The Twilight Singers
Dynamite Steps
Το 1993 ήλθε ένας καινούργιος προπονητής στο σύλλογο, για να αναλάβει αποκλειστικά τους αθλητές μεσαίων αποστάσεων. Ήταν πολύ νέος, 7-8 χρόνια μόλις μεγαλύτερός μου, με αντισυμβατικές μεθόδους (σε σχέση με όσα γνώριζα μέχρι τότε) και δεν μας γύμναζε για χαβαλέ. Απαιτούσε να βγάλουμε από μέσα μας τον καλλίτερό μας εαυτό. Σύντομα στο γκρουπ απομείναμε μόλις δύο άτομα.
Το 2000 αντιμετώπισα ένα σοβαρό πρόβλημα με τα ούλα μου. Ήταν μια σπάνια ασθένεια, μια επιδείνωση της κοινής ουλίτιδας που συμβαίνει μια στις δέκα χιλιάδες φορές. Επί έναν ολόκληρο μήνα αιμορραγούσα ασταμάτητα κάθε φορά που βρισκόμουν σε ένταση, κάτι που καθιστούσε τις προπονήσεις μου ένα αφόρητο μαρτύριο. Έχανα βάρος, δυνάμεις, ταχύτητα, αντοχή, έχασα όλα όσα κέρδισα στην πιο γερή προετοιμασία που είχα κάνει ποτέ στην καριέρα μου. Την προηγούμενη χρονιά δεν είχα τρέξει ούτε μισό αγώνα λόγω τραυματισμών και αυτή η ασθένεια τώρα ερχόταν να λήξει πρόωρα αυτό που είχε ξεκινήσει επτά χρόνια νωρίτερα όταν ένας πιτσιρικάς προπονητής με είχε πείσει ότι θα γίνω πρωταθλητής μια μέρα. Προς το τέλος της σεζόν έτρεξα το τρίτο καλλίτερο 800άρι που είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου. Ο νέος μου προπονητής ενθουσιάστηκε: "Εντάξει, χαλάλι τα βάσανα", μου είπε, "αν μπορείς μετά από όλα αυτά να κάνεις τέτοιο χρόνο τώρα, φαντάσου τι ρεκόρ θα κάνεις του χρόνου". Του απάντησα: "Δεν θα υπάρξει 'του χρόνου'. Σταματάω".
Το 2008, κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου βρισκόμουν για windsurf στη Σητεία. Δεν είδα ούτε ένα δευτερόλεπτο από τα αγωνίσματα του στίβου.
Το 1993, το "Gentlemen" των Afghan Whigs ήταν το δικό μου "Nevermind". Είχα ήδη αρχίσει να ακούω κι άλλες μουσικές πλην της metal, αλλά ήταν η παρέα του Ντούλι που μ' έκανε να αλλάξω δρόμο για τα καλά. Το 2000, όταν έκλεινα ένα τεράστιο κεφάλαιο στη ζωή μου κι άνοιγα ένα ολοκαίνουργιο (ενάμισι μήνα μετά την απόφασή μου να εγκαταλείψω το στίβο, έπιανα την πρώτη μου "κανονική" δουλειά -με γραφείο και ΙΚΑ, ξέρεις), ο Ντούλι τραγουδούσε τα μπλουζ με τους Twilight Singers. Ήταν σαν ένα φιλικό χέρι να μου κτυπάει τον ώμο και μια γνώριμη φωνή να μού λέει: "έλα, πάμε παρέα". Το 2008 είχα κολλήσει με το "Saturnalia" των Gutter Twins. Μ' αυτό και με το windsurf. Δεν θυμάμαι να έχω κρατήσει φιλίες μ' ένα μουσικό περισσότερα συνεχόμενα χρόνια απ' όσα με τον Γκρεγκ Ντούλι. Χάρηκα τόσο πολύ που ξαναβρήκε τη φόρμα του φέτος μετά το μέτριο "Powder Burns" που βιάστηκα να γράψω ότι το "Dynamite Steps" είναι το καλλίτερο στην ιστορία των Τwilight Singers. Μετά θυμήθηκα το "Blackberry Belle". Kι έψαξα να βρω τι έκανα τότε, το 2003. Το 2003 ήμουν ο άρχοντας του κόσμου.
Μέχρι σήμερα:
15. The Twilight Singers - Dynamite Steps
16. Okkervil River - I Am Very Far
17. Treefight for Sunlight - Treefight for Sunlight
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου