Το 2007 είχαμε όλοι blogs. Δημοσιογράφοι, διαφημιστάδες, PRίστες, άνθρωποι που έγραφαν καλά, άνθρωποι που είχαν κάτι να πουν, άνθρωποι που οι γύρω τους τους έλεγαν «μα καλά, δεν γίνεται να μην έχεις ΕΣΥ blog».
Το 2007 ήταν μια καλή χρονιά. Και με τη blogομανία έγινε ακόμη καλύτερη. Στήσαμε καινούργιες φιλίες (κάποιοι έφτιαξαν και επικές έχθρες, για να διασκεδάζουμε εμείς οι υπόλοιποι), αρχίσαμε τις πρώτες #mousikomaxies, #cinemaxies κλπ., μεταφέραμε online ένα κομμάτι της ζωής μας που είχαμε διατηρήσει μακριά από το Internet κι αυτά «τα πράγματα του διαβόλου».
Όσοι δουλεύαμε στην επικοινωνία ή όσοι είχαμε την επικοινωνία μέσα μας, πειραματιζόμασταν με εκστασιασμό με το νέο μας παιχνίδι, το blogging. Το Πο Πο Culture! είχε ξεκινήσει από μένα το Μάρτιο εκείνης της χρονιάς και από τον Ιούλιο γίναμε δύο, όταν ο Νίκος Φωτάκης δέχτηκε την πρόσκλησή μου να ποστάρει κι εκείνος. Το μανιφέστο μας υπονοούσε (ακόμη υπονοοεί) ότι εκεί ανεβάζαμε όλα αυτά, για τα οποία δεν θα μπορούσαμε να γράψουμε στα περιοδικά όπου δουλεύαμε (περασμένα μεγαλεία). Τις εμμονές μας, διάφορα politically incorrect παραληρήματα ή κάποιες απίστευτα βαρετές αναλύσεις για θέματα που ίσως και να μην απασχολούσαν κανέναν.
Το ίδιο περίπου πράγμα ξεκίνησε να κάνει και ο Μάρκος Φράγκος στο δικό του blog ακριβώς την ίδια περίοδο. Μόνο που εκείνος πήγε την εμμονή του και την παρέα που είχε αρχίζει να χτίζεται μέσω των blogs μας ένα βήμα παραπέρα. Στις 15 Νοεμβρίου του 2007 πόσταρε ετούτο εδώ το κείμενο και ξεκίνησε μια συνήθεια που πέντε χρόνια μετά όχι μόνο έχει επιζήσει της πτώσης της blogικής αυτοκρατορίας, αλλά και αποτελεί το μοναδικό λόγο ύπαρξης τουλάχιστον 100 ελληνικών blogs.
Στο Πο Πο Culture!, για παράδειγμα, ποστάρω πια μόνο αναδημοσιεύσεις των κειμένων που γράφω για το Jumping Fish. Και τον Δεκέμβριο τις επιλογές μου (και του εκάστοτε guest star!) για την Blogovision. Κάποιοι άλλοι κάνουν μόνο το δεύτερο. Νεκρά blogs με τελευταίο post στις 20 του Δεκέμβρη του προηγούμενου χρόνου ξαναπαίρνουν μπρος μετά από 11 μήνες και 10 μέρες και γεμίζουν δημιουργικά κείμενα και απολαυστικά σχόλια.
Από το 2007, άντε και το 2008 που η blogόσφαιρα (sic) στροβιλιζόταν ακόμη με φρενήρεις ρυθμούς μεσολάβησαν πολλά: γεννήθηκε το troktiko και η «δημοσιογραφία των blogs», κάνοντας την έννοια blogger κάτι που όλοι αποστραφήκαμε με βδελυγμία. Μετά ήλθε η κρίση, αναγκάζοντάς μας είτε να δουλέψουμε πραγματικά (ήταν κοινό μυστικό ότι ασχολούμασταν με τα blogs μας τις άπειρες ώρες που τα ξύναμε στο γραφείο, περιμένοντας την εβδομάδα που θα ασχολούμασταν με το κλείσιμο του επόμενου τεύχους μας), είτε να χάσουμε κάθε διάθεση για παπαρολογία (γιατί κάποιοι μείναμε χωρίς καθόλου δουλειά). Στο μεταξύ είχαμε γνωριστεί και λίγο παραπάνω απ’ όσο έπρεπε μεταξύ μας και το παιχνίδι πια δεν ήταν το ίδιο απολαυστικό. Όσοι το έπαιξαν ως ανώνυμοι στην αρχή, πνίγονταν στη νέα εποχή της επωνυμίας.
Αλλά η μουσική ήλθε και ξαναένωσε όλα τα κομμάτια του παζλ, ακριβώς όπως το είχε προβλέψει ο Μάρκος. Αυτό που ονόμασε «μπλογκολίστα» στην αρχή, σύντομα μετατράπηκε σε Blogovision (αγνοείται ο πατέρας του όρου), οι ανώνυμοι ήθελαν να γίνουν επώνυμοι και να στηρίξουν τις επιλογές τους και, πέντε χρόνια μετά, παραμένουν πιστοί κάθε φορά που ηχεί το κάλεσμα. Όσοι πάλι είχαν αντισταθεί στη μόδα του blogging μέχρι τότε, άνοιξαν blog μόνο και μόνο για να ψηφίσουν τα αγαπημένα τους άλμπουμ.
Μετά το θάνατο των blogs θα μπορούσαμε να στήσουμε την Blogovision κάπως αλλιώς. Αλλά όχι. Γιατί τότε το όνομά της, ανεπίσημο ακόμη και σήμερα, θα έχανε παραπάνω από τη μισή του ουσία. Ως ένα απολίθωμα μιας άλλης εποχής, αποφασισμένο να ζήσει για πάντα, επανέρχεται κάθε χρόνο και μας ρουφάει από όλες τις έγνοιες μας για ένα εικοσαήμερο. Και είναι κάθε έτος και πιο δυνατό.
Ορίστε και τα νούμερα των συμμετεχόντων:
2007: 28
2008: 55
2009: 73
00s: 77
2010: 91
2011: 144
Το παράξενο είναι ότι όσο η Blogovision γιγαντωνόταν, τόσο πιο παρεΐστικη και ευχάριστη γινόταν. Ενώ δηλαδή ο Μάρκος και όποιος άλλος αναλάμβανε να βοηθήσει (μετρώντας ψήφους, στήνοντας aggregators, αργότερα τρέχοντας για το πάρτυ και την επικοινωνία του από τα social media), φορτωνόταν με όλο και περισσότερη δουλειά, όλοι μας την κάναμε με μεγαλύτερη ευχαρίστηση (εγώ ενεπλάκην τα 2 τελευταία χρόνια).
Κι ενώ οι προτάσεις για «χορηγία» (ή ο,τιδήποτε άλλο θες να το πεις) της όλης φάσης άρχισαν να φτάνουν στα τηλέφωνα και τα e-mails μας (και άρα θα ήταν εύκολο να φορτώσουμε όλη αυτήν τη δουλειά κάπου αλλού, πληρώνοντάς τη μέσω κάποιου σπόνσορα), προτιμήσαμε να κρατήσουμε τον αγνό –μπλογκικό να τον πω- χαρακτήρα της και να τα κάνουμε όλα μόνοι μας. Ποιο θα ήταν το νόημα της Blogovision αν δεν ξεκινούσε από ένα κάλεσμα στο gone4sure.wordpress.com στις αρχές του Νοέμβρη και αν δεν ολοκληρωνόταν με μια χειροκίνητη καταμέτρηση εν μέσω αμέτρητων τσιγάρων και delivery; Αν θέλαμε απλά να ψηφίσουμε τα αγαπημένα μας άλμπουμ, το κάναμε και στο Pitchfork ή όπου αλλού κάνουν αντίστοιχα καλέσματα.
Εδώ και αρκετές ημέρες δεκάδες παιδιά, παλιοί bloggers από αυτούς που δεν ποστάρουν σχεδόν ποτέ πια, έχουν αρχίσει να ρωτάνε: «Τι θέλετε να κάνω για την Blogovision φέτος;». Ο Τάσος Παπαϊωάννου, ο art director αυτού του πράγματος από την αρχή του (έτσι, για να δώσουμε και ρόλους…) δεν ρώτησε καν. Είχε έτοιμη τη νέα αφίσα καιρό πριν ο Μάρκος ανακοινώσει την Blogovision 2012!
Ναι, μπορεί τα blogs ως σελίδες στο Internet που ανεβάζει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του να έχουν πεθάνει, αλλά η κεντρική ιδέα που τα έκανε μόδα πριν 5 χρόνια είναι ακόμη εδώ, τουλάχιστον γι’ αυτόν τον ένα μήνα που διαρκεί το πανηγυράκι της Blogovision. Όλοι γινόμαστε μια παρέα, κάνουμε νέες γνωριμίες με ανθρώπους που μοιραζόμαστε κοινά πάθη, δουλεύουμε αφιλοκερδώς για κάτι που γουστάρουμε πολύ και στο τέλος το γλεντάμε με ένα πάρτυ.
Δεν ξέρω για σένα, αλλά για μένα όλα αυτά είναι λόγος να διατηρώ ακόμη το blog μου ενεργό…
Για την ιστορία, η πρώτη τριάδα της κάθε χρονιάς:
2007: The National – Boxer, Radiohead – In Rainbows, Feist – Reminder
2008: The Last Shadow Puppets – The Age of the Understatement, MGMT – Oracular Spectacular, Portishead – Third
2009: Animal Collective - Merriweather Post Pavillion, The xx – xx, The Horrors – Primary Colours
'00s: Arcade Fire – Funeral, The Strokes – Is This It, Radiohead – Kid A
2010: Arcade Fire – Suburbs, The National – High Violet, Caribou – Swim
2011: PJ Harvey – Let England Shake, Bon Iver – Bon Iver, John Maus - We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου