EMA
Past Life Martyred Saints
Ένα βαθούλωμα στη μύτη του καινούργιου μου σκάφους. Μια ρωγμή να βρωμίζει το λευκό του. Μια φουσκωμένη θάλασσα κι ένας μαύρος ουρανός. Βιαστικά τυλίγω το πανί, χωρίζω το άλμπουρο στα δύο, φορτώνω το γερασμένο μου πια Πεζώ, στέλνω ένα μήνυμα ξενερώματος. "Τι άλλο θα πάει σκατά, μου λες;". Δεν μού έρχεται απάντηση. Μού έρχεται δηλαδή, δύο-τρία λεπτά μετά, αλλά δεν είναι απάντηση στο δικό μου μήνυμα. Είναι μια είδηση. Για ένα θάνατο.
"Σού άρεσε η συναυλία;" με ρωτάνε από την Arte Fiasco. "Περίμενα κάτι πιο ανεβαστικό", απαντάω. Φεύγω μάλλον παρεξηγημένος (ευτυχώς που πληρώνω πάντα από μόνος μου το εισιτήριο). Είχα διαβάσει κάπου την ΕΜΑ να λέει ότι στην σκηνή παίζει κάπως γκαραζιάρικα και νόμιζα ότι στο Bios τα πάντα θα ήταν δύο ταχύτητες πάνω. Ήταν όμως κάτι άλλο. Κάτι ανοικτό, ευάλωτο, ψυχοκαθαρτικό. Όχι κάτι που ορίζεις με ένα "μού αρέσει" ή με ένα "δεν μού αρέσει".
Η χρονιά φεύγει κι ακόμη ψάχνω μια νησίδα εύκολης ευτυχίας. ('Ενας τόσο δα νησάκι, ένας καλόβουλος σκόπελος, υπάρχει αύριο στο νούμερο 2 αυτής της λίστας). Ακόμη επιμένω να μην καταλαβαίνω ότι αυτή δεν είναι χρονιά για ελπίδες. Είναι χρονιά για ανασκοπήσεις, ξεκαθαρίσματα, αναθεωρήσεις. Για όλα αυτά που κανέναν δεν βολεύουν, αλλά που όταν ολοκληρώνονται σε κάνουν έναν άλλον, έναν ανώτερο άνθρωπο.
Προσπαθώ να εξηγήσω στη μάνα μου γιατί δεν είναι όλα τόσο γαμημένα. Της μιλάω για το πάρτυ. Για το πώς από μια αυθόρμητη κίνηση στο Internet έχουμε φθάσει σε κάτι που λαχταράμε όλοι για 11μισι μήνες και που μας ανεβάζει τόσο πολύ τον μισό που μένει. Για το πώς μάς γέμισε τόσο που το φροντίσαμε πιο πολύ κι από τις δουλειές μας, για το πώς κατορθώσαμε να βρούμε αναπάντεχη στήριξη, για το πώς θα κάνουμε κάτι ωραίο, μεγάλο, παρεΐστικό, για να φύγει ο κωλοχρόνος με μια ωραία ανάμνηση. Μετά από λίγο κλαίει. Γιατί θυμάται όλα τα άλλα που έγιναν σωστά και οργανωμένα και με λαχτάρα και που τώρα μοιάζουν να χάνονται μέσα στο τσουνάμι.
Ετοιμάζω την τσάντα με το laptop και το περίφημο excel των αποτελεσμάτων της Blogovision. Σηκώνομαι να φύγω έπειτα από τόσες ώρες στο σπίτι του Gone4Sure, να μετράμε ψήφο-ψήφο με άγχος μην κάνουμε κανα λάθος και θίξουμε τον Τομ Γιορκ, τον Τζον Μάους τον Dirty Beaches, ή τον παρανοϊκό Pep-On/Pep-Off, τον εκτός Αθηνών Κωνσταντίνο, ή τον φαντάρο Serpentine Padd που τους ψηφίζουν. "Μακάρι να μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό κάθε μέρα", μου λέει. "Να ήταν αυτή η δουλειά μας"...
Την Πέμπτη, πίσω στο Bios, φαντάζομαι ότι η ατμόσφαιρα θα είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη που άφησα φεύγοντας όταν τέλειωσε η συναυλία της ΕΜΑ. Θα είναι ανεβαστική, σίγουρα -η βοήθεια που μάς δίνει το Jumping Fish, αλλά και τα παιδιά από το Bios και η Jameson νομίζω ότι αποτελούν ιδανικές συνθήκες για να γίνει ένα πραγματικό πάρτυ-, αλλά θέλω να μείνουν κάποια πράγματα από τη Έρικα Άντερσον. Να είμαστε όλοι ανοικτοί. Καθαρτικοί. Eγκεφαλικοί. Να συνειδητοποιήσουμε ότι μερικά πράγματα δεν είναι για να τα απολαμβάνουμε κάθε μέρα.
Μέχρι σήμερα:
03. EMA - Past Life Martyred Saints
04. Bjork - Biophilia
05. Kate Bush - 50 Words For Snow
06. Tori Amos - Night of Hunters
07. Other Lives - Tamer Animals
08. Marissa Nadler - Marissa Nadler
09. PJ Harvey - Let England Shake
10. O'Death - Outside
11. Feist - Metals
12. Jesse Sykes & The Sweet Hereafter - Marble Son
13. Florence + The Machine - Ceremonials
14. Eleanor Friedberger - Last Summer
15. The Twilight Singers - Dynamite Steps
16. Okkervil River - I Am Very Far
17. Treefight for Sunlight - Treefight for Sunlight
1 σχόλιο:
Έχουμε το ίδιο τρία!
Πολύ όμορφο κείμενο. Μακάρι να μπορούσα να έρθω στο party.
Δημοσίευση σχολίου