(Διάβασε ακόμη: #1. Στα '60s / #2. Στα '70s / #3. Στα '80s)
Η σωτηρία του ήρωα από τον Pierce Brosnan και από τους σεναριογράφους που, όμως, έχουν πια στερέψει από νουβέλες του Ian Fleming, κάνει την συχνότητα με την οποία βγαίνουν οι ταινίες του James Bond πιο μικρή απ’ ότι ήταν στα 60s, τα 70s και τα 80s. Αυτό για τη μουσική σημαίνει ένα, κυρίως, πράγμα: Δεν υπάρχει συνέχεια από το ένα soundtrack στο άλλο και κανένα τραγούδι δεν θυμίζει κάτι από το παρελθόν. Κι αν σού ακούγεται καλό αυτό, παρατηρώντας το από απόσταση –και έχοντας ακούσει όλη τη μουσική των τριών προηγούμενων δεκαετιών- θα καταλάβεις ότι συνέβαλε πολύ στη μείωση της σημασίας του τραγουδιού για τη συνολική αξία της κάθε ταινίας. Δεν είναι ότι γράφτηκαν άσχημα κομμάτια, είναι ότι δεν αποτελούν πια μέρος κάποιας παράδοσης και άρα, μόλις σβήσει ο απόηχος από την ταινία, ξεχνιούνται εντελώς και κανείς δεν ξαναασχολείται μαζί τους. Το φαινόμενο θα γίνει ακόμη πιο έντονο στα 00s (όπου πλέον είναι και τα ίδια τα τραγούδια χάλια...)
Goldeneye (1995)
Δεν είναι άλλη μια ξεπατικωσούρα του “Goldfinger”, όπως σε κάνει να πιστεύεις –κυρίως- ο τίτλος και οι πρώτες νότες στην αρχή. Είναι ένα πονηρό, ξεσηκωτικό (αν και όχι γρήγορο) τραγούδι, από αυτά που ξέρει καλά πώς να αναδεικνύει με τη μοναδική της φωνή η τεράστια Tina Turner. Για μένα, περισσότερο συνδέεται με τις πιο ροκ στιγμές που έρχονται με τον Chris Cornell και τον Jack White στα 00s, παρά με το μουσικό παρελθόν του 007, το βγαλμένο από το καπέλο του John Barry. To ενδιαφέρον soundtrack είναι του Éric Serra, του αγαπημένου συνθέτη του Luc Besson, αλλά για το τραγούδι των τίτλων αποκλειστική ευθύνη φέρουν οι Bono και The Edge. Ναι, ούτε κι εγώ τους τό ‘χα.
Tomorrow Never Dies (1997)
Εδώ έχουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς το τραγούδι των τίτλων αρχίζει να παίζει όλο και μικρότερο ρόλο στην ουσία του James Bond, για χάρη των εντυπώσεων και της εμπορικής αξιοποίησης. Για το «Tomorrow Never Dies» οι παραγωγοί μπήκαν σε μια διαδικασία προκριματικού Eurovision, προκηρύσσοντας διαγωνισμό, στον οποίον κατέβηκαν 12 διάσημοι καλλιτέχνες και μπάντες (μεταξύ τους οι Pulp, Saint Etienne, Marc Almond, Sheryl Crow και η K.D. Lang με ένα τραγούδι του συνθέτη της ταινίας, David Arnold). Το “Tomorrow Never Dies” που επελέγη ήταν αυτό των Arnold και K.D. Lang, πράγμα λογικό, αφού βρισκόταν πιο κοντά στο υπόλοιπο soundtrack, αλλά την τελευταία στιγμή οι παραγωγοί αποφάσισαν να το αφήσουν και να επιλέξουν εκείνο το απίστευτα βαρετό της Sheryl Crow, επειδή η τραγουδίστρια είχε μεγάλο σουξέ εκείνη τη χρονιά.
Το τραγούδι της K.D. Lang δεν πήγε, βέβαια, χαμένο. Χρησιμοποιήθηκε για τους τίτλους τέλους και είναι ένα καλό δείγμα του πόσο «τζεΪμσποντική» μουσική έγραψε για την υπόλοιπη ταινία ο Arnold. Ήταν δύσκολο να χαθεί αυτό το στοίχημα αφού ο συγκεκριμένος συνθέτης είχε επιλεγεί λόγω του «Shaken and Stirred: The David Arnold James Bond Project», ενός άλμπουμ όπου είχε βάλει διάφορους διάσημους καλλιτέχνες να εκτελέσουν δικές του διασκευές των πιο διάσημων Bond Songs. Πόσο κρίμα που η κεντρική μας μουσική ανάμνηση από την εν λόγω ταινία είναι η ηλίθια μπαλάντα της Sheryl Crow από τους τίτλους αρχής.
Τhe World Is Not Enough (1999)
Στο δεύτερό του soundtrack για τον 007, o David Arnold δίνει ρέστα, βάζοντας την ηλεκτρονική μουσική πολύ γερά στο παιχνίδι και χρησιμοποιώντας σπουδαίους ethnic καλλιτέχνες στα σημεία που ήθελε να δώσει πιο εξωτικούς τόνους. Abdullah Chhadeh, Natasha Atlas, Scott Walker και DJ Krush ακούγονται, μεταξύ άλλων, κατά την διάρκεια της ταινίας, αλλά την παράσταση κλέβουν οι Garbage με το τραγούδι των τίτλων αρχής, ένα από τα πιο αγαπημένα μου.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου