Αστερίσκοι

Ο συχνός επισκέπτης του "Πο Πο Culture!" λογικά θα έχει πια αηδιάσει. Συμβαίνει κάθε χρόνο τέτοια εποχή: Το blog μετατρέπεται σε μουσικό -η καταραμένη Blogovision δεν με αφήνει να σκεφτώ ο,τιδήποτε άλλο. Από την άλλη, όποιος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς μουσική, πρέπει να περνάει καλά. Πράγμα που κάπως με καθησυχάζει ή, έστω, μού επιτρέπει την εκφορά ενός κλισέ σαν το "μια ψυχή πού 'ναι να βγει, ας βγει". "Τι άλλο να βγει δηλαδή;", θα αναρωτηθείς τώρα. Λέω να ανεβάσω μια τελευταία σειρά δισκοκριτικών για το 2010. Με άλμπουμ που ανακάλυψα λόγω ακριβώς της Blogovision, με άλλα που κυκλοφόρησαν πολύ πρόσφατα και με μερικά που είχαν χαθεί στο βάθος της δισκοθήκης μου όλη τη χρονιά και αναδύθηκαν εντελώς άκαιρα τώρα. Ένα τέτοιο είναι το "Sleep Mountain" των Δανών The Kissaway Trail, που πρόκειται για ένα δίσκο που εμπίπτει στην κατηγορία "Αν το είχα πάρει είδηση νωρίτερα, θα έμπαινε στην εικοσάδα μου για την Blogovision". Κάτι που μου συμβαίνει κάθε χρόνο (μερικά πρόχειρα ονόματα από περασμένες χρονιές: Patrick Watson, Basia Bulat, Mumford & Sons -ΟΚ, τους τελευταίους τελικά τους ψηφίσαμε ως φετινούς, αλλά αδυνατώ να βρω παραθυράκι για να χώσω τους Kissaway Trail στην ψηφοφορία του '11). Πάμε λοιπόν:

The Kissaway Trail
Sleep Mountain
(Απρίλιος 2010)

Ξέρω, είναι δύσκολο να καταφέρεις να ξεπεράσεις χωρίς αποτροπιασμό το γεγονός ότι οι Δανοί ακούγονται ακριβώς όπως οι Arcade Fire. Αν, πάντως, κατορθώσεις να δεις αυτό το άλμπουμ μακριά από τις επιρροές του, δεν υπάρχει περίπτωση να μην απολαύσεις τις επικές του μελωδίες και τα πομπώδη του ρεφρέν. Στο κάτω κάτω οι Kissaway Trail δεν "αντιγράφουν" κάποια τυχαία μπάντα, αλλά την καλλίτερη των καιρών μας -και το κάνουν καλά, γιατί δεν αναπαράγουν απλώς τον ήχο των Arcade Fire (κινούνται επίσης κοντά σε National, Bon Iver και Twilight Sad), αλλά σε 3-4 περιπτώσεις κατορθώνουν να εμφανίζουν τραγούδια που φτάνουν στο επίπεδο των Καναδών. Όπως το τόσο απλό, αλλά και τόσο καθηλωτικό "Beat Your Heartbeat":


The Kissaway Trail - Beat Your Heartbeat

Titus Andronicus
The Monitor
(Μάρτιος 2010)

Ξέρεις πόσο πολύ γουστάρω τον Κόνορ Όμπερστ κι όλα αυτά τα περίτεχνα -και τα πολύ πεζά, αλλά τόσο απολαυστικά- που έχει γράψει. Θα έχεις, επίσης, καταλάβει πόσο εκτιμώ αυτούς που αναλαμβάνουν να συνεχίσουν το έργο του Μπρους Σπρίνγκστιν στις μέρες μας (τους Gaslight Anthem, για παράδειγμα). Οι Titus Andronicus όμως με αυτό το άλμπουμ είναι απογοητευτικοί. Η συνταγή είναι εκεί, δεν λείπει κανένα συστατικό: Η τρέλλα των Pixies, το post-punk των Violent Femmes, οι καθαρές γραμμές του The Boss, τα φωνητικά που είναι τόσο κοντινά στου Κόνορ Όμπερστ. Αλλά η εκτέλεση είναι χάλια -ή το γραμμόφωνό μου χάνει στροφές.


John Grant
The Queen Of Denmark
(Απρίλιος 2010)

Ένα άλμπουμ που χωρίς καμμία λογική έκανε μια πολύ επιτυχημένη πορεία στη φετινή Blogovision. Κάποιες καταθλιπτικές ψυχές Ελλήνων σ' αυτή την δύσκολη περίοδο πρέπει να άγγιξε -γιατί να επηρεάστηκαν από τις κριτικές δεν παίζει: δεν τις λες και καλές αυτές που έχει πάρει. Στην ουσία είναι μια ακόμη πιο βαρετή βερσιόν της άλλης φετινής μπαλαφαρίας που σάρωσε στην Blogovision, του "The Courage of Others" των Midlake. Με διάφορα ψήγματα από μπάντες που μού είναι τόσο αδιάφορες ώστε δεν μπορώ καν να θυμηθώ τα ονόματά τους, αν και μέσα στον ήχο του είναι τόσο ξεκάθαρα. Του Νιλ Σεντάκα; Ή του Τιμ Μπάκλι στα χειρότερά του.


