Enter Sandman

Σύμφωνα με τον Sandman, κάτι ιστορικό συνέβη χθες βράδυ στη Θεσσαλονίκη. Περισσότερες λεπτομέρειες εδώ.

UPDATE (Από το Myspace της Monika):

ΧΙΛΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ για τη Τετάρτη 6/11 στο Μύλο Θεσσαλονίκης

Πραγματικά αυτό που έγινε τη Τετάρτη με τον κόσμο δε μπορώ ούτε εγώ η ίδια να το χωνέψω. Ήταν αδιανόητο. Κανείς δε περίμενε τόσο πολύ κόσμο και όταν μου είπαν για την ουρά έξω φρίκαρα γαιτί δε μπορύσα να κάνω τίποτα. Αυτοί που έπρεπε μάλλον δε φέρθηκαν και πολύ σωστά. 
Κάποιος μου πρότεινε να βγώ έξω να παίξω στην αυλή. Ίσως έπρεπε να το είχα κάνει. 
Τι να πώ.. Και πάλι χίλια συγνώμη. Υπόσχομαι οτι θα έρθω και πάλι σύντομα Θεσσαλονίκη και τα πράγματα θα συντονιστούν πιο σωστά.

Επίσης, γκάφα νούμερο 2, κατά τη διάρκεια της συναυλίας , στο πλαίσιο διαλόγων με το κοινό, ανέφερα τη συχνότητα ενός ραδιοφωνικού σταθμού. Μακάρι να μπορούσα εκείνη τη στιγμή ν'αναφέρω έναν-έναν όλους τους σταθμούς της Θεσσαλονίκης! Απλά το μυαλό μου εκείνη τη στγμή δε στέλνει και τα πιο κατάλληλα σήματα.. Με συγχωρείτε, πραγματικά, γιατί ξέρω οτι πολλοί σταθμοί υποστηρίζουν τη δουλειά μου και τους ευχαριστώ πάρα πολύ. 

Αυτά.

Ευχαριστώ όλους όσους ήρθαν, για μενα και τους μουσικούς ήταν μια από τις ωραιότερες εμπειρίες. Θα μπορούσε να ήταν η ωραιότερη αν δεν έκανα αυτά τα λάθη τη Τετάρτη ώστε να θέλω να γράψω αυτό το μήνυμα σήμερα. 

Θα ξαναέρθω και θα μπούμε όλοι μέσα για να περάσουμε ακόμα καλύτερα! 

Σας φιλώ πολύ, Μόνικα

Countdown to 007: (010) Το αύριο ποτέ δεν πεθαίνει

Δεν είναι πολλοί αυτοί που θυμούνται ακόμη με ενθουσιασμό το "Αύριο Ποτέ δεν Πεθαίνει". Εγώ είμαι, φυσικά, από τις εξαιρέσεις. Η ταινία μου άρεσε πολύ. Λατρεύω την ιδέα ενός κακού - μεγιστάνα των media και γκουρού της τεχνολογίας. Μια μείξη Ρούπερτ Μέρντοχ και Μπιλ Γκέιτς, δηλαδή, αλλά με ακόμη πιο σατανικά χαρακτηριστικά απ' όσα έχουν κατά καιρούς αποδοθεί στους δυό τους. Άσχετα αν το τελικό αποτέλεσμα του Έλιοτ Κάρβερ με τον Τζόναθαν Πράις στο ρόλο δεν ήταν και τίποτε το φοβερό (ο Άντονι Χόπκινς, που τον απέρριψε, λογικά θα ήταν πιο πειστικός), η επιστροφή στο μοτίβο του μεγαλομανούς κακού που μπορεί ακόμη και να καταστρέψει τον κόσμο προκειμένου να ικανοποιηθούν οι φιλοδοξίες του, είναι μια ευχάριστη επιλογή για τη σειρά των ταινιών 007, εν έτει 1997. Και το να προκριθεί ένας media gogul ήταν ό,τι πιο επίκαιρο. Αλλά αυτά τα καταλαβαίνουμε και τα γουστάρουμε μόνο εμείς που δουλεύουμε στα Μ.Μ.Ε....

Μπορεί, βέβαια, η απειλή να αλλάζει, αλλά η Ρωσία και τα χιόνια της αποτελούν αγαπημένο μοτίβο του Μπρόσναν. Επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, σε μια αρχική σκηνή που φέρνει αμέσως στο μυαλό το "Goldeneye" (χιόνια, κρύο, αεροπλάνα, τρομοκράτες), και τη γλιτώνει με τον εντυπωσιακότερο τρόπο μετά τον αγαπημένο μου ("Οctopussy") και τον υπερβολικότερο ("Goldeneye") για προ τίτλων σκηνή. Όχι ότι η ταινία υστερεί σε δράση στη συνέχεια. Δεμένος με χειροπέδες μαζί με την Μισέλ Γεό (τρία χρόνια πριν γίνει διάσημη στο "Τίγρης και Δράκος") οδηγεί μοτοσικλέτα. Κατευθύνει την BMW 750 με το κινητό του (αθάνατε Q). Κάνει HALO jump (βουτιά από πάνω από τα σύννεφα με ειδικές φιάλες οξυγόνου)... Στην εποχή Μπρόσναν τα εφέ είναι άψογα, η δράση δεν χρειάζεται να έχει κανέναν ενδοιασμό και η μουσική που τη συνοδεύει είναι εξαιρετική. Βέβαια, στο "Πέθανε μια άλλη μέρα", δύο ταινίες μετά, το όλο πράγμα φτάνει σε μια υπερβολή άνευ προηγουμένου και θα κληθεί ο Ντάνιελ Κρεγκ με το "Casino Royale" και το ακόμη πιο γειωτικό "Quantum of Solace" να ηρεμήσει κάπως τα πνεύματα. Προς το παρόν, όμως, όλα βαίνουν καλώς...

Δυστυχώς, δεν είναι πολλά τα στοιχεία της ποπ κουλτούρας που φέρνει στο νου αυτή η ταινία. Τα prints των γραβατών του Μπρόσναν ίσως να έχρηζαν ενός υποτιμητικού σχολίου, όχι βεβαίως επειδή ήταν χάλια, αλλά επειδή με αυτά τα υπέροχα Brioni κοστούμια του, θα πήγαινε το πιο απλό στυλ από όλα: μονόχρωμη γραβάτα. Το κάνει φέτος ο Κρεγκ με τα δικά του Tom Ford και τα κορίτσια έχουν αρχίσει πάλι να υγραίνονται...

Εκτός από την ΒMW 750, ξανακάνει την εμφάνισή της η Aston Martin DBS (τα δύο αυτοκίνητα μάλιστα φέρουν τον ίδιο αριθμό κυκλοφορίας -και μετά σου λένε "μυστικός" πράκτορας. Ούτε ο Βέγγος δεν πήγαινε τόσο φανερός), πράγμα που πάντα μας ενθουσιάζει. Όπως μας ενθουσιάζει και το κάστινγκ. Ο Δρ. Κάουφμαν (τον υποδύεται ο αστεία φοβιστικός Βίνσεντ Σκιαβέλι που έχουμε απολαύσει σε ουκ ολίγες τηλεοπτικές σειρές, όπως τα " Χ Files"), η ήρεμη δύναμη Τέρι Χάτσερ (που δείχνει πόσο έχουν αλλάξει πια τα δεδομένα, χαστουκίζοντας με το καλημέρα τον Μπρόσναν στην πρώτη τους σκηνή μαζί...) και η Μισέλ Γεό, φυσικά, σε τίποτε δεν θυμίζουν τους ηθοποιούς που κάποτε περιέφεραν τις αστείες φιγούρες τους γύρω από τον Σον Κόνερι, καταδικασμένοι να μην ξαναπαίξουν ποτέ σε σοβαρή ταινία. Αν είχαν αφήσει και τους Pulp ή τους Saint Etienne να γράψουν το τραγουδάκι και δεν επέτρεπαν στην Σέριλ Κρόου να καταθέσει άλλη μια αντιγραφή του "Goldfinger", τα πάντα θα ήταν υπέροχα!

(Ο σεξομετρητής δείχνει πια 44, με τα δύο bond girls και μια Δανέζα κομπάρσα στην αρχή. Στο κείμενο για το "Διαμάντια είναι Παντοτινά" είχα ξεχάσει να μετρήσω τα 3 κορίτσια της προηγούμενης ταινίας, με αποτέλεσμα έκτοτε να μετράω λάθος. Διόρθωσα απόψε σε όλα τα posts τον αριθμό του σεξομετρητή, πριν μου κάνει μήνυση ο Μποντ για συκοφαντική δυσφήμιση ότι είναι γκέι...)

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

αυτή είναι η δεύτερη απόπειρά μου να γράψω τη γνώμη μου για τη βαρετή μουσική που έγραψε ο βαρετός Ερίκ Σερά για αυτήν την βαρετή ταινία. Μέχρι και το blogger βαρέθηκε να αποθηκεύσει την προηγούμενη απόπειρα, όπου αναρωτιόμουν για ποιον ακριβώς λόγο έχει γίνει γνωστή η Σέριλ Κρόου, την οποία μόλις τους τελευταίους μήνες αρχίζω να συμπαθώ, δεδομένου ότι μεγαλώνοντας αναπτύσσει χαρακτηριστικά Milf. Το τραγούδι πάλι, όσες φορές κι αν το ακούσω, δεν μπορώ να το φέρω στη μνήμη μου...

Countdown to 007: (011) Goldeneye

Βγήκε λοιπόν σήμερα στις αίθουσες το "Quantum of Solace". Υποθέτω ότι όπου παίζεται δεν θα πέφτει καρφίτσα. Άρα αύριο στα γραφεία και τα καταστήματα αυτής της χώρας χιλιάδες φίλοι του Μποντ θα περιφέρουν τα απογοητευμένα τους σαρκία, μουρμουρίζοντας νοσταλγικές ατάκες για το "στυλ του Σον", το "χιούμορ του Ρότζερ", την "γοητεία του Πιρς". Κάποιοι θα αναπολούν μέχρι και τη δράση των δύο ταινιών του Τίμοθι Ντάλτον -σίγουρα τα κορίτσια του. Αλλά με το "Quantum of Solace" θα ασχοληθώ σε 2-3 μέρες από τώρα, όταν η αντίστροφη μέτρηση του αφιερώματος, που έχει ριζώσει στο blog και δεν το αφήνει να αναπνεύσει, θα έχει δείξει πια "007". Για απόψε, θα γυρίσω πίσω στο 1995 και θα θυμηθώ μια άλλη εποχή που ο Μποντ "έπρεπε να αλλάξει". Μόνο που τότε άλλαζε προς το καλλίτερο. Το "Goldeneye" είναι σίγουρα η καλλίτερη ταινία της σειράς από τα '70s και μετά και -ενδεχομένως- η καλλίτερη γενικώς μετά τον εμβληματικό "Χρυσοδάκτυλο".



Είναι κρίμα, πάντως, που ο περισσότερος κόσμος θυμάται αυτή την ταινία για τους εντελώς λάθος λόγους: α. την μεγαλύτερη μούφα σκηνή όλων των Τζέημς Μποντ και β. την πιο γελοία κακιά ever. H προ τίτλων βουτιά του Πιρς Μπρόσναν από το γκρεμό για να προλάβει ένα ακυβέρνητο αεροπλάνο που πέφτει στο κενό (εννοείται ότι όχι μόνο μπαίνει μέσα, αλλά το πιλοτάρει και το περνά επιδεικτικά πάνω από τους κακούς την ώρα που το αρχηγείο τους γίνεται γης μαδιάμ) και η Ξένια Όνατοπ, η πρώην KGB που έρχεται σε οργασμό σκοτώνοντας και μπορεί να σφίξει κάποιον με τους προσαγωγούς της πιο δυνατά κι απ' τα σαγόνια του... Σαγόνια, είναι αξέχαστα λάθη, που κι αυτά όμως βάζουν λίγο αλατοπίπερο παραπάνω στο "Goldeneye". Τα δύο κορίτσια που ρίχνει στο κρεββάτι ο Μποντ, επίσης είναι ένα πρόβλημα: Η ψυχολόγος στην αρχή μόνο με τη φετινή μπουρούχα του Ντάνιελ Γκρεγκ μπορεί να συγκριθεί, ενώ η Ρωσίδα χάκερ Νατάλια είναι μεν μια καλή ηθοποιός (Ιζαμπέλα Σκορούπκο), αλλά παραμένει μια αδιάφορη γκόμενα. Ο σεξομετρητής μας, πάντως, έχει πια ανεβεί στο 41, σε 17 ταινίες.

Από 'κει και πέρα, όλα τα υπόλοιπα είναι συναρπαστικά. Η συνταγή της επανεφεύρεσης του Μποντ που πρωτοχρησιμοποιήθηκε στο "Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν" επανεμφανίζεται εδώ, αλλά εκτελείται ακόμη πιο άψογα: Ο νέος Μποντ έχει να παλέψει με νέους εχθρούς. Τότε ο Μουρ τα έβαζε με τους ναρκέμπορους, τώρα ο Μπρόσναν με τους τρομοκράτες. Φέρνει μαζί του ένα νέο στυλ. Τότε ο Μουρ το πομπώδες των '70s, τώρα ο Μπρόσναν τα υπέροχα κοστούμια του Brioni και όλη την κλάση των '90s. Σαρκάζει το παρελθόν του: Τότε ο Μουρ την υπερβολική σοβαρότητα που έδειχνε ο Κόνερι στην αποστολή του, τώρα ο Μπρόσναν τις υπερβολές όλων των περασμένων ταινιών. Κοιμάται με χάλια γκόμενες, επειδή πρέπει (δεν μπορεί να σου τυχαίνει να ΠΡΕΠΕΙ να πας μόνο με καλλονές!) και εκστομίζει την περίφημη ατάκα - παράπονο ότι οι κακοί πια δεν του μιλούν, αλλά πάνε να τον φάνε με τη μία. Κάτι έμαθαν μετά από τόσες ταινίες...


Μαζί του ο Πιρς Μπρόσναν φέρνει την Τζούντι Ντεντς ως Μ (εύγε!) και την Σαμάνθα... Μποντ ως Μις Μανιπένι (κρίμα). Η αδυναμία της παραγωγής να βγει μια νέα Λόις Μάξουελ οδήγησε τελικά στην απόφαση ο ακόμη πιο νέος Μποντ του Ντάνιελ Κρεγκ να μην έχει Μανιπένι να χαριεντίζεται λεκτικά. Έτσι κι αλλιώς ο Κρεγκ υστερεί στο θέμα της κοφτερής ατάκας. Αλλά, είπαμε. Στην ώρα τους αυτά.

Aπό 'κει και πέρα το "Goldeneye" είναι μια παρέλαση απολαυστικών λεπτομερειών: Από την επανεμφάνιση της Aston Martin DBS, ως το προσωπικό πια αυτοκίνητο του 007, μέχρι το ανάποδο puff της pochette του και το παιχνίδι μπακαρά στο καζίνο, όλα γίνονται με απαράμιλλο στιλ. Η BMW Z3 που αναλαμβάνει ως "αυτοκίνητο του Μποντ" στη συνέχεια είναι ένα μοντέλο που -13 χρόνια μετά το λανσάρισμά της- αγαπιέται ακόμη τρελλά από τους λάτρεις των ανοικτών διθέσιων. Το Omega Seamaster θυμίζει στα πάντα το Rolex Subariner των πρώτων ταινιών, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν μπορείς να πεις ότι είναι υποδεέστερο. Και εδώ έχουμε το παιχνίδι ανάμεσα σε δύο εξαιρετικούς μηχανισμούς, όπως τόσες ταινίες τώρα βλέπουμε τον ήρωα να πίνει μία Dom Perignon και μία Bollinger. Στο "Goldeneye" προτιμά, πάντως, την τελευταία.

Κανονικά στην ταινία έπρεπε να πρωταγωνιστήσει ο Ντάλτον. Είχε συμβόλαιο για τρία φιλμ, αλλά παραιτήθηκε ένα χρόνο πριν γυριστεί το "Goldeneye". Ο λόγος ήταν ότι γερνούσε κι αυτός πολύ, καθώς περνούσαν τα χρόνια (6 από το "License to Kill") λόγω ενός νομικού θέματος που είχε προκύψει με τα δικαιώματα της σειράς. Πάλι καλά, να λες. Όσον αφορά τους χαρακτήρες, με πειράζει βέβαια λίγο που αν και πάμε στην Αμερική δεν υπάρχει Φίλιξ Λέιτερ. Αντικαθίσταται από τον Τζακ Γουέιντ, έναν χαβαλετζή πράκτορα με προφορά του νότου και χαβανέζικα πουκάμισα, τον οποίον υποδύεται ο Τζο Ντον Μπέικερ. Η ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια είναι ότι ο ίδιος ηθοποιός έπαιζε έναν από τους κακούς του "Living Daylights". Επαναλαμβάνεται εδώ, λοιπόν, από την ανάποδη το re-casting που είχαμε πρωτοδεί με τον Τσαρλς Γκρέι ως καλό στο "Ζεις μονάχα δυο φορές" και Μπλόφελντ στο "Τα διαμάντια είναι παντοτινά".

Τι άλλο μου αρέσει σ' αυτήν την ταινία: Η μίνι εμφάνιση της... Μίνι Ντράιβερ ως τραγουδίστριας (φάλτσας). Όποιος διαβάζει το "ΠΠC" θα ξέρει ήδη ότι τη Μίνι την λατρεύω και ως ηθοποιό και ως τραγουδίστρια, οπότε μπορεί να φαντασθεί τον ενθουσιασμό μου όταν ξανάπεσα στη σκηνή που σκάει μύτη φαλτσάροντας σε ένα κωλόμπαρο ως η προστατευόμενη ενός πρώην πράκτορα της KGB. Mου αρέσει, εννοείται, το τραγούδι των Bono και Edge που ερμηνεύει η Τίνα Τέρνερ. Και μου αρέσει και το bungee jumping της αρχής (πολύ της μόδας τότε) και η περίφημη σκηνή με την καταδίωξη με τανκς στην Αγία Πετρούπολη με τον ατσαλάκωτο Πιρς να επιβάλει ολοκαίνουργιους κανόνες στο στυλ.


Για το τέλος άφησα τον Ιανό. Ο Σον Μπιν είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός που υποδύεται άψογα έναν από τους πιο σύνθετους χαρακτήρες "κακών" της σειράς. Ο Ιανός ήταν κάποτε ο 006 και τώρα θέλει να γαμήσει την Αγγλία. ΟΚ, οι λόγοι του είναι ολίγον αφελείς, αλλά ταινία Μποντ βλέπουμε, μην το κάνουμε θέμα.

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

Η αλήθεια είναι πως είχα παρεξηγήσει το Goldeneye. Θεωρούσα πως είναι απλώς μια ακόμη παραπομπή στο Goldfinger - που είναι - με στόχο να συγκινήσει ύπουλα το κοινό και να το πείσει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με αυθεντικό 007. Τώρα που το ξανάκουσα, αντιλαμβάνομαι ότι είναι επίσης ένα αρκούντως πωρωτικό τραγούδι, κάτι που οφείλεται τόσο στα τεχνάσματα επικού χαρακτήρα που σηματοδοτούν όλα τα τραγούδια της σειράς, όσο και στο μέταλλο της φωνής της Τίνα Τάρνερ, στην οποία αξίζει, ως γνωστόν σεβασμός και μόνο σεβασμός.

Χωρίς Λόγια

Μπατμανομαχίες

Copy-paste από τη σημερινή "Καθημερινή":

Στα δικαστήρια η τουρκική πόλη Μπατμάν με τους παραγωγούς των ταινιών Batman

Ο δήμαρχος της πόλης Μπατμάν της νοτιοανατολικής Τουρκίας δήλωσε σήμερα ότι θα πάει στα δικαστήρια τους παραγωγούς της σειράς των κινηματογραφικών ταινιών Μπάτμαν (Batman-άνθρωπος-νυχτερίδα) επειδή χρησιμοποίησαν την ονομασία της πόλης χωρίς άδεια, μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων Dogan.

«Υπάρχει μόνο μία Μπατμαν στον κόσμο αυτό. Χωρίς να μας ρωτήσουν οι Αμερικανοί παραγωγοί της σειράς των φιλμς πήραν το όνομα της περιοχής μας», ανέφερε ο δήμαρχος Χουσείν Καλκάν.

Ο Τούρκος δήμαρχος είπε ότι εάν είναι αναγκαίο θα μεταβεί στις ΗΠΑ για να κάνει αγωγή κατά των παραγωγών.

---

(Και για όσους θα βιαστούν να αναφωνήσουν την κλισέ φράση της νεολαίας "μα, αυτό δεν υπάρχει στο χάρτη!", ας κάνουν κλικ στην ως άνω φωτογραφία...)

Breaking News - Αμερικανικές Εκλογές: Το πρώτο exit poll δίνει 58% στον...

...Τιμούρ Κετσπάγια, που με σύστημα 4-2-3-1 και χωρίς τους Δέλλα, Σάβιο, έφερε 3-3 με την Ίντερ του Μουρίνιο, αποδεικνύοντας ότι έχει τη λύση σε κάθε κρίση. Ποιος Ομπάμα και παπαριές;

Countdown to 007: (012) Προσωπική Εκδίκηση

Αν εξαιρέσεις την υπνωτιστική ερμηνεία του Ντάλτον, όλα τα υπόλοιπα εδώ πάνε μια χαρά: Ο Ντέιβιντ Χέντισον, ο καλλίτερος Φίλιξ Λέιτερ so far (από το "Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν") επιστρέφει και αποτελεί και τον λόγο για την "Προσωπική Εκδίκηση" του 007 ("License to Kill" ήταν, βεβαίως, ο πρωτότυπος τίτλος). Ο "κακός" Φρανς Σάντσες (Ρόμπερτ Ντάβι) σκοτώνει τη γυναίκα του -και κουμπάρα του Μποντ- και σακατεύει τον Φίλιξ. Ο 007 παίρνει πρωτοβουλία να κυνηγήσει τον κακό στην φανταστική νησιωτική του χώρα ("Ίσθμους") και ο Μ του στερεί την άδεια να σκοτώνει. Δεν πειράζει. Τον βοηθά ο Q...

O Ντέσμοντ Λιουέλιν έχει τον πιο πλήρη ρόλο από όλες τις ταινίες που έπαιξε μέχρι τώρα (κάτι έπρεπε να κάνουν μ' αυτόν τον Μποντ που τους έτυχε) και η Κάρι Λόουελ ως Παμ Μπουβιέ είναι μια χαρά bond girl (μαζί με την γκόμενα του "κακού" ανεβάζουν στο 36 τον σεξομετρητή μας). Τσιμπουκοτσόγλανος του Σάντσες είναι ο Μπενίτσιο ντελ Τόρο σε μια από τις πρώτες ταινίες της καριέρας του, το τραγούδι της Γκλάντις Νάιτ θυμίζει τις παλιές καλές τζεϊμσμποντικές μπαλάντες, τα ντυσίματα είναι επιτέλους αξιοπρεπέστατα και το glamour υπεραρκετό, οι σκηνές δράσης είναι εξαιρετικές (το γράπωμα του αεροπλάνου του Σάντσες από το ελικόπτερο της CIA και μετά η πτώση του γαμπρού Φίλιξ και του κουμπάρου Μποντ με αλεξίπτωτα ακριβώς στην εκκλησία που περιμένει τον πρώτη η μέλλουσα γυναίκα του ή η καταδίωξη με τα βυτιοφόρα στο φινάλε μένουν αξέχαστες).

Επίσης, για πρώτη φορά μετά το «Στην Υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητος» ο 007 ξαναεμφανίζεται συναισθηματικός. Αλλά τα είπαμε: ο Ντάλτον ήταν καλός για Χίθκλιφ. Όχι για Μποντ. Το 1989 έπαιξε στην δεύτερη και τελευταία του ταινία αυτόν τον ρόλο...

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

Με τον Τζον Μπάρι να έχει εγκαταλείψει οριστικά το σύμπαν του 007, οι παραγωγοί ίδρωσαν για να βρουν έναν αντάξιό του συνθέτη. Εδώ στράφηκαν σε έναν από τους πιο παραγωγικούς συνθέτες soundtrack εκείνη την εποχή (τέλη '80s - αρχές '90s), τον Μάικλ Κέιμεν, ο οποίος έχει κι άλλα εύσημα: είναι μέλος του New York Rock'n'Roll Ensemble (ναι, εκείνου του σχήματος που ηχογράφησε το αδιανόητα υπερεκτιμημένο Reflections του Μάνου Χατζιδάκι), έκανε παραγωγή στους Metallica, και έγραψε διάφορα ξενέρωτα σουξέ για τον Μπράιαν Άνταμς. Εδώ κάνει μια κανονική διεκπεραιωτική δουλειά, που συντονίζει τον Μποντ με κάθε τυπική περιπέτεια της εποχής. Όσο για το τραγούδι, είναι μια ξεδιάντροπη παραπομπή στο Goldfinger (έχουν χρησιμοποιήσει ακόμη και μέτρα), προκειμένου να πειστεί το κοινό ότι πρόκειται για ταινία 007. Κρίμα για την Γκλάντις Νάιτ που είναι φωνάρα...

Φόβος και Παράνοια στη Φιλοθέη

Αγαπητή Στέφανι,
στο Numéro του Οκτωβρίου πρωταγωνιστείς σε μια μόδα. 18 σελίδες. Μόνη απέναντι στο φακό του Γκρεγκ Κάντελ. Οι δυο σας. 18 σελίδες κι ένα εξώφυλλο. Πώς μου φάνηκες; Απόκοσμη. Σέξι. Σχεδόν τρομακτική. Ωρες ώρες τρομάζω με τη σκοτεινή πλευρά του ερωτισμού. Με τους μακάβριους συμβολισμούς ενός βέλου. Με μια σηκωμένη κατάμαυρη φούστα πάνω από δυο πορσελάνινα, γλυπτά πόδια, μια κατάμαυρη φούστα κάτω από ένα πρόσωπο αγέλαστο, από ένα βλέμμα επιθετικό, από δυο χείλη που μοιάζουν να προτιμούν ένα κραγιόν από αίμα, παρά ένα φιλί.

Γίνομαι ακατανόητος; Ανόητα ποιητικός; Είναι μια διέξοδος. Ζω εδώ και μία εβδομάδα σε μια παράξενη αθηναϊκή twilight zone. Ο κόσμος γύρω μου συνεχίζει να λειτουργεί όπως τον ήξερα, όπως μου αρέσει. Οι φίλοι μου βγαίνουν, πίνουν Tanqueray Ten με τόνικ και Schlosser Alt εκεί που τους άφησα. Μαθαίνω τα νέα τους. Αλλά δεν πίνω μαζί τους. Μπαίνω στο ασανσέρ και καχύποπτα σκανάρω τον εκάστοτε συνταξιδιώτη. Σφίγγω το χέρι, έτοιμος να του επιτεθώ, αν νιώσω απειλή. Πίνω μόνο βότκα μαρτίνι, από σέικερ, όχι ανακατεμένη με τον αναδευτήρα. Ξαπλωμένος στον καναπέ. Βλέπω τρεις ταινίες την ημέρα - κι έχουν όλες τον ίδιο ήρωα. Εντυπωσιάζω τα κορίτσια με τις ατάκες μου. Τις ατάκες του. Αλλά δεν έχει και πολύ νόημα αυτό. Ολη αυτή η παρέα με τον Μποντ, για τις ανάγκες των σελίδων 214 - 217 του νέου GK, με έχει φορτώσει με πρόσθετο άγχος. Με φανταστικούς εχθρούς. Με πιθανές συνωμοσίες που ξερνούν δεδομένα στο μυαλό μου. Με φίλτρα που σκουραίνουν τα πάντα και τα κάνουν επιθετικά - πεδίο δράσης για τους πιο κοφτερούς διαλόγους, μα χωρίς στασίδι για ανάσα. Κάνουν τα πάντα απόκοσμα. Σχεδόν τρομακτικά. Ακόμη και τη μόδα σου. Και είναι και το άλλο...

Εμαθα να οδηγώ καβάλα σ’ ένα κατακίτρινο Golf πρώτης γενιάς, στα στενά της Φιλοθέης. Aνήκε στον αδελφό ενός φίλου μου. Το κλέβαμε κρυφά. Ο φίλος, τρία, τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος, στο ρόλο του εκπαιδευτή. Στο ρόλο του κλειδοκράτορα ενός από τα πρώτα κάστρα που ένας άντρας πρέπει να αλώσει. Το ίδιο Golf εμφανιζόταν πού και πού έξω από το Λύκειο, ο ίδιος φίλος έμπαινε στην αίθουσα των καθηγητών, προσποιόταν τον αδελφό μου και έσβηνε τις αδικαιολόγητες απουσίες μου. Γράφαμε μαζί τραγούδια. Εκείνος ήξερε από νότες. Εγώ ήξερα από λέξεις. Τα ηχογραφούσαμε σε κασέτες. Τα ακούγαμε μετά πίνοντας μπίρα. Από μέσα μας ίσως και να ονειρευόμασταν μια ξέσαλη καριέρα. Sex & drugs & rock ’n’ roll. Κάναμε τραμπουκισμούς στους δρόμους. Μικρές αλητείες - όσες αλητείες μπορεί να κάνει κανείς γύρω από το Πάρκο Πικιώνη. Δεν γίνεσαι άντρας αν δεν γίνεις πρώτα πιλότος της Formula 1, αν δεν την κοπανάς απ’ το σχολείο για να τις συναντήσεις στα κρυφά, αν δεν γίνεις ροκ σταρ, αν δεν τους πετάξεις νεράντζια στα παράθυρα όταν σου ρίξουν χυλόπιτα. Δεν γίνεσαι άντρας χωρίς ένα φίλο δίπλα σου, να σε επικροτεί, να σε συμβουλεύει, να σε μαζεύει, να σε καρπαζώνει. Με τον Γιάννη χαθήκαμε όταν πια μπήκα στο Πανεπιστήμιο.

Ξέρεις τι μου ήλθε πρώτο στο μυαλό όταν σε είδα σ’ αυτή τη φωτογράφιση; Οτι παίζεις το ρόλο της χήρας. Χήρας - femme fatale. Μιας Βερόνικας Λέικ, ξεβρασμένης στα ’00s. Ηρωίδας σ’ ένα δράμα, θύματος και θύτη. Πιο πολύ θύτη. Αλλά τα πράγματα δεν παίρνουν πάντα την τροπή που προβλέπουμε. Ο φέρων το όπλο μπορεί τρία δευτερόλεπτα μετά να βρεθεί πυροβολημένος κι ανήμπορος. Απ’ το δικό του όπλο. Το ’μαθα από τον Τζέιμς Μποντ κι αυτό.

Γύρνα στη σελίδα 138. Η ιστορία του Πάνου είναι αληθινή. Ο καλύτερός του φίλος όντως βρέθηκε μ’ ένα κουζινομάχαιρο από πάνω του, έτοιμος να τον σκοτώσει. Μεγάλα εγκλήματα μεταξύ φίλων. Ακαταλαβίστικες συμπεριφορές, μαύρες χήρες, αναπάντεχα μέτρα και σταθμά για την αξία μιας ανθρώπινης ζωής. Τι θα έκανα αν βρισκόμουν στη θέση του Πάνου; Δεν ξέρω. Ξέρω τους φίλους μου. Δεν θα βρισκόμουν στη θέση του Πάνου. Δεν θα έφτανα ώς εκεί. Είμαι σίγουρος; Για τίποτε δεν είμαι σίγουρος πια.

Κλείναμε το προηγούμενο τεύχος, είχα ξυπνήσει αργά μετά από ξενύχτι -δουλειά, ποτό μετά, φίλοι, φίλες- ο χρόνος πίεζε, το τυπογραφείο περίμενε, άφηνα τον ατμό της εσπρεσιέρας να σφυρίζει βίαια, να καλύπτει τον ήχο της τηλεόρασης. Επαιζε ειδήσεις. Εστρεψα το διακόπτη του ατμού πίσω στο κλειστό, έβαλα το φλιτζάνι κάτω απ’ το έμβολο, περίμενα το λαμπάκι να ανάψει. Ακουγα στο βάθος την εκφωνήτρια. Οικογενειακό δράμα στη Φιλοθέη. Σκόρπιες λέξεις. Καθηγητής Μουσικής. Πάρκο Πικιώνη. Λαμπάκι. Σκότωσε κι έθαψε τη σύζυγό του. Πάτησα το κουμπί του εσπρέσο. Επόμενη είδηση, Μπαράκ Ομπάμα. Το νυσταγμένο ακόμη μυαλό τριγυρνούσε στη Φιλοθέη. Πάρκο Πικιώνη. Εκεί όπου μάθαινα να οδηγώ. Στο κίτρινο Golf. Εκεί όπου γινόμουν άντρας. Εκεί τα πάντα ήταν ασφαλή. Για τίποτε δεν είμαι σίγουρος πια.

Ωρες ώρες με τρομάζει η σκοτεινή πλευρά του ερωτισμού. Με τρομάζει η σκοτεινή πλευρά μιας ερωτικής σχέσης. Μιας σχέσης ενός άντρα και μιας γυναίκας. Μιας σχέσης ανάμεσα σε δύο φίλους. Ο καλύτερος φίλος του Πάνου πήγε να τον σκοτώσει. Φιλοθέη. Καθηγητής Μουσικής. Πάρκο Πικιώνη. Με τον Γιάννη χαθήκαμε όταν μπήκα πια στο Πανεπιστήμιο. Μου ’μαθε να οδηγώ. Μου ’σβηνε τις απουσίες στο σχολείο. Μου ’δειξε πώς να παίζω κιθάρα. Σκότωσε τη γυναίκα του. Την έθαψε στο πάρκο απέναντι απ’ το σπίτι τους. Εριξε τσιμέντο από πάνω, για να μην την ξεθάψουν τα σκυλιά. Είχαν δύο παιδιά. Είναι ένας στυγνός δολοφόνος πια. Φταις κι εσύ μ’ αυτή τη φωτογράφιση. Το βέλο, τη μαύρη φούστα. Στυγνός δολοφόνος. Ναι, αλλά είναι φίλος μου. Τίποτε από τα δύο δεν αλλάζει.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK Νοεμβρίου '08)

Countdown to 007: (013) Με το δάχτυλο στην σκανδάλη

Για το "A View to a Kill" ο mr. Arkadin απεφάνθη: "Το μοναδικό πράγμα που αξίζει πραγματικά σ' αυτήν την ταινία είναι το τραγούδι". Για το "The Living Daylights" (ελληνικός τίτλος: "Με το δάχτυλο στην σκανδάλη"!!!) εγώ θα πω: Το μοναδικό πράγμα που αξίζει σ' αυτή την ταινία είναι η αφίσα της. Βασικά ο κώλος του μοντέλου, όπως διαγράφεται μέσα από το λευκό του φόρεμα. Απολύτως τίποτε άλλο.

Βασικά, ό,τι ήταν να γίνει λάθος εδώ έγινε: Κατ' αρχάς προτίμησαν τον Τίμοθι Ντάλτον από τον Πιρς Μπρόσναν. Χάλια μαλλί, κανένα σεξ απίλ (αν και κάποιες γκόμενες γουστάρουν αυτό το λακάκι στο πηγούνι!). Μια χαρά για να παίζει τον Χίθκλιφ στα "Ανεμοδαρμένα Ύψη" και τον Πρίγκηπα Ρούπερτ στον "Κρόμγουελ", αλλά τον Μποντ; Έλεος! Οι εμβληματικοί ρόλοι της βρετανικής λογοτεχνίας και ιστορίας έχουν βάρος που μετριέται με εντελώς άλλα σταθμά από αυτά που μετράς τον 007. Και όταν διαδέχεσαι έναν Ρότζερ Μουρ και το κάνεις χωρίς ίχνος χιούμορ και γοητείας, είσαι καταδικασμένος. Και τυχερός ήταν ο Ντάλτον που δεν τον βρήκε η μοίρα του Λέιζενμπι, αλλά πρόλαβε κι έπαιξε και σε δεύτερη ταινία. Απ' την άλλη, ήταν τόσο χάλιας ως Μποντ που μετά από τις δύο του αυτές ταινίες δεν κατάφερε να παίξει ούτε έναν Άμλετ, έναν Ερρίκο, έναν Οθέλλο που τόσο του πήγαιναν παλιότερα. Πια δεν τον ήθελαν ούτε γι' αυτά. Περιορίστηκε τελικά σε κάτι θλιβερές τηλεταινίες.

Αλλά μη ρίξουμε όλο το φταίξιμο στον Ντάλτον. Και στο επόμενο ελεεινός είναι, αλλά τα υπόλοιπα στοιχεία της ταινίας είναι μια χαρά και τελικά το "License to Kill" βγήκε από τις καλές δημιουργίες της σειράς. Αλλά στο "The Living Daylights" κουβάλησε προφανώς την σαιξπηρική του μιζέρια και την άπλωσε πάνω σε κάθε πτυχή της ταινίας:

Οι κύριες τοποθεσίες της δράσης είναι το Αφγανιστάν και η Μπρατισλάβα (άσχετα αν οι σκηνές γυρίστηκαν σε Μαρόκο και Βιέννη, αντίστοιχα)! Μα, Αφγανιστάν και Μπρατισλάβα; Πώς θα πιεις ένα σοβαρό βότκα μαρτίνι στην Μπρατισλάβα του 1987; (Για το Αφγανιστάν θεωρείσαι τυχερός αν μπορείς να πιεις ένα καθαρό ποτήρι νερό...)


Το αυτοκίνητο είναι μεν Aston Martin, αλλά αυτή η ξεφτίλικη Aston Martin DBS V8 Vantage Volante Series 2 του '86 δεν είχε τίποτε από το στυλ της αρχετυπικής DB5 του Σον Κόνερι. Δεν μοιάζει καν με αγγλικό αυτοκίνητο. In fact μοιάζει τόσο πολύ με το κλασικό Ford Mustang που είχε ήδη εμφανιστεί από τον "Χρυσοδάκτυλο", που το μόνο που αξίζει είναι περιφρόνηση. Με κινητήρα 5,3 λίτρων (!) έφτανε σε τελική ταχύτητα το πολύ τα 260 χιλιόμετρα την ώρα. Τόσο κακό στο περιβάλλον για το τίποτε...

Τα κορίτσια είναι επίσης χάλια. Ο Ρότζερ Μουρ πήρε μαζί του την γνωστή αγαπημένη μας Μανιπένι (την Λόις Μάξουελ, δηλαδή, που είχε γεράσει κι αυτή πολύ) και ο Τίμοθι Ντάλτον έφερε την εντελώς άχρωμη Καρολίν Μπλις (την ποιαν;). Εννοείται ότι την πήρε μαζί του φεύγοντας... H Μαρυάμ Ντ' Αμπό είναι -προσωπική μου άποψη- επίσης καραξενέρωτη. Δεν με κέρδισε ούτε στα "Κόκκινα Παπούτσια", εκείνη την τηλεσειρά χαζοερωτικών, με δόσεις σοφτ πορνό, ιστοριών. Φαντάσου! Για κάποιο λόγο μου θύμιζε πάντα την Ροζάνα Αρκέτ, αλλά η τελευταία ήταν σαφώς πιο ανεβαστική. Τέλος πάντων, για τον Ντάλτον ήταν ιδανικό ταίρι. Μαζί με άλλη μία κατάκτηση στο ξεκίνημα μας ανεβάζει τον σεξομετρητή στο 37.

Η μπάλα μοιάζει χαμένη και σε κάθε άλλο τομέα: Στην Μπρατισλάβα ο 007 κυκλοφορεί μεν με Aston Martin (και κανείς Τσεχοσλοβάκος πράκτορας δεν τον υποπτεύεται), αλλά δεν φορά ποτέ κοστούμι. Τριγυρνά με πέτσινα μπουφάν και πουλόβερ... Στα βουνά με τα χιόνια δεν έχει τις όμορφες σκηνές σκι και σνόουμπορντ του Μουρ, αλλά ένα ελκηθράκι πάνω στη θήκη για το τσέλο! Οι Ρώσοι συνεχίζουν να έχουν τα πιο γελοία ονόματα. Μετά τον θρυλικό στρατηγό Γκόγκολ, εδώ μας έρχεται ένας Πούσκιν! Ο Τζον Τέρι ως Φίλιξ Λέιτερ ήταν θλιβερός -παράξενο γιατί δεν είναι κακός ηθοποιός. Και η σκηνοθεσία του Τζον Γκλεν κάνει το παν για να σώσει την ταινία από τη μιζέρια, αλλά με αυτά τα συστατικά δεν καταφέρνει και πολλά.

Ακόμη και το τραγούδι είναι μαλακία. Η επιτυχία του "A View to a Kill" των Duran Duran ήθελε κάτι ποπ και για την επόμενη ταινία και οι A-Ha ήταν μια μπάντα ποιοτικότερη και από τους Duran Duran, κατά την άποψή μου. Το "Living Daylights" τους όμως κατάφερε να βουτήξει κι αυτό μέσα στην ευρύτερη μιζέρια. Τουλάχιστον ο Τζον Μπάρι το χρησιμοποιεί αρκετά καλά ως βάση για τις υπόλοιπες ενορχηστρώσεις του soundtrack, αλλά αυτά θα μας τα πει καλλίτερα ο mr. Arkadin...

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

Μια πολύ καλή μου φίλη είναι ίσως η πιο ένθερμη fan των A-ha στην Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι, κάνοντας παρέα μαζί της, έφαγα τέτοια πλύση εγκεφάλου που τους έχω σε λίγο μεγαλύτερη εκτίμηση από αυτή που πραγματικά αξίζουν. Ενώ δηλαδή η πρώτη μου αντίδραση θα ήταν ότι το "Living Daylights" είναι "το View to A Kill του φτωχού", τείνω να το ακούω με σχετική νοσταλγία, ως ένα τυπικό δείγμα τζεϊμσμποντικής power pop - κι ένα εξίσου τυπικό δείγμα των ικανοτήτων του Τζον Μπάρι, ο οποίος με αυτήν την ταινία τελειώνει τη σχέση του με τον 007. Η αλήθεια είναι ότι η ποπ δεν ταιριάζει στους μεσήλικες (δεν είναι τυχαίο ότι οι καλύτερες στιγμές του στην ταινία είναι οι πιο "συναισθηματικές", όπως αυτή η μελωδία που συνοδεύει τη συνάντηση της Κάρα με το Μποντ) - από μια ηλικία και μετά, καλό είναι να ασχολείσαι με κανονική μουσική, και ο Μπάρι στα χρόνια που ακολούθησαν έγραψε υποδειγματική μουσική για ταινίες όπως το "Χορεύοντας με τους Λύκους", το "Τσάπλιν" ή το "Playing by heart", που του επέτρεψε να επιστρέψει στην τζαζ τρομπέτα που τον ανέδειξε στο swinging London του '60, και του έδωσε την ευκαιρία να γίνει ο συνθέτης της δεύτερης μακροβιότερης σειράς ταινιών στην ιστορία της ποπ κουλτούρας.

Πράγματα που έμαθα βλέποντας τον Θεόδωρο Ρουσόπουλο στην "Ανατροπή"

1. Ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος είναι παντρεμένος - δεν θα το έπαιρνα είδηση, αν ο σκηνοθέτης δεν έκανε συνέχεια κοντινά στη βέρα του.
   
2. Ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος είναι εκνευρισμένος - προς στιγμήν φοβήθηκα ότι θα βγει το χέρι του από την οθόνη και θα με χαστουκίσει.
   
3. Ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος έχει χαρτιά - και δεν φοβάται να τα ξεφυλλίσει.
   
4. Ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος έχει γίνει αηδιαστικά πλούσιος δουλεύοντας είκοσι χρόνια στη δημοσιογραφία - έχω περάσει τα μισά της διαδρομής και δεν έχω στο όνομά μου ούτε τούβλο (που σημαίνει ότι κάτι κάνω λάθος)
5. Ο Κώστας Καραμανλής είναι ο μακροβιότερος ηγέτης της "Νέας Δημοκρατίας"

*ΝΤΟΙΝΝΝΓΚ!!!*

Αυτό δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Αμέσως έτρεξα να το ψάξω. Τωόντι, μέχρι στιγμής το κόμμα είχε τους εξής αρχηγούς:

• Κωνσταντίνος -"εθνάρχης"- Καραμανλής (1974-1980): έξι χρόνια αρχηγός
  
• Γεωργιος Ράλλης (1980-1981): ένα χρόνο (και κάτι) αρχηγός
  
• Ευάγγελος Αβέρωφ (1981-1984): τρία χρόνια αρχηγός
  
• Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (1984-1993): εννέα χρόνια αρχηγός
  
• Μιλτιάδης Έβερτ (1993-1997): τέσσερα χρόνια αρχηγός
  
• Κώστας Καραμανλής (1997-σήμερα): ΕΝΤΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΧΗΓΟΣ (and counting)

Ανεξαρτήτως αν συμπαθεί κανείς ή όχι τους προκατόχους του - και προσωπικά μου είναι όλοι (πλην του Ράλλη) αντιπαθέστατοι - δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ότι ήταν όλοι τους σημαντικότεροι πολιτικοί από τον σημερινό αρχηγό του κόμματος. Ακόμη και ο Έβερτ είχε μια υποτυπώδη πολιτική σκέψη. Ποια άλλη απόδειξη χρειάζεται κανείς για να καταλάβει ότι τα πολιτικά μας ήθη έχουν περάσει πια σε μια άλλη σουρρεαλιστική διάσταση;

Ο σημαντικότερος σύγχρονος Αμερικανός τζαζ πιανίστας απόψε στην Αθήνα

Έχω γράψει τουλάχιστον πέντε φορές (που θυμάμαι) για τον Μπραντ Μέλνταου στο "Jazz&Τζαζ" - ανέτρεξα σε όσα από αυτά τα κείμενα έχουν επιβιώσει στο σκληρό μου, μήπως βρω κάποιο κατάλληλο για να αναρτήσω εδώ, αλλά μάταια - η επικαιρότητα με έχει ξεπεράσει. Πρώτα απ' όλα το τρίο του δεν είναι πια το ίδιο. Μετά από δέκα τουλάχιστον χρόνια ζύμωσης με τον μπασίστα Λάρι Γκρενάντιερ και τον Χόρχε Ρόσι, με τους οποίους ανέπτυξε την "τέχνη του τρίο" στην ομώνυμη σειρά ζωντανών ηχογραφήσεων στο Village Vanguard, ένας νεός, καλύτερος ντράμερ, ο Τζεφ Μπάλαρντ, συνοδεύει πια τον πιο ιδιοφυή αμερικανό τζαζ πιανίστα της εποχής μας, αυτός που οι κριτικοί θεωρούν φυσικό διάδοχο πότε του Μπιλ Έβανς πότε του Κιθ Τζάρετ - ενώ εγώ θεωρώ πως, αν οι δυο πιανίστες ήταν γκέι ζευγάρι, ο Μέλνταου θα ήταν ο καρπός του καλλιτεχνικού τους έρωτα.
Κατά τ' άλλα, ο Μέλνταου παραμένει ένας θυελλώδης πιανίστας με ένα παίξιμο εσωστρεφές, συναισθηματικά φορτισμένο και γεμάτο αναφορές: από την κλασική μουσική των καταβολών του, μέχρι τη λογοτεχνία του αγαπημένου του Γκαίτε, μέχρι την σύγχρονη ποπ, την οποία αποδομεί στα εξ ων συνετέθη, με τον τρόπο που το έκαναν πάντα οι τζαζίστες. Είναι ανέκδοτο το ότι σε κάθε δίσκο του 38χρονου πιανίστα (κι έχει ηχογραφήσει 13 μέσα σε 13 χρόνια!) υπάρχει μια διασκευή τραγουδιού των Radiohead, στο τελευταίο του όμως, μια ακόμη ζωντανή ηχογράφηση στο Village Vanguard, είναι δύο άλλοι ύμνοι ηρώων των '90s που έχουν την τιμητική τους: το Black Hole Sun των Soundgarden σε μια χαοτική, σχεδόν ημίωρη εκτέλεση και το Wonderwall των Oasis, σε μια πιο εύπεπτη, ποπ εκτέλεση, που δεν αποκλείει και τον αμύητο ακροατή.
Κάτι μου λέει ότι θα περάσω πάρα πολύ καλά απόψε στο Παλλάς...

• update: Πήγα - και πέρασα τωόντι μαγικά. Σπάνια έχουμε την τύχη να ακούσουμε πραγματική μουσική στην Αθήνα. Κανείς δεν συνδυάζει ταυτόχρονα τον Μπιλ Έβανς, τον Μπαχ και τους Radiohead με τον τρόπο που το κάνει ο Μέλνταου. Και ναι, κράτησε για το τέλος δυο συγκλονιστικά τραγούδια σε δυο συγκλονιστικές διασκευές: το "Exit music for α film" των Radiohead και το "Still crazy after all these years" του Πολ Σάιμον...

Ευτυχώς που το γλιτώσαμε αυτό!

Διαβάζοντας το post του Homo Ludens, δεν πίστευα στα μάτια μου. Όταν επιβεβαίωσα την πληροφορία, έμεινα για λίγο αποσβολωμένος: μα τον Μπρόλιν (τον Τζέιμς, προφανώς, όχι τον γιο του, τον Τζος, που γράφει ο Ludens); Τον Μπρόλιν; Αυτόν θεωρούσαν οι παραγωγοί του 007 καλύτερο διάδοχο του Ρότζερ Μουρ στο ρόλο του Τζέιμς Μποντ; Αυτόν, που σε ολόκληρη την καριέρα του δεν ενσάρκωσε τίποτα περισσότερο από φτηνιάρικες εκδοχές βαρβάτου αρσενικού - και που τώρα, προσφυέστατα, γηροκομεί ερωτικά την Μπάρμπρα Στρέιζαντ;(Αυτό το post, ας θεωρηθεί πρόλογος εκείνου που θα αφιερώσει ο Homo Ludens στον πραγματικό διάδοχο του Ρότζερ Μουρ στο ρόλο...)

Countdown to 007: (014) Επιχείρηση Κινούμενος Στόχος

ΟΚ, το "A View to a Kill" δεν είναι καλή ταινία. Ο Ρότζερ Μουρ είναι ΠΟΛΥΥΥΥΥΥ γέρος πια (58 ετών το 1985) και είναι κομματάκι αστείο να τον βλέπεις με τόση λακ στο μαλλί να πασχίζει να κάνει τα κόλπα που κάνει. Η υπόθεση είναι ολίγον βαρετή, η σκηνοθεσία του Τζον Γκλεν αργόσυρτη και τα δύο κορίτσια του Τζέημς Μποντ είναι μέτριες ηθοποιοί. Αλλά.............

Βρισκόμαστε ακριβώς στο μέσον της δεκαετίας του '80 και αυτή η ταινία είναι γεμάτη από σύμβολα της τρελλής αυτής εποχής -λατρεμένα σύμβολα και ψάχνω έστω και έναν αναγώστη του "ΠΠC" που θα το αμφισβητήσει. Ναι, ως 007 είναι μάπα, αλλά ως κατάλογος της ποπ κουλτούρας μας θα έπρεπε να μοιράζεται στα σχολεία μαζί με το βιβλίο των θρησκευτικών σε deluxe DVD. Ή VHS καλλίτερα. Πάμε;



Κατ' αρχάς η μουσική. Οι Duran Duran στα καλλίτερά τους, δεν θα μπορούσαν να τραγουδήσουν τίποτε υποδοεέστερο από το κορυφαίο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ για ταινία Τζέημς Μποντ. Τις λεπτομέρειες θα τις αναλύσει ο mr. Arkadin (που βέβαια δεν το κατατάσσει στο top 5 του γιατί είναι πιο αγαπησιάρης από μένα), αλλά ο τρόπος που μερικά βασικά στοιχεία της μουσικής των ταινιών του 007 μπλέκονται με τα synths του Νικ Ρόουντς και το δραματικό τραγούδισμα του Σάιμον Λε Μπον είναι αδιαμφισβήτητα εμβληματικός. Έγινε, φυσικά, ο απόλυτος ύμνος της εποχής του και είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που θυμάται όποιος δεν είδε την ταινία ποτέ ξανά από τότε.

Ο Κρίστοφερ Γουόκεν είναι ένας τεράστιος ηθοποιός και το αποδεικνύει ακόμη κι όταν το σενάριο δεν βοηθά καθόλου. Ο Μαξ Ζόριν του είναι από τους καλλίτερους... κακούς. Τον υποδύεται χωρίς κορυφώσεις, πείθοντας σε κάθε του εμφάνιση ότι αυτός εδώ πραγματικά μπορεί να τα κάνει εντελώς κώλο ως ο απόλυτος ψυχωτικός (εν προκειμένω, να πνίξει τη Silicon Valley κάτω από τόνους νερού!).

Η Γκρέις Τζόουνς είναι η Γκρέις Τζόουνς. Παίζει υπερβολικά, αλλά δεν πειράζει γιατί η Γκρέις Τζόουνς ΕΙΝΑΙ τα '80s. Είναι το κιτς και η υπερβολή, το χρώμα και το ανδρόγυνο, το φαιδρό και το τρομακτικό -δύο σε ένα. Period.

Η Τάνυα Ρόμπερτς είναι άθλια ηθοποιός. Αλλά είναι μουνάρα. Και κυρίως είχε μόλις πρωταγωνιστήσει στην "Σήνα, η Βασίλισα της Ζούγκλας", την ταινία δηλαδή που εισήγαγε τον γεννημένο στα μέσα της δεκαετίας του '70 ανδρικό πληθυσμό στην γοητεία της σεξουαλικής ικανοποίησης δια του αυνανισμού. Μάλιστα, πήρε τόσο σοβαρά το ρόλο της που μετά το "A View to a Kill" συνέχισε την καριέρα της ακριβώς όπως έπρεπε: Σε σοφτ πορνό τηλεταινίες της καλωδιακής. Respect!

Kαι τώρα πάτα play και απόλαυσε το τέλειο trailer του "Night Eyes"!



Ο Ρότζερ Μουρ ξεκινά την ταινία κάνοντας αυτοσχέδιο snowboard. Το σπορ έχει γίνει... σπορ μόλις πριν 3 χρόνια (το '82 έγινε ο πρώτος αγώνας -μέχρι τότε το απολάμβαναν μόνο κάποιοι χαβαλέδες) και ελάχιστα χιονοδρομικά επιτρέπουν στους snowboarders να χαλάνε τις πίστες των σκιέρ! Επίσης, επισκέπτεται το Άσκοτ και τις ιπποδρομίες του. Τι τέλειο! Τα ντυσίματά του έχουν επιτέλους βελτιωθεί (στην κλασική στολή του gentleman τα '80s έφεραν εξορθολογισμό, ξαναστενεύοντας τα πέτα κοστουμιού και πουκαμίσου και κόβοντας τα πολλά μοτίβα, ενώ επαναφέρουν την pochette και την μονόχρωμη γραβάτα -στην υπόλοιπη μόδα, βεβαίως, απλά ασέλγησαν!) και ο 007 είναι εξαιρετικά γοητευτικός, αν και παππούλης. Πίνει Bollinger του '74 και Chateau Lafitte, τα μπαγκάζια του είναι αποκλειστικά Louis Vuitton, το αυτοκίνητό του Rolls Royce. Δουλεύει βεβαίως σε Αpple Macintosh (είχε μόλις παρουσιαστεί μια χρονιά πριν, στο "Blade Runner"). Για τον 007 ο,τι καλλίτερο.

Μέχρι και οι κομπάρσοι στο "A View to a Kill" κουβαλάνε πάνω τους όση ποπ κουλτούρα δεν είχαν ούτε οι πρωταγωνιστές μέχρι τώρα. Ο Ντολφ Λούντγκρεν δεν βγάζει ούτε κιχ, παίζει για δεκαπέντε δευτερόλεπτα τον Σοβιετικό μπράβο, αλλά αυτό ήταν αρκετό για να προαχθεί στο σύμβολο της ρωσικής δύναμης την ίδια χρονιά ως Λοχαγός Ιβάν Ντράγκο στο "Ρόκι ΙV".

Mε λίγα λόγια, ό,τι βλέπεις σ' αυτήν την ταινία μοσχοβολά '80s και ο Ρότζερ Μουρ αποχωρεί με ψηλά το κεφάλι. Μάλιστα, μαγειρεύει για πρώτη φορά ως 007 στη ζωή του (τίποτε περισσότερο από μια ομελέτα, βεβαίως) και ρίχνει στον κρεβάτι κάτι παραπάνω από τον μέσο όρο του στις επτά ταινίες που υποδύθηκε τον Μποντ. Τρία κορίτσια, δηλαδή, και στο σύνολο φθάσαμε πια τα 35 σε 14 ταινίες. Ηρωική έξοδος, αν μη τι άλλο!

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

"Ό,τι βλέπεις σ' αυτήν την ταινία, μοσχοβολά '80s" γράφει ο Homo Ludens και στο μυαλό μου τα '80s συμπυκνώνονται σε δύο λέξεις" - Duran Duran. Όχι Μαντόνα, όχι Μάικλ Τζάκσον, όχι Prince, όχι Iron Maiden, όχι Bon Jovi, όχι Wham! - Duran Duran. Ακόμα και τώρα, το άκουσμα αυτών των λέξεων μου φέρνει στο μυαλό να είμαι στο δημοτικό και να συζητάω με τους συμμαθητές μου στο διάλειμμα για το βίντεο κλιπ του "Wild Boys", που έδειξε το Μουσικόραμα. Βέβαια, το "Α View to a Kill" είναι σαφώς καλύτερο από το "Wild Boys". Για την ακρίβεια, είναι μάλλον το καλύτερο τραγούδι που έχουν πει ποτέ οι Duran Duran, μετά το "Hungry Like a Wolf". Είναι επίσης μια επιστροφή του Τζον Μπάρι στον παλιό καλό του εαυτό, εκείνον που βρίσκεται σε επαφή με την ποπ της εποχής του. Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο τραγούδι του 007 - σε καμία περίπτωση δεν περιλαμβάνεται στο προσωπικό μου top-5. Είναι όμως σίγουρα, το μοναδικό πράγμα που αξίζει πραγματικά σ' αυτήν την ταινία.

Ζαμέ των Ζαμών!

4:29 μμ Homo Ludens: θα γραψεις για το Πoτέ μην ξαναπεις ποτέ;

γιατι ανεβαζω τωρα octopussy και θα ανεβασω κι αλλη μία ή δύο ταινίες σημερα, αν όλα πάνε καλά

αλλα κάτι μου λέει οτι δεν έχεις χρόνο εσύ ε;;;

6 λεπτά

4:36 μμ Mr. Arkadin: δεν έχω χρόνο όντως

Homo Ludens: καλώς. συνεχίζω απτόητος και ανεβάζεις όποτε μπορεσεις

4:37 μμ Mr. Arkadin: επίσης, έχω να το δω εκατό χρόνια

Homo Ludens: α ναι;

μαλακιούλα ήταν

οχι τοσο όσο το οκοτοπουσι παντως

μπορεις τοτε απλως να το χωσεις στο μουσικό update σου


Aυτή η συνομιλία έλαβε χώρα χθες το απόγευμα. Από εκείνη την ώρα σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ αυτήν την ταινία, που έχω να τη δω από τότε που ήμουν δέκα-έντεκα ετών και την πρόβαλλε το θερινό σινεμά της περιοχής όπου έκανα διακοπές. Θυμάμαι διάφορες εξωτικές τοποθεσίες, κάτι θάλασσες, κυνηγητά κι έναν γερομπαμπαλή με ένα φρικαλέο περουκίνι να κάνει τον ωραίο σε μια ξανθιά που του κωλοτριβόταν. Μετά από μια μικρή περιήγηση στο internet, διαπίστωσα ότι αυτά που θυμόμουν είναι τα βασικά.
Διαπίστωσα επίσης ότι, ενώ έχω διαβάσει πολλές φορές για το μπλέξιμο με τα κινηματογραφικά δικαιώματα των βιβλίων του Φλέμινγκ, μπλέξιμο που οδήγησε στην περιπέτεια του "Καζίνο Ρουαγιάλ" και που επέτρεψε σε δύο εταιρίες να μπορούν να γυρίσουν την ίδια χρονιά ταινίες με ήρωα τον Τζέιμς Μποντ, δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με τις λεπτομέρειες: δεν ξέρω γιατί συνέβη αυτό, δεν ξέρω ποια ήταν η άλλη εταιρία (η Warner; η Orion; Τι σημασία έχει, αφού τώρα τα δικαιώματα όλων των ταινιών τα έχει η MGM). Δεν ξέρω γιατί τελικά, τα δικαιώματα που απέκτησαν ήταν αυτή ενός βιβλίου που είχε ήδη γίνει ταινία, με αποτέλεσμα το "Ποτέ μην Ξαναπείς Ποτέ" να είναι ένα ριμέικ του "Thunderball". Και κυρίως δεν ξέρω τι είχε στο κεφάλι του ο Σον Κόνερι, που δέχτηκε να επιστρέψει στο ρόλο μετά από δώδεκα χρόνια, με αποτέλεσμα το 1983 να χαρακτηριστεί κινηματογραφικά ως το έτος της "Μάχης των (μεσήλικων) 007". Εισπρακτικά, κέρδισε το "Οκτοπούσι", που έβγαλε περίπου είκοσι εκατομμύρια δολάρια περισσότερα από το άλλο. Καλλιτεχνικά, είναι και τα δύο αποτυχίες.
Δεν είμαι σε θέση να κάνω μια ανάλυση της ταινίας με τον τρόπο που το κάνει ο Homo Ludens σ' αυτόν τον μαραθώνιο τζεϊμσμποντικών post - εν πάση περιπτώσει, όχι προτού ξαναδώ την ταινία. Μπορώ όμως να κάνω ορισμένες επισημάνσεις, βάσει των στοιχείων που βρήκα στο ίντερνετ.Το πρώτο και βασικό είναι ότι, αν και ταινία εκτός σειράς, το "Ποτέ μην ξαναπείς ποτέ" ξεπερνά σε σεξ απίλ κάθε ταινία 007 των '70s και των '80s. O συνδυασμός Μπάρμπαρα Καρέρα και Κιμ Μπέισινγκερ είναι εκρηκτικός - κι ας δίνει η τελευταία την εντύπωση της νοσοκόμας του γερομπαμπαλή.

Το άλλο είναι ο ευφυής τρόπος που ξεπερνά το θέμα του "Μ". Με τον εμβληματικό Μπερνάρ Λι νεκρό, η "καθεστωτική¨σειρά του 007 πέρασε κρίση (που λύθηκε με τη στρατολόγηση της Τζούντι Ντεντς). Η "αντικαθεστωτική" ταινία φέρνει στο ρόλο του αρχηγού του 007 τον Έντουαρντ Φοξ, έναν τυπικά Βρετανό ηθοποιό, με παράστημα, έκφραση και φλέγμα που τον καθιστά ιδανικό για να υποδύεται τον Πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου. Εδώ, υποδύεται τον τυπολάτρη αξιωματικό που ανέρχεται στη βαθμίδα "Μ" και κάνει περικοπές στους πράκτορες (χε).
Τον Μπλόφελντ υποδύεται ο Μαξ Φον Σίντοφ - που μπορεί να είναι ο πιο καταξιωμένος ηθοποιός που έπαιξε ποτέ σε ταινία 007 (πάλι μέχρι την εμφάνιση της Τζούντι Ντεντς), αλλά μοιάζει με θλιβερή καρικατούρα σε σύγκριση με τον πληθωρικό Τέλη Σαβάλα.
Δεν θυμάμαι καθόλου τον ηθοποιό που είχε την ατυχία να παίξει τον "Q". Δεν θυμάμαι καθόλου τον ηθοποιό που έπαιξε τον Φίλιξ Λάιτερ - τον πρώτο μαύρο στο ρόλο (μέχρι τον υπέροχο Τζέφρι Ράιτ στις δύο τελευταίες ταινίες). Δεν θυμάμαι ούτε τον Ρόουαν Άτκινσον, στο ρόλο ενός είδους ορντινάντσας του Μποντ, μια προοικονομία του "Johnny English" που θα έπαιζε πολλά χρόνια αργότερα. Κυρίως δεν θυμάμαι τη μουσική - κι ας την έχει γράψει ένας από τους αγαπημένους μου συνθέτες, ο Μισέλ Λεγκράν (με ονόματα όπως αυτά του Σέρτζιο Μέντες και του Χερμπ Άλπερτ να ανακατεύονται στο τραγούδι των τίτλων) .
Όλα αυτά θα πρέπει να τα φρεσκάρω στη μνήμη μου - και να γράψω σχετικά. Θα το κάνω, σε ένα προσεχές update του post.
Μέχρι τότε, κλείνω με την πληροφορία ότι ο τίτλος, ο πρώτος που δεν προκύπτει από ταινία του Φλέμινγκ ανήκει στη σύζυγο του Σον Κόνερι - η οποία παίρνει credit γι' αυτό στους τίτλους της ταινίας. Η φράση "ποτέ μην ξαναπείς ποτέ" ήταν η απάντησή της, όταν ο σύζυγός της τής είπε το 1971 ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξαναπαίξει τον 007.

Countdown to 007: (015) Επιχείρηση Οκτόπουσσυ

Το ότι ψήλωσε τόσο πολύ ο Ρότζερ Μουρ στην αφίσα έχει να κάνει με το μότο της ταινίας ("James Bond alltime high"); Je ne sais pas. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Ρότζερ Μουρ δεν ήθελε να παίξει άλλο Μποντ και να γεράσει τόοοοοσο πολύ πάνω στο ρόλο. Το συμβόλαιό του είχε λήξει, ο Τζος Μπρολίν είχε ήδη αρχίσει τα δοκιμαστικά, αλλά το "Ποτέ μην ξαναπείς ποτέ" με τον Σον Κόνερι θα έβγαινε στα σινεμά εκείνη τη χρονιά (1983) και οι παραγωγοί ήθελαν μια τιτανομαχία και όχι μια μάχη επιπέδου ρωμαϊκής αρένας, με τον Μπρολίν εύκολο θύμα στα δόντια του λέοντος Κόνερι. Δυστυχώς, έδωσαν στον Μουρ να διαχειριστεί ένα εντελώς μάπα σενάριο. Πράγμα λογικό, αφού δεν υπήρχε βιβλίο του Φλέμινγκ από πίσω (το ίδιο ακριβώς πρόβλημα αντιμετωπίζει -και μάλιστα ακόμη πιο έντονα το θλιβερό "Quantum of Solace" φέτος), απλώς κάποιοι χαρακτήρες σε διηγήματα.

Έτσι, η δράση μπορεί να είναι εντυπωσιακή -προσωπικά, η σκηνή με το αεροπλανάκι που περνάει μέσα από το υπόστεγο και αποφεύγει τους πυραύλους που το κυνηγούν με είχε ενθουσιάσει όταν είχα πρωτοδεί την ταινία και συνεχίζει να μου θυμίζει όσο τίποτε άλλο το "Octopussy"- αλλά η υπόθεση με τα κλεμμένα κειμήλια του μουσείου Ερμιτάζ και τις πυρηνικές βόμβες στο Βερολίνο είναι εντελώς κουκουρούκου. Ήταν καλές εποχές για να ξαναπαίξει κανείς με το θέμα του Ψυχρού Πολέμου, αλλά το τελικό αποτέλεσμα χάθηκε λίγο στη μετάφραση. Όχι ότι η ταινία δεν βλέπεται ευχάριστα. Μερικές λεπτομέρειες όπως ο συνδυασμός κοστουμιού pinstripe σε three pieces με ψηφιακό ρολόι Seiko, ή το ότι ο Μποντ βγαίνει από το κελί που τον φυλάκισαν με... σμόκιν, ή ακόμη και το ότι η παλιά κλασσική Mercedes 250 SE μπορεί να κινηθεί πάνω στις σιδηροδρομικές γραμμές μας χαρίζουν άπλετο πεδίο σημειολογίας πάνω στο κιτς των '80s, αλλά και στην εμμονή σε κάποιες σταθερές αξίες.

Ως σταθερή αξία πλέον λογίζεται και η Μοντ Άνταμς που μπορεί να σκοτώθηκε στον «Άνθρωπο με το Χρυσό Πιστόλι», αλλά εδώ επιστρέφει για να αναλάβει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Οκτοπούσι. Άγνωστο γιατί την ήθελαν τόσο. Μέτρια ηθοποιός είναι και γερασμένη, πια, γκόμενα. Τέλος πάντων, ρίχοντάς την στο κρεβάτι, όπως και την εντυπωσιακή κακιά Μάγδα (Κριστίνα Γουέιμπορν), ο 007 έχει πια ανεβάσει τον σεξομετρητή του στο 32. Και οι δυό τους είχαν σπέσιαλ ταλέντα. Η Μάγδα την κοπανάει από το δωμάτιο του Μποντ με το αυγό Φαμπερζέ, χρησιμοποιώντας το φόρεμά της για να κρεμαστεί απ' το μπαλκόνι και η Οκτοπούσι τον υποδέχεται διαβασμένη με μια Bollinger στην σαμπανιέρα και όλα τα συστατικά για ένα καλό βόκτα μαρτίνι πάνω στο μπαρ. Μπράβο τα κορίτσια!

Α, και κάτι ακόμη! Ο Βιτζάι που τον βοηθάει στην Ινδία λέγεται όντως Βιτζάι και ξέρει όντως τένις (όπως μας λέει στην ταινία). Είναι ο Βιτζάι Αρμιτράζ που το 1980 είχε ανεβεί μέχρι και το Νο. 16 της Παγκόσμιας Κατάταξης στο Μονό Ανδρών...

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

Τουλάχιστον, η ταινία είναι τόσο κακή που να αξίζει να τη θυμάται κανείς, έστω ως παράδειγμα προς αποφυγή. Το τραγούδι δεν είναι καν αυτό - είναι απλώς βαρετά αδιάφορο, κάτι που για έναν Τζον Μπάρι είναι ανεπίτρεπτο. Το ξανάκουσα πριν από τρία λεπτά και το έχω ήδη ξεχάσει! Μετά από τόσα χρόνια, επίσης, αναρωτήθηκα για πρώτη φορά - ποια είναι η Ρίτα Κούλιτζ; Στράφηκα στη wikipedia, που με πληροφόρησε ότι είναι μια πρώην βοκαλατζού που έκανε καριέρα στην country, παντρεύτηκε τον Κρις Κριστόφερσον, και συνέβαλε στην πρώτη διάσπαση των Crosby, Stills, Nash & Young, όταν εγκατέλειψε τον Στιλς για τον Νας. Άκου να δεις, τώρα...

Sorry guys, είναι κορυφαίος πιλότος, αλλά και μεγάλος loser!

Το ότι ο σημερινός (χθεσινός πια) 71ος και τελευταίος γύρος του grand prix της Βραζιλίας -και δη τα τελευταία τριανταπέντε δευτερόλεπτά του- είναι ό,τι συγκλονιστικότερο έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία όχι μόνο της Formula 1, αλλά και ολόκληρου του αθλητισμού, είναι δεδομένο. Το βίντεο θα παίζεται για χρόνια, σαν τα δύο γκολ του Μαραντόνα κόντρα στην Αγγλία το '86, σαν το 100άρι στη Σεούλ το '88, σαν το άλμα του Τζέσε Όουενς και το χειροκρότημα του Χίτλερ, σαν τα highlights από τις κόντρες του Μποργκ με τον ΜάκΕνρο... 

Αν εμείς που βλέπαμε όσα συνέβαιναν στο βρεγμένο τερέν της Βραζιλίας από την τηλεόραση νιώσαμε ό,τι νιώσαμε σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, φαντάσου τι ένιωσαν οι Χάμιλτον και Μάσα και όλοι οι κοντινοί τους άνθρωποι. Η σκηνή που και η Ferrari και η McLaren πανηγυρίζουν (η πρώτη χωρίς να έχει καταλάβει ακόμη τι συνέβη) λίγο μετά το πέσιμο της καρώ σημαίας είναι χαρακτηριστική. Ο Μάσα τερματίζει Παγκόσμιος Πρωταθλητής, αλλά το Πρωτάθλημα δεν τελειώνει αν δεν τερματίσουν όλοι, και λίγα δευτερόλεπτα μετά, ο Τίμο Γκλοκ, με λάστιχα που δεν κάνουν για βρεγμένη πίστα -έχουν καταφέρει ωστόσο να τον φθάσουν ως εκεί, ούτε ένα χιλιόμετρο πριν τον τερματισμό- κάνει στην άκρη να τον περάσουν οι Φέτελ και Χάμιλτον. +1 πόντος για τον Άγγλο = Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Formula 1 2008. +1 πόντος που μισό γύρο πριν είχε χάσει από τον Σεμπάστιαν Φέτελ.

Ο Μάσα πήρε πιο πολλές νίκες μέσα στη σεζόν. Δεν λέω ότι είναι καλλίτερος οδηγός από τον Χάμιλτον. Ίσα ίσα, νομίζω ότι ο Άγγλος έδειξε πιο πολύ τα guts του φέτος από τον Βραζιλιάνο. Αλλά στον τελευταίο αγώνα ήταν χέστης. Όπως πέρσι. Δεν νοείται, όσο χάλια και να πηγαίνει το αμάξι σου για λόγους που δεν ευθύνεσαι (που θα έπρεπε να ευθύνεσαι!), να χάνεις τον τίτλο ένα γύρο πριν το τέλος επειδή δεν μπορείς να κρατήσεις από πίσω σου έναν θερμόαιμο πιτσιρικά που δεν έχει απολύτως τίποτε να κερδίσει αν σε προσπεράσει. Ο Χάμιλτον δεν κατάφερε να μείνει μπροστά από τον Φέτελ. Την ίδια ώρα, ο έτερος διεκδικητής του τίτλου, ο Φελίπε Μάσα πήγαινε από την αρχή ως το τέλος πρώτος, χωρίς πρόβλημα στον κωλόκαιρο -κι αυτό δείχνει, αν μη τι άλλο, μεγάλα αρχίδια. Στο τέλος ήταν αυτός που έκλαψε...

Έτσι όπως ήλθαν τα πράγματα στην Βραζιλία, δεν ήθελα τελικά να πάρει τον τίτλο ο Χάμιλτον -κι ας μου είναι ιδιαιτέρως συμπαθής. Γιατί στον αθλητισμό θεωρώ ότι δεν πρέπει να επιβραβεύεται μόνο η διάρκεια, αλλά και το momentum. Και ο Χάμιλτον για δεύτερη συνεχή χρονιά το άφησε να πετάξει επειδή είναι loser και χάλιας στον τομέα της ψυχολογίας. Κι ας μας έλεγε άλλα στην συνέντευξή του στο προηγούμενο GK...

Δεν είμαι φαν του Μάσα. Θα λυπόμουν να έπαιρνε κι αυτός τον τίτλο -λιγότερο, βέβαια, από το πόσο λυπήθηκα που τον έχασε έτσι όπως τον έχασε. Για μένα, οδηγός της χρονιάς δεν είναι άλλος από τον Αλόνσο (2ος χθες) για λόγους που έχω ξαναεξηγήσει. 

Το πιο σημαντικό όμως από αυτά που συνέβη χθές ήταν το προσπέρασμα του Σεμπάστιαν Φέτελ. Όταν ένας πιτσιρικάς 21 ετών πάει να στερήσει -χωρίς να έχει σοβαρό λόγο- τον τίτλο από τον Χάμιλτον, τον καταδιώκει και τον ξεφτιλίζει λίγα μέτρα πριν πέσει η σημαία του τερματισμού και μάλιστα είναι ο ίδιος πιτσιρικάς που όλοι οι υπόλοιποι πιλότοι αγαπάνε λόγω του χαρακτήρα του (άρα ίσως και να περίμενες ότι θα έμενε πίσω από τον Χάμιλτον επίτηδες), τότε μπορείς πια να είσαι σίγουρος ότι αυτός ο τυπάκος σε 2-3 χρόνια από τώρα θα αρχίσει μια μεγάλη σάγκα που μετά από δεκαετίες θα τη συγκρίνουμε μόνο με του Σουμάχερ, του Σένα, του Προστ ή του Φάντζιο. Ο Σεμπάστιαν Φέτελ απέδειξε χθες ότι δεν είναι απλά ένα σούπερ ταλέντο. Είναι γεννημένος winner. Και στη Formula 1 λίγα μετράνε όσο αυτό όταν μετά από χρόνια η Ιστορία θα βγάλει τα τευτέρια της και θα κάνει τον απολογισμό της...

Y.Γ. Πρώτος μαύρος πρωταθλητής F1, πρώτος μαύρος Πρόεδρος των Η.Π.Α., άντε και πρώτος μαύρος Πάπας!

Countdown to 007: (016) Για τα μάτια σου μόνο

Η αφίσα της ταινίας είναι sooooo '80s, αλλά ελάχιστα αντιπροσωπεύει αυτό που συμβαίνει στο "Για τα μάτια σου μόνο". Ναι, μπορεί τα υποβρύχια, τα ελικόπτερα, οι μοτοσικλέτες που καταδιώκουν τον σκιέρ, οι εκρήξεις και τα πολύχρωμα αυτοκίνητα να αποτελούν όντως το χορταστικό ζουμί μιας από τις καλλίτερες ταινίες του 007 (και της δεύτερης καλλίτερης του Ρότζερ Μουρ μετά το ντεμπούτο του με το "Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν"), αλλά -ειλικρινά!- ποιος κυττάζει όλα αυτά όταν βλέπει αυτή την εικόνα; Το μάτι χαϊδεύει από τη μέση και κάτω το κορίτσι με τα ψηλοτάκουνα και το τόξο -και αυτό είναι άδικο και ανθελληνικό! Διότι η Μελίνα (πώς αλλιώς θα έλεγαν την Ελληνίδα ηρωίδα σε μια ταινία που γυρίστηκε το 1981, τη χρονιά της "Αλλαγής";) είναι ένα καθ' όλα σεμνό κορίτσι που κανένα δικαίωμα δεν δίνει για κακοχαρακτηρισμούς σε κανένα σημείο της ταινίας. Ίσα ίσα που είναι η ιδανική Ελληνίδα: Όμορφη, με μικρά εξωτικά στοιχεία (αυτά τα γκριζοπράσινα μάτια!), πανέξυπνη, σπουδαγμένη και με μοναδικές δεξιότητες (το τόξο που λέγαμε παραπάνω...).

Δεν είναι όμως μόνο η Μελίνα (δηλαδή η Γαλλίδα Καρόλ Μπουκέ, διάσημο μοντέλο για τη Chanel μια δεκαετία μετά από αυτή την ταινία) που μοσχοβολά Ελλάδα. Η περίφημη καταδίωξη με το 2CV γίνεται και καλά κάπου στην Ισπανία, αλλά όποιος έχει οδηγήσει στο φιδωτό δρόμο ανάμεσα στις ελιές της Παλαιοκαστρίτσας αναγνωρίζει από την πρώτη κιόλας στροφή την κερκυραϊκή φιλοξενία. Και μετά είναι και η υπέροχη ιστορία των Μετεώρων. Οι μοναχοί τα πήραν στο κρανίο γιατί οι ταινίες του Μποντ ήταν πολύ βίαιες για τα σεπτά ήθη τους και άπλωσαν σεντόνια έξω από το μοναστήρι τις ημέρες των γυρισμάτων. Η υπόθεση πήγε στον Άρειο Πάγο (!), η Eon Productions δικαιώθηκε για τα βράχια, αλλά οι σκηνές μέσα στο μοναστήρι γυρίστηκαν στο στούντιο. Τέλος πάντων, είναι καλό που η ταινία θυμίζει τόσο πολύ Ελλάδα γιατί τουλάχιστον έτσι έχουμε όλοι μας ξεχάσει την προ τίτλων σκηνή, όπου ο Μποντ πετάει τον Μπλόφελντ μέσα σε μία καμινάδα. Μάλλον κτύπησε άσχημα ο Μπλόφελντ εκεί μέσα, γιατί δεν τον ξαναείδαμε από τότε...

Από το "Για τα μάτια σου μόνο" λείπει και ο Μ. Ο Μπέρναρντ Λι τον υποδύθηκε για τελευταία φορά στο "Moonraker" και πέθανε λίγο πριν αρχίσουν τα γυρίσματα του "Για τα μάτια σου μόνο" από καρκίνο του στομάχου. Από την επόμενη ταινία τον ρόλο αναλαμβάνει ο άχρωμος Ρόμπερτ Μπράουν. Προς το παρόν, για να καλυφθεί το κενό, τις ατάκες του Μ κληρονομεί ο Υπουργός Αμύνης και προικίζεται με μπόλικες έξτρα σκηνές ο Q. Aνάμεσά τους η αγαπημένη μου εμφάνιση του Ντέσμοντ Λιουέλιν σε οποιαδήποτε ταινία του 007: μεταμφιεσμένος σε Έλληνα παπά συναντά τον Μποντ σε ένα εκκλησάκι για να του εξηγήσει άλλο ένα ελληνικό παράδοξο. Αυτό της ύπαρξης χιλιάδων εκκλησιών στην Ελλάδα για τον κάθε Άγιο. Εν προκειμένω για τον Άγιο Κύριλλο που ο παπαγάλος της οικογένειας της Μελίνας αποκάλυψε ότι είναι ο τόπος συναλλαγής των "κακών" (του Άρι Κριστάτου και των Ρώσων! -πόσο γουστάαααααρω....).

Επίσης, πόσο γουστάρω την επιστροφή της Lotus (σε κοκκινάκι) που τόσο εύκολα ανατινάζει για χάρη του 2CV και της καλλίτερης καταδίωξης με αυτοκίνητα ever ο υπερ-κουλ Ρότζερ Μουρ. Πόσο γουστάρω την γευσιγνωστική ξερολιά πάνω στη Ρομπόλα και το Λευκό Θεοτόκη (μίλα μου για τον ελληνικό αμπελώνα των early '80s -εσύ Αθήναιε!- μίλα μου...). Πόσο γουστάρω που στην Ελλάδα σκάει με Ολυμπιακή. Πόσο γουστάρω που το soundtrack είναι τίγκα στην Eurodisco και που το τραγούδι τίτλων που ερμηνεύει η Σίνα Ίστον έφτασε μέχρι τα Όσκαρ. Πόσο γουστάρω την Σίνα Ίστον! Πόσο γουστάρω τις σκηνές στην Κορτίνα της Ιταλίας -δώσε μου Ρότζερ Μουρ να κάνει σκι και πάρε μου την ψυχή... Και επιτέλους! Η ΠΡΩΤΗ ΡΩΓΑ σε ταινία Τζέημς Μποντ! Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, η ψευτοκοντέσσα (απ' το Μάντσεστερ) φανερώνει γυμνό στήθος. Έπρεπε να φθάσει σε ελληνικό νησί ο 007 για να ανάψουν λίγο τα αίματα. Η κοντέσσα και η Μελίνα είναι τα δύο κορίτσια που προσθέτει στο παλμαρέ του, ανεβάζοντας τον σεξομετρητή στο 30 (σε 12 ταινίες). Δυστυχώς αφήνει αγάμητο το πεναλτάκι ονόματι Μπίμπι, το άλλο αστείο στοιχείο της ταινίας μετά τον Μπλόφελντ, μια νυμφομανή έφηβη πρωταθλήτρια του πατινάζ.

Στο "Για τα μάτια σου μόνο" οι παραγωγοί επιτέλους κατάλαβαν ότι η αυτοπαρωδία του 007 έπρεπε κάπου να σταματήσει. Κράτησαν όσο λιγότερα και όσο καλλίτερα κωμικά στοιχεία μπόρεσαν, πρόσθεσαν ένα επιτέλους καλό σενάριο -κι ας μη βασιζόταν σε νουβέλα του Φλέμινγκ, αλλά σε πολλά μικρότερα διηγήματά του- ένα συμπαθητικό καστ και κυρίως υπέροχη σκηνοθεσία (από τον Τζον Γκλεν που θα αναλάβει να εξορθολογίσει λίγο τις ταινίες του Μποντ από εδώ και στο εξής, μέχρι και το "License to Kill") σε μοναδικά τοπία (δεν το λέω λόγω Ελλάδας: οι σκηνές στα Μετέωρα που θυμίζουν "Κανόνια του Ναβαρόνε" κόβουν την ανάσα, αλλά και στα τοπία στην Κέρκυρα ούτε ο ΕΟΤ δεν θα έπεφτε τόσο μέσα) και κατάφεραν να μας χαρίσουν ένα από τα καλλίτερα φιλμ της σειράς. Ήταν τόσο ψαγμένοι που ακόμη και το αιώνιο στοιχείο της ελληνικής φυλής παίζει ένα θεμελιώδη ρόλο στην ιστορία: οι δύο που τρώγονται μεταξύ τους είναι Ελληνάρες, πρώην κολλητοί. Κάπως έτσι ξεκινά και το πρώτο χρονικά έργο της ελληνικής γραμματείας. Ο Αγαμέμνων τα σπάει με τον Αχιλλέα στην "Ιλιάδα" του Ομήρου. Μήνιν άοιδε θέα, κλπ, κλπ...

Y.Γ. Λέγεται ότι όταν προέκυψε το πρόβλημα με τους μοναχούς, ο Ρότζερ Μουρ, οπλισμένος με άψογο βρετανικό χιούμορ ανέβηκε στη Μονή για να διαπραγματευθεί. Το επιχείρημά του: "Δεν είμαι όσο βίαιος νομίζετε. Εξ άλλου, έχω υπάρξει κι εγώ... Άγιος". Και μετά μου λέτε ότι δεν ήταν ο ιδανικότερος Μποντ...

• update (post μέσα στo post - από τον Mr. Arkadin: Στο ρόλο του Μπάρι εμφανίζεται εδώ ο Μπιλ Κόντι, γνωστός για τη δουλειά του σε επικές σειρές ταινιών, όπως ο Ρόκι ή το Καράτε Κιντ - και για τη διεύθυνση της ορχήστρας των Οσκαρ, βραβείο που διεκδίκησε για το τραγούδι των τίτλων. Κάτι ανεξήγητο, κατά τη γνώμη μου. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί το For your eyes only συγκαταλέγεται μέσα στα καλύτερα τραγούδια της σειράς. Η μόνη εξήγηση που βρίσκω είναι ότι το παρασύρει ο γενικότερος ενθουσιασμός για την ταινία, που είναι με διαφορά η καλύτερη του Μουρ. Γιατί το τραγούδι, για μένα είναι ένας προάγγελος όλων όσων θα πήγαιναν στραβά στα '80s και που με κάνουν να μη νοσταλγώ καθόλου την τραγικά υπερεκτιμημένη ποπ της εποχής: αργόσυρτες, μελοδραματικές μπαλάντες τίγκα στη σοβαροφάνεια και το self-importance (πώς το λέτε εσείς εδώ) με κάτι τύμπανα που σκάνε αφήνοντας την ηχώ να αιωρείται για ώρες και μια υπερβολική χρήση συνθεσάιζερ που θα έπρεπε να διώκεται ποινικά. Δηλαδή, γιατί αυτό και όχι το "Power of love", ας πούμε;

"Ours was a relationship that didn't need a lot of words"

Διαβάζοντας στο GK, που συνόδευε τη σημερινή έκδοση της "Καθημερινής", το εξαιρετικό αφιέρωμα στον Πολ Νιούμαν, θυμήθηκα την καλύτερη νεκρολογία που διάβασα για τον παμμέγιστο ηθοποιό: την είχε γράψει ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, στο Time.

Django Weekend: I'm Confessin'

Δεδομένου ότι σήμερα έχει γενέθλια η γυναίκα της ζωής μου, δεν θα μπορούσα να μην εκμεταλλευτώ την ευκαιρία και να ζητήσω από τον Τζάνγκο να με συνοδεύσει με την κιθάρα, ενώ θα της τραγουδώ "I'm Confessin' (that I love you)"...