Τι μουσικές θα πάρω μαζί μου το καλοκαίρι*

Arcade Fire - Suburban War (Live)

Από χθες το μεσημέρι, οι μισοί από τους ανθρώπους που γνωρίζω ακούν στο repeat και στην διαπασών ένα συγκεκριμένο άλμπουμ. Οι άλλοι μισοί βρίσκονται σε κάποιο νησί και μάλλον αγνοούν την παραζάλη στην οποία ζούμε ξαφνικά οι υπόλοιποι -και που δεν έχει να κάνει με την ζέστη. Την Δευτέρα θα βρίσκομαι κι εγώ σε ένα νησί, για τρεις ολόκληρες εβδομάδες, όπως συνηθίζω τα τελευταία χρόνια (ανακάλυψα την γοητεία του να μην κάνεις island hopping σαν τρελλός, όταν πριν 3 χρόνια πήγα στον Κουρεμένο της Σητείας για windsurfing και "για να σκεφτώ" -και δεν την αλλάζω πια με τίποτε), και προβλέπω να ακούω σχεδόν αποκλειστικά εκει, στο repeat και στην διαπασών, το "The Suburbs" των Arcade Fire.

Το τρίτο άλμπουμ της πιο επιδραστικής μπάντας των καιρών μας δεν φέρνει κάτι καινούργιο στα μουσικά πράγματα. Κάνει όμως κάτι καλλίτερο -ειδικά για μένα που δεν αντέχω όλον αυτόν το πανικό με τα "νέα" και τα "καινοτόμα" και τα "πρωτοποριακά" που είναι τόσο ακαταλαβίστικα (βλ. Animal Collective), ειδικά από την στιγμή που δεν έχουμε ακόμη προλάβει να χωνέψουμε τα προηγούμενα νέα, καινοτόμα και πρωτοποριακά. Αυτό που κάνει μαγικό άλμπουμ το "The Suburbs" είναι ότι διαρκεί πολύ (μία ώρα και κάτι), περιέχει 16 κομμάτια, αλλά είναι όλο συγκλονιστικό. Δεν υπάρχει ούτε ένα δευτερόλεπτο που να μπορεί να σε κάνει να βαρεθείς. Στην ουσία, οι Καναδοί πήραν όλο αυτό που πρόσφεραν στη μουσική αυτά τα 7-8 χρόνια, πέταξαν από πάνω του ο,τιδήποτε περιττό και μας παρουσιάζουν ένα έπος που από την πρώτη κιόλας ημέρα του (εγώ το έχω ακούσει από χθες 12 φορές σερί!) έχει γίνει κλασσικό.


Josh Ritter - Folk Bloodbath (Live)

Βέβαια, δεν θα είναι το μόνο CD που θα πάρω μαζί μου στην Αντίπαρο. Ειδικά όταν το τελευταίο τρίμηνο έχουν βγει τόσα καλά άλμπουμ. Ορίστε μια μικρή επιλογή, λοιπόν:

Ο Θεός μου Νιλ Χάνον παρουσίασε το νέο opus των Divine Comedy, το "Bang Goes The Knighthood" που είναι επίσης μεγάλο σε διάρκεια (κακώς, γιατί περιέχει 3-4 ηλεκτρονικούς πειραματισμούς προς το τέλος, που δεν είχαν θέση) και επίσης απολαυστικό, κυρίως γιατί κινείται πάνω στις γνώριμες φόρμες του Ιρλανδού, που κάνουν ακόμη και την πιο παλιακή μουσική να ακούγεται τόσο, μα τόσο μοντέρνα.

Ο κορυφαίος σύγχρονος μουσικός της folk, ο Josh Ritter με το "So Runs The World Away" παρουσιάζει, κατά την ταπεινή μου άποψη, την καλλίτερη δουλειά του ως τώρα. Και αυτό, σε μια χρονιά που το folk είναι σε τρομερή φόρμα, σημαίνει ότι μιλάμε για το καλλίτερο άλμπουμ του είδους εδώ και πάρα πολύ καιρό.


Foals - Blue Blood (Live)

Ο Γιάννης ο Φιλιππάκης πάλι, που είναι και πολύ καλό παιδί (μας έβγαλε έξω παρέα πριν κανα δίμηνο ο Φου Βου) με εξέπληξε ευχάριστα με το "Total Life Forever" των Foals. Όσο δεν μου άρεσε το ντεμπούτο τους, τόσο λάτρεψα την ήρεμη δύναμη του sequel...

Sequel είχαμε πριν λίγο καιρό και για τους Gaslight Anthem, το "American Slang" των οποίων συνεχίζει ακριβώς από εκεί που το άφησε το "The '59 Sound" -είναι δηλαδή η πιο ατόφια ροκ που θα έχεις ακούσει φέτος.


The Gaslight Anthem - American Slang

Τι άλλο; Janelle Monae, σίγουρα, για το πέρασμα ανώδυνα από το ένα είδος στο άλλο, από τη soul, στο rock και πίσω στο Rn'B, Black Keys, για την επιστροφή τους στα σπουδαία άλμπουμ, Wild Nothing, που μου κάνουν για νέοι Belle & Sebastian, Tame Impala, που είναι από τις αποκαλύψεις της χρονιάς, Tango With Lions, για να προσθέσουμε και κάτι ελληνικό στο πακετάκι και, βέβαια, Robyn, για τις ώρες που θέλουμε να λιώσουμε στο χορό.

Άντε, καλό καλοκαίρι. Θα ξαναποστάρω από τις 16 Αυγούστου και μετά!

(* Επειδή είμαι μέχρι αηδίας ψυχαναγκαστικός, το παραπάνω post δεν είναι το κλασσικό των "Δισκοκριτικών" που ανεβάζω από την αρχή του χρόνου κάθε μήνα. Όταν επιστρέψω από την Αντίπαρο, θα ανεβάσω και από τέτοιο, με εξώφυλλα, αστεράκια και λοιπά. Μόνο από μηνιαίο, θα έχει γίνει πια τριμηνιαίο και θηριώδες. "Ε και;", θα μου πεις. Λες και τα διαβάζει κανείς...)