Αυτόν τον μήνα τα ηχεία παίζουν: Feist, Tori Amos, Coldplay κ.α.

Ρε το Εϊμοσάκι...

Οι προτελευταίες "Δισκοκριτικές" πριν την Blogovision είναι, βέβαια, οι πιο μεγάλες της χρονιάς. Είναι τα μαζεμένα άλμπουμ που δεν βρήκα χρόνο να ακούσω όταν έπρεπε, είναι όλα αυτά που ακούω μετά μανίας αλλά δεν βρήκα χρόνο να πω μια ατάκα για χάρη τους -και τώρα ο ψυχαναγκαστικός μου εαυτός απαιτεί μια θέση γι' αυτά στο μπλογκ- είναι, γενικώς, τα παραμελημένα, τα "δεν βρήκα χρόνο", που τώρα μού γυρίζουν μπούμερανγκ. Θ' ακολουθήσει μια σύντομη αναφορά σε όσα ακούω αυτές τις μέρες κι όσα ακόμη πιο καινούργια προλάβω ν' ακούσω μέχρι τις 30 Νοεμβρίου που λήγει η προθεσμία για τις μεγάλες μπλογκοβιζιονικές αποφάσεις της χρονιάς. Ξέρω στ' αρχίδια σου. Σύμφωνοι. Απλά το blog, τουλάχιστον όσον αφορά στις "Δισκοκριτκές", παίζει και το ρόλο του προσωπικού σημειωματάριου. Σκέψεις, εικόνες, ακούσματα που μού άφησαν κάτι και δεν θέλω να ξεχάσω τι σκατά ήταν αυτό το κάτι, γιατί κάποια στιγμή θα το χρειαστώ. Άσε που στις σημερινές ίσως να έχει χωρέσει και το άλμπουμ της χρονιάς (ναι, η χρονιά είναι μέτρια, αλλά με πάρα πολυ υλικό οπότε ακόμη δεν έχω καταλήξει!)


Coldplay
Myloto Xyloto
(Οκτώβριος 2011)

Και μόνο για τη συμμετοχή της τραγουδίστριας-που-μισώ-περισσότερο-από-κάθε-άλλο-σκουπίδι-της-ποπ-και-θέλω-να-χέσω-διάρροια-πάνω-στα-σύνεργα-μακιγιάζ-της (γι' αυτήν εδώ λέω) και για το θράσος τους να κυκλοφορήσουν ένα τέτοιο χαζοχαρούμενο πράγμα με στόχο το κοινό των 14κάτι αμέσως μετά το πανέμορφο "Viva la Vida" τους, ντύνοντάς το με το μεγαλεπήβολο τίτλο "concept album" για να καλύψουν το γεγονός ότι δεν κάνει ούτε για τις τουαλέτες ενός multiplex cinema (τόσο ανάλαφρο και γλυκανάλατο είναι), από εμένα θα πάρουν ενάμισι μόνο αστεράκι.

Feist
Metals
(Οκτώβριος 2011)


Αυτήν την φορά δεν βιάστηκα να γράψω την άποψή μου για την παλιά μου ερωμένη. Την είχα πατήσει την προηγούμενη, τότε που έβγαζε το "Reminder" κι εγώ, σαν ζηλιάρης κομπλεξικός, κολλημένος στο έπος του "Let It Die" και του έρωτά μου, έβγαινα κι έκραζα. Το "Metals" μού 'ρθε ακόμη πιο άγριο στο περβάζι, σαν χαλάζι. Ή μάλλον όχι τόσο θορυβωδώς. Εντελώς λάθος παρομοίωση. Ήλθε σαν τρομακτικός ψίθυρος. Σαν αναθεματισμένη φθινοπωρινή κωλοψύχρα, από εκείνες που σε αναγκάζουν να ψάξεις για φούτερ εκεί που γυρνούσες γυμνός στο σπίτι και να σιχτιρίζεις το φαινόμενο του θερμοκηπίου που φέρνει το χειμώνα δυο μήνες νωρίτερα. Αλλά την είχα ήδη πατήσει με το "Reminder" και είπα να κάνω υπομονή. Γιατί θυμήθηκα πώς σερνόμουν μετά χωρίς καμμιά αξιοπρέπεια πίσω απ' τη φούστα της, μπας και με συγχωρέσει για τις μαλακίες που είχα πει για πάρτη της. Και, βέβαια, το καριολάκι με έριξε πάλι.

Το "Metals" είναι ό,τι πιο δύσκολο έχει γράψει ποτέ η Λέσλι Φάιστ (ναι, πλέον ορκίζομαι να προφέρω σωστά και το όνομά της -δεν την ξαναλέω "Φέιστ"), αλλά νομίζω πως μας παιδεύει με σκοπό. Μετά την ευρύτερη απήχηση του "Reminder" ήθελε να δει ποιους μπορεί να έχει στο πλευρό της τις δύσκολες στιγμές. Ποιοι πάνε με το πιάνο της, για να καταλάβεις. Ε, δεν πάνε όλοι. Δεν γουστάρουν όλοι τις σκοτεινές της στιγμές και τις κλειστοφοβίες της, τις υστερίες και τα καπρίτσια. Μόνο όσοι την αγαπούν πραγματικά.

Florence + The Machine
Ceremonials
(Οκτώβριος 2011)

Ενώ το "Lungs" ήταν το περίβλημα για τα δύο επιβλητικά hits της Φλόρενς Γουέλς όταν έκανε το ντεμπούτο της ως η κοκκινομάλλα που θα αποθεώνει το indie και το mainstream κοινό από τούδε και στο εξής, ετούτο εδώ το αλμπουμάκι είναι πλήρες και δεν νοιάζεται για hits και παπαριές. Όχι ότι δεν περιέχει μπόλικα από δαύτα. Η Φλόρενς έχει αναπτύξει την επική, ανεβαστική της ποπ σε σημείο που να την παίρνεις πια εντελώς και απολύτως στα σοβαρά (όχι ότι δεν κάνει και τις μαλακίες της -ειδικά με το "Lover to Lover" που ξεπατικώνει το "I Heard It Through The Grapevine" και δυο-τρία τραγούδια ακόμη) και σε σημείο που να σού μένει το ρεφρέν από κάθε κομμάτι της από την πρώτη φορά που το ακούς. Και, ξέρεις, κάτι τέτοια βγάζουνε Μαντόνες.

St. Vincent
Strange Mercy
(Σεπτέμβριος 2011)


Με είχε κάπως απογοητεύσει το "Actor" της St. Vincent (κατά κόσμον Άνι Κλαρκ). Γιατί περίμενα ότι μετά το πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο της με το "Marry Me", θα έβαζε σ' ένα αυλάκι την ορμή της και θα σκάρωνε τραγούδια με αρχή, μέση και τέλος, από αυτά που σού μένουν και που τα τραγουδάς χωρίς να το καταλαβαίνεις στο δρόμο. Τελικά κατάλαβα πως σκοπός της St. Vincent δεν ήταν να γίνει άλλη μια Feist. Και η πλάκα είναι ότι φέτος ήταν η Feist που ήλθε πιο κοντά στο μανιφέστο της St. Vincent. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι στο τρίτο της άλμπουμ η Άνι Κλαρκ τα κάνει όλα. Και επεξεργάζεται τις πολύτιμες πέτρες που ξεθάβει από την ψυχή της, αλλά και διατηρεί αυτήν την ανέγγιχτη ιδιαιτερότητα που την κάνει τόσο "αλλού" και τόσο προσιτά απρόσιτη.

Tori Amos
Night Of Hunters
(Σεπτέμβριος 2011)

Μα πόσο σπουδαία μουσικός είναι η Τόρι; Αναλαμβάνοντας μια αποστολή για χάρη της Deutsche Grammophon να φτιάξει ένα "σύγχρονο" άλμπουμ που να βασίζεται μουσικά σε παραλλαγές έργων κλασσικών συνθετών των τελευταίων τεσσάρων αιώνων, η μικρή αυτή θεά το κάνει με τέτοιον τρόπο που κάποιος ανυποψίαστος για το στόρι δεν καταλαβαίνει ότι η καρδιά του "Night Of Hunters" δεν είναι πρωτότυπο υλικό. Και σαν να μην έφθανε αυτό, στήνει και μια concept ιστοριούλα, έτσι για να πλέκει το ένα κομμάτι πάνω στο άλλο, αποδεικνύοντας ότι μπορεί να βρει μια γραμμή που ενώνει τον Ντεμπισί με τον Σατί, τον Σούμαν τον Μέντελσον και όλους τους υπόλοιπους πιο εύκολα απ' ότι μπορεί ο Μουρίνιου να κάνει υπερομάδα την Πόρτο, την Τσέλσι την Ίντερ ή την Ρεάλ. Και το κερασάκι στην τούρτα είναι η μικρή της κόρη, η 11χρονη Νατάσα που χαρίζει τη φωνή της εδώ κι εκεί με τη μαμά Τόρι στο ρόλο της Μούσας να την καθοδηγεί. Απίστευτα γλυκό, μουσικά επικό, αναμφισβήτητα ένα από τα πιο ιδιαίτερα άλμπουμ του 2011.

Wilco
The Whole Love
(Σεπτέμβριος 2011)

Όσο σπουδαία μπάντα κι αν είναι οι Wilco, πάντα μού άφηναν μια αίσθηση ότι δεν πολυνοιάζονται να με κάνουν δικό τους, ότι δεν έγραφαν τα κομμάτια τους για να διασκεδάσουμε παρέα, αλλά για να τα παίζουν μεταξύ τους, στη μέση κάποιας παράξενης, φιλοσοφικής συζήτησης που δεν με είχαν ικανό να παρακολουθήσω. Πράγμα παράξενο γιατί η μουσική που έγραφαν δεν ήταν τίποτε πειραματικές αηδίες, αλλά μια γήινη, επαρχιώτικη, ρουστίκ αν θες, ήπια ροκ, από αυτές που θεωρητικά αρέσουν σε όλους. Ξαφνικά όλα άλλαξαν. Με το "The Whole Love", το πρώτο άλμπουμ από την δική τους δισκογραφική εταιρεία, οι Wilco γίνονται τόσο εξωστρεφείς και οικείοι

ΤΙ ΑΛΛΟ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ:

Diamond Rings - Special Affections: Ξέρω, είμαι ένα χρόνο καθυστερημένος, αλλά τώρα έτυχε να ακούσω την ενδιαφέρουσα δουλειά του Τζον Ο' Ρίγκαν, που εγώ θα την πω "μπλαζέ ροκ ραπάρισμα". Αν και συνήθως κάτι τέτοια πειράματα με αφήνουν αδιάφορο, αυτός εδώ ο τύπος με το boombox το έχει. Και μαζί πολύ μέλλον. Τριάμισι αστεράκια / drog_A_tek - Too Late To Care: Τούς είχα κάπως υποτιμήσει μετά από εκείνο το βασανιστικό "Homeland". Αλλά μην ξεχνάμε ότι επρόκειτο για ένα soundtrack και σ΄αυτές τις παραγγελιές ψάχνεις να βγάλεις και κάποιου άλλου την διάθεση. Το νέο τους άλμπουμ είναι ένα πολύ πιο οικείο και ελκυστικό ambient electro, νομίζω η καλλίτερη ελληνική δουλειά που άκουσα φέτος. Τριάμισι αστεράκια / Eleanor Friedberger - Last Summer: Πιο κεφάτη απ' ότι είναι με τους Fiery Furnaces και με παράξενα βίτσια που γίνονται στοιχειωτικά τραγούδια σαν το "Inn of the Seventh Ray", ήταν μια πολύ καλή σύντροφος για τις περίεργες μέρες που περάσαμε από το καλοκαίρι και μετά. Τέσσερα αστεράκια / Fucked Up - David Comes To Life: Ξέφρενο punk rock στο ύφος των Green Day και σε ένα concept album παρόμοιο με τις ιδέες που είχαν οι τελευταίοι προσφάτως. Μόνο που θα μπορούσε να πει ό,τι έχει να πει στη μισή ώρα και να μην επανλαμβάνονται τόσο πολύ οι ίδιες και οι ίδιες μελωδίες. Τρία αστεράκια / Gillian Welch - The Harrow & The Harvest: Πόσα Απαλάχια θα αντέξω φέτος; Ή είναι που, επειδή η Σάρα Γιάροσζ το γύρισε στο πιο mainstream country folk, έπρεπε να πάρω τη βλάχικη δόση μου στο μέγιστο; Η Τζίλιαν Γουέλτς είναι απλά μια θεά σε αυτό που κάνει. Απλά δεν ξέρω αν αντέχεις να το ακούσεις. Τέσσερα αστεράκια / Gotye - Making Mirrors: Λίγο παραπάνω κολλημένος με τον Πίτερ Γκάμπριελ και με τον Sting απ΄όσο θά 'πρεπε για κάποιον που θέλει να θεωρείται "σύγχρονος" το 2011. Ας ρίξει μια ματιά στους Vampire Weekend για να δει πώς γίνεται πια αυτό που θέλει να κάνει κι αυτός. Τρία αστεράκια / Hooray For Earth - True Loves: Γιορταστική synth-pop που θυμίζει τις παλιές καλές ημέρες των '80s και των μεγάλων στιγμών των Pet Shop Boys. Τριάμισι αστεράκια / Zola Jesus - Conatus: Καλή, χρυσή και άξια, διάδοχος των Cocteau Twins, της Σιούζι και όλου του goth σύμπαντος, αλλά ας της πει κάτι πως το να βγάζει άλμπουμ κάθε πέντε μήνες μόνο κακό της κάνει. Δεν γίνεται με τόση παραγωγή να μη μοιάζουν τα μισά σου κομμάτια με τα υπόλοιπα μισά. Χρειάζεσαι κοσκινάκι, αλλιώς καταντάς The Boy. Τρία αστεράκια.