Όσα χρόνια και να περάσουν η Γηραιά Αλβιόνα θα είναι πάντα η μεγάλη μου μουσική αγάπη. Τι και αν δεν ήταν η καλύτερη χρονιά για τα συγκροτήματα της, το κακό προαίσθημα των Veronica Falls έγινε ήδη ένα C86 άσμα και η κιθαριστική indie pop τους δε βρήκε την αγάπη σε κάποιο νεκροταφείο (μουσικό ή πραγματικό), αλλά στην καρδιά όλων όσοι έχουμε πάθει τράβηγμα στον αυχένα από το headbanging στο Beachy Head, έχουμε λιώσει παπούτσια με τους ρετρό χορούς μας και έχουμε ουρλιάξει όλο το album τους στίχο-στίχο. Απλό, αλλά όχι απλοϊκό το album ξεθάβει όλες τις 60s εμμονές των παιδιών που μεγάλωσαν με surf και post punk και τις ανασταίνει σε ένα pop μουσικό ιδίωμα που θα μνημονεύεται για πάντα από μία μικρή, αλλά φανατική μερίδα ανθρώπων.
Ακολουθεί spoiler για το Top 10 μου. Αλλά επειδή κανείς δεν χέστηκε για το τι σκατά θα ψηφίσω στην Blogovision, συνεχίζω ακάθεκτος: Σε μια χρονιά που όλοι οι μεγάλοι έρωτες του παρελθόντος με πήραν τηλέφωνο με σειρηνώδεις διαθέσεις και με κάλεσαν στο διαμέρισμά τους, να πιούμε ένα ποτό και να ακούσουμε το τελευταίο τους άλμπουμ μαζί -"να μου πεις την άποψή σου μωρέ", εκείνη που ήταν η πιο μεγάλη καψούρα απ' όλες ήταν και το τηλεφώνημα στο οποίο θα έλεγα πιο εύκολα "όχι". Τα καλά νέα είναι ότι δεν με κάλεσαν όλες ταυτόχρονα, οπότε στην εικοσάδα μου για φέτος έχω να πω για όλες τις νύκτες που πέρασα μαζί τους. Και με την Bjork και με την Τόρι Έιμος και με την Κέιτ Μπους (ξέρω, η παρομοίωση αρχίζει να γίνεται κάπως εμετική όταν σκεφτείς πώς θα ήταν όντως να σε έσερναν όλες αυτές στο κρεββάτι τους...) και, φυσικά, με την Λέσλι Φάιστ. Μόνο που η Λέσλι φέτος ήταν πιο κλειστή από ποτέ. Κάτι είχε στο κεφάλι της, κάτι που την έκανε πολύ εσωστρεφή, πολύ κλειστή, πολύ "δύσκολη". Δεν θα αποκαλύψω περισσότερες λεπτομέρειες για το τι έγινε εκείνη τη βραδιά που πήγα σπίτι της. Αλλά μόνο ότι όλες οι υπόλοιπες είναι στο Top 10 μου, ενώ αυτή όχι. Την αγαπώ, βέβαια, ακόμη...
Η λεσβία που τραγουδά με φωνή αγγέλου και έβαλε την Karin Elisabeth Dreijer Andersson a.k.a. Fever Ray να τρώει τα λευκά της μαλλιά από τη ζήλια, Katie Stelmanis είναι η γυναίκα πίσω από τις σκοτεινές μελωδίες των Austra και τα sexy σύνθια που μπορούν να ακουστούν σε θρησκευτικές τελετές και club με την ίδια ευκολία. Οι Austra είναι άλλη μία μπάντα της Domino που κυκλοφορεί ένα σπουδαίο album και δείχνει ότι οι ιθύνοντες της εταιρίας όχι απλά δεν έχουν χάσει το touch, αλλά μπορούν να βρουν και άλλα μουσικά διαμάντια σε μία χώρα όπως ο Καναδάς και μετά τους Arcade Fire. Οι «Young and Gay» δε μπορούν παρά να λατρέψουν το τραγούδι-sex, Beat and the Pulse που μάλλον έγινε το soundtrack για πολλά φασώματα.
Hominis Ludentis #12 Jesse Sykes & The Sweet Hereafter Marble Son
Ντράπηκα όταν κατάλαβα πως η Τζέσι Σάικς και η μπάντα της βγάζουν άλμπουμ -και τι άλμπουμ!- εδώ και μια δεκαετία κι εγώ τους έμαθα μόλις φέτος το καλοκαίρι. Ντράπηκα όταν συνειδητοποίησα πως αυτή η σπαρακτική φωνή ανήκει στην και όχι στον Τζέσι. Ήμουν σχεδόν σίγουρος στο πρώτο άκουσμα ότι επρόκειτο για κάποιον ιδιαίτερο τύπο που θα τον έβαζα στο ίδιο φωνητικό πάνθεον που έχω ανεβάσει τον Destroyer και τον Άντονι Χέγκαρτι. Το ότι είναι τελικά γυναίκα όχι μόνο δεν αναιρεί την ιδιαιτερότητα, αλλά προσθέτει στο απόκοσμο και στο επιβλητικό του όλου πράγματος. Αυτό το μπλέξιμο της μελαγχολίας του alternative rock με τον ηλεκτρισμό της ψυχεδέλειας, το βάρος του post rock και το ατάραχο τραγούδισμα της country είναι ένα σπάνιο ιδίωμα που ναι μεν η Τζέσι και η μπάντα της το σερβίρουν για τέταρτη φορά, αλλά μην έχοντας ακούσει τα προηγούμενα τρία πριν ανακαλύψω το "Marble Son", με έπιασε απ' το λαιμό και δεν μ' άφηνε να ανασάνω για μέρες. Αν την είχα παρακολουθήσει από την αρχή της καριέρας της, ίσως το φετινό της άλμπουμ να μην έφθανε τόσο ψηλά, το ομολογώ, καθώς δεν είναι καλλίτερο από τα προηγούμενα τρία της. Απ' την άλλην, ίσως να έφθασε ακριβώς εκεί που έπρεπε και απλά στην Blogovision του 2007 να έπρεπε να έχω ψηφίσει το "Like, Love, Lust and the Open Halls of the Soul" στην πρώτη μου τριάδα...
Ναι, δεν το έχω λιώσει όπως το Lungs, αλλά δε σημαίνει ότι η Florence Welch δεν κυκλοφόρησε ακόμα ένα μουσικό pop έπος. Εμπνευσμένο από τα φαντάσματα και τις ιεροτελεστίες, το Ceremonials ήταν το πρώτο album που έβαλα στο νέο μου διαμέρισμα, το πρώτο που χόρεψα γυμνός στο σαλόνι σε μία domestic εκδοχή παγανισμού, το cd που αποφάσισα ότι θέλω να επενδύσει μουσικά την κηδεία μου. Δεν το λες και λίγο να λύνεις σε τόσο μικρή ηλικία το θέμα της μουσικής για ένα τέτοιο event. Σκοτεινή pop από μία γυναίκα που είναι η πιο δυναμική γυναικεία περσόνα που κατάφερε να μεταπηδήσει από την indie σφαίρα στο mainstream στερέωμα. Είμαι ερωτευμένος με καθετί που κάνει η Florence και ίσως η 12η θέση να την αδικεί, αλλά είχε μόνο ένα «What the water gave me» το album για κάνει τα δάκρυα μου να τρέχουν ποτάμι και ένα «Shake it out» που βάζει δυναμική υποψηφιότητα για να μπει στην anthemic πεντάδα της μουσικής ever.
Μέχρι σήμερα:
12. Florence + The Machine - Ceremonials
Hominis Ludentis #13 Florence + The Machine Ceremonials
Το "Lungs" ήταν το κοκκινοτρίχικο περίβλημα δύο τρελλών hits ("Dog Days Are Over" και "You 've Got The Love"). Ικανοποιητικό για ντεμπούτο, ειδικά από την στιγμή που το πρόσφερε αυτό το παράξενο, ψηλόλιγνο πλάσμα που ακούει στο όνομα Φλοράνς και άρα ερχόταν σε εντυπωσιακό αμπαλάζ που δεν θα μπορούσε να μας αφήσει ασυγκίνητους. Αλλά σε καμμία περίπτωση δεν ήταν άλμπουμ -και εδώ στην Blogovision ψηφίζουμε άλμπουμ και όχι μεμονωμένα τραγούδια. Παρ' όλ' αυτά το 2009 οι Florence + The Machine χώρεσαν στην πρώτη εικοσάδα των Ελλήνων bloggers. Και αναρωτιέμαι: Αν τότε έφθασαν στο 20 με 2 τραγούδια, πού θα πάνε φέτος με 15; Γιατί το "Ceremonials" είναι ένα πραγματικό άλμπουμ. Έχει ιστορία να αφηγηθεί, έχει κορυφώσεις, παύσεις και γέφυρες, έχει hits, αλλά όχι τόσο πομπώδη που να επισκιάζουν τα υπόλοιπα, επίσης πολύ καλά δομημένα, κομμάτια... Όταν το πρωτάκουσα, κάπως με κούρασε η μεγάλη του διάρκεια. Ίσως γιατί δεν έδωσα την δέουσα προσοχή, προκατειλημμένος λόγω του "Lungs". Όταν τού αφοσιώθηκα, συνειδητοποίησα ότι το "Ceremonials" είναι το pop άκουσμα της χρονιάς και το παρακολούθησα να σκαρφαλώνει τρεις-τρεις τις θέσεις στη λίστα μου, για να φθάσει ως εδώ πάνω.
Cartoon Dandy's #13 Esben & the Witch Violet Cries
Σκοτεινό, απόκοσμο, γοτθικό (αλλά όχι goth), ηχητικό αριστούργημα που ακούγεται σαν ένα παιδικό παραμύθι χωρίς happy end ή έναν εφιάλτη που σε παρασύρει στο απόλυτο σκότος όσο οι Σειρήνες τραγουδούν την πτώση του καθενός. Ξυπνά τα πιο σκοτεινά και έντονα συναισθήματα και ενδείκνυται για στιγμές που η μοναξιά και η θλίψη είναι οι μοναδικές παρουσίες στο άδειο σπίτι ακόμα και αν δεν αυτό είναι η εγκαταλελειμμένη έπαυλη στα περίχωρα του Λονδίνου ή το στοιχειωμένο κάστρο του παππού σας στη Βαυαρία. Πομπώδες, αλλά με αιτία κέρδισαν την προσοχή μου με το παγανιστικό τους όνομα και συνεχίζουν να μου προκαλούν δέος κάθε φορά που ακούω το «Marching Song».
Hominis Ludentis #14 Eleanor Friedberger Last Summer
Το εξώφυλλο θυμίζει τις χρυσές επιτυχίες της Γλυκερίας από την δεκαετία του '80. Αλίμονο, καμμία σχέση δεν έχει το γλυκερό, γλυκανάλατο, γλυκοπάπαρο τίποτε της προαναφερθείσης με το ειλικρινές, απλό, αποστασιοποιημένο του θηλυκού μισού των Fiery Furnaces. Η Έλενορ είναι ο ορισμός της indie singer/songwriter, δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει, δεν προσπαθεί να στριμώξει όσα θέλει να πει σε πιασάρικες μελωδίες και επιβλητικά ρεφρέν. Κάνει ακριβώς το αντίθετο: Παραληρεί επάνω στη μουσική της, αγνοώντας την επιδεικτικά, γιατί πρέπει να τελειώσει τις ιστορίες που ξεκίνησε να λέει. Βιάζει το πιάνο της έτσι για πλάκα, ενορχηστρώνει α λα Feist όπου της καυλώσει, κοπανιέται σ' ένα ξέφρενο ξέσπασμα με την κιθάρα και τα ντραμς κάποια άλλη στιγμή -δεν έχει αρχή, μέση και τέλος κι όμως σε υποχρεώνει κάπως να παίζεις το "Last Summer" στο repeat και να ανακαλύψεις την χρυσή τομή που τα ενώνει όλα. Είναι το π στο φ σου.
Όσο μίσησα το Volta, τόσο αγάπησα το Biophillia. Δεν έχω καν iPad και η ακρόαση του τελευταίου εκκεντρικά pop δίσκου της Bjork ήταν μία εμπειρία που έκαψε τον εγκέφαλο μου χωρίς καν να χρησιμοποιήσω παραισθησιογόνα. Το μέλλον της μουσικής κλείνεται στα 14 τραγούδια του δίσκου (γιατί ακούμε μόνο τη Deluxe έκδοση του και τίποτα λιγότερο). Ίσως η θέση του Biophilia στη λίστα μου να είναι άδικη, αλλά όλα τα παραπάνω έχουν μεγαλύτερη συναισθηματική αξία.
Το single της χρόνιας είναι σίγουρα το «Bedroom eyes» των Dum Dum Girls και αυτό αρκεί για να βάλει το τελευταίο album της μπάντας στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς. Πόσο μάλλον που και τα υπόλοιπα τραγουδάκια είναι καλιφορνέζικα indie pop διαμαντάκια που δεν ανακαλύπτουν την πυρίτιδα, αλλά δείχνουν την πραγματική girl power του 2011. All i need is... Dum Dum power.
Hominis Ludentis #16 The Twilight Singers Dynamite Steps
Το 1993 ήλθε ένας καινούργιος προπονητής στο σύλλογο, για να αναλάβει αποκλειστικά τους αθλητές μεσαίων αποστάσεων. Ήταν πολύ νέος, 7-8 χρόνια μόλις μεγαλύτερός μου, με αντισυμβατικές μεθόδους (σε σχέση με όσα γνώριζα μέχρι τότε) και δεν μας γύμναζε για χαβαλέ. Απαιτούσε να βγάλουμε από μέσα μας τον καλλίτερό μας εαυτό. Σύντομα στο γκρουπ απομείναμε μόλις δύο άτομα.
Το 2000 αντιμετώπισα ένα σοβαρό πρόβλημα με τα ούλα μου. Ήταν μια σπάνια ασθένεια, μια επιδείνωση της κοινής ουλίτιδας που συμβαίνει μια στις δέκα χιλιάδες φορές. Επί έναν ολόκληρο μήνα αιμορραγούσα ασταμάτητα κάθε φορά που βρισκόμουν σε ένταση, κάτι που καθιστούσε τις προπονήσεις μου ένα αφόρητο μαρτύριο. Έχανα βάρος, δυνάμεις, ταχύτητα, αντοχή, έχασα όλα όσα κέρδισα στην πιο γερή προετοιμασία που είχα κάνει ποτέ στην καριέρα μου. Την προηγούμενη χρονιά δεν είχα τρέξει ούτε μισό αγώνα λόγω τραυματισμών και αυτή η ασθένεια τώρα ερχόταν να λήξει πρόωρα αυτό που είχε ξεκινήσει επτά χρόνια νωρίτερα όταν ένας πιτσιρικάς προπονητής με είχε πείσει ότι θα γίνω πρωταθλητής μια μέρα. Προς το τέλος της σεζόν έτρεξα το τρίτο καλλίτερο 800άρι που είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου. Ο νέος μου προπονητής ενθουσιάστηκε: "Εντάξει, χαλάλι τα βάσανα", μου είπε, "αν μπορείς μετά από όλα αυτά να κάνεις τέτοιο χρόνο τώρα, φαντάσου τι ρεκόρ θα κάνεις του χρόνου". Του απάντησα: "Δεν θα υπάρξει 'του χρόνου'. Σταματάω".
Το 2008, κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου βρισκόμουν για windsurf στη Σητεία. Δεν είδα ούτε ένα δευτερόλεπτο από τα αγωνίσματα του στίβου.
Το 1993, το "Gentlemen" των Afghan Whigs ήταν το δικό μου "Nevermind". Είχα ήδη αρχίσει να ακούω κι άλλες μουσικές πλην της metal, αλλά ήταν η παρέα του Ντούλι που μ' έκανε να αλλάξω δρόμο για τα καλά. Το 2000, όταν έκλεινα ένα τεράστιο κεφάλαιο στη ζωή μου κι άνοιγα ένα ολοκαίνουργιο (ενάμισι μήνα μετά την απόφασή μου να εγκαταλείψω το στίβο, έπιανα την πρώτη μου "κανονική" δουλειά -με γραφείο και ΙΚΑ, ξέρεις), ο Ντούλι τραγουδούσε τα μπλουζ με τους Twilight Singers. Ήταν σαν ένα φιλικό χέρι να μου κτυπάει τον ώμο και μια γνώριμη φωνή να μού λέει: "έλα, πάμε παρέα". Το 2008 είχα κολλήσει με το "Saturnalia" των Gutter Twins. Μ' αυτό και με το windsurf. Δεν θυμάμαι να έχω κρατήσει φιλίες μ' ένα μουσικό περισσότερα συνεχόμενα χρόνια απ' όσα με τον Γκρεγκ Ντούλι. Χάρηκα τόσο πολύ που ξαναβρήκε τη φόρμα του φέτος μετά το μέτριο "Powder Burns" που βιάστηκα να γράψω ότι το "Dynamite Steps" είναι το καλλίτερο στην ιστορία των Τwilight Singers. Μετά θυμήθηκα το "Blackberry Belle". Kι έψαξα να βρω τι έκανα τότε, το 2003. Το 2003 ήμουν ο άρχοντας του κόσμου.
Επειδή σκέφτηκαν τον πιο σαρκαστικό τίτλο που θα μπορούσε να έχει ένα βρετανικό album, επειδή είναι το πιο άμεσο pop album που έχoυν κυκλοφορήσει, επειδή πάτησαν άφοβα στα χωράφια της mainstream αισθητικής και δεν αλώθηκαν (με το single τους «the Bay»), επειδή καταφέρνουν να κάνουν τους πάντες να χορέψουν με το σχεδόν νωχελικό ήχο τους, επειδή έχουν ζουμπουρλούδικο τραγουδιστή, επειδή μου έδωσαν το «Look». Για αυτό, Metronomy μόνο.
Όπως και με τους Wilco, έτσι και με τους Okkervil River συνέβη φέτος κάτι το μαγικό: Μια μπάντα που εκτιμώ τόσα χρόνια, αλλά που ποτέ δεν με είχε καταφέρει στο παρελθόν να κολλήσω με μια κυκλοφορία της, καρφώθηκε από το καλοκαίρι και μετά στα ηχεία μου (κυρίως του αυτοκινήτου, όπου η Β. με κράζει ότι έχω να ανανεώσω το στικάκι με τα MP3 από πάντα -έτσι είναι, έχω φάει "οδηγικά" κολλήματα). Είναι που φέτος ανέμειξαν την ιντίλα της folk και της americana τους με ανεβαστικά ποπ στοιχεία, σε ένα επικό, θριαμβευτικό, ανθεμικό άλμπουμ που θα έμπαινε στην εικοσάδα μου ακόμη κι αν είχε για μόνη τραγουδάρα το "We Need A Myth" (ευτυχώς έχει πολλά περισσότερα...).
Hominis Ludentis #17 Treefight for Sunlight Treefight for Sunlight
Αν πετύχεις την Κοπεγχάγη με ήλιο, να ξέρεις: θα είναι απ' τα καλλίτερα ταξίδια που έκανες ποτέ. Αν την πετύχεις με ήλιο και δεν βαριέσαι να περπατάς, δηλαδή, ή να κάνεις πετάλι. Αν δεν πετύχεις την Κοπεγχάγη με ήλιο, υπάρχει μία μόνο σωτηρία. Ένα από τα δεκάδες live acts που φιλοξενεί η δανέζικη πρωτεύουσα να είναι από τους ντόπιους ήρωες Treefight For Sunlight. Τους "σαν τους MGMT με ένα twist από Fleet Foxes", δηλαδή, κορυφαίους Σκανδιναβούς μουσικούς για φέτος. Αν πετύχεις την Κοπεγχάγη με ήλιο και με τους Treefight for Sunlight στην σκηνή, πάρε με τηλέφωνο να ανεβώ στην πρώτη πτήση.
Μέχρι σήμερα:
17. Treefight for Sunlight - Treefight for Sunlight
Cartoon Dandy's #17 Josh T. Pearson Last of the Country Gentlemen
Η folk είχε μία πολύ παραγωγική χρονιά και ο Josh αναμετρήθηκε στην καρδιά μου με τον Bon Iver για τη «folk» θέση που είχα στην εικοσάδα μου. Εν τέλει ο πρώτος νίκησε κατά κράτος. Μελαγχολικό, μελοδραματικό αριστούργημα που μπορεί να σου κρατήσει συντροφιά στις πιο κρύες νύχτες του χειμώνα και όχι μόνο να απελευθερώσει το δάκρυ που συγκρατείς για να φανείς δυνατός, αλλά να το μετατρέψει σε ποτάμι. Πιο συναισθηματικό μες στην ωμότητα του δεν μπορεί να γίνει το album του Josh. Αν το live του στην Αθήνα στις 10 Δεκέμβρη στο Bios είναι το ίδιο έντονο με το δίσκο θα μετανιώσω που δεν το έβαλα στην πρώτη πεντάδα.
Άργησα να ποστάρω, γιατί ξαφνικά με έχει πιάσει μια βαρεμάρα με την Blogovision και το μόνο που θέλω είναι να γίνει Ιούλιος και να αρχίσει ο Γύρος της Γαλλίας. Επίσης, γιατί πίνω κάτι Ballantine's (τιμημένο, φθηνό, σκωτσέζικο blend που λατρεύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '80 και που μπροστά του δεν κλάνει ούτε η μεικτή malts του νησιού του Skye) απ' τις επτά το απόγευμα και με έπιασε δημιουργικός οίστρος και γράφω άλλα. Και τρώω σοκολατάκια. Κάνω παρέα με μικρά μπλε παραλληλόγραμμα Υγείας Παυλίδη. Μόνο. Και γιατί άκουγα Bjork και Τόρι και είχα ξεχάσει να ακούσω Wilco για να πάρω μια έμπνευση της τελευταίας στιγμής και να γράψω πέντε αράδες για το νούμερο δεκαοκτώ μου.
Βασικά, τι να γράψω, το ξέρεις ήδη το παραμύθι: Το "The Whole Love" είναι ο καλλίτερος δίσκος της καριέρας τους. Κι αυτή είναι μια μπάντα που σε έκανε μια ζωή να λες "ρε συ, τι καλά παιδιά αυτοί οι Wilco, αλλά όχι και να πέσω στο κρεββάτι μαζί τους". Τώρα κάτι άλλαξε και μια alternative country rock καύλα διαχύθηκε στην ατμόσφαιρα. Κάποιοι λένε ότι οφείλεται στο ότι άλλαξαν δισκογραφική και ηχογραφούν πια για τον εαυτό τους. Χέστηκα γι' αυτά τα κλαδικά. Εγώ απλά ξέρω ότι είναι το πρώτο τους άλμπουμ που κατσικώθηκε τόσο γερά στην καρδιά μου. Και επίσης, τώρα που το ακούω με Υγείας Παυλίδη και Ballantine's, έχω να πω ότι ταιριάζει μια χαρά και με αυτά. Μαλάκα, "Μπαλαντάιν". Πόσο θά 'θελα να με λέγανε Μπαλαντάιν. "Τίμοθι Μπαλαντάιν, ξάδελφος του Χαϊλάντερ, χάρηκα πολύ".
Cartoon Dandy's #18 Toro Y Moi Underneath the Pine
Το chillwave ήταν για το 2011 ότι ήταν το post punk για το 2004 και το nu rave για το 2005. Και ανάμεσα στην κάθε πικραμένη αρτίστα που αποφάσισε λόγω του hype να φέρει τη balearic αισθητική στη μουσική της, υπήρξαν και κάποιοι που το έκαναν αριστουργηματικά όπως ο Chazwick Bundick a.k.a. Toro Y Moi. Έχει και το "Underneath the Pine" ως αποδεικτικό στοιχείο άλλωστε.
Hominis Ludentis #19 Danger Mouse & Daniele Luppi Rome
Την πιο όμορφη ατάκα για το “Rome” την διάβασα στην “Boston Globe”: «Η μεγάλη, και μοναδική, απογοήτευση είναι πως, μόλις το ακούσεις, θα θες να δεις και την ταινία για την οποία γράφτηκε. Μόνο που δεν υπάρχει καμμία ταινία». Εικοσάδα χωρίς τον ταλαντούχο κύριο Danger Mouse απλά δεν νοείται. Και ειδικά φέτος, που κάνει παρέα με τον σύγχρονο Μορικόνε, τον απίστευτο Ντανιέλε Λούπι και με τους λατρεμένους Νόρα Τζόουνς και Τζακ Ουάιτ, μια τέτοια παράλειψη θα ήταν σαν να έμπαινες στο σαλούν χωρίς να έχεις γεμισμένες και τις έξι θαλάμες του κολτ σου. Τόσο επικίνδυνο. Θα έφτανε σίγουρα πολύ πιο ψηλά, αν δεν είχαμε όντως ένα σοβαρό πρόβλημα: Δεν υπάρχει καμμία ταινία...
Το να γράφεις μουσική όταν ονειρεύεσαι είναι μάλλον ταλέντο των M83 που σε ένα διπλό δίσκο έκλεισαν το πιο μακροσκελές dream pop αριστούργημα. Κρατά όλους τους εφιάλτες μακριά. Το λέει κάθε hipster γιατρός.
