Πέρι Σμιθ. Ντικ Χίκοκ.

Πριν δέκα μέρες και μισό αιώνα, ο Ντικ Χίκοκ και ο Πέρι Σμιθ σκότωσαν τέσσερα μέλη της οικογένειας Κλάτερ στο Χόλκομπ του Κάνσας. Σκοπός τους ήταν η ληστεία. Είχαν μια πληροφορία ότι ο Χερμπ Κλάτερ, ο πατέρας της ευκατάστατης αγροτικής οικογένειας, κρατούσε σημαντικά ποσά στη φάρμα τους. Η πληροφορία ήταν εσφαλμένη. Η εκρηκτική σχέση υποφώσκοντος ερωτισμού, ανεκδήλωτης αντιπάθειας και αλληλοσυμπλήρωσης στην ψυχική διαταραχή, όπλισε τον Πέρι Σμιθ με τόσο ψυχρό αίμα ώστε να σκοτώσει ένα-ένα όλα τα μέλη της οικογένειας, με την δικαιολογία -στο μυαλό του- ότι έτσι έσβηνε κάθε αποδεικτικό στοιχείο. Ο Ντικ Χίκοκ παρακολούθησε το έγκλημα με ευχαρίστηση. Έφυγαν από τη φάρμα με συνολική λεία 40 δολάρια.

Τα υπόλοιπα τα ξέρεις ήδη. Αν όχι, φταίει που δεν είδες ποτέ του αριστουργηματικό "Capote" του Μπένετ Μίλερ, με τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν στο ρόλο του χαρισματικού συγγραφέα (το ψήφισα στο #8 στη λίστα μου με τις καλλίτερες ταινίες της δεκαετίας).

Το "Εν Ψυχρώ" είναι το απόλυτο έργο "μη μυθιστορηματικής" λογοτεχνίας. Είναι στην ουσία ένα εκτενέστατο ρεπορτάζ, γραμμένο με λογοτεχνικό τρόπο. Είναι η υπερέκταση του απόλυτου άρθρου που θα ήθελε ποτέ να γράψει ο οποιοσδήποτε συντάκτης σε περιοδικά. Αλλά όταν γράφτηκε, το 1965, αυτού του είδους η γραφή απλά δεν υπήρχε. Ο Τρούμαν Καπότε, συνοδευόμενος από τη Χάρπερ Λι (επίσης μετέπειτα συγγραφέα, και μάλιστα του συγκλονιστικού "To Kill A Mockingbird" που αποτέλεσε τη βάση για μια από τις καλλίτερες ταινίες όλων των εποχών) έφτασε στο Χόλκομπ ως απεσταλμένος του "New Yorker" για να καλύψει το φόνο. Τελικά έγραψε ένα ολόκληρο μυθιστόρημα, το οποίο δεν κατάφερε να ολοκληρώσει, παρά μόνον όταν οι δύο πρωταγωνιστές του, ο βραχύσωμος Ινδιάνος Πέρι και ο redneck μαγκίτης Ντικ είχαν εκτελεστεί.

Για τη σχέση που ανέπτυξε ο Καπότε με τον Σμιθ, κανείς δεν μπορεί να τα πει καλλίτερα από την ταινία του Μίλερ. Για το πόσο σημαντικό είναι το "Εν Ψυχρώ" για την εξέλιξη της γραφής, κανείς δεν μπορεί να στο πει καλλίτερα από τον εαυτό σου. Αρκεί να το διαβάσεις. Και να συνειδητοποιήσεις ότι πέρασαν πενήντα χρόνια από τη μέρα που ξεκίνησε να γράφεται.