Αφού τέθηκε το πρώτο κρίσιμο ερώτημα της βραδιάς ("είναι οι Monovine οι Έλληνες Nirvana;" -χωρίς απάντηση, μόνο με μια υπόθεση ότι οι αφίσες του Κομπέιν και της παρέας του πρέπει να κοσμούν ακόμη τους τοίχους των παιδιών από την Πάτρα), ανέβηκε στην σκηνή του Bios η ΕΜΑ και η μπάντα της και αμέσως τέθηκε το δεύτερο και πιο σημαντικό: "Αυτό που παίζει ντραμς είναι κορίτσι ή αγόρι; Κι αν είναι αγόρι, είναι πάνω από 17 ετών;" (Στο blog της αποκαλύπτει ότι είναι η μικρή της αδελφή).
EMA - Breakfast (Live in Athens)
Η ΕΜΑ χθες το βράδυ ήταν συγκινητική και παθιασμένη και τα κομμάτια της -αυτό το ξέρεις ήδη- υπέροχα. Αλλά περίμενα πώς θα έκοβε κάτι από τις ατμοσφαιρικές εισαγωγές και από τα μακρόσυρτα φινάλε τους, για να προσφέρει ένα πιο ωμό, ιδρωμένο σόου, παίζοντάς τα μισή ταχύτητα πιο γρήγορα. Ήταν και λίγος ο κόσμος, χώρεσαν και κάποια μικρο(τεχνικά)προβλήματα, κάποια στιγμή η συναυλία τέλειωσε και δεν ήσουν σίγουρος αν σού άρεσε πολύ ή καθόλου.
Η ΕΜΑ είναι μια καλλιτέχνις με τεράστιο, πραγματικά τεράστιο, ταλέντο, αλλά πολύ μικρές -ακόμη- φιλοδοξίες. Αυτό που είδαμε χθες ήταν ανεπιτήδευτο κι αυθεντικό -και σ' άλλους το ανεπιτήδευτο και το αυθεντικό βγάζει ακραία, συναρπαστικά σόου, σ' άλλους, όπως στο ψηλό κορίτσι από τη Νότια Ντακότα, βγάζει εσωστρέφεια, συναισθηματισμό, αυτή την αίσθηση προς τα έξω πώς στο σχολείο ήταν κάπως αλλόκοτη και τα άλλα παιδιά δεν την έκαναν παρέα και τώρα με τα τραγούδια της παίρνει κάποιου είδους εκδίκηση, αλλά όχι και πολύ ματωμένη. Είμαι σίγουρος ότι η ίδια έφυγε από το Bios ευτυχισμένη. Και για κάποιον περίεργο λόγο, αυτό κάνει κι εμένα πιο χαρούμενο άνθρωπο σήμερα.
(Ή φωτογραφία είναι του Γιάννη Πορφυρόπουλου από εδώ)
1 σχόλιο:
ε οχι ρε γαμωτο το εχασα! λατρευω ΕΜΑ.
Δημοσίευση σχολίου