Φόβος και Παράνοια στη Φιλοθέη

Αγαπητή Στέφανι,
στο Numéro του Οκτωβρίου πρωταγωνιστείς σε μια μόδα. 18 σελίδες. Μόνη απέναντι στο φακό του Γκρεγκ Κάντελ. Οι δυο σας. 18 σελίδες κι ένα εξώφυλλο. Πώς μου φάνηκες; Απόκοσμη. Σέξι. Σχεδόν τρομακτική. Ωρες ώρες τρομάζω με τη σκοτεινή πλευρά του ερωτισμού. Με τους μακάβριους συμβολισμούς ενός βέλου. Με μια σηκωμένη κατάμαυρη φούστα πάνω από δυο πορσελάνινα, γλυπτά πόδια, μια κατάμαυρη φούστα κάτω από ένα πρόσωπο αγέλαστο, από ένα βλέμμα επιθετικό, από δυο χείλη που μοιάζουν να προτιμούν ένα κραγιόν από αίμα, παρά ένα φιλί.

Γίνομαι ακατανόητος; Ανόητα ποιητικός; Είναι μια διέξοδος. Ζω εδώ και μία εβδομάδα σε μια παράξενη αθηναϊκή twilight zone. Ο κόσμος γύρω μου συνεχίζει να λειτουργεί όπως τον ήξερα, όπως μου αρέσει. Οι φίλοι μου βγαίνουν, πίνουν Tanqueray Ten με τόνικ και Schlosser Alt εκεί που τους άφησα. Μαθαίνω τα νέα τους. Αλλά δεν πίνω μαζί τους. Μπαίνω στο ασανσέρ και καχύποπτα σκανάρω τον εκάστοτε συνταξιδιώτη. Σφίγγω το χέρι, έτοιμος να του επιτεθώ, αν νιώσω απειλή. Πίνω μόνο βότκα μαρτίνι, από σέικερ, όχι ανακατεμένη με τον αναδευτήρα. Ξαπλωμένος στον καναπέ. Βλέπω τρεις ταινίες την ημέρα - κι έχουν όλες τον ίδιο ήρωα. Εντυπωσιάζω τα κορίτσια με τις ατάκες μου. Τις ατάκες του. Αλλά δεν έχει και πολύ νόημα αυτό. Ολη αυτή η παρέα με τον Μποντ, για τις ανάγκες των σελίδων 214 - 217 του νέου GK, με έχει φορτώσει με πρόσθετο άγχος. Με φανταστικούς εχθρούς. Με πιθανές συνωμοσίες που ξερνούν δεδομένα στο μυαλό μου. Με φίλτρα που σκουραίνουν τα πάντα και τα κάνουν επιθετικά - πεδίο δράσης για τους πιο κοφτερούς διαλόγους, μα χωρίς στασίδι για ανάσα. Κάνουν τα πάντα απόκοσμα. Σχεδόν τρομακτικά. Ακόμη και τη μόδα σου. Και είναι και το άλλο...

Εμαθα να οδηγώ καβάλα σ’ ένα κατακίτρινο Golf πρώτης γενιάς, στα στενά της Φιλοθέης. Aνήκε στον αδελφό ενός φίλου μου. Το κλέβαμε κρυφά. Ο φίλος, τρία, τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος, στο ρόλο του εκπαιδευτή. Στο ρόλο του κλειδοκράτορα ενός από τα πρώτα κάστρα που ένας άντρας πρέπει να αλώσει. Το ίδιο Golf εμφανιζόταν πού και πού έξω από το Λύκειο, ο ίδιος φίλος έμπαινε στην αίθουσα των καθηγητών, προσποιόταν τον αδελφό μου και έσβηνε τις αδικαιολόγητες απουσίες μου. Γράφαμε μαζί τραγούδια. Εκείνος ήξερε από νότες. Εγώ ήξερα από λέξεις. Τα ηχογραφούσαμε σε κασέτες. Τα ακούγαμε μετά πίνοντας μπίρα. Από μέσα μας ίσως και να ονειρευόμασταν μια ξέσαλη καριέρα. Sex & drugs & rock ’n’ roll. Κάναμε τραμπουκισμούς στους δρόμους. Μικρές αλητείες - όσες αλητείες μπορεί να κάνει κανείς γύρω από το Πάρκο Πικιώνη. Δεν γίνεσαι άντρας αν δεν γίνεις πρώτα πιλότος της Formula 1, αν δεν την κοπανάς απ’ το σχολείο για να τις συναντήσεις στα κρυφά, αν δεν γίνεις ροκ σταρ, αν δεν τους πετάξεις νεράντζια στα παράθυρα όταν σου ρίξουν χυλόπιτα. Δεν γίνεσαι άντρας χωρίς ένα φίλο δίπλα σου, να σε επικροτεί, να σε συμβουλεύει, να σε μαζεύει, να σε καρπαζώνει. Με τον Γιάννη χαθήκαμε όταν πια μπήκα στο Πανεπιστήμιο.

Ξέρεις τι μου ήλθε πρώτο στο μυαλό όταν σε είδα σ’ αυτή τη φωτογράφιση; Οτι παίζεις το ρόλο της χήρας. Χήρας - femme fatale. Μιας Βερόνικας Λέικ, ξεβρασμένης στα ’00s. Ηρωίδας σ’ ένα δράμα, θύματος και θύτη. Πιο πολύ θύτη. Αλλά τα πράγματα δεν παίρνουν πάντα την τροπή που προβλέπουμε. Ο φέρων το όπλο μπορεί τρία δευτερόλεπτα μετά να βρεθεί πυροβολημένος κι ανήμπορος. Απ’ το δικό του όπλο. Το ’μαθα από τον Τζέιμς Μποντ κι αυτό.

Γύρνα στη σελίδα 138. Η ιστορία του Πάνου είναι αληθινή. Ο καλύτερός του φίλος όντως βρέθηκε μ’ ένα κουζινομάχαιρο από πάνω του, έτοιμος να τον σκοτώσει. Μεγάλα εγκλήματα μεταξύ φίλων. Ακαταλαβίστικες συμπεριφορές, μαύρες χήρες, αναπάντεχα μέτρα και σταθμά για την αξία μιας ανθρώπινης ζωής. Τι θα έκανα αν βρισκόμουν στη θέση του Πάνου; Δεν ξέρω. Ξέρω τους φίλους μου. Δεν θα βρισκόμουν στη θέση του Πάνου. Δεν θα έφτανα ώς εκεί. Είμαι σίγουρος; Για τίποτε δεν είμαι σίγουρος πια.

Κλείναμε το προηγούμενο τεύχος, είχα ξυπνήσει αργά μετά από ξενύχτι -δουλειά, ποτό μετά, φίλοι, φίλες- ο χρόνος πίεζε, το τυπογραφείο περίμενε, άφηνα τον ατμό της εσπρεσιέρας να σφυρίζει βίαια, να καλύπτει τον ήχο της τηλεόρασης. Επαιζε ειδήσεις. Εστρεψα το διακόπτη του ατμού πίσω στο κλειστό, έβαλα το φλιτζάνι κάτω απ’ το έμβολο, περίμενα το λαμπάκι να ανάψει. Ακουγα στο βάθος την εκφωνήτρια. Οικογενειακό δράμα στη Φιλοθέη. Σκόρπιες λέξεις. Καθηγητής Μουσικής. Πάρκο Πικιώνη. Λαμπάκι. Σκότωσε κι έθαψε τη σύζυγό του. Πάτησα το κουμπί του εσπρέσο. Επόμενη είδηση, Μπαράκ Ομπάμα. Το νυσταγμένο ακόμη μυαλό τριγυρνούσε στη Φιλοθέη. Πάρκο Πικιώνη. Εκεί όπου μάθαινα να οδηγώ. Στο κίτρινο Golf. Εκεί όπου γινόμουν άντρας. Εκεί τα πάντα ήταν ασφαλή. Για τίποτε δεν είμαι σίγουρος πια.

Ωρες ώρες με τρομάζει η σκοτεινή πλευρά του ερωτισμού. Με τρομάζει η σκοτεινή πλευρά μιας ερωτικής σχέσης. Μιας σχέσης ενός άντρα και μιας γυναίκας. Μιας σχέσης ανάμεσα σε δύο φίλους. Ο καλύτερος φίλος του Πάνου πήγε να τον σκοτώσει. Φιλοθέη. Καθηγητής Μουσικής. Πάρκο Πικιώνη. Με τον Γιάννη χαθήκαμε όταν μπήκα πια στο Πανεπιστήμιο. Μου ’μαθε να οδηγώ. Μου ’σβηνε τις απουσίες στο σχολείο. Μου ’δειξε πώς να παίζω κιθάρα. Σκότωσε τη γυναίκα του. Την έθαψε στο πάρκο απέναντι απ’ το σπίτι τους. Εριξε τσιμέντο από πάνω, για να μην την ξεθάψουν τα σκυλιά. Είχαν δύο παιδιά. Είναι ένας στυγνός δολοφόνος πια. Φταις κι εσύ μ’ αυτή τη φωτογράφιση. Το βέλο, τη μαύρη φούστα. Στυγνός δολοφόνος. Ναι, αλλά είναι φίλος μου. Τίποτε από τα δύο δεν αλλάζει.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK Νοεμβρίου '08)

Countdown to 007: (013) Με το δάχτυλο στην σκανδάλη

Για το "A View to a Kill" ο mr. Arkadin απεφάνθη: "Το μοναδικό πράγμα που αξίζει πραγματικά σ' αυτήν την ταινία είναι το τραγούδι". Για το "The Living Daylights" (ελληνικός τίτλος: "Με το δάχτυλο στην σκανδάλη"!!!) εγώ θα πω: Το μοναδικό πράγμα που αξίζει σ' αυτή την ταινία είναι η αφίσα της. Βασικά ο κώλος του μοντέλου, όπως διαγράφεται μέσα από το λευκό του φόρεμα. Απολύτως τίποτε άλλο.

Βασικά, ό,τι ήταν να γίνει λάθος εδώ έγινε: Κατ' αρχάς προτίμησαν τον Τίμοθι Ντάλτον από τον Πιρς Μπρόσναν. Χάλια μαλλί, κανένα σεξ απίλ (αν και κάποιες γκόμενες γουστάρουν αυτό το λακάκι στο πηγούνι!). Μια χαρά για να παίζει τον Χίθκλιφ στα "Ανεμοδαρμένα Ύψη" και τον Πρίγκηπα Ρούπερτ στον "Κρόμγουελ", αλλά τον Μποντ; Έλεος! Οι εμβληματικοί ρόλοι της βρετανικής λογοτεχνίας και ιστορίας έχουν βάρος που μετριέται με εντελώς άλλα σταθμά από αυτά που μετράς τον 007. Και όταν διαδέχεσαι έναν Ρότζερ Μουρ και το κάνεις χωρίς ίχνος χιούμορ και γοητείας, είσαι καταδικασμένος. Και τυχερός ήταν ο Ντάλτον που δεν τον βρήκε η μοίρα του Λέιζενμπι, αλλά πρόλαβε κι έπαιξε και σε δεύτερη ταινία. Απ' την άλλη, ήταν τόσο χάλιας ως Μποντ που μετά από τις δύο του αυτές ταινίες δεν κατάφερε να παίξει ούτε έναν Άμλετ, έναν Ερρίκο, έναν Οθέλλο που τόσο του πήγαιναν παλιότερα. Πια δεν τον ήθελαν ούτε γι' αυτά. Περιορίστηκε τελικά σε κάτι θλιβερές τηλεταινίες.

Αλλά μη ρίξουμε όλο το φταίξιμο στον Ντάλτον. Και στο επόμενο ελεεινός είναι, αλλά τα υπόλοιπα στοιχεία της ταινίας είναι μια χαρά και τελικά το "License to Kill" βγήκε από τις καλές δημιουργίες της σειράς. Αλλά στο "The Living Daylights" κουβάλησε προφανώς την σαιξπηρική του μιζέρια και την άπλωσε πάνω σε κάθε πτυχή της ταινίας:

Οι κύριες τοποθεσίες της δράσης είναι το Αφγανιστάν και η Μπρατισλάβα (άσχετα αν οι σκηνές γυρίστηκαν σε Μαρόκο και Βιέννη, αντίστοιχα)! Μα, Αφγανιστάν και Μπρατισλάβα; Πώς θα πιεις ένα σοβαρό βότκα μαρτίνι στην Μπρατισλάβα του 1987; (Για το Αφγανιστάν θεωρείσαι τυχερός αν μπορείς να πιεις ένα καθαρό ποτήρι νερό...)


Το αυτοκίνητο είναι μεν Aston Martin, αλλά αυτή η ξεφτίλικη Aston Martin DBS V8 Vantage Volante Series 2 του '86 δεν είχε τίποτε από το στυλ της αρχετυπικής DB5 του Σον Κόνερι. Δεν μοιάζει καν με αγγλικό αυτοκίνητο. In fact μοιάζει τόσο πολύ με το κλασικό Ford Mustang που είχε ήδη εμφανιστεί από τον "Χρυσοδάκτυλο", που το μόνο που αξίζει είναι περιφρόνηση. Με κινητήρα 5,3 λίτρων (!) έφτανε σε τελική ταχύτητα το πολύ τα 260 χιλιόμετρα την ώρα. Τόσο κακό στο περιβάλλον για το τίποτε...

Τα κορίτσια είναι επίσης χάλια. Ο Ρότζερ Μουρ πήρε μαζί του την γνωστή αγαπημένη μας Μανιπένι (την Λόις Μάξουελ, δηλαδή, που είχε γεράσει κι αυτή πολύ) και ο Τίμοθι Ντάλτον έφερε την εντελώς άχρωμη Καρολίν Μπλις (την ποιαν;). Εννοείται ότι την πήρε μαζί του φεύγοντας... H Μαρυάμ Ντ' Αμπό είναι -προσωπική μου άποψη- επίσης καραξενέρωτη. Δεν με κέρδισε ούτε στα "Κόκκινα Παπούτσια", εκείνη την τηλεσειρά χαζοερωτικών, με δόσεις σοφτ πορνό, ιστοριών. Φαντάσου! Για κάποιο λόγο μου θύμιζε πάντα την Ροζάνα Αρκέτ, αλλά η τελευταία ήταν σαφώς πιο ανεβαστική. Τέλος πάντων, για τον Ντάλτον ήταν ιδανικό ταίρι. Μαζί με άλλη μία κατάκτηση στο ξεκίνημα μας ανεβάζει τον σεξομετρητή στο 37.

Η μπάλα μοιάζει χαμένη και σε κάθε άλλο τομέα: Στην Μπρατισλάβα ο 007 κυκλοφορεί μεν με Aston Martin (και κανείς Τσεχοσλοβάκος πράκτορας δεν τον υποπτεύεται), αλλά δεν φορά ποτέ κοστούμι. Τριγυρνά με πέτσινα μπουφάν και πουλόβερ... Στα βουνά με τα χιόνια δεν έχει τις όμορφες σκηνές σκι και σνόουμπορντ του Μουρ, αλλά ένα ελκηθράκι πάνω στη θήκη για το τσέλο! Οι Ρώσοι συνεχίζουν να έχουν τα πιο γελοία ονόματα. Μετά τον θρυλικό στρατηγό Γκόγκολ, εδώ μας έρχεται ένας Πούσκιν! Ο Τζον Τέρι ως Φίλιξ Λέιτερ ήταν θλιβερός -παράξενο γιατί δεν είναι κακός ηθοποιός. Και η σκηνοθεσία του Τζον Γκλεν κάνει το παν για να σώσει την ταινία από τη μιζέρια, αλλά με αυτά τα συστατικά δεν καταφέρνει και πολλά.

Ακόμη και το τραγούδι είναι μαλακία. Η επιτυχία του "A View to a Kill" των Duran Duran ήθελε κάτι ποπ και για την επόμενη ταινία και οι A-Ha ήταν μια μπάντα ποιοτικότερη και από τους Duran Duran, κατά την άποψή μου. Το "Living Daylights" τους όμως κατάφερε να βουτήξει κι αυτό μέσα στην ευρύτερη μιζέρια. Τουλάχιστον ο Τζον Μπάρι το χρησιμοποιεί αρκετά καλά ως βάση για τις υπόλοιπες ενορχηστρώσεις του soundtrack, αλλά αυτά θα μας τα πει καλλίτερα ο mr. Arkadin...

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

Μια πολύ καλή μου φίλη είναι ίσως η πιο ένθερμη fan των A-ha στην Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι, κάνοντας παρέα μαζί της, έφαγα τέτοια πλύση εγκεφάλου που τους έχω σε λίγο μεγαλύτερη εκτίμηση από αυτή που πραγματικά αξίζουν. Ενώ δηλαδή η πρώτη μου αντίδραση θα ήταν ότι το "Living Daylights" είναι "το View to A Kill του φτωχού", τείνω να το ακούω με σχετική νοσταλγία, ως ένα τυπικό δείγμα τζεϊμσμποντικής power pop - κι ένα εξίσου τυπικό δείγμα των ικανοτήτων του Τζον Μπάρι, ο οποίος με αυτήν την ταινία τελειώνει τη σχέση του με τον 007. Η αλήθεια είναι ότι η ποπ δεν ταιριάζει στους μεσήλικες (δεν είναι τυχαίο ότι οι καλύτερες στιγμές του στην ταινία είναι οι πιο "συναισθηματικές", όπως αυτή η μελωδία που συνοδεύει τη συνάντηση της Κάρα με το Μποντ) - από μια ηλικία και μετά, καλό είναι να ασχολείσαι με κανονική μουσική, και ο Μπάρι στα χρόνια που ακολούθησαν έγραψε υποδειγματική μουσική για ταινίες όπως το "Χορεύοντας με τους Λύκους", το "Τσάπλιν" ή το "Playing by heart", που του επέτρεψε να επιστρέψει στην τζαζ τρομπέτα που τον ανέδειξε στο swinging London του '60, και του έδωσε την ευκαιρία να γίνει ο συνθέτης της δεύτερης μακροβιότερης σειράς ταινιών στην ιστορία της ποπ κουλτούρας.

Πράγματα που έμαθα βλέποντας τον Θεόδωρο Ρουσόπουλο στην "Ανατροπή"

1. Ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος είναι παντρεμένος - δεν θα το έπαιρνα είδηση, αν ο σκηνοθέτης δεν έκανε συνέχεια κοντινά στη βέρα του.
   
2. Ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος είναι εκνευρισμένος - προς στιγμήν φοβήθηκα ότι θα βγει το χέρι του από την οθόνη και θα με χαστουκίσει.
   
3. Ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος έχει χαρτιά - και δεν φοβάται να τα ξεφυλλίσει.
   
4. Ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος έχει γίνει αηδιαστικά πλούσιος δουλεύοντας είκοσι χρόνια στη δημοσιογραφία - έχω περάσει τα μισά της διαδρομής και δεν έχω στο όνομά μου ούτε τούβλο (που σημαίνει ότι κάτι κάνω λάθος)
5. Ο Κώστας Καραμανλής είναι ο μακροβιότερος ηγέτης της "Νέας Δημοκρατίας"

*ΝΤΟΙΝΝΝΓΚ!!!*

Αυτό δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Αμέσως έτρεξα να το ψάξω. Τωόντι, μέχρι στιγμής το κόμμα είχε τους εξής αρχηγούς:

• Κωνσταντίνος -"εθνάρχης"- Καραμανλής (1974-1980): έξι χρόνια αρχηγός
  
• Γεωργιος Ράλλης (1980-1981): ένα χρόνο (και κάτι) αρχηγός
  
• Ευάγγελος Αβέρωφ (1981-1984): τρία χρόνια αρχηγός
  
• Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (1984-1993): εννέα χρόνια αρχηγός
  
• Μιλτιάδης Έβερτ (1993-1997): τέσσερα χρόνια αρχηγός
  
• Κώστας Καραμανλής (1997-σήμερα): ΕΝΤΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΧΗΓΟΣ (and counting)

Ανεξαρτήτως αν συμπαθεί κανείς ή όχι τους προκατόχους του - και προσωπικά μου είναι όλοι (πλην του Ράλλη) αντιπαθέστατοι - δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ότι ήταν όλοι τους σημαντικότεροι πολιτικοί από τον σημερινό αρχηγό του κόμματος. Ακόμη και ο Έβερτ είχε μια υποτυπώδη πολιτική σκέψη. Ποια άλλη απόδειξη χρειάζεται κανείς για να καταλάβει ότι τα πολιτικά μας ήθη έχουν περάσει πια σε μια άλλη σουρρεαλιστική διάσταση;

Ο σημαντικότερος σύγχρονος Αμερικανός τζαζ πιανίστας απόψε στην Αθήνα

Έχω γράψει τουλάχιστον πέντε φορές (που θυμάμαι) για τον Μπραντ Μέλνταου στο "Jazz&Τζαζ" - ανέτρεξα σε όσα από αυτά τα κείμενα έχουν επιβιώσει στο σκληρό μου, μήπως βρω κάποιο κατάλληλο για να αναρτήσω εδώ, αλλά μάταια - η επικαιρότητα με έχει ξεπεράσει. Πρώτα απ' όλα το τρίο του δεν είναι πια το ίδιο. Μετά από δέκα τουλάχιστον χρόνια ζύμωσης με τον μπασίστα Λάρι Γκρενάντιερ και τον Χόρχε Ρόσι, με τους οποίους ανέπτυξε την "τέχνη του τρίο" στην ομώνυμη σειρά ζωντανών ηχογραφήσεων στο Village Vanguard, ένας νεός, καλύτερος ντράμερ, ο Τζεφ Μπάλαρντ, συνοδεύει πια τον πιο ιδιοφυή αμερικανό τζαζ πιανίστα της εποχής μας, αυτός που οι κριτικοί θεωρούν φυσικό διάδοχο πότε του Μπιλ Έβανς πότε του Κιθ Τζάρετ - ενώ εγώ θεωρώ πως, αν οι δυο πιανίστες ήταν γκέι ζευγάρι, ο Μέλνταου θα ήταν ο καρπός του καλλιτεχνικού τους έρωτα.
Κατά τ' άλλα, ο Μέλνταου παραμένει ένας θυελλώδης πιανίστας με ένα παίξιμο εσωστρεφές, συναισθηματικά φορτισμένο και γεμάτο αναφορές: από την κλασική μουσική των καταβολών του, μέχρι τη λογοτεχνία του αγαπημένου του Γκαίτε, μέχρι την σύγχρονη ποπ, την οποία αποδομεί στα εξ ων συνετέθη, με τον τρόπο που το έκαναν πάντα οι τζαζίστες. Είναι ανέκδοτο το ότι σε κάθε δίσκο του 38χρονου πιανίστα (κι έχει ηχογραφήσει 13 μέσα σε 13 χρόνια!) υπάρχει μια διασκευή τραγουδιού των Radiohead, στο τελευταίο του όμως, μια ακόμη ζωντανή ηχογράφηση στο Village Vanguard, είναι δύο άλλοι ύμνοι ηρώων των '90s που έχουν την τιμητική τους: το Black Hole Sun των Soundgarden σε μια χαοτική, σχεδόν ημίωρη εκτέλεση και το Wonderwall των Oasis, σε μια πιο εύπεπτη, ποπ εκτέλεση, που δεν αποκλείει και τον αμύητο ακροατή.
Κάτι μου λέει ότι θα περάσω πάρα πολύ καλά απόψε στο Παλλάς...

• update: Πήγα - και πέρασα τωόντι μαγικά. Σπάνια έχουμε την τύχη να ακούσουμε πραγματική μουσική στην Αθήνα. Κανείς δεν συνδυάζει ταυτόχρονα τον Μπιλ Έβανς, τον Μπαχ και τους Radiohead με τον τρόπο που το κάνει ο Μέλνταου. Και ναι, κράτησε για το τέλος δυο συγκλονιστικά τραγούδια σε δυο συγκλονιστικές διασκευές: το "Exit music for α film" των Radiohead και το "Still crazy after all these years" του Πολ Σάιμον...

Ευτυχώς που το γλιτώσαμε αυτό!

Διαβάζοντας το post του Homo Ludens, δεν πίστευα στα μάτια μου. Όταν επιβεβαίωσα την πληροφορία, έμεινα για λίγο αποσβολωμένος: μα τον Μπρόλιν (τον Τζέιμς, προφανώς, όχι τον γιο του, τον Τζος, που γράφει ο Ludens); Τον Μπρόλιν; Αυτόν θεωρούσαν οι παραγωγοί του 007 καλύτερο διάδοχο του Ρότζερ Μουρ στο ρόλο του Τζέιμς Μποντ; Αυτόν, που σε ολόκληρη την καριέρα του δεν ενσάρκωσε τίποτα περισσότερο από φτηνιάρικες εκδοχές βαρβάτου αρσενικού - και που τώρα, προσφυέστατα, γηροκομεί ερωτικά την Μπάρμπρα Στρέιζαντ;(Αυτό το post, ας θεωρηθεί πρόλογος εκείνου που θα αφιερώσει ο Homo Ludens στον πραγματικό διάδοχο του Ρότζερ Μουρ στο ρόλο...)

Countdown to 007: (014) Επιχείρηση Κινούμενος Στόχος

ΟΚ, το "A View to a Kill" δεν είναι καλή ταινία. Ο Ρότζερ Μουρ είναι ΠΟΛΥΥΥΥΥΥ γέρος πια (58 ετών το 1985) και είναι κομματάκι αστείο να τον βλέπεις με τόση λακ στο μαλλί να πασχίζει να κάνει τα κόλπα που κάνει. Η υπόθεση είναι ολίγον βαρετή, η σκηνοθεσία του Τζον Γκλεν αργόσυρτη και τα δύο κορίτσια του Τζέημς Μποντ είναι μέτριες ηθοποιοί. Αλλά.............

Βρισκόμαστε ακριβώς στο μέσον της δεκαετίας του '80 και αυτή η ταινία είναι γεμάτη από σύμβολα της τρελλής αυτής εποχής -λατρεμένα σύμβολα και ψάχνω έστω και έναν αναγώστη του "ΠΠC" που θα το αμφισβητήσει. Ναι, ως 007 είναι μάπα, αλλά ως κατάλογος της ποπ κουλτούρας μας θα έπρεπε να μοιράζεται στα σχολεία μαζί με το βιβλίο των θρησκευτικών σε deluxe DVD. Ή VHS καλλίτερα. Πάμε;



Κατ' αρχάς η μουσική. Οι Duran Duran στα καλλίτερά τους, δεν θα μπορούσαν να τραγουδήσουν τίποτε υποδοεέστερο από το κορυφαίο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ για ταινία Τζέημς Μποντ. Τις λεπτομέρειες θα τις αναλύσει ο mr. Arkadin (που βέβαια δεν το κατατάσσει στο top 5 του γιατί είναι πιο αγαπησιάρης από μένα), αλλά ο τρόπος που μερικά βασικά στοιχεία της μουσικής των ταινιών του 007 μπλέκονται με τα synths του Νικ Ρόουντς και το δραματικό τραγούδισμα του Σάιμον Λε Μπον είναι αδιαμφισβήτητα εμβληματικός. Έγινε, φυσικά, ο απόλυτος ύμνος της εποχής του και είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που θυμάται όποιος δεν είδε την ταινία ποτέ ξανά από τότε.

Ο Κρίστοφερ Γουόκεν είναι ένας τεράστιος ηθοποιός και το αποδεικνύει ακόμη κι όταν το σενάριο δεν βοηθά καθόλου. Ο Μαξ Ζόριν του είναι από τους καλλίτερους... κακούς. Τον υποδύεται χωρίς κορυφώσεις, πείθοντας σε κάθε του εμφάνιση ότι αυτός εδώ πραγματικά μπορεί να τα κάνει εντελώς κώλο ως ο απόλυτος ψυχωτικός (εν προκειμένω, να πνίξει τη Silicon Valley κάτω από τόνους νερού!).

Η Γκρέις Τζόουνς είναι η Γκρέις Τζόουνς. Παίζει υπερβολικά, αλλά δεν πειράζει γιατί η Γκρέις Τζόουνς ΕΙΝΑΙ τα '80s. Είναι το κιτς και η υπερβολή, το χρώμα και το ανδρόγυνο, το φαιδρό και το τρομακτικό -δύο σε ένα. Period.

Η Τάνυα Ρόμπερτς είναι άθλια ηθοποιός. Αλλά είναι μουνάρα. Και κυρίως είχε μόλις πρωταγωνιστήσει στην "Σήνα, η Βασίλισα της Ζούγκλας", την ταινία δηλαδή που εισήγαγε τον γεννημένο στα μέσα της δεκαετίας του '70 ανδρικό πληθυσμό στην γοητεία της σεξουαλικής ικανοποίησης δια του αυνανισμού. Μάλιστα, πήρε τόσο σοβαρά το ρόλο της που μετά το "A View to a Kill" συνέχισε την καριέρα της ακριβώς όπως έπρεπε: Σε σοφτ πορνό τηλεταινίες της καλωδιακής. Respect!

Kαι τώρα πάτα play και απόλαυσε το τέλειο trailer του "Night Eyes"!



Ο Ρότζερ Μουρ ξεκινά την ταινία κάνοντας αυτοσχέδιο snowboard. Το σπορ έχει γίνει... σπορ μόλις πριν 3 χρόνια (το '82 έγινε ο πρώτος αγώνας -μέχρι τότε το απολάμβαναν μόνο κάποιοι χαβαλέδες) και ελάχιστα χιονοδρομικά επιτρέπουν στους snowboarders να χαλάνε τις πίστες των σκιέρ! Επίσης, επισκέπτεται το Άσκοτ και τις ιπποδρομίες του. Τι τέλειο! Τα ντυσίματά του έχουν επιτέλους βελτιωθεί (στην κλασική στολή του gentleman τα '80s έφεραν εξορθολογισμό, ξαναστενεύοντας τα πέτα κοστουμιού και πουκαμίσου και κόβοντας τα πολλά μοτίβα, ενώ επαναφέρουν την pochette και την μονόχρωμη γραβάτα -στην υπόλοιπη μόδα, βεβαίως, απλά ασέλγησαν!) και ο 007 είναι εξαιρετικά γοητευτικός, αν και παππούλης. Πίνει Bollinger του '74 και Chateau Lafitte, τα μπαγκάζια του είναι αποκλειστικά Louis Vuitton, το αυτοκίνητό του Rolls Royce. Δουλεύει βεβαίως σε Αpple Macintosh (είχε μόλις παρουσιαστεί μια χρονιά πριν, στο "Blade Runner"). Για τον 007 ο,τι καλλίτερο.

Μέχρι και οι κομπάρσοι στο "A View to a Kill" κουβαλάνε πάνω τους όση ποπ κουλτούρα δεν είχαν ούτε οι πρωταγωνιστές μέχρι τώρα. Ο Ντολφ Λούντγκρεν δεν βγάζει ούτε κιχ, παίζει για δεκαπέντε δευτερόλεπτα τον Σοβιετικό μπράβο, αλλά αυτό ήταν αρκετό για να προαχθεί στο σύμβολο της ρωσικής δύναμης την ίδια χρονιά ως Λοχαγός Ιβάν Ντράγκο στο "Ρόκι ΙV".

Mε λίγα λόγια, ό,τι βλέπεις σ' αυτήν την ταινία μοσχοβολά '80s και ο Ρότζερ Μουρ αποχωρεί με ψηλά το κεφάλι. Μάλιστα, μαγειρεύει για πρώτη φορά ως 007 στη ζωή του (τίποτε περισσότερο από μια ομελέτα, βεβαίως) και ρίχνει στον κρεβάτι κάτι παραπάνω από τον μέσο όρο του στις επτά ταινίες που υποδύθηκε τον Μποντ. Τρία κορίτσια, δηλαδή, και στο σύνολο φθάσαμε πια τα 35 σε 14 ταινίες. Ηρωική έξοδος, αν μη τι άλλο!

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

"Ό,τι βλέπεις σ' αυτήν την ταινία, μοσχοβολά '80s" γράφει ο Homo Ludens και στο μυαλό μου τα '80s συμπυκνώνονται σε δύο λέξεις" - Duran Duran. Όχι Μαντόνα, όχι Μάικλ Τζάκσον, όχι Prince, όχι Iron Maiden, όχι Bon Jovi, όχι Wham! - Duran Duran. Ακόμα και τώρα, το άκουσμα αυτών των λέξεων μου φέρνει στο μυαλό να είμαι στο δημοτικό και να συζητάω με τους συμμαθητές μου στο διάλειμμα για το βίντεο κλιπ του "Wild Boys", που έδειξε το Μουσικόραμα. Βέβαια, το "Α View to a Kill" είναι σαφώς καλύτερο από το "Wild Boys". Για την ακρίβεια, είναι μάλλον το καλύτερο τραγούδι που έχουν πει ποτέ οι Duran Duran, μετά το "Hungry Like a Wolf". Είναι επίσης μια επιστροφή του Τζον Μπάρι στον παλιό καλό του εαυτό, εκείνον που βρίσκεται σε επαφή με την ποπ της εποχής του. Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο τραγούδι του 007 - σε καμία περίπτωση δεν περιλαμβάνεται στο προσωπικό μου top-5. Είναι όμως σίγουρα, το μοναδικό πράγμα που αξίζει πραγματικά σ' αυτήν την ταινία.

Ζαμέ των Ζαμών!

4:29 μμ Homo Ludens: θα γραψεις για το Πoτέ μην ξαναπεις ποτέ;

γιατι ανεβαζω τωρα octopussy και θα ανεβασω κι αλλη μία ή δύο ταινίες σημερα, αν όλα πάνε καλά

αλλα κάτι μου λέει οτι δεν έχεις χρόνο εσύ ε;;;

6 λεπτά

4:36 μμ Mr. Arkadin: δεν έχω χρόνο όντως

Homo Ludens: καλώς. συνεχίζω απτόητος και ανεβάζεις όποτε μπορεσεις

4:37 μμ Mr. Arkadin: επίσης, έχω να το δω εκατό χρόνια

Homo Ludens: α ναι;

μαλακιούλα ήταν

οχι τοσο όσο το οκοτοπουσι παντως

μπορεις τοτε απλως να το χωσεις στο μουσικό update σου


Aυτή η συνομιλία έλαβε χώρα χθες το απόγευμα. Από εκείνη την ώρα σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ αυτήν την ταινία, που έχω να τη δω από τότε που ήμουν δέκα-έντεκα ετών και την πρόβαλλε το θερινό σινεμά της περιοχής όπου έκανα διακοπές. Θυμάμαι διάφορες εξωτικές τοποθεσίες, κάτι θάλασσες, κυνηγητά κι έναν γερομπαμπαλή με ένα φρικαλέο περουκίνι να κάνει τον ωραίο σε μια ξανθιά που του κωλοτριβόταν. Μετά από μια μικρή περιήγηση στο internet, διαπίστωσα ότι αυτά που θυμόμουν είναι τα βασικά.
Διαπίστωσα επίσης ότι, ενώ έχω διαβάσει πολλές φορές για το μπλέξιμο με τα κινηματογραφικά δικαιώματα των βιβλίων του Φλέμινγκ, μπλέξιμο που οδήγησε στην περιπέτεια του "Καζίνο Ρουαγιάλ" και που επέτρεψε σε δύο εταιρίες να μπορούν να γυρίσουν την ίδια χρονιά ταινίες με ήρωα τον Τζέιμς Μποντ, δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με τις λεπτομέρειες: δεν ξέρω γιατί συνέβη αυτό, δεν ξέρω ποια ήταν η άλλη εταιρία (η Warner; η Orion; Τι σημασία έχει, αφού τώρα τα δικαιώματα όλων των ταινιών τα έχει η MGM). Δεν ξέρω γιατί τελικά, τα δικαιώματα που απέκτησαν ήταν αυτή ενός βιβλίου που είχε ήδη γίνει ταινία, με αποτέλεσμα το "Ποτέ μην Ξαναπείς Ποτέ" να είναι ένα ριμέικ του "Thunderball". Και κυρίως δεν ξέρω τι είχε στο κεφάλι του ο Σον Κόνερι, που δέχτηκε να επιστρέψει στο ρόλο μετά από δώδεκα χρόνια, με αποτέλεσμα το 1983 να χαρακτηριστεί κινηματογραφικά ως το έτος της "Μάχης των (μεσήλικων) 007". Εισπρακτικά, κέρδισε το "Οκτοπούσι", που έβγαλε περίπου είκοσι εκατομμύρια δολάρια περισσότερα από το άλλο. Καλλιτεχνικά, είναι και τα δύο αποτυχίες.
Δεν είμαι σε θέση να κάνω μια ανάλυση της ταινίας με τον τρόπο που το κάνει ο Homo Ludens σ' αυτόν τον μαραθώνιο τζεϊμσμποντικών post - εν πάση περιπτώσει, όχι προτού ξαναδώ την ταινία. Μπορώ όμως να κάνω ορισμένες επισημάνσεις, βάσει των στοιχείων που βρήκα στο ίντερνετ.Το πρώτο και βασικό είναι ότι, αν και ταινία εκτός σειράς, το "Ποτέ μην ξαναπείς ποτέ" ξεπερνά σε σεξ απίλ κάθε ταινία 007 των '70s και των '80s. O συνδυασμός Μπάρμπαρα Καρέρα και Κιμ Μπέισινγκερ είναι εκρηκτικός - κι ας δίνει η τελευταία την εντύπωση της νοσοκόμας του γερομπαμπαλή.

Το άλλο είναι ο ευφυής τρόπος που ξεπερνά το θέμα του "Μ". Με τον εμβληματικό Μπερνάρ Λι νεκρό, η "καθεστωτική¨σειρά του 007 πέρασε κρίση (που λύθηκε με τη στρατολόγηση της Τζούντι Ντεντς). Η "αντικαθεστωτική" ταινία φέρνει στο ρόλο του αρχηγού του 007 τον Έντουαρντ Φοξ, έναν τυπικά Βρετανό ηθοποιό, με παράστημα, έκφραση και φλέγμα που τον καθιστά ιδανικό για να υποδύεται τον Πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου. Εδώ, υποδύεται τον τυπολάτρη αξιωματικό που ανέρχεται στη βαθμίδα "Μ" και κάνει περικοπές στους πράκτορες (χε).
Τον Μπλόφελντ υποδύεται ο Μαξ Φον Σίντοφ - που μπορεί να είναι ο πιο καταξιωμένος ηθοποιός που έπαιξε ποτέ σε ταινία 007 (πάλι μέχρι την εμφάνιση της Τζούντι Ντεντς), αλλά μοιάζει με θλιβερή καρικατούρα σε σύγκριση με τον πληθωρικό Τέλη Σαβάλα.
Δεν θυμάμαι καθόλου τον ηθοποιό που είχε την ατυχία να παίξει τον "Q". Δεν θυμάμαι καθόλου τον ηθοποιό που έπαιξε τον Φίλιξ Λάιτερ - τον πρώτο μαύρο στο ρόλο (μέχρι τον υπέροχο Τζέφρι Ράιτ στις δύο τελευταίες ταινίες). Δεν θυμάμαι ούτε τον Ρόουαν Άτκινσον, στο ρόλο ενός είδους ορντινάντσας του Μποντ, μια προοικονομία του "Johnny English" που θα έπαιζε πολλά χρόνια αργότερα. Κυρίως δεν θυμάμαι τη μουσική - κι ας την έχει γράψει ένας από τους αγαπημένους μου συνθέτες, ο Μισέλ Λεγκράν (με ονόματα όπως αυτά του Σέρτζιο Μέντες και του Χερμπ Άλπερτ να ανακατεύονται στο τραγούδι των τίτλων) .
Όλα αυτά θα πρέπει να τα φρεσκάρω στη μνήμη μου - και να γράψω σχετικά. Θα το κάνω, σε ένα προσεχές update του post.
Μέχρι τότε, κλείνω με την πληροφορία ότι ο τίτλος, ο πρώτος που δεν προκύπτει από ταινία του Φλέμινγκ ανήκει στη σύζυγο του Σον Κόνερι - η οποία παίρνει credit γι' αυτό στους τίτλους της ταινίας. Η φράση "ποτέ μην ξαναπείς ποτέ" ήταν η απάντησή της, όταν ο σύζυγός της τής είπε το 1971 ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξαναπαίξει τον 007.

Countdown to 007: (015) Επιχείρηση Οκτόπουσσυ

Το ότι ψήλωσε τόσο πολύ ο Ρότζερ Μουρ στην αφίσα έχει να κάνει με το μότο της ταινίας ("James Bond alltime high"); Je ne sais pas. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Ρότζερ Μουρ δεν ήθελε να παίξει άλλο Μποντ και να γεράσει τόοοοοσο πολύ πάνω στο ρόλο. Το συμβόλαιό του είχε λήξει, ο Τζος Μπρολίν είχε ήδη αρχίσει τα δοκιμαστικά, αλλά το "Ποτέ μην ξαναπείς ποτέ" με τον Σον Κόνερι θα έβγαινε στα σινεμά εκείνη τη χρονιά (1983) και οι παραγωγοί ήθελαν μια τιτανομαχία και όχι μια μάχη επιπέδου ρωμαϊκής αρένας, με τον Μπρολίν εύκολο θύμα στα δόντια του λέοντος Κόνερι. Δυστυχώς, έδωσαν στον Μουρ να διαχειριστεί ένα εντελώς μάπα σενάριο. Πράγμα λογικό, αφού δεν υπήρχε βιβλίο του Φλέμινγκ από πίσω (το ίδιο ακριβώς πρόβλημα αντιμετωπίζει -και μάλιστα ακόμη πιο έντονα το θλιβερό "Quantum of Solace" φέτος), απλώς κάποιοι χαρακτήρες σε διηγήματα.

Έτσι, η δράση μπορεί να είναι εντυπωσιακή -προσωπικά, η σκηνή με το αεροπλανάκι που περνάει μέσα από το υπόστεγο και αποφεύγει τους πυραύλους που το κυνηγούν με είχε ενθουσιάσει όταν είχα πρωτοδεί την ταινία και συνεχίζει να μου θυμίζει όσο τίποτε άλλο το "Octopussy"- αλλά η υπόθεση με τα κλεμμένα κειμήλια του μουσείου Ερμιτάζ και τις πυρηνικές βόμβες στο Βερολίνο είναι εντελώς κουκουρούκου. Ήταν καλές εποχές για να ξαναπαίξει κανείς με το θέμα του Ψυχρού Πολέμου, αλλά το τελικό αποτέλεσμα χάθηκε λίγο στη μετάφραση. Όχι ότι η ταινία δεν βλέπεται ευχάριστα. Μερικές λεπτομέρειες όπως ο συνδυασμός κοστουμιού pinstripe σε three pieces με ψηφιακό ρολόι Seiko, ή το ότι ο Μποντ βγαίνει από το κελί που τον φυλάκισαν με... σμόκιν, ή ακόμη και το ότι η παλιά κλασσική Mercedes 250 SE μπορεί να κινηθεί πάνω στις σιδηροδρομικές γραμμές μας χαρίζουν άπλετο πεδίο σημειολογίας πάνω στο κιτς των '80s, αλλά και στην εμμονή σε κάποιες σταθερές αξίες.

Ως σταθερή αξία πλέον λογίζεται και η Μοντ Άνταμς που μπορεί να σκοτώθηκε στον «Άνθρωπο με το Χρυσό Πιστόλι», αλλά εδώ επιστρέφει για να αναλάβει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Οκτοπούσι. Άγνωστο γιατί την ήθελαν τόσο. Μέτρια ηθοποιός είναι και γερασμένη, πια, γκόμενα. Τέλος πάντων, ρίχοντάς την στο κρεβάτι, όπως και την εντυπωσιακή κακιά Μάγδα (Κριστίνα Γουέιμπορν), ο 007 έχει πια ανεβάσει τον σεξομετρητή του στο 32. Και οι δυό τους είχαν σπέσιαλ ταλέντα. Η Μάγδα την κοπανάει από το δωμάτιο του Μποντ με το αυγό Φαμπερζέ, χρησιμοποιώντας το φόρεμά της για να κρεμαστεί απ' το μπαλκόνι και η Οκτοπούσι τον υποδέχεται διαβασμένη με μια Bollinger στην σαμπανιέρα και όλα τα συστατικά για ένα καλό βόκτα μαρτίνι πάνω στο μπαρ. Μπράβο τα κορίτσια!

Α, και κάτι ακόμη! Ο Βιτζάι που τον βοηθάει στην Ινδία λέγεται όντως Βιτζάι και ξέρει όντως τένις (όπως μας λέει στην ταινία). Είναι ο Βιτζάι Αρμιτράζ που το 1980 είχε ανεβεί μέχρι και το Νο. 16 της Παγκόσμιας Κατάταξης στο Μονό Ανδρών...

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

Τουλάχιστον, η ταινία είναι τόσο κακή που να αξίζει να τη θυμάται κανείς, έστω ως παράδειγμα προς αποφυγή. Το τραγούδι δεν είναι καν αυτό - είναι απλώς βαρετά αδιάφορο, κάτι που για έναν Τζον Μπάρι είναι ανεπίτρεπτο. Το ξανάκουσα πριν από τρία λεπτά και το έχω ήδη ξεχάσει! Μετά από τόσα χρόνια, επίσης, αναρωτήθηκα για πρώτη φορά - ποια είναι η Ρίτα Κούλιτζ; Στράφηκα στη wikipedia, που με πληροφόρησε ότι είναι μια πρώην βοκαλατζού που έκανε καριέρα στην country, παντρεύτηκε τον Κρις Κριστόφερσον, και συνέβαλε στην πρώτη διάσπαση των Crosby, Stills, Nash & Young, όταν εγκατέλειψε τον Στιλς για τον Νας. Άκου να δεις, τώρα...

Sorry guys, είναι κορυφαίος πιλότος, αλλά και μεγάλος loser!

Το ότι ο σημερινός (χθεσινός πια) 71ος και τελευταίος γύρος του grand prix της Βραζιλίας -και δη τα τελευταία τριανταπέντε δευτερόλεπτά του- είναι ό,τι συγκλονιστικότερο έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία όχι μόνο της Formula 1, αλλά και ολόκληρου του αθλητισμού, είναι δεδομένο. Το βίντεο θα παίζεται για χρόνια, σαν τα δύο γκολ του Μαραντόνα κόντρα στην Αγγλία το '86, σαν το 100άρι στη Σεούλ το '88, σαν το άλμα του Τζέσε Όουενς και το χειροκρότημα του Χίτλερ, σαν τα highlights από τις κόντρες του Μποργκ με τον ΜάκΕνρο... 

Αν εμείς που βλέπαμε όσα συνέβαιναν στο βρεγμένο τερέν της Βραζιλίας από την τηλεόραση νιώσαμε ό,τι νιώσαμε σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, φαντάσου τι ένιωσαν οι Χάμιλτον και Μάσα και όλοι οι κοντινοί τους άνθρωποι. Η σκηνή που και η Ferrari και η McLaren πανηγυρίζουν (η πρώτη χωρίς να έχει καταλάβει ακόμη τι συνέβη) λίγο μετά το πέσιμο της καρώ σημαίας είναι χαρακτηριστική. Ο Μάσα τερματίζει Παγκόσμιος Πρωταθλητής, αλλά το Πρωτάθλημα δεν τελειώνει αν δεν τερματίσουν όλοι, και λίγα δευτερόλεπτα μετά, ο Τίμο Γκλοκ, με λάστιχα που δεν κάνουν για βρεγμένη πίστα -έχουν καταφέρει ωστόσο να τον φθάσουν ως εκεί, ούτε ένα χιλιόμετρο πριν τον τερματισμό- κάνει στην άκρη να τον περάσουν οι Φέτελ και Χάμιλτον. +1 πόντος για τον Άγγλο = Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Formula 1 2008. +1 πόντος που μισό γύρο πριν είχε χάσει από τον Σεμπάστιαν Φέτελ.

Ο Μάσα πήρε πιο πολλές νίκες μέσα στη σεζόν. Δεν λέω ότι είναι καλλίτερος οδηγός από τον Χάμιλτον. Ίσα ίσα, νομίζω ότι ο Άγγλος έδειξε πιο πολύ τα guts του φέτος από τον Βραζιλιάνο. Αλλά στον τελευταίο αγώνα ήταν χέστης. Όπως πέρσι. Δεν νοείται, όσο χάλια και να πηγαίνει το αμάξι σου για λόγους που δεν ευθύνεσαι (που θα έπρεπε να ευθύνεσαι!), να χάνεις τον τίτλο ένα γύρο πριν το τέλος επειδή δεν μπορείς να κρατήσεις από πίσω σου έναν θερμόαιμο πιτσιρικά που δεν έχει απολύτως τίποτε να κερδίσει αν σε προσπεράσει. Ο Χάμιλτον δεν κατάφερε να μείνει μπροστά από τον Φέτελ. Την ίδια ώρα, ο έτερος διεκδικητής του τίτλου, ο Φελίπε Μάσα πήγαινε από την αρχή ως το τέλος πρώτος, χωρίς πρόβλημα στον κωλόκαιρο -κι αυτό δείχνει, αν μη τι άλλο, μεγάλα αρχίδια. Στο τέλος ήταν αυτός που έκλαψε...

Έτσι όπως ήλθαν τα πράγματα στην Βραζιλία, δεν ήθελα τελικά να πάρει τον τίτλο ο Χάμιλτον -κι ας μου είναι ιδιαιτέρως συμπαθής. Γιατί στον αθλητισμό θεωρώ ότι δεν πρέπει να επιβραβεύεται μόνο η διάρκεια, αλλά και το momentum. Και ο Χάμιλτον για δεύτερη συνεχή χρονιά το άφησε να πετάξει επειδή είναι loser και χάλιας στον τομέα της ψυχολογίας. Κι ας μας έλεγε άλλα στην συνέντευξή του στο προηγούμενο GK...

Δεν είμαι φαν του Μάσα. Θα λυπόμουν να έπαιρνε κι αυτός τον τίτλο -λιγότερο, βέβαια, από το πόσο λυπήθηκα που τον έχασε έτσι όπως τον έχασε. Για μένα, οδηγός της χρονιάς δεν είναι άλλος από τον Αλόνσο (2ος χθες) για λόγους που έχω ξαναεξηγήσει. 

Το πιο σημαντικό όμως από αυτά που συνέβη χθές ήταν το προσπέρασμα του Σεμπάστιαν Φέτελ. Όταν ένας πιτσιρικάς 21 ετών πάει να στερήσει -χωρίς να έχει σοβαρό λόγο- τον τίτλο από τον Χάμιλτον, τον καταδιώκει και τον ξεφτιλίζει λίγα μέτρα πριν πέσει η σημαία του τερματισμού και μάλιστα είναι ο ίδιος πιτσιρικάς που όλοι οι υπόλοιποι πιλότοι αγαπάνε λόγω του χαρακτήρα του (άρα ίσως και να περίμενες ότι θα έμενε πίσω από τον Χάμιλτον επίτηδες), τότε μπορείς πια να είσαι σίγουρος ότι αυτός ο τυπάκος σε 2-3 χρόνια από τώρα θα αρχίσει μια μεγάλη σάγκα που μετά από δεκαετίες θα τη συγκρίνουμε μόνο με του Σουμάχερ, του Σένα, του Προστ ή του Φάντζιο. Ο Σεμπάστιαν Φέτελ απέδειξε χθες ότι δεν είναι απλά ένα σούπερ ταλέντο. Είναι γεννημένος winner. Και στη Formula 1 λίγα μετράνε όσο αυτό όταν μετά από χρόνια η Ιστορία θα βγάλει τα τευτέρια της και θα κάνει τον απολογισμό της...

Y.Γ. Πρώτος μαύρος πρωταθλητής F1, πρώτος μαύρος Πρόεδρος των Η.Π.Α., άντε και πρώτος μαύρος Πάπας!

Countdown to 007: (016) Για τα μάτια σου μόνο

Η αφίσα της ταινίας είναι sooooo '80s, αλλά ελάχιστα αντιπροσωπεύει αυτό που συμβαίνει στο "Για τα μάτια σου μόνο". Ναι, μπορεί τα υποβρύχια, τα ελικόπτερα, οι μοτοσικλέτες που καταδιώκουν τον σκιέρ, οι εκρήξεις και τα πολύχρωμα αυτοκίνητα να αποτελούν όντως το χορταστικό ζουμί μιας από τις καλλίτερες ταινίες του 007 (και της δεύτερης καλλίτερης του Ρότζερ Μουρ μετά το ντεμπούτο του με το "Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν"), αλλά -ειλικρινά!- ποιος κυττάζει όλα αυτά όταν βλέπει αυτή την εικόνα; Το μάτι χαϊδεύει από τη μέση και κάτω το κορίτσι με τα ψηλοτάκουνα και το τόξο -και αυτό είναι άδικο και ανθελληνικό! Διότι η Μελίνα (πώς αλλιώς θα έλεγαν την Ελληνίδα ηρωίδα σε μια ταινία που γυρίστηκε το 1981, τη χρονιά της "Αλλαγής";) είναι ένα καθ' όλα σεμνό κορίτσι που κανένα δικαίωμα δεν δίνει για κακοχαρακτηρισμούς σε κανένα σημείο της ταινίας. Ίσα ίσα που είναι η ιδανική Ελληνίδα: Όμορφη, με μικρά εξωτικά στοιχεία (αυτά τα γκριζοπράσινα μάτια!), πανέξυπνη, σπουδαγμένη και με μοναδικές δεξιότητες (το τόξο που λέγαμε παραπάνω...).

Δεν είναι όμως μόνο η Μελίνα (δηλαδή η Γαλλίδα Καρόλ Μπουκέ, διάσημο μοντέλο για τη Chanel μια δεκαετία μετά από αυτή την ταινία) που μοσχοβολά Ελλάδα. Η περίφημη καταδίωξη με το 2CV γίνεται και καλά κάπου στην Ισπανία, αλλά όποιος έχει οδηγήσει στο φιδωτό δρόμο ανάμεσα στις ελιές της Παλαιοκαστρίτσας αναγνωρίζει από την πρώτη κιόλας στροφή την κερκυραϊκή φιλοξενία. Και μετά είναι και η υπέροχη ιστορία των Μετεώρων. Οι μοναχοί τα πήραν στο κρανίο γιατί οι ταινίες του Μποντ ήταν πολύ βίαιες για τα σεπτά ήθη τους και άπλωσαν σεντόνια έξω από το μοναστήρι τις ημέρες των γυρισμάτων. Η υπόθεση πήγε στον Άρειο Πάγο (!), η Eon Productions δικαιώθηκε για τα βράχια, αλλά οι σκηνές μέσα στο μοναστήρι γυρίστηκαν στο στούντιο. Τέλος πάντων, είναι καλό που η ταινία θυμίζει τόσο πολύ Ελλάδα γιατί τουλάχιστον έτσι έχουμε όλοι μας ξεχάσει την προ τίτλων σκηνή, όπου ο Μποντ πετάει τον Μπλόφελντ μέσα σε μία καμινάδα. Μάλλον κτύπησε άσχημα ο Μπλόφελντ εκεί μέσα, γιατί δεν τον ξαναείδαμε από τότε...

Από το "Για τα μάτια σου μόνο" λείπει και ο Μ. Ο Μπέρναρντ Λι τον υποδύθηκε για τελευταία φορά στο "Moonraker" και πέθανε λίγο πριν αρχίσουν τα γυρίσματα του "Για τα μάτια σου μόνο" από καρκίνο του στομάχου. Από την επόμενη ταινία τον ρόλο αναλαμβάνει ο άχρωμος Ρόμπερτ Μπράουν. Προς το παρόν, για να καλυφθεί το κενό, τις ατάκες του Μ κληρονομεί ο Υπουργός Αμύνης και προικίζεται με μπόλικες έξτρα σκηνές ο Q. Aνάμεσά τους η αγαπημένη μου εμφάνιση του Ντέσμοντ Λιουέλιν σε οποιαδήποτε ταινία του 007: μεταμφιεσμένος σε Έλληνα παπά συναντά τον Μποντ σε ένα εκκλησάκι για να του εξηγήσει άλλο ένα ελληνικό παράδοξο. Αυτό της ύπαρξης χιλιάδων εκκλησιών στην Ελλάδα για τον κάθε Άγιο. Εν προκειμένω για τον Άγιο Κύριλλο που ο παπαγάλος της οικογένειας της Μελίνας αποκάλυψε ότι είναι ο τόπος συναλλαγής των "κακών" (του Άρι Κριστάτου και των Ρώσων! -πόσο γουστάαααααρω....).

Επίσης, πόσο γουστάρω την επιστροφή της Lotus (σε κοκκινάκι) που τόσο εύκολα ανατινάζει για χάρη του 2CV και της καλλίτερης καταδίωξης με αυτοκίνητα ever ο υπερ-κουλ Ρότζερ Μουρ. Πόσο γουστάρω την γευσιγνωστική ξερολιά πάνω στη Ρομπόλα και το Λευκό Θεοτόκη (μίλα μου για τον ελληνικό αμπελώνα των early '80s -εσύ Αθήναιε!- μίλα μου...). Πόσο γουστάρω που στην Ελλάδα σκάει με Ολυμπιακή. Πόσο γουστάρω που το soundtrack είναι τίγκα στην Eurodisco και που το τραγούδι τίτλων που ερμηνεύει η Σίνα Ίστον έφτασε μέχρι τα Όσκαρ. Πόσο γουστάρω την Σίνα Ίστον! Πόσο γουστάρω τις σκηνές στην Κορτίνα της Ιταλίας -δώσε μου Ρότζερ Μουρ να κάνει σκι και πάρε μου την ψυχή... Και επιτέλους! Η ΠΡΩΤΗ ΡΩΓΑ σε ταινία Τζέημς Μποντ! Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, η ψευτοκοντέσσα (απ' το Μάντσεστερ) φανερώνει γυμνό στήθος. Έπρεπε να φθάσει σε ελληνικό νησί ο 007 για να ανάψουν λίγο τα αίματα. Η κοντέσσα και η Μελίνα είναι τα δύο κορίτσια που προσθέτει στο παλμαρέ του, ανεβάζοντας τον σεξομετρητή στο 30 (σε 12 ταινίες). Δυστυχώς αφήνει αγάμητο το πεναλτάκι ονόματι Μπίμπι, το άλλο αστείο στοιχείο της ταινίας μετά τον Μπλόφελντ, μια νυμφομανή έφηβη πρωταθλήτρια του πατινάζ.

Στο "Για τα μάτια σου μόνο" οι παραγωγοί επιτέλους κατάλαβαν ότι η αυτοπαρωδία του 007 έπρεπε κάπου να σταματήσει. Κράτησαν όσο λιγότερα και όσο καλλίτερα κωμικά στοιχεία μπόρεσαν, πρόσθεσαν ένα επιτέλους καλό σενάριο -κι ας μη βασιζόταν σε νουβέλα του Φλέμινγκ, αλλά σε πολλά μικρότερα διηγήματά του- ένα συμπαθητικό καστ και κυρίως υπέροχη σκηνοθεσία (από τον Τζον Γκλεν που θα αναλάβει να εξορθολογίσει λίγο τις ταινίες του Μποντ από εδώ και στο εξής, μέχρι και το "License to Kill") σε μοναδικά τοπία (δεν το λέω λόγω Ελλάδας: οι σκηνές στα Μετέωρα που θυμίζουν "Κανόνια του Ναβαρόνε" κόβουν την ανάσα, αλλά και στα τοπία στην Κέρκυρα ούτε ο ΕΟΤ δεν θα έπεφτε τόσο μέσα) και κατάφεραν να μας χαρίσουν ένα από τα καλλίτερα φιλμ της σειράς. Ήταν τόσο ψαγμένοι που ακόμη και το αιώνιο στοιχείο της ελληνικής φυλής παίζει ένα θεμελιώδη ρόλο στην ιστορία: οι δύο που τρώγονται μεταξύ τους είναι Ελληνάρες, πρώην κολλητοί. Κάπως έτσι ξεκινά και το πρώτο χρονικά έργο της ελληνικής γραμματείας. Ο Αγαμέμνων τα σπάει με τον Αχιλλέα στην "Ιλιάδα" του Ομήρου. Μήνιν άοιδε θέα, κλπ, κλπ...

Y.Γ. Λέγεται ότι όταν προέκυψε το πρόβλημα με τους μοναχούς, ο Ρότζερ Μουρ, οπλισμένος με άψογο βρετανικό χιούμορ ανέβηκε στη Μονή για να διαπραγματευθεί. Το επιχείρημά του: "Δεν είμαι όσο βίαιος νομίζετε. Εξ άλλου, έχω υπάρξει κι εγώ... Άγιος". Και μετά μου λέτε ότι δεν ήταν ο ιδανικότερος Μποντ...

• update (post μέσα στo post - από τον Mr. Arkadin: Στο ρόλο του Μπάρι εμφανίζεται εδώ ο Μπιλ Κόντι, γνωστός για τη δουλειά του σε επικές σειρές ταινιών, όπως ο Ρόκι ή το Καράτε Κιντ - και για τη διεύθυνση της ορχήστρας των Οσκαρ, βραβείο που διεκδίκησε για το τραγούδι των τίτλων. Κάτι ανεξήγητο, κατά τη γνώμη μου. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί το For your eyes only συγκαταλέγεται μέσα στα καλύτερα τραγούδια της σειράς. Η μόνη εξήγηση που βρίσκω είναι ότι το παρασύρει ο γενικότερος ενθουσιασμός για την ταινία, που είναι με διαφορά η καλύτερη του Μουρ. Γιατί το τραγούδι, για μένα είναι ένας προάγγελος όλων όσων θα πήγαιναν στραβά στα '80s και που με κάνουν να μη νοσταλγώ καθόλου την τραγικά υπερεκτιμημένη ποπ της εποχής: αργόσυρτες, μελοδραματικές μπαλάντες τίγκα στη σοβαροφάνεια και το self-importance (πώς το λέτε εσείς εδώ) με κάτι τύμπανα που σκάνε αφήνοντας την ηχώ να αιωρείται για ώρες και μια υπερβολική χρήση συνθεσάιζερ που θα έπρεπε να διώκεται ποινικά. Δηλαδή, γιατί αυτό και όχι το "Power of love", ας πούμε;

"Ours was a relationship that didn't need a lot of words"

Διαβάζοντας στο GK, που συνόδευε τη σημερινή έκδοση της "Καθημερινής", το εξαιρετικό αφιέρωμα στον Πολ Νιούμαν, θυμήθηκα την καλύτερη νεκρολογία που διάβασα για τον παμμέγιστο ηθοποιό: την είχε γράψει ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, στο Time.

Django Weekend: I'm Confessin'

Δεδομένου ότι σήμερα έχει γενέθλια η γυναίκα της ζωής μου, δεν θα μπορούσα να μην εκμεταλλευτώ την ευκαιρία και να ζητήσω από τον Τζάνγκο να με συνοδεύσει με την κιθάρα, ενώ θα της τραγουδώ "I'm Confessin' (that I love you)"...

Countdown to 007: (017) Επιχείρησις Μουνρέηκερ

Όταν αυτή εδώ η δεσποινίς ερωτεύεται αυτόν εδώ τον κύριο...


...καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Καθόλου καλά. Η απάντηση του Τζέημς Μποντ στη λαίλαπα του "Πολέμου των Άστρων" είναι η χειρότερη -μαζί με το "Ζεις μονάχα δυο φορές", το "Living Daylights" και το "Πέθανε μια άλλη μέρα"- ταινία της σειράς. Ό,τι μπορεί να πάει στραβά εδώ, πηγαίνει: Επιστρέφει η Σίρλεϊ Μπάσεϊ, τα όπλα πετάνε ακτίνες λέιζερ και κάνουν "μπιπ", ο "Σαγόνιας" αλλαξοπιστεί και γίνεται κολλητός του Μποντ, ο κακός κάνει χιτλερικά όνειρα περί αρίας φυλής, τα γκομενάκια είναι για τα μπάζα (ακόμη κι αν έχουν πολύ σέξι στοιχεία), ο σκηνοθέτης -ο Λιούις Γκίλμπερντ, είχε κάνει και τον άλλο εμετό, το "Ζεις Μονάχα Δυο Φορές"- μπλέκει στοιχεία από πέντε έξι διαφορετικά είδη (ενδεικτική η ρομαντική σκηνή ατμοσφαιρικού θρίλερ που το πρώτο bond girl καταδιώκεται από άγρια σκυλιά σε ένα πανέμορφο και ομιχλώδες δάσος. Ούτε στους "Άλλους" δεν τα βλέπεις αυτά).

Αλλά η κορυφαία στιγμή όλων είναι όταν ο Τζέημς Μποντ μαζί με τους βοηθούς του φορά σομπρέρο και πόντσο και ιππεύει μέσα στην έρημο του Μεξικού, ψάχνοντας να βρει τον Q να του δώσει κανα γκατζετάκι να πάρει μαζί του στ' άστρα. E-ΛΕ-ΟΣ!


Ευτυχώς, δηλαδή, που υπάρχει και η Χόλι της CIA (την υποδύεται η Λόις Τσάιλς), η δεύτερη γκόμενα του Μποντ που ευχαρίστως θα παντρευόμουν (η πρώτη ήταν αυτή που παντρεύτηκε και ο ίδιος) να σώσει τα προχήματα...

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

Ο Τζον Μπάρι επιστρέφει και μαζί του φέρνει και την Κατσίκα, η οποία μάλλον αποτελεί την "κουβέρτα ασφαλείας του". Αν δεν κάνω λάθος, είχαν χωρίσει τότε, αλλά παρ' όλα αυτά πρέπει να τη θεωρούσε πολύ μεγάλη τραγουδίστρια κι, εν πάση περιπτώσει, ιδανική για να τραγουδήσει αυτήν την ξενέρωτη μπαλάντα, που μοιάζει φτιαγμένη για να ακούγεται σε πιάνο μπαρ για γριές αδελφές...

Τους Kings of Leon κι αν ξυρίσεις, τη φαλτσέτα σου χαλάς...

Ποτέ δεν κατάλαβα όλον αυτόν τον ντόρο γύρω από τους Kings of Leon. Εδώ δεν κατάλαβα τον ντόρο γύρω από τους Strokes, θα καταλάβαινα το γιατί αρέσουν στους κριτικούς οι "Strokes του Νότου"; Πρόσθεσε στο μουσικό αχταρμά που παρουσίαζαν (ένα ανεκπλήρωτο Southern Rock Revival) και την τραγελαφική εμφάνιση με τα μαλλιά, τα μούσια και τα τζιν-σωλήνες και έχεις ένα υπέροχο παράδειγμα παραλογισμού της μουσικής βιομηχανίας: Και ατάλαντοι και χάλιες. Για τις ανάγκες του "Only by the Night" ξυρίσθηκαν και κουρεύτηκαν. Όσο grooming όμως κι αν συσσωρεύσεις στις μούρες τεσσάρων βλαχαδερών από το Νάσβιλ, είναι αμφίβολο αν θα κατορθώσεις να κερδίσεις κάποιο μουσικό innovation της προκοπής. Και το νέο άλμπουμ είναι μάπα. Αλλά...

...τo "Sex on Fire" συγκαταλέγεται ακούραστα μέσα στα πέντε καλλίτερα τραγούδια της χρονιάς. Σίγουρα διαθέτει το καλλίτερο ρεφρέν του 2008. Και ο Κάλεμπ Φόλουγουιλ (μα τι όνομα είναι αυτό;) ακούγεται εδώ συγκλονιστικός. Τα καλά πρέπει να τα λέμε.

Μια αλήθεια της ζωής που με οδηγεί στην επόμενη διαπίστωση: Μερικές φορές ακόμη και από μια κουράδα μπορεί να γεννηθεί μια μαύρη ορχιδέα. Ακόμη προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι ο Άλεξ Τέρνερ των εμετικών Arctic Monkeys είναι ο ίδιος με τον Άλεξ Τέρνερ των συναρπαστικών Last Shadow Puppets. Οι επιρροές είναι ολόιδες -άντε να έχουν βουτήξει λίγο περισσότερο στα '60s στην περίπτωση των Puppets- τα όργανα και ο τρόπος που ακούγονται μοιάζουν πολύ, αλλά το αποτέλεσμα είναι εντελώς διαφορετικό. Τέσσερα λαμπερά αστεράκια χαρίζει το "ΠΠC" στο "The Age of the Understatement" και εύχεται "και σ' ανώτερα" και "διαλύστε τους Arctic και καταπιαστείτε με τούτο το μικρό θαύμα -σας ικετεύουμε!".


The Last Shadow Puppets - Standing Next To Me



Τι άλλο ακούω τελευταία; Kaki King για αρχή. Στο "Dreaming of Revenge" μου θυμίζει πολύ τη Laura Veirs (στα επτά κομμάτια που τραγουδάει) και δεν μου θυμίζει τίποτε, αλλά με ενθουσιάζει (στα άλλα επτά, που είναι instrumental). Κλασσική μουσική για την indie rock γενιά. Γουστάρω και επιδοτώ. Τριάμισι με τέσσερα αστεράκια λάμπουν πάνω απ' το λίκνο του κοριτσιού από την Ατλάντα. Για τον/τους Blackfilm δεν ξέρω απολύτως τίποτε. Μόνο μία σελίδα στο Myspace έχω να ποστάρω εδώ για link και μια εντύπωση: To ambient τους είναι τόσο εξαιρετικό που κάθε φορά που τους ακούω, φαντάζομαι τα κομμάτια τους ως soundtrack στις αγαπημένες μου ταινίες. Ταιριάζουν σε όλες. Ο Burial συναντά τους Dead Can Dance στο ηλεκτρονικό διαμάντι της χρονιάς. Γαλαξίας αστεριών κι εδώ. Σχεδόν τέσσερα.

Οι περίφημοι Glasvegas, πάλι, για τους οποίους τόσος χαμός γίνεται στα Metacritic αυτού εδώ του κόσμου, είναι τόοοοοοοοοσο πολύ όμοιοι με τους The Jesus and Mary Chain που σχεδόν τους αντέχω. Τους The Jesus and Mary Chain πάντως δεν τους άντεχα. Γούστα είναι αυτά... Το βασικό μου πρόβλημα μαζί τους είναι ότι όλα τους τα τραγούδια μου μοιάζουν ένα. Ωραίο μεν, αλλά ένα. Δεν καταλαβαίνω πότε τελειώνει το "Geraldine" και πότε ξεκινά το "It's My Own Cheating Heart That Makes Me Cry", για παράδειγμα... Στον αντίποδα των καρδιών που κλαίνε, ο παμμέγιστος Sam Sparro είναι ο διάδοχος τω Scissor Sisters, εξίσου ξεσηκωτικός και εξίσου γκέι. Το λες disco revival τώρα αυτό; Ό,τι κι αν το λές, το σίγουρο είναι ότι το χορεύεις με όλη σου την καρδιά. Και του δίνεις και τριάμισι αστερίες δώρο.

Οι νέοι Calexico, Verve, Panic at the Disco δεν με έχουν ενθουσιάσει ακόμη με τις πρώτες πεντ' - έξι ακροάσεις. Και δεν έχω σκοπό να τους αφιερώσω πολύ περισσότερες, όσο κι αν τους εκθειάζουν οι μουσικοκριτικοί... Μία από τα ίδια και για τους Hold Steady και το "Stay Positive" (για να κρατάς μικρό καλάθι κι αυτό), αλλά όχι και για την Goldfrapp που ακούγεται πιο παραμυθένια από ποτέ (όχι ότι το "Seventh Tree" είναι και κανα αριστούργημα, αλλά είναι πολύ ευχάριστο για τσάι και συμπάθεια -με λεμόνι στο μπαλκόνι, ακόμη κι όταν κρυώνει ο καιρός). Μέχρι τις 25 Νοεμβρίου και το "Day and Age" των Killers θα συνεχίσω να ακούω το "Sex on Fire" σε καθημερινή βάση. Μετά, λογικά, θα αλλάξουν τα δεδομένα!

Countdown to 007: (018) Η κατάσκοπος που μ' αγάπησε

Πράγματα που λατρεύω σ' αυτήν την ταινία:
α. Η παραπάνω σκηνή καταδίωξης. Έτσι αρχίζει το "Η κατάσκοπος που μ΄αγάπησε", με τον Ρότζερ Μουρ να ξεκινά από ένα σαλέ ψηλά στις Αυστριακές Άλπεις (στην πραγματικότητα πρόκειται για το Σεν Μόριτζ της Ελβετίας) για να αναλάβει την επόμενή του υπόθεση. Οι Ρώσοι τον παραμονεύουν και ο Μποντ καθαρίζει με ένα πυροβολισμό από το μπατόν του αυτόν που στη συνέχεια θα αποδειχθεί ότι ήταν ο προηγούμενος αγαπητικός της κατασκόπου που τον αγάπησε (τον 007). Πρώτος διδάξας στις καταδιώξεις στα χιόνια ήταν φυσικά ο Τζορτζ Λέιζενμπι με τον νυκτερινό του σκι, αλλά ο Μουρ πήγε το σπορ ένα σκαλί παραπάνω, εφευρίσκοντας το snowboard οκτώ χρόνια μετά, στο "A View to a Kill"! Προς το παρόν, εκτός από σκι στην αρχή κάνει και... τζετ σκι (καθιστό δυστυχώς) στο τέλος.


β. H Lotus Esprit S1 Turbo - υποβρύχιο! Ποιά Aston Martin DB5 και παπαριές; Βρισκόμαστε στα 1977, τότε που τα supercars έμοιαζαν με origami και είχαν αναδιπλούμενα φώτα που σβηστά γίνονταν ένα με το καπώ. Όχι ότι η S1 ήταν ακριβώς supercar. Με τελική κάτω από τα 220 χιλιόμετρα την ώρα και επιτάχυνση 0-100 σε 8 δευτερόλεπτα ήταν ο γκέι 'Αγγλος μακρινός ξάδελφος των Ferrari Dino 308 GT και Lancia Stratos της εποχής που έφταναν τα 250 και 230 χιλιόμετρα την ώρα τελική αντιστοίχως. Γιατί διάλεξα τις δύο αυτές κυρίες προς σύγκριση; Μα γιατί όσον αφορά στον σχεδιασμό τα τρία αυτά μοντέλα ήταν σχεδόν πανομοιότυπα:


Η ομοιότητά τους ήταν άλλο ένα ωραίο κεφάλαιο στην ιστορική κόντρα των Bertone και Giugaro. Ο Τζορτζέτο Τζιουτζάρο σχεδίασε τη Lotus το 1972, το Gruppo Bertone απάντησε ένα χρόνο μετά με την 308 GT (αριστερά κάτω). Αλλά και τα δύο σχέδια δεν θα είχαν δει καν το φως της δημοσιότητας αν το 1970 ο head designer της Bertone, o Μαρτσέλο Γκαντίνι, δεν παρουσίαζε ένα προκλητικό πρωτότυπο που εντυπωσίασε τους πάντες στο σαλόνι αυτοκινήτου του Τορίνο. Ήταν η αρχική ιδέα για μια Lancia Stratos, πάνω στην οποία βασίστηκε η εξέλιξή της στο μοντέλο που κυκλοφόρησε το 1972 (αριστερά επάνω). Η εντελώς «κουλή» Stratos του Γκαντίνι είναι αυτή εδώ:

Πραγματικά υπέροχες εικόνες που μας θυμίζουν τις ακόμη πιο υπέροχες εποχές που παίζαμε με Ατού και Υπερατού, αλλά ας ξαναγυρίσουμε στον Τζέημς Μποντ...


γ. Η φοβερή πλωτή πολιτεία του "κακού" Καρλ Στρόμπεργκ (στη φωτογραφία η μακέτα της που χρησιμοποιήθηκε για τα γυρίσματα).

Με λίγα λόγια η ταινία αξίζει για τα εφέ της. Για απολύτως τίποτε άλλο. Ούτε καν για τον Σαγόνια, που ίσως να είναι ο πιο αλησμόνητος αντίπαλος που είχε ποτέ ο 007 -τι φάτσα και τι σώμα (2,20 μ. ύψος!) ο απίστευτος Ρίτσαρντ Κιλ- αλλά δεν παύει να είναι μια γελοία μορφή που απλώς υπογραμμίζει με τον πιο φωσφοριζέ τρόπο ότι στα μέσα της δεκαετίας του '70 οι ταινίες του Μποντ ήταν παρωδίες. Ακόμη και το όνομα του Σαγόνια είναι απ' ευθείας αναφορά στο μεγαλύτερο κινηματογραφικό χιτ της εποχής, το "Jaws" ("Στα Σαγόνια του Καρχαρία") του 1975. Στην "Κατάσκοπο που με αγάπησε" δεν μου άρεσε ούτε το κορίτσι του τίτλου. Η Μπάρμπαρα Μπαχ είναι εντελώς άχρωμη και ξενερουά -ό,τι πρέπει για Ρωσίδα κατάσκοπο, αλλά ό,τι δεν πρέπει για Ρωσίδα κατάσκοπο που πρωταγωνιστεί σε ταινία του 007. Κατ' αρχάς το ντεκολτέ της ήταν άθλιο -όσο κι αν προσπάθησαν να το διορθώσουν με το ρούχο της δεξιάς φωτογραφίας σε μία σκηνή. Ακόμη και η υπόνοια γυμνού στήθους όταν μπανιαρίζεται στην καμπίνα του Αμερικανού πλοιάρχου του υποβρυχίου με το τζάμι αμμοβολής δεν καταφέρνει να συγκινήσει τον ανδρικό πληθυσμό.

Ο Ρότζερ Μουρ συγκινείται φυσικά λόγω καθήκοντος και -αν υποθέσουμε ότι κάνει σεξ και με την Αιγύπτια στην αρχή, κάτι που δεν είναι και πολύ ξεκάθαρο- ανεβάζει τον σεξομετρητή των ταινιών στο 25. Ο αγαπημένος μου Μποντ χαρίζει και μια σκηνή ταλέντου -πέραν των δεκάδων αυτοσαρκαστικών στιγμών- όταν με μια κοφτή ατάκα συμπυκνώνει όλη του τη θλίψη για το χαμό της μοναδικής γυναίκας που αγάπησε (και παντρεύτηκε), όταν τον ρωτά η Ρωσίδα κατάσκοπος γι' αυτήν...

Κατά τ' άλλα το άθλιο ψηφιακό Seiko στον καρπό του, το μπλέιζερ με τις επωμίδες, το μαλλί διαφήμισης Clairol που στρώνει η Μπαχ και κυρίως το εντελώς ηλίθιο σενάριο κάνουν αυτή την ταινία μάλλον την χειρότερη της εποχής Μουρ, μετά το "Moonraker" και το "Octopussy" (που ακόμη ψήνονται το 1977). Το "Moonraker" μάλιστα ψήθηκε πιο γρήγορα από το αναμενόμενο, αφού στους τίτλους τέλους προλογίζεται ως επόμενη ταινία της σειράς το "Για τα μάτια σου μόνο", αλλά είναι η διαστημική περιπέτεια του Μποντ που τελικά ακολούθησε... Για το disco soundtrack θα μας τα πει ο mr. Arkadin, αλλά ξαναβλέποντας την ταινία τόσα χρόνια μετά, όταν παίζει μουσική δεν μπορείς παρά να ξεσηκώνεσαι. Αφού δεν τα κατάφερε η κατάσκοπος που τον αγάπησε, ας το κάνει τουλάχιστον ο αντικαταστάτης του Τζον Μπάρι!

update (post μέσα στο post από τον Mr. Arkadin):

Μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής ο Μάρβιν Χάμλις. Όχι γιατί, όπως με πληροφορεί η wikipedia, είναι ο δεύτερος συνθέτης (μετά τον Ρίτσαρντ Ρότζερς) που έχει κερδίσει Οσκαρ, Γκράμι, Τόνι, Εμμυ και Πούλιτζερ. Αλλά γιατί είναι ο άνθρωπος που έγραψε τη μουσική στις πρώτες ταινίες του Γούντι Άλεν - και που επιμελήθηκε της μουσικής στο Κεντρί. Στα '70s - και ειδικά μετά τα Καλύτερά μας Χρόνια και το Αστείο Κορίτσι - ήταν πολύ στα πάνω του, γι' αυτό και θεωρήθηκε ιδανικός για να παίξει το ρόλο του Τζον Μπάρι, όταν ο τελευταίος αδυνατούσε να εισέλθει επί βρετανικού εδάφους, για φορολογικούς λόγους (χε!). Και, ναι, η μουσική του είναι μια από τις πιο αλλόκοτες στιγμές στην ιστορία του 007, το μελοδραματικό τραγούδι όμως που ερμηνεύει η πάντα ψυχωμένη Κάρλι Σάιμον, είναι από τα αγαπημένα μου. Το ακούς και φαντάζεσαι αναμένα τζάκια και φλοκάτες και άντρες με ζιβάγκο να χαϊδεύουν μαλλιά κάγκελο από τη λακ. Ωραία πράγματα.

Orson Welles and the Mercury Theater on the air present "The War of the Worlds" by H.G.Wells

Σαν σήμερα, πριν από 70 χρόνια, ο Ορσον Γουέλς έκανε το καλύτερο "μπου" στην ιστορία του Halloween, ανεβάζοντας στον ραδιοφωνικό αέρα του CBS τον Πόλεμο των Κόσμων. Επιλέγοντας να το παρουσιάσει όχι σαν αφήγημα, αλλά σαν ραδιοφωνικό ρεπορτάζ που διακόπτει τη ροή του κανονικού προγράμματος, τρομοκράτησε το ακροατήριο, που βγήκε στους δρόμους πανικόβλητο, θεωρώντας ότι η χώρα υφίσταται επίθεση εξωγήινων. Τα ΜΜΕ δεν είναι ίδια έκτοτε.

Countdown to 007: (019) Ο άνθρωπος με το χρυσό πιστόλι

Ξαναβλέποντας μετά από χρόνια τον "Άνθρωπο με το Χρυσό Πιστόλι" έκανα την εξής σκέψη: Ο Κρίστοφερ Λι θα μπορούσε να κάνει έναν υπέροχο 007. Είναι στιλάτος, κυνικός και ξέρει να πυροβολεί σωστά. Επίσης, έχει μια πολύ ωραία κυρία δίπλα του -κι ας λέει η ίδια ότι τον μισεί- που του ταιριάζει πολύ. Αν σκεφθεί κανείς ότι ο Ίαν Φλέμινγκ ήταν ξάδελφος του Κρίστοφερ Λι και τον ήθελε για τον ρόλο του Τζέημς Μποντ ήδη από το "Δρ. Νο", συνειδητοποιεί πόσο εύκολο θα ήταν ο Σον Κόνερι να έμενε για πάντα ένας άσημος Σκωτσέζος κομπάρσος...

Η δεύτερη σκέψη ήταν ότι η ταινία ήταν πολύ καλή. Νομίζω ότι είναι η τρίτη καλλίτερη όσων έκανε ο Μουρ. Τα στοιχεία της κωμωδίας και της παρωδίας είναι πιο έντονα εδώ, αλλά ακόμη δεν έχουμε φτάσει στην "λουναπαρκοειδή" διάθεση και το υπερβολικό κιτς του "Moonraker" ή του "Octopussy". Η δράση είναι ικανοποιητικότατη, τα κορίτσια πανέμορφα και τα τοπία συγκλονιστικά (κυρίως τα νησιά Φι Φι). Απ' την άλλη, πρέπει να τη δει κανείς όπως εγώ (στη σειρά μετά από εκείνες του Κόνερι και αμέσως μετά την πρεμιέρα του Μουρ) για να εκτιμήσει την αξία της. Αλλιώς, αυτό που θα θυμάται θα είναι ό,τι θυμάται και τώρα: ο νάνος Νικ-Νακ...

Θα μπορούσε τουλάχιστον να θυμάται την Μπριτ Έκλαντ. Αλλά η Σουηδή καλλονή ήταν απλώς... καλλονή. Κακή ηθοποιός και με κομματάκι χαζό ρόλο (της βοηθού του 007) έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα χειρότερα bond girls -αν κι εγώ την κατατάσσω στο προσωπικό μου top 5, αλλά τα δικά μου κριτήρια επηρεάζονται πολύ έντονα από την εμφάνιση με το μαγιό.





Η άλλη καλλονή της ταινίας είναι η Μοντ Άνταμς που εννιά χρόνια αργότερα (το 1983) θα επιστρέψει ως "Οκτοπούσι". Στην ταινία την απολαμβάνει ο Σκαραμάγκα (Κρίστοφερ Λι), αλλά φυσικά θα περάσει και από το κρεβάτι του Μποντ. Ο οποίος συνεχίζει να ντύνεται άθλια, με τα ίδια σταυρωτά σακάκια με τα τεράστια πέτα και τα πουκάμισα με τους αηδιαστικούς, ογκώδεις γιακάδες. Κορυφαία στυλιστική στιγμή της ταινίας, όταν ο αέρας του σηκώνει το σακάκι σε μια σκηνή και αποκαλύπτει την... λεοπαρδαλέ του φόδρα!

Γέλιο -εκτός από τον ρουχισμό- προκαλούν αρκετές ακόμη σκηνές. Οι σεναριογράφοι έχουν αποφασίσει να αποδομήσουν το μύθο του Μποντ, μπας και καταφέρουν να τον κρατήσουν στη ζωή για πολύ καιρό ακόμη, και ο Ρότζερ Μουρ δίνει ρέστα σε στιγμές αυτοσαρκασμού και σε σκηνές όπου αποκαθηλώνει ό,τι gentlemanish είχε πάνω του... Ρίχνει ένα παιδάκι στα βρωμόνερα για να μην το πληρώσει, κυνηγάει τον Σκαραμάγκα με βοηθό τον J.W.Pepper, τον "μάγκα" Σερίφη της προηγούμενης ταινίας που επιστρέφει εδώ ως τουρίστας στην Ταϊλάνδη, παίζει καράτε με μια ολόκληρη σχολή (πολύ της μόδας οι ταινίες καράτε στα μέσα της δεκαετίας του '70), την διαλύει και μετά... δεν καταφέρνει να βουτήξει στην Mercedes της απόδρασης. Αλλά η κορυφαία στιγμή γέλιου όλων των ταινιών της σειράς είναι όταν σε ένα δείπνο με την Μπριτ Έκλαντ, ο Ασιάτης σερβιτόρος τους προτείνει μια σαμπάνια... "Phuyuk". Όταν ο Ρότζερ Μουρ φρίττει, ο σερβιτόρος συμπληρώνει: "του '74 κύριε!".

update στο update (post μέσα στο post από τον Mr. Arkadin): Η ταινία σηματοδοτεί και την επιστροφή του Τζον Μπάρι, σε μεγάλη φόρμα. Το τραγουδάκι που έγραψε είναι νευρώδες και ξεσηκωτικό, φέρνει στο μυαλό τα δυναμικά θέματα που έγραφε στα '60s, αλλά είναι προφανέστατα επηρεασμένο από το Live and let die. Επίσης, τώρα που ξανάκουσα, έχω την αίσθηση ότι είχε βάλει τη Λούλου να ουρλιάζει σαν την κατσίκα, αλλά μπορεί να είμαι υπερβολικός.

H Guardian έχει ένα ενδιαφέρον θέμα για τους επιλαχόντες που δεν τραγούδησαν τελικά το τραγούδι των τίτλων στις ταινίες του 007 - και μας πληροφορεί ότι ο Άλις Κούπερ είχε ήδη έτοιμο ένα Man with the golden gun, το οποίο τελικά κατέληξε σε άλμπουμ του. Αλλά γι' αυτό θα πρέπει να επιβεβαιώσει η χεβιμεταλάδικη πτέρυγα του ΠΠC.

Το ενδιαφέρον είναι ότι, πολλά χρόνια πριν την ταινία, ο συνονόματος του 007 μπασίστας Τζίμι Μποντ είχε γράψει ένα θέμα, εμπνευσμένος από το βιβλίο του Φλέμινγκ - το οποίο είναι εξόχως τζεϊμσμποντικό και θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί ένα εναλλακτικό soundtrack.