Debtocracy και Άρη Χατζηστεφάνου υπεράσπιση και κριτική μαζί...

Όταν αγοράζεις τον "Ριζοσπάστη" ή την "Ελεύθερη Ώρα", τον "Πρωταθλητή" ή την "Πράσινη", την "Σκοπιά" των Μαρτύρων του Ιεχωβά ή το "Sirina News" με τα "ελληνικά ερασιτεχνικά" πορνοφίλμ, δεν το κάνεις επειδή είσαι κυνηγός της αντικειμενικής ενημέρωσης. Όχι ότι η έννοια αυτή (η "αντικειμενική ενημέρωση") είναι επιτεύξιμη μέσω ενός μέσου μόνο, αλλά -τέλος πάντων- τα προαναφερθέντα παραδείγματα απέχουν αρκετά από τον μέσο όρο. Τα αγοράζεις είτε επειδή τα όρια που έχεις επιστρέψει στο μυαλό σου να κινείται είναι σχετικά στενά -και πιθανότατα καλά κάνεις, γιατί δεν θες να το "κάψεις"-, είτε γιατί θέλεις να ικανοποιήσεις κάποια αρχέγονα ένστικτα, είτε γιατί τώρα τελευταία σου λείπει η παρέα που θα ακούσει τα παράξενα πράγματα που έχεις στο κεφάλι σου και ξέρεις ότι εκεί θα την βρεις στα σίγουρα. Πάντως, όποιο κι αν είναι το κριτήριό σου, ξέρεις περίπου από πριν τι θα βρεις, γι' αυτό άλλωστε πας προς τα εκεί.

Κάπως αντίστοιχα, όταν πατάς στο play στο ντοκιμαντέρ "Debtocracy" του Άρη Χατζηστεφάνου και της Κατερίνας Κιτίδη, όπου καταθέτουν τις απόψεις τους διανοούμενοι όπως οι Κώστας Λαπαβίτσας, Μανώλης Γλέζος, Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Σαμίρ Αμίν, Ζεράρ Ντιμενίλ, Αλέν Μπαντιού και δημοσιογράφοι όπως οι Άβι Λιούις και Κατρμέρ (πρόσωπα, δηλαδή, με αντιλήψεις που γέρνουν μόνο από τη μία πλευρά του ιδεολογικού φάσματος), ξέρεις τι περίπου θα δεις και γιατί πας και πατάς το play. Ως εκ τούτου, ούτε η φρασεολογία όσων λάτρεψαν το "Debtocracy" εναντίον όσων εξέφρασαν τις αντιρρήσεις τους έχει πολύ νόημα, ούτε βέβαια η κριτική των άλλων. Οι δεύτεροι είναι σαν να κατηγορούν τον "Γαύρο" ότι δεν έχει καλό "ρεπορτάζ Παναθηναϊκού" και οι πρώτοι είναι σαν τους αναγνώστες της "Ελεύθερης Ώρας" που εκνευρίζονται επειδή ο υπόλοιπος κόσμος γελάει με τα καμώματα του Μητροπολίτη Πειραιώς.

Δεν πρόκειται να πω αν με έπεισε ή όχι το "Debtocracy", μόνο ότι έχω συνεργαστεί επί χρόνια με τον Άρη Χατζηστεφάνου και ξέρω πολύ καλά ότι είναι ένας από τους πιο εργατικούς, ιδιοφυείς και ανιδιοτελείς δημοσιογράφους. Και θαυμάζω τον τρόπο με τον οποίον κατάφερε να κινητοποιήσει όλον αυτόν τον κόσμο μέσω Internet ώστε να εξασφαλίσει τα χρήματα που χρειαζόταν για να ολοκληρώσει την παραγωγή του ντοκιμαντέρ του. Και βεβαίως ότι μάς έδειξε όντως κάτι που πιθανότατα ποτέ δεν θα βλέπαμε σε ένα συμβατικό ΜΜΕ. Οι απόψεις που εκφράζονται στο "Debtocracy" κινούνται αρκετά έως πολύ μακριά από αυτά που εγώ γνωρίζω και πιστεύω, αλλά δεν είμαι τόσο κάθετος στις "νεοφιλελεύθερες" (μια έννοια που λοιδορείται στο ντοκιμαντέρ και -με πολύ περισσότερο μένος- από τους φίλους του) αντιλήψεις μου, ώστε να διαγράψω με τη μία το επιχείρημα περί "ανήθικου χρέους". Για την σημερινή κατάσταση δεν φέρει ευθύνη μόνο ένας "κακός", αλλά πολλοί. Ακόμη κι αν η σύγκριση με τις μπανανίες της Λατινικής Αμερικής είναι ένα μάλλον ατυχές παράδειγμα, δεν θέλω να κλείνω τα μάτια μπροστά στις ευθύνες των ξένων (ή και τις δικές μου -μην ξεχνιόμαστε).

Αλλά επαναλαμβάνω: Για την σημερινή κατάσταση δεν φέρει ευθύνη μόνο ένας "κακός", αλλά πολλοί. Άρα το πρόβλημα δεν είναι μόνο το "ανήθικο χρέος" και η λύση δεν θα δοθεί αν αποφασίσουμε ότι δεν το πληρώνουμε. Και εδώ έρχεται το μεγάλο μου παράπονο προς τον Άρη. Θα περίμενα να είχε συμπεριλάβει κάποιους διανοούμενους από άλλους χώρους στις συνεντεύξεις του. Γιατί, τελικά, ο πιο σίγουρος δρόμος προς την "αντικειμενική ενημέρωση" είναι ο γόνιμος διάλογος. Αλλά προφανώς στο "Debtocracy" ο σκοπός δεν ήταν αυτός.

(Επίσης, ακόμη δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς έχει συμβεί με την απόλυσή του από τον ΣΚΑΪ. Ένα ζήτημα που είναι από τα θέματα των ημερών στον δημοσιογραφικό χώρο. Φαίνεται ότι έγινε για λόγους ιδεολογίας και όχι για οικονομικούς όπως είπαν στον σταθμό. Είναι πράγματι έτσι;)