Πριν καν ξεκινήσεις να διαβάζεις το κείμενό μου για τα '00s, θυμήσου ότι πριν 4 χρόνια ο Mr. Arkadin πόσταρε μια ανάλυση για τη μουσική των James Bond σε εκείνη τη saga που είχα κάνει, βλέποντας -και γράφοντας- μια ταινία κάθε μέρα. Πας στο The 007 Countdown, κατεβαίνεις ως την αρχή του και διαβάζεις για κάθε ταινία -και τη μουσική της- από την αρχή. Για το post που ακολουθεί (και αυτά με τις υπόλοιπες δεκαετίες που θα ανεβάσω στη συνέχεια) εκείνες οι αναλύσεις του Mr. Arkadin αποτέλεσαν τον καλύτερο μπούσουλα. Για πιο μεγάλη ευκολία, έχω λινκάρει τον τίτλο της κάθε ταινίας στο αντίστοιχο post που είχα ανεβάσει το 2008.
(Διάβασε ακόμη: #1. Στα '60s / #2. Στα '70s / #3. Στα '80s / #4. Στα '90s)
Από την προηγούμενη δεκαετία έχει αρχίσει η αποκαθήλωση του τραγουδιού τίτλων ως κεντρικού στοιχείου της ποπ κουλτούρας που αφήνει συνολικά η σειρά των ταινιών του James Bond. Τα τραγούδια με τον τίτλο της ταινίας γίνονται εύκολα χιτ της εποχής τους, αλλά ξεχνιούνται ακόμη πιο εύκολα και τίποτε δεν τα συνδέει με την τεράστια παράδοση που άφησε πίσω του ο John Barry, όταν αποχώρησε από τη σύνθεση της μουσικής του 007 στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Από την άλλη, τα soundtracks παραμένουν ενδιαφέροντα, μοντέρνα, έξυπνα, χάρη στην πολύ επιτυχημένη επιλογή του David Arnold ως “Barry της νέας εποχής”. Αλλά –πώς να το κάνουμε;- είναι το τραγούδι αυτό που θυμόμαστε μετά από καιρό. Και τα τρία του 00s James Bond είναι το ένα πιο απαράδεκτο από τ’ άλλο.
Die Another Day (2002)
Το τραγούδι που έγραψε η Madonna είναι η μεγαλύτερη αθλιότητα που έχει ακουστεί ποτέ σε ταινία James Bond και αυτό είναι ένα τεράστιο κρίμα για πάρα πολλούς λόγους: Το 2002 η σειρά γιόρταζε τα 40 της χρόνια και η Madonna, ως «βασίλισσα της ποπ» έμοιαζε η πιο ταιριαστή επιλογή για να γιορταστεί το γεγονός. Της δόθηκε, όπως θα θυμάσαι, και ρόλος μέσα στην ταινία. Τελικά καταλήξαμε με μια επιδείξη της σωματικής της φόρμας και μια ανάγκη να δείξει ότι βρίσκεται μέσα στα πράγματα που εξελίσσεται σε ένα καγκουρο-electrο φιάσκο...
Ο David Arnold, (που εξελίσσεται σε “John Barry της νέας εποχής”, αφού πια γράφει μουσική για τρίτη συνεχόμενη ταινία) χάνει κι αυτός τη μπάλα, μάλλον υπό το βάρος του επετειακού κλίματος και υποπίπτει σε ουκ ολίγα λάθη. Από τη μία υπερχρησιμοποιεί την ηλεκτρονική μουσική και από την άλλη πετάει ένα εντελώς άσχετο με την φιλοσοφία του 007 «London Calling» από τους Clash… Όπως και όλη η υπόλοιπη ταινία, έτσι και η μουσική της, ήταν ένα ναυάγιο που απογοήτευσε όσους είχαν αυξημένες προσδοκίες λόγω των γενεθλίων.
Φέτος, που βρισκόμαστε σε μια αντίστοιχη φάση, τουλάχιστον το κομμάτι της Adele για το “Skyfall” είναι εξαιρετικό. To soundtrack, από την άλλη, δεν υπογράφεται από τον David Arnold, που είχε να ασχοληθεί με τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, αλλά από τον έμπειρο Thomas Newman, που διατηρεί ήπιους τόνους, δουλεύει πάνω σε δοκιμασμένες συνταγές και διεκπεραιώνει τον ρόλο του χωρίς κορυφώσεις, αλλά και χωρίς ατασθαλίες (τουλάχιστον στα 7 λεπτά που είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε ως τώρα, ως preview).
Casino Royale (2006)
Δεν ξέρω πολλά για τον Nicholas Dodd που συνέγραψε το (μετρημένο και συναισθηματικό soundtrack) με τον David Arnold, ξέρω όμως ότι το τραγούδι των τίτλων (“You Know My Name” και όχι ομώνυμο με την ταινία) του Chris Cornell με είχε ξενερώσει όταν το πρωτάκουσα, αλλά μού αρέσει όλο και περισσότερο κάθε φορά που το συναντάω έκτοτε. Σκοπός και των δύο (τραγουδιού και soundtrack) ήταν να μας ξαναγνωρίσουν τον ήρωα από την αρχή, όπως κάνει η ταινία, άρα να αλλάξουν και τον ήχο του James Bond με κάτι νέο. Τέρμα, λοιπόν, οι ηλεκτρονικές μανίες των 90s. Τώρα πια ο 007 -και μαζί η μουσική του- είναι πιο ωμός, πιο ροκ, πιο αγριεμένος, αλλά και με πολύ περισσότερο συναίσθημα. Όπως όλα τα πράγματα πάνω στο «Casino Royale», έτσι και η μουσική του καταφέρνει και κάνει εντύπωση.
Quantum of Solace (2008)
Πέμπτο soundtrack για τον David Arnold και πάλι αλλάζει κάπως το στυλ του. Οι ροκ στιγμές του γίνονται ακόμη πιο ωμές, αλλά οι ηλεκτρονικές του επανέρχονται με τον καλύτερο τρόπο (λέγε με Four Tet), ενώ για πρώτη φορά βάζει μέσα και πράγματα όπως όπερα (λίγη Tosca του Puccini), αλλά και μουσικές από προηγούμενες ταινίες του 007 που έκανε την σύνθεση ο ίδιος. Για το τραγούδι των τίτλων δεν θέλω να γράψω πολλά. Όταν είχα μάθει ότι το γράφει ο Jack White και το ερμηνεύει μαζί με την Alicia Keys, είχα σχεδόν κατουρηθεί από τη χαρά μου. Όταν το άκουσα, με έπιασε μια απελπισία. Το ξέχασα όμως σχετικά γρήγορα, γιατί ακολούθησε ένα ακόμη μεγαλύτερο φιάσκο. Η ίδια η ταινία. Για την ιστορία, το τραγούδι των τίτλων πάλι δεν λέγεται «Quantum of Solace» (και πώς θα μπορούσε άλλωστε;), αλλά «Another Way To Die».
UPDATE:
Skyfall (2012)
To soundtrack αναλαμβάνει ο Thomas Newman, ο κλασικός συνεργάτης του Sam Mendes που ανέλαβε τη σκηνοθεσία. Κλασικός και με την έννοια του classic, αλλά και του classical. Ο Newman καταφέρνει να πάρει το κεντρικό θέμα του John Barry και να το εντάξει στις δικές του συνθέσεις και γενικά να χτίσει ένα σύνολο που στέκει μια χαρά, χωρίς να φέρνει κάποια καινοτομία πάντως. Η Adele στο τραγούδι των τίτλων είναι εξίσου "ΟΚ, αλλά όχι και κάτι το φοβερό". Ήρθε για να αποτυπώσει και μουσικά το συναισθηματικό κόσμο του ήρωα, στον οποίον έχει τόσο εμβαθύνει ο Mendes, αλλά για Adele το αποτέλεσμα ήταν μάλλον επιδερμικό.
O Thomas Newman επιστρέφει και η ταινία τού ταιριάζει ακόμη περισσότερο από το "Skyfall". Το soundtrack δεν είναι τόσο σκοτεινό και έχει αρκετά περισσότερη δράση, κάτι που ταιριάζει σε ένα συνθέτη σχεδόν κλασικής μουσικής. Αυτό που κλέβει όμως την παράσταση είναι το "Writing's On The Wall" του Sam Smith που παραπέμπει ευθέως στα '60s και τις συνθέσεις του John Barry, έτσι ακριβώς όπως και η υπόλοιπη ταινία θέλει να πιαστεί από την πρώτη, "χρυσή" δεκαετία του James Bond και να αποτελέσει την άμεση συνέχειά της. Ο Sam Smith πετυχαίνει με την ερμηνεία του αυτό που δεν κατάφερε η Adele τρία χρόνια νωρίτερα -να βουτήξει βαθιά μέσα στην ψυχή του ήρωα.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου