Πάρα όου Μπραζίου*

Γλυκιά μου Ανα Μπεατρίς,
φαντάζομαι πως την ώρα που απλώνεις τα δύο μέτρα συνωμοσίας των θεών στην πασαρέλα της Victoria’s Secret, ελάχιστα σε απασχολούν τα γήινα, υπαρξιακά ερωτηματάκια με τα οποία σκοπεύω να τυλίξω εορταστικά τούτο το γράμμα. Οταν ανοίγεις -άλλα δύο μέτρα το καθένα- τα αυθάδικα ροζ φτερά αγγέλου, που επιμένει να φορτώνει ο οίκος εσωρούχων στις άμαθες πλάτες σας, το πολύ-πολύ ν’ αναρωτηθείς -κι αυτό με αφελές δάγκωμα του κατακόκκινου κάτω χείλους- «για ποια συνωμοσία των θεών λέει;». Πρόταξε τώρα παιχνιδιάρικα και τη γλώσσα. Γιατί δεν γράφω κάτι προσβλητικό. Πρόσθεσα μερικούς πόντους απ’ τις peep toe γόβες που φοράς στα εκατόν ογδόντα δύο εκατοστά της σχεδόν απίθανης σιλουέτας σου, μαγεμένος απ’ τον πράσινο αχάτη των ματιών σου, ζαλισμένος από το θείο θαύμα που οσμίστηκα, από το παιχνίδι που στήθηκε στον Ουρανό, τον Ολυμπο, τον Κρύπτον ή όπου αλλού εδρεύουν τα ανώτερα όντα - πάντως όχι στην Ιταμπίρα του Μίνας Ζεράις, που γράφει η ταυτότητά σου. Ναι, προφέρω σωστά τα βραζιλιάνικα τοπωνύμια. Ετοιμάζομαι να μεταναστεύσω στην πατρίδα σου γαρ.

Παίρνοντας θάρρος από την επικείμενη γειτνίασή μας κι έχοντας ως αγαπημένο παιχνίδι την έλξη γοητευτικών κορασίδων σε προκλήσεις του μυαλού -ευκαιρίες ν’ αποδείξετε σ’ όλο τον κόσμο το αντίθετο απ’ αυτό που υποθέτει περί των πνευματικών σας επιδόσεων-, συνεχίζω με τα υπαρξιακά ζητήματα: Πότε είναι δικαιολογημένο να σταματάει κανείς την προσπάθεια; Πού ξεχωρίζει η παραίτηση από την παράδοση; Υπάρχει λεπτή κόκκινη γραμμή ανάμεσα στο ρεαλισμό και στην επιδίωξη αυτού που φαινομενικά είναι ακατόρθωτο - ή το σύνορο είναι ελαστικό; Οταν όλα πάνε στραβά, είναι μήπως το κυνήγι του απίθανου μια άρνηση παραδοχής ατελειών, κακής προετοιμασίας, ανικανότητας πιθανότατα; Ξέρω: Αν έχεις ζήσει το σύνηθες μοντελοπαραμύθι «έφηβη εντοπίζεται από ανιχνευτή μοντέλων, κερδίζει σε διαγωνισμό και υπογράφει συμβόλαιο με οίκο μόδας», το απίθανο, το όνειρο, ο μύθος ελάχιστα απέχει πια απ’ την πραγματικότητα. Εχεις, όμως, προετοιμαστεί για την ημέρα που θα καταρρεύσουν όλα; Εχεις φανταστεί εσένα γερασμένη, άτυχη, αδικημένη;

Αν ζούσες εδώ, στη δίνη των δέκα τελευταίων μηνών, θα γέμιζες με άγχος από παντού: Θα αποδώσουν οι θυσίες ή είμαστε έτσι κι αλλιώς καταδικασμένοι σε χρεοκοπία; Θα με αναποδογυρίσει το τσουνάμι των απολύσεων; Θα πνιγώ μετά, ψάχνοντας για δουλειά, ή αρκεί να πνίξω τους γύρω μου; Ναι, η κακοσμία που κυριαρχεί είναι διπλή: και παράδοσης και οργής. Ομολογώ ότι η κακή διάθεση με σπρώχνει κι εμένα καμιά φορά να παραιτούμαι από επιδιώξεις που λάτρεψα. Δεν οργίζομαι προς το παρόν, δεν αφορίζω όλους τους άλλους, κρύβοντας τις δικές μου ευθύνες πίσω από μια 24ωρη απεργία, ένα ανώνυμο blog, μια μολότοφ. Προτιμώ την αυτοκριτική -ή την ιδέα ότι κάνω αυτοκριτική-, τη συνειδητοποίηση ότι κέρδιζα τόσον καιρό και πως δεν πειράζει να χάσω και λίγο τώρα. Αρκεί η παραίτηση αυτή να ακολουθείται κι από ανασύνταξη δυνάμεων. Και αν, ως διάδοχη ετούτης εδώ της σελίδας, ας πούμε, βρίσκεται εύκολα μια νέα στο Internet, υπάρχουν λύσεις σε περίπτωση που τελικά βυθιστούν και όλα τα υπόλοιπα; Ή μήπως τα πορτογαλικά που μαθαίνω και το one way εισιτήριο στο Χίου ντζι Ζανέιρου είναι η απόλυτη παράδοση άνευ όρων;

Ακόμη και να ’ναι, θα έχω για πάντα εσένα καλή μου,
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

*Para o Brasil (Στη Βραζιλία)

(Exitorial, Ιανουάριος 2010. Θα δημοσιευθεί με το GK που κυκλοφορεί την Παρασκευή, 24/12, με την "Καθημερινή")