Ζω ένα δράμα!

Πόσο κόστισε η Eurovision;

Τόσο - σε μένα τουλάχιστον, που έχασα το στοίχημα που έβαλα με συνάδελφο, εκφράζοντας την πεποίθηση-ευσεβή πόθο ότι η Καλομοίρα θα πάει άκλαυτη, σίγουρος ότι δεν θα περάσει στον "ημιτελικό". Είχα υπερτιμήσει το καλό γούστο των ψηφοφόρων, είχα υποτιμήσει την κακογουστιά των συμμετοχών, γενικώς mea culpa και τώρα είμαι κατά €20 φτωχότερος. Για την ιστορία, εγώ ψήφισα τους Manowar του φτωχού, προς τιμήν του δικού μας "μεταλλουργείου" - αλλά εκτίμησα το ιρλανδικό puppet, με το θεϊκό στίχο "sorry for riverdance".

...and party every day (μέρος β')

Στα παραλειπόμενα της κυριακάτικης συναυλίας των Kiss και το παραπάνω αριστουργηματικό flyer που διαβάζεται απνευστί και μας θυμίζει όμορφες στιγμές της δεκαετίας του '80 με σουρεάλ διαλόγους με τον καθηγητή του μαθήματος των θρησκευτικών. Μετανοείτε!

Ο Γιάννης ο Έξαρχος...

...δεν έχει βαρεθεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια να φωτογραφίζεται και να δίνει συνεντεύξεις για ηλίθια άρθρα σε περιοδικά που ο τίτλος τους είναι πάντοτε ο ίδιος («Οι Ελληνες του Πεκίνου»);

Κόλλημα

Από τότε που μπήκε η άνοιξη, έχω συνέχεια στο μυαλό μου το Afternoon Delight των Starland Vocal Band - αν δεν τους ξέρεις, δεν πειράζει, θα πει πως δεν είσαι Αμερικάνος που ανδρώθηκε ακούγοντας ανώδυνα ραδιοφωνικά σουξέ στα μέσα του '70. Το κομμάτι αναβλύζει σεβεντίλα από κάθε του νότα, μαζί όμως και μια αισιόδοξη σαχλοσέξι αντίληψη της ζωής που το κάνει ακαταμάχητο. Η κιθάρα που μιμείται τον ήχο της απογείωσης μετά το στίχο "sky rockets in flight" είναι η λεπτομέρεια που σκοτώνει...

...and party every day!

Τους Kiss και τις Cocorosie πιθανότατα δεν τις συνδέει απολύτως τίποτε περισσότερο από το γεγονός ότι αμφότεροι εμφανίζονται στην σκηνή με υπερβολική χρήση μέικ-απ και ότι και στων δύο τις συναυλίες υπήρξε τουλάχιστον ένας κοινός φαν, που μάλιστα ξελαρυγγιαζόταν σε κάθε ρεφραίν: εγώ! Έχει πλάκα γιατί τα κριτήρια γι' αυτήν την περφορμάνς (μου) ήταν εκ διαμέτρου αντίθετα. Οι Cocorosie είναι για μένα ένα από τα σημαντικότερα γκρουπ της σύγχρονης indie pop όσον αφορά στην εξέλιξη της μουσικής. Οι Kiss, πάλι, είναι απλά θρύλοι του rock n' roll. Ένα συγκρότημα που παίζει τόσο ελάχιστα πολύπλοκα σόλο που στο Guitar Hero δεν δέχονται καν να τα βάλουν στην πρώτη πίστα, αλλά που ξέρουν καλά πώς να σε κάνουν να κυλιέσαι στο πάτωμα τραγουδώντας τους στίχους τους. Και στις δύο συναυλίες πέρασα υπέροχα (αν και η περσινή των Cocorosie στην Ρεματιά δεν συγκρινόταν με τη φετινή) και ειδικά αυτή των Kiss ήταν μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου. Ιδού και τα φωτό (και βίντεο) άλμπουμ:

Turn Me On!

Zoe and the Boy αμέσως μετά τις Cocorosie

The Marcellus Brothers plus Homo Ludens @ Kiss

I know a thing or two about her...


Ι wanna rock n' roll all night...

Πιες κι εσύ από το κρασάκι του Τσου

Για κάτι τέτοια δημιουργήθηκε το web2.0

Django Weekend: Place de Brouckere

Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα στις Βρυξέλλες - για δουλειά. Περίμενα να συναντήσω τη μουντή, δύσθυμη πόλη που μου περιέγραφαν όλοι και η οποία (ως εκ τούτου) ευνόησε, ως αντιστάθμισμα της μουντάδας, την χρωματική έκρηξη της πιο χαρωπής σχολής κόμικ του κόσμου. Προς μεγάλη μου έκπληξη, βρέθηκα αντιμέτωπος με μια υπέροχη λιακάδα - και θερμοκρασίες μεγαλύτερες από αυτές που είχατε εδώ στην Αθήνα. Έφτασα στην πόλη μεσημέρι Δευτέρας - ήταν μια αργία, κανείς δεν κατάφερε να μου εξηγήσει ακριβώς, ούτε και επέμεινα σχετικά. Τα δωμάτιά μας στο ξενοδοχείο δεν ήταν ακόμα έτοιμα, οπότε κάναμε μια βόλτα στην κοντινή Grand Place, όπου κάτσαμε για μια μπύρα, ανάμεσα σε δεκάδες ανθρώπους που μάζευαν ήλιο για το χειμώνα. Μας είχε ανοίξει η όρεξη, οπότε μεταφερθήκαμε σε ένα από τα πιο παραδοσιακά τουριστικά μαγαζιά του ιστορικού κέντρου, το Chez Leon - πήρα το παραδοσιακό μενού: ντομάτα ωμή γεμιστή με ψιλές γαρίδες, μύδια αχνιστά, τηγανιτές πατάτες και μπύρα. Το όλον €28. Μόλις σηκώθηκα, διαπίστωσα ότι ακριβώς απέναντι ήταν το φημισμένο Aux Armes de Bruxelles, όπου με ελάχιστα περισσότερα χρήματα, απολάμβανες το μεσημβρινό μενού ενός εστιατορίου με αστέρι Μισλέν - δεν πειράζει, την επόμενη φορά.

Όχι ότι το αστέρι Μισλέν λέει και τίποτα από μόνο του. Αστεράτο ήταν και το εστιατόριο του ξενοδοχείου όπου μέναμε, αλλά τίποτα δεν το πρόδιδε τις ώρες του πρωινού - για να μη μιλήσω για το θλιβερό δωμάτιο, που έχει φάει πολύ κράξιμο στο Trip Advisor.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Django Reinhardt; Την εξής: μόλις επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, μετά το φαγητό, δικαιολογήθηκα και είπα ότι θα πέσω για ύπνο. Αντ' αυτού, ανηφόρισα για την Place de Brouckere, στην οποία ο Τζάνγκο είχε απαθανατίσει σε μια από τις ομορφότερες συνθέσεις του. Το έχω σε δύο εκτελέσεις, με ενορχήστρωση big band η πρώτη, με την ηλεκτρική κιθάρα η δεύτερη. Το να πάω λοιπόν στην πλατεία, ήταν για μένα ένα είδος προσκυνήματος. Δεν ξέρω τι περίμενα να συναντήσω, βρέθηκα όμως μπροστά σε ένα πολύβουο μέρος, γεμάτο εμπορικά μαγαζιά και πολυσινεμά. Περιπλανήθηκα λίγο σα μαλάκας και επέστρεψα προς το ξενοδοχείο, αναζητώντας την πλησιέστερη boutique Tintin. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

"Το πρώτο πράγμα που προσέχω σε έναν άντρα είναι το χιούμορ του"

Τη λένε Jean Laconia και από σήμερα είναι η αγαπημένη μου πορνοστάρ. Όχι ότι μέχρι σήμερα είχα αγαπημένη πορνοστάρ, το είδος δεν μ' ενδιαφέρει - δεν κατάλαβα ποτέ, λόγου χάρη, τη Τζένα Τζέιμσον, την έβρισκα πάντοτε καθαρόαιμα άσχημη. Ενώ αυτή, με αυτές τις καμπύλες, αυτή την kinky μυτούλα-για-δάγκωμα και το γάργαρο (φαντάζομαι) γέλιο, είναι ό,τι πιο σέξυ βρήκα μπροστά μου στο ίντερνετ τελευταία.

Goaaaaaaaal!

Επιτέλους! Ένας άγιος άνθρωπος, ονόματι Ντενίσοφ, σκόραρε εις βάρος αυτού του εμετικού δημιουργήματος της πιο αρρωστημένης ποδοσφαιρικής φαντασίας που λέγεται Ρέιντζερς Γλασκώβης. Τι κρίμα που έπρεπε να φτάσει αυτό το σιχαμένο σύνολο ατάλαντων ξυλοκόπων ως τον τελικό του UEFA. Τι κρίμα! Άντε, ας πάρει σειρά κι η Τσέλσι σιγά σιγά, να σκουπίσει τον άλλο ελεεινό εμετό και να σηκώσει το Champions League...

Μια ζωή ονειρευόμουν κάτι τέτοιο...

OK, δεν ήταν όπως (φαντάζομαι ότι είναι) το Μονακό, αλλά και η Κωνσταντινούπολη μια χαρά μου βγήκε για πρώτη φορά. Κρίμα που ο ήχος σκοτώνεται από το μικρόφωνο της κάμερας και δεν θα περάσει ποτέ στ' αυτιά του αναγνώστη του "Πο Πο Culture!" όπως τον έζησα στην πίστα. Μια πίστα που δεν την ξέρω καθόλου, αφού όταν έπαιζα GP3 δεν ήταν ακόμη στο καλεντάρι (δεν είχε κατασκευαστεί καν, πόσω μάλλον να γίνει το αγαπημένο παιχνιδάκι του Μπέρνι). Και δεν τη γνώρισα καθόλου ούτε κι από κοντά, αφού προτίμησα ν' ασχοληθώ με τον χαβαλέ στην εξέδρα, το καλό φαγητό στο paddock και τις εξυπνάδες του παμμέγιστου Αλόνσο που όταν τον ρώτησαν: "ο Πικέ μας έλεγε χθες ότι στην τάδε στροφή ξεκουράζει το κεφάλι του ακουμπώντας στο κόκπιτ, κάνεις κι εσύ το ίδιο;", απάντησε με το θεϊκό: "Μπα, εγώ πάω στο γυμναστήριο..."

Ιδού φωτογραφίες και βίντεο από την κυριακάτικη βόλτα μου στην ασιατική Πόλη :-)

Django Weekend: Smoke Rings

Δεν είναι καθόλου εύκολο το να αποκτήσεις τη δισκογραφία του Django Reinhardt. Η ίδια η σκέψη προϋποθέτει έναν διαφορετικό ορισμό της "δισκογραφίας" από αυτόν που έχει στο μυαλό του ο συλλέκτης της εποχής των άλμπουμ. Κι αυτό γιατί η δουλειά του Τζάνγκο κυκλοφορούσε σε δίσκους 78 στροφών - μόλις που πρόλαβε το lp, προτού πεθάνει.

Αυτές οι ηχογραφήσεις έχουν τροφοδοτήσει μέχρι τώρα δεκάδες συλλογές - δεδομένου δε ότι είναι πια public domain, κάθε απίθανη δισκογραφική του κόσμου θεωρεί χρέος της να βγάλει και τη δική της. Όποια και να τσιμπήσεις από το δισκάδικο, μέσα θα πέσεις, δεν υπάρχει περίπτωση.

Φυσικά, για τον αληθινά σκληροπυρηνικό fan, υπάρχει η ασύλληπτη δουλειά της Fremeaux & Associés, που έχει συγκεντρώσει όλες τις ηχογραφήσεις του Τζάνγκο με χρονολογική σειρά σε είκοσι διπλά cd. Κάποια στιγμή θα τα αγοράσω, απλώς δεν το έχω ακόμα αποφασίσει - θέλω να πιστεύω ότι δεν είμαι τόσο nerd.

To αμέσως καλύτερο έφτασε στο γραφείο μου την περασμένη Τετάρτη - δώρο από το Μάρκο (αυτό θα πει να έχεις friends in high places). Είναι ένα κουτί με επτά cd, που καλύπτουν τη χρυσή περίοδο 1934-1939, όταν το Κουιντέτο έβρισκε τη φωνή του, και πριν τον πόλεμο που ανάγκασε τον Στεφάν Γκραπελί να μετοικήσει στο Λονδίνο.

Με το που το έπιασα στα χέρια μου άρχισα να ψάχνω για κομμάτια που τυχόν δεν είχα. Το πρώτο που έπιασε το μάτι μου ήταν το υπέροχο Smoke Rings. Ένα καταπληκτικό, μελαγχολικό κομμάτι που υπήρξε το signature theme του Γκλεν Γκρέι και της Casa Loma orchestra (με τον τρόπο που το One o' clock jump υπήρξε το signature theme του Count Basie, το Moonlight Serenade το signature theme του Glenn Miller, το Take the A Train το signature theme του Duke Ellington) - γι' αυτό και στα '60s ο Έλινγκτον και η ορχήστρα του το διασκεύασαν, όταν έκαναν ένα νοσταλγικό αφιέρωμα στη χρυσή εποχή του swing, που κυκλοφόρησε με τον τίτλο "Recollections of an era", το μοναδικό lp όπου ο Έλινγκτον δεν έπαιζε καμία από τις δικές του συνθέσεις, προτιμώντας να τιμήσει τις άλλες μεγάλες μορφές του swing - οι ηχογραφήσεις που δεν χώρεσαν στο άλμπουμ κυκλοφόρησαν αργότερα με τον τίτλο - μανιφέστο "Will the Big Bands ever come back?"

To Smoke Rings είναι στο μυαλό μου συνδεδεμένο με δυο ταινίες. Την εκτέλεση της Casa Loma Orchestra την άκουσα πρώτη φορά στο soundtrack του Wild at Heart του Ντέιβιντ Λιντς, είναι όμως σε μία άλλη ταινία, το Thank You For Smoking, που ακούγεται η καθοριστική εκτέλεση, από τους Mills Brothers. Σχεδόν σε κάνει να θέλεις ν' αρχίσεις το κάπνισμα.

Σιχαμένη συνήθεια

Αγαπητοί συνάδελφοι, θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην ξαναχρησιμοποιήσετε τη φράση "Αν πληκτρολογήσεις το όνομα του Τάδε Ταδόπουλου στο Google, θα σου βγάλει 1.167.456.982 αποτελέσματα".

Πρώτον, έχει χρησιμοποιηθεί τόσες φορές πια που το μόνο που προσδίδει στο κείμενό σας είναι η σιγουριά ότι υπογράφεται από κάποιον ανέμπνευστο συντάκτη και ότι είναι εξαιρετικά βαρετό.

Δεύτερον, όσα εκατομμύρια αποτελέσματα κι αν σου δίνει ένα γκουγκλάρισμα, έχει εδώ και καιρό πάψει να είναι εντυπωσιακό, γιατί πολύ απλά κανείς δεν ξέρει ποιο είναι ένα λογικό μέτρο σύγκρισης. Ειδικά όταν για κάποιον παράξενο λόγο ο Τζορτζ Μπους δίνει παραπάνω από δύο φορές περισσότερα αποτελέσματα από την Τζένα Τζέιμσον. Ε, σε ένα τέτοιο σύμπαν, δεν είναι και πολύ έξυπνο να χρησιμοποιείς ως μέτρο εκτίμησης του πόσο σπουδαίος είναι κάποιος τη μηχανή αναζήτησης που υποβιβάζει τόσο την σπουδαιότερη πορνοστάρ όλων των εποχών...

She's the one!

Χρειάζομαι βοήθεια. Πρώτον, δεν είμαι σίγουρος ποιος ακριβώς είναι ο Φέντον Μπέιλι. Είναι ο σκηνοθέτης του "Μέσα στο Βαθύ Λαρύγγι" ή απλώς ένας φωτογράφος με το ίδιο όνομα; Δεύτερον, δεν μπορώ να αναγνωρίσω την πόλη όπου έγινε αυτή η φωτογράφιση. Είναι η Βαρκελώνη; Τρίτον, θέλω να γνωρίσω αυτήν την κοπέλα. Άμεσα...

Το πιο εκκεντρικό coffee table του κόσμου - και άλλες φωτογραφίες

Αν έμαθα ένα πράγμα δουλεύοντας δέκα χρόνια σε γυναικεία περιοδικά, αυτό είναι το εξής: δεν υπάρχει πιο εστέτ περιοδικό στον κόσμο από την Ιταλική Vogue. Ακόμα και η πολιτιστική της ατζέντα απευθύνεται σε μεταπτυχιακούς φοιτητές ιστορίας τέχνης - για να μη μιλήσουμε για τις φωτογραφίσεις που θα έκαναν κάθε curator φωτογραφικής έκθεσης να κατουρηθεί πάνω του (γενικά, είναι πολύ δύσκολο να εκπαιδεύσεις έναν curator να χρησιμοποιεί τουαλέτα). Το τελευταίο τεύχος του περιοδικού έχει στο εξώφυλλο την Eva Mendes - κυρίως όμως την έχει μέσα, σε μια αδιανόητη, εξόχως φετιχιστική φωτογράφιση - και να φανταστείς ότι σε γενικές γραμμές δεν μου αρέσει αυτή η τύπισσα...

Η λατρεμένη μου Basia Bulat

...στο πρώτο της και μοναδικό βίντεο κλιπ. "In the Night" από το συναρπαστικό "Oh, my Darling", το άλμπουμ που κατά λάθος δεν συμπεριέλαβα στο Top 20 για το 2007 (γιατί νόμιζα ότι είχε κυκλοφορήσει το 2006! χαχαχαχα).

Σοβαρά τώρα...

Ποια είναι αυτή; Και γιατί με κυττάζει μ' αυτό το βλοσυρό βλέμμα;

Μόνο για τους fans...

Τη στιγμή που έπιασα τον εαυτό μου να τραγουδάει στα όρια του βραχνιάσματος το ρεφρέν του «Been Away Too Long», σήμερα το μεσημέρι, στο αυτοκίνητο, οδηγώντας προς το γραφείο, κατάλαβα ότι όλες αυτές οι παπαριές που κάθομαι και γράφω και τις κατατάσσω στην κατηγορία που μεγαλεπήβολα ονόμασα "Δισκοκριτικές", ελάχιστο νόημα έχουν. Γιατί αν ετοίμαζα μια δισκοκριτική το 2002, μόλις είχε βγει το "Capricornia" των Midnight Oil, πιθανότατα θα του κότσαρα δυόμισι, τρία το πολύ, αστεράκια και θα το κατέτασσα στις μάλλον άτυχες στιγμές ενός από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα όλων των εποχών. Κι όμως, σήμερα, έξι χρόνια μετά, με το γκρουπ να μην υπάρχει πια, τον Πίτερ Γκάρετ να είναι ο αμφιλεγόμενος υπουργός περιβάλλοντος της Αυστραλίας και το "Capricornia" να έχει περάσει στην ιστορία σαν το κύκνειο άσμα των Oils, αυτό που ξέρω είναι ότι κοντεύω να λιώσω το CD...

Αφορμή για να το ξανακούσω ήταν το "Saturnalia" των Gutter Twins. Νόμιζα ότι και το Capricornia αναφερόταν σε κάποια ρωμαϊκή γιορτή, όπως το Saturnalia, αλλά τελικά ανακάλυψα πως ουδεμία σχέση έχουν τα δύο λατινικά αυτά ονόματα. Και λογικό... Τι σχέση έχουν με τα ρωμαϊκά όργια οι «πολιτικοί ρόκερ» της Ωκεανίας; Capricornia είναι μια περιοχή της Αυστραλίας, το βόρειο κομμάτι του Queensland που περιλαμβάνει το Cape York. Δεν είναι η εκλογική περιφέρεια που εξέλεξε τον Πίτερ Γκάρετ, άρα λογικά το άλμπουμ δεν ήταν προεκλογικό μανιφέστο. Μάλλον κάποιο οικολογικού ενδιαφέροντος θέμα της περιοχής οδήγησε τους Oils να το χρησιμοποιήσουν για τίτλο -αλλά όλα αυτά είναι τόσο μα τόσο... down under.

Γιατί κόλλησα εγώ τόσο άσχημα; Γιατί το άλμπουμ είναι ένα καθαρό κιθαριστικό ροκ δισκάκι, από αυτά που δεν βγαίνουν πια, γεμάτο με τα πωρωτικά ρεφρέν που έκαναν διάσημους τους Midnight Oil (όποιος γνωρίζει μόνο το "Beds Are Burning" δεν ξέρει τι χάνει...). Και πιθανόν γιατί τότε το είχα βάλει στην άκρη και δεν του αφιέρωσα το απαραίτητο "λιώσιμο" που είχα φροντίσει να απολαύσουν οι υπόλοιπες δημιουργίες των Oils (ειδικά το αριστουργηματικό "Earth and Sun and Moon" πρέπει να το έχω ακούσει χιλιάδες φορές), οπότε τώρα ακούστηκε στ' αυτιά μου σαν μια ολοκαίνουργια κυκλοφορία, σαν η ανάσταση του κορυφαίου ροκ γκρουπ που είχε την ατυχία να μεγαλώσει στην Αυστραλία και άρα να μη γίνει ποτέ όσο διάσημο του άξιζε να γίνει (οι U2 ή οι REM δεν είναι ούτε καλλίτεροι μουσικοί, ούτε πιο φιλοσοφημένοι από τους Midnight Oil -και δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου γι' αυτό).

Υπάρχουν, μάλιστα, μέσα στο "Capricornia" δύο τραγούδια που οφείλεις να τα ακούς με τέρμα τον ήχο και με όλους σου τους πόρους ανοικτούς, για να απολαύσεις το λυτρωτικό εφέ που μπορεί να έχει στον οργανισμό σου λίγη καλή ροκ. Τα "Been Away Too Long" και "Mosquito March" είναι απλά πανέμορφα. Παίξε το παρακάτω βίντεο, αγνόησε το γελοίο πουκάμισο που φορά ο Γκάρετ, περίμενε υπομονετικά να περάσουν το πρώτα δύο λεπτά και τριάντα δευτερόλεπτα, και μετά ετοιμάσου για τρανς...

Το 'ξερα!

Το μεταλλουργείο της Δευτέρας: Iron Man (τραγούδι του μήνα)

(όχι, δεν έχω δει ακόμα την ταινία - είχα άλλες δουλειές)