Το 2008, εν όψει του "Quantum of Solace" έκανα μια 20ήμερη σάγκα από posts για τον παιδικό μου ήρωα, τον James Bond. Ξαναβλέποντας μία (και δύο, πολλές φορές) ταινίες κάθε μέρα και ποστάροντας τις εντυπώσεις μου αμέσως μετά -με τη συνοδεία των σχολίων του Mr. Arkadin για τη μουσική του κάθε φιλμ- έχτισα το The 007 Countdown. Η ενότητα έχει αποτελέσει πολλές φορές έκτοτε σημείο αναφοράς για άλλα κείμενά μου γύρω από το θέμα. Υπάρχει τόση πληροφορία εκεί μέσα που μπορώ με περηφάνεια να την χαρακτηρίσω "έναν εκτενή οδηγό" πάνω στον 007.
Αλλά λείπει κάτι. Η αναφορά στο "Quantum of Solace". Από τη μία γιατί όλο εκείνο το project είχε γίνει εν όψει της τότε ταινίας και μετρούσε αντίστροφα νουμεράκια με σκοπό να τερματίσει στο... 007, από την άλλη γιατί το "Quantum of Solace" δεν μού άρεσε καθόλου και μετά από τόσες μέρες δεν είχα όρεξη να γράψω άλλο. Τώρα, όμως, που βγαίνει το "Skyfall", το κενό πρέπει να πληρωθεί. Εκτός αντίστροφης μέτρησης, λοιπόν, αλλά εντός ετικέτας "The 007 Countdown", πάμε και στην 22η επίσημη ταινία του James Bond.
Την δεύτερη, δηλαδή, με τον Ντάνιελ Κρεγκ στον ομώυνμο ρόλο. Και την συνέχεια, στην ουσία, του "Casino Royale" όπου ο 007 επαναπροσδιορίστηκε μέσα από ένα εξαιρετικό prequel. Η υπόθεση συνεχίζεται από την τελευταία σκηνή της προηγούμενης ταινίας και για το πρώτο ημίωρο προετοιμάζεσαι για μια από τις καλλίτερες περιπέτειες που έχεις ποτέ δει. Ο Κρεγκ παίζει ακόμη πιο άψογα τον προβληματικό -ακόμη- Bond, η δράση είναι καταιγιστική και το σενάριο έρχεται κάπως μπερδεμένο, αλλά με υποσχέσεις για όμορφο ξέμπλεγμα στη συνέχεια, από αυτά που σε αφήνουν με το στόμα ανοικτό.
Αλλά δεν... Η ταινία παίρνει ξαφνικά μια παράξενη τροπή, με τον 007 σε φάση α λα "License to Kill" να αγνοεί τις εντολές των ανωτέρων του, επειδή βάζει τα προσωπικά του θεματάκια πιο ψηλά και καταντάει μια πολύπλοκη αστυνομική περιπέτεια που καμμία σχέση δεν έχει με τον κοσμοπολιτισμό, το χιούμορ και το στυλ του Bond. Στην προσωπική του βεντέτα ο 007 θα έχει για βοηθό μια ρωσολατινοαμερικάνα καλλονή (την υποδύεται η πανέμορφη Όλκα Κιουριλένκο), την οποία θα αφήσει αγάμητη στο τέλος γιατί το μυαλό του δεν μπορεί να ξεφύγει από την Βέσπερ Λιντ (ασχέτως αν στο ενδιάμεσο έχει ανεβάσει τον σεξομετρητή στο 53 -52 με άλλες μετρήσεις-, με την άθλια Τζέμα Άτερτον), δημιουργώντας ένα επικίνδυνο προηγούμενο. Πώς γίνεται ο Bond να μην το κάνει με το Bond Girl;
Βαρετό, ανούσιο, με έναν κακό αρκετά κακιασμένο, αλλά και αρκετά ευάλωτο και γυρισμένο σε τοποθεσίες που δεν ξετρελαίνουν (με την εξαίρεση του φοβερού ξενοδοχείου καταμεσής της ερήμου -που στην πραγματικότητα βρίσκεται στην Χιλή), το "Quantum of Solace" είναι θεωρητικά το β' μέρος μιας τριλογίας που θα κλείσει με το "Skyfall" και θα μας ξαναγνωρίσει τον ήρωα από την αρχή. Εντάξει, τώρα πια ξέρουμε ότι ο James Bond έχει κάπως σκοτεινό χαρακτήρα. Φέρτε μας πίσω το φλέγμα του Κόνερι, τις ατάκες του Μουρ και το στυλ του Μπρόσναν...
Κατά τ' άλλα, η Aston Martin που σμπαράλιασε στο προηγούμενο επανέρχεται εδώ, αλλά στα μέσα μεταφοράς την παράσταση κλέβει ένα παλιό μεταφορικό αεροπλάνο στα βουνά της Βολιβίας. Επανέρχονται και τα άψογα κοστούμια του Tom Ford, αλλά ο 007 τούς φέρεται με τόσο άσχημο τρόπο, που το κόβω να έχει προκύψει άλλος ράφτης για το "Skyfall"... Όσον αφορά στη μουσική, τα έχω ήδη γράψει εδώ. Ο μόνος λόγος που δεν θεωρώ την σύμπραξη των δύο αγαπημένων μου Jack White και Alicia Keys ως τη χειρότερη της ιστορίας του Bond είναι γιατί η ταινία που ακολούθησε το τραγούδι των τίτλων μού άφησε ακόμη πιο αλγεινή εντύπωση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου