Λατρεύω τις ατάραχες, κυνικές, αψεγάδιαστες ερμηνείες του Christoph Waltz. Και χαίρομαι πάρα πολύ που είναι το μεγάλο φαβορί για το Όσκαρ Β’ ανδρικού ρόλου φέτος, ως Dr. Schultz στο “Django Unchained”. Θα χαρώ ακόμη περισσότερο αν το πάρει κιόλας. Αλλά μετά από χρόνια, το μόνο που θα θυμάμαι –γιατί είμαι τέτοιο, ψυχαναγκαστικό άτομο- θα είναι ότι θα έχει πάρει το λάθος Όσκαρ. Διότι ο ρόλος του dr. Schultz σόρι αλλά δεν είναι Β’. Eίναι πρωταγωνιστικός!
Κι αυτό το μπέρδεμα με το τι εστί πρωταγωνιστής και τι Β’ δεν είναι σπάνιο φαινόμενο στα Oscars. Ευτυχώς τις περισσότερες φορές –ίσως ακριβώς επειδή δεν είναι ευδιάκριτο το σε ποια κατηγορία πρέπει να πάει ο υποψήφιος, είτε γιατί δεν είναι τόσο ουάου για να τον πεις πρωταγωνιστή, είτε γιατί είναι μεν Β’, αλλά πιο σημαντικός από τον Α’- το Όσκαρ πάει κάπου αλλού και ξεχνάμε το όλο μπέρδεμα. Τι γίνεται όμως με τις περιπτώσεις εκείνες που κερδίζει ο λάθος ρόλος; Τις μαζεύουμε και τις κάνουμε λίστα:
Louise Fletcher – «Στη Φωλιά του Κούκου»
Συγκλονιστική ερμηνεία, δεν λέω, και τη θυμάμαι ακόμη. Αλλά ο ρόλος της ήταν ξεκάθαρα υποστηρικτικός. Νομίζω ότι είναι το κλασσικότερο παράδειγμα ηθοποιού που έπαιξε τόσο καλά, ώστε ανάγκασε την Ακαδημία να την αναβαθμίσει κατηγορία. Στην απονομή των Oscars το 1976, βέβαια, υπήρχε και το πρόσθετο πρόβλημα ότι γενικά δεν είχαν κάνει την εμφάνισή τους μεγάλες γυναικείες ερμηνείες σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Στη «Φωλιά του Κούκου» δεν υπήρχε άλλη γυναίκα με τόσο σημαντικό ρόλο όσο της αρχινοσοκόμας Ratched, οπότε το όλο πράγμα ήλθε κι έδεσε.
Anthony Hopkins – «Η σιωπή των αμνών»
Το ξέρω ότι είσαι έτοιμος να μου εξαπολύσεις ό,τι υπάρχει αυτή την στιγμή μπροστά σου και να βάλεις το Jumping Fish στη μαύρη σου λίστα, αλλά άκουσον μεν, πάταξον δε. Ο σπουδαίος Hannibal Lecter του Anthony Hopkins εμφανίζεται συνολικά στην ταινία λίγο πάνω από ένα τεταρτάκι της ώρας. Ναι, η ερμηνεία άξιζε Όσκαρ, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι Α’ ανδρικού ρόλου...
Nicole Kidman – «Οι Ώρες»
Όπως θα θυμάσαι, δεν υπήρχε βασική πρωταγωνίστρια στις «Ώρες». Και οι τρεις τους (Nicole Kidman, Julianne Moore, Meryl Streep) μοιράζονταν 3 ιστορίες. Η κάθε μία ήταν πρωταγωνίστρια στην δική της μεν, αλλά αυτό αφορούσε το εν τρίτο της ταινίας.
Tatum O’Neal – «Paper Moon»
Πήρε Όσκαρ Β’ γυναικείου ρόλου αν και πρωταγωνιστούσε στην ταινία. Γιατί; Μα επειδή δεν ήταν ακριβώς... γυναικείος ο ρόλος της. Και γιατί δεν υπάρχει Όσκαρ «παιδικού» ρόλου. Η Tatum O’Neal ήταν 11 ετών το 1974, όταν έπαιξε στο «Paper Moon», ενώ ο ρόλος της μικρής Addie που υποδύθηκε ήταν ενός ακόμη μικρότερου σε ηλικία κοριτσιού. Παρ’ όλ’ αυτά δεν παύει να είναι πρωταγωνιστικός και όχι Β’.
Jessica Lange – «Tootsie»
Πώς να δώσεις το Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου στην πρωταγωνίστρια του «Tootsie», όταν στην ουσία τον Α’ γυναικείο ρόλο στην ταινία τον παίζει ο Dustin Hoffman; Η μόνη λύση είναι να υποβιβάσεις σε Β’ την γυναίκα πρωταγωνίστριά σου. Τουλάχιστον η Jessica Lange κάτι πήρε στο τέλος.
Marisa Tomei – «Μy Cousin Vinnie»
Η αλήθεια είναι ότι αν η Marisa Tomei πήγαινε ως υποψήφια εκεί που έπρεπε όντως να πάει (Α’ γυναικείου ρόλου), δεν θα είχε καμμία τύχη. Το 1993 ήταν ακόμη μια νεαρή ομορφούλα κωμικός που έπαιζε σε σαπουνόπερες. Τι πιθανότητες είχε κόντρα στην Emma Thompson του “Howard’s End”, την Catherine Deneuve της “Ινδοκίνας” ή τις Michelle Pfeiffer και Susan Sarandon; Ακόμη και το Όσκαρ Β’ γυναικείου ρόλου που πήρε ήταν μια έκπληξη για εκείνη τη χρονιά. Αλλά η ερμηνεία της ήταν πρωταγωνιστική 100%.
David Niven – «Separate Tables»
Άλλη μια σπονδυλωτή ταινία χωρίς σαφή πρωταγωνιστή, που όμως κέρδισε Όσκαρ Α’ ρόλου, ήταν το “Separate Tables” του 1958 και τυχερός ο David Niven. Ισχύει και εδώ ακριβώς ό,τι είπαμε για τις «Ώρες» και τη Nicole Kidman.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου