό του να περιμένεις μια ολόκληρη χρονιά το "Born to Die" της Λάνα ντελ Ρέι (** 1/2) και τελικά να καταλήγεις ν' ακούς όλη μέρα Κοέν και Μπάουι, αλλά μετά άρχισαν να καίγονται τα σινεμά στην Αθήνα και πολλά πράγματα έμοιαζαν πια χωρίς νόημα. Όχι ότι περίμενα από την Λάνα κάτι περισσότερο απ' όσα μας είχε ήδη αποκαλύψει (ναι, αυτό είναι και υπονοούμενο για περισσότερα επίπεδα, πέρα από τη μουσική) ή έστω και ένα κομμάτι καλλίτερο από το απίστευτο (τελικά να δεις που θα αποδειχθεί ότι έχει όντως βάλει καμμιά Βιτάλη το χεράκι της) "Videogames", αλλά μετά από όλο αυτό το hype, η απογοήτευση από τη μούφα του "Born to Die" ήταν σαν πρόσκρουση σε τοίχο με τη μύτη.
Την κατάσταση πήγε κάπως να σώσει το "Stage Whisper" της Σαρλότ Γκενσμπούργκ (***), αλλά, ξέρεις, ΟΚ. / Τελικά το πιο ωραίο που έχω ακούσει ως τώρα φέτος είναι το "Given to the Wild" των Maccabees (*** 1/2). Ίσως γιατί μοιάζει με Μπάουι. Α, και με Κέιτ Μπους. Κι έχει και κάτι σαν υποδόριο συναγωνισμό με τους Broken Records να χύνεται από τους πόρους. / Γέλασα πολύ με την χορευτική ψευτοψυχεδελέ σαπουνάδα των Big Pink, το "Future This" (** 1/2), / μού έκανε ενδιαφέρουσα η προσπάθεια της Κέιτ Λε Μπον να ξυπνήσει μνήμες από Gorky's Zygotic Mynci με το "Cyrk" (***), / συγκινήθηκα για μια ακόμη φορά με τον αστείρευτο Νταμιέν Ζουράδο και το "Maraqopa" (*** 1/2) -αλλά μέχρι εκεί, / άκουσα ακόμη το soundtrack που έγραψε ο Jonsi για μια ταινία που δεν ξέρω, το "We Bought A Zoo" (*** 1/2) -πιθανότατα αυτός θα είναι και ο τίτλος της ταινίας, ε; (διορθώστε με, βαριέμαι και να το γκουγκλάρω), / με πήρε ο ύπνος με την άθλια προσπάθεια του Πωλ ΜακΚάρτνι στο "Kisses On The Bottom" (**) να κρατηθεί στην επιφάνεια, διασκευάζοντας στιγμές από το μεγάλο αμερικανικό songbook και τελικά κατέληξα να ψάχνω στις παλιές σελίδες της δισκοθήκης μου για ήχους οικείους και φίλιους, για μια απόδειξη ότι όντως ο Ράιαν Γκόσλινγκ είναι μακράν καλλίτερος μουσικός απ' ότι ηθοποιός, ας πούμε, ή ότι ο καλλίτερος κιθαρίστας του αιώνα μας δεν θα είναι άλλος από τον Τζακ Γουάιτ, αγνοώντας τις νέες κυκλοφορίες και περιμένοντας υπομονετικά μέχρι κάποιος που εμπιστεύομαι να μού σφυρίξει ότι βρήκε το πρώτο διαμαντάκι (sic) της χρονιάς. Θα το κάνεις;
Σκεπτόμουν στην αρχή να γράψω ένα κείμενο για τον συμβολισμό του να περιμένεις μια ολόκληρη χρονιά το "Born to Die" της Λάνα ντελ Ρέι (** 1/2) και τελικά να καταλήγεις ν' ακούς όλη μέρα Κοέν και Μπάουι, αλλά μετά άρχισαν να καίγονται τα σινεμά στην Αθήνα και πολλά πράγματα έμοιαζαν πια χωρίς νόημα. Όχι ότι περίμενα από την Λάνα κάτι περισσότερο απ' όσα μας είχε ήδη αποκαλύψει (ναι, αυτό είναι και υπονοούμενο για περισσότερα επίπεδα, πέρα από τη μουσική) ή έστω και ένα κομμάτι καλλίτερο από το απίστευτο (τελικά να δεις που θα αποδειχθεί ότι έχει όντως βάλει καμμιά Βιτάλη το χεράκι της) "Videogames", αλλά μετά από όλο αυτό το hype, η απογοήτευση από τη μούφα του "Born to Die" ήταν σαν πρόσκρουση σε τοίχο με τη μύτη.
Την κατάσταση πήγε κάπως να σώσει το "Stage Whisper" της Σαρλότ Γκενσμπούργκ (***), αλλά, ξέρεις, ΟΚ. / Τελικά το πιο ωραίο που έχω ακούσει ως τώρα φέτος είναι το "Given to the Wild" των Maccabees (*** 1/2). Ίσως γιατί μοιάζει με Μπάουι. Α, και με Κέιτ Μπους. Κι έχει και κάτι σαν υποδόριο συναγωνισμό με τους Broken Records να χύνεται από τους πόρους. / Γέλασα πολύ με την χορευτική ψευτοψυχεδελέ σαπουνάδα των Big Pink, το "Future This" (** 1/2), / μού έκανε ενδιαφέρουσα η προσπάθεια της Κέιτ Λε Μπον να ξυπνήσει μνήμες από Gorky's Zygotic Mynci με το "Cyrk" (***), / συγκινήθηκα για μια ακόμη φορά με τον αστείρευτο Νταμιέν Ζουράδο και το "Maraqopa" (*** 1/2) -αλλά μέχρι εκεί, / άκουσα ακόμη το soundtrack που έγραψε ο Jonsi για μια ταινία που δεν ξέρω, το "We Bought A Zoo" (*** 1/2) -πιθανότατα αυτός θα είναι και ο τίτλος της ταινίας, ε; (διορθώστε με, βαριέμαι και να το γκουγκλάρω), / με πήρε ο ύπνος με την άθλια προσπάθεια του Πωλ ΜακΚάρτνι στο "Kisses On The Bottom" (**) να κρατηθεί στην επιφάνεια, διασκευάζοντας στιγμές από το μεγάλο αμερικανικό songbook και τελικά κατέληξα να ψάχνω στις παλιές σελίδες της δισκοθήκης μου για ήχους οικείους και φίλιους, για μια απόδειξη ότι όντως ο Ράιαν Γκόσλινγκ είναι μακράν καλλίτερος μουσικός απ' ότι ηθοποιός, ας πούμε, ή ότι ο καλλίτερος κιθαρίστας του αιώνα μας δεν θα είναι άλλος από τον Τζακ Γουάιτ, αγνοώντας τις νέες κυκλοφορίες και περιμένοντας υπομονετικά μέχρι κάποιος που εμπιστεύομαι να μού σφυρίξει ότι βρήκε το πρώτο διαμαντάκι (sic) της χρονιάς. Θα το κάνεις;
Η τέχνη της κασέτας
Η δουλειά της Έρικα Άισις Σίμονς μας έχει ξετρελάνει. Όχι μόνο για τη (δυστυχώς εφήμερο) αισθητικό της αποτέλεσμα, αλλά κυρίως για τους συμβολισμούς της. Η κασέτα, αυτό το τόσο αγαπημένο, αλλά και τόσο απαρχαιωμένο πια μέσο ακρόασης μουσικής, μετατρέπεται στο πινέλο και το χρώμα για τους πιο όμορφους πίνακες που αναπαριστούν τους μεγάλους θρύλους της μουσικής. Και όχι μόνο (θα βρείτε στην γκαλερί και μια Μέριλιν Μονρόε, «ζωγραφισμένη» με κινηματογραφική μπομπίνα. Είτε είστε φαν των Beatles, είτε του Ντίλαν, του Κομπέιν ή του Μπομπ Μάρλεϊ, δεν θα μείνετε ασυγκίνητος…
(Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο CoolSpotting.gr)
13 Φεβ 2012
Όταν σού σκοτώνουν και τον πολιτισμό, έρχεται η ώρα να τα μαζεύεις σιγά-σιγά. Δεν έχεις πια πατρίδα.
1 Φεβ 2012
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)