Foxygen και Dawn Richard για ένα καλλίτερο 2013; Ναι καλά...

Τόσο το «We Are The 21st Century Ambassadors of Peace and Magic» των Foxygen όσο και το «Goldenheart» της Dawn Richard είναι δύο άλμπουμ που έχω λιώσει αυτό το μικρό διάστημα που έχει περπατήσει το νέο έτος. Ως εδώ καλά. Απ’ ότι καταλαβαίνω αυτό έχουν κάνει όλοι. Οι δυο τους έχουν βγάλει τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς ως τώρα. Και προσμένοντας ότι το 2013 θα είναι το έτος με τις πιο σημαντικές κυκλοφορίες από την αρχή της δεκαετίας, το ως τώρα παράσημο των Foxygen και της Dawn Richard είναι σπουδαίο.

Εκεί που τα χαλάμε λίγο είναι στο γιατί τούς τα έχουμε καρφιτσώσει τα παράσημα αυτά. Είναι όντως οι Foxygen μια αποκάλυψη επιπέδου Of Montreal της περιόδου 1998-2004; Είναι όντως η Dawn Richard η νέα Beyoncé; Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ το παράσημο το έδωσα με τα ίδια κριτήρια που ψηφίζω το ντεμπούτο των Tenacious D μέσα στην 50άδα της περασμένης δεκαετίας και το περσινό τους «Rize Of The Fenix» μέσα στην 5άδα της χρονιάς. Δεν εννοώ τον χαβαλέ (αν κι αυτό είναι ένα ακόμη πλεονέκτημα, που σίγουρα τους ανεβάζει θέσεις – θα ήθελα να το βρω και στα σημερινά πουλέν). Εννοώ την ικανότητα στην αντιγραφή.

Η αντιγραφή είναι κι αυτή μια τέχνη. Για να μην ενοχλεί, για να εμπνέει, για να σε κάνει να θες ν’ ακούς κάτι ξανά και ξανά, πρέπει να βρίσκεις ένα μαγικό τρόπο να περνάς το μολύβι σου από το ριζόχαρτο κάθε φορά. Και το να στήνεις ένα άλμπουμ βασισμένο πάνω στην αντιγραφή είναι ακόμη πιο δύσκολο. Τι ταιριάζει με τι; Πόσο μακριά επιτρέπεται να φτάσεις; Πού θα πετάξεις δικά σου στοιχεία μέσα;

Επιμένω στην έννοια «αντιγραφή». Γιατί και στην περίπτωση Dawn Richard, αλλά και στην περίπτωση Foxygen η λέξη «επιρροή» είναι κάπως φτωχή για να αποδώσει το τι συμβαίνει στα άλμπουμ τους. Διαβάζω κάπου για τις «αναφορές» στον Phil Collins, στην Madonna, την Beyoncé που περιέχει το «Goldenheart». Οι αναφορές είναι ολόκληρες στιγμές από τραγούδια που έχουμε χιλιοτραγουδήσει όλοι. Στο «Ιn Your Eyes», μάλιστα, αντιγράφεται και ο τίτλος από την «αναφορά» του, το ομώνυμο του Peter Gabriel.

Η Dawn Richard είναι χίλιες φορές καλύτερη από κάθε Rihanna (νομίζω ότι σ’ αυτήν μοιάζει περισσότερο, παρά στην Beyoncé), αλλά είναι επειδή ξέρει να χειρίζεται καλά τις επιρροές και τις αναφορές της: Αντιγράφοντάς τις έτσι ώστε να μην ενοχλούν. Φαντάζομαι ότι το κοινό της δεν θα συνδέσει ποτέ το «In The Herts Tonight» με το «In The Air Tonight» ή το «In Your Eyes» με το... «In Your Eyes», γιατί πολύ απλά αγνοεί τα πρωτότυπα. Προσοχή: δεν την λέω κλέφτρα, τώρα, προς Θεού. Λέω ότι έχει βρει τον τρόπο να κάνει ένα φτηνό κόλπο να μοιάζει φανταχτερό –έπεισε μέχρι κι εμένα. Αλλά ρε παιδιά, να είμαστε σοβαροί. Δεν είναι παρά ένα κόλπο.

Στην περίπτωση των Foxygen τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα. Γιατί οι τύποι είναι βιρτουόζοι καμιάς πενηνταριάς μουσικών οργάνων και γνωρίζουν απ’ έξω κι ανακατωτά κάθε κυκλοφορία όλων των σημαντικών ποπ και ροκ καλλιτεχνών που έχουν εμφανιστεί σ’ αυτόν τον πλανήτη. Φαντάζομαι πως αν ρωτήσεις τον Sam France ποιο είναι το πέμπτο κομμάτι στο τρίτο box set των Pink Floyd, θα θυμάται να σου απαντήσει όχι μόνο τον τίτλο του αλλά και τον λόγο που μπήκε σ’ αυτήν τη σειρά. Αν αναρωτιέσαι πόσα όργανα ακούγονται στο τάδε άλμπουμ των Stones, o Jonathan Rado έχει σίγουρα την απάντηση –συν ποιος τα παίζει σε ποιο κομμάτι.

Κάπως αντίστοιχα, φαντάζομαι, θα μπορούν να σου πουν από ποιο κομμάτι αντιγράφουν ποιο δευτερόλεπτο για το κάθε τραγούδι τους. Οι Foxygen πλησιάζουν πολύ περισσότερο την περίπτωση Tenacious D απ’ ό,τι η Dawn Richard. Στην ουσία στήνουν ένα tribute album σε όλες τους τις μεγάλες αγάπες. Στην εισαγωγή του «In The Darkness» ακούς ξεκάθαρα τους Beatles του «Sgt. Pepper». Στο «No Destruction» λείπουν μόνο τα φωνητικά του Bob Dylan. Μετά έρχεται ο Lou Reed και, βέβαια, η πιο μεγάλη επιρροή των Foxygen απ’ όλες, οι Rolling Stones. Δεν λείπουν οι Pink Floyd, o David Bowie, οι Belle & Sebastian και ο... Elvis Presley (το ρεφρέν του «On Blue Mountain» είναι ίδιο με του «Suspicious Minds»).

Όλο το «We Are the 21st Century Ambassadors of Peace & Magic» είναι τόσο οικείο που θες να το ακούς και να το ξανακούς μέχρι να βάλεις κάθε κομμάτι του παζλ στη θέση του: από πού πήραν τι και πόσο μάγκες είναι που το ταίριαξαν με τα υπόλοιπα. Μη με παρεξηγήσει κανείς: εγώ το βρίσκω μεγαλειώδες όλο αυτό. Αλλά γι’ αυτό που είναι. Μην τρελαθούμε κιόλας ότι οι Foxygen πάνε ένα βήμα μπροστά τη μουσική και τέτοια. Αυτά ας τα αφήσουμε γι’ αυτούς που σε λίγο θ’ αρχίσουν να κάνουν απόβαση στο 2013 και δεν πρόκειται να μας αφήσουν σε ησυχία μέχρι το τέλος του.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)