Κάνω copy-paste το σχόλιο που άφησα δυο-τρία post πιο κάτω, σαν μια μικρή αντιφωνία στην indymedia-ποίηση του "Πο Πο Culture!" που επιχειρεί ο συν-blogger μου mr. Arkadin:
Ο ένας λόγος που δεν είχα γράψει αράδα ως τώρα στο blog για το θέμα των ημερών είναι ο προφανής: Είμαι αμήχανος. Από τη μία συμφωνώ απολύτως με όσα σχολίασε πιο πάνω ο Θεολόγος, από την άλλη δεν μπορώ να διαφωνήσω με την «κοινότοπη» και «ρηχή» -όπως ο ίδιος έσπευσε να χαρακτηρίσει-, αλλά απολύτως αντιπροσωπευτική του πώς βλέπει το μέσο Έλληνα μπάτσο ο μέσος Έλληνας μη μπάτσος ανάλυση του Νίκου, στο post που έδωσε αφορμή για την συζήτηση.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Αθήνα δεν έχει να κάνει με τη δολοφονία του Αλέξανδρου από τον ανεγκέφαλο αστυνομικό. Το συμβάν ήταν απλά μια αφορμή για να ξεσπάσει ένα ιδιότυπο αντάρτικο ενός λαού που έχει βαρεθεί την ανικανότητα και τη μαλακία και που θέλει -εντελώς ανίκανα και μαλακωδώς, γιατί έτσι έχει μάθει- να δηλώσει ότι δεν θέλει κι ίδιος να καταντήσει το ίδιο ανίκανος και μαλάκας.
Αν επιμείνουμε πάντως στο θέμα του παρόντος post, η άποψή μου βρίσκεται κάπου στη μέση: Χρειαζόμαστε Αστυνομία, αλλά χρειαζόμαστε τέτοια εκπαίδευση των αστυνομικών που εγγυημένα να εξαλείφει κάθε πιθανότητα εκδήλωσης όσων προδιαθέσεων περιγράφει ο Νίκος παραπάνω. Και εδώ καταλήγουμε στο ευρύτερο πρόβλημά μας... Ως λαού. Είμαστε ανίκανοι, εκλέγουμε ανίκανους, έχουμε ανίκανη αστυνόμευση, αντιδρούμε εντελώς ανίκανα, γιατί είμαστε απαίδευτοι.
Ο λόγος που δεν είχα γράψει αράδα ως τώρα, λοιπόν, είναι κάτι περισσότερο από την αμηχανία. Προτιμώ να μάθω την αλήθεια -από όλες τις πλευρές, γιατί δεν υπάρχει ποτέ μία μόνο αλήθεια-, να ενημερωθώ ψύχραιμα, να χαλαρώσω στο ενδιάμεσο ακούγοντας λίγη καλή μουσική και βλέποντας μια ταινία που θα μου ξυπνήσει το μυαλό και θα φέρει πάνω πάνω μερικά αισθήματα που πρέπει να εκδηλώνονται σε κάθε στιγμή και όχι να κρατιούνται μέσα μου και να περιμένουν αφορμή για ξέσπασμα. Το πιο εύκολο είναι να ουρλιάξω, να σπάσω και να δείρω -ειδικά όταν το κάνουν όλοι οι άλλοι γύρω μου.
Στην τελική ανάλυση, προτιμώ από αυτό εδώ το blog, αντί να αναπαράγω ηχητικά ντοκουμέντα που θυμίζουν "εδώ Πολυτεχνείο!" και να ανεβάζω φορτισμένα κείμενα, να προτείνω καμμιά καλή μουσική σε καλογραμμένα ελληνικά. Αν δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, ας προσπαθήσω τουλάχιστον να μάθω κάποιον άλλο κάτι... Γιατί, πολύ απλά, αν οι μπάτσοι του Σαββατόβραδου είχαν αποκοιμηθεί κάποιο βράδυ με την κιθάρα της Lykke Li, αν οι αντάρτες της Κυριακής μπορούσαν να εκτιμήσουν τα συναισθήματα που ξεπηδούν μέσα από το άλμπουμ του Bon Iver, αν οι παρουσιαστές των καναλιών μπορούσαν να συγχρονισθούν εκφραστικά με το ηχόχρωμα του Conor Oberst, πιθανότατα δεν θα είχε συμβεί απολύτως τίποτε από όλα αυτά...
Πιστεύω ακριβώς το αντίθετο - δεν έχει κανένα νόημα το να ακούς καλή μουσική, να βλέπεις καλές ταινίες, να διαβάζεις καλά βιβλία, γενικώς να ακονίζεις τη σκέψη σου, αν δεν τη βάζεις σε εφαρμογή σε κρίσιμες στιγμές. Προσωπικά, έχω αποτύχει: δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε πραγματικά ευφυές, που μάλλον σημαίνει ότι έχω κάνει τζάμπα κόπο τόσα χρόνια. Αν ανέβασα το audio είναι για να έχω κι εγώ την ψευδαίσθηση της συμμετοχής - πιστεύω πως όποιος έχει ένα βήμα, ακόμη κι αν είναι για να μιλά για μουσικές και γκόμενες, καλό είναι πού και πού να το παραχωρεί και για άλλα πράγματα.
Θα ασπαστώ απόλυτα (λίγες είναι οι φορές που το κάνω αυτό) την άποψη του Homo Ludens.Εγώ από την άλλη βέβαια, έγραψα κάτι πάνω στο θέμα αν και δε το συνηθίζω. Το δικό μου συμπέρασμα (εξηγείται καλύτερα στο ποστ μου)? Η κοινωνία μας είναι το ίδιο καθυστερημένη με τους πολιτικούς μας. Κάνουμε τώρα, αυτό που έπρεπε να είχε γίνει πριν σκοτωθεί κάποιος.
6 σχόλια:
κυκλοφορεί και βίντεο στο utube
όπου ακούγονται οι 2 πυροβολισμοί
και ψιλοφαίνονται τα παιδιά.
Κάνω copy-paste το σχόλιο που άφησα δυο-τρία post πιο κάτω, σαν μια μικρή αντιφωνία στην indymedia-ποίηση του "Πο Πο Culture!" που επιχειρεί ο συν-blogger μου mr. Arkadin:
Ο ένας λόγος που δεν είχα γράψει αράδα ως τώρα στο blog για το θέμα των ημερών είναι ο προφανής: Είμαι αμήχανος. Από τη μία συμφωνώ απολύτως με όσα σχολίασε πιο πάνω ο Θεολόγος, από την άλλη δεν μπορώ να διαφωνήσω με την «κοινότοπη» και «ρηχή» -όπως ο ίδιος έσπευσε να χαρακτηρίσει-, αλλά απολύτως αντιπροσωπευτική του πώς βλέπει το μέσο Έλληνα μπάτσο ο μέσος Έλληνας μη μπάτσος ανάλυση του Νίκου, στο post που έδωσε αφορμή για την συζήτηση.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Αθήνα δεν έχει να κάνει με τη δολοφονία του Αλέξανδρου από τον ανεγκέφαλο αστυνομικό. Το συμβάν ήταν απλά μια αφορμή για να ξεσπάσει ένα ιδιότυπο αντάρτικο ενός λαού που έχει βαρεθεί την ανικανότητα και τη μαλακία και που θέλει -εντελώς ανίκανα και μαλακωδώς, γιατί έτσι έχει μάθει- να δηλώσει ότι δεν θέλει κι ίδιος να καταντήσει το ίδιο ανίκανος και μαλάκας.
Αν επιμείνουμε πάντως στο θέμα του παρόντος post, η άποψή μου βρίσκεται κάπου στη μέση: Χρειαζόμαστε Αστυνομία, αλλά χρειαζόμαστε τέτοια εκπαίδευση των αστυνομικών που εγγυημένα να εξαλείφει κάθε πιθανότητα εκδήλωσης όσων προδιαθέσεων περιγράφει ο Νίκος παραπάνω. Και εδώ καταλήγουμε στο ευρύτερο πρόβλημά μας... Ως λαού. Είμαστε ανίκανοι, εκλέγουμε ανίκανους, έχουμε ανίκανη αστυνόμευση, αντιδρούμε εντελώς ανίκανα, γιατί είμαστε απαίδευτοι.
Ο λόγος που δεν είχα γράψει αράδα ως τώρα, λοιπόν, είναι κάτι περισσότερο από την αμηχανία. Προτιμώ να μάθω την αλήθεια -από όλες τις πλευρές, γιατί δεν υπάρχει ποτέ μία μόνο αλήθεια-, να ενημερωθώ ψύχραιμα, να χαλαρώσω στο ενδιάμεσο ακούγοντας λίγη καλή μουσική και βλέποντας μια ταινία που θα μου ξυπνήσει το μυαλό και θα φέρει πάνω πάνω μερικά αισθήματα που πρέπει να εκδηλώνονται σε κάθε στιγμή και όχι να κρατιούνται μέσα μου και να περιμένουν αφορμή για ξέσπασμα. Το πιο εύκολο είναι να ουρλιάξω, να σπάσω και να δείρω -ειδικά όταν το κάνουν όλοι οι άλλοι γύρω μου.
Στην τελική ανάλυση, προτιμώ από αυτό εδώ το blog, αντί να αναπαράγω ηχητικά ντοκουμέντα που θυμίζουν "εδώ Πολυτεχνείο!" και να ανεβάζω φορτισμένα κείμενα, να προτείνω καμμιά καλή μουσική σε καλογραμμένα ελληνικά. Αν δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, ας προσπαθήσω τουλάχιστον να μάθω κάποιον άλλο κάτι... Γιατί, πολύ απλά, αν οι μπάτσοι του Σαββατόβραδου είχαν αποκοιμηθεί κάποιο βράδυ με την κιθάρα της Lykke Li, αν οι αντάρτες της Κυριακής μπορούσαν να εκτιμήσουν τα συναισθήματα που ξεπηδούν μέσα από το άλμπουμ του Bon Iver, αν οι παρουσιαστές των καναλιών μπορούσαν να συγχρονισθούν εκφραστικά με το ηχόχρωμα του Conor Oberst, πιθανότατα δεν θα είχε συμβεί απολύτως τίποτε από όλα αυτά...
Πιστεύω ακριβώς το αντίθετο - δεν έχει κανένα νόημα το να ακούς καλή μουσική, να βλέπεις καλές ταινίες, να διαβάζεις καλά βιβλία, γενικώς να ακονίζεις τη σκέψη σου, αν δεν τη βάζεις σε εφαρμογή σε κρίσιμες στιγμές. Προσωπικά, έχω αποτύχει: δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε πραγματικά ευφυές, που μάλλον σημαίνει ότι έχω κάνει τζάμπα κόπο τόσα χρόνια. Αν ανέβασα το audio είναι για να έχω κι εγώ την ψευδαίσθηση της συμμετοχής - πιστεύω πως όποιος έχει ένα βήμα, ακόμη κι αν είναι για να μιλά για μουσικές και γκόμενες, καλό είναι πού και πού να το παραχωρεί και για άλλα πράγματα.
http://www.youtube.com/watch?v=DKhnmUdmz74
no comment
ΟΚ. Έχουμε όντως την πρώτη σοβαρή αντιδικία των δύο πυλώνων του "ΠΠC" στην ιστορία...
Θα ασπαστώ απόλυτα (λίγες είναι οι φορές που το κάνω αυτό) την άποψη του Homo Ludens.Εγώ από την άλλη βέβαια, έγραψα κάτι πάνω στο θέμα αν και δε το συνηθίζω. Το δικό μου συμπέρασμα (εξηγείται καλύτερα στο ποστ μου)? Η κοινωνία μας είναι το ίδιο καθυστερημένη με τους πολιτικούς μας. Κάνουμε τώρα, αυτό που έπρεπε να είχε γίνει πριν σκοτωθεί κάποιος.
Δημοσίευση σχολίου