Έχοντας την πολυτέλεια να διαβάζεις τις λίστες με τις βραβεύσεις μετά από χρόνια, όταν η Iστορία έχει δείξει ποια ταινία ή ποια ερμηνεία χάθηκε στη λήθη και ποια συνεχίζει να αποθεώνεται μέχρι και σήμερα, μπορείς εύκολα να συντάξεις μια λίστα σαν αυτή που ακολουθεί. Αλλά δεν θέλω να παρεξηγηθώ από τα μέλη της Ακαδημίας. Ξέρω πολύ καλά ότι η εκάστοτε βράβευση γίνεται υπό την πίεση χιλιάδων παραγόντων. Το momentum, το ποιοι είναι οι αντίπαλοι στην ίδια κατηγορία, το αν ο υποψήφιος έχει αδικηθεί ή υπερεκτιμηθεί στο παρελθόν, το ποια είναι η τρέχουσα μόδα στον κινηματογράφο, όλα αυτά παίζουν το ρόλο τους.
Το να κατηγορεί κανείς όσους ψήφισαν για τα Όσκαρ μετά από δεκαετίες για το ότι δεν κατάλαβαν πόσο επιδραστική θα ήταν η τάδε σκηνοθεσία για το δείνα κίνημα που γεννήθηκε 100 χρόνια μετά, είναι κομματάκι άδικο. Γι’ αυτό και στην δεκάδα που ακολουθεί δεν θα κάνω σχόλια για τους νικητές. Μόνο θα υπενθυμίσω γιατί αυτοί οι 10 είναι (τόσο, μα τόσο) αδικημένοι:
Anthony Perkins – Α’ ανδρικός στο «Ψυχώ»
Το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου εκείνη τη χρονιά πήγε στον Burt Lancaster για το “Elmer Gantry” και όχι στον Perkins και στην πρωτοποριακή του ερμηνεία στο ρόλο του Norman Bates. Μπήκε τόσο πολύ στο πετσί του χαρακτήρα του, που άλλαξε τον τρόπο που οι ηθοποιοί του Χόλιγουντ άρχισαν να προσεγγίζουν τους ρόλους τους στο εξής. Αλίμονο, όμως, δεν προτάθηκε καν ως υποψήφιος. Η ταινία προτάθηκε για 4 άλλα βραβεία, αλλά δεν πήρε κανένα.
James Stewart – A’ ανδρικός ρόλος στον «Δεσμώτη του Ιλίγγου»
Δεν προτάθηκε καν. Κι ας ήταν η πρώτη του ερμηνεία που ξέφευγε από το κάπως ανάλαφρο, κάπως αφελές ύφος που είχε υιοθετήσει στις ως τότε μεγάλες του επιτυχίες. Κι ας ήταν ο ρόλος που απέδειξε (να ‘ναι καλά ο Alfred Hitchcock που τον επέλεξε) ότι ερμηνευτική γκάμα του Stewart ήταν αστείρευτη. Κι ας ήταν μια από τις κορυφαίες ταινίες του κορυφαίου σκηνοθέτη όλων των εποχών. Η ίδια η ταινία προτάθηκε (και έχασε) μόνο στις κατηγορίες του ήχου και της καλλιτεχνικής διεύθυνσης. Το Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου ο 1959 πήγε στον David Niven για το “Separate Tables”.
Cary Grant – B’ ανδρικός στο «The Philadelphia Story»
Το 1941, το Α’ ανδρικού το πήρε ο James Stewart για έναν από τους πιο κλασικούς (και πιο κλισέ) ρόλους της ζωής του, αλλά ο συγκλονιστικός Cary Grant, πιο αντισυμβατικός (και κομψός) από ποτέ, παρ’ ότι εμφανίζεται το ίδιο με τον Stewart στην ταινία, αγνοήθηκε από την Ακαδημία. Δεν προτάθηκε καν για τα Όσκαρ.
Ingrid Bergman – Α’ γυναικείος για το «Casablanca»
Ναι, δεν προτάθηκε καν. Όχι, δεν είναι και τόσο παράλογο. Την ίδια χρονιά (το 1941) ήταν υποψήφια στην ίδια κατηγορία για το «Για Ποιον Χτυπάει η Καμπάνα;» και εκείνα τα χρόνια η Ακαδημία δεν επέτρεπε το ίδιο πρόσωπο να παίζει σε διπλό ταμπλό. Δεν το κέρδισε, πάντως, ούτε για την άλλη ταινία (που είχε δώσει στην Κατίνα Παξινού το Β’ Γυναικείου). Το πήρε η Jennifer Jones για το “The Song of Bernadette”.
John Cazale – B’ ανδρικός για το «Νονός 2»
Ο άνθρωπος που οι ταινίες στις οποίες έπαιξε προτάθηκαν (όλες) για το Καλύτερης Ταινίας (εντάξει, 5 ήταν όλες κι όλες) δεν ήταν ποτέ υποψήφιος για κάποιο Όσκαρ. Ούτε καν για τον Fredo του στο β’ μέρος του «Νονού», τον χαρακτήρα του οποίου τα καμώματα συντηρούν όλη την υπόθεση και η που ερμηνεία του στο ρόλο του ήταν ό,τι καλύτερο έδωσε ποτέ στην σύντομη καριέρα του. Το γεγονός ότι το 1975 ο Β’ ανδρικός ρόλος πήγε στον Robert De Niro για τον ρόλο του νεαρού Vito Corleone στην ίδια ταινία, αποδεικνύει το μέγεθος της αδικίας εις βάρος του Cazale.
Ben Affleck – Σκηνοθεσία στο «Argo»
Δηλαδή στη φετινή πεντάδα (Michael Haneke για το “Amour”, Benh Zeitlin για το “Beasts of the Southern Wild”, Ang Lee για το “Life of Pi”, Steven Spielberg για το “Lincoln” και David O. Russell για το “Silver Linings Playbook”) δεν υπήρχε χώρος για το σκηνοθέτη της ταινίας που θα πάρει το πιο σημαντικό Όσκαρ απ’ όλα; Που αναπαρέστησε με μοναδικό τρόπο την ατμόσφαιρα της περσικής πρωτεύουσας του 1979 και που χειρίστηκε μια υπόθεση που ξέρεις από πριν πώς θα καταλήξει με τέτοια μαεστρία ώστε να σε κρατάει σε αγωνία ως το τέλος;
Kathleen Turner – Α’ γυναικείος στην «Έξαψη»
Τεράστιο respect τρέφουμε όλοι για την Katharine Hepburn, κι εγώ ακόμη περισσότερο, αλλά στα Oscars του 1982, όταν το πήρε για τη «Γαλάζια Λίμνη», εμείς μία ταινία είχαμε μόνο στο μυαλό μας και μία μόνο γυναικεία ερμηνεία. Η Turner στην «Έξαψη» ήταν αυτή που μας δημιουργούσε τις όποιες εξάψεις και αν αυτό δεν είναι λόγος για μια υποψηφιότητα έστω, τότε τι είναι; Η Turner, με την τότε ερμηνεία της, δημιούργησε την αρχετυπική femme fatale για όσες ακολούθησαν, οπότε και η υποψηφιότητα λίγη θα ήταν. Το Όσκαρ Α’ γυναικείου τής αξίζε εκείνη τη χρονιά όσο καμιάς άλλης.
Dennis Hopper – Β’ ανδρικός για το «Μπλε Βελούδο»
Η αλήθεια είναι ότι ο Hopper ήταν υποψήφιος στην ίδια κατηγορία, την ίδια χρονιά (1987), για άλλη ταινία (το “Hussiers” – «Πάθος για το Μπάσκετ» ο ελληνικός τίτλος, χε χε), αλλά τώρα σοβαρά; Ήταν ή δεν ήταν η ερμηνεία του ως Frank η κορυφαία στιγμή της καριέρας του; (Και μη βιαστείς να μιλήσεις για το «Easy Rider»).
Susan Sarandon – Α’ γυναικείος για το «Η Κυρία και ο Ταύρος»
Το «Η κυρία και ο ταύρος» δεν μου πολυαρέσει. Και δεν μου αρέσει για τον εξής λόγο: Γιατί θεωρητικά είναι μια ταινία για το μπέιζμπολ και θα έπρεπε να είναι μάτσο και μάγκικη και γεμάτη αδρεναλίνη. Τελικά όμως ήταν μια ταινία για το πώς μια γυναίκα έκανε ό,τι ήθελε έναν αστέρα του σπορ. Ήταν μια «γυναικεία» ρομαντική κομεντί. Πράγμα που αποδεικνύει πόσο καλά έκανε τη δουλειά της η Sarandon. Για την ιστορία, η ταινία ήταν τελικά υποψήφια μόνο για Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου, το οποίο και δεν κατάφερε να πάρει.
"Τhe Matrix" – Για όλα τα Όσκαρ
Χα χα χα, νόμιζες κι εσύ ότι τo είχε πάρει ε; Κι όμως, το 2000 το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας πήγε στο “American Beauty” ενώ το “The Matrix” δεν ήταν καν υποψήφιο. Η ταινία που άλλαξε όλες τις ταινίες δράσης από τότε και στο εξής (και που δεν ήταν απλά μια ταινία δράσης) έφτασε στην 72η Απονομή των Βραβείων της Ακαδημίας με 4 υποψηφιότητες (τις κέρδισε όλες) σε Μοντάζ, Ηχητικά και Οπτικά Εφέ, Ήχο, αλλά έμεινε στα τεχνικά. Η Ακαδημία δεν μας έδωσε έστω τη χαρά να τη δούμε υποψήφια στο Καλύτερης ταινίας, ή έστω στο Σκηνοθεσίας ή Πρωτότυπου Σεναρίου (όλα είχαν πάει στο “American Beauty”)...
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου