H μουσική βιομηχανία ήταν το πρώτο θύμα της ψηφιακής τεχνολογίας. Το 1999 έβλεπε μόνο την κορυφή του παγόβουνου, το Napster, και προτίμησε να πολεμήσει το Internet, παρά να βρει τρόπους να το χρησιμοποιήσει προς όφελός της. Αυτό που ακολούθησε την επόμενη δεκαετία ήταν ένα πρωτοφανές πογκρόμ, ένας ορμητικός χείμαρρος που όχι μόνο πήρε μαζί του δισκογραφικές, περιοδικά, ραδιόφωνα, κανάλια, αλλά που άλλαξε εντελώς και το τι λογίζεται «εμπορικό», χτίζοντας μέσα στα συντρίμμια του νέα μουσικά είδη, νέες συνήθειες, νέους χρονικούς ορίζοντες για την επιτυχία.
Μη γελιέσαι, ήταν η ίδια «σφαγή» που έδωσε τόση δύναμη στο indie rock των Strokes και των ακολούθων τους στις αρχές των 00s μ’ αυτή που γέννησε τους PSY και τα “Harlem Shakes” του σήμερα. Οι συνέπειες της διάλυσης της ως τότε υπάρχουσας πυραμίδας στο πώς παράγεται, διανέμεται και πετυχαίνει η μουσική ακόμη δεν έχουν ξεκαθαρίσει τελείως. Κάποιοι απολιθωμένοι οργανισμοί συνεχίζουν να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο που ήξεραν στα 00s. Το Billboard, μόλις πριν δυο εβδομάδες άλλαξε το πώς μετράει το single chart του. Και το αποτέλεσμα –όσο εξωφρενικό κι αν ήταν- έπιασε επιτέλους το σφυγμό της εποχής. Στο Νο. 1 εκτινάχτηκε ο εμετός του Baauer.
Ωστόσο, μέσα σ’ αυτό το εξόχως μπερδεμένο σκηνικό, ήρθε τις τελευταίες ημέρες μια είδηση τόσο αναπάντεχη, που στην πρώτη της ανάγνωση κάποιοι από αυτούς τους δεινόσαυρους μπορεί και να αναθάρρησαν: Για πρώτη φορά από το 1999, τα έσοδα του 2012 για τη μουσική βιομηχανία ήταν μεγαλύτερα από εκείνα του 2011… Πρόκειται για προσωρινή διακοπή του πτωτικού τους ρυθμού ή κάτι αλλάζει και ο κόσμος ξανάρχισε να αγοράζει μουσική;
Ας μη βγάλουμε συμπεράσματα από τώρα. Καταρχάς η αύξηση είναι της τάξεως του 0,3%. Αμελητέα. Με έσοδα 16,5 δισ. δολάρια, το 1999 των 38 δισεκατομμυρίων μοιάζει να βρίσκεται όχι μια δεκαετία, αλλά χίλια έτη φωτός μακριά. Από αυτά τα 16,5 δισ. δολάρια, όμως, η συντριπτική πλειοψηφία προέρχεται από τις ψηφιακές πωλήσεις. Κάποτε λέγαμε ότι η ψηφιακή τεχνολογία θα σκοτώσει τη μουσική. Σήμερα κάποιοι τολμούν να ψιθυρίσουν ότι ίσως και να τη σώσει. Ούτε το ένα ούτε το άλλο, φυσικά, ισχύει. Η μουσική δεν πρόκειται να πεθάνει –ούτε να σωθεί, αφού δεν έχει ανάγκη από σωτηρία. Ο πραγματικός –και μοναδικός– ασθενής είναι η μουσική βιομηχανία με τον τρόπο που δούλευε μέχρι πρόσφατα.
Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι στο χώρο που δεν έχουν αντιληφθεί πόσο γρήγορα πρέπει να προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες. Για παράδειγμα, οι πωλήσεις μέσω iTunes είναι ήδη τόσο… 2008. Είναι οι υπηρεσίες σαν το Spotify και το Muve Music που μαζεύουν πλέον το χρήμα. Μέσα στο 2012 τα έσοδά τους είδαν αύξηση 44% σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Η ίδια η Apple (αλλά και η Google) το ξέρουν καλά αυτό κι ετοιμάζουν τις δικές τους συνδρομητικές υπηρεσίες. Και δεν είναι μόνο το «πώς». Είναι και το «πού». Την ίδια ώρα που οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί γράφονται (και πληρώνουν) σε τέτοιες υπηρεσίες, οι Ρώσοι και οι Κινέζοι σπάνε κάθε ρεκόρ στην πειρατεία.
Το τέλος των HMV θρηνήθηκε από πολλούς σαν το τέλος μιας εποχής. Αλλά η αλήθεια είναι πως αυτοί που έχυναν τα δάκρυα ήταν οι πρώτοι που εγκατέλειψαν τα HMV και τα Metropolis και όλα τα μαγαζιά αυτής της λογικής για την ευκολία του ψηφιακού. Ήταν αυτοί που όρισαν τη νέα εποχή. Τη νέα αρχή. Και δεν είναι άνθρωποι που θα τσιγκουνευτούν να πληρώσουν για τη μουσική που αγαπούν μόνο και μόνο επειδή κάποιος τους τη δίνει τσάμπα. Το Internet έχει δείξει ότι μια καλή ιδέα ανταμείβεται στο τέλος. Χρειάζεται απλά λίγη υπομονή. Ίσως αυτό το 0,3% με το πρόσημο + μπροστά του να είναι η αρχή της ανταμοιβής. Ίσως και όχι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η μουσική θα συνεχίζει να δίνει νέες, ενδιαφέρουσες προτάσεις και η τεχνολογία θα της προτείνει νέες μεθόδους για να διαδοθούν. Το αν κάποιοι θέλουν να βγάλουν χρήματα από όλο αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου