Αυτόν τον μήνα τα ηχεία παίζουν: Kate Bush, Jens Lekman, Laura Marling κ.α.

Babooshka ναι, με μπάσο όχι.

Όπως ακριβώς το υποσχέθηκα: Τελευταίες "Δισκοκριτικές" της χρονιάς και από αύριο ξεκινάει ο χαμός με τη φετεινή Blogovision (και με γιορτή / προθέρμανση στο Concept - Κολοκοτρώνη 9, Κηφισιά, μετά τις 22:00, με μουσικές από Cartoon Dandy, Thodoriskan και μένα). Τελευταίες, αλλά όχι παρακατιανές, κι αυτό λόγω Κέιτ Μπους που -εννοείται- έβγαλε ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς και, φαντάζομαι, θα φιγουράρει στο top5 ουκ ολίγων λιστών της Blogovision για φέτος. Κατά τ' άλλα, μια απογοήτευση...

Kate Bush
50 Words For Snow
(Νοέμβριος 2011)

Τόσο, μα τόσο όμορφο! Όσο και το χιόνι, όταν μας έχει λείψει και εμφανίζεται απ' το πουθενά ένα νυσταγμένο απόγευμα την ώρα που βγαίνουμε κατάκοποι απ' το γραφείο. Κι ένα concept album για το χιόνι θα μπορούσε μόνο μια Κέιτ Μπους να κάτσει να φτιάξει, Άντε κι η PJ Harvey, της οποίας το αντίστοιχο project για την μάχη της Καλλίπολης στιγμάτισε το πρώτο μισό του 2011. Κι αν οι προθέσεις των δύο υπέροχων κυριών είναι κοντινές, η αισθητική τους και το ηχητικό αποτέλεσμα είναι εντελώς διαφορετικά. Η Μπους, παρέα μ' ένα πιάνο κυρίως (πολύ λίγα όργανα ακόμη θ' ακούσεις στο "50 Words For Snow") και μερικές guest αντρικές φωνές, στήνει ένα αφηρημένο, ονειρεμένο σκηνικό, μέσα από ογκώδη κομμάτια. Μόλις επτά χώρεσαν στο άλμπουμ, αλλά η διάρκειά του φθάνει τη μία ώρα. Και οι σύντροφοί της σ' αυτές τις ωδές στο χιόνι είναι όλοι τους τόσο υπέροχα διαλεγμένοι. Από τον γιό της, Μπέρτι (νέα μόδα αυτή, είδαμε και τον Τόρι Έιμος να τραγουδάει παρέα με την κόρη της), στον απίστευτο Στίβεν Φράι που απαγγέλει 50 λέξεις για το χιόνι, τον Άντι Φεργουέδερ Λόου και, βέβαια, έναν σπαρακτικό Έλτον Τζον που έχουμε πολλά χρόνια να ακούσουμε τόσο ειλικρινή και καθόλου επιδειξία. Κι αν όλα τα παραπάνω μοιάζουν λίγο σοφιστικέ και θολά, μην σε τρομάξουν. Μπορεί να μην είναι ό,τι πιο uptempo σού έχουν σερβίρει φέτος, τρώγεται όμως με τεράστια λαχτάρα και χωνεύεται πολύ εύκολα. Γιατί η Κέιτ Μπους θα είναι πάντα η Κέιτ Μπους.



Jens Lekman
An Argument With Myself EP
(Σεπτέμβριος 2011)



Τέσσερα χρόνια μετά το υπέροχο "Night Falls Over Kortedala", θά 'λεγες ότι έχει περάσει πολύς καιρός που δεν έχεις ακούσει κάτι από τον Σουηδό και την chamber pop του. Κι έρχεται ένα απογοητευτικό ΕΡ να σε κάνει να καταλάβεις πως όχι, αυτός εδώ δεν είναι ο Νιλ Χάνον της Σκανδιναυίας και κρίμα, μα τόσο κρίμα. Σκαρώνει κι εδώ τους χαρακτήρες του με στιχουργική μαεστρία, διηγείται ωραίες ιστοριούλες παρατραβώντας τα όρια των φωνητικών ώρες ώρες, αλλά η μουσική δείχνει να τον βαριέται και να μη θέλει να τον συνοδεύσει. Στο τέλος μένουν μόνο κάτι ακόρντα και κάτι μακρόσυρτα παραμυθάκια. Κι αν και ΕΡ, μικρής διάρκειας, καταντάει να σε κουράζει.

Laura Marling
A Creature I Don't Know
(Σεπτέμβριος 2011)

Διχασμένο ανάμεσα στην βρετανική folk και σε μια καλιφορνέζικη, στο στυλ της Σουζάν Βέγκα, folk-pop, είναι στο μισό του επιδεικτικό και κάπως κουραστικό, στο άλλο μισό σοφιστικέ και ελκυστικό. Αλλά, τελικά, σε αφήνει αδιάφορο με όλον αυτόν τον αχταρμά. Η Μώρλινγκ μεγαλώνει και ακόμη δεν μπορεί να αποφασίσει τι μουσική ακριβώς θέλει να παίξει και πόσο πρέπει ή δεν πρέπει να την σφραγίζει με τα ιδιαίτερα στοιχεία της φωνής της. Η αλήθεια είναι πως σε κάποια κομμάτια μεγαλουργεί, ειδικά εκεί που στήνει μελαγχολικούς σκοπούς και χρησιμοποιεί τη φωνή της για να τους στοιχειώσει (βλ. "Night After Night". Αλλά αλήθεια, επίσης, είναι πως έφτασε πια το τρίτο της άλμπουμ και ακόμη μας αφήνει με προσδοκίες και όχι με ένα αληθινο αριστούργημα όπως όλοι μας υποσχέθηκαν ότι θα κάνει όταν την πρωτάκουσαν. Ίσως γιατί η ίδια δεν υποσχέθηκε ποτέ κάτι τέτοιο ούτε νοιάστηκε να κυνηγήσει αυτόν τον θρύλο.

Lou Reed & Metallica
Lulu
(Νοέμβριος 2011)

Κατ' αρχάς το όνομα των Metallica μπαίνει στη μαρκίζα μάλλον για λόγους διαφήμισης. Το άλμπουμ είναι ξεκάθαρα Λου Ριντ και μόνο από την πρώτη μέχρι την τελευταία του στιγμή. Οι Metallica -κυρίως οι κιθάρες του Χέτφιλντ και του Χάμετ- τονίζουν κάποια στοιχεία του όταν χρειάζεται ένταση και καταστρέφουν πολλά άλλα (κυρίως με τη μεγαλομανία του Ούλριχ στα ντραμς), που κανονικά θα έπρεπε να σιωπούν και να αφήνουν τον Ριντ να διηγείται τις ιστορίες του. Ο οποίος Ριντ είναι πια πολύ γερασμένος και μοιάζει μ' ένα προφήτη που τα έχει λίγο χαμένα. Το άλμπουμ είναι σχεδόν spoken word και όχι τραγούδισμα, έχει σαφώς κάποιες αρετές (θα ήταν αδύνατον τέτοια μεγαθήρια να έγραφαν μόνο μαλακίες), αλλά στο σύνολό του είναι ένα συνεχές παραλήρημα του Λου Ριντ, που μοιάζει το ίδιο καθ' όλη την διάρκεια -άρα βαρετό- και που σίγουρα είναι πολύ κατώτερο των προσδοκιών που καλλιέργησε μέχρι την κυκλοφορία του.


ΤΙ ΑΛΛΟ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ:
True Widow - As High As The Highest Heavens And From The Center To The Circumfernce Of The Earth:  Τόσο μεγαλεπήβολος τίτλος, τόσο γλυκό περιεχόμενο. Ναι, θέλουν να είναι σαν τους Mogwai, αλλά το post rock τους έχει μια μελωδία πιο μειλήχια, πιο θερμή. Τριάμισι αστεράκια / Cymbals Eat Guitars - Lenses Alien: Θυμίζουν Modest Mouse, Flaming Lips (ή Pavement στο πιο επεξεργασμένο) και σκαρώνουν έναν δίσκο με τρία εκατομμύρια επίπεδα, τόσα που κάπου το χάνεις. Και παρ' ότι νιώθεις ότι εδώ παίζεται κάπου σπουδαίο, τα logistics δεν σ' αφήνουν να το πολυχαρείς τελικά. Τριάμισι αστεράκια / Butch Walker - The Spade: Αυτό το στυλάκι του χαρωπού μάγκα ρόκερ απ' το Νιου Τζέρσι ή όπου αλλού (απ' τη Ρώμη της Τζόρτζια είν' ετούτος εδώ) μοιάζει πολύ με Bon Jovi, άρα είναι ό,τι πρέπει να σού παίξει στο πάρτυ γάμου της κόρης σου, αλλά αλμπουμιακά δεν πολυκαταπίνεται. Δύο αστεράκια  / 2L8 - New Battles, without honor and humanity: Από τις πιο ενδιαφέρουσες ελληνικές κυκλοφορίες της χρονιάς, είναι πιο ωμό κι επιθετικό απ' το ντεμπούτο τους, ένα μπλέντερ από δεκάδες μουσικά είδη που οι κάποιες ατεχνίες του το κάνουν όμορφα ακατέργαστο. Τρία αστεράκια / Iceage - New Brigade: Δανέζικο punk rock που θα σού θυμίσει Abe Vigoda και No Age, όλα αυτά δηλαδή που δεν αντέχω ν' ακούω ούτε δευτερόλεπτο, αλλά που κουβαλάει και κάτι παράξενα dark metal στοιχεία μέσα (ένεκα η Σκανδιναυία) που με κάνουν να αναπολώ κάτι ωραία παιδικά χρόνια, οπότε μένω τελικά μετέωρος ανάμεσα στο delete και στο play again. Τρία αστεράκια / Kralice - Diotima: Παίζουν ένα black / progressive metal που απλά με κάνει να ξενερώνω για το πού έχει καταλήξει το είδος σήμερα. Και θεωρούνται και κορυφή σε αυτό που κάνουν. Είναι οι Burzum της Νέας Υόρκης, ας πούμε και οι λέξεις Burzum και Νέα Υόρκη στην ίδια πρόταση εμένα τουλάχιστον μου ακούγονται σαν αστείο. Δυόμισι αστεράκια / Memory Tapes - Player Piano: Μια κοψιά με τον Washed Out (βλέπε παρακάτω), ο Memory Tapes (κατά κόσμον Ντάβι Χωκ) φτιάχνει εύπεπτη, χαρωπή ηλεκτρονική ποπ, αλλά το δεύτερό του άλμπουμ είναι κομμάτι πιο λιγδιάρικο και "με το ζόρι" απ' το υπέροχο ντεμπούτο του. Τρία αστεράκια / Washed Out - Within and Without: Όπως ακριβώς ο Memory Tapes (βλέπε παραπάνω), μόνο που ετούτος εδώ τό 'χει πιο πολύ φέτος, ίσως γιατί τον βοηθάει σαν οδηγός για τυφλούς το μπλιμπλίκι που παίζει μπροστά του. Τριάμισι αστεράκια / The Wonder Years - Suburbia I've Given You All And Now I'm Nothing: Τυπικό emo rock από αυτό που ήταν τόσο μα τόσο υποσχόμενο πριν οκτώ χρόνια και τώρα... δεν είναι τίποτε. Τρία αστεράκια / Toro Y Moi - Underneath The Pine: Ανάλαφρη dream pop από ένα μετρ του είδους, που εύκολα αναμετριέται με το περσινό hit των Beach House. Τριάμισι αστεράκια / Wild Flag - Wild Flag: Αυθάδικο γυναικείο punk rock από αυτά που ξεσηκώνουν τους μουσικοκριτικούς, αλλά το πολύ το χάος του δεν είναι για τα δικά μου αυτιά. Τρία αστεράκια / Josh T. Pearson - Last Of The Country Gentleman: Γι' αυτόν τον υπέροχο μουσάτο τύπο που θα δούμε το άλλο Σάββατο στο Bios είχα ξεχάσει να γράψω όταν άκουσα το ευλαβικό, σχεδόν θρησκευτικό country rock ντεμπούτο του νωρίς φέτος, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Σπαρακτικός όπως ήταν κι ο Bon Iver στο πρώτο του δίσκο, αλλά με ένα σημαντικό πλεονέκτημα: ότι στα 7, τεράστιας διάρκειας κομμάτια του ακούγεται πολύ παρόμοιος περνώντας από το ένα στο άλλο. Λέγεται, πάντως, ότι live όλο αυτό το μεθυστικό μοιρολόγι είναι μια φοβερή εμπειρία, οπότε ας μην προτρέχουμε πριν τον δούμε στο Bios. Τρία αστεράκια