Πριν καν ξεκινήσεις να διαβάζεις το κείμενό μου για τα '80s, θυμήσου ότι πριν 4 χρόνια ο Mr. Arkadin πόσταρε μια ανάλυση για τη μουσική των James Bond σε εκείνη τη saga που είχα κάνει, βλέποντας -και γράφοντας- μια ταινία κάθε μέρα. Πας στο The 007 Countdown, κατεβαίνεις ως την αρχή του και διαβάζεις για κάθε ταινία -και τη μουσική της- από την αρχή. Για το post που ακολουθεί (και αυτά με τις υπόλοιπες δεκαετίες που θα ανεβάσω στη συνέχεια) εκείνες οι αναλύσεις του Mr. Arkadin αποτέλεσαν τον καλύτερο μπούσουλα. Για πιο μεγάλη ευκολία, έχω λινκάρει τον τίτλο της κάθε ταινίας στο αντίστοιχο post που είχα ανεβάσει το 2008.
(Διάβασε ακόμη: #1. Στα '60s / #2. Στα '70s)
Η δεκαετία του ‘80, όσον αφορά στη μουσική του James Bond, χωρίζεται σε δύο μέρη. Αλλά και τα δύο είναι αρκούντως eighties: Στο πρώτο μισό συνεχίζεται η παράδοση της eurovisionικής μπαλάντας που καθιερώθηκε στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας από τους Hamlisch και Barry, εξελιγμένη βέβαια στον πιο «επεξεργασμένο» 80s ήχο. Στο δεύτερο μισό, τη σκυτάλη παίρνουν οι μεγάλες ποπ μπάντες της εποχής και ο James Bond χορεύεται στην «Αυτοκίνηση»...
For Your Eyes Only (1981)
O John Barry είναι και πάλι απών, πάλι λόγω των ίδιων προβλημάτων με την εφορία που αντιμετώπιζε και την εποχή του “The Spy Who Loved Me”, αλλά ο Bill Conti που θα αναλάβει τον ρόλο του, θα κινηθεί μουσικά πολύ πιο κοντά στον αρχετυπικό συνθέτη της μουσικής του 007 απ’ ότι έκανε ο Marvin Hamlisch. Θα συνεχίσει, βέβαια, το μοτίβο της μελοδραματικής, γεμάτης κορυφώσεις ποπ μπαλάντας, από αυτές που συνήθως σαρώνουν τα 12άρια στην Eurovision, αλλά η δική του επιλογή, η Sheena Easton (λατρεμένη!) θα φέρει μια επιβλητική ερμηνεία και θα οδηγήσει σε ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ για ταινία του James Bond. To τραγούδι προτάθηκε, μάλιστα, και για Όσκαρ, για να χάσει από το κεντρικό θέμα του “Arthur”.
Δεν ξέρουμε, βέβαια, αν θα τα πήγαινε καλύτερα -αν είχε τελικά επιλεγεί- το κομμάτι που έγραψαν οι Blondie. Ναι, είχε αρχικά ζητηθεί στην μπάντα να γράψει το τραγούδι των τίτλων, αλλά όταν ο Conti ζήτησε να έχει κι αυτός λόγο στην σύνθεσή του, δημιουργήθηκε κόμπλα και οι Blondie αποσύρθηκαν. Ακούγοντάς το ξανά, 31 χρόνια μετά, το βρίσκω εξαιρετικό. Κοντινό στο μουσικό θέμα του James Bond, διαχρονικό, άγριο και σαφώς ανώτερο του ήδη πολύ καλού ομώνυμου της Sheena Easton. Τα 80s μπήκαν πολύ δυναμικά για τον 007 – τουλάχιστον σε επίπεδο μουσικής.
Οctopussy (1983)
Ο John Barry φαίνεται πως πια έχει χάσει το άγγιγμά του και κάθε φορά που επιστρέφει είναι και χειρότερος. Το soundtrack είναι πιο αδιάφορο και από την ταινία. Και από το τραγούδι των τίτλων (άλλη μια μελοδραματική ποπ μπαλάντα, που ερμηνεύει η Rita Coolidge –η ποια;) το μόνο που μας μένει είναι πως δεν φέρει το όνομα της ταινίας, αλλά το “All Time High”.
A View To A Kill (1985)
Kαι πάνω που έλεγες ότι τα ψωμιά του John Barry είναι μετρημένα, κάνει την κίνηση ματ. Βάζει στο παιχνίδι την κορυφαία ποπ μπάντα εκείνης της εποχής, τους Duran Duran, εγκαταλείπει το μοτίβο της μπαλάντας για το τραγούδι των τίτλων και επαναφέρει την παλιά καλή έντονη σύνδεση των μέσα ενορχηστρώσεων με το κεντρικό θέμα του James Bond –αλλά με έντονα disco-pop τρόπο. Όσον αφορά στο “A View To A Kill”, τι να πει κανείς; Προσωπικά το θεωρώ το καλύτερο τραγούδι, μαζί με το “Thunderball” που γράφτηκε για τη σειρά και σίγουρα ένα από τα καλύτερα των Duran Duran. Eίναι και το πρώτο με δικό του βίντεο κλιπ. Βρισκόμαστε στο μέσο των ‘80s και ξαφνικά η μουσική του 007 αναβλύζει βάτα, τζελ στα μαλλιά και πόζα γεμάτη σούφρωμα χειλιών. Ό,τι πρέπει δηλαδή.
The Living Daylights (1987)
To κύκνειο άσμα του John Barry ευτυχώς κινείται στα υψηλά επίπεδα του ξεκινήματος της σχέσης του με τον James Bond και η συνεργασία με τους A-Ha στο τραγούδι των τίτλων έχει παίξει τον ρόλο της. Προσωπικά, όταν το είχα πρωτοακούσει, το θεώρησα κάτι σαν το «A View To A Kill του φτωχού», αλλά ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, η σύνδεση με την μουσική θεματική του 007 μού φαίνεται πιο άρτια από εκείνη που πέτυχαν οι Duran Duran και το κομμάτι μού στέκει μια χαρά. Ακόμη, βέβαια, το θεωρώ υποδεέστερο του “A View To A Kill”. Για την ιστορία, η σχέση A-Ha και Barry δεν ήταν και η πιο άψογη και οι Νορβηγοί ποπ σταρ θεωρούσαν πως το τελικό αποτέλεσμα δεν αντιπροσώπευε αυτό που ήθελαν να βγάλουν. Γι’ αυτό και ηχογράφησαν όχι μία, αλλά τρείς δικές τους εκδοχές (με πιο διάσημη αυτήν εδώ) και τις κυκλοφόρησαν αργότερα!
License To Kill (1989)
Σύμφωνοι, η «Αυτοκράτειρα της Soul», Gladys Knight, δεν είναι «μεγάλη ποπ μπάντα της εποχής», όπως γράφω στην αρχή αυτού του post (αναφερόμενος, εννοείται, στους Duran Duran και τους A-Ha), αλλά ήταν κι εκείνη σε μεγάλη φόρμα στα 80s, με το Grammy της και τα όλα της. Και, βεβαίως, αυτοκράτειρα. Με τον Barry να έχει πια αποσυρθεί και τον θεσμό του James Bond να πνέει -λόγω Timothy Dalton- τα λοίσθια, οι παραγωγοί έψαξαν να βρουν μια λύση τουλάχιστον στη μουσική και επιστράτευσαν τον Michael Kamen, τον άνθρωπο που έντυσε με μουσική τη σειρά των ταινιών «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει» και «Φονικό Όπλο» (και που έχει κάνει και άπειρες σπουδαίες παραγωγές, μεταξύ των οποίων και δουλειές των Metallica).
Ο Κamen θα φέρει μεν μια ανανέωση στον ήχο, ανεβάζοντας λίγο ρυθμούς, αλλά θα το κάνει κάπως άχρωμα και το όλο soundtrack θεωρείται ένα από τα πιο μέτρια της σειράς. Όσον αφορά στο κομμάτι των τίτλων, εγώ δεν μπορώ να του καταλογίσω και πολλά, αφού έσκασε στο μέσον της εφηβείας μου και έντυσε ουκ ολίγους χορούς με παιδικούς έρωτες στα πάρτυ της εποχής. Αυτοί που ξέρουν όμως από μουσική έχουν να λένε ότι είναι μια ξεπατικωσούρα του “Goldfinger”. Και δεν έχουν άδικο. Χρησιμοποίησαν μέχρι και τα μέτρα του, και γι’ αυτό έπρεπε να πληρώσουν δικαιώματα στον John Barry. Για την ιστορία, ο Kamen δεν ασχολήθηκε με το τραγούδι των τίτλων, το οποίο (αντ)έγραψαν οι Narada Michael Walden, Jeffrey Cohen και Walter Afanasieff.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου