ΠΠC's #19: Isobell Campbell & Mark Lanegan - Sunday at Devil Dirt

Best Albums of 2008: #19
Isobell Campbell & Mark Lanegan
Sunday at Devil Dirt
(V2)

Πρόπερσι, χάρη στην διασκευή του "Summer Wine", ξαναθυμηθήκαμε τη Νάνσι Σινάτρα και τον Λι Χάζλγουντ και το πώς ένα ντουέτο "γατούλας και λύκου" μπορεί να γεννήσει όμορφη, μελαγχολική ποπ. Φέτος, η (ημίθεα και βάλε, από την εποχή των Gentle Waves και των Belle & Sebastian) 'Αιζομπελ Κάμπελ και ο Μαρκ Λάνεγκαν το πήγαν ένα βήμα παραπέρα, με τη δεύτερη συνεργασία τους. Η Άιζομπελ αφήνει τον Λάνεγκαν να κάνει όλη τη δουλειά στα φωνητικά κι αυτή απλά διευθύνει. Οι μελωδίες της ξεκινούν από κάτι που θυμίζει Νικ Κέιβ και χάνονται πίσω στα βάθη της μουσικής παράδοσης της Αμερικής με λίγο από piano jazz, μπόλικο folk a la Τομ Γουέιτς και χορταστικές πρέζες αράπικων blues.

Όταν τραγουδάει η ξανθιά, το κάνει με προκλητικά ναζιάρικο τρόπο, κάτι που θα χαλάσει πολύ κόσμο, αλλά τον λάθος κόσμο... Γιατί στο συνολικά μελαγχολικό και σκοτεινό μουσικό τοπίο του δίσκου, τα χαδιάρικα φωνητικά της Άιζομπελ είναι το internal joke που εξισορροπεί το τελικό αποτέλεσμα. Και που φέρνει τον Λάνεγκαν ένα βήμα πιο κοντά στο τέλειο. Δεν τον έχω ξανακούσει τόσο θερμό, τόσο τρυφερό, τόσο οικείο. Κάπου διάβασα ότι αν ως τώρα λέγαμε πως θυμίζει τον Τζόνι Κας, σ' αυτό το άλμπουμ μας φέρνει στο νου περισσότερο τον Κρις Κριστόφερσον...

Τέλος, οι στίχοι του "The Raven" από την Κάμπελ είναι μια σαφής αναφορά στο ομώνυμο αριστούργημα του Έντγκαρ Άλαν Πόου. Και ο τρόπος που το ερμηνεύει ο Λάνεγκαν θα έπρεπε κανονικά να οδηγήσει το κράτος σε νόμο που να επιβάλει σε όλα τα ποτάδικα της Αθήνας να κλείνουν κάθε μέρα υπό τους ήχους του και να αφήνουν μέσα τους εναπομείναντες μοναχικούς θαμώνες να κοιμηθούν στις φιλόξενες μπάρες τους... Π.Χρ.

20. Bon Iver - For Emma, Forever Ago