Στιγμές από τα Μουντιάλ που θυμάμαι: 1986, Μεξικό #1 (Οι σκατόφατσες των Βούλγαρων)

Το 1986 ήμουν έντεκα ετών. Άρα, αρκετά ανώριμος ακόμη για να κρίνω ένα Μουντιάλ με ποδοσφαιρικά κριτήρια. Όπως και με το Espana '82, έτσι και το Mexico '86 θα ήταν μια διοργάνωση εντυπώσεων, καλτ ηρώων, παιδικών εμμονών. Και ήδη από το πρώτο ματς, το Βουλγαρία - Ιταλία της 31ης Μαΐου στο χαοτικό Estadio Azteca που τόση εντύπωση μου είχε κάνει όταν άνοιξα ένα φακελάκι Panini και το βρήκα μέσα, όλα έδειξαν ότι και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 θα είχε μπόλικη τροφή να δώσει σε ένα blog που θα ξεκινούσε πάνω από 20 χρόνια μετά...

Η Ιταλία ήταν η Παγκόσμια Πρωταθλήτρια του '82. Ήταν επίσης η Παγκόσμια Πρωταθλήτρια που δεν κατάφερε καν να προκριθεί για το Euro '84, δύο μόλις χρόνια μετά τον τίτλο της. Και που ερχόταν στο ταλαιπωρημένο από το μεγάλο σεισμό Μεξικό και το υψόμετρό του γερασμένη και κουρασμένη, με παραπάνω από τους μισούς παίκτες ίδιους μ΄εκείνους που το πήραν στην Ισπανία. Δεν είχε καμμία ελπίδα να υπερασπιστεί τον τίτλο της. Αυτό το ήξερε ακόμη κι ένα εντεκάχρονο παιδί. Η Βουλγαρία ήταν η Βουλγαρία. Μια βαλκανική χώρα από αυτές που δεν αγαπούσαμε πολύ. Δεν προμήθευε τις ελληνικές ομάδες με παικταράδες, όπως έκανε η γειτονική Γιουγκοσλαβία, μόνο ο Ηρακλής είχε ένα δίδυμο στην άμυνα και -αν θυμάμαι καλά δεν ήταν και τίποτε παικταράδες. Επίσης, οι Βούλγαροι ήταν ακόμη κομμουνιστές, όχι ότι οι Γιουγκοσλάβοι δεν ήταν, αλλά ήταν κάπως αλλιώς. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω τότε, ούτε και τώρα μπορώ, αλλά δες και το έμβλημά της εκείνης της περιοόδου με το επιθετικό τριγωνάκι και τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό να υποφώσκει. Ακόμη χειρότερα: Είχα διαβάσει το "Στον Καιρό του Βουλγαροκτόνου" της Πηνελόπης Δέλτα, τα "Μυστικά του Βάλτου" της ιδίας και το "Βασίλειος Βουλγαροκτόνος" ενός συγγραφέα που δεν θυμάμαι το όνομά του, αλλά υπόσχομαι να κάνω update μόλις μου έλθει (βρίσκω έναν Κώστα Κυριαζή στα ιντερνέ, αλλά δεν είμαι σίγουρος ρε γαμώτο) και δεν τους πήγαινα καθόλου τους Βούλγαροι μιλάμε. Δηλαδή με έπιανε και μια διαστροφική χαρά όταν διάβαζα που τους έχωνε ο Βασίλειος πυρωμένα σπαθιά μέσα στα μάτια.

Και μετά παρατάχτηκαν στο γήπεδο. Οι Αλτομπέληδες με τις επιμελώς ατημέλητες αφάνες τους, οι Ντι Τζενάρο με τις φιλαρισμένες χαιτούλες τους, οι Βιέρκοβουντ με τα αρχοντικά τους επίθετα. Κι από την άλλη κάτι απίστευτες σκατόφατσες με απίθανα ονόματα όπως ο Ζίφκο Γκοσποντίνοφ, κάτι αναχρονιστικοί μουστακαλήδες τύπου Ράντοσλαφ Ζντράφκοφ που έκαναν ακόμη και τον Μλίναρτζικ της Πολωνίας να μοιάζει με υποψήφιος του Next Top Model, κάτι τυπάκια που ήξερες ότι παίζουν μόνο και μόνο γιατί είχαν μπάρμπα στο κόμμα, αυτός ο Πλάμεν Γκέτοφ δεν γίνεται να παίζει μπάλα με τέτοια φάτσα, απλά δεν γίνεται...

Κι αρχίζει το ματς. Και κρέμονται κορδέλες από τα τρία πατώματα του Αζτέκα. Και πετάνε παντού χαρτάκια ασημί. Και οι Μεξικάνοι ανεμίζουν τις σημαίες τους που μοιάζουν τόσο μα τόσο με τις ιταλικές κι ας έχουν τα ίδια χρώματα και με τις βουλγάρικες. Και ο Αλτομπέλης καρφώνει το 1-0 λίγο πριν το τέλος του ημιχρόνου και όλα είναι τόσο όμορφα. Στο β' ημίχρονο οι ιταλικές χαίτες ανεμίζουν στη μια ευκαιρία μετά την άλλη και περιμένεις το δεύτερο γκολ σε κάθε φάση. Αχ αυτά τα κυριλέ πλασέ του Αλτομπέλη και αχ αυτές οι αποκρούσεις του Μιχαήλοφ!



Και στο '85 σκάει αυτός ο Νάσκο Σιράκοφ, με τη σαγόνα και την κουτέλα, πιάνει μια κεφαλιά από του διαόλου τη μάνα και κάνει το 1-1. Τι έγινε ρε παιδιά;

Οι σκατόφατσες των Βούλγαρων απλά με έκαναν να τους μισήσω κι άλλο. Αλλά δεν ήξερα ακριβώς γιατί, μέχρι 8 χρόνια αργότερα και το Μουντιάλ της Αμερικής. Όταν μία φουρνιά ακόμη χειρότερων σκατόφατσων μού έμαθαν ότι το ποδόσφαιρο ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να το κρίνουμε ποδοσφαιρικά. Όχι ότι το έκανα ποτέ, αλλά το '94 απέκτησα και επίσημα επιχειρήματα και ήμουν πια 19 ετών, ενήλικος, και μπορούσα να τα χρησιμοποιήσω. Αλλά μέχρι τότε, έχουμε ακόμη αρκετά posts...

Υ.Γ.: Στη φωτογραφία της αρχής, ποιος άλλος; Ο Νάσκο Σιράκοφ, με πούρο, στη μετακομμουνιστική εποχή, όταν έγινε Διευθυντής της Λέφσκι. Από μικρός φαινόταν λαμόγιο.

(Στο επόμενο: Όταν η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στην Ουγγαρία)