Τώρα στις Απόκριες, η Μπάγερν ντύνεται Ολυμπιακός

Πανηγύρισα χθες το βράδυ σε βαθμό αρχής βραχνιάσματος, με ένα ντεσιμπελάτο, παρατεταμένο «ναι» το γκολ του Μάριο Γκόμεζ στο ’90. Όχι επειδή «από τις γερμανικές, είμαι Μπάγερν». Ούτε επειδή μου χάρισε ένα χρυσαφένιο δίποντο, πολύτιμο όπλο για την σκληρή αρένα του anofelouCL (μη ρωτάς). Το καταχάρηκα γιατί δεν ήθελα να λήξει το ματς χωρίς τέρμα και να το θυμάμαι σαν «το πιο συναρπαστικό 0-0 που έχω δει τα τελευταία χρόνια». Θα χαμογελούσα με ικανοποίηση –και θα γλίτωνα το γδάρσιμο στις φωνητικές χορδές- ακόμη κι αν το γκολ στο τελευταίο λεπτό του αγώνα το κατάφερνε η Ίντερ. Μία εβδομάδα μετά το Άρσεναλ – Μπαρτσελόνα, που μού ξαναπέρασε με δωρεάν λούστρο τη συνήθη μου απάντηση («μόνο αγώνες του Champions League») στην ερώτηση αν βλέπω τηλεόραση, το χθεσινό ματς στο αφιλόξενα παγωμένο Μιλάνο ήταν το πιο όμορφο δώρο που μού έχει κάνει ποτέ το χαζοκούτι, έτσι που μού το παρέδωσε «γεμάτο», στο τέλος μιας σκατένιας μέρας (παρεμπιπτόντως, πολύ «βαρύς» ήταν ο Φεβρουάριος, τουλάχιστον για μένα...).

Περνούσα τόσο καλά παρακολουθώντας το, που στην αρχή σκέφτηκα ότι έφταιγε το εφέ της αποσιώπησης του βαρετού, δημοσιοϋπαλληλίστικου σχολιασμού από τον απεργούντα συνάδελφό μου στην ΕΡΤ. Η επένδυση με τους πραγματικούς ήχους του Τζουζέπε Μεάτσα αντί του συνήθους αμήχανου σπικάζ που παίρνεις ως αντάλλαγμα στην συνεισφορά σου μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ, ακουγόταν σαν γλυκιά σουίτα του Ντεμπισί. Σύντομα συνειδητοποίησα πως είναι η παραζάλη από το κονσέρτο του Φαν Χάαλ που με έκανε να γλυκαίνομαι τόσο. Και μαζί η συμφωνία του Λεονάρντο –και κυρίως τα σόλο του Ετό’ο- να μην κόψει τον ρυθμό ιστορικού rave party στα Οινόφυτα που έδινε ο Ρομπέν κι ο Ριμπερί στο ματς, αλλά να σηκωθεί και να χορέψει. Τουλάχιστον κάπως περισσότερο απ’ όσο επιτρέπει ένα παραδοσιακό, μιλανέζικο ταμπούρωμα.

Είναι αλήθεια ότι η πρώτη σύνδεση με το «ντέρμπυ του Σαββάτου» πήγε να μου μολύνει το μυαλό σχετικά νωρίς. Ήταν η στυλιστική παρατήρηση πως «η Μπάγερν ντύθηκε πάλι Ολυμπιακός». Την ξεπέρασα χαμογελώντας συγκαταβατικά στον εαυτό μου που συνεχίζει να σκέπτεται τέτοιες χαζομαρίτσες αποκριάτικα κι επικεντρώθηκα στην παρατήρηση του νέου μου πουλέν (Μπάστιαν Σβαϊνστάιγκερ δεν είσαι πια ο μόνος Γερμανός Θεός μου), του «σούταρε μού από το μισό μέτρο με όλη σου τη δύναμη σε όποια γωνία θες, εγώ θα προλάβω να τιναχτώ και να το πιάσω» Τόμας Κραφτ.

Όταν πια τέλειωσε ο αγώνας και σηκώθηκα από τον καναπέ με αυτό το γεμάτο σε διάρκεια ρίγος ικανοποίσης που απολαμβάνεις σε περιπτώσεις εξαιρετικού σεξ, δοκιμής ενός απίθανου grand-cru ή άλματος χωρίς πτώση με το windsurf πάνω από ένα δίμετρο κύμα, γύρισα στην Β. και τής είπα «τέτοιο ποδόσφαιρο μάλιστα, να κάτσω να το δω». Υπονοούσα τον δικό της ψυχαναγκασμό να παρακολουθήσει από την αρχή μέχρι το τέλος τον αγώνα του Σταδίου Καραϊσκάκη πριν πέντε μέρες. «Δεν θα καταλάβεις ποτέ», μου απάντησε απαξιωτικά. Μάλλον δεν θα καταλάβω ποτέ. Ίσως γιατί εγώ μιλάω για ένα ποδόσφαιρο. Κι εκείνη εννοούσε ένα άλλο ποδόσφαιρο. Το Σάββατο είδα τα καπνογόνα, περίμενα υπομονετικά ως την σέντρα, άντεξα το πρώτο επτάλεπτο μπάλας σε slow motion και μετά αποσύρθηκα στο γραφείο μου, σε ένα δικό μου ποδοσφαιρικό σύμπαν όπου οι Young Boys που διευθύνω στο Football Manager κατάφερναν να αποσπάσουν ισοπαλία από την (Πρωταθλήρια Ευρώπης την προηγούμενη σεζόν) Λίβερπουλ στους ομίλους του Champions League. Σηκωνόμουν μόνο για να δω τα γκολ. Όσα μέτρησαν κι όσα ακυρώθηκαν.

Όταν, βέβαια, σφύριξε ο φοβισμένος κ. Καλόπουλος το τριπλό σημάδι του ότι μπορούν πια οι εκσφενδονιστές κροτιδών να εισέλθουν στον αγωνιστικό χώρο για να καταφέρουν καμμιά κλωτσιά κι εκείνοι, δεν άντεξα να μη ρίξω κι εγώ τη ματιά μου στο «δυστύχημα» (με το οποίο πολύ εύστοχα παρομοιάζει ο Δημήτρης Θεοδωρόπουλος το ελληνικό ποδόσφαιρο στο υπέροχο κείμενό του στο OnSports.gr). Διάβασα αναλύσεις σε αθλητικά sites και blogs, απόλαυσα με σχετική ενοχή τον Πρόεδρο-φαινόμενο του Ολυμπιακού να δίνει ρεσιτάλ στο ρόλο του νταβατζή από μενίρ, έσπευσα να ψάξω τα πρωτοσέλιδα των «οπαδικών» εφημερίδων το επόμενο πρωί.

Δεν έχει νόημα να παραθέσω κι εγώ την άποψή μου για όσα έχουν ήδη καταπονήσει τα πληκτρολόγια των συναδέλφων και των απλών φιλάθλων την τελευταία εβδομάδα: για τους «στρατούς» των οπαδών, τους επαγγελματίες παράγοντες, τον πάντα σύμφωνο ΟΠΑΠ που υποτίθεται ότι δεν χρηματοδοτεί πια τον εμετό αυτό (αλλά που έχει γεμίσει τις φανέλες των ομάδων με προτροπή να κάνουν το... good.gr), τον παραλογισμό της φανατισμένης ρητορικής που βοηθάει στον χαβαλέ το γραφείου (πρωτοεπίπεδο χαβαλέ -το "βάλε το κόκκινο φουστάνι" που ακούστηκε με το που τέλειωσε το ματς, θα μπορούσε να είναι επιτυχημένο χιούμορ μόνο σε ένα φιλόξενο για την ευφυία περιβάλλον), αλλά που σταδιακά οδηγεί το κάζο προς τον «χαμένο» συνάδελφο σε αναμέτρηση α λα γουέστερν στη ρημαγμένη κουραδόπολη του ελληνικού ποδοσφαίρου, με τους γύπες να παραμονεύουν για το επόμενο ξεκοιλιασμένο πτώμα. Είναι πια μια συζήτηση που αφορά μόνο όσους συνεχίζουν να την κάνουν. Πώς η ελληνική τηλεόραση είναι εντελώς αυτοαναφορική και η μία εκπομπή απαντάει στην άλλη –χωρίς να έχουν οποιοδήποτε ενδιαφέρον να φέρουν στο μέσο τους νέο κοινό; Κάπως έτσι.

Αυτός που θέλει να συζητήσει για ποδόσφαιρο την τελευταία εβδομάδα, έχει να πει για το απίστευτο ματς της Ίντερ με την Μπάγερν –ακόμη και να μην ξέρει από μπάλα, δεν μπορεί να μην συγκινήθηκε από το θέαμα. Αυτός που θέλει να συζητήσει για «ποδόσφαιρο» με την έννοια που δίνουν στον όρο οι Έλληνες παράγοντες και οι ποτισμένοι με το ναρκωτικό του φανατισμού –ή οποιοδήποτε άλλο ναρκωτικό- βαστάζοι τους, ας το κάνει με τον επόμενο πρόθυμο να τον ακούσει. Και μετά ας βγάλουν τις σιδερογροθιές τους, να σπάσουν ο ένας το κεφάλι του άλλου. Σιγά σιγά, ο δυνατότερος θα σκοτώσει τον πιο αδύναμο, μετά τον επόμενο, μετά θα τον φάει κάποιος ακόμη δυνατότερος. Ευχής έργον θα είναι στο τέλος να μείνει μόνο ένας όρθιος. Και τότε, μόνος του, μην έχοντας πια με ποιον να τα βάλει, θα πάει ένα βράδυ ήρεμος να δει μια ταινία στο σινεμά, μια παράσταση στο θέατρο. Το «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ» ας πούμε...