Οι μεγαλύτερες φούσκες του 2012

Όλα αυτά που συζητήσαμε και ξανασυζητήσαμε και ξανασυζητήσαμε (περιμένοντάς τα) και που (όταν τελικά ήλθαν) ξαφνικά τα ξεχάσαμε και αποχωρήσαμε σφυρίζοντας αδιάφορα.


Lana Del Rey
Πριν ακόμη κάνει το πρώτο της εξώφυλλο για μεγάλο γυναικείο περιοδικό και πριν γίνει ring tone στο τηλέφωνο της χοντρής ξαδέλφης μας, εμείς ξέραμε. Και ότι θα ποζάρει και θα ξαναποζάρει και ότι θα την ακούμε σε κινητά, playlists ραδιοφώνων, τηλεοπτικές διαφημίσεις. Αλλά δεν μας πείραζε. Γιατί ήταν το κοριτσάκι μας, η νέα μας sweetheart και γιατί θα είχε πλάκα να την υπερασπιζόμαστε απέναντι στο mainstream πλυντήριο. Το είχαμε ξανακάνει πριν τρία-τέσσερα χρόνια με την Μόνικα, εξ άλλου. Μας αρκούσε που εμείς την είχαμε ανακαλύψει πρώτοι. Που δακρύζαμε με το “Video Games” όταν οι άλλοι ακόμη τρώγανε βελανίδια. Ενάμιση χρόνο μετά, με το άλμπουμ της να έχει κυκλοφορήσει ήδη εδώ κι ένα δεκάμηνο, το μόνο που μας έχει μείνει είναι αυτό που είχαμε και στην αρχή, το “Video Games”. Και οι πόζες. Νωρίς μέσα στη χρονιά την είχαμε παρατήσει στα εξώφυλλά της και στα χέρια της ξαδέλφης μας και ασχολιόμασταν ήδη με την Jessie Ware.

Mitt Romney
Άλλοι τρόμαξαν. Άλλοι γέμισαν με ελπίδα. Αλλά η αλήθεια ήταν ότι οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές (σε μια χρονιά που συνέπεσαν, μάλιστα, με το roller-coaster των διπλών ελληνικών βουλευτικών) ήταν ένα στοίχημα τελειωμένο πολύ καιρό πριν την 6η Νοεμβρίου. Και ο «πολύς» Mitt Romney δεν θα προλάβαινε να ανατρέψει τα προγνωστικά, δεν πα’ να πέφτανε 7 τυφώνες σαν την Σάντι κι άλλοι 5 κατακλυσμοί την τελευταία εβδομάδα. Κρίμα για όλα τα πομπώδη άρθρα εναντίον του υποψήφιου αντιπροέδρου του (που ξεχάσαμε ήδη το όνομά του), στα οποία κάναμε like στο Facebook.

"The Dark Knight Rises"
O σκοτεινός ιππότης αυτό, ο σκοτεινός ιππότης το άλλο, ο σκοτεινός ιππότης θα κάνει rise and shine, ο σκοτεινός ιππότης μπλα μπλα μπλα. Επί μήνες δεχόμασταν έναν κατακλυσμό από teasers και spoilers και απόψεις και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Αλλά τα απολαμβάναμε με μια κάποια αυταρέσκεια που είμαστε τόσο cool και γαμάτοι που γουστάρουμε και τον Batman και τον Christopher Nolan ταυτόχρονα και που ξέρουμε από πριν ότι το “The Dark Knight Rises” θα γ@$%εί και θα δέρνει. Και μετά ο σκοτεινός ιππότης rose. Και χασμουρηθήκαμε. Και δεν ξανασυζητήσαμε ποτέ γι’ αυτόν.

iPhone 5
Έσπασε κάθε ρεκόρ πωλήσεων στο πρώτο του τριήμερο, μόνο και μόνο για να σπάσει και κάθε ρεκόρ γκρίνιας με τα προβληματάκια του από αυτούς που έσπευσαν να το αγοράσουν πρώτοι. Και εδώ, στην Ελλάδα του βασικού μισθού των 700, 580, 320 ευρώ έσπασε κάθε ρεκόρ «ενημερώνομαι-για-κάτι-που-δεν-θα-αποκτήσω-ποτέ». Όχι ότι δεν έγινε ανάρπαστο. Ήταν, βλέπεις, τόσο λίγα τα κομμάτια που έφτασαν εδώ κάτω, που το αντίθετο θα ήταν αδύνατον.

Path
«Αυτό μάλιστα, έτσι πρέπει να είναι τα social media! Απλά, compact, ελκυστικά. Όχι σαν το Facebook και το Twitter», είπε ένας φίλος μου τον Ιανουάριο του 2012 και άρχισε να με ενημερώνει για το πότε ξυπνάει και για το πότε πηγαίνει για ύπνο. Μέσω Path. Κάποια στιγμή βαρέθηκα και σταμάτησα να το ανοίγω για να βλέπω αν κοιμάται ή όχι. Κάποια στιγμή βαρέθηκε κι εκείνος. Μέχρι εκείνη την ημέρα, πρέπει να ήταν ο μοναδικός δημιουργός περιεχομένου στο πιο hyped και αποτυχημένο την ίδια ώρα «νέο μέσο». Ναι, πολύ πιο φούσκα κι από το Google+.

F.C. Barcelona
Σύμφωνοι, όταν εμείς στηρίζαμε Μπάρτσα στα πέτρινα χρόνια με τον Jordi Cruyff στην εντεκάδα, όλοι εσείς δεν ξέρατε καν ότι άλλαξε ο κανονισμός του οφσάιντ από αράουτ. Μετά ήλθατε και μας λέγατε για «τη μεγαλύτερη ομάδα της ιστορίας του ποδοσφαίρου» και άλλα τέτοια πομπώδη. Και ξεκίνησε το Champions League και η La Liga της νέας σεζόν, με τον μισητό Mourinho στον πάγκο της Ρεάλ και όλοι μαζί –όψιμοι και πρώιμοι λάτρεις της Μπαρτσελόνα- κάναμε τις αμετροεπείς μας δηλώσεις και φυσούσαμε λίγο ακόμη αέρα στο μπαλόνι. Μέχρι που η Μπάρτσα έσκασε. Έμεινε 9 βαθμούς πίσω από τη Ρεάλ στο πρωτάθλημα, αποκλείστηκε από τον τελικό του Champions League από τη γερασμένη Chelsea και μας έμεινε μόνο ένα Κύπελλο Ισπανίας να πανηγυρίζουμε. Αλλά εντάξει, μετά ήλθε το Euro και η τεσσάρα του τελικού από την εθνική Ισπανίας που, ξέρεις, «έχει για κορμό την Μπαρτσελόνα».

SOPA
Ναι, η αλήθεια είναι ότι κι εδώ, στο Jumping Fish, μιλήσαμε για το τέλος της ελευθερίας του Internet κι άλλα τέτοια πομπώδη και εσχατολογικά. Ναι, αυτό το διπλό νομοσχέδιο με το γελοίο, και γεμάτο υπονοούμενα στα ελληνικά, όνομα SOPA/PIPA μας είχε κατατρομάξει όλους αλλά και μας έκανε και λίγο επαναστάτες και ατίθασους και υποστηρικτές της πειρατείας. Και ναι, γενικά ασχοληθήκαμε με αυτό με όλη την υπερβολή που του έπρεπε στο νέο twitterοκεντρές σύμπαν μας της έξυπνης ατάκας. Και όταν είδαμε ότι η ψήφιση του νομοσχεδίου πήγαινε από αναβολή σε αναβολή, νιώσαμε και λίγο νικητές, λίγο Λένιν, λίγο Σπάρτακοι, λίγο Καράτε Κιντ. Μετά, ήλθε το επόμενο Internet hype, το “Gangnam Style” του PSY και απλά καταλάβαμε ότι δεν ερχόταν δα και το τέλος του κόσμου με το SOPA.

To νέο σήριαλ του JJ Abrams
«Μετά το “Lost” τι;» είχαμε όλοι αναρωτηθεί κάποια στιγμή. Και κάποιος μας απάντησε: Το “Alcatraz”! Και μας έδειξε και την αφίσα του. Ίδιας αισθητικής με του “Lost” –ίσως και η γραμματοσειρά να ήταν η ίδια. Ο παραγωγός πάντως ήταν! Ο φοβερός και τρομερός JJ Abrams και η Bad Robot Productions του που όριζε τη ζωή μας για 6 ολόκληρα χρόνια. Τελικά κανείς από εμάς δεν κατάφερε να δει πέραν του πρώτου επεισοδίου. Ο πρώην μπουκλομάλλης John Locke είχε πεθάνει μέσα μας και δεν το είχαμε καταλάβει.

"Rock of Ages"
Ροκ μιούζικαλ. Ουάου! Με πρωταγωνιστή τον Tom Cruise. Ουάου! Με μαλλούρα. Ουάου! Και τίτλο βγαλμένο από τα καλύτερα των Def Leppard. Ουάου! Τελικά βγήκε στις αίθουσες –ή μάλλον στα θερινά, αυτά με τον άθλιο ήχο- στις 26 Ιουνίου, μετά την παραζάλη των εκλογών και με μίνι καύσωνα. Μάντεψε πόσα εισιτήρια έκοψε.

Βλάσης Τσάκας
Το πιο ωραίο με την πιο φουσκένια απ' όλες τις φούσκες του 2012 είναι ότι όλοι ξέραμε πως ήταν ακριβώς αυτό από την αρχή και γι' αυτό βγάζαμε όλο τον αέρα από τα πνευμόνια μας κάθε φορά που ακούγαμε το όνομά του. Για να φουσκώσει κι άλλο και να δούμε πώς θα σκάσει στο τέλος. Οι Παναθηναϊκοί της παρέας, βέβαια, όταν πια έσκασε, δεν έβαλαν τα γέλια, γιατί αποδείχτηκε ότι τελικά ακόμη κι ο άνθρωπος αυτός "ήταν μια κάποια λύσις".

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)