The Joy Formidable - Wolf's Law

The Joy Formidable
Wolf's Law
(Ιανουάριος 2013)



Θυμάμαι την ανατριχίλα που μ’ έπιανε κάθε φορά που άκουγα Lush. Εκείνη την ταραχή, τη θαλερή μανία να σκαρφαλώσω σε μάντρες και ταράτσες και να σκαρώσω κάποιο δικό μου urban sport με την αδρεναλίνη να ψεκάζει τους από κάτω. Ήταν άλλες εποχές τότε, βέβαια, ήμουν πιο νέος και με σήκωναν τα πόδια μου (όχι ως τις ταράτσες, αλλά τουλάχιστον άντεχα ακόμη τα συνεχή ξενύχτια και τα 12ωρα στη δουλειά και τα τρεξίματα «όλα μέσα» ως την άκρη της παραλίας και πίσω). Αλλά τον αισθητήρα Lush δεν τον πήγα στο off ακόμη κι όταν πέρασαν τα χρόνια. Απλά, με μεγάλη μου απογοήτευση διαπίστωνα πως το λαμπάκι του δεν άναβε σχεδόν ποτέ. Πως δεν μπορούσε με τίποτε να βρει τους διαδόχους τους.

Κάποια στιγμή, πριν 10 χρόνια περίπου, κάποια αχνά «μπιπ μπιπ» και μερικά ασθενικά αναβοσβησίματα σημειώθηκαν με το emo rock. Μού άρεσαν ιδιαίτερα οι Coheed & Cambria και είχα, φυσικά, ξετρελαθεί με το «Black Parade» των My Chemical Romance. Αλλά η πολλή πόζα και το ρίμελ στερούσαν απ’ το κίνημα εκείνο την αυθεντική αλητεία της dreampop των Lush, των Elastica, των Catatonia, των Drugstore, των Echobelly. Όχι, ήταν άλλο πράγμα, δεν γεννούσε τα ίδια συναισθήματα.

Οι The Joy Formidable άργησαν πολύ. Αλλά έφεραν αυτό που είχε λείψει στην πορεία. Κάποιοι θα διαφωνήσουν. Θα πουν πως υπάρχουν μπόλικα noise rock σχήματα που έκαναν την δουλειά των dreampopers τόσο καιρό. Οι Japandroids, ας πούμε. Δεν ξέρω. Ίσως αυτό που μου έλειπε σε όλους αυτούς που γουστάρουν να σου παίρνουν τ’ αυτιά, αλλά και στους shoegazers μέντορές τους, ήταν η ουσία. Ο θόρυβος δεν ήταν απλά το μέσο, δηλαδή, αλλά ο αυτοσκοπός τους. Με τους Joy Formidable είναι αλλιώς.

Στο δεύτερό τους άλμπουμ (το ακούτε εδώ), σκάνε ακόμη πιο αγριεμένοι απ’ το προ διετίας ντεμπούτο τους, με μια λονδρέζικη μαγκιά (μην πιπιλίσεις την καραμέλα περί Ουαλίας – οι Joy Formidable έχουν αφήσει εδώ και καιρό τις ρίζες τους για το urban σκηνικό της βρετανικής πρωτεύουσας) και πάνω απ’ όλα με μια υπεραπλουστευμένη θεωρία περί της μουσικής. Τα ντραμς βαράνε μανιασμένα, οι κιθάρες βρυχώνται με μια χεβιμεταλλική διάθεση και η Ritzy Bryan απαγγέλλει χαρούμενα, ατάραχα, με επιτηδευμένη αφέλεια τα επικά της στιχάκια –κάποτε είναι Sinead O’Connor και κάποτε Courteney Love. Όλο αυτό είναι τόσο δυναμικό, τόσο ζωηρό, τόσο fun, που είναι σχεδόν ιεροσυλία να αναφέρονται ως επιρροές για τους Joy Formidable καλλιτέχνες όπως οι My Bloody Valentine. Απλά δεν ισχύει. Άκου ξανά το «Wolf’s Law» και θα ανακαλύψεις πως περισσότερες επιρροές έχουν από Black Sabbath και Led Zeppelin παρά απ’ ότι περιφέρει περήφανο τον όρο “noise” ή “shoegaze” για να ψαρώnει τα πλήθη.

H μεγάλη τέχνη, βέβαια, στο «Wolf’s Law» είναι η δομή του. Το πώς έχει στηθεί για να σου κρύβει ότι κάποια μοτίβα είναι επαναλαμβανόμενα και για να σε πείσει ότι αυτό το formidable τρίο έχει όντως γεμίσει σχεδόν μία ολόκληρη ώρα με τόσο ξεσηκωτική μουσική. Ακούγοντάς το μερικές φορές σερί, συνειδητοποιείς ότι δεν είναι το αριστούργημα που η νοσταλγία των Lush σ’ έκανε προς στιγμήν να το χαρακτηρίσεις. Είναι όμως ένα τίμιο δισκάκι, το πιο απολαυστικό απ’ όσα έχω ακούσει ως τώρα μέσα στο 2013, γεμάτο με υλικό για εκεί που βρίσκεται το λαμπρόν πεδίον δόξης των Joy Formidable: για την αρένα. Μακάρι να τους δούμε σύντομα live από εδώ, για να εκτιμήσουμε ακόμη περισσότερο το «Wolf’s Law». Μέχρι τότε, τους χαρίζω 3.5 (στα 5) αστεράκια.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)