Ο Ισοκράτης και η Μπεκάτσα

Ξαφνικά, από το πρωί, θυμήθηκαν όλοι τον Ισοκράτη. Ακούω στα ραδιόφωνα να αναπαράγεται ένα ρητό, φτάνω στο γραφείο το βλέπω να κάνει τον γύρω των mailbox με θέμα "τάδε έφει (sic) Ισοκράτης" και πάω να καώ, γιατί δεν έχω καταλάβει τίποτε. Όταν βλέπω κι έναν φίλο στο facebook να γράφει status "Ισοκράτη τον παίρνεις" (μετά το έκανε "ο Ισοκράτης είναι ο Πρετεντέρης με χιτώνα"), τον ρώτησα ποιο είναι το inside joke που δεν έχω πιάσει. Με παρέπεμψε στο πρωτοσέλιδο της "πιο καλοσχεδιασμένης ευρωπαϊκής εφημερίδας του 2007":Μάλιστα. Το θέμα δεν είναι αν το τσιτάτο του λογογράφου βρίσκει εφαρμογή σε μια εποχή δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Ούτε καν αν ταιριάζει περισσότερο η περιγραφή σ' αυτούς που τα έσπασαν αυτές τις μέρες στην Αθήνα ή στους νοικοκυραίους (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) που ανέχονται τον συστηματικό εκφυλισμό της δημοκρατίας. Όχι, εμένα άλλο μου έκανε εντύπωση: το σατανικό timing που θέλει το πρωτοσέλιδο να κοσμείται και από την καταχώρηση για το ένθετο "Κυνήγι" (!), που καλεί κάθε μικροαστό να πάρει μια καραμπίνα και να σκοτώσει μπεκάτσες στο Πυκνό (αν το Πυκνό δεν είναι τοπωνύμιο, mea culpa). Γιατί καλές οι επαναστάσεις, αλλά είναι και ο καιρός της μπεκάτσας (όπως μας πληροφορεί το DVD).