Την ώρα λοιπόν που το χριστεπώνυμο πλήθος (ανάμεσά τους και μερικοί φίλοι μου) έκαναν πορεία κρατώντας κεριά και ακολουθώντας μια ξυλοκατασκευή στολισμένη με λουλούδια, εγώ προτίμησα να μείνω σπίτι. Και να ασχοληθώ με μια άλλη ξυλοκατασκευή - να μοντάρω κάτι σιντιέρες από γνήσιο κόντρα πλακέ που αγόρασα από την αγαπημένη μου ΙΚΕΑ. Την ώρα που ίδρωνα πάνω από κάτι αλλόκοτες βίδες, θεώρησα πρέπον να συντονιστώ κι εγώ με το κατανυκτικό κλίμα των ημερών, ακούγοντας λίγη θρησκευτική μουσική - για την ακρίβεια, τα περίφημα "Ιερά κονσέρτα" του Ντιουκ Έλινγκτον, που για μένα είναι σημαντικότερα από τον Μεσία του Χέντελ και το Αι γενεαί πάσαι συνδυασμένα.Τα "Ιερά Κονσέρτα" ήταν ένα από τα πολλά "έργα ζωής" του Έλινγκτον. Για την ακρίβεια, τον απασχόλησε έντονα τα τελευταία εννέα χρόνια της ζωής του, από το 1965 μέχρι το 1974 - έτσι είναι, συνήθως όταν νιώσεις ότι φτάνει το τέλος, στρέφεσαι στον Θεό - οπότε και διοργάνωσε τρεις συναυλίες σε διάφορες εκκλησίες της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου, που μας χάρισαν ισάριθμες μάλλον μέτριες ηχογραφήσεις, που σώζονται από μερικές σπουδαίες στιγμές. Η σπουδαιότερη από αυτές είναι βέβαια το περίφημο "Come Sunday', που κατά τη γνώμη μου είναι το ομορφότερο θρησκευτικό κομμάτι που έχει γραφτεί ποτέ. Αρχικά αποτελούσε μέρος του πρώτου φιλόδοξου project του Έλινγκτον, της σουίτας "Black, brown and beige", που κατέγραφε την ιστορική πορεία του Νέγρου (sic) στην Αμερική. Η σουίτα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1943, σε μια συναυλία για την ενίσχυση της Ρωσίας στον αγώνα κατά των Ναζί, ενθουσίασε το κοινό, όχι όμως και τους κριτικούς, που αποθάρρυναν κάθε προσπάθεια της τζαζ να αποκτήσει οποιοδήποτε άλλο ρόλο πέραν της μουσικής διασκέδασης. Το Come Sunday περιγράφει πώς η αφροαμερικανική κοινότητα έβρισκε παρηγοριά στην εκκλησία. Στην αρχική ηχογράφηση, τον κεντρικό ρόλο παίζει το τρομπόνι του "Tricky Sam" Νάντον, ενώ στο πρώτο ιερό κονσέρτο ακούγεται σε δύο εκδοχές - στη μία, με σολίστα τον σαξοφωνίστα Τζόνι Χότζες, τον αδιαφιλονίκητο ήρωα της ορχήστρας του Έλινγκτον, και στην άλλη με την ψυχωμενη φωνή της Έστερ Μάροου, μιας ιέρειας του γκόσπελ. Είναι η δική της εκδοχή που καθόρισε το κομμάτι - κάτι που φαίνεται σε όλες τις επερχόμενες ηχογραφήσεις, όπως η εξόχως κατανυκτική στη συναυλία για τα θύματα του τυφώνα Κατρίνα, με την ορχήστρα του Lincoln Center και τη φωνή της Κασάντρα Γουίλσον.Το προσωπικό μου αγαπημένο κομμάτι όμως δεν είναι αυτό. Περιλαμβάνεται στο (σαφώς υποδεέστερο) δεύτερο ιερό κονσέρτο και είναι μια δυναμική, αφοριστική, ζωηρή παραίνεση: μην πέσεις στα γόνατα να προσευχηθείς, αν πρώτα δεν έχεις συγχωρήσει τους πάντες. Αμήν.
...γιατί το "Τη Υπερμάχω" θεωρείται Ύμνος της Μεγάλης Εβδομάδας; Ήταν Πάσχα τότε που μαζεύτηκαν μέσα στην εκκλησία περικυκλωμένοι οι πρόγονοί μας; Και γιατί δεν το παίζουν πια στις εκκλησίες; Εδώ όπως το ερμήνευσε, παρέα με άλλους ύμνους, ο δωδεκάχρονος Νίκος Ευαγγελάτος.
Διαβάζω τώρα στο νέο "Nitro" τη συνέντευξη του Σάκη Ρουβά στον Πέτρο Κωστόπουλο και τη Σόνια Καζόνι. Όλα καλά κι όλα ωραία, απολαυστικότατο το 21σέλιδο, αλλά αυτή την κορυφαία ατάκα, το «ένα τραγούδι που μού 'λεγε η μάνα μου κι ακουγόταν τότε στο ραδιόφωνο ήταν ένα ΙΤΑΛΙΚΟ, το "λόλα, λα, λα, λα, λόλα" που μου άρεσε και το τραγούδαγα», τι τό 'θελε;
Θα τρίζουν τα κόκαλα των Kinks. Α, μαλακία είπα κι εγώ, δεν έχουν πεθάνει :)
Μέχρι να τα τινάξουν, αντιγράφω από το allmusic:
There may even nowadays be people who call up radio stations and request the song ”Lola” without any awareness that it’s the story of an encounter between a straight man and a transvestite, but in the 1970s there were lots of people who were wholly oblivious to its gender-bending theme. Dave Davies tells the story of a Texas bar singer who happily performed the song for eight years before suddenly dropping it from his set on the discovery of what “got down on my knees” may actually have meant. What makes ”Lola” such a great influential classic goes far beyond its catchy melody and witty lyrics. Its quick acceptance by the public of 1970 was an significant symbol of how the public of that era was also becoming more tolerant of differing sexual orientations. That the song has retained its popularity through the decades is a good evidence of the enduring, and often underrated, qualities of Ray Davies as a songwriter.
Χθες χάζευα άλλο ένα από τα υπέροχα φωτογραφικά "μαζέματα" που έρχονται κάθε τόσο στο μυαλό των υπευθύνων του site του Vanity Fair (The Vanity Fair Spotlights: Women). Σήμερα συνειδητοποίησα ότι πραγματοποίησαν και δημοψήφισμα για την ωραιότερη εκεί έξω. Νικήτρια η Αντζελίνα Τζολί (58%), δεύτερη η νεόνυμφη Ζιζέλ Μπύντχεν (9%), τρίτη η Χάλε Μπέρι (4%), οι αγαπημένες του Homo Ludens, Τζένιφερ Κόνελι, και του Mr. Akadin, Σκάρλετ Γιόχανσον, μπήκαν κι αυτές οριακά στο κοινοβούλιο (3%), αλλά η λατρεμένη Αν Χάθαγουεϊ δεν έπιασε ούτε 1%. Τέλος πάντων. Το κείμενο ήταν απλά ξεκάρφωμα για να ανεβάσω αυτές τις φωτογραφίες:
Το πρωί η μαμά μου με ενημέρωσε τηλεφωνικώς ότι έχει μαγειρέψει χταποδάκι με μακαρονάκι κοφτό. Το μεσημέρι πέρασα να πάρω ένα πιάτο, πριν κατεβώ (για να το καταβροχθίσω) στο γραφείο. "Νόμιζα ότι θα περνούσες το βράδυ", μου είπε σχεδόν δυσαρεστημένη -παρά την έκπληξη. "Για να πάρεις και αυγά που θα βάψω τώρα και να ερχόσουν και από την εκκλησία μας να προσκυνήσεις τον σταυρό".
Παρντόν;
"Μα τι είσαι παιδί μου εσύ, άθεος;". Χα! Ξεκίνησε η γνωστή συζήτηση που κάνουμε κάθε μεγάλη Πέμπτη. Και τώρα κατάλαβα ότι το πρωινό τηλεφώνημα ήταν παγίδα. Δεν πήρε για να μου πει για το χταποδάκι, αλλά για να μάθει αν έφαγα bacon & eggs για breakfast. Αλλά την πάτησε, γιατί είχα απλώς χλαπακιάσει κάτι φέτες ψωμί με Μερέντα (πήρα είδηση ότι πλησίαζε η ημερομηνία λήξεως και είπα να μην την αφήσω να πάει χαμένη). Δήλωσα με όσο μεγαλύτερη σαφήνεια μπορούσα ότι δεν θα πήγαινα να φιλήσω τα ποδαράκια του Χριστούλη το βράδυ και αποχώρησα με το ταπεράκι που περιείχε το χταποδάκι και το κοφτό μακαρονάκι ανά χείρας.
Οδηγώντας προς το γραφείο ξανασκέφηκα τα λόγια της: "Κι αν πάθεις κάτι σοβαρό, χτύπα ξύλο, δεν θα ζητήσεις από τον Θεό να σε βοηθήσει;" Προσπάθησα ξανά να καταλάβω τι εννοεί. Δηλαδή κάθε φορά που έχει δυστυχίες η μάνα μου φέρνει στο νου της την παρακάτω εικόνα, προσεύχεται, και όλα διορθώνονται;
We have been roaming the streets of Montreal getting inspired. Already, we've begun to crack open a case of new tunes, allowing them to breath for a minute before getting serious. It's the dawn of a completely new era for The Dears. However, we're not quite done with presenting Missiles to everyone just yet. In fact, we are about to embark on a North American tour than spans 6 weeks in roughly 30-something cities. We're very much looking forward to seeing you out there.
Aυτό είναι το "ένα τσιγάρο μετά" από την γεμάτη συγκινήσεις συνάντηση της γυναίκας για την οποία ο Homo Ludens έπαιξε τις πρώτες του μαλακίες, πάνω από σαλόνια του Metal Hammer, και του άνδρα που φημολογείται ότι ακόμη προκαλεί ονειρώξεις στον Mr. Arkadin. Ανέβασα την φωτογραφία εδώ γιατί υποψιάζομαι ότι ο τελευταίος πάει να κάνει "αβαβά" για δεύτερο συνεχόμενο σαββατοκύριακο την ειδωλολατρική του στήλη στο "ΠΠC". Τουλάχιστον έτσι θα τον υποχρεώσω τουλάχιστον να ανεβάσει ένα τραγουδάκι του Τζάνγκο που να ταιριάζει στην περίσταση.
ΥΓ. Και με αυτή τη σαχλαμάρα κλείνω το τριήμερο εορτασμών για την πρόσκληση της Λίτα Φορντ στο φετινό Rockwave. Έτσι κι αλλιώς μάλλον δεν θα πάω. Κάθισα και ξανασκέφτηκα πόσο θλιβερό μπορεί να είναι αυτό το συναπάντημα. Kαι για μένα που στα 34 μου πια έχω αναθεωρήσει τι τύπου γυναίκες μου αρέσουν (και που έχω ακούσει αρκετή μουσική για να καταλάβω ότι τα τραγουδάκια που έγραφε το Λιτάκι ήταν εντελώς αστεία) αλλά και για εκείνην που στα 51 της αποφάσισε να χώσει την κυτταρίτιδά της ξανά σε βινύλ στολές και δικτυωτά καλτσόν μέσα από σκισμένα τζιν για να εξαργυρώσει την υπερβολή των '80s που χρειάζονταν μια ροκ θεά ως αντιστάθισμα στην ιδρωτίλα που έζεχναν οι υπόλοιποι μαλλιάδες.
Υποψιάζομαι, βέβαια, ότι κάτι περίεργο παίζει με το comeback της και την τουρνέ δίπλα στους W.A.S.P., αφού -αν θυμάμαι καλά- ένα φεγγάρι ήταν παντρεμένη με τον κιθαρίστα τους, τον Κρις Χολμς. Δεν πάει καλά ο γάμος της και αρχίζει τα πισογυρίσματα; Με το καλό και με τον Τόνι Αϊόμι (τον θρυλικό κιθαρίστα των Black Sabbath που την αρραβωνιάστηκε και την στήριξε στα ξεκινήματά της, χαρίζοντάς της για δώρο το περίφημο ντουέτο με τον Όζι Όσμπορν).
Πίσω στα περί θλιβερότητος (sic), ανακάλυψα στο youtube το παρακάτω βιντεάκι που δείχνει τους White Lion να συνεχίζουν να παίζουν την διασκευή του "Radar Love" στις συναυλίες τους, οι οποίες πια γίνονται ενώπιον 20-25 ατόμων σε μπιραρίες της Αλαμπάμα (και το κοινό είναι οι ίδιοι που τους άκουγαν και τότε, μόνο που τώρα είναι πια 53 ετών, χοντροί με καράφλα) και συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι πια για τέτοια. Φταίει και το λουμπάγκο που με έχει καθηλώσει σπίτι μια βδομάδα τώρα...
White Lion - Radar Love
H απάντηση του Mr.Arkadin: Μπορεί τα μάτια μου να αναβλύζουν αίμα από τη στιγμή που είδα αυτήν την φρικτή φωτοσοπιά, αλλά δεν μπορώ να αφήσω μια πρόκληση να περάσει έτσι. Εστω, λοιπόν, ότι λαμβάνει χώρα αυτή η σουρεαλιστική συνάντηση ανάμεσα στο ξέκωλο και τον τσιγγάνο, ο οποίος, ως θερμόαιμος άντρας που ήταν θα έπαιρνε την κιθάρα από τα χέρια της και θα τη φλέρταρε, παίζοντάς της ένα ρομαντικό κομμάτι - ας πούμε το Embraceable you, του Γκέρσουιν - ώστε να της δείξει πώς πρέπει κανείς να μεταχειρίζεται μια κιθάρα.
Η νέα εμμονή της από εδώ πτέρυγας του "ΠΠC" κάνει και το μοντέλο στον ελεύθερο χρόνο του (για λογαριασμό των fashionάδων Ισπανών Kling) και εδώ θα βρεις το backstage βιντεάκι από τη φωτογράφισή της για το χειμερινό κατάλογο.
Η Λένκα Κρίπατς αναρωτιέται γιατί την προσπέρασε το hype.
Ναι, έχω σοβαρό πρόβλημα. Δεν μπορώ να ακούσω άλμπουμ και να μην κάτσω μετά να γράψω και μια κριτική. Είμαι κομπλεξικός. Και ακούω πολλή μουσική. Ο ψυχοθεραπευτής μου με συμβούλευσε να το εξωτερικεύω όσο μπορώ. Ιδού:
Bat For Lashes Two Suns (Aπρίλιος 2009)
Η απευθείας διάδοχος της Κέιτ Μπους έχει ήδη λάβει το χρίσμα του «ΠΠC» για ένα από τα υποψήφια «τραγούδια της χρονιάς» (με το «Glass»), αλλά δεν της αρκεί. Συνεχίζει, δύο μήνες τώρα, να ψιθυρίζει τις ιδιόρρυθμες ιστορίες της στο αυτί του Homo Ludens, τα βράδια, πριν τον αφήσει να πέσει για ύπνο, τα μεσημέρια, όταν εκείνος προσπαθεί να σκαρώσει κάποιο προσγειωμένο κείμενο για το περιοδικό του, τα πρωινά, σ' ένα μπέρδεμα κοιλιακών, ιδρώτα και tennis elbow.
Η κατά κόσμον Νατάσα Χαν είναι ολίγον μάγισσα ("Peace of Mind", "Two Planets"), ολίγον ξωτικό ("Daniel", "Glass"), ολίγον σειρήνα ("Siren Song", "Good Love") και πολύ Κέιτ Μπους, PJ Harvey και Cocorosie. Τίποτε το πραγματικό, δηλαδή. Όλα πάνω της παραμυθένια, όλα μοσχομυρίζουν θολούρα. Κι όμως το "Two Suns" είναι πραγματικότατο. Έπος από τα λίγα, με έντεκα τραγούδια που σε δυσκολεύουν αφάνταστα να διαλέξεις ποιο γουστάρεις περισσότερο ανάμεσά τους και ήχους που νόμιζες ότι είχαν χαθεί από προσώπου γης όταν απεβίωσαν οι Cocteau Twins. Iδανικά ακούγεται πάνω από ένα τσουκάλι όπου σιγοβράζουν μαντζούνια, πόδια κόρακα, κόκκαλα σιβηριανού βούβαλου και γύρω του είναι αναμμένα sticks που μυρίζουν black forest.
Bruce Springsteen Working on a Dream (Ιανουάριος 2009)
Δύο χρόνια μετά το "Magic", ο Σπρίνγκστιν επιστρέφει με ένα ακόμη γνήσιο ροκ άλμπουμ -πιο γνήσιο δεν γίνεται-, πωρωτικό, ανυψωτικό, παθιασμένο. Και μόνο για το οκτάλεπτο έπος (το "Outlaw Pete") στο ξεκίνημά του, το "Working on a Dream" αξίζει τα τέσσερα αστεράκια του! Είναι απίστευτη η διάθεση που έχει αυτός ο άνθρωπος, τρεισήμισι δεκαετίες μετά το ξεκίνημά του, να γράφει τόσο αυθεντική μουσική. Πραγματικά απίστευτη.
Little Boots Arecibo EP (Νοέμβριος 2008)
Single πιο πολύ, παρά EP, περιέχει το παρακάτω Α-ΡΙ-ΣΤΟΥΡ-ΓΗ-ΜΑ (πού θά 'λεγε και ο mr. Arkadin). Mακάρι όσες κόβονταν από τα Pop Idol αυτού του κόσμου να έγραφαν τέτοιες κομματάρες σαν τη Βικτόρια Χέσκεθ.
The Virgins The Virgins (Ιούνιος 2008)
Oι INXS συναντούν τους Strokes και γράφουν πέντε τραγουδάκια για το "Gossip Girl". Και το hype ρέει από παντού... Κι ύστερα ήλθε το άλμπουμ. Υπερτιμημένο ντεμπούτο ενός γκρουπ που ακούγεται ευχάριστα, αλλά δεν σου λέει και τίποτε καινούργιο. Στις αρχές ετούτης της δεκαετίας γεμίζαμε πέντε τενεκέδες με παρόμοια (και πιο εμπνευσμένα) CDs παρόμοιου χαρούμενου ροκ κάθε χρόνο. Τουλάχιστον εδώ απολαμβάνεις σε κάθε ρεφραίν μπόλικη ξιπασιά κακομαθημένων νεανίων με χρήμα, κόκα και διάθεση για επίδειξη!
Yeah Yeah Yeahs It's Blitz! (Μάρτιος 2009)
Ουάου! Εν έτει 2009 οι Yeah Yeah Yeahs έγιναν ποπ! Αναφωνώ "γιέα, γιέα, γιέα" και ανεβάζω το volume από το "Zero" κιόλας, στο ξεκίνημα. Κι αφήνω ένα κενό ανάμεσα στους MGMT, τους Klaxons και τους Empire of the Sun. Από τούδε και στο εξής, στη δισκοθήκη μου εκεί θα μπαίνουν οι κάποτε διάδοχοι των Strokes.
U2 No Line On The Horizon (Μάρτιος 2009)
Η διαφορά του εγχώριου με τους διεθνείς Νταλάρες είναι ότι οι δεύτεροι δεν έχουν ξεχάσει την τέχνη τους, όσο... νταλάρες κι αν έχουν γίνει (ΟΚ, ΟΚ, έστω μόνο ο Μπόνο). Και μπορεί τούτο 'δω να είναι το χειρότερο άλμπουμ της καριέρας τους (με την εξαίρεση, βέβαια, του ανεκδιήγητου "Pop"), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι γενικά καλό. Περιέχει ουκ ολίγους πειραματισμούς που το κάνουν να φαίνεται κομματάκι αχταρμάς. Και το πιο φοβερό είναι ότι οι U2 σε κάποια σημεία ακούγονται σαν αυτό που ακούγονται κάποιοι που ήθελαν να ακούγονται σαν τους U2! Μια ανάλαφρη μυρωδιά από Coldplay ("Unknown Caller"), James ("Magnificent"), από τα ελαφρά του Μπίλι Κόργκαν ("Stand Up Comedy"), μπερδεύεται με ίχνη από τους αρχετυπικούς εαυτούς τους (το "Fez - Being Born" θα μπορούσε να είχε γραφτεί προ εικοσαετίας, στα χρόνια του "Joshua Tree"). Ελεγχόμενος πειραματισμός, ό,τι πρέπει για τα χρονάκια τους (πενηντάρισαν πια). Και το εξώφυλλο είναι εντελώς αλλού, υπεράνω συμβολισμών, ίσως έμαθαν ότι έβγαζαν άλμπουμ και οι Royksopp τις ίδιες μέρες και ήθελαν κάτι που να θυμίζει σκανδιναβική electronica για να τους κοντράρουν. Αχταρμάς. Αλλά ωραίος αχταρμάς. Γεννημένος για να κάνει ραδιοφωνική καριέρα για κανα χρόνο.
Lenka Lenka (Σεπτέμβριος 2008)
Η Κέιτ Νας της Αυστραλίας θά 'θελε να ακούγεται λίγο περισσότερο σαν τη Bjork, αλλά δεν της βγήκε, οπότε προς το παρόν ακούγεται απλώς σαν το Κεϊτάκι (ή τη Λίλυ Άλεν) και πλησιάζει την Ισλανδή μόνο στο image, χάρη στα μαθήματα υποκριτικής που έκανε κοντά στην Κέιτ Μπλάνσετ. Το ντεμπούτο με το όνομά της είναι ένα καθ' όλα ευχάριστο άλμπουμ, το κορίτσι είναι περίεργα όμορφο (το κροατικό αίμα προφανώς), αλλά υπάρχει κάτι που δεν την έχει απογειώσει ακόμη the kate perry way: το άλμπουμ δεν περιέχει ούτε ένα γεννημένο χιτ. Ένα τραγούδι που θα στοιχειώσει τα βραχέα και τα clubs. Κι αυτό, για ένα χαρούμενο pop αλμπουμάκι, είναι μεγάλο πρόβλημα.
Royksopp Junior (Μάρτιος 2009)
Κι όπως τα φλούο πράσινα, ροζ, κίτρινα, κυανά νορβηγικά ποτάμια χύνονται μέσα από τα καραμελένια και σοκολατένια βουνά που αχνοφαίνονται στο φόντο, με τη Robyn και τη Lykke Li να τα κατεβαίνουν πάνω σ' ένα κανό από τσιχλόφουσκα, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ: Μα είναι τόσο δύσκολο για όλους αυτούς που προσπαθούν να σκαρώσουν χορευτική ηλεκτρονική μουσική να κατορθώσουν να γράψουν έστω και ένα τόσο καλό τραγουδάκι όσο τα έντεκα απογειωτικά γλειφιτζούρια που περιλαμβάνει το πακετάκι του Νορβηγικού διδύμου με τις χαριέσσες guest stars στα φωνητικά; (To "This Must Be It" με την Κάριν Ντρέιγερ των The Knife στα φωνητικά σε στέλνει πίσω στις εποχές που ονειρευόσουν να αγοράσεις street μηχανή σαν του Τομ Κρουζ στο "Top Gun", ακούγοντας στο κίτρινο Philips γουόκμαν σου τα άπαντα του Τζόρτζιο Μοροντέρ -και γαμεί!)
Royksopp - Happy Up There
Pet Shop Boys Yes (Μάρτιος 2009)
Αυτό που πάντοτε με αναστάτωνε στους Pet Shop Boys ήταν ο τρόπος που ο Νιλ Τέναντ τραγουδά για τις μικρές αλήθειες της ζωής τόσο ατάραχα, τόσο απρόσωπα, τόσο αδιάφορα -σαν ένας ψυχαναλυτής που έχει βαρεθεί να ακούει τα προβλήματά μας και που, έτσι κι αλλιώς, έχει όλες τις λύσεις, άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανησυχούμε (αλλά κι αυτό θα μας το πει τόσο ατάραχα, απρόσωπα κι αδιάφορα, που δεν θα τον πιστέψουμε και θα βρούμε τελικά άλλον ψυχαναλυτή). Φυσικά και δεν αλλάζει τον τρόπο του ο ραψωδός στο "Yes". Κι αυτό είναι υπέροχο. Αυτό που είναι κάπως διαφορετικό στο δέκατο άλμπουμ των λατρεμένων Pet Shop Boys ότι το απόλυτα κέρινο ύφος του Τέναντ συμπαρασύρει και τον Λόου κι έτσι οι συνθέσεις τους είναι ακόμη πιο διεκπεραιωτικές απ' ότι μας είχαν συνηθίσει την τελευταία δεκαετία. Όχι ότι αυτό είναι κακό. Γιατί ακόμη και η διεκπεραίωση, όταν γίνεται δια χειρών Pet Shop Boys, διαθέτει απαράμιλλο στυλ και σε γεμίζει με άφθονη χορευτική διάθεση. Απλά μωρέ, ξέρεις. Θέλεις κι ένα έπος. Μια απογείωση. Ένα λόγο να γεμίσεις εδώ από κάτω δεξιά την κόκκινη ταμπελίτσα με πολλά πολλά αστεράκια. Αλλά είπαμε, το έχουν κάνει τόσες φορές που πια έχουν βαρεθεί... (Ακόμη και τον τίτλο του άλμπουμ στο εξώφυλλο βαρέθηκαν να γράψουν -κι όμως, κύττα πόσο σπουδαίοι είναι: τι φοβερά θετικό μήνυμα σου περνάνε στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε με αυτό το πολύχρωμο "ν"!)
The Brian Jonestown Massacre My Bloody Underground (Aπρίλιος 2008)
Ουπς. Πολύ shoe gazing και noisy για τα γούστα μου. Πολύ shoe gazing και noisy γενικώς. Σαν κάποιος να πήρε τους My Bloody Valentine, να καρατόμησε τον Βαλεντίνο και να έθαψε το ακέφαλο πτώμα στο υπόγειο. Αλλά μάλλον αυτή ακριβώς ήταν και η ιδέα τους. Αποκρουστικό...
The Dears Missiles (Οκτώβριος 2008)
Οι χαρισματικοί Καναδοί χτύπησαν σχετικά αργά μέσα στο 2008 (τέλη Οκτώβρη) και μέχρι να το πάρω είδηση, είχε ήδη στηθεί -και αρχίσει να γράφεται- το Top 20 του "ΠΠC" για την περσινή χρονιά, με αποτέλεσμα να μείνουν απ' έξω. Αλλά το τελευταίο τρίμηνο μου έχουν γίνει φοβερό κόλλημα. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, όταν στο walkman μου ελλοχεύουν αυτές οι καλοζυγισμένες ενορχηστρώσεις, οι τόσες εύστοχα απλές μελωδίες, οι έξυπνα τοποθετημένες κορυφώσεις τους -τα λιτά μέσα στην επικότητά τους τραγούδια τους που φέρνουν το indie όσο πιο κοντά στο art και διακόπτονται μια στο τόσο από ξερά άπερκατ - αριστουργήματα σαν το "Money Babies".
The Dears - Money Babies
Russian Red I Love Your Glasses (Απρίλιος 2008)
Η Monika (ή η Feist) της Ισπανίας (χι, χι, χι) έβγαλε ένα τόσο καλό άλμπουμ όσο η δικιά μας πέρσι, μόνο στο πιο χαρούμενό του, αποδεικνύοντας ότι θαύματα γίνονται και στην αλλοδαπή (χο, χο, χο). Δυστυχώς την ανακάλυψα μόλις πριν ένα τετράμηνο, οπότε ντρέπομαι να κάνω τον μετά Χριστόν προφήτη (χε, χε, χε) και να αρχίσω να σου λέω τι Θεά είναι. Προφανώς γιατί το ξέρεις ήδη. Αν δεν την έχεις καν πάρει είδηση, μάθε ότι είναι και folk, γλυκύτατη, αλλά δεν τη λες και ομορφούλα, το στυλάκι που σκοτώνει, κανονικά τη λένε Λούρντες Χερνάντεζ, η indie Μαδρίτη προσκυνάει στα πόδια της και σύντομα κι όλο το σύμπαν -γιατί οι Ισπανοί έχουν τον τρόπο τους σ' αυτά τα πράγματα, όχι σαν κι εμάς εδώ. Κι ότι στο ντεμπούτο της τραγουδάει μερικά συγκλονιστικά τραγουδάκια, ξεκινώντας με το "Cigarettes" (εδώ παρακάτω) και τελειώνοντας με μια απολαυστικότατη ακουστική διασκευή του "Girls Just Wanna Have Fun" (χα, χα, χα).
Russian Red - Cigarettes
Φαντασία, ταλέντο, μόλις 23 ετών (η Monika της Ισπανίας λέμε ρε!): Θέλω να την παντρευτώ! Τώρα!!!
Σοβαρά μιλάω. Την θέλω απεγνωσμένα. Τώρα. Τη θέλω. Μιλάμε είμαι ερωτευμένος. Ακούς;
My Brightest Diamond Α Thousand Shark's Teeth (Ιούνιος 2008)
ΟΚ, η αμέσως από πάνω δεσποινίς μοιάζει σαν το ισπανικό αντίτυπο τούτης εδώ. Έχει κι εκείνη όνομα κι επίθετο, αλλά εμφανίζεται σαν να είναι μπάντα, όπως και η My Brightest Diamond (κανονικά την λένε Σάρα Γουόρντεν) και παίζει παρόμοια μουσική. Η Λούρντες όμως είναι το αύριο, ενώ η Σάρα είναι ήδη διάσημη για τη φαντασία που γεμίζει τις νότες της. Επίσης έχει και κάτι σκοτεινό, τρομακτικό μέσα της, που με κάνει να μη θέλω να την παντρευτώ, παρότι λατρεύω το στυλ και τη μουσική της. Ειδικά τη δεύτερη. Ειδικότερα αυτό το τραγούδι:
My Brightest Diamond - Inside A Boy
Τι άλλο αξίζει; The Dresden Dolls (No, Virginia...) για τις βραδιές που θες να πίνεις Coronas και μετά να σπάς τα άδεια μπουκάλια σε μάντρες, The Kooks (Konk) για όταν οι Arctic Monkeys σου φαίνονται εντελώς ακαταλαβίστικοι, Quiet Village (Silent Movie) για εκείνες τις μέρες που νιώθεις ότι η ζωή σου είναι ταινία...
Lita Ford & Ozzy Osbourne - If I Close My Eyes Forever
Και μετά το προηγούμενο (και το προπροηγούμενο) post, κηρύσσω και επισήμως την έναρξη του Παρασκευοσαββατοκύριακου εορταστικών εκδηλώσεων για την έλευση της Λίτας στην Ελλάδα.
Σε ένα line-up που ανακατεύει με ευρηματική νοσηρότητα λίγες "it" μπάντες με (πολλούς) τελειωμένους ρόκερ και τα παλιά καλά σιγουράκια/ κολλήματα του ελληνικού κοινού, προστέθηκε και η Lita Ford, για να μας δείξει τι σημαίνει milf rock (και να προκαλέσει κι άλλες ακόμη ονειρώξεις στον homo ludens)
Είμαστε απολύτως σίγουροι πως η εμμονή της Σινέντ Ο' Κόνορ στις κουκούλες δεν θα αποβεί καταστροφική για τη συναυλία της με τον Φου - Που το καλοκαίρι;
Χάζευα τη λίστα του περιοδικού της "El Pais"* με τα 100 καλλίτερα τραγούδια όλων των εποχών. Αναμενόμενη βαρεμάρα. Ευτυχώς που στην πρώτη εικοσάδα χώρεσαν ανάμεσα στους Beatles και τους Beach Boys και τα ακόλουθα δύο:
* Από την ατελείωτη λίστα ελληνικών εβδομαδιαίων περιοδικών που λατρεύουν να αντιγράφουν το "EPS", αυτή τη φορά πρώτος έκοψε το νήμα ο "Ταχυδρόμος". Δύο εβδομάδες μετά βγήκε με εξώφυλλο "50 Έλληνες κινηματογραφιστές διαλέγουν τις 100 ταινίες που σημάδεψαν της ζωή τους". Τουλάχιστον τα 100 τραγούδια του "Semanal" τα διάλεξαν 100 ισπανόφωνοι μουσικοί. Αλλά είπαμε, έγινε κούρσα για το ποιος θα κοπιάρει πρώτος την ιδέα -άσε που ΔΕΝ υπάρχουν 100 Έλληνες κινηματογραφιστές. Και οι 50 μου φαίνονται πάρα πολλοί...
Δεν θυμάμαι αν το έχω ξαναδηλώσει εδώ, αλλά το "I kissed a girl" είναι κομματάρα. Επίσης η Κέιτι Πέρι είναι η δίδυμη αδελφή της Ζούι Ντεσανέλ (η μόνη διαφορά που κουβάλαγε μέσα του το σπερματοζωάριο ήταν το διαφορετικό χρώμα ματιών)!
(H ασπρόμαυρη φωτογραφία της Κέιτι Πέρι είναι από το αμερικανικό Esquire Απριλίου)
Την ώρα λοιπόν που το χριστεπώνυμο πλήθος (ανάμεσά τους και μερικοί φίλοι μου) έκαναν πορεία κρατώντας κεριά και ακολουθώντας μια ξυλοκατασκευή στολισμένη με λουλούδια, εγώ προτίμησα να μείνω σπίτι. Και να ασχοληθώ με μια άλλη ξυλοκατασκευή - να μοντάρω κάτι σιντιέρες από γνήσιο κόντρα πλακέ που αγόρασα από την αγαπημένη μου ΙΚΕΑ. Την ώρα που ίδρωνα πάνω από κάτι αλλόκοτες βίδες, θεώρησα πρέπον να συντονιστώ κι εγώ με το κατανυκτικό κλίμα των ημερών, ακούγοντας λίγη θρησκευτική μουσική - για την ακρίβεια, τα περίφημα "Ιερά κονσέρτα" του Ντιουκ Έλινγκτον, που για μένα είναι σημαντικότερα από τον Μεσία του Χέντελ και το Αι γενεαί πάσαι συνδυασμένα.
Τα "Ιερά Κονσέρτα" ήταν ένα από τα πολλά "έργα ζωής" του Έλινγκτον. Για την ακρίβεια, τον απασχόλησε έντονα τα τελευταία εννέα χρόνια της ζωής του, από το 1965 μέχρι το 1974 - έτσι είναι, συνήθως όταν νιώσεις ότι φτάνει το τέλος, στρέφεσαι στον Θεό - οπότε και διοργάνωσε τρεις συναυλίες σε διάφορες εκκλησίες της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου, που μας χάρισαν ισάριθμες μάλλον μέτριες ηχογραφήσεις, που σώζονται από μερικές σπουδαίες στιγμές. Η σπουδαιότερη από αυτές είναι βέβαια το περίφημο "Come Sunday', που κατά τη γνώμη μου είναι το ομορφότερο θρησκευτικό κομμάτι που έχει γραφτεί ποτέ. Αρχικά αποτελούσε μέρος του πρώτου φιλόδοξου project του Έλινγκτον, της σουίτας "Black, brown and beige", που κατέγραφε την ιστορική πορεία του Νέγρου (sic) στην Αμερική. Η σουίτα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1943, σε μια συναυλία για την ενίσχυση της Ρωσίας στον αγώνα κατά των Ναζί, ενθουσίασε το κοινό, όχι όμως και τους κριτικούς, που αποθάρρυναν κάθε προσπάθεια της τζαζ να αποκτήσει οποιοδήποτε άλλο ρόλο πέραν της μουσικής διασκέδασης. Το Come Sunday περιγράφει πώς η αφροαμερικανική κοινότητα έβρισκε παρηγοριά στην εκκλησία. Στην αρχική ηχογράφηση, τον κεντρικό ρόλο παίζει το τρομπόνι του "Tricky Sam" Νάντον, ενώ στο πρώτο ιερό κονσέρτο ακούγεται σε δύο εκδοχές - στη μία, με σολίστα τον σαξοφωνίστα Τζόνι Χότζες, τον αδιαφιλονίκητο ήρωα της ορχήστρας του Έλινγκτον, και στην άλλη με την ψυχωμενη φωνή της Έστερ Μάροου, μιας ιέρειας του γκόσπελ. Είναι η δική της εκδοχή που καθόρισε το κομμάτι - κάτι που φαίνεται σε όλες τις επερχόμενες ηχογραφήσεις, όπως η εξόχως κατανυκτική στη συναυλία για τα θύματα του τυφώνα Κατρίνα, με την ορχήστρα του Lincoln Center και τη φωνή της Κασάντρα Γουίλσον.
Το προσωπικό μου αγαπημένο κομμάτι όμως δεν είναι αυτό. Περιλαμβάνεται στο (σαφώς υποδεέστερο) δεύτερο ιερό κονσέρτο και είναι μια δυναμική, αφοριστική, ζωηρή παραίνεση: μην πέσεις στα γόνατα να προσευχηθείς, αν πρώτα δεν έχεις συγχωρήσει τους πάντες. Αμήν.