The Black Angels
Phosphene Dream
(Σεπτέμβριος 2010)

Νεοψυχεδέλεια όσο δεν πάει άλλο, παιγμένη με μαεστρία, ιδανικό άκουσμα γι' αυτούς που γουστάρουν πράγματα σαν τους The Jesus and Mary Chain, The Brian Jonestown Massacre, The 13th Floor Elevators και λοιπές μπάντες με παράξενα ονόματα που αποτελούνται από τουλάχιστον τέσσερις λέξεις και ξεκινούν πάντα με The. Αλλά δεν είναι my cup of cake, ίσως επειδή δεν κάνω ναρκωτικά :) Δηλαδή, σοβαρά τώρα, είναι εξώφυλλο αυτό; Πάτε καλά;


Mark Ronson
Record Collection
(Σεπτέμβριος 2010)

Όταν το πρωτάκουσα, το έφτυσα επιδεικτικά ως εύκολη εμπορίλα. Μετά, κι επειδή είχε ξεμείνει σ' ένα στικάκι απ' το οποίο παίζω MP3 στο αυτοκίνητο, άρχισε να χώνεται αυθάδικα ανάμεσα στα indie ακούσματα. Και κόλλησα. Γιατί η αδιαμφισβήτητη ευκολία του Ρόνσον στην κατασκευή pop hits μπορεί μεν να μην παράγει ένα πλήρες και με συνοχή άλμπουμ (δύσκολο, ειδικά όταν κάθε τραγούδι το ερμηνεύει κι άλλος καλλιτέχνης), αλλά σε εκπλήσσει συνέχεια με το ταλέντο του κι εκεί που θες να το παρατήσεις, σού πετάει το επόμενο ξεσηκωτικό ποπάκι που θες να χορέψεις ακόμη και στον δρόμο, κολλημένος στην κίνηση της απεργίας των ΜΜΜ. Και, βέβαια, περιέχει αυτό το αριστούργημα:


Mark Ronson & Boy George - Somebody To Love Me

TI ΑΛΛΟ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ:

Stars - The Five Ghosts: Σοφιστικέ ποπ, στο ύφος των Human League ή των New Order που παραδόξως δεν ακούγεται τόσο παλιακή. Τριάμισι αστεράκια / No Age - Everything in Between: Noise Rock από αυτό που γουστάρουν να αποθεώνουν τα Πίτσφορκ και τ'αρχίδια μου. Τουλάχιστον έχει κάποια συνοχή αυτό το άλμπουμ και ξεπερνάει κατά πολύ το φετινό ξερατό των The Fall που είναι και η μεγαλύτερη επιρροή του. Τρία αστεράκια / Owen Pallett - A Swedish Love Story EP: Συνέχεια του φανταστικού του άλμπουμ που χώρεσε στην πρώτη μου δεκάδα για φέτος. Είναι φοβερό το πώς αυτός ο απίστευτος τύπος συνθέτει τέτοια υπέροχη ποπ-ροκ για... βιολιά. Τριάμισι αστεράκια / Duffy - Endlessly: Κάποτε τα παιδάκια στα πάρτυ χόρευαν και τραγουδούσαν τα "Παπάκια". Τώρα πια, έχουν την Duffy. Εμετική στροφή στην dance pop, που καθόλου δεν της ταιριάζει. Κρίμα, είχα λατρέψει το "Rockferry" και την soul ψυχή του. Ένα αστεράκι / Aloe Blacc - Good Things: Ο τύπος είναι ο Στίβι Γουόντερς του 2010. Νομίζω ότι αυτό αρκεί. Τριάμισι αστεράκια / The Coral - Butterfly House: Γερασμένη, εντελώς παλιακή ποπ ροκ, με αρετές βέβαια άψογης σύνθεσης και εκτέλεσης, αλλά κάπως εκτός τόπου και χρόνου και χωρίς τα έντονα νεοψυχεδελικά στοιχεία του παρελθόντος τους. Τρία αστεράκια / Warpaint - The Fool: Οι Beach House άρεσαν σε πολύ κόσμο και τελικά ανέβηκαν στο Νο. 4 της φετινής Blogovision. Εγώ τους βαρέθηκα κάπως. Οι Warpaint κινούνται εκεί κοντά, στο πιο αγοροκοριτσίστικο. Τρία αστεράκια / Berlin Brides - Modern Celibacy: Ηλεκτροπανκ από το ελληνικό αντίστοιχο των The Kills που δυστυχώς μόνο στην τοπική κατηγορία είναι ανταγωνιστικό. Δυόμισι αστεράκια / Marietta Fafouti - Try A Little Romance: Αιθέρια, ακουστική ποπ, από την Κέιτ Νας της Ελλάδας. Και πάλι αυτό το "της Ελλάδας" είναι που χαλάει τη μαγιά. Τρία αστεράκια.