Best Albums of 2008: #20Bon Iver
For Emma, Forever Ago
(4AD)
Το νούμερο 20 είναι μια συμβολική θέση. Δίνει μόλις ένα βαθμό στον κατακτητή της -και ο Bon Iver (κατά κόσμον Τζάστιν Βέρνον) δεν νομίζω ότι τον πολυέχει ανάγκη από μένα φέτος. Αλλά είναι το πρώτο ουσιαστικά post του countdown, αυτό που θα διαβαστεί περισσότερο από το νούμερο 15 ή το νούμερο 7, για παράδειγμα, και ως εκ τούτου έχει σημασία ποιον από τους διεκδικητές βάζεις εκεί. Δεν αγάπησα το "For Emma, Forever Ago" περισσότερο από το πάρτυ που έστησε ο Σαμ Σπάρο ή από το thrash μανιφέστο των Metallica, για παράδειγμα, αλλά προτίμησα να αφήσω έξω τους παραπάνω και άλλους οκτώ από το top 20 του "ΠΠC" και να κρατήσω την τελευταία βαθμολογητέα θέση στον Βέρνον για τον εξής λόγο:
Πρωτάκουσα το άλμπουμ το φθινόπωρο του 2007. Το είχε κυκλοφορήσει σε 500 κόπιες στην δική του δισκογραφική και κάποιοι μουσικοκριτικοί το είχαν ήδη ανακαλύψει κατενθουσιασμένοι, με αποτέλεσμα να κάνει το γύρο του Internet. Ήταν τόσο επηρεαστικές οι γνώμες τους, που το άλμπουμ ξαναεκδόθηκε από την 4AD τον Φεβρουάριο του 2008. Όταν είχε πρωτοπεράσει από τα ηχεία του υπολογιστή μου, δεν του έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Ήταν ένα κλειστοφοβικό δημιούργημα με μερικά προσωπικά ξεσπάσματα, τόσο ερμητικό που έμοιαζε απαγορευτικό το να σκεφθείς και μόνο ότι μπορείς να κυττάξεις μέσα του, να ακούσεις πιο καλά τι έχει να σου πει. Το ξεπέρασα βιαστικά, κάπως τρομαγμένος.
Όταν ξεκίνησε όλο το hype γύρω από τον Βέρνον, τον χωρισμό του με την Έμμα, την απογοήτευση από την προηγούμενη μπάντα του, το πώς πήγε και κλείστηκε τέσσερις μήνες στην κυνηγετική καλύβα του στα ορεινά του Ουισκόνσιν, μέσα σένα βαρύ, αλλά «καλό» χειμώνα ("bon hiver" στα γαλλικά...), για να καθαρίσει το κεφάλι του και το πώς τελικά έστησε αυτά τα εννιά εσωστρεφικά τραγούδια μόνος με την κιθάρα του εκεί πάνω, συνειδητοποίησα γιατί μου είχε δώσει αυτή την "άσε με ήσυχο, please" εντύπωση στην αρχή. Το ξανάβαλα κάτω και του έδωσα μια δεύτερη ευκαιρία. Ομολογώ ότι ακόμη δεν το έχω καταλάβει απόλυτα και ότι -ενώ λατρεύω το "Flume" και το "Skinny Love"- συνεχίζουν να μου κάνουν λίγο απόκοσμα και τρομακτικά όλα αυτά τα ξεσπάσματα πάνω στην κιθάρα του Βέρνον. Γι' αυτό και αποφάσισα να το χρησιμοποιήσω σαν επένδυση σε μια περίεργη στιγμή της ζωής μου αυτόν τον Σεπτέμβριο. Ήταν όταν όλη η Ελλάδα συγκλονίσθηκε από το φόνο της μουσικού από τον καθηγητή σύζυγό της... Διάβαζα τότε το "Εν Ψυχρώ" του Τρούμαν Καπότε. Φόνος, τρόμος, φύση, αμερικανική επαρχία. Κάθε λέξη του Καπότε είναι σαν να την έχει τραγουδήσει ο Βέρνον. Και κάθε στίχος του Βέρνον είναι σαν να μιλά για τους δύο εν ψυχρώ φονιάδες του Κάνσας και τον στυγνό δολοφόνο της Φιλοθέης. Τον Γιάννη που μεγαλώσαμε μαζί. Π.Χρ.
Πρωτάκουσα το άλμπουμ το φθινόπωρο του 2007. Το είχε κυκλοφορήσει σε 500 κόπιες στην δική του δισκογραφική και κάποιοι μουσικοκριτικοί το είχαν ήδη ανακαλύψει κατενθουσιασμένοι, με αποτέλεσμα να κάνει το γύρο του Internet. Ήταν τόσο επηρεαστικές οι γνώμες τους, που το άλμπουμ ξαναεκδόθηκε από την 4AD τον Φεβρουάριο του 2008. Όταν είχε πρωτοπεράσει από τα ηχεία του υπολογιστή μου, δεν του έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Ήταν ένα κλειστοφοβικό δημιούργημα με μερικά προσωπικά ξεσπάσματα, τόσο ερμητικό που έμοιαζε απαγορευτικό το να σκεφθείς και μόνο ότι μπορείς να κυττάξεις μέσα του, να ακούσεις πιο καλά τι έχει να σου πει. Το ξεπέρασα βιαστικά, κάπως τρομαγμένος.
Όταν ξεκίνησε όλο το hype γύρω από τον Βέρνον, τον χωρισμό του με την Έμμα, την απογοήτευση από την προηγούμενη μπάντα του, το πώς πήγε και κλείστηκε τέσσερις μήνες στην κυνηγετική καλύβα του στα ορεινά του Ουισκόνσιν, μέσα σένα βαρύ, αλλά «καλό» χειμώνα ("bon hiver" στα γαλλικά...), για να καθαρίσει το κεφάλι του και το πώς τελικά έστησε αυτά τα εννιά εσωστρεφικά τραγούδια μόνος με την κιθάρα του εκεί πάνω, συνειδητοποίησα γιατί μου είχε δώσει αυτή την "άσε με ήσυχο, please" εντύπωση στην αρχή. Το ξανάβαλα κάτω και του έδωσα μια δεύτερη ευκαιρία. Ομολογώ ότι ακόμη δεν το έχω καταλάβει απόλυτα και ότι -ενώ λατρεύω το "Flume" και το "Skinny Love"- συνεχίζουν να μου κάνουν λίγο απόκοσμα και τρομακτικά όλα αυτά τα ξεσπάσματα πάνω στην κιθάρα του Βέρνον. Γι' αυτό και αποφάσισα να το χρησιμοποιήσω σαν επένδυση σε μια περίεργη στιγμή της ζωής μου αυτόν τον Σεπτέμβριο. Ήταν όταν όλη η Ελλάδα συγκλονίσθηκε από το φόνο της μουσικού από τον καθηγητή σύζυγό της... Διάβαζα τότε το "Εν Ψυχρώ" του Τρούμαν Καπότε. Φόνος, τρόμος, φύση, αμερικανική επαρχία. Κάθε λέξη του Καπότε είναι σαν να την έχει τραγουδήσει ο Βέρνον. Και κάθε στίχος του Βέρνον είναι σαν να μιλά για τους δύο εν ψυχρώ φονιάδες του Κάνσας και τον στυγνό δολοφόνο της Φιλοθέης. Τον Γιάννη που μεγαλώσαμε μαζί. Π.Χρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου