Όπως οι τηλεθεατές χωρίζονται σ’ αυτούς που έχουν την ΕΤ-1 στο κουμπί 1 του τηλεκοντρόλ και σ’ αυτούς που έχουν οποιοδήποτε άλλο κανάλι, έτσι και όσοι εκτιμούν τους Kiss χωρίζονται σε δύο εξίσου διακριτές κατηγορίες: Σ’ αυτούς που θεωρούν κορυφαίο κομμάτι της μπάντας το “Beth” και σ’ αυτούς που θεωρούν κορυφαίο τους κομμάτι οποιοδήποτε άλλο της σχεδόν 40ετούς δισκογραφίας τους.
Μην βιαστείτε να χλευάσετε τους πρώτους. Το “Beth” είναι το μεγαλύτερο hit που έχουν κάνει ποτέ οι Kiss (έφτασε στο Νο. 7 του Billboard) και το μόνο single τους, μαζί με το “I Was Made For Loving You” που έγιναν ποτέ χρυσά στις ΗΠΑ.
Το ειρωνικό της υπόθεσης, βέβαια, είναι ότι το “Beth” δεν γράφτηκε από τους Kiss. Για να το πω πιο σωστά: Γράφτηκε από τον Peter Criss, τον ντράμερ των Kiss, και τον Stan «Doc» Penridge, όταν οι δυο τους έπαιζαν για τους Chelsea, το 1970. Και δεν γράφτηκε για καμμία Beth, γράφτηκε για την Becky, την σύζυγο ενός άλλου μέλους των Chelsea, η οποία τηλεφωνούσε επίμονα κάθε βράδυ στο προβάδικο που έπαιζε η μπάντα και απαιτούσε από τον άντρα της να τελειώνει και να γυρίσει σπίτι. (Αυτό που λέμε στα ελληνικά «παντόφλα»). Αυτή που είναι γνωστή ως μια από τις πιο ρομαντικές, γλυκανάλατες, δακρύβρεχτες, συναισθηματικές -και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο συγκινητικό επίθετο πρέπει να προσθέσω- ροκ μπαλάντες της ιστορίας, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια πλάκα που έκαναν ο Criss κι ο Penridge στον «παντοφλάκια» κιθαρίστα Mike Brand. Δεν ηχογραφήθηκε ποτέ επίσημα ως «Beck, what can I do?» που ήταν ο πρωτότυπος τίτλος του (οι Chelsea έβγαλαν ένα και μόνο άλμπουμ, το 1970, ένα χρόνο πριν γραφτεί το κομμάτι), και υπάρχει σ’ αυτήν την μορφή μόνο σ’ ένα bootleg.
Η πιο γνωστή ιστορία για το “Beth” είναι αυτή που για χρόνια έλεγε ο Criss. Ότι το κομμάτι είχε μεν γραφτεί πιο παλιά, για μια άλλη γυναίκα, αλλά ότι στην πορεία άλλαξε τους στίχους του ο ίδιος, για να το αφιερώσει, με αγάπη (ξερνάω), στην σύζυγό του, πρώην Playmate, Lydia di Leonardo. Χώρισαν το ’79, τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Beth” και ο Criss παντρεύτηκε άλλες δύο φορές.
Και είναι λογικό αυτή η εκδοχή να είναι η πιο διαδεδομένη, γιατί ο Criss ήταν ο διάσημος (ο γατάνθρωπος) της υπόθεσης και ο Penridge ήταν ο κακομοίρης που σκέφτηκε μια ωραία μελωδία κάποτε και μετά την είδε να γίνεται παγκόσμιο hit και να βουρκώνει τα μάτια εκατομμυρίων κοριτσιών (και αγοριών) ανά τον κόσμο, αλλά να πιστώνεται σε κάποιον άλλον. Μέχρι που πέθανε, το 2001. Με μια δικαστική διαμάχη να έχει ξεκινήσει από την προηγούμενη χρονιά κόντρα στους Kiss (από το 1976 που η μπάντα τον κάλεσε για να ξαναδουλέψει στο “Beth” που θα έβαζε στο άλμπουμ της “Destroyer”, μέχρι το 1984, έγραψε αρκετά κομμάτια γι’ αυτούς), για μη αποδοθέντα κέρδη από πνευματικά δικαιώματα, όσοι γνώριζαν την ιστορία του κομματιού, ένιωσαν δίκαιο να την κάνουν γνωστή στον κόσμο, εξηγώντας ότι όλα ξεκίνησαν από μια πλάκα και ότι ο Penridge είχε ίσο μερίδιο στην συγγραφή με τον Criss...
Το καλύτερο απ’ όλα είναι ότι το “Beth” δεν το ήθελε ούτε ο Gene Simmons, ούτε ο Paul Stanley στο “Destroyer”. Και είναι προφανές το γιατί. Ο λόγος που έκανα και το αστείο με το ποιο είναι το κορυφαίο κομμάτι των Kiss στην αρχή (που ισχύει βέβαια!) είναι ότι το “Beth” είναι τόσο αλλιώτικο από τη μουσική της μπάντας, ειδικά στα μέσα των ‘70s που έγραφαν και ωραίες, βρώμικες ροκιές, σαν το “Strutter”, το “Do You Love Me?” ή το “Detroit, Rock City”, που ακούγεται σαν ξένο σώμα. Αλλά ο τότε μάνατζέρ τους, Bill Aucoin, τούς ζητούσε ένα τραγούδι που να μπορεί να κάνει σουξέ στο ραδιόφωνο. Kι όταν ο Criss τού πρότεινε μεταξύ σοβαρού και αστείου του «Beck What Can I Do?», επέμεινε να βρουν τρόπο να το χώσουν μέσα στο “Destroyer”. Δεν το λες και κακή συμβουλή τελικά, ε Gene;
Η ιστορία του “Beth” δεν τελειώνει εδώ. Και κουβαλάει πάνω της κι άλλο θάνατο. Έτσι, για να φορτίζεται ακόμη περισσότερο συναισθηματικά και να σε αναγκάζει με το ζόρι να βουρκώνεις, ακόμη κι αν δεν σε συμμερίζεσαι τον πόνο της κυρίας που τηλεφωνεί στον σύζυγο στο προβάδικο, ακόμη κι αν δεν σε συγκινεί το δράμα του άτυχου μουσικού που, αφού τού πήραν το κομμάτι, μετά δεν τού πλήρωναν τα χρωστούμενα.
Το 1988, στο “Smashes, Thrashes & Hits”, το πασίγνωστο πρώτο Best Of των Kiss, o Peter Criss ήταν παρελθόν από την μπάντα (είχε αποχωρήσει το 1980 –ίσως τού έπεσε βαρύς ο χωρισμός από την Playmate…). Στο “Destroyer”, το “Beth” το τραγουδούσε εκείνος. Και μπορεί τα ντραμς να ακούγονται όλα ίδια –ένα ντάπα ντούπα στο φόντο-, αλλά οι φωνές είναι πολύ χαρακτηριστικές. Και οι Kiss δεν ήθελαν ο κόσμος να αναρωτιέται ποιος είναι αυτός ο άγνωστος στα φωνητικά. Οπότε είπαν να ξαναηχογραφήσουν το “Beth”, ειδικά για το Best Of. Αλλά για κάποιον αλλόκοτο λόγο δεν τραγούδησε το κομμάτι ο Paul Stanley. Ίσως γιατί η φωνή του νέου τους ντράμερ, του Eric Carr, ήταν ακόμη πιο ταιριαστή στο στυλ του κομματιού. Η πιο γνωστή εκδοχή του “Beth” είναι αυτή με τα φωνητικά του Carr, η εκδοχή του 1988. Τρία χρόνια αργότερα, ο ερμηνευτής της πέθανε από καρκίνο.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου